คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ( sf ) ห วั่ น ไ ห ว ( k a i x b a e k x h u n ft. krislay ) - 2 5 -
ครั้งแรกที่ผมเจอเขาน่ะ..
..เหมือนเวลามันหยุดหมุนเลยล่ะ..
แถมยังช็อคมากๆ เลยด้วย..
เสียงเอะอะโวยวายหน้าร้านเบเกอร์รี่แห่งหนึ่งดังขึ้นเป็นระลอกๆ เมื่อชายหนุ่มหน้าหวานสุดฮอต เดินควงคู่มากับหนุ่มรุ่นน้องสุดหล่อที่ฮอตไม่แพ้กันมายังร้านเบเกอร์รี่แห่งนี้เป็นประจำเหมือนทุกวัน..
..และมีเสียงดังหนวกหูของบรรดาแฟนคลับดังเหมือนทุกวันเช่นกัน
กรุ๊งกริ๊ง..
“เมื่อไหร่พวกนายจะจบๆ กันไปสักทีนะ กระจกร้านฉันจะพังก็เพราะเสียงแฟนคลับของพวกนายเนี่ยแหละ! -*-” ชายหนุ่มผิวขาวเหน็บแนมก่อนจะหันไปถูพื้นต่อ
“โธ่ พี่ซูโฮก็..อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วนี่ฮะ” ชายหนุ่มผิวขาวอมชมพูนาม ‘โอ เซฮุน’ เจ้าของฉายา ‘สาวกคยูไลค์’(?) เอ่ยตัดพ้อเล่นๆ ซึ่งเรียกสายตาหงุดหงิดจากคู่สนทนาได้อย่างดี
“แล้วนี่ลู่หานไปไหนเหรอครับ?” ชายหนุ่มหน้าหวานนาม ‘พยอน แพคฮยอน’ ถามก่อนที่มือบางจะเลื่อนเก้าอี้ใกล้ๆ ตัวเคลื่อนออกแล้วจัดการหย่อนก้นลงไปนั่งแก้เมื่อย
“ลาออกแล้ว” คนตอบคำถามได้แต่ตอบเรียบๆ โดยไม่ได้สังเกตตาของคนตารีเล็กทั้งสองที่ตอนนี้เบิกโพลงอย่างไม่น่าเชื่อ
“อะไรนะพี่!!!”
ทั้งคู่อุทานขึ้นพร้อมกัน พลางทำหน้าคล้ายโลกกำลังจะแตก ซูโฮหันมามองพลางส่ายหน้าอย่างระอา จะไม่ให้เจ้าพวกนี้ช็อคก็ยังไงยังไงอยู่ -*- พวกมันเล่นติดลู่หานซะขนาดนั้น มาทีไรก็ถามถึงแต่ลู่หาน เวลาที่เขาไม่อยู่ก็ไม่เคยถามไถ่เล๊ยยยย! นี่ถ้าคิม จุนมยองคนนี้ตายไปคงไม่มีใครมาฝั่งศพให้ใช่มั้ยเนี่ย? TT
“ก็ยังบอกอยู่ว่าลาออกไปแล้ว -0-” ว่าพลางถูพื้นต่ออย่างไม่สนใจ ในขณะที่ทั้งสองคนต่างรุกรี้รุกรนอย่างร้อนใจ
พี่ลู่หานลาออกไปแล้ว!! แล้วใครจะซื้อชานมไข่มุกให้เซฮุนคนนี้กินล่ะ!!
พี่ลู่หานลาออกไปแล้ว!! แล้วใครจะมานั่งฟังแพคฮยอนบ่น(?)ล่ะ!!
แค่ลู่หานคนเดียวทำให้สุดฮอตทั้งสองของโรงเรียนจะเป็นจะตายถึงขนาดนี้ อยากรู้จริงๆ ถ้าพวกแฟนคลับรู้เรื่องนี้แล้วจะเป็นยังไง..
..สงสัยลู่หานคงได้..
..ตายหยั่งเขียด..
..แค่คิดก็เสียวไส้แล้ว - -^^
แฮ่ก แฮ่ก..
กรุ๊งกริ๊ง..
“ขอโทษที่มาสายครับ..” ผมผลักประตูเข้าไปถายในร้านเบเกอร์รี่ที่ผมเพิ่งได้ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟจากลูกพี่ลูกน้องมาเมื่อวาน ก่อนจะยืนหอบแฮ่กๆ เพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง
“อ้าว? จงอินทำไมแกวิ่งมาเล่า! ไม่เห็นต้องรีบเลยคนกันเองทั้งนั้น -*-” พี่ซูโฮเจ้าของร้าน หรืออีกตำแหน่งนึงคือเจ้านายของผม อ้อ! แล้วเขาก็ยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมอีกด้วย
“..ผม..กลัวมาไม่ทันน่ะฮะ แฮ่กๆ..” ผมซูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของผู้ชายแปลกหน้าข้างๆ
คล้ายกลับหน้าปัดนาฬิกาหยุดเดิน.. เวลาหยุดหมุน.. ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อไหว..
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั่น.. ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อ.. จมูกโด่งรั้นนิดๆ.. คิ้วเรียงสวย.. หน้าผากมน.. หน้าขาวใส.. ดวงหน้าหวาน.. รูปหน้าเรียวสวย..
ทุกๆ องค์ประกอบบนใบหน้าของร่างบางตรงหน้าบอกได้ทันทีเพียงเห็นแค่เสี้ยววินาที..
..น่ารัก..
“..จงอิน..จงอิน!! เฮ้ย! คิม จงอิน!!”
“หะ? ห๊ะ!! อะไรฮะพี่ ?” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่ซูโฮตะโกนเสียงแหลมใกล้ๆ หูผม ผมจึงละสายตาจากอีกคน ก่อนจะหันไปทำหน้าเอ๋อๆ กับพี่ซูโฮแทน
“นายเหม่ออะไรน่ะ? แล้วมองแพคฮยอนทำไม? เอ๊ะ..นี่นายคงไม่.. -*-” ผมรีบโบกมือปฏิเสธพัลวันก่อนที่พี่ซูโฮจะคิดเป็นอื่นไกลทำให้ใครอาจเข้าใจผิดได้ โดยเฉพาะเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั่น..
“..ถึงนายจะปฏิเสธ แต่ฉันขอเตือนก่อนว่าอย่ายุ่งกับแพคฮยอน..”
ผมหันไปตามต้นเสียงก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทของผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันกับผม.. ต่างกันที่เขามีผิวที่ขาวกว่าผมมาก แต่ที่ทำให้ผมสะดุดกึกทันทีก็คือ..
..ความเย็นชา และความไม่พอใจในแววตาคู่นั้น
“..” บรรยากาศในร้านเกิดความเงียบ ความกดดันที่ผมเองก็เริ่มรู้สึกได้เพิ่มขึ้นทุกๆ ที จนดีโอเพื่อนของผมที่ทำงานในครัวของที่นี่ออกมาจากครัว
“อ้าว? ไค..แล้วพวกพี่มายืนทำอะไรกันตรงนี้ - -?”
หนุ่มตาโตถามซื่อๆ ก่อนจะเดินเข้ามาทักทายผมตามประสาผู้ชายแมนๆด้วยการจับมือแล้วแท็กบ่า ผมยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปสบตากับคนร่างบางที่เหมือนจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นคนหลบสายตาของผมไป
“เซฮุน กับแพคฮยอนมาแล้วทำไมไม่เข้าไปตามฉันล่ะ ฉันจะได้ทำบลูเบอร์รี่ชีสเค้กให้กิน” ดีโอผละจากผมก่อนจะหันไปถามร่างบาง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะได้เอ่ยอะไร คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ยื่นมือไปกุมมือบางไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยขอตัว
“พี่ซูโฮ ผมนึกได้ว่ามีงานต้องทำกับแพคฮยอน ผมขอกลับไปทำก่อนนะฮะ..ส่วนดีโอ ไว้พรุ่งนี้พวกฉันจะมากินเค้กของนายก็แล้วกัน..” คนที่ชื่อ ‘เซฮุน’ หันมามองผมนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาผมหน้าชาไปทั้งแทบ..
“ส่วนนายจงอิน.. ฉันหวังว่า ฉัน และแพคฮยอนจะไม่ได้เจอนายอีก..”
“นายพูดอะไรของนายน่ะเซฮุน!?” คนตัวเล้กหันไปมองคนตัวสูงข้างๆ ที่กุมมือตัวเองอย่างงงๆ ปนโกรธระคนเมื่ออีกคนพูดจาไม่ดีกับผม
“ผมลาล่ะครับ” เซฮุนโค้งครั้งนึงก่อนจะผลุนผลันจูงมือร่างบางออกไป พร้อมๆ กับที่ผมจ้องมองไปที่มือบางที่ถูกมือหนาของอีกคนกุมออกไปเงียบๆ
“เปอร์เซ็นต์ต่ำหน่อยนะที่จะจีบติดน่ะ..”
“พี่พูดเรื่องอะไร?” ผมเฉไฉไปเรื่องอื่น เมื่อได้ยินพี่ซูโฮเอ่ยขึ้นคล้ายอ่านความคิดของผมออก
“นายอยากรู้ใช่มั้ย? ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน? ทำไมเซฮุนถึงได้ดูหวงแพคฮยอนขนาดนั้น” ผมนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เมื่อรู้ว่าถึงปิดความรู้สึกไปไม่บอกใคร คนอย่างพี่ซูโฮก็ต้องขุดค้นมันออกมาจนได้
ดีโอหันมายิ้มบางให้ผม ก่อนจะตบบ่าเชิงให้กำลังใจผมเบาๆ ราวกลับว่าสิ่งที่ผมกำลังจะได้ยินมันจะทำให้ผมเสียใจ.. และมันก็ใช่..
“พวกเขาเป็นพี่น้องกัน..พี่น้องท้องเดียวกัน..”
“แล้วทำไมถึงได้..”
“พวกเขารักกัน..รักกันในฐานะของคนรัก..ไม่ใช่แบบพี่น้อง..”
“...”
..รู้ก็ทั้งรู้ว่าเธอเป็นใคร..
..และฉันก็ไม่คิดจะปีนขึ้นไป..
..คงไม่มีทางจะเป็นไปได้..
..ก็เรานั้นมันต่างกัน..
..ทำได้แค่เพียงเจียมตัวมันไป วัน วัน..
..ฉันเข้าใจ..
วันนี้เป็นวันจันทร์ ซึ่งก็เป็นอีกวันที่ผมต้องมาทำงานที่ร้านเบเกอร์รี่แห่งนี้..และก็เป็นอีกวันที่ผมคิม จงอิน เด็กมัธยมธรรมดาๆ คนนึงนั่งซึมกระทื่อเป็นตุ๊กตาในตู้กระจก..
“โอยย..มานั่งทำดราม่าอะไรตรงนี้วะ? -*-”
เสียงบ่นเซ็งๆ ของพี่ซูโฮดังขึ้นเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้..ผมได้แต่ยิ้มฝืดๆ ไปให้ จนเจ้าตัวถึงกลับเบะปากสมเพชผม ผมเลือกที่จะไม่สนใจอาการเซ็งๆ ของอีกคนก่อนจะหันหน้ากลับมามองต้นไม้ ใบหญ้า ถนนหนทาง และสิ่งแวดล้อมต่างๆ หน้าร้านแทน..
อีกด้าน หลังครัว..
“ฉันว่ามันชักจะไม่โอขึ้นทุกวันทุกวันแล้วนะเนี่ย - -” ชายหนุ่มผิวขาวเจ้าของร้านเบเกอร์รี่นาม ‘ซูโฮ’ เอ่ยกับเด็กหนุ่มตาโตที่มีหน้าตาน่ารัก และผิวขาวไม่แพ้กันในขณะที่อีกคนกำลังวุ่นกับการทำเค้กสูตรใหม่อยู่
“ผมก็ว่างั้นแหละฮะ..ไอ้จงอินมันยิ่งเป็นคนขี้ยึดติดอีกต่างหาก เฮ้ออ~ - -” ปากพูดมือทำ ถึงจะถูกเขาชักชวนให้พูดคุย แต่มือก็ยังไม่ละจากการทำงาน ‘เด็กดีจริงๆ น้า..คยองซูเนี่ย..’
“แล้วเรื่องของฉันกับนายล่ะ..”
“พี่หมายถึงเรื่องอะไรฮะ -*-” คิ้วเรียวขมวดแน่นเป็นปม ก่อนจะผละออกจากแป้งเนื้อนุ่มตรงหน้า ซูโฮยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะดุนลิ้นกวนอารมณ์ของคนตาโต มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางอย่างจงใจก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่ออีกคนสะดุ้งตัวโยน
“..พ..พี่จะทำอะไรน่ะพี่ซูโฮ..นี่มันในห้องครัวนะพี่!! อ๊ะ...!?!”
ยังไม่ทันจบประโยคทักท้วง ริมฝีปากบางถูกริมฝีปากหนาบดเบียดเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัว เรียวลิ้นร้อนเริ่มไล้เลียริมฝีปากปากนุ่มไปเรื่อยๆ จนอารมณ์ของอีกคนตะเหลิดไปไกลเกินจะห้ามอยู่ เผลอเผยอปากให้ร่างสูงได้เข้าไปลิ้มลอง..
มือหนากดท้ายทอยคนตัวเล็กกว่าให้ปรับองศาในการรับรสจูบได้มากยิ่งขึ้น ความหวานละมุนในโพรงปากชื้นของคนตัวเล็กทำเอาร่างสูงแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่..มือหนาสัมผัสสะเปะสะปะไปทั่ว เตรียมปลดกระดุมของอีกคนออก.. แต่ทว่าต้องสะดุดให้กับเสียงดังโครมทางด้านนอก..
“..”
“..”
ทั้งสองผละออกจากกันไม่มีท่าทีเขินอาย หากแต่ความกังวลในแววตาทั้งคู่กลับฉายเด็ดชัดยิ่งนัก.. ‘เสียงโครมนั่น..เกิดอะไรขึ้นกันแน่..’
แต่คนต่างพากันวิ่งไปยังหน้าร้าน ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อภาพตรงหน้าที่ทั้งคู่เห็นคือ...!!!!
ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
ความจริงคือ..เรื่องนี้ดราม่าหนักในช่วงแรก แต่ช่วงหลังเลี่ยนมดขึ้นค่ะ :)
ความคิดเห็น