เซวี่ยซินซี ฮูหยินวิปลาส THE END e-book

(ด้ายแดงที่ผูกพัน นำพาคนทั้งสองมาภพกัน ในอีกชาติภพหนึ่ง)

'ซินซี' สาวลูกครึ่ง จีน-ไทย วัย 35 ปี ทำงานเป็นจิตรกร คือเบื้องหน้า แต่เบื้องหลังเป็นนักวิจัยอาวุธยุทโธปกรณ์ที่เก่งกาจ ที่กำลังจะแต่งงาน  แต่กลับถูกฆ่าปิดปากก่อนวันแต่งงานของตัวเองวันหนึ่ง เพราะคิดจะลาวงการ ด้วยความที่ซินซีนั้นรู้เรื่องโลกด้านมืดจนเกินไป แต่คนที่ควรตายไปแล้วนั้นวิญญาณกลับย้อนยุคมาสิงร่าง 'เซวี่ยซินซี' องค์หญิงสี่ แห่ง แคว้นฉิงเว่ย องค์หญิงน้อยผู้มีรูปโฉมงดงามปานล่มเมือง วัย 16 ปี เข้ามาอยู่ในร่างองค์หญิงสี่ได้ไม่นานก็ถูกเตะโด่งออกจากวังไปแต่งเข้าจวนแม่ทัพสะท้านสี่แคว้น ซางเริ่น ผู้มีรูปโฉมงดงามอย่างกุนซือหน้าหยกและหล่อเหลาองอาจดุจพยัคฆ์ร้ายที่ทรงอำนาจ เขาแข็งแกร่งดั่งขุนเขาที่ทำลายไม่ได้ แต่ในคืนแรกของการร่วมหอลงโรง ซินซีที่คิดว่าจะต้องโดนพรากเวอร์จิ้น ให้สามีสุดหล่อ กลับต้องเงิบ เมื่อสามีสุดหล่อของเธอกลับเป็นสุภาพบุรุษไม่แตะต้องผู้เป็นภรรยาเลยสักนิด แถมพอรุ่งขึ้นยังหนีภรรยาไปอยู่ชายแดน ในสายตาผู้อื่น เธอช่างน่าสงสาร ในร่างเดิมที่หลงรักชายผู้นี้ก็คงรู้สึกเช่นนั้น แต่ไม่ใช่สำหรับสาววัยคานมานานแล้วอย่าง ซินซี สามีไม่ชอบเธอแล้วอย่างไร ดีเสียอีก เธอจะได้ไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มเป็นองค์หญิงที่แสนอ่อนแอ เมื่อแมวไม่อยู่หนูก็ร่าเริง ในฐานะฮูหยินใหญ่และผู้หญิงหนึ่งเดียว (ไม่นับสาวใช้ในเรือนตน) ซินซีจึงเริ่มปฏิบัติการสร้างฐานทัพยึดจวนแม่ทัพเป็นศูนย์วิจัยอาวุธแบบใหม่ จนคนในจวนตั้งฉายาให้นางว่า 'ฮูหยินวิปลาส' เพราะคงไม่มีสตรีนางไหนที่จะมาสร้างอาวุธ เรียนวรยุทธ์ ฝึกเพลงดาบเป็นแน่ นี้ยังใช่องค์หญิงสี่ผู้อ่อนแอ งดงามปานบุปผา คนเดิมนั้นหรือไม่?

'รักของข้านี้ ล้วนแล้วมีแค่ท่าน'

คำชี้แจ้ง

(โปรดอ่านก่อนตัดสินใจอ่านนิยาย)

นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการล้วนๆบวกกับความชอบแฟนตาซีของผู้เขียน

โปรดอย่าหาหลักความเป็นจริง สาระ ความเป็นได้หรือความเป็นไปไม่ได้จากเรื่องนี้เพราะนิยายก็ไร้สาระเหมือนผู้เขียน ด่าได้ วิจารณ์ได้แต่โปรดอย่ารุนแรง(หัวใจผุู้เขียนอ่อนแอ) อย่าถามคำถามที่บางทีผู้เขียนก็ไม่ทราบว่า มันเป็นสิ่งที่น่าสงสัยได้ด้วยหรือ ผู้เขียนคิดมาตลอดว่า งานเขียนคืองานศิลปะ สร้างตามความชอบของผู้แต่งมิใช่สร้างตามความชอบของผู้อ่านหรืองานวิชาการต่างๆ โปรดอย่าทำลายความฝันที่มโนของนักเขียน ผู้เขียนเป็นนกในกรง เป็นสตรีไร้สมอง อยู่แต่ในห้องหอ เป็นสตรีที่ไม่มีแรงแม้แต่จะยกกล่องหรือถังน้ำ อ่อนแอขนาดลมยังสามารถบาดผิวได้ โดนลมพัดก็จะปลิว

 แต่ความฝันอยากเป็นคนเก่ง คนดี คนเริ่ด ชอบสายดาร์กและฝันอยากทำงานดาร์กๆ แต่นั่นแหละทำไม่ได้ จึงได้แต่เอามาลงกับงานเขียน อาจจะมีคนด่า แล้วทำไมไม่แต่งแบบตัวเองจะได้ง่าย เหตุผลเพราะไม่ชอบที่ตัวเองเป็นจึงไม่แต่ง รู้ว่าจะแต่งแบบนี้ต้องมีข้อมูลแน่นอน ต้องหาอยู่แล้ว มีข้อมูลบ้าง พอดีนักวิจัยอาวุธเขาไม่มีข้อมูลในเน็ต บวกกับเข้าใจอะไรยาก ไม่ได้เรียนวิทยาศาสตร์เพราะเรียนสายศิลป์ยุคเก่า  เดี๋ยวนี้ในร้านหนังสือไม่ค่อยมีหนังสือจำพวกแบบนี้ ถ้าตอนเรียนโรงเรียนก็มีหอสมุด แต่นี่ไม่มี ห้องหนังสือที่บ้านมีแต่นิยาย คนทุกคนไม่เหมือนกัน โปรดมีวิจารณญาณในการอ่านและตัวผู้เขียน ไม่มีใครสามารถเก่งได้ เข้าใจได้ง่ายในทุกคน ถ้านักอ่านทราบข้อมูลจริงในสิ่งที่มองว่าเป็นวิชาการสามารถให้ข้อมูลชี้แนะได้ ผู้เขียนจะเก็บไว้พิจารณาและขอบคุณอย่างสูง คำผิดสามารถแก้ให้ได้ แต่ขอร้องอย่าพยายามเปลี่ยนพล็อตของผู้เขียนตามความชอบของตน เพราะผู้เขียนจะเสียใจ โปรดเคารพในการตัดสินใจของผุ้เขียน 

สุดท้าย จะไม่ชอบเนื้อหาแต่เกลียดผู้เขียนเลยจะอ่านต่อ ก็ขอบคุณค่ะ และขอบคุณที่เข้ามาอ่าน อ่านแล้ว โหวต เม้นต์ แชร์ โปรดอย่าสาปแช่งผุ้เขียน เพราะมันเป็นบาป ขอบคุณค่ะ

ฝากเข้าไปกดไลค์เพจเหมมิกา หรือเข้าไปเม้ามอยกับเหมได้นะจ๊ะ

อ้างอิง 

ภาพจาก pinterest.com

นี่ของเดือนนี้ค้า ซินซีอยู่มาได้จนจะจบเรื่อง ก็ต้องยกความดีความชอบให้นักอ่านที่แสนน่ารักของเราทุกคน ขอบคุณนะคะ ที่เอ็นดูซินซีพี่เริ่นขนาดนี้ 

มีจำหน่ายในรูปแบบของ e-book แล้วนะคะ กดโหลดด้านล่างได้เลยค้า ราคา 179 บาท