....ความรู้สึกดีดี ที่ไม่แน่ใจว่าเป็นรัก....

เนื้อเรื่อง

แน่ใจหรือ...ว่าใช่ ความรัก.....

ความรู้สึกนี้ ที่งดงาม...หากแต่แฝงไปด้วยคมหนามที่พร้อมจะกรีดลงบน หัวใจ.....

ความรู้สึกนี้ที่มีใครอีกคนยืนอยู่เคียงข้าง  ...ในฐานะ คนรัก....

หากแต่หลายๆครั้ง คนคนนั้น ก็ทำให้เราเจ็บปวด...และร้าว ร้าวลึกลงไปในดวงใจอันบอบบางของเรา

และทุกๆครั้ง...ที่เห็น เขาคนนั้น กับ....คนอื่น เราก็มักจะเป็นฝ่ายเจ็บอยู่เสมอและคอยตามหึงหวง...ทำไมกัน

จนกระทั่งเรายอมแพ้และยกให้...คนคนนั้น ก็เดินเข้ามาสร้างความหวังให้เราอีกครั้ง...

ความหวังที่หยาดหยดลงบนดวงใจนี้ ก็มีอานุภาพ ทำให้ความสดชื่น ฟื้นคืนกลับมาใหม่...

แต่เมื่อพบกับความหวัง...สิ่งที่ตามติดมาก็คือความผิดหวัง และความเศร้าสร้อย...

จนล้มอีกครา...แล้วในครานี้จะมีใครบ้างที่จะช่วยประคองเราให้ฝืนยืนขึ้นมาใหม่

และเมื่อยืนขึ้นมาเองได้...โดยไร้ผู้ใดช่วย...ความรู้สึกนั้นที่เจ็บช้ำ ก็ไม่ได้สูญสลายหายไป...

หากแต่ยังคงจารไว้ในส่วนลึกของหัวใจ...ว่า ไม่อยากรักใครอีกเลย...

โดยฝืนเข้มแข็ง ไม่แลชายใด...และไม่ยอมให้ผู้ใดย่างกรายเข้ามาใกล้ๆหัวใจดวงนี้ ที่ยังคงเจ็บ .... หากไม่ยอมให้ใครช่วยรักษา

ตราบจน วันหนึ่งมีใครคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต...คอยอยู่เคียงข้าง ช่วยเหลือดูแลอย่างอ่อนโยน

และค่อยๆก้าวเข้ามาในหัวใจ...ในส่วนลึก พยายามสั่งให้ออกห่าง ...อย่าเข้าใกล้ผู้ชายที่มีหัวใจอันอบอุ่นคนนี้

คอยปกป้อง คุ้มครอง ดูแล...แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกได้ถึงความรู้สึกนั้น ...ความรู้สึกที่เขามีให้

จนดวงใจไม่เชื่อฟัง และ...ยอม ที่จะให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ...ไปตลอดกาล...

แล้วเราก็ไปพบเจอใครคนหนึ่ง...ที่สวยกว่า ดูดีกว่า และไร้บาดแผลในหัวใจ ยืนอยู่เคียงข้างเขา....

ครานี้ยิ่งรู้สึกว่าเจ็บ ยิ่งกว่าเก่า...

เพราะแผลนี้มันโดนกรีดลงอีกครั้งลงไปบนที่เดิม ...จุดจุดเดิม

น้ำตามาจากไหน ตัวเธอเองก็ไม่รู้...แต่ที่รู้ตอนนี้มันไหลออกมาจากหัวใจ...น้ำตาแห่งความเจ็บปวด

ครานี้เธอรู้แล้ว ...ว่ารักของเธอนั้นที่หยิบยื่นให้...ไม่มีค่า ....ไร้ราคา สำหรับเขา

ทั้งที่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้ว ว่าความรู้สึกนี้คือความรัก...ที่แท้จริง

และยอมเป็นฝ่ายจากมา อีกครา...เพื่อให้เขาคนนั้นมีความสุข ทั้งที่ใจนั้นร้าวราน เกินเยียวยา....

มีเพียงเวลาอันยาวนานเท่านั้น ที่พอจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บ...ลงไปได้บ้าง

โดยไม่รู้เลยว่า...เขาคนนั้นเฝ้าตามหาเธอ อันเป็นที่รักที่เป็นทั้งชีวิตของเขา

             เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร...เธอถึงจากไป โดยไม่บอกกล่าว....

มีเพียงข้อความสั้นๆ ประโยคเดียว...ฉันรักคุณ...

มันคือสิ่งที่ เธอไม่เคยยอมเอ่ย...ทั้งที่เขาก็หยิบยื่นสิ่งนั้นให้กับเธอมาตลอด

ในตอนนี้เขารู้ความจริงในหัวใจเธอแล้ว แล้วร่างนั้นเล่าหนีไปแห่งหนไหน....

เขาไม่ยอมและจะตามไปจนกว่า...จะเจอเธอ ผู้หญิงอันเป็นที่รักสุดหัวใจ

หากไม่ว่าจะตามไปที่ใด...ก็ไม่พบร่างอันคุ้นเคย...

เจ็บ...คำคำนี้เป็นความรู้สึกของเขาในตอนนี้

แล้วใคร...จะสามารถรักษาความเจ็บนี้ให้เขาได้ ไม่มีใครทำได้หรอก...นอกจากเธอ

เขาเดินทางไปปรึกษา...ผู้หญิงอีกคน ที่ รู้จักกันโดยบังเอิญ

ผู้หญิงคนนี้...เป็นคนดี ใจดี และน่ารัก

เขาชอบเธอเหรอ...ไม่เลย ...เทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่มีให้กับเธอคนนั้น...ด้วยซ้ำ

แต่เขาชอบไปคุยกับผู้หญิงคนนี้บ่อยๆ...เพื่อจะไปคุย และปรึกษา...หัวใจ ทั้งตัวเขา และ ตัวเธอ

แต่เขาไม่เคยลืม...เธอคนนั้น...หญิงสาวที่กุมหัวใจของเขาไว้เลยและรู้สึกถึงเธออยู่ตลอด

....... ทุกลมหายใจ...... เธอจะรู้สึก บ้างไหมหนอ

              เรายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดนั้น...เรายังไม่พร้อมที่จะได้ยิน...คำคำนั้น...จากปากของเขา

ทำไมเขาถึงต้องยิ้มให้กับเธอคนนั้น ทำไมเขาถึงเลือกเอาเธอคนนั้นมาอยู่...เคียงข้าง...

ทำไมถึงไม่ใช่เรา...ทำไมกัน...

อยากพร่ำบอกว่าฉันรักเธอตั้งแต่แรก...หากยังไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง

รอซักนิด...ไม่ได้หรือ แล้วจะบอก บอกตลอดเลยก็ได้...ว่าฉันรักเธอ...มากแค่ไหน

ถึงเวลานี้...สายไปแล้วใช่ไหมที่จะบอกคำคำนั้น

กลับเถอะ....กลับไปบอกเขา อย่างน้อยก็ได้เอ่ยออกไป ให้เขาได้รู้ ถึงแม้ว่ามันจะสายเกินไป....ก็ตาม

               ในที่สุด...เธอก็กลับมาหาเขา เขาคิดอย่างดีใจ เขาได้หัวใจตัวเองกลับคืนมาแล้ว

หลังจากที่ต้องติดตามหาเป็นเวลานาน...แต่...ทำไมเธอถึงจากไป...เขาอยากรู้...

                เธอเห็นเขาทำสีหน้าเย็นชา รวมทั้งสายตา...ก็พูดไม่ออก...

ดวงตาที่สดใส ร่าเริง อบอุ่น...ดังตะวัน...หายไปไหน เธออยากได้กลับคืนมา

หรือว่าดวงตาคู่นั้น และรอยยิ้มนั้น เขามอบให้เธอไปแล้ว ไม่หลงเหลือไว้ให้กับตัวเรา...อีกต่อไป

ยิ่งคิด...น้ำตาก็ยิ่งมารวมกันอยู่ที่ขอบตา...รู้สึก...ร้อนผ่าวๆ พอเถอะไม่ต้องพูดแล้ว มันไม่จำเป็นแล้ว

ยังไงตอนนี้เขาก็คงไม่ได้ยิน...ความรู้สึกจากหัวใจของเรา อีกต่อไปแล้ว

เพราะฉะนั้นพูดไป...เขาก็คงไม่ฟัง...แล้วจะพูดไปทำไมกัน

และเมื่อคิดได้ก็หันหลังกลับ...ทนไม่ไหว...ถ้าจะต้องพูดคำคำนั้นออกไป กับสีหน้าไร้ความรู้สึกนั้น

และจะก้าวเดินจากไป...ถ้าหากไม่มีมือใหญ่ที่อบอุ่นคว้าเข้าที่ข้อมือเธอ

                   อะไรกัน กลับมาแล้วก็จะหนีไปจากเขาอีกน่ะเหรอ...ไม่มีทาง...เขาไม่มีวันยอม

เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกตลอดกาล...แต่...เธอจะบอกอะไรเขา

ก็บอกมาสิ...ทำไมต้องปิดปากเงียบ ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลยอะไรก็ได้...บอกเขามาเถอะ เขาจะฟัง

ยกเว้นเพียงประโยคเดียว ที่เขาจะไม่ฟังก็คือ....เราเลิกกัน....เขาจะไม่รับฟังเป็นอันขาด

                  เป็นไงเป็นกัน น้ำตาจะไหลก็ให้ไหลออกมา...ให้หมดตรงหน้าเขานี่ล่ะ แล้วเราก็จะไม่ร้องอีก

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แล้วก็พูดออกมา...เบาๆ...หากแต่หนักแน่น มั่นคง และชัดเจน

\"ฉันรักคุณ แค่นี้ล่ะค่ะ ที่ฉันอยากบอก...\" เห็น เห็นแววตาคู่นั้น เป็นประกายขึ้นมาเพียงชั่วขณะ...แล้วก็จางหายไป

หากแต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่าย...ไม่พูดอะไรออกมา...ก็มั่นใจคำตอบเดิมในทันทีและ...เจ็บ...

เธอสะบัดมือออกและหันหลังวิ่งหนีไป มือใหญ่คว้าไว้ทัน...เธอจะหนีเขาไปไหนอีก...

\"....จะไปไหน....\" เสียงทุ้มเรียกถามจากใบหน้าเย็นชานั้น \" มาอธิบายก่อน \" พูดจบ...ก็ลากเธอเข้าไปในบ้านของเขา

บ้านที่เคยมีเธอ ...มีเสียงหัวเราะของเธอและมีความเงียบเหงา ในตอนที่เธอไม่อยู่...แต่เขาต้องอยู่เพียงลำพัง

จนถึงตอนนี้...ในย่างก้าวแรกที่เธอเดินเข้ามาในบ้าน ของทุกชิ้นก็เหมือนกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่...

เขาบังคับให้เธอ....นั่งลง....เธอขืนตัว หากแต่ก็สู้แรงไม่ได้

คำถามแรก ตรงประเด็นและแทงใจของเขา....  \"มันคืออะไร คุณทิ้งมันไว้...แต่ตัวคุณกลับหายไปหมายความว่าไง\"

พร้อมๆกับกระดาษใบเล็กๆใบนั้น...ที่เขาหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าสตางค์  ที่มีลายมือของเธอประดับอยู่....

\"เอ่อ...คือใช่ !ฉันรักคุณ....\" ใบหน้านวลใสนั้นแดงก่ำ ..... \"แต่ฉันเองก็รู้แล้วว่า บอกคุณ...ช้าเกินไป ก็แค่นั้น...\"

เขา...ไม่เข้าใจ ช้าเกินไป งั้นหรือไม่ช้าหรอก ไม่ช้าเลย... \"แล้วทำไมอยู่ๆถึงไป....\"

ครานี้...เธอไม่กล้าสบตาจริงจังของเขา...ไม่กล้าแม้แต่จะบอกความจริงออกไป \"ก็....เบื่อ\"

\"แน่ใจ...จริงๆเหรอ ว่าเบื่อ\" คำตอบของเธอ...เขาไม่เชื่อ  และจ้องมองใบหน้าที่ก้มงุด.....เหมือนเด็กที่ทำผิด

\"ก็ฉันเห็นคุณกับเธอคนนั้น...ฉันรู้ว่าคุณจะต้องบอกกับฉันในไม่ช้าว่า เราเลิกกัน...ฉันเลยขอไปทำใจก่อนไม่ได้รึไง\"

เขาเริ่มอมยิ้ม...แต่เธอกลับไม่เห็น \"คุณก็เลยหนีไปจากชีวิตของผมซะก่อน...ก่อนที่ผมจะบอกกับคุณ ใช่มั้ย....\"

หญิงสาวตรงหน้า...พยักหน้าเบาๆ \"งั้นคุณก็เข้าใจซะใหม่ได้แล้ว\" เธอยังคงทำหน้างงสุดขีดมาให้

\"ผมรักคุณ ยังไม่ได้เปลี่ยนใจไปหาใครเลย ผมตามหาคุณตั้งนาน แต่ก็ไม่เจอ\" เธอนิ่งอึ้งก่อนพึมพำ

\"ก็จะไปเจอได้ไงเล่า...ในเมื่อไปฉันไปอยู่กับพี่บนดอยนู่น....\" แล้วดวงหน้าใสก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที...แววตาบอกเขาว่าตกใจสุดๆ

\"แล้วเชื่อรึยังว่าผมรักคุณ...ยังรักคุณเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมดีใจแค่ไหนที่คุณบอกผม แต่แล้วคุณก็หายไป....\"

\"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ\".....ตกลงยังไม่เข้าใจใช่มั้ยเนี่ย แต่เอาเหอะ ดีละ อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่า ตอนนี้เธอก็รักเรา

....จากการที่ทำตัวนิ่งๆ ไม่แสดงความรู้สึกอย่างนั้น ไม่แคร์หัวใจของใครตรงนี้เหมือนเมื่อก่อน...

\"ผมชอบเธอ...ชอบที่จะปรึกษาเธอ แต่ผมรักคุณ เข้าใจรึยัง\"

\"ไม่ต้องพูดแล้ว รู้...แล้วน่า\"....ให้ตายเหอะ ดวงหน้านั้น แดงจัด ใกล้แตกโพละเต็มที

\"งั้นก็กลับมานะ กลับมาอยู่กับผม\" เธอเงยหน้าขึ้นมามอง...ตอนนี้ผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี คนนั้นกลับคืนมาแล้ว

ร่างเล็กพยักหน้า \"...ก็กลับอยู่แล้วคราวนี้จะติดหนึบไปตลอดชีวิตด้วย......\"

                                              ...แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นพร้อมกัน ความสุขอบอวลเต็มไปทั่วห้อง....