( sf exo ) music is my life. ( all baekhyun )

ลำดับตอนที่ #3 : ( s f ) w e d d i n g d r e s s ( k r i s x b a e k x j e s s i c a ) - e n d -

Some say it’s not over ‘till it’s over . .

But I guess this is really over now . .

There’s something I gotta say . . before I let you go . .

. . Listen . .

            วันนี้เป็นวันที่ผมไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่าข้างกายผมอีกครั้ง.. แม้ความว่างเปล่าที่ต้องพบเจอทุกครั้งที่ลืมตาจะอยู่กับผมมานานข้ามปี..

            แต่ผมก็ยังคงรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน..

            ถึงแม้ไม่อยากทำสิ่งที่เป็นการทรมาณผมมากเสียเท่าไร.. แต่ผมกลับต้องจำใจทำมัน.. แม้ในทุกวันนี้ข้างกายของผมจะมีเพียงความว่างเปล่าก็ตาม..

            ผมเลือกที่จะลืมตาตื่นขึ้นพบกับเช้าอันมืดมน.. แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ หรือแม้แต่สายลมพัดเอื่อยก็ไม่ได้ทำให้หัวใจของผมเบิกบานเลยสักนิด..

            ผมลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงส์ไซส์สีขาวเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำไม่กี่นาที โดยไม่ลืมแปรงฟันให้เรียบร้อย ผมล้างหน้าอย่างเอื่อยๆ พลางจ้องเข้าไปในกระจกบานใหญ่ตรงหน้า..

            สิ่งที่ผมพบภายในกระจกบานนั้น..

            มีเพียง ‘ความว่างเปล่า’ ..

            ตัวผมในตอนนี้มันเหมือนกับร่างกายไร้วิญญาณ.. ไม่มีแม้กระทั่งกระจิตกระใจอยากที่จะทำอะไร ..คล้ายคนตายอดตายอยาก..

            ผมเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าสีดำสนิท ผมเปิดมันก่อนจะหยิบชุดศูทสีดำออกมา ผมเลื่อนสายตาไปมาที่ชั้นของเนคไท ก่อนจะตัดสินใจหยิบเนคไทสีดำที่ร่างบางของใครบางคนเคยซื้อให้เป็นของขวัญออกมา..

            วันนี้เป็น ‘วันสำคัญ’ ของ ‘คนสำคัญ’ ของผม ..

            ผมจัดการใส่ชุดสูทก่อนจะตามด้วยเนคไทสีดำ สายตาผมเลือบไปเห็นการ์ดบัตรเชิญสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนที่เดินไปหยิบมันขึ้นมาดู ..

            พยอน แพคฮยอน ♥ จอง ซูยอน  . .

            ผมรู้สึกจุกที่คออย่างบอกไม่ถูก.. ทำไมความรู้สึกแบบนี้ต้องเข้ามาจู่โจมทุกทีที่ผมนึกถึงเรื่องของพวกเขาด้วยนะ..

            ผมเลือกที่จะหยุดความรู้สึกนี้ด้วยการสะบัดหัวแรงๆ ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ และสมาร์ทการ์ด ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยทิ้งความรู้สึกเหล่านั้นไว้เบื้องหลัง..

            ผมมองหน้าปัดนาฬิกาที่ตอนนี้หยุดอยู่ที่เลขสามบอกเวลาบ่ายสามโมงตรง.. ก่อนจะเลื่อนสายตามองที่โบสถ์หลังใหญ่ตรงหน้าอย่างสับสน..

            นี่ผมกำลังสับสนเรื่องอะไรอยู่ ..

            “คริส! ทางนี้เว้ย!” เสียงเข้มๆ ของร่างสูงที่น้อยกว่าผมไม่มากดังขึ้นเรียกให้ผมหันไปหา ก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

            “ไง..ชานยอล ไม่เจอกันนานนะ” คนที่ได้ฉายาว่า ‘เศรษฐีฟัน’ สมัยมัธยมเงยหน้ามองผมอย่างหงุดหงิด เรียกสายตางงๆ จากผมได้อย่างดี

            อะไรของเขา..

            “ไหงไอ้หมามันถึงแต่งงานกับยัยป้านั่นล่ะ -*-” ผมชะงักก่อนจะแสร้งหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองมันอย่างขำๆ

            “ไม่รู้สิ” ผมตอบมันสั้นๆ ก่อนจะหันมองหาใครอีกคน

            “แล้วพวกนั้นไม่มาเหรอ ­” ผมถามถึงพวกเพื่อนๆ สมัยมัธยม ก่อนที่ชานยอลจะเบะปากแล้วพยักเพยิดไปทางเข้าโบสถ์

            “พวกมันไปหาไอ้หมาน่ะ ..ว่าแต่แกเหอะ ทำใจได้แล้ว ­” ผมเสมองไปทางอื่น ก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่นออกมา ชานยอลส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ อย่างให้กำลังใจ..

            “แกต้องทำใจนะเว้ย..เรามาช้าไป” ผมมองหน้าชานยอลนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร มันยิ้มให้ผมน้อยๆ ก่อนจะขอตัวไปหาอะไรกิน โดยปล่อยให้ผมยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อคิดอะไรบางอย่างคนเดียว..

            เรามาช้าเกินไป..

            ใช่.. ผมมาช้าเกินไป.. มาช้าก่อนคนคนนั้น..

            ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเดินเข้าไปในโบสถ์ อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มงาน แขกเรือมากมายเริ่มเข้ามานั่งภายในโบสถ์ ซุ้มดอกไม้หลากสีตั้งตามจุดต่างๆ อย่างสวยงาม และผ้าผืนสีต่างๆ ที่นำมาตกแต่งทำให้บรรยากาศภายในโบสถ์ดูคึกคักเป็นพิเศษ

            “เจ้าบ่าวหล่อจังเลยอ่ะแก” เสียงของหญิงสาวผู้เป็นแขกเอ่ยกระซิบกับเพื่อนสาวของตน โดยไม่แคร์เลยว่าใครจะได้ยิน..

            “นั่นสิ เจ้าสาวก็สวย เจ้าบ่าวก็หล่อ..เหมาะสมกันชะมัด”

            เหมาะสมกันชะมัด..

          เหมาะสมกันชะมัด..

          เหมาะสมกันชะมัด..

            ราวกับมีคนเปิดรีเทปให้ผมฟัง.. คำพูดประโยคนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของผมซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ..ราวกลับมันกำลังย้ำเตือนความรู้สึกผิดหวังในใจของผมได้อย่างเด่นชัด

            “คริส!” ผมหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นร่างบางเจ้าสาวของงานเดินออกมาจากอีกทางด้วยชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ เธอยิ้มหวานให้ผม ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

            “ขอบคุณที่มางานนี้นะ ..แล้วเจอแพคฮยอนรึยัง ­” เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะหันหน้าไปมาราวกลับหาใครสักคนอยู่ ผมฝืนยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้า เธอยู่หน้าอย่างขัดใจก่อนจะเอ่ยขอตัว ผมพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปทางเปียโนหลังใหญ่ที่อยู่หน้าแท่นศักดิ์สิทธิ์

            ผมสูดหายใจไล่ความตื่นเต้นปนผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เล่นเปียโน นิ้วยาวๆ ที่ใครบางคนเคยบ่นว่าเกะกะ..วางลงบนแป้นเปียโนอย่างเบาๆ พลันนาฬิกาดังขึ้นบอกเวลาเป็นอันได้ฤกษ์..

            ผมค่อยๆ ลงนิ้วบนแป้นเปียโนเบาๆ เสียงของมันดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นทำนองหวานซึ้ง ..แต่ทว่ายิ่งเสียงของมันดังขึ้นมากเท่าไร..

            ก็เหมือนกลับว่าร่างกายของผมถูกดึงลงเหวลึกเร็วขึ้นเท่านั้น..

            ร่างบางของเจ้าบ่าวในชุดทักซิโด้สีดำปรากฎกายขึ้นเรียกเสียงฮือฮาของแขกในงานเป็นอย่างดี..รวมทั้งตัวผมเองก็เช่นกัน

            เขา.. ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

นั่นชุดแต่งงานที่คุณสวมมันอยู่ . .

            เหมือนว่าเขาจะรู้ถึงสายตาที่ผมจ้องมอง ร่างบางหันหน้ามามองผมก่อนจะแย้มยิ้ม หัวใจผมกระตุกวูบทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น..

            รอยยิ้มเมื่อหนึ่งปีก่อน..

ผมรู้สึกไม่ค่อยดี . . แต่เพียงคุณแย้มยิ้ม . .

ผมก็กลับมาดีเหมือนเดิม . .

            ดวงหน้าติดหวานยิ่งกว่าผู้หญิงของเขาตรึงสายตาของผมไว้ได้เป็นอย่างดี.. ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมจึงสะบัดหัวหนึ่งครั้งเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกก่อนจะหันกลับมาตั้งใจเล่นเปียโนเช่นเดิม..เมื่อ..

            ภาพของผู้หญิงคนนั้นซ้อนทับเข้ามา..

จนบางครั้งผมหวังให้เธอไม่มีความสุข . .

            “นั่นเจ้าสาวหนิ!!” เสียงของแขกคนหนึ่งในงานดังขึ้นก่อนที่ทุกสายตาจะหันไปมองร่างระหงในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ที่เดินคล้องแขนผู้เป็นพ่อตรงมายังแท่นศักดิ์สิทธ์ที่มีเจ้าบ่าวยืนอยู่..

            ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องจบแล้วจริงๆ ..สินะ

ไม่อยากให้วันนี้เกิดขึ้นเลยจริงๆ . .

            สายตาของคนเป็นเจ้าบ่าวสั่นวูบทันทีที่ได้เห็นว่าที่เจ้าสาวของตน.. มันไม่ใช่ความรู้สึกดีใจ หรือตื้นตันใจ..

            แต่กลับเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดเสียมากกว่า..

            นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเสมองไปทางร่างสูงที่นั่งดีดเปียโนอยู่ไม่ไกลนักอย่างสับสน.. หัวใจกระตุกทันทีเมื่อได้เห็นความรู้สึกบางอย่างภายในดวงตาสีดำสนิท..

            ความเสียใจ ..และความผิดหวัง

            ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มือบางกำเข้าหากันแน่น.. ความรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกก่อตัวขึ้นช้าๆ ..พลันภาพความทรงจำต่างๆ เมื่อหนึ่งปีก่อนย้อนเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้..

            ราวกลับทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่กับที่.. ภาพความทรงจำเมื่อหนึ่งปีก่อนไหลย้อนเข้ามาแทนที่ทุกๆ อย่างแทน..

            ภาพของชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ กำลังนอนหนุนตักชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันอย่างมีความสุข คนตัวสูงกว่าหลับตาพริ้มอย่างสุขใจ คงไม่มีอะไรดีกว่าการได้อยู่กับคนที่ตนเองรัก..

            นอกเสียจากว่าจะมีใครมารบกวนพวกเขาเสียก่อน..

            “แพค! คริส!” เสียงหวานใสของหญิงสาววัยเดียวกันเรียกให้ทั้งสองหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ..มันไม่ง่ายสำหรับเขาเลยที่ผู้หญิงคนนี้จะไม่เข้ามายุ่มย่ามในชีวิตของพวกเขา..

            “ซูยอนอา..คิดถึงจังเลย” เจ้าของตักทนุ่มนิ่มลุกขึ้นไปหาหญิงสาวผู้มาใหม่ โดยไม่สนว่าคนที่หนุนหัวจะกระแทกพื้นหรือเปล่า

            “โอ๊ยยยย!!” ร้องเสียงดังลั่นก่อนจะหันไปขาดโทษคนตัวเล็กที่เป็นเหตุให้หัวของเขากระแทกพื้นอย่างเคืองๆ

            “สมน้ำหน้า” ตอกย้ำ พลางแลบลิ้นล้อเลียน ทำเอาทั้งหญิงสาวและคนตัวสูงอดจะหมั่นไส้ไม่ได้ ร่างสูงวิ่งเข้าไปหมายจะทำโทษคนตัวเล็กกว่า แต่กลับต้องเสียแรงเหนื่อยกว่าเดิมเมื่ออีกคนวิ่งหนีไปอีกทาง

            “กลับมานี่เลยนะ พยอน แพคฮยอน” ตะโกนตามหลังอีกคนที่วิ่งนำหน้า

            “กลับไปก็โง่อ่ะดิ ไอ้หล่อวูฟาน :P” พูดไม่เท่าไร แถมยังหันมาแลบลิ้นใส่อีก มันน่าจับมาลงโทษให้เข็ดจริงๆ

            หญิงสาวมองทั้งคู่ที่ไล่วิ่งกันอย่างสนุกสนานก่อนหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของทั้งสามเกิดขึ้นมาพร้อมกัน.. แต่ทว่า.. ความสุขที่เคยมีด้วยกัน..

            กลับต้องหายไปเพียงชั่วข้ามคืน..

            “แต่งงานกับฉันนะ ..แพคฮยอน” หญิงสาวนาว จอง ซูยอน ยืนหลับตาปี๋เพื่อรอคำตอบจากชายหนุ่มหน้าหวานเจ้าของชื่อตรงหน้า เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างคิดหนัก..

            “คือว่า..” เขามีท่าทีอึกอัก และลังเล ความสับสนในแววตานั้นไม่สามารถปิดให้มิดได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว..

            “นายยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้นะ..” ซูยอนเอ่ยเสียงสั่นเครือ หน่วยน้ำในตาพร้อมใจกันใหลออกมาไม่หยุด แพคฮยอนสะดุ้งตกใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำน่ายินดีออกมา

            “แน่นอน..ฉันจะแต่งงานกับเธอ..” ซูยอนยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะโผลกอดอีกคนแน่น ในตอนนี้เธอมีความสุขที่สุด ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอีกมากมายแค่ไหน..ขอแค่มีคนคนนี้อยู่ข้างๆ เธอก็พร้อมจะฝ่าฝันมันไปร่วมกับเขา..

            แต่เธอจะรู้อะไรไหมนะ..

            ในขณะที่เธอมีความสุขกับคนคนนั้นของเธอ..

            ใครอีกคนกลับต้องรู้สึกเจ็บปวด ..และทรมาณแทบตายทั้งเป็น..

คุณไม่เคยเข้าใจว่า . . ผมรู้สึกอย่างไรกับคุณ . .

ดังนั้น . . ผมจึงเกลียดคุณ . .

จนบางครั้ง . . ผมหวังให้คุณไม่มีความสุข . .

ตอนนี้ผมไม่เหลือน้ำตาที่จะร้องไห้อีกแล้วล่ะ . .

            “..ฮยอน..แพคฮยอน..แพคฮยอน!!” ร่างบางสะดุ้งหลุดจากผวังค์ ก่อนจะหันหน้าเหลอหลาไปหาเจ้าสาวของตน

            “อ..อะไรเหรอ” ถามอย่างงงๆ เรียกสายตาเหนื่อยอ่อนจากหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างดี

            “บาทหลวงเขาให้ปฏิญาณแล้วนะ..” ร่างบางพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่บาทหลวงจะเอ่ยทวนคำปฏิญาณใหม่อีกครั้ง..

            “พยอน แพคฮยอน.. จะรับจอง ซูยอนเป็นภรรยาหรือไม่ ­” ร่างบางเหลือบไปมองร่างสูงที่นั่งตรงเปียโนหลังใหญ่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตกลงรับคำ

            “มีใครจะปฏิเสธการแต่งงานของหนุ่มสาวคู่นี้หรือไม่ ­” แขกเรือต่างแย้มยิ้มอย่างปลื้มปิติ โดยไม่มีท่าทีว่าจะมีใครสักคนปฏิเสธเสียด้วยซ้ำ..

            ..จะยกเว้นก็แต่เจ้าของร่างสูงนัยต์สีดำสนิทเท่านั้น

            “พ่อขอประกาศว่า ..ชายหญิงคู่นี้เป็นสามีภรรยากัน” เสียงปรบมือดังระงมไปทั่ว พร้อมๆ กับเสียงเปียโนบรรเลงเพลงแต่งงาน

            “ยินดีด้วยนะ” เสียงยินดีดังขึ้นจากแขกเรือหลายต่อหลายคน พร้อมๆ กับเสียงเชียร์ให้โยนดอกไม้ เจ้าสาวยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือร่างสู.ที่นั่งตรงเปียโนให้ออกมารอรับดอกไม้ด้วย

            “มารอรับสิคริส..เผื่อนายอาจจะฟลุ๊คเจอเนื้อคู่ของนายก็ได้นะ” ร่างสูงมองหน้าหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมออกมายืนด้วย ร่างบางของพยอน แพคฮยอนเดินเข้าไปหาร่างสู.ของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนานก่อนจะโผลเข้ากอดอย่างโหยหา..

            “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..วูฟาน” ร่างสูงชะงักก่อนจะฝืนยิ้มออกไป ความรู้สึกขมขื่นที่ร่างบางเห็นในแววตาของร่างสูงนั้น..มันคืออะไรกัน

            “อ่า..นั่นสินะ”

            “จะโยนล่ะนะ..หนึ่ง สอง สาม!” ช่อดอกไม้ถูกโยนลอยขึ้นฟ้าราวกับภาพสโลวโมชั่น ก่อนที่มันจะตกไปอยู่ในมือของร่างสูง แพคฮยอนยิ้มเล้กๆ ก่อนจะตบไหล่คนสูงกว่าเบาๆ

            “โชคดีนะ..ขอให้เจอกับคนที่นายรักไวๆ..” ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าสาวก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจากไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม..

            อยู่กับความว่างเปล่าอีกครั้ง..

            ครั้งนี้ความว่างเปล่าที่ได้รับ.. มันคงจะอยู่กับเขาไปอีกนาน..

            ..นานแสนนาน..

จงอยู่กับเขาอย่างมีความสุข . .

เพราะฉะนั้น . . ผมจะได้ลืมคุณซะ . .  

ได้โปรด . . ลืมไปซะ . . ว่าผมเป็นทุกข์แค่ไหน . .

มันคงจะเป็นเรื่องที่ยากเป็นอย่างมาก . . สำหรับผมไป . .

. . อีกนาน . .

- END -

เป็นเรื่องแรกเลยที่เป็นเรื่องสั้น และแต่งยาวได้ขนาดนี้ T^T~
แบบสมองแล่นมากเลยจ้าวันนี้ >< สงสัยเพราะได้นอนอยู่บ้าน -..-
วันนี้ไม่ได้ไปเรียนเพราะเกิดปวดวันมามาก TT
#ใครบอกผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอ อยากบอกว่ากูแข็งแรงกว่าผู้ชายอย่างพวกมึงอีกค่ะ!! =^=

เอสเอฟเรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะพ่อก้ามโตแทยังแห่งบีบี -..-
พอดีได้อ่านซับไทย แล้วเราก็ว่าเออ..ความหมายมันก็โอดีนะ เลยเอามาแต่ง
แล้วเจอปัญหา..ปัญหามันอยู่ที่เอาใครเป็นพระเอกดีวะ -*-
มีตัวเลือกสองตัวระหว่างเฮียคริส กับน้องไก่ เราเลยเอาเฮียดีกว่า..สูงดี #เกี่ยว ­ ==
เอาเป็นว่าเรื่องนี้อ่านแล้วคุณรู้สึกยังไงบ้าง ­
ช่วยเม้นท์แชร์กันด้วยนะคะ :)

รักคนเม้นท์

:) Shalunla