รักพี่นานๆนะครับ ..เด็กดี

    - ผับแห่งหนึ่ง-

รอ รอ รอ รอแล้วรออีก มันก็ยังไม่มา ฮึ่ยยย! นี่ต้องให้ผมรอไปอีกนานแค่ไหนนะ?

แล้วไอ้การที่ต้องมานั่งรออยู่คนเดียว ในที่ๆคนพลุ่งพล่านอย่างนี้ มันไม่เก๋นักหรอกนะ..

ผมมันประเภทอยู่คนเดียวแล้วไม่จอยน่ะ..

“ขอโทษนะครับ” ใครวะ มึงทำไรผิดมาขอโทษทำไม .. คิดจบก็หันไปหาต้นเสียง

“มีไร” ถามไปแบบส่งๆ เพราะอารมณ์กำลังติดลบ

“นั่งคนเดียวเหรอครับ พี่ขอนั่งด้วยได้รึเปล่า” เออ มึงเห็นกูนั่งกับใครอยู่เหรอ หืม

ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทนคำตกลง ร่างสูงจึงลงนั่งทันที พร้อมกับยิ้มทัก

“ชื่ออะไรครับน้อง” แหม่ ทำเป็นหลิ่วตา หล่อมั้ง //แต่แม่งหล่อจริง แต่แก่ไปหน่อย คึคึ

“ก่อนจะถามชื่อคนอื่นไม่แนะนำตัวเองก่อนเหรอครับ”

“ฮ่าๆๆ น้องนี่น่ารักดีว่ะ ตรงดี อย่างงี้พี่ชอบหว่ะ เรียกพี่ว่า  ทรอเบิลนะครับ ^^”

“อ่ออ ทรอเบิลที่แปลว่า ‘ตัวปัญหาใช่ป่ะ’ ?” หึหึ ได้ทีก็กัดซะหน่อยไอผมมันปากไม่อยู่สุขนะครับ ฮ่าๆๆ นั่น ดูมันทำหน้า ฮาชิบหาย!

“หู่ว แค่ปัญหาพอป้ะว้า พี่บอกชื่อน้องแล้วอ้ะ แล้วน้องชื่ออะไรหล่ะครับ หืมมม ^___^”  ยังมีหน้ามายิ้ม หมั่นหน้าวุ้ว

“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกมั้ง”  คิดจะมาหลอกม่อผมน่ะ มันไม่ง่ายนะเบ่เบ๋ หึหึหึ

“เอ้า ไหงทำงี้อ้ะ ไหนสัญญากันแล้วไง”  เอ่อ ตอนไหนครับมึงตอนไหนน - -

“เพี้ยนปะเนี่ยลุง ใครไปสัญญาไรด้วยฮะ” พูดจบก็ไม่ได้ใส่ใจ หันมานั่งดริ๊งรอท่านเพื่อนผมเสด็จมา นั่น .. นินทา เอ้ย พูดถึงปุ้บก็มาพอดี พอผมเห็นมันก็รีบชูแขนกวักมือบอกตำแหน่ง พอมันเห็นมันก็วิ่งมาอย่างไวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด รู้สึกผิดทีหลังมึงก็มาให้มันเร็วๆหน่อยสิวะ!

“เห้ยมึง ขอโทษนะเว้ยพอดีกะ.. เอ้า เฮีย!! มาได้ไงวะ จะกลับมาไม่เห็นบอกเลย!!”

ไอ้ฟิคทำหน้าตกใจสุดขีด ลูกตามึงแทบจะทะลักออกมาแล้วโว้ยฟิคเอ้ยยย - -

“เบาๆหน่อยสิฟิค โมเลกุลในแก้วหูเฮียแทบจะสลายละเนี่ย” เออ มึงก็เว่อร์ไป๊

“ก็มันตกใจนี่เฮีย-3- ละนี่เฮียบอกม๊ายังว่าจะกลับมา เอ้ะ แล้วเฮียมานั่งไรกับเพื่อนผมเนี่ย”  ไอ้ฟิคเอียงหน้าอย่างสงสัย แหม่ ทำท่ายังกะหมาสงสัย ฮ่าๆๆ

“ก็เฮียเห็นน้องเค้านั่งคนเดียว เห็นน้องเค้าทำหน้าเหมือนอกหัก เลยคิดว่าคืนนี้น้องเค้าคงอยากได้คนช่วย.. เป็นกำลังใจให้” หน้าตานี่ไม่ได้บ่งบอกว่าคิดอย่างที่พูดเลยนะฮะนะ - -

“เฮียจะจีบไอ้มิดมันเหรอ คงชวดอ่ะนะ หนุ่มหล่อๆมาต่อคิวให้เลือกกันพรึ่บ ไอ้มิดมันยังไม่สนใจ ยิ่งสภาพอย่างเฮีย ถ้าเทียบกับไอ้พี่เอิร์ธของไอ้มิดนะ เฮียนี่เทียบหลังตีนพี่เอิร์ธยังไม่ติดเลยคร้าบบบ และอีกอย่าง คนนี้อะ ไอ้มิดมันรักของมันมานาน เฮียน่ะตัดใจซะดีกว่าม้างงงงง ฮ่าๆๆๆ”  

“ได้ทีพูดใหญ่เลยนะมึง ไม่ขนาดนั้นป้ะวะ มึงก็เว่อร์”

“เว่อร์ป๊ะมึงสิ กูเห็นมึงแอบส่องเค้ามาจะเป็นปีแล้วไม่ใช่? อย่ามาทำเนียน รูปหน้าจอคอม หน้าจอมือถือ รูปถ่ายกับไดอารี่ในลิ้นชัก ที่ห้อย พวงกุญแจ กระเป๋า รองเท้า หมอนข้าง ไม่ใช่ว่าอะไรๆ หันไปทางไหนมึงก็มีแต่พี่เค้าไม่ใช่เหรอวะ เอ๊~ แล้วอย่างนี้  ไม่เรียกว่ารักหลงแบบสุดตีนแล้วเค้าจะเรียกว่าอะไรน้าาา ^___^”

“แดก ตีน มั้ย ครับ เพื่อน ฟิคค ^____^” ไอเฮียได้แต่มองหน้าผมกับไอ้ฟิคสลับกันไปมา โถ่ ไอ้ผมก็มัวแต่เถียงกับไอ้ฟิค จนลืมตัวประกอบอย่างเฮียไปเลย คึคึคึ

“วู้ว แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยเนอะ เฮียดูมันเด้” ไอ้ฟิคหันไปทำปากยื่นปากยาวใส่เฮียพร๊อบ //ไม่ต้องสงสัย พรอเบิลมันยาวไป ขก.เรียก เอาเป็นพร๊อบไปอะ ง่ายๆ

แต่เฮียก็ไม่ได้สนใจไรมัน เมินเฉยเลยซะมากกว่า เหอๆๆ

“ตกลงชื่อมิดเหรอครับ หรือมีต่อ?  มิดไมล์ มิดยู หรือจะ มิดด้ามดีครับ ฮ่าๆๆ”

“มิดด้ามพ่อมึงสิ! กูชื่อมิดไนท์ เรียกให้มันถูกๆด้วย ไอ้เฮียบ้า” แม่ง ยิ่งคุยยิ่งกวนส้นตีน อารมณ์เสียโว้ยยยยยย

“เห้ย ไอ้มิด!! นั่นพี่เอิร์ธของมึงอะ”  กรี๊ดดด โลกของหนูสดสายยยยยย หนายๆๆๆ

“เห้ยยยยยยยยย!!! ไหนๆๆๆๆๆ อยู่ไหนวะมึง”

“นั่น 12 นาฬิกา กำลังคลอเคลียกับ เอ่อ .. สาวสวย”

เห้ย อีนั่นแม่งใครวะ มายุ่งกับพี่เอิร์ธกูได้ไง ฮึ่ม ฮึ่มม ฮึ่มมมม .. ได้แต่ฮึ่มอยู่กับที่ .  .  .

อืมม เอาที่กูสบายใจ -__-

“เห้ยๆ ใจเย็นดิวะ มึงเห็นอย่างนี้ทุกคืนมึงไม่ชินอีกเหรอวะ เอาน่าา มึงต้องโทษตัวเองแหล่ะที่ใจมึงมันไม่กล้าพอ”

เออ ที่มึงพูดก็ถูก แต่ให้ทำไงได้ ตั้งผมได้มาเจอพี่เค้าจนถึงวันนี้ ทุกครั้งผมจะเห็นเค้าคลอเคลียกับสาวๆมากหน้าหลากตาอยู่เสมอ แม้แต่ที่มหาลัย หรือห้าง หรือที่ต่างๆ คนข้างกายพี่เค้ามักจะเป็นสาวสวยหน้าตาแฉล้มปานนางฟ้า หน้าอกหน้าใจแทบจะกระเด้งใส่หน้าทุกคนที่ขวางหน้า แต่ผมไม่เคยเห็นเค้าอยู่ผู้ชาย ไม่สิ ไม่เคยเห็นเค้าควงผู้ชายในฐานะคนรักเลยมั้ง .. ผมจึงกลัว .. กลัวว่า ความผิดปกติของผมจะทำให้พี่เค้าเกลียดผม ผมคิดว่าการที่อยู่เฉยๆได้มองเค้ามีความสุขห่างๆ มันคงดีกว่าการที่เค้าเกลียดผม แต่จริงๆแล้ว .. จะให้เค้าเกลียดมันก็ยังดีกว่า เค้าไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าผมน่ะ รู้สึกยังไงกับเค้า

“คนนั้นน่ะเหรอที่น้องมิดชอบ? เอางี้นะ พี่ว่า ถ้าอยากได้นะ .. มันก็ต้องรุก”

ผมกับฟิคอาปากค้างกับแววตามุ่งมั่นกับรอยยิ้มมั่นใจสุดขั้วของเฮียพร๊อบ -0-

“เอ่อ เฮีย พี่เค้าเป็นรุก ละจะให้ไปรุกเค้ายังไงล่ะ อยู่เฉยๆจะไปขอเค้ากด ไอ้มิดมันคงโดนถีบออกมา ประสาท” -___-

“มึงสิประสาทไอ้ฟิค เฮียแค่หมายถึงว่าให้น้องมิดเนี่ย ไปอ่อยมัน”

ผมกับฟิคมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย เฮียมันเพ้อไรของมันวะเนี่ย

“เฮียประสาทละ จะไปอ่อยเค้ายังไง เดี๋ยวก็โดนนมคนข้างๆตะปบหน้ากลับมาหรอก”

“หึ ระดับเฮียละ เดี๋ยวรู้เลย เอางี้ถ้าเฮียเอาผู้หญิงคนนั้นออกมาได้ เฮียขออะไรอย่างนึงนะ”

“หื้ม จะเอาอะไร ทำได้ทำให้ ทำไมได้ อดแดก”

“หู้ กำลังใจมาเต็มครับ - -  ยังคิดไม่ออก เอาไว้ก่อน นั่งรออยู่นี่เคนะ?”

ละเฮียมันก็หายยยยยยย ไปพักใหญ่ มันบอกให้พวกผมนั่งกินกันจนจะหลับรอละะ อึดใจใหญ่ๆ มันก็หลับมา . . . พร้อมกับสาวสวยคนที่พี่เอิร์ธไซ้อยู่เมื่อกี้ เห้ย ! มึงทำได้ไงอะ

“เอ้า ทางสะดวกละ ไปเด้ะ หึหึ” มันพยักเพยิดให้ผมเดินไปหาพี่เอิร์ธ ผมเงยหน้ามองไปก็ต้องสะดุ้ง เพราะพี่เอิร์ธจ้องกลับลงมาจากชั้นลอย ผมรีบก้มหน้างุดด้วยความอาย

“เฮ้ย ! มึงอ่ะ จะขึ้นมาก็ไวไว เวลากูไม่ได้มีไว้ให้พวกมึงนั่งเล่นกันนะสัส” พี่เอิร์ธตะคอกลงมา ไม่ได้ดังมากหรอกครับ .. แค่คนเกือบทั้งผับหันมามอง .__. มันก็แปลกนะ ปกติผมกลัวใครที่ไหน แต่กับพี่เอิร์ธ แค่มองเงาเค้า เงยหน้าขึ้นมองผมยังไม่กล้า

“มึงไปดิวะมิด ไปเลยๆ” ทั้งไอ้ฟิค ทั้งเฮียพร๊อบ ช่วยกันดันผมขึ้นไป ผมหันไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้น อุ้ย ._. จิกจนตาจะเหล่ละ ผมเลยกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ด้วยความมึนๆที่กระดกไปหลายชอตอยู่ กว่าจะขึ้นบันไดถึง เกือบตกไปหลายรอบ หันมองรอบๆก็ไม่เห็นพี่เอิร์ธ หมุนไปมาอยู่นาน จึงสรุปกับตัวเองว่า พี่เค้าคงไม่รอแล้ว เห้อ กู มีโอกาสละ เสือกทำไม่ได้อีก หันตัวคิดจะเดินลงบันได มือหนาก็คว้าหมับเข้ามาที่ต้นแขนโดยไม่ทันรู้ตัว

“เฮือก ! พะ .. พี่..พี่เอิร์ธ”

“เออ กูเอง ทำหน้ายังกับเห็นผี มึงเหรอวะ คนที่ไอ้พรอเบิ้ลมันบอกว่า เด็ด หึ แค่มองหน้ากูยังผวา อ่อนหว่ะ!”

“อะไรพี่ใครอ่อน! อุ้ย แห่ะๆ โทษครับ” น่านนน ไอ้นิสัยไม่ยอมใครมันหยุดได้ที่ไหน TT

“ปากดีนักเดี๋ยวเหอะมึง”

“เอ่อ แหะๆ ละพี่ให้ผมขึ้นมาทำไมเหรอครับ”

หือ ไอ้พี่เอิร์ธมันขมวดคิ้ว แล้วทำหน้าเซ็งๆกับคำถามของผม

“มึง ฟัง กู นะ -*- ไอ้พรอเบิ้ลมันบอกว่า เด็กมันเด็ด จะมาขอแลกกับ เด็กกู เห็นแม่งยืนยันนักหนาว่าเด็ดอย่างนู้น ลีลาอย่างงี้ หึ สุดท้ายแม่งก็ต้มไก่กู”

“ผมเด็ดจริงนะ!” ผมตะโกนหลับไปอย่างไม่ยมแพ้

“หึ! เห็นท่ามึงก็รู้ละไอ้หนู”

“ยังไม่ได้ลองน่ะ พี่จะรู้ได้ไงหล่ะว่าผมน่ะ .. ร้อนแค่ไหน หึหึ”

“กูไม่คิดจะพรากผู้เยาว์หรอกนะไอ้หนู อยู่มออะไร”

“ปีสอง”    ไอ้พี่เอิร์ธทำหน้าแบบช็อกโลก เห้ย ทำไมวะ กูยังสูงไม่พอหรือไง

“มึงแดกมั่งปะเนี่ย ห่า ตัวยังกะเด็กมอสาม”

“กินรึไม่กินมันไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่ที่รู้ๆน่ะ ตอนนี้ พี่คงจะไม่พรากผู้เยาว์แล้วสินะ หึหึ”

“เสนอตัวจังนะมึงน่ะ งั้น ‘เอา’ ให้สมกับราคาคุยหน่อยละกัน”  ฟังยังไม่ทันเข้าใจดี ปากร้อนของร่างสูง ก็บดทับริมฝีปากของร่างเล็กอย่างรุนแรง ขบริมฝีปากของปากบางเบาๆ จนคนตัวเล็กรู้สึกเสียวเล็กๆ ร่างสูงพยายามจะสอดลิ้นเข้าไป ร่างเล็กที่ยังไม่ค่อยประสีประสา ทำอะไรได้ไม่ถูกใจนัก ร่างสูงมั่นใจทันที ว่า เด็กคนนี้ ‘ยังบริสุทธิ์’

การได้เห็นร่างเล็ก พยายาม ที่จะจูบเขาตอบกลับ ทำให้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย หึหึ ทนได้ก็ทนต่อไป ลิ้นหนาตะหวัดกอบเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากเล็ก แม้แต่ผู้หญิงหลายๆคนยังไม่มีความหวาน หรือ ลมหายใจที่น่าสูด น่าลิ้มลองเท่าเด็กคนนี้ หึ ชักจะติดใจแล้วสิ

 ร่างสูงถอนจูบออกมา ก่อนที่ร่างบางจะขาดสติเพราะไม่มีอากาศ  ร่างบางหอบใจแฮ่กๆ แววตาฉ่ำเยิ้ม ยิ่งทำให้คนตัวสูง อยากจะทำอะไรที่มัน ‘มากกว่า’ จูบ แต่เขาก็ต้องยับยั้งชั่งใจไว้ เด็กคนนี้ยังบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะมาแปดเปื้อนเพราะคนอย่างเขา .. อ๋อ เปล่าหรอก ไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยเด็กนี้ไปหรอกนะ แค่รอให้มันถึงเวลาต่างหาก ฮ่าๆๆ ร่างสูงคิดอะไรเพลินๆ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กพาดบ่า เดินลงบันได ก่อนจะแวะไป หาคนคนหนึ่ง

“ไงวะมึง ถึงกับหอบเลยเหรอวะ หึหึ ไงเด็ดมั้ย ฮ่าๆๆๆ”

“หึ ขอบใจ เด็กมึง .. กูขอไว้ก่อนนะ”

“เห้ย มึงติดใจไรน้องเค้าวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นสนใจแลตาชาย”

“เสือกน่า กูไปละ”

ฟิคและพรอเบิ้ลได้แต่มองตามเอิร์ธไปอย่างไม่เข้าใจ

“เฮีย ไอ้มิดจะเป็นไรมั้ยเนี่ย”

“ไม่หรอก ..มั้ง”

“เอ้า อะไรวะเนี่ย เพื่อนผมเป็นไรผมฟ้องม๊าจริงๆนะ แล้วเฮียจะกลับเลยมั้ยเนี่ย หรือจะไปค้างที่อื่นต่อ” สายตาก็มองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเฮีย

“อ่อ ฮ่าๆ สงสัยคงต้องไปต่อละว่ะ ฝากบอกม๊าด้วย พรุ่งนี้จะเข้าไปกินข้าวด้วย”

“เคๆ”

(Earth’s Part)

ไอ้ตัวเล็กนี้เบาชะมัด สงสัยจังว่ากินอะไรบ้าง ขับรถไปก็มองมันไป ไอ้เด็กนี่มันน่ารักนะ ตากลมๆที่มักจะแสดงอาการประหม่าตลอดเวลา แต่ชอบแสดงเป็นคนกร่างๆ จมูกเรียวเล็ก โด่งเป็นสัน ทำให้ใบหน้าดูเก๋อย่างไม่มีสาเหตุ แก้มใสอมชมพู ป่องๆน่ารักๆ และที่สำคัญริมฝีปากบางเนียนรูปกระจับ ที่บางสวยจนผู้หญิงบางคนยังต้องอาย สีชมพูอ่อนๆที่เข้าใบหน้าและผิวกายนวลเนียนนั่น .. ไอ้เด็กนี่ มันทำให้ผมสนใจมากไปแล้วนะ

เอี๊ยด

เปิดประตู อุ้มคนตัวเล็กพาดบ่า เดินไปที่ลิฟต์ก่อนที่ นิ้วยาวจะกดชั้นที่ 69 หึหึ ก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ ผมแค่ชอบเลขนี้น่ะ  ถึงห้องก็ต้องพาไอ้ตัวเล็กที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวไปวางไว้บนเตียง ถอดชุด เช็ดตัวให้มันอย่างเบามือด้วยกลัวว่ามันจะตื่น ใส่เสื้อเชิร์ตผม ที่คลุมไปจนถึงเข่ามัน ฮ่าๆ ไอ้นี่มันเตี้ย ก่อนจะห่มผ้าให้มัน ล้มตัวลงนอนข้างๆ เอื้อมมือยาวไปกอดมัน เหมือนคนตัวเล็กจะรู้ มันรีบซุกตัวเข้าอ้อมกอดผม แหม่ ทำตัวน่ารักนะมึงน่ะ คิดอะไรได้เพลินๆผมก็หลับตามมันไป ก่อนที่เช้าตรู่อันแสนสดใสจะถูกทำลาย

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!” 

“ไรมึงน่ะ ตื่นมาก็โวยวาย”

“ฮึกกก พี่ .. พี่ทำอะไรผม TT”

“อ่ออ หึหึ ก้อ.... อย่างที่เห็น” J

“พี่ ฮึก ... พี่แม่ง..ฮึกฮึก แงงงง้” เอ้าชิบหายไอ้เด็กนี่ร้องใหญ่เลย ทีท่าความกร่างที่มีตอนแรกดูจะหายไปหมดสิ้น

“ไหนคนดี ร้องไห้ทำไมบอกพี่สิครับ”

“พี่.. ฮึก ฮึก พี่.. แงงง้ง”

“เอ้าๆ เงียบก่อนละบอกสิ้”

“พี่เป็น..อึก ฮึก คนระ..แรก ของผม ฮึกก” ผมเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ฮ่าๆๆๆ ไอ้เด็กนี่มันคิดว่า เมื่อคืน ผมทำอะไรมันไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

“แล้วร้องไห้ทำไมล่ะครับ หื้ม เสียใจที่พี่เป้นครั้งแรกเหรอ บอกพี่สิ้”

“ไม่ใช่นะฮะ! ฮึก ก็พี่.. ฮึก จะทิ้ง ..ผมไป ฮึก”

แหม น่ารักจริงๆเลย กลัวผมจะทิ้งสินะ ฮ่าๆๆ ไอ้เด็กเอ๊ยยย

“ไม่ทิ้งครับไม่ทิ้ง เงียบก่อนน้า ถ้าไม่เงียบพี่ทิ้งจริงๆนะ”

เงียบ .. เงียบกริบเลย

“โอเคทีนี้ฟังพี่นะ พี่จะไม่ทิ้งโอเคมั้ย”

หยักหน้าแทนการตอบรับ

“โอเคดีมาก แล้วชื่ออะไร”

“มิดไนท์ฮะ ฮึก”

“มิดไนท์มีเรียนตอนกี่โมงครับ”

“สิบโมงครับ ฮึกอึก” สะอื้นไม่หยุดจริงๆ ผมมองดูนาฬิกา ตอนนี้แปดโมงเศษๆ

“โอเคมิดไนท์ไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งเรียน โอเคมั้ย?.”

พยักหน้าแทนคำตอบ อีกแล้ว

“พี่ถาม ว่า เข้า ใจ มั้ย ?” ผมทำเสียงดุ น้องสะดุ้งเฮือกเลย

“ขะ เข้าใจฮะ! มิดไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”

30 นาทีผ่านไป..

“โอเค ปะ ขึ้นรถ”  ร่างเล็กเดินตามมาอย่างง่ายดาย สงสัยยังช็อกไม่หาย

ถึงมหาลัยน้อง ก่อนจะลงผมคว้าข้อมือไว้ น้องสะดุ้งเฮือก หันมามอง

“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ เข้าใจมั้ย ตอนเย็นโทรมาเดี๋ยวพี่มารับ”

พูดเสร็จ ก็ยื่นโทรศัพท์ให้  เมมเบอร์เสร็จสรรพ และยิงเข้าเครื่องตัวเอง

“เรียนเสร็จโทรมาเข้าใจมั้ย”

พยักหน้าแทนคำตอบ

“พี่ถามว่าเข้าใจมั้ย” เสียงเริ่มเข้มขึ้น

พยักหน้าอีกครั้งแทนคำตอบ

“จะกวนประสาทใช่มั้ยห้ะมิดไนท์! พี่ถามว่า เข้าใจมั้ย!?”

“ขะ..ขะเข้าใจฮะ!” ผมตกใจเมื่อเห็นน้องหน็าซีดเผือก

“พี่แค่โมโหนิดหน่อย ไม่เป็นไร ไปเรียนเถอะ”

“ฮะ สวัสดีฮะ” มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตู

“เดี๋ยว” ไม่รอช้ารีบคว้ามือไปดึงข้อมือเล็กไว้

ดึงตัวเข้ามาให้ใกล้ๆ แล้วจัดการหอมแก้มไปทีนึง

ฟอดดดดดดดด. คนตัวเล็กหน้าแดงจนแทบจะระเบิด

ร่างสูงยกยิ้มออกมาเมื่อเห็น หูแดงๆของคนตัวเล็ก

“อย่าลืมโทรหาพี่นะครับ” ยิ้มหวานให้ไปหนึ่งที

“เอ่อ ไปนะฮะ!”  คนตัวเล็กรีบสะบัดมือผมออก และเปิดประตูออกไปทันที

เฮ้อออออ. ไอเด็กนี่มันจะน่ารักไปไหนวะ ฮ่าๆๆๆ


มือใหม่นะคะ TT เขินจัง ช่วยกันอ่านหน่อยน้าาา 
สัญญาว่าจะแต่งให้ดีขึ้นน่ะ .___. 5555555 ♥ /zinc