วันวาน...ที่ไม่อาจลืม

เนื้อเรื่อง

ความรัก...มันเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก การที่เราจะรักใครสักคน คนๆ นั้นย่อมเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับเรา
แต่คนๆ นั้น จะคิดว่าเราเป็นคนที่ดีที่สุดของเขาหรือเปล่า ข้อนี้ไม่อาจมีใครรู้ได้
ตอนนี้...ความรักมันเกิดขึ้นกับทุกๆ คน ไม่ว่าจะ ญ หรือ ช ย่อมมีความรัก แต่ความรักนั้นมันเกิดขึ้นระหว่างใคร
ระหว่างเพื่อน หรือระหว่างคนสองคน...
  ณ ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 3 / B
“ นักเรียนเคารพ”
“ สวัสดีครับ / คะ”
“ นั่งลงได้”
“ ขอบคุณครับ / ค่า”
“ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำนะ”
เกิดเสียงซุบซิบๆ ขึ้นมาในทันที
“เข้ามาสิ”
“ สวัสดีคะ ฉัน มะนาวหวาน อมเปรี้ยว ชื่อเล่นว่า เลมอน ย้ายมาจากโรงเรียนซาซาวากิคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เด็กสาวที่ชื่อว่าเลมอนคนนี้ เดินเข้ามาพร้อมกับความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมว่าตัวเองสวย ถึงขั้นทำให้เพื่อนๆ อึ้งกับความเชื่อมั่นในตัวเองของหล่อน
“เอาละเดี๋ยวครูจะให้เธอไปนั่งกับโชกุนนะ”
“เอ่อ..ครูคะ หนูขอไปนั่งกับหมูน้อยได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้...โชกุนยืนขึ้นซิ ครูฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะ”
“... / ครับ”
“ไม่เอาอ่าครู ให้เลมอนมานั่งกะหนูดิ เดี๋ยวใบไม้หึงเอาน้า.. อีกอย่างเลมอนก็เพื่อนเก่าหนูนะคะ”
- ตายๆๆ.. พูดแค่นี้กลายเป็นมะเขือเทศเลยหรอ ใบไม้ -
“ไม่ได้ ที่ครูให้นั่งกับโชกุนก็แค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียว เลมอนจะได้ปรับตัวเรื่องเรียนได้”
“งุงิๆ ก็ได้คะ”
 
  นี่คือจุดเริ่มต้นของความไม่เข้าใจกันระหว่างเพื่อน และคนที่คิดว่ารักเรามากที่สุด

ตั้งแต่ที่เลมอนย้ายมา ทำให้โชกุนทำตัวติดกับเลมอนอยู่เกือบตลอดเวลา ถ้าไม่ได้หมูน้อยคอยขัดไว้ ก็คงจะตลอดเวลาเลยทีเดียว โดยใช้เหตุผลว่าอาจารย์เป็นคนสั่งให้คอยดูแล ใบไม้ซึ่งอยู่ในฐานะแฟน ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ได้เพียงแต่คอยแอบลอบมองอยู่ตลอดเวลา พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ในใจ จนกระทั่ง..
“ใบไม้ เป็นอะไรอ่ะ เดี๋ยวนี้เห็นเหม่อตลอดเลย”
“นั่นสิ เป็นอะไรรึเปล่า ปรึกษาพวกเราได้นะ”
“เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก ขอบใจนะที่เป็นห่วง”
“ไม่เป็นอะไรหรอก ก็เราเพื่อนกันหนิ”
“ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวละ”
“ อะ..อืม” ใบไม้ตอบพร้อมกับหันไปมองทางโชกุน กับเพื่อนๆ สงสัยคงเป็นเพราะเพื่อนๆ รู้ใจใบไม้ จึงพูดออกไปว่า
“ โชกุน คิระ ไลท์ ไปกินข้าวกันเหอะ ป่ะ”
“ อืม...ปะดิ ไปเว้ยไอไลท์ เฮ๊ย..โชกุนสุดที่รักเรียกแล้วนะเฟ้ย” พอคิระพูดจบ ก็ทำให้ใบไม้เกิดอาการอายเล็กน้อย แต่ทะว่า...
“ไปดิ เดี๋ยวเราตามไป พร้อมเลมอนกับหมูน้อย” คำพูดสั้นๆ คำนี้ ถึงขั้นทำให้ใบไม้เดินออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่บนใบหน้า เธอวิ่งออกไปโดยที่มีเพื่อนของเธอรีบวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง
“ เฮ๊ยๆๆ ไอโชกุน แฟนแกร้องไห้ไปแล้วนะเฟ้ย..” ไลท์ตะโกนขึ้นมา
“ ฝากดูด้วยแล้วกันนะ” โชกุนพูดโดนที่ไม่มีท่าทางกระวนกระวายใจใดๆ ทั้งสิ้น จึงทำให้เพื่อนๆ ของเค้าค้างทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่า เพื่อนของตนเองจะเป็นเช่นนี้ แต่เค้าก็ไม่คิดจะว่าอะไรเพื่อนของเขา
“งั้นนายรีบๆ ตามไปละกันนะ”
“อืม...” และแล้วทั้งสองก็จากไป ปล่อยให้ในห้องนั้นเหลือเพียงแต่ โชกุน เลมอน และหมูน้อย
“โชกุน...หมูน้อยถามจริงๆ เถอะ ทำไมต้องมายุ่งกับเพื่อนหมูน้อยด้วย หมูน้อยหมดความอดทนแล้วนะ ยิ่งเห็นใบไม้ร้องไห้เมื่อกี้ เป็นแฟนกันไม่ใช่หรือไง  หมูน้อยทนไม่ไหวแล้วนะ” หมูน้อยเดินเข้ามาพลักโชกุนด้วยความโมโห
“นั่นสิโชกุน เลิกทำแบบนี้เถอะ โชอย่าคิดนะว่า การที่โชทำแบบนี้ เราจะกลับไปเป็นเหมือนเก่าได้ มันไม่มีวันแล้วละ กลับไปหาใบไม้เถอะ”
- หมูน้อยเกิดอาการช็อคค้าง สลบไปแว้ว OoO –
“ โชรู้ แต่จะให้โชทำยังไง ในเมื่อโช...”
“พอเถอะโช... โชจำไม่ได้หรอ ว่าใครกันที่เป็นคนบอกเลิกก่อน มันจบไปนานแล้วนะ อย่าลื้อมันขึ้นมาเลย ป่ะเถอะหมูน้อย” เธอเดินเข้าไปลากหมูน้อยออกมา โดยไม่สนใจอาการช็อคของหมูน้อยเลย
 โชกุนยืนอยู่คนเดียวสักพัก แล้วก็เดินออกมาจากห้อง...

ณ. สวนพักผ่อนหลังโรงเรียน
“ใบไม้ๆ เป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม”
“ฮือ...ใบไม้ทำอะไรผิดหรอ ทำไมโชกุน ถึงต้องทำตัวห่างกับใบไม้ด้วยละ”
“ใบไม้ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ใบไม้ก็เห็นไม่ใช่หรอ ว่าอาจารย์เนกิ สั่งโชกุนว่าอะไร”
“แต่มันไม่เห็นว่าจะต้องตามติดขนาดนั้นเลยนี่นา..ฮึกๆ หรือว่าใบไม้น่าตาไม่ดี”
“ไม่ใช่หรอก ถ้าเป็นแบบนั้น โชกุนคงไม่มาคบกับใบไม้แต่แรกหรอก อย่าคิดมากเลยนะ” ทุกๆ คนพยายามปลอบใบไม้กันอย่างสุดความสามารถ จนกระทั่ง
“ใบไม้...” ทุกคนหันมามองทางคนพูดอย่างพร้อมเพรียง
“เฮ๊ย...เลมอน หมูน้อย มาทำไมตอนนี้” น้ำฝนพูดขึ้นมา
“เรามีเรื่องจะพูดกับใบไม้นะ ขอเวลาสักพักได้มั้ย เรากินข้าวไม่ลงนะ ถ้าไม่ได้มาพูดเรื่องนี้”
ใบไม้เบนหน้าไปทางอื่นเพราะคิดว่าต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดจาก เลมอน
“ใบไม้...เรารู้นะ ว่าใบไม้คิดยังไง แต่เรากับโชไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ นอกจากเพื่อน”
“ฮึ..แต่โชกุนไม่ได้คิดอย่างนั้นนิ” ใบไม้พูดอย่างประชดประชัน
“ใบไม้...”
“ไปให้พ้นเลยนะ...เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เชิญ”
“ใบไม้...”
“บอกให้ไปไง” ทุกคนในที่นั้นต่างอึ้ง พูดอะไรไม่ออก เพราะใบไม้เพื่อนที่แสนดีของพวกเขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้
“เลมอนไปกันก่อนเถอะนะ”
“แต่...หมูน้อย”
“ไปเถอะ...” และแล้วหมูน้อยก็ลากเลมอนออกไปจากตรงนั้นได้สำเร็จ
“ใบไม้...ทำไมใบไม้พูดกับเลมอนแบบนั้นละ”
“นั่นสิ...เรายังไม่เห็นว่าเลมอนจะทำอะไรเลยนะ”
“พวกเธอเข้าข้างเลมอนหรอ”
“พวกเราไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ เราแค่พูดตามความเป็นจริงเท่านั้น /ใช่”
“ฮึ..ไม่จริงหรอก โชกุนนะเค้าไม่กล้านอกใจเราหรอก ถ้าไม่มีคนปูสะพาน”
“ทำไมพูดแบบนั้นละ ใบไม้ก็รู้นิ ว่าโชกุนเป็นคนยังไง”
“ใช่ๆ ใบไม้ก็รู้นิ ว่าแต่ก่อนนะ โชกุนเจ้าชู้ขนาดไหน”
“ใบไม้รู้.. แต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้โชกุนเค้ารักใบไม้คนเดียว”
“รักแล้วทำแบบนี้นะหรอ!!” องุ่นพูดขึ้นอย่างโมโห เพราะเค้ารู้สึกไม่พอใจในตัวใบไม้มาก
“เธอจะไปรู้อะไรละ คนที่ไม่เคยมีแฟนอย่างเธอนะ!!”
“ใบไม้...เธอไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก T^T” องุ่นพูดพร้อมกับวิ่งออกไป
“ใบไม้เธอพูดแรงไปรึป่าว..” และแล้วทุกคนก็เริ่มเดินออกไป ปล่อยให้ใบไม้นั่งอยู่คนเดียว อย่างเหงาๆ
จนกระทั่ง...
“อ้าว..ใบไม้ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวละ”
“อะ...คุณครูเนกิ”
“อ้าว!! แล้วร้องไห้ทำไมละเนี่ย”
“คือว่า...”
“มีอะไรก็ปรึกษาครูได้นะ”
“คะ...” และแล้วใบไม้ก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณครูเนกิฟัง
“โถ..ครูก็นึกว่าเรื่องอะไร”
“ใบไม้..ฟังครูนะ ความรักในวัยเรียนนะ มันไม่ยั่งยืนจีรังหรอก แต่ก็ใช่ว่าครูจะห้ามนะ ครูแค่อยากจะบอกเธอว่า ความรักระหว่างชายหญิงตอนนี้มันยังเร็วไป เอาแบบนี้ดีกว่า เธอลองตอบคำถามครูมานะ”
“เอ๊ะ...”
“ใครที่คอยเป็นห่วงเราอยู่เสมอ นอกจากพ่อ แม่”
“เพื่อนคะ”
“ใครที่คอยรับฟังความทุกข์ของเราเมื่อเรามีปัญหา”
“ก็เพื่อนคะ”
“ใครที่ทำให้เรามีความสุขอยู่เสมอ”
“เพื่อนคะ”
“แล้วใคร...ที่เธอคิดว่าดีที่สุด”
“เอ่อ...” ใบไม้ทำท่าทางคิดหนัก แล้วสักพักเธอก็ยิ้มออกมาแล้วก็ตอบอย่างฉะฉานว่า...
“เพื่อนคะ!!”
“ขอบคุณนะคะ คุณครูเนกิ” แล้วเธอก็วิ่งออกไปหาเพื่อนๆ ของเธอที่นั่งรอเธออยู่แล้ว เพราะพวกเขาล้วนแต่เชื่อในตัวเพื่อนของเขา
“เอ่อ...ทุกคน เราขอโทษนะ ที่เราพูดไม่ดีลงไป ตอนนี้เราคิดได้แล้วละ แต่มันคงจะสายไปแล้วใช่มั้ย” ใบไม้พูดเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ ของพวกเขา
“ใครบอก...”
“เราให้อภัยเธอเสมอแหล่ะ เพื่อนเลิฟ”
“ใช่ๆ แต่เราว่านะ คนที่เธอน่าจะไปขอโทษมากที่สุด น่าจะเป็น คนนู้นนะ” เปรี้ยวพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เลมอน
“อื้ม..”
“เลมอนจ้ะ...”
“บะ..ใบ..ไม้ เราขอโทษจริงๆ นะ เรา...”
“พอเถอะ...คนผิด คือเราตางหาก เรามาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย”
“จริงหรอ..”
“จริงสิ”
“ใบไม้..โชกุนขอคุยอะไรด้วยได้มั้ย เป็นการส่วนตัวนะ”
“ไม่ได้หรอก มีอะไรก็คุยตรงนี้เลยสิ”
“คือ..เราอยากจะขอโทดนะ”
“ไม่ต้องพูดหรอก โชกุน..เรา-เลิก-กันแล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“ปะเถอะ เลมอน หมูน้อย”
“อื้อ/อื้อ”
แล้วทั้ง 3 คนก็เดินไปพร้อมกัน เพื่อที่จะไปรวมกลุ่มกับ น้ำฝน องุ่น และเปรี้ยว โชกุนก็ได้แต่ยืนอยู่คนเดียว จนกระทั้งคิระ ไลท์ เข้าไปหา  และทุกสิ่งทุกอย่างก็จบพร้อมกับมิตรภาพที่สวยงามของทุกๆ คน มิตรภาพที่ไม่มีวันขาด มิตรภาพที่จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป...

เรื่องดังกล่าว : สอนให้เรารู้ว่า ความรักระหว่างคนสองคน อาจจะไม่จีรังยืนยาวเท่ากับความรักของเพื่อน และเรื่องนี้ยังทำให้เห็นอีกว่า การที่เราหลายใจนั้นอาจจะทำให้เรานั้นไม่เหลืออะไรเลยยยย ....จบ

…In The EnD…

PS.. มานอาจจะดูงงๆ นะจ้ะ แบบว่า เรารวบรัดตัดตอนนะ แฮ่ะๆ ขออภัยจริงๆ