คำประกาศของความรู้สึกใหม่

ลำดับตอนที่ #14 : อุดมภักดี

14 อุดมภักดี





“แหงล่ะ ครั้งที่แล้วบอกผมว่ามดกัด โคตรเด็กเลย มดบ้าอะไรจะกัดเป็นจ้ำแบบนั้นวะ”

“เฮ้ย มึงเคยเห็นครั้งที่แล้วด้วยเหรอ? ทำไมกูไม่เห็นวะ”

“เห็นดิพ่อ แถว ๆ ไหปาร้า รอบนี้มาซอกคอ มดบ้าอะไร นกจิกล่ะสิไม่ว่า ยังมีหน้ามาเนียนแถไปโน่น ลื่นไปยังกับปลาไหลใส่สเก็ตซ์ คนอื่นเขารู้กันหมดแหละว่านั่นมันรอยอะไร”

ผมได้ยินนะครับ ไม่ใช่ไม่ได้ยิน คลุกข้าวกับตับไก่ให้บับเบิ้ลอยู่บนโซฟา ส่วนพ่อลูกขี้นินทานั่งเล่นฟีฟ่ากันอยู่ที่พื้น จะเมาท์กันมันปากขนาดนี้ไปเปิดสำนักพิมพ์กอสซิบกันเลยเถอะ ไม่ได้เรียกว่าเผาขนนะ แบบนี้เรียกนั่งยางเผาโชว์กันเลยดีกว่า


“แต่แฟนมันก็ดูแมน ๆ นะ ถ้าเจอที่อื่นคงไม่รู้เลยว่าเป็นเกย์ หรือพี่มึงจะเป็นเมียมันวะ”

“ผมจะไปรู้ไหมพ่อ ไม่ได้อยู่ใต้เตียงตอนแม่งเอากันนี่หว่า เชี่ย พ่อยิงผมได้ไง! ผมเป็นลูกพ่อนะ”

ถ้าไม่ติดว่าเป็นพ่อลูก หรือพี่น้องกันป่านนี้กะละมังข้าวหมาได้คว่ำใส่ใครสักคนไปแล้วแน่ ๆ แต่ไม่ใช่ไง คนที่แม่งพูดจาน่าโมโหอยู่เป็นคนในครอบครัวที่เหลือกันอยู่แค่นี้เลยได้แต่ฮึดฮัดเดินออกจากบ้านไปให้ข้าวบับเบิ้ล โกลเด้นริทิเวอร์ตัวอ้วนใหญ่ถูกล่ามไว้ข้างนอกเพราะไอ้โยเพิ่งอาบน้ำเช็ดตัวให้มันเสร็จเมื่อช่วงเย็น หมาตอนที่ตัวเปียกมันจะคึก กลัวไปเกลือกกลิ้งกับดินใต้ต้นชมพูพันทิพย์เลยต้องกักบริเวณเอาไว้บนพื้นปูนของลานจอดรถก่อน สัตว์หน้าขนส่งเสียงครางหงิง เกยคางหมอบกับพื้นปูน แต่ตามองอย่างขอความเมตตาว่าเมื่อไรจะปลดโซ่มันได้สักที 

“ไง หิวยังไอ้เบิ้ล” ผมถาม ใช้ตีนเขี่ยถาดอาหารมาใกล้ ๆ ก่อนถ่ายข้าวใส่ภาชนะ สุนัขพันธุ์ดีทำคิ้วหลุกหลิกมองเฉไฉไปทางอื่นเหมือนไม่ใส่ใจ กระทั่งเอาถาดอาหารไปวางตรงหน้าถึงลุกขึ้นยืนกินอย่างตะกละมูมมาม

“หมดพลังไปเยอะสิมึง ค่อย ๆ กิน อดอยากมาจากไหนอ้วนเอ๊ย” 

ผมใช้กะละมังเคาะหัวมันไปหนึ่งทีก่อนกลับเข้ามาในบ้าน สองพ่อลูกเปิดฉากเกมใหม่แล้วแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อ เดินไปเดินมาจัดการกับจานในซิงค์เสร็จก็ไปรื้อหนังสือในห้องนอนของพ่อมาอ่าน โชคดีของการมีพ่อทำงานสายเดียวกันครับ อยากได้อะไร อยากรู้อะไรเหมือนเรามีอาจารย์ส่วนตัว ถามไปเถอะ ถามอะไรโง่ ๆ สงสัยอะไรที่มันบ้องตื้นก็ไม่โดนด่า


“กลับมารอบนี้จะอยู่บ้านถึงเปิดเทอมเลยหรือเปล่า”

ผมไม่ได้เงยหน้าจากหนังสือมาหาคนถามแต่ก็รู้ว่าประโยคลอย ๆ นั่นหมายถึงใคร ปิดเทอมเล็กของนักศึกษามหาวิทยาลัยไม่ยาวครับ จะอยู่นานเลยก็ต้องปิดเมษา ก่อนหน้านี้ผมกลับบ้านมาแล้วรอบนึง อยู่ไม่กี่วันแล้วก็ไปม.ต่อ นี่กลับมาอีกครั้งเพราะอยากได้หนังสือไปศึกษาเพิ่มเรื่องโปรเจ็กต์จบนี่แหละ


“เดี๋ยวก็กลับแล้วพ่อ อยู่แค่วันสองวัน ไปทำงาน”

“พักบ้างแล้วกัน อย่าหักโหม” พ่อหันมาพูดกับผมโดยมีคำสบถเมื่อถูกไอ้โยยิงประตูทำแต้มนำไปก่อนคั่นกลางก่อนกลับมาคุยกับผมใหม่ “ทะเลาะกับแฟนบ้างหรือเปล่าเรื่องเวลา”

“จะให้พูดกี่ครั้งเนี่ย ตอนนี้ผมโสดครับ โสด”

“หราาา” ไอ้ห่าโย เงียบปากไปก็ได้ 

“ไม่เห็นพามาบ้านอีก” พ่อเปรย ผมได้แต่เบะปาก เจอแค่รอบเดียวถูกใจอะไรมันนักหนาก็ไม่รู้ ถามหาจัง รับมันเป็นลูกบุญธรรมเลยไหมครับไอ้อินเนี่ย “ปิดเทอมมันก็อยู่บ้านกับพ่อกับแม่มันบ้างดิ” 
พ่อไหวไหล่ ไม่ได้ว่าอะไร ส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ


หลังจากวันที่ไปเจเจ เช้าวันถัดมาอินก็กลับบ้านครับ ผมกับมันไม่ได้คุยอะไรกันอีก ถึงคืนนั้นเหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแต่เช้าวันถัดมายังกระดากที่จะมองหน้ากันอยู่ ผมไม่ได้โทรหามัน มันเองก็ไม่ได้ติดต่อมาเหมือนกันเลยกลายเป็นว่าเราห่าง ๆ กันไป หลักฐานที่ทิ้งไว้ว่าคืนนั้นเกิดเรื่องจริงก็เป็นรอยช้ำจาง ๆ ที่ไม่สามารถปกปิดให้รอดพ้นจากสายตาพ่อกับโยได้แม้จะเลือนรางเต็มที 


“เปิดเทอมก็ชวนมาเที่ยวที่บ้านบ้างแล้วกัน” 

พ่อพูดลอย ๆ แต่ผมกลับหวั่นใจว่าหลังจากนี้อาจไม่มีอะไรเหมือนเดิม คืนนั้นมันเป็นฝ่ายขอโทษผมแต่ผมไม่รู้เลยว่าอินเองจะโกรธผมไหม มันเป็นคนเอาแต่ใจ และการที่ถูกปฏิเสธแบบนั้นบอกตรง ๆ ว่าถ้าเป็นผม ผมเองก็คงเสียหน้า

ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ เผลอตัวลอบมองโทรศัพท์ใกล้มือที่เงียบเหงาเกินไปแล้วแหงนหน้ามองเพดาน ใจผมมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เฉย ๆ หรือรำคาญเวลาที่อินทรีมาวอแวแต่กลับรู้สึกดี บ่อยครั้งการถูกเอาใจก็ทำให้ผมผยอง หัวใจอิ่มเอมราวกับยอดอ่อนใบไม้แรกผลิยามต้องฝน ผมอยากรู้จักมันมากกว่านี้ ชอบที่มีอินอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นอยากครอบครองหรือเรียกว่ารัก ขนาดตัวมันเองยังไม่เคยบอกผมว่ารู้สึกแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ

ผมถอนหายใจยาวอีกครั้ง พ่อกับโยเริ่มเกมใหม่ซ้ำ ๆ หลังจากสลับกันแพ้ชนะหลายรอบ ท่าทางคืนนี้คงเล่นกันยาวยันบอลมาตอนตีสอง 


“ผมขึ้นนอนก่อนนะพ่อ”

“บอลมาให้ไปเรียกเปล่า”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ถ้าไม่ลงแปลว่าไม่ตื่น” ผมว่าอย่างนั้นแล้วหิ้วหนังสือขึ้นห้องไป




ซึ่งมันแน่นอนอยู่แล้วที่ผมจะไม่ตื่น

ถึงจะเข้านอนแต่หัวค่ำแค่ไหนแต่ร่างกายที่พักผ่อนน้อยสองสามวันมานี้ทำให้ผมหลับยาวอย่างไม่น่าเชื่อ ลุกขึ้นอีกทีก็ตอนสาย ๆ ของวันใหม่ ทั้งบ้านเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงร้องครางของบับเบิลจากหน้าบ้าน เมื่อคืนพ่อกับโยไม่ได้ออกมาปลดสายโซ่ให้มันก่อนเข้านอนแหงเลยงอแงเสียงดังขึ้นมาข้างบนขนาดนี้

ผมเดินสโลสเลออกจากห้องนอน เจ้าสัตว์หน้าขนสีทองอร่ามนอนหมอบแต่กระดิกหางฟาดกับพื้นระริก เดินเข้าไปใกล้หน่อยก็ทำท่าจะกระโจนหาอย่างเดียวผมเลยรีบแกะโซ่ออกจากปลอกคอสีน้ำเงินของมัน บับเบิลกระโจนใส่ผมทั้งตัว ใช้ลิ้นหยาบ ๆ เลียทั้งแก้มทั้งหน้าจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย พอสาแก่ใจก็วิ่งวนรอบผมก่อนตะกุยเท้าไปรอบตัวบ้าน ผมยืนมองอย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนกลับไปเตรียมอาหารเช้า เมื่อคืนเหลือข้าวอยู่เยอะกะว่าจะทำข้าวผัดไข่ ส่วนกลางวันค่อยหุงข้าวเพิ่มแล้วทำผัดผักอย่างง่ายแทน แต่กว่าพ่อกับโยจะตื่นก็ปากันไปเที่ยง ข้าวผัดของผมเลยถูกร่นมาเป็นมื้อกลางวัน ส่วนผัดผักก็ร่นต่อไปเรื่อย วันหยุดแบบนี้ทั้งบ้านไม่มีใครทำอะไร ผมกับพ่อนอนดูหนังดังที่ถูกช่องพิเศษนำมาฉายวนหน้าโซฟา ส่วนโยก็นอนกอดหมาของมันจ่อพัดลม เสียงโทรศัพท์บ้านดังสองสามครั้ง ส่วนใหญ่เป็นของโยมากกว่าพ่อ


“แฟนโทรตามเหรอ”

“แฟนบ้าอะไร ไอ้โอ๊ตมันฃวนไปเตะบอล”

“ไม่ไปล่ะ” ผมถาม โอ๊ตเป็นเพื่อนโย บ้านอยู่ละแวกนี้ เด็กที่เกิดรุ่นเดียวกับโยมีหลายคนพอโตเข้าหน่อยเลยรวมกันเป็นกลุ่มก้อนไม่เหมือนผมที่เกิดคนละรุ่นกับลูกครอบครัวอื่น โยส่ายหน้าทิ้งตัวลงนอนบนพื้นเอาหัวหนุนพุงกะทิของหมายักษ์สบายใจ “วันนี้อยู่บ้านนี่แหละ นาน ๆ พี่ยูกลับมาสักที”

ผมยิ้มในความเป็นลูกแหง่ของมัน สักพักบับเบิลเริ่มหนักมันขยับตัวลุกทำให้โยต้องเปลี่ยนท่านอนจากที่หนุนหมามาเป็นตักผมแทน
“เย็นนี้ทำอะไรกินพี่ยู”

“ผัดผัก”

โยพยักหน้ารับรู้ นอนดูโทรทัศน์ได้สักพักเสียงบับเบิลก็เห่าระงม วิ่งออกไปรอที่ประตูรั้วหน้าบ้านก่อนเสียงออดจะดังขึ้น


“ใครมาไปดูซิ”

ผมขยับขาไล่ให้น้องชายลุก ไอ้โยทำท่าขี้เกียจแต่สุดท้ายก็ยอมเดินออกไปรับแขก สักพักก็เดินยิ้มกรุ้มกริ่มกลับมาพร้อมกับร่างกายสูงใหญ่ของใครบางคน


“....มาได้ไง?”

ผมถาม อินทรีพุ่มมือขึ้นไหว้พ่อผมแล้วหันมายิ้มให้ “อดใจไม่ไหว คิดถึง”

จบประโยค เจ้าบ้านอีกสองคนที่เหลือหันไปนินทาผมด้วยสายตา


“คิดถึงเชี่ยไรล่ะ เลอะเทอะ” ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ผมกลับรู้ดีว่าหัวใจของตัวเองมันกำลังพองโต



ร่วมสัปดาห์ได้ครับที่ผมไม่ได้เจอหน้าอินเลย ถามว่าอยู่ได้ไหมก็ได้ สบายมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลายครั้งยังนึกถึงตอนที่มีมันมาเกาะแกะข้างตัวตลอดเวลา ความรู้สึกแบบนั้นคงเหมือนที่มันบอกว่ามาหาผมถึงบ้านเพราะอะไร


“คืนนี้ผมค้างนี่ไม่ได้นะ”

อินทรีพูดเสียงอ้อแอ้ นั่งกอดผมจากด้านหลัง มื้อเย็นอย่างง่ายวันนี้เพิ่มเมนูไข่เจียวสำหรับคนไม่กินผักมาอีกจาน จากนั้นพ่อก็ขนเบียร์จากตู้เย็นมาเปิดยกใหญ่ แรก ๆ ก็กินกันพอหอมปากหอมคออยู่หรอก แต่บอลมาก็ติดลมกันยาว เบียร์หมดถึงขั้นใช้ไอ้โยไปซื้อเพิ่ม สภาพตอนนี้เหรอครับ สิ้นสติกันโดยสิ้นเชิง


“แต่มันตีสองกว่าแล้วนะ นอนนี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”

“ไม่ได้ นี่ขโมยรถสิงห์มา ต้องกลับก่อนเครื่องมันลง พรุ่งนี้พี่รินต้องออกไปรับตอนตีห้า มันเพิ่งกลับมาจากเยอรมัน”

ผมเหลือบตามองเจ้าของคางแหลมที่เกยบ่าแบบไม่อายพ่ออายน้องแล้วเบี่ยงตัวหลบเมื่ออินยื่นจมูกมาใกล้ เรื้อนตลอดเลยไอ้เวรนี่ 


“แล้วมึงใช้รถคันเดียวกับพี่ชายหรือไง”

“อือ... รถผมเข้าอู่ วันก่อนเอาไปจูบเสาไฟฟ้ามา”

“แล้วรู้ว่าต้องกลับเสือกแดกอะไรเยอะแบบนี้” สภาพมันอย่าว่าแต่ขับรถเลยครับ นั่งตรง ๆ ยังไม่ได้ เบียร์หมดเป็นลังทั้งที่กินกันแค่สองคนกับพ่อเท่านั้น “ยูไปส่งผมหน่อยสิ”

“พ่อมึง ตอนนี้เนี่ยนะ แล้วกูจะกลับยังไง”

“ก็นอนที่บ้านผมไง” อินตอบ ผมยื้อแก้วเบียร์ออกจากมือมันแต่สักพักก็ถูกแย่งกลับไปใหม่ คนเมาเลื้อยไปชนแก้วกับพ่อผมแล้วพากันยกรวด พ่อเองก็เมาหนักเหมือนกัน นั่งตาปรอยพิงโซฟาจนเกือบจะกลายเป็นนอนเต็มแก่


“พ่อขึ้นไปนอนเหอะ ผมพาลุก”

“เฮ้ย หมดขวดนี้ก่อน” 

คนเมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่พูดยากเหี้ยๆเลยครับ ไอ้หมดขวดนี้ที่ว่าของพ่อน่ะเพิ่งเปิดสด ๆ ร้อน ๆ ที่เปิดขวดยังถือคามืออยู่เลย กูจะบ้า ผมแย่งขวดนั้นมากรอกอึก ๆ ลงคอจนหมด แล้ววางลงแบบไม่สบอารมณ์เท่าไร


“ทีนี้ไปนอนได้หรือยัง”

พ่อกับอินหันไปหัวเราะให้กัน มิหนำซ้ำยังนินทาระยะเผาขน “ยังกับมีแม่”





เมอร์เซเดสครับ เมอร์เซเดสซีคลาส 2,200 ซีซีเป็นรถของพี่ชายมันที่ชื่อสิงห์ รถแบบนักธุรกิจสีบลอนซ์เงิน หมดคำถามโดยสิ้นเชิงว่าทำไมแค่เด็กปี 2 อย่างมันถึงได้ขับบีเอ็มซีรีส์ 3

อินทรีนอนหลับสนิทอยู่เบาะข้างคนขับ หลังจากพาพ่อไปนอนบนห้อง ผมก็กระเตงมันกลับขึ้นรถ นั่งเฉย ๆ ไม่ถึงห้านาทีก็หลับสนิท โชคดีที่ผมจำทางไปบ้านของมันได้เลยไม่ต้องหงุดหงิดเพราะต้องปลุกมันมาบอกทาง เพิ่งเคยเห็นมันเมาก็วันนี้แหละครับ หลับสนิทแบบไม่มีพิษมีภัย เดิมทีเคยจินตนาการว่าคงอาละวาดตามนิสัยเดิมแท้ ๆ แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นเด็กน้อยไร้พิษสงกันไปเลยทีเดียว

รถหรูเลี้ยวเข้าซอยที่ห่างจากตัวเมืองไม่ไกลนัก ทันทีที่เห็นรั้วบ้านสีขาวยาวสุดลูกหูลูกตาก็มั่นใจว่ามาถูกทาง ไฟโคมประดับสีเหลืองนวลตบแต่งเป็นระยะกระทั่งถึงส่วนของประตูเลื่อน ผมเพิ่งสังเกตว่ามีคนยืนอยู่แม้เวลาจะล่วงเข้ามาตีสามกว่าแล้วก็ตาม เป็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีเขียวขี้ม้าเหมือนเสื้อทหารเกณฑ์กับกางเกงขายาว เมื่อเห็นแสงไฟจากรถสาดเข้ารั้วก็กุลีกุจอเคลื่อนเปิดประตูให้


 “ขอโทษนะครับลุง ผมมาส่งอินทรี เอารถไปจอดไว้ไหนได้”

“เพื่อนคุณอินเหรอครับ?”

ผมพยักหน้า ลุงที่ว่ารีบพุ่มมือไหว้ให้ผมยกมือห้ามแทบไม่ทัน “เดี๋ยวคุณไปส่งคุณอินที่ประตูใหญ่ได้เลยครับผมล็อครั้วแล้วจะรีบตามเอารถไปเก็บให้”

นี่กูหลุดมาอยู่ในยุคนางทาสหรือเปล่าวะ บ้านอินทรีแม่งท่านเจ้าคุณเหี้ย ๆ ลุงที่ว่าเหมือนเป็นกึ่ง ๆ ยาม กึ่ง ๆ คนดูแลบ้านทั้งที่มีรั้วรอบขอบชิดดี จากส่วนของกำแพงยาวไปจนถึงตัวบ้านเป็นระยะที่ถ้าให้เดินตอนเที่ยง ๆ นี่อาจเป็นลมได้ ต้นไม้ที่ปลูกรายล้อมส่วนใหญ่เป็นไม้ประดับตัดแต่งพุ่มสวย ปูพื้นด้วยหญ้าญี่ปุ่นและหินแกรนิต เป็นบ้านสามชั้นที่ผสมผสานกลิ่นอายของจีนกับยุโรปไว้ด้วยกัน

“หลับสนิทเลยสินะครับนั่น” ลุงคนเดิมวิ่งตามมาหลังจากผมจอดรถดับเครื่องหน้าประตูบ้านเรียบร้อย ผมสะกิดอินทรีสองสามครั้งแต่มันก็แค่พลิกตัวหนีไม่ยอมลุกสุดท้ายเลยต้องช่วยกันกับลุงพยุงขึ้นห้องนอนไป ตัวมันไม่ใช่เล็ก ๆ นี่ครับ สองคนหามก็ยังลำบาก กว่าจะถูลู่ถูกังมาถึงได้ก็เล่นเอาหอบไปตาม ๆ กัน

“คุณอินไม่ได้เมาอย่างนี้มานานมากเลยนะครับ ไม่รู้เครียดอะไรอยู่”

“มันเครียดเป็นด้วยเหรอครับ ไอ้บ้านี่”

ผมเบะปาก เครียดห่าอะไรล่ะลุง จะเข้าทางพ่อผมเหอะถึงได้เมาเละแบบนี้ 


“คุณอินเป็นคนคิดเยอะน่ะครับ ชอบเก็บอะไรมาคิดอยู่เรื่อย ผมเห็นแกมาตั้งแต่เด็ก ๆ ช่วงสองสามวันนี้ก็เงียบผิดปกติจนตอนเย็นไปตื๊อเอารถจากคุณรินออกไปข้างนอกจนได้ วันก่อนก็เมาครับ ไปดื่มกับคุณหมอปอแล้วขับรถชนเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน คุณหญิงท่านเลยไม่อนุญาตให้ใช้รถไปหนึ่งสัปดาห์ นี่ถ้ารู้ว่าคุณรินยอมให้เอารถไปใช้ล่ะก็เรื่องถึงนายพลยุ่งแน่ ๆ”

เช้ดดด นายพลเลยเหรอวะ “คุณหญิงกับนายพลนี่ดุมากเลยเหรอครับลุง”

ลุงแกหัวเราะ “ไม่ครับ ไม่เลย ท่านใจดีมาก แต่คุณอินน่ะสิดื้อ ลูกชายคนเล็กท่านตามใจของท่านมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยเกเรเสียขนาดนี้ แล้วนี่คุณกลับยังไงครับ คืนนี้ผมว่าค้างดีกว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้ว ยังไงพรุ่งนี้เช้าผมจะเรียนนายพลกับคุณหญิงให้ว่าเพื่อนคุณอินมาหา”

“อ้อ...ครับ” ผมรับคำ ถึงอยากกลับก็กลับไม่ได้ครับลุง จะให้ผมเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยตอนตีสามก็ไม่ไหว ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ผมก็มีเงินสดติดตัวนะครับ ไอโฟนเครื่องนึงเอาไปขายได้เป็นหมื่น โดนจี้โดนปล้นไปไม่คุ้ม 

“เอ้อ ลุง ผมชื่อยูนะครับ เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยอินทรี” ผมบอกไว้ก่อนเผื่อคุณหญิงคุณนายบ้านนี้ซักขึ้นมา ลุงแกยิ้มรับ ท่าทางยินดี 

“ผมทราบแล้วล่ะครับ ได้ยินชื่อบ่อย ๆ”

หะ... ไปได้ยินจากไหนวะ...??



ไอ้เชี่ยอิน!









ผมลืมตาตื่นขึ้นในช่วงสายของวันถัดไปแม้ว่าทั้งห้องจะยังมืดสนิท อุณหภูมิของแอร์ต่ำและเสียงภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างยังคงเงียบเชียบราวกับเชื้อเชิญให้นอนต่อ เมื่อคืนผมไม่มีเวลาสำรวจห้องนอนของมันแต่ปราดตาเดียวก็จำได้ว่าได้รับการตบแต่งอย่างเรียบง่าย เป็นห้องที่สะอาด ประดับด้วยชุดเครื่องเสียงและเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงพอสมควรแต่นึกไม่ถึงว่าผ้าม่านสีอ่อนนั่นจะกั้นแสงไม่ให้ลอดผ่านได้ดีขนาดนี้

ผมฝังตัวอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่และอ้อมแขนกว้าง คนที่นอนกอดจากด้านหลังไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ผมหนุนแขนมันอยู่แต่เจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับลุกแม้จะตื่นก่อนนานแล้ว ที่รู้ว่านานเพราะแสงจากโทรศัพท์ที่ไอ้ห่าอินยื่นมาเล่นคุ้กกี้รันหน้าผมกับคะแนนสองล้านกว่า ๆของมันนี่แหละ


 “ติดเกมเหรอมึง”

ผมถาม อินทรีสะดุ้งตัวนิด ๆ แต่ยังไม่ตอบ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมปัญญาอ่อนต่อไป คุ้กกี้รันเชี่ยอะไร ผมไม่เล่นหรอกแต่รู้จักเพราะได้รับคำเชิญวันนึงไม่ต่ำกว่าสิบรอบ เล่นห่าอะไรกันนักหนา งานการไม่ทำ


“อย่าเพิ่งขยับดิ เดี๋ยวตาย เมื่อคืนไอ้ปอแม่งทำคะแนนนำผมไปแล้วเอาคืนก่อน”

“เกรียนสัตว์”

ผมด่ามันแต่ก็ยอมนอนมองมันเล่นเกมนิ่ง ๆ จนมันแพ้ของมันไปเอง ยินดีด้วยไอ้อิน ได้สามล้านชนะหมอปอไปเรียบร้อยแล้ว


“เออ ยูมานอนห้องผมได้ไงวะ เมื่อคืนมาส่งเหรอ”

“เอออออ” ผมลากเสียงยาว แม่งเมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลยสินะว่าทำคนอื่นเขาลำบากขนาดไหน ไอ้อินถอนหายใจยาววางมือถือแล้วเปลี่ยนเป็นเอาแขนมากอดผมไว้ทั้งตัว “แล้วทำไมเปลี่ยนแค่ชุดตัวเอง ผมนอนไม่สบายเลย ยูน่าจะเปลี่ยนให้ผมด้วย”


“ทะลึ่งละ เสือกเมาเอง ช่วยไม่ได้”

“ทีหลังเปลี่ยนให้หน่อยนะ เช็ดตัวให้ผมด้วย จะได้หอมเหมือนยู” พูดจบก็ฝังจมูกมาบนซอกคอผมก่อนงับเบา ๆ เผลอไม่ได้เลยไอ้เปรตนี่ ไวตลอดเรื่องพรรค์นี้ ผมดิ้นอยู่ในแขนมันไม่จริงจังนักกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นอินถึงยอมปล่อย มันยันตัวเองขึ้นจากที่นอน เสยผมไปด้านหลังลวก ๆ ด้วยความหงุดหงิด 


“ไอ้เสือแหงเลย” ผมเลิกคิ้ว หยัดตัวขึ้นนั่งตาม “หลานชายผม ลูกสิงห์อะ”

“เฮ้ย พี่ชายมึงมีลูกแล้วเหรอ?”

ผมจำได้ครับที่มันเคยบอกว่าอายุห่างจากผมแค่ปีเดียว เรียนจบมาก็แต่งเลยแต่ไม่คิดว่าจะมีลูกไวขนาดนี้ อินทรีไม่ได้ตอบอะไร ลุกมาเปิดประตูห้องก็เห็นเด็กน้อยอายุขวบกว่ายืนสวมเสื้อตัวเดียวกับแพมเพิสยกมือยกไม้เตรียมทุบประตูอีกรอบอยู่


“เฮะ”

ไอ้เสือยิ้มตาหยีให้อาแท้ ๆ ก่อนชี้นิ้วมาทางผม จากนั้นก็วิ่งหลบอินทรีมายังเตียง ชูมือให้คนแปลกหน้าอุ้มท่าทางดีใจ


“คิดว่าเพื่อนใหม่ล่ะสิ ไอ้เสือเอ๊ย”

“ชื่อเสือเหรอ?”

“อืม สิงห์เป็นคนตั้ง” ผมยิ้มให้ก่อนปีนลงมาอุ้ม เด็กเสือไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวเลยสักนิดเดียวปรบมือหัวเราะชอบใจใหญ่

“ป๊ามึงอยู่ไหน ไอ้เสือ กลับมาแล้วไม่ใช่ไง”

“เออ กลับมาแล้ว”

คำตอบนั้นดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบคนทั่วไปไม่ได้มีมาดนักธุรกิจหนุ่มสืบทอดกิจการครอบครัวอย่างที่ผมเคยจินตนาการไว้แต่ก็ยังถือว่าดูดี หน้าตาเครื่องเคราทุกอย่างเหมือนอินทรีแทบทุกกระบิ เพียงแต่ไม่ได้ทะลึ่งทะเล้นกวนประสาทเหมือนน้องชายที่อายุต่างกันถึง 5 ปี ผมยกมือไหว้ทั้ง ๆ ที่ยังอุ้มลูกเขาอยู่บนตัก ตาคมปราดมองมาทางผมแล้วหันไปจ้องน้องชายตัวเองใหม่ 


“ได้ข่าวว่าเอารถฉันไปเปรี้ยวเมื่อวาน”

“หยวน ๆ น่า ผมขอพี่รินแล้ว ถือเสียว่าเป็นค่าน้ำหอมที่พี่ชอบขโมยผมแล้วกัน”

พี่สิงห์ยักยิ้มที่มุมปาก ผลักหัวอินทรีจนผมกระเซิง น้องชายตัวดีทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่แต่กลับถูกดุซ้ำ “สายแล้ว ไปล้างหน้าล้างตา พ่อกับแม่รอคุยอยู่ข้างล่าง เด็กแกด้วย”

พี่สิงห์ปรายตามาทางผมอีกครั้ง ก่อนเรียกลูกชายตัวเองไปหา เสือน้อยโบกมือให้ผมแล้วปีนลงจากเตียงไปหาคุณพ่อ พอถึงระยะที่คว้าได้ก็กระโดดเกาะคอชายหนุ่มจนตัวลอยตามด้วยเสียงหัวเราะร่วนเมื่อถูกยกขึ้นสูง

 “พี่มึงพูดอะไรเนี่ย”

ผมทำหน้าแหยง แค่มาส่งมันคืนเดียวทำไมเรื่องราวมันถูกโยงไปร้อยแปดพันเก้าได้ขนาดนี้วะ อินทรีหัวเราะไม่ตอบคำถาม โยนผ้าเช็ดตัวที่พาดไม้แขวนไว้ให้ผมแล้วไล่ไปอาบน้ำ

“เร็ว ๆ เลย”





 
ผมแม่ง ไม่เคยใช้เวลาอาบน้ำนานเท่านีมาก่อนในชีวิตเลยครับ
ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดี ผมรู้ แต่ร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงชอบกลว่ะ มันรู้สึกเหมือนผิดแผน ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาบ้านมันในสถานะแบบที่พี่สิงห์เข้าใจ นึกออกไหมครับ ก็แค่มันไปเมาบ้านผมแล้วจำเป็นต้องขับรถมาส่ง เรื่องน่าจะจบตรงที่เช้าวันถัดมาผมไหว้คุณหญิงกับนายพลแล้วขอตัวกลับ ไม่ต้องไปส่งก็ได้ เรียกแท็กซี่ให้ผมคันหรือเอาไปปล่อยหน้าปากซอยก็พอแล้ว แต่นี่อะไร พ่อแม่รอคุยอยู่หมายถึงยังไง ไอ้ห่าอินไม่อธิบายอะไรสักอย่าง ยัดผมเข้าห้องน้ำได้ก็บอกแค่ว่าตัวเองจะไปอาบน้ำที่ห้องอื่น

บ้านของอินทรีมีประมาณ 7 ห้องนอน อยู่กัน 8 คน ท่านนายพล คุณหญิง พี่สิงห์ พี่ริน น้องเสือ อินทรี กับแม่บ้านและคนสวนที่ควบตำแหน่งยามตอนกลางคืนด้วย เมื่อก่อนมีคุณย่าอีกคนแต่เสียไปเมื่อกลางปีก่อนตอนนี้เลยเหลือกันแค่นี้ ไม่อย่างนั้นเทียบกับบ้านผมก็เป็นครอบครัวใหญ่กว่าถึง 3 เท่า ขนาดบ้านเลยกว้างกว่าตามเท่าของจำนวนคนไปด้วย ไม่รู้ร่ำรวยมาจากไหน แต่มีจะกินจนถึงขั้นที่ผมไม่แปลกใจเลยด้วยซ้ำที่มันจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายขนาดนั้นแล้วไม่โดนที่บ้านด่า

เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้นหลังจากผมจมจ่อมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นาน สวมเสื้อกับกางเกงของมันเรียบร้อยแล้วแต่ทำใจออกไปไม่ได้สักที


“ยู... เสร็จยัง”

“เออๆ กำลังจะออกไป”

ผมถอนหายใจยาว ท่องพุธโธ ธัมโม สังโฆในอก ไม่ได้เป็นคนธรรมมะธรรมโมอะไรกับเขาหรอกแต่ในสถานการณ์ที่แม่งเหมือนปีนขึ้นบ้านลูกสาวเขาแต่โดนพ่อตาจับได้ก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว อินทรีสวมเสื้อยืดสบาย ๆ กับกางเกงขาสั้นคลุมเข่าเผยให้เห็นขนหน้าแข้งหรอมแหรม หน้าตาสะอาดสะอ้านกว่าตอนตื่นเยอะ ท่าทางจะโกนหนวดใหม่เสียด้วย คางนี่เรียบกริบไม่มีตอหนวดให้เห็นรกหูรกตา


“พ่อกับแม่ผมใจดี ไม่ต้องกลัวหรอก”

“ใครกลัว ประสาท” 
จริงๆ ก็กูนี่แหละ... 

อินทรีหัวเราะพลางโยกหัวผมเล่น พอเดินออกนอกห้องก็เว้นระยะห่างไว้พอสมควร ผมกวาดตามองบริเวณบ้านโดยรอบที่ส่วนใหญ่ตบแต่งด้วยวัสดุของไม้แต่ดูทันสมัยแล้วอดคิดไม่ได้ว่าราคาบ้านทั้งหลังนี้มันเท่าไร กระทั่งมาที่ห้องนั่งเล่น มีโซฟาหนังตัวยาวกับตุ๊กตาเด็กอ่อนเต็มไปหมด น้องเสือนอนเกลือกกลิ้งบนเบาะลายหมีคุมะข้างล่างโดยมีหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมนั่งเช็ดน้ำลายให้อยู่ ทุกสายตามองกลับมาทันทีเมื่อผมยกมือไหว้ไล่เรียงทีละคน


“นั่นแม่ผม นี่พ่อ นี่พี่ชายชื่อพี่สิงห์ ส่วนนี่พี่รินเป็นพี่สะใภ้ ไอ้เปี๊ยกนี่ชื่อเสือ”

ผมยิ้ม จริง ๆ เกร็งจนหน้าจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว แต่ในสถานการณ์แบบนี้ควรจะยิ้มใช่ไหมครับ สายตาแปดคู่กำลังจับจ้องมา เหลือแต่ไอ้เจ้าเสือเท่านั้นที่ยังสาละวนกับดินน้ำมันบนหน้าตักอยู่ 


“หิวไหมลูก ทานอะไรก่อนไหม อินไปหาอะไรมาให้พี่เขาสิ มานั่งนี่เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ”

อื้อฮืออ ประโยคแรกของคุณแม่ก็ทำผมเกรงใจอยากปลีกตัวกลับจะแย่แล้วครับ แต่ทำไงได้ พอถูกเรียกเข้าไปหาก็ได้แต่ค้อมตัวไปนั่งใกล้ ๆ อยากจะนั่งพับเพียบกับพื้นฉิบหายแต่เดี๋ยวท่านจะหาว่าประชดประชัน ลองนึกถึงหญิงวัยกลางคนตีกระบังสูงในชุดผ้าไหมสีม่วงเหลือบทองสิครับ ใครอยากจะนั่งเสมอตนกับท่าน สาบานนะครับคุณหญิงแม่ว่านี่มันชุดอยู่บ้าน

“พอดีวันนี้จะมีหนังสือมาสัมภาษณ์ เมื่อเช้าแม่เลยไปแต่งหน้าทำผมมา พวกผู้ชายนี่ดีนะคะ ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก เปลี่ยนชุดปะแป้งนิดหน่อยก็พร้อมออกงานแล้ว แล้วนี่ยังไงคะ มาตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอ แม่นอนไปตั้งแต่หัวค่ำไม่ได้อยู่รับเลย อย่าถือสาคนแก่เลยนะลูก”

“เอ่อ...คือ ครับ ผมก็เสียมารยาทเหมือนกันมาดึก ๆ ดื่น ๆ”

“โอ๊ย เสียมารยาทอะไรกันคะ อย่าพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันเลย ทำตัวสบาย ๆ ค่ะลูก ไม่อัดอัดใช่ไหม” ไม่อึดอัดยังไงไหวครับคุณหญิง ผมกำลังถูกคนแปลกหน้าเชือดเฉือนทางสายตาถึงสี่คนเลยนะ โอเคมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่อยู่แล้วผ่อนคลายสบายอุรานี่หว่า 


“รู้จักไอ้แสบมันมานานหรือยัง”

เสียงทุ้มถัดมานี่แหละทำให้ผมเกร็งตัวยิ่งขึ้น ท่านนายพลนั่งสวมชุดสบาย ๆ ไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตามตำราผู้ดีเป๊ะ ตอนแรกยังจ้องผมเอา ๆ ไหงพอคุยด้วยกลับหลบสายตาเสียอย่างนั้นล่ะท่าน แต่คิดไปคิดมาก็ดีแล้วแหละครับ ผมจะได้ไม่รู้สึกว่าเป็นผู้ต้องหาคดีกำลังถูกซักประวัติมากเกินไป มีไฟฉายส่องหน้าอีกอย่างแม่งใช่เลยเหอะสถานการณ์แบบนี้


“ก็...ยังไม่นานเท่าไรครับ เพิ่งสนิทกันเมื่อตอนประมาณต้นเทอม”

“เรียนสถาปัตย์ใช่ไหม? ห่างจากเจ้าอินกี่ปีล่ะ”

ถ้ารู้ขนาดนี้ท่านไม่รู้จริง ๆเหรอครับว่าผมอายุเท่าไรเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เผลอ ๆ แม่งรู้พิกัดบ้านผมพร้อมบอมบ์ใส่ถ้าโยกโย้แล้วด้วยซ้ำ ผมตอบเบา ๆ แต่ให้ชัดเจนที่สุด ทหารนี่เอาใจไม่ยากครับ อยากงุบงิบ ๆ ก็พอ มันน่ารำคาญ อาศัยสกิลการเอาตัวรอดตอนเรียนรด.มาใช้พอได้อยู่

อินทรีเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมแก้วนมเย็น ๆ สำหรับรองท้อง มันยิ้มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะเล่นกับหลาน ก่อนคุณหญิงจะไล่พี่สะใภ้กับพี่สิงห์ไปแต่งตัว ทันทีเหลือกันสี่คนพ่อแม่ลูกหลานอินทรีก็ถูกยิงทิ้งเป็นคนถัดไป “พาหลานไปว่ายน้ำสิอิน เดี๋ยวอยู่ตรงนี้ก็งอแงหาพี่เขาอีก”

พูดตรง ๆ ผมเครียดครับ อินทรีทำหน้าเหรอหราแต่พอถูกหม่อมแม่ย้ำก็อุ้มหลานไปหลังบ้านแต่โดยดี ผมยังไม่เห็นโซนที่เป็นสระน้ำหรอกครับแต่ไม่แปลกใจถ้าบ้านมันจะมีของพรรค์นี้อยู่ พอเหลือกันสามคนสุดท้ายกับเสียงสารคดีช่องจีโอกราฟฟิกผมก็หายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง คุณหญิงแม่จิบชาคาโมมายด์ที่วางอยู่ใกล้มือ ก่อนวางลงอย่างทะนุถนอมให้ผมได้ยินแค่เสียงกระเบื้องกระทบกันดังกริ๊กเบา ๆ 


เจ้าของรอยยิ้มต้นฉบับของอินทรีหันหน้ามาทางผม ฉีกยิ้มหวานจนขนลุกขนชันไปทั่วทั้งร่าง





TBC