คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ( s f ) どうして君を好きになってしまったんだろう( c h a n b a e k ) - e n d -
..どうして君を好きになってしまったんだろう?
..どんなに時が流れても君はずっとに..
..ここにいると思ってたの..
..でも君が選んだのは違う道..
..เพราะเหตุใดสุดท้ายผมก็ต้องตกหลุมรักคุณ?
..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด..
..ผมก็ยังเอาแต่คิดว่าคุณยังอยู่ตรงนี้..
..แต่ในความเป็นจริงคุณได้เลือกทางเดินที่แตกต่างไปแล้ว..
สายลมเอื่อยๆ พัดผ่านหน้าผมเรื่อยๆ พร้อมกับความรู้สึกเย็นเฉียบในอุณหภูมิสิบองศา ทำให้ผมต้องกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นยิ่งกว่าเดิม สายตาของผมทอดยาวมองไปยังแม่น้ำที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย หัวสมองปิดกั้นสิ่งต่างๆ ที่ต้องคิดในตอนนี้เพื่อปลดปล่อยความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหนักในทุกๆ วัน..
นี่เป็นโอกาสที่มีไม่บ่อยนักที่ผมจะได้มายืนคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวแบบนี้ ยิ่งในสถานที่สำคัญของผม..ณ ที่แห่งนี้ด้วยแล้วล่ะก็..
“ขอรบกวนนายสักพักได้มั้ย?”
เสียงทุ้มติดหวานหน่อยๆ เอ่ยขึ้นเรียกให้สายตาของผมหันไปมอง..ก็พบกับผู้ชายร่างบางที่ตัวเล็กกว่าผมมากกำลังยิ้มเหนื่อยๆ มาให้ผม ดวงหน้าหวานที่แสนคุ้นเคยดูซูบผอมลงไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน..
“ได้สิ..แล้วงานราบรื่นดีมั้ย?” ผมตกใจนิดหน่อยที่เจออีกคนที่นี่..เพราะมันก็นานมากแล้วที่เราไม่ได้พบกัน..โดยเฉพาะกับที่แห่งนี้..
“อืม..” ร่างบางครางในลำคอตอบ แต่กลับเอาแต่มองพื้นไม่ยอมมองหน้าผม ผมยิ้มฝืดๆ ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
“..”
“..”
ความเงียบค่อยๆ เริ่มปกคลุมผม กับคนตัวเล็กทีละน้อยๆ จนกระทั่งผมเป็นฝ่ายทนความอึดอัดนี่ไม่ไหวจนต้องเปิดปากพูดออกมา ..แม้จะไม่รู้ว่าอีกคนจะมีท่าทีเช่นไรก็ตาม
“นี่มันก็นานแล้วนะ..ที่เราไม่ได้มายืนคุยกันอย่างนี้..ที่นี่..”
ผมเน้นย้ำคำว่า ‘ที่นี่’ พลางลอบมองปฏิกิริยาของคนข้างตัวเล็กน้อยว่าจะมีท่าทีอย่างไร..และใช่..ร่างบางสะดุ้งก่อนจะหลุบตาลงต่ำกว่าเดิม..
“ใช่..นานมากเลย..นานจนแทบจะจำได้ขึ้นใจ..” คนตัวเล็กเอ่ยประโยคหลังอย่างแผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ..ความทรงจำที่พวกเราสองคนเคยร่วมสร้างกันมา อีกคนยังคงจำมันได้ดี..
“ฉันก็เหมือนกัน..แล้ว..นายมีอะไรหรือเปล่า?..ถึงได้มาที่นี่..” ผมถามอีกคน แต่ดูเหมือนว่าผมคงพูดจี้จุดให้อีกคนกังวล จนร่างบางสั่นน้อยๆ ผมมองดูด้วยความตกใจแต่ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม..ได้แค่เฝ้ามอง..
“นายมีอะไรที่ไม่สบายใจก็บอกฉันได้เสมอนะ..แพคอยอน..”
คราวนี้ดวงหน้าหวานยอมเงยขึ้นมาสบตากับผม แต่ผมก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเห้นหน่วยน้ำที่คลออยู่นัยน์ตาสีสวยที่ผมหลงใหลนั่น..แต่ไม่ทันที่ผมจะได้เข้าไปกอดปลอบอีกฝ่าย ผมกลับต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่คล้ายกับหอกแหลมคมที่พุ่งเข้ามาปริตชีวิตผมภายในเสี้ยววินาที..
“..ฉันกำลังจะแต่งงาน..”
เสียงดนตรีบรรเลงเพลงงานแต่งงานดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นของเหล่าแขกผู้มีเกียรติที่ได้รับเชิญมาในงานแต่งงานครั้งนี้ โบสถ์สีขาวถูกตกแต่งด้วยผ้าหลากสี ลูกโปงหลากสีสรรค์ รวมไปถึงซุ้มดอกไม้ขนาดย่อมที่ตั้งอยู่ตามจุดต่างๆ ของทางเดินที่ปูไว้ด้วยพรมสีแดงสุดหรู ทำให้บรรยากาศในงานดูคึกคักยิ่งขึ้น
หากแต่อารมณ์ของผมในตอนนี้..มันคงคึกคักไม่ออก..
“ฉันไม่คิดว่านายจะมาที่นี่นะ..” เสียงทุ้มติดไม่พอใจหน่อยๆ ดังขึ้นข้างหลังผม ร่างกายที่เหมือนก่อนใครๆ ก็ชมว่าเพอร์เฟ็กนักหนา..ในตอนนี้กลับยิ่งเพอร์เฟ็กมากขึ้นไปอีก เมื่อถูกสวมทับด้วยชุดสูทสีเทาอ่อน..
มันคงจะดี..ถ้าเขาชื่นชมอีกคนได้มากกว่านี้..
..ถ้าหากคนคนนี้ไม่ใช่คนที่พรากคนที่เขารักไป..
“..ไม่ได้เจอกันนานนะ..”
“..”
“..คริส..”
"นั่นสินะ.. นายสบายดีนะ ชานยอล?" ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากคล้ายเยาะย้าย ในสายตาของคนอื่นอาจะมองว่ามันเพอร์เฟ็ก และดูดีมากมายแค่ไหน..
แต่สำหรับ ปาร์ค ชานยอล คนนี้..
รอยยิ้มนั่นก็แค่รอยยิ้มเยาะเย้ยของคนร้ายกาจก็เท่านั้น
"ก็อย่างที่นายเห็นนั่นแหละคริส และที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่ออวยพรให้นายและแพคฮยอนก็เท่านั้น" ชานยอลยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่ทว่าในใจเขานั้นกลับถูกไฟสุมจนแทบจะมอดไหม้ตายทั้งเป็น
"หึ.. ฉันหวังว่านายจะทำอย่างที่นายพูดเอาไว้" คริสทำท่าจะเดินไปต้อนรับแขกท่านอื่นๆ แต่ก็มิวายหันมาตอกย้ำประโยคให้ปาร์คชานยอลคนนี้ได้เจ็บใจเล่น
"..แล้วฉันก็หวังว่านายจะจากแพคฮยอนไปด้วยดี อ้อ.. อย่าคิดจะมาพังงานของเราล่ะ"
หึ.. งานของ 'เรา' งั้นเหรอ..
จะด่าว่าปาร์ค ชานยอลก็ได้ ที่ยังคงยืนเป็นไอ้โง่อยู่ในงานแต่งงานด้วยท่าทางเงียบขรึม ในขณะที่หัวใจของเขาถูกเหล็กร้อนหลายต่อหลานแท่งทิ่มแทงใจอย่างไม่มีวันหยุด.. ทั้งๆ ที่สมองสั่งไม่รู้ต่อครั้งต่อกี่ครั้งว่าถ้าไม่อยากเจ็บ ก็จงถอยออกมาเสีย..
เขาไม่อยากทนเห็นภาพที่คนสองคนสวมแหวนให้กัน ภาพที่พวกเขาปฏิญาณรักต่อกัน และในตอนนี้.. เขาไม่อยากทนเห็นจุมพิตที่คนทั้งคู่มอบให้กันด้วยความรักใคร่อย่างสุดซึ้ง..
แล้วยังไงล่ะ.. ถึงมันจะเจ็บแทบตายขนาดไหน
ปาร์ค ชานยอลก็ยอมให้ความรู้สึกทรมานจนแทบบ้านั่นตรงเข้าเกาะกุมหัวใจด้วยความเจ็บปวด.. ราวกลับเขาเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะหวังจากตัวแพคฮยอนอีก..
แต่ปาร์ค ชานยอลคนนี้ก็ยังคงหวัง.. หวังเพียงแค่แพคฮยอนหันมามองที่เขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสดั่งพระอาทิตย์ในยามเช้าสักนิด.. แม้จะแค่ชายตามองมาที่เขา แต่เพียงแค่นั้น เขาสาบานได้เลยว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยแพคฮยอนไปไหนอีก ไม่มีวันทอดทิ้ง และจะไม่มีวันให้ใครได้ดูแลปกป้องแพคฮยอนไปตลอดชีวิต ..เพราะคนที่จะทำอย่างนั้นได้มีเพียงเขาเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้น.. ความหวังของเขาก็แค่ฝันกลางวันลมๆ แล้งๆ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของแขกทั้งหลายต่อคู่แต่งงาน เสียงเปียโนเพลงแต่งงานค่อยๆ ดังขึ้น เมื่อคนทั้งคู่ผละจุมพิตออกจากกัน..
สิ้นสุดแล้ว.. ความหวังของปาร์คชานยอล..
ร่างสูงของปาร์ค ชานยอลเลือกที่จะหันหลังให้กับคนที่เขารัก.. ไม่สิ ต่อจากนี้ไปมันจะเป็นเพียงแค่ 'อดีต' เท่านั้น..
ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนในการลืมเรื่องของแพคฮยอน และถึงแม้จะใช้เวลานานแค่ไหนในการลืมฝันร้ายทั้งหมดที่ผ่านมา.. เขาก็จะพยายาม.. พยายามเพื่อแพคฮยอน และที่สำคัญที่สุด..
"ลาก่อน.. แพคฮยอน"
..เพื่อตัวของเขาเอง
..
ต้องขอบอกว่าถ้าไม่มีอะไรมากระตุ้น
ไรท์ก็คงไม่ได้เข้ามาอัพอีกนาน.. แต่เผอิญว่ามีปัญหากับลีดบางคน
เลยต้องเข้ามาอัพให้มันจบๆ ไปเป็นเรื่องๆ
ถ้าไม่สนุกก็ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ
เพราะเราก็ห่างหายจากการเขียนฟิคมานานมาก
เลยทำให้เนื้อเรื่องที่ปูออกมาตั้งแต่แรกบิดเบี้ยวไป
ยังไงก็ต้องขอโทษสำหรับการรอคอยด้วยนะคะ
ขอโทษและขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ (:
สำหรับคนที่มีปัญหากับไรท์
สามารถเคลียร์หลังไมค์ได้ค่ะ (;
ความคิดเห็น