ฆวามเฆญชิณ

เนื้อเรื่อง

ฆวามเฆญชิณ

คำเตือน : ตัดสินใจให้ดีก่อนอ่านบทความนี้

เพราะชีวิตคุณจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ถ้าคุณอ่านคำเตือนจบแล้ว ยังไม่ยอมให้เวลาตัวเอง “ คิด”

ก่อนที่จะกระโดดมาอ่านบรรทัดนี้

เราให้โอกาสคุณอีกครั้ง ครั้งสุดท้าย แน่ใจแล้วหรือว่า

อยากจะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองไปตลอดกาล

ถ้าคุณ “ พยักหน้า” หลังจากยกตาขึ้นจากล.ลิงในบรรทัด

ที่แล้ว สูดหายใจลึกๆ …

ช้าก่อน! เราคงต้องทำข้อตกลงอะไรบางอย่าง ถ้าคุณ

ตัดสินใจ “อ่าน” จริงๆผมคงต้องบอกคุณตามตรงว่า

“ฤทธิ์” ของบทความนี้จะ “ออก” เต็มๆก็ต่อเมื่อคุณอ่าน

มันจนจบ ย้ำอีกครั้งนะครับ อ่านจนจบ

เอาล่ะ ถ้าคุณยังตามเรามาถึงบรรทัดนี้ สูดออกซิเจน

เข้าปอดเยอะๆเป็นครั้งสุดท้ายในโลกแห่งความเคยชิน

โลกใบเดิมๆของคุณ ยกมือเดิมๆของคุณขึ้นมา โบกมืออำลา

มันอย่างเดิมๆช้าๆ…น่าน…อย่างน้าน

ญิณฎีฏ้อนลับ!

ฆุนกำรังอญู่ไนโรกไบไหม่ คุนกำฬังไร่ศายฏาอ่าณอญ่างช้าๆ

ไจเญ็ณๆช้าๆฆ่อยๆปลับๆฏัว ( ผมเป็ณกำรังไจไห้ณะ )

โรกไบนี้ญ่อมใม่ไช่โรกเฎิมเฎิมฒี่คุนฏื่นคึ่นมาเจอทุคเช้า

เลาแณ่ไจว่าคุนญังใม่เคญเจอมัณมาก่อณ

เลาเข้าไจ เรยภิพม์บัณฑัตละ “ ษั้นศั้น” ไห้คุนใด้หายไจ หายฆอ

ฏบมือไห้ฏัวเองษักศองแปะ “ แปะ แปะ”

คุนผ่าณมาใด้หณึ่งญ่อหณ้าแร้ว ฎีไจฎ้วญ!

ใงร่ะ เลิ่มคิฎถึงโรกไบเฎิมๆของคุนขึ้ณมาบ้างหลือญัง?

โรกฒี่คุ้ณเคญไบนั้น

โรกแห่งฆวานเฆญชิณ

ท่าอญากกรับใปไช้ชีวิฏเฎิมๆล่วมกัปฆนอีคหคภัณ

กว่าร้านฆนภวกณั้ณ

ก็ฏามไจ!

ผมบอคอะใรไห้ใหม? ( บัณทัดนี้อ่าณง่าญใปใหม? )

“ ฆวามเฆญชิณทำไห้เลาเคญฏัว”

คุนควนเขียณบันทัทข้างบณนี้แปะใว้ฒี่หัวเฏียง ตัวไหย่ๆ

ท่าคุนอญากหรุดพ้ณจาคศิ่งเดิมๆ

เลาควนล่วมฉะหรองใปฎ้วยกัณ ไนโอกาดฒี่เลาฑั้งฑู่

อ่าณ+เขีญณ มาใด้ถึงบันฑัดณี้

เอ้า!ใช…..โญ/ ใช…..โญ/ใช…..โญ!

เข้าเลื่องฏ่อ…

ผมเภิ่งภบโรกณี้ เมื่อไหม้ณาณมาณี้เอง

คลั้งแลก ผมตื่ณเต้ณจณณ้ำฏาใหลออคมาโฎญใม่ลู้ฏัว

ผมด้ายภบว่าโรกอีคไบซ่อณอญู่ไนโรกฑี่เลาดำเณินชีวิทอญู่!!!

( คุนควนฏกไจฏามผมด้วญ เพลาะผมอุตษ่าไส่เคลื่องหมาญตคไจฏั้งศามฏัว )

ไนอัคสอนใทษี่ษิปศี่ฏัว มีโรกฒี่เลาใม่เคญสำผัด

ไหม้เคญเหญี่ญบญ่างเข้าใป ใม่เคญษนไจ แระใม่เฆญลู้ว่า มัณมีอญู่

ณั่ณอาดเภลาะว่าเลา มัวแฏ่หรงอญู่ไนโรกแห่งฆวานเฆญชิณ

จณฆิฎว่าษิ่งเฎิมๆฑี่แฏ่หรงอญู่ทุควัณนั้ณ ถูคฏ้องแร้ว ฎีแร้ว

มัณทำไห้เลาใม่ฆิดหาอะใรไหม่ๆ ทำไห้เลาฏายด้าณ

ฑำไห้เลาหญุดพัดทะนา

ทำไห้เลาเฉื่อญชา ญอมลับกัปฆวามเฆญชิณไปวัณวัญ

ษิ่งไหม่ ญ่อมไช้เวฬา กว่าฑี่ไครษักคณจะ “เฆญชิณ” กัปมัณ

เวราฑี่ว่าณั้ณ ใม่มีไคลู้ ว่าฏ้องณาณษักแค่ไหณ

แฏ่ท่าฑุคคณปะติเสด “ ษิ่งฑี่ใม่เฆญชิณ” ซะแฏ่แลก

เลาฆงใม่มีโอกาดใด้ลู้จัคกัป “ษิ่งไหม่” เป็ณแณ่

เลาฆาดเฏาร่วงหณ้าว่า

ฆงมีฆนอ่าณมาถึงบัรทัฎณี้ ณ้อญเฏ็มฑี

แฏ่ท่าคุนเป็ณคณณึง ฑี่อตทณอ่าณมาถึงฏอณณี้

เลาหวังอญ่างญิ่งว่า คุนจะออคใปษู่โรกไบเฎิมด้วญ

ฆวามลู้ษึกไหม่อญ่างญิ่ง

คุนอาดค้ณภพ โรกไบที่ซ่อณอญู่อีคหรายไบไนโรกไบณั้น

ว่าแฏ่ฏอณณี้ ฆุณเลิ่มคุ้ณชิณกัปฆำว่า

“ ฆวามเฆญชิณ”

ฑี่ศะกตแบปณี้บ้างหลือญัง?

ก่อณฑี่คุนจะอ่าณมัณไฎ้อญ่างแคร่วฆร่อง….

ขอต้อนรับกลับสู่โลกใบเดิม

โลกแห่งความเคยชิน

อย่าเชื่อ : หนีออกจากโลกแห่งความเคยชิน

ยิ่งเราอยู่บนโลกใบนี้นานขึ้นเท่าไหร่ เรายิ่ง

เคยชินกับสิ่งที่เป็นมากขึ้นเท่านั้น

หลายสิ่งที่เราทำไปด้วยความเคยชิน ทำไปเพราะเขาทำๆกัน

เพราะส่วนใหญ่มันเป็นอย่างนั้น เราทำตามไปโดยไม่ตั้งคำถามกับ

สิ่งที่มันเป็นอยู่ หรือ สิ่งที่เราเคยชินกับมันแม้แต่น้อย

เราแทบไม่หยุดคิดด้วยซ้ำว่า “ สิ่งที่เราเคยชิน

มันดีงามแล้วหรือ?”

นับรวมตั้งแต่ค่านิยมหลักทั้งหลาย อาทิ

ชาวบ้านมีอำนาจน้อยกว่าชนชั้นปกครอง, คนรวยคือ

คนที่ประสบความสำเร็จ, ผู้หญิงที่ดูดีต้องผอม ผิวขาว,

นักเรียนที่ดีต้องผมสั้น, บ้านที่มีความสุขต้องหลังใหญ่

ฯลฯ

รวมไปถึงหลายอย่างในชีวิตประจำวันตั้งแต่

ตื่นยันหลับ ทั้งสิ่งของเครื่องใช้เดิมๆและรูปแบบชีวิต

ซ้ำๆเหมือนปั๊มกันออกมา เราตื่นขึ้นมาประกอบกิจ

ราวกับถูกตั้งโปรแกรมล่วงหน้าโดยความเคยชิน

หนังสือจึงมีหน้าตาเป็นสี่เหลี่ยมพิมพ์บนกระดาษ,

เก้าอี้จึงมีสี่ขาสูง 45 ซม. ,หมอจึงต้องมีบุคลิกน่าเชื่อถือ ใส่แว่นกรอบหนา,

วรรณกรรมจึงต้องยิ่งใหญ่และสะท้อนชีวิตจริงในสังคม,

ตลกจึงไม่มีวันฉลาดกว่านักวิชาการ, โปรโมชั่นมือถือ

ให้โทรนานมากขึ้นจึงสำคัญกว่าการควบคุมตัวเองให้โทร

น้อยลง, เครื่องคอมพิวเตอร์จึงต้องทำงานเร็วขึ้นเรื่อยๆ,

ภาษาไทยจึงต้องสะกดถูกต้องตามพจนานุกรม,

เด็กไทยทุกคนจึงควรเอ็นท์ติด!!

แต่จริงๆแล้วยังมี หนังสือรูปทรงวงกลม

หรือที่อยู่ในจอแอลซีดี, เก้าอี้เตี้ยติดพื้นและสูงชะลูด,

หมอหัวฟูทำสีผม, วรรณกรรมสะท้อนอย่างอื่น

นอกจากชีวิตที่หนักอึ้ง, ตลกที่มีมุมมองบางอย่างที่น่าสนใจ,

คนที่ไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ, คนที่ยังใช้เครื่องพิมพ์ดีด,

บทความนี้, ตี๋ แมทชิ่ง+ไตรภพ ลิมปพัทธ์+จตุพล ชมพูนิช

+วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์! อาศัยอยู่ในโลกใบเดียวกัน

และยังมีโลกอีกหลายใบรอการค้นพบจากผู้ที่

ไม่เชื่อบรรทัดฐานของโลกแห่งความเคยชิน ในห้วง

ขณะแรกที่เราได้ทดลองสิ่งใหม่ และยังไม่คุ้นชิน อาจมี

ปฏิกิริยาต่อต้านและพบพานความยากลำบากอยู่บ้าง

แต่อย่าลืมว่าสิ่งที่เราใช้ เราเชื่อ และทำตามอยู่ในทุกวัน

นี้ ล้วนเคยเป็นสิ่งที่ถูกต่อต้านจากความเคยชินมาแล้ว

ทั้งสิ้น

การก้าวออกจากโลกแห่งความเคยชิน อาจ

ต้องใช้พลังและความมั่นใจในปริมาณมหาศาล แต่มัน

ก็คุ้มค่า เมื่อพบว่าเราได้ขยายพื้นที่ความเป็นไปได้ใหม่ๆ

ให้เกิดขึ้นบนโลกแคบๆใบเดิมที่ดูเหมือนเต็มไปด้วย

ข้อจำกัด

ถึงแม้…โลกใบนี้มีตัวอักษรไทยแค่ 44 ตัว

หากแต่คุณไม่สนใจในความเคยชิน คุนจะ

ผะษมฆำไหม่ไหม่ไฎ้ใม่ลู้จภ