หอนาฬิกาแห่งความตาย

เนื้อเรื่อง

 หอนาฬิกาแห่งความตาย

        เสียงเพลง ประสาน ขับกล่อมกันอย่างไพเราะท่ามกลางไฟสลัวสีนวลในห้องอันโอ่โถงที่ปูพรมแดงเป็นทางยาว  ชุดราตรีหลากสีสันพร้อมเครื่องประดับแวววับจับประกายเคลื่อนที่ตามจังหวะของเสียงเพลง

        เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง อายุราว 10 ปี เธอชื่อ น้ำใส ครอบครัวมีฐานะร่ำรวย เมื่อมีการจัดงานใหญ่ๆ ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่พลาด เช่นเดียวกับงานนี้  ที่คุณพ่อคุณแม่พาน้ำใสมาด้วย ในระหว่างความสนุกสนาน อยู่ๆน้ำใสก็เกิดร้องกรี๊ดลั่น ลิ้นไก่สั่นขึ้นมา ทุกสิ่งหยุดชะงักแม้แต่ลมหายใจด้วยความตกใจในเสียงร้อง สายตานับร้อยคู่จับจ้องมายังเด็กน้อยผู้นี้ 

 เธอเป็นอะไรไป! คงเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจของใครหลายๆคนรวมทั้ง เดช ผู้ดูแลความปลอดภัยประจำครอบครัวของน้ำใส และเป็นอดีตนักสืบชื่อดัง แต่เพราะเหตุผลบางประการทำให้เดชต้องเลิกไป

         ในงานเลี้ยงนี้ เดชก็ร่วมอยู่ด้วยทันทีที่ได้ยินเสียง สัญชาตญาณของบอร์ดี้การ์ดก็สั่งให้เดช รีบเดินตรงไปหาเสียงนั้น

         "เอาล่ะ...ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ และอย่าเพิ่งออกจากบริเวณงานเป็นอันขาด"

ไฟหลายสิบดวงเปิดสว่างขึ้นพร้อมกันเหมือนจะรู้หน้าที่ เดชเหลือบไปเห็นเศรษฐีนีผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นเจ้านายของเขาเองหรือมีศักดิ์เป็นแม่ของน้ำใส นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ยังไม่มีใครกล้าที่จะตัดสินใจว่า นี่คือร่างที่ไร้สติหรือไร้วิญญาณกันแน่

          นิ้วชี้ที่ดูเข้มแข็งยื่นเข้ามาแตะที่ปลายจมูกของร่างเจ้านาย ลมหายใจที่แผ่วเบาออกมาทางรูจมูก ไม่นานก็หยุดไป  "เจ้านายจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับแล้วครับ

คุณหนู" เดชบอกกับน้ำใสและเป็นคำพูดแรกที่เดชแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเพราะคนที่นอนอยู่ข้างหน้าเขาคือคนที่มีพระคุณ และเดชก็รู้สึกผูกพัน  น้ำตาแห่งความรัก

ความผูกพัน ระหว่างแม่กับลูกหยดไหลบนใบหน้าของน้ำใส ในขณะที่เจ้าหน้าที่ทุกฝ่าย

ช่วยเหลือ ประสานงานกันอย่างวุ่นวาย ผู้คนที่มาร่วมงานต่างถูกสอบสวนแต่ยังไม่มีใคร

น่าสงสัย ด้วยสถานการณเช่นนี้ทำให้ เดชต้องรีบคิดและเลือกที่จะตัดสินใจว่าเขาจะกลับไปเป็นนักสืบแบบในอดีตหรือไม่ แต่ด้วยอดีตที่เลวร้ายทำให้เดชลำบากใจ ยากที่จะทำ เพราะการเป็นนักสืบของเขา เคยทำให้ใครต่อใครที่เกี่ยวข้องต้องจบชีวิตลง

ใจของเดชกำลังว้าวุ่นและรุ่มร้อนดั่งเปลวไฟ

"ทำไมแค่นี้ถึงทำไม่ได้" เดชถามใจตัวเอง และแล้วเดชก็เลือกที่จะปล่อยเรื่องราวในอดีตไปกับกาลเวลาเพื่อรักษาสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นไม่ให้สูญเสียไปอีก

            เดชเริ่มลองถามจากคุณหนูน้ำใสต้นตอของเสียง "คุณหนูกรี๊ดขึ้นมาทำไมครับ ?" "เห็นอะไรรึเปล่า ?" "เกิดอะไรขึ้นบ้างครับ ?" (นักสืบเดชถามคำถามเป็นชุด)

"คนร้ายค่ะ...คนร้ายมันเอาสร้อยเพชรของคุณแม่ไปแล้ว!"

"คุณหนูพอจะเห็นหน้าบ้างไหมครับ ?"

"ไม่เห็นค่ะ ไฟมันสว่างน้อย หนูไม่ทันตั้งตัว แล้วคนร้ายก็ใส่หน้ากากเหมือนทุกคนในงาน" น้ำใสพูดตามประสาเด็ก

เดชวิ่งตรงไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด เสียงฝีเท้าก้าวรัวถี่ๆ รองเท้ากระทบกับพื้นดัง

ปึงปัง

"ดูเหมือนกล้องวงจรปิด สี่ ห้า ตัวจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เป็นอย่างคำกล่าวของคุณหนูจริงๆ มีแต่คนใส่หน้ากากแฟนซี หลากลาย หลากสีสัน หลากรูปแบบ" เดชพึมพำกับตัวเอง

เมื่อแทบจะจนหนทาง เดชครุ่นคิดอยู่นาน(เสร็จคดีนี้คงมีผมหงอกเพิ่มขึ้นอีกหลายเส้น)

"เอ๊ะ!ยังมีบางอย่างที่เราลืม"

"ทำไมเจ้านายถึงตายไปได้..." เดชวิ่งเหงื่อตกไปสำรวจที่เกิดเหตุเละผู้ตายทันที

คนที่เราห่วงและหน้าที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ยังคงเป็นปรัชญาประจำใจของเดชเสมอ

จากการดูที่เกิดเหตุการณ์

"นี่คนร้ายเป็นนินจารึไงกัน ? แทบจะไม่มีร่องรอยเลย"

"อืม...พบแต่ร่องรอยเหมือนถูกขูดสีแดงที่คอต้องเป็นรอยที่ถูกกระชากสร้อยแน่ๆ แล้วที่หลังยังมีรอยถูกอาวุธมีคมแทงอีก"

"ใช่แล้ว...ด้วยความตื่นเต้นและตกใจต้องทำให้โรคหัวใจหวั่นไหวของเจ้านายกำเริบ

จนช็อกไปแล้วทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงตายไปแน่ๆ"

"คดีนี้คงเป็นการฆ่าชิงทรัพย์สินะ"

สวรรค์และปาฏิหาริย์ยังเข้าข้างเดชอยู่ ตาคู่หนึ่งดันไปเห็น  รหัสที่ดูเหมือนจะเป็นปริศนาติดอยู่ที่แขนเสื้อของผู้ตาย

"36912....ต้องเป็นสิ่งที่คนร้ายทิ้งไว้แน่ๆ แต่มันคืออะไร?"

ผ่านไป 15 นาทีแล้ว..30นาทีแล้ว..1ชั่วโมงแล้ว

"อะไรกันยังคิดไม่ออกอีกหรือเนี่ย"

จนกระทั่งมีเสียง ติ๊งๆๆ มันคือเสียงของนาฬิกาคุณปู่ เดชหันไปมองนาฬิกาที่หน้าปัดมีแต่เลข 3 6 9 12

"คิดออกแล้ว" เดชเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหลังใช้เวลาอยู่นานในการคิด

"เลขของนาฬิกาทั้ง 4 ทิศ ต้องการจะสื่อถึงอะไร?"

"นาฬิกา....นาฬิกา....ต้องเป็นที่หอนาฬิกาแห่งความตายที่โด่งดังในเมืองนี้แน่

สถานที่กล่าวขานกันทั่วโลกถึงความน่ากลัว" เดชพูดกับตัวเอง

"แสดงว่านี่ไม่ใช่แค่การฆ่าชิงทรัพย์ธรรมดา คนร้ายคงมีจุดประสงค์อื่นเป็นแน่"

"จากที่นี่ไปคงไม่ไกลนัก" นักสืบผู้กล้าหาญไม่รอช้ารีบขับรถคู่ใจไปทันที

ระหว่างทางมีโทรศัพท์ลึกลับดังขึ้นอยู่หลายครั้งหลายคราว ด้วยความรำคาญ

เดชรีบรับโทรศัพท์  เมื่อโทรศัพท์แนบหู มีเพียงเสียงโหด แหบ อำมหิตกล่าวขึ้น

"คุณต้องมาให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมจะเชือดไก่ให้ลิงดู" จากความเร็ว 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เพิ่มขึ้นเป็น 170 กิโลเมตรต่อชั่วโมงทันทีหลังวางสาย

ฝุ่นข้างทางกระจายไม่เหลือชิ้นดีจนกระจกขุ่นมัวไปหมด

ทันทีที่ก้าวย่างเข้าไปในหอนาฬิกา บรรยากาศก็เป็นใจให้ขนของเดชตั้งขึ้นเป็นเกรียว

ปัง ปัง เสียงปืนดังไปทั่วละแวก  นกบินแตกรังเป็นฝูง

"เสียงปืนดังมาจากข้างบน"  ต่อไปนี้คงเป็นฉากของการไล่ล่า

เดชวิ่งฝ่าความมืดขึ้นไปทางบันไดวน เสียงหายใจหอบๆดังก้องกังวาน

กว่าสิบชั้นที่วิ่งขึ้นมาในความมืด เดชเห็นแสงไฟในทางข้างหน้า มันช่างเปรียบเสมือนกับการที่คนเห็นหนทางสู่ความสำเร็จ

"ถึงสักที"  ความอ่อนล้าสามารถบั่นทอนแรงกำลังไปได้มากเลยทีเดียว

แปะ แปะ แปะ แปะ  เสียงปรบมือดังขึ้น

เดชเดินเข้าไปหาคนร้ายและประจันหน้ากัน

"เก่งมากที่คุณสามารถถอดรหัสของผมได้ แหม...ปัญญาของคุณมันยัง...ไม่เปลี่ยนเลยนะ"

"ยังดีที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างงั้นเหยื่อรายต่อไปในอีก 10 วินาทีอาจไม่รอด"

 "คุณต้องการอะไร" เดชถามตามระเบียบ

"เห็นคุณตายไงล่ะ" "ยังจำได้ใช่ไหมลูกของผมต้องตายเพราะใคร" เหตุการณ์ครั้งเก่ายังคงฝังอยู่ในจิตใจ เมื่อเอ่ยขึ้นครั้งใดเป็นต้องแค้นและโมโห  

"คุณนี่มัน....ตู๊ดๆๆ จริงๆ(คำไม่สุภาพ) ชายภายใต้หน้ากากหนังพร้อมผ้าคลุมสีดำและรอยสักรูปเสือแต่ขนาดเท่าช้างที่ดูน่าเกรงขามยืนตากลมผ้าปลิวไสวที่ชั้นยอดสุดริมหน้าต่างพูดด่าทอเดชอย่างใส่อารมณ์

"คุณนี่เอง...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดกับคุณ"

"ขอร้องเถอะอย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกเลย คนเหล่านั้นไม่เกี่ยวอะไรเลย"

"ได้...แต่ว่าคุณคงต้องตอบคำถามของผมให้ถูกก่อน ถ้าผิดต้องยอมสละชีวิต

เพื่อสังเวยให้วิญญาณของลูกผม! แล้วถ้าถูกผมจะยอมทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณอยากได้"

ชายชุดดำเสนอข้อตกลงที่ดูงี่เง่า แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อความตายเป็นสิ่งที่หนีไม่พ้นอยู่แล้ว เพื่อแลกกับชีวิตของใครหลายคนให้ปลอดภัย (เดชลังเลคิดอยู่นาน)

"ตกลง ผมยอมรับในเงื่อนไข...ว่ามาเลย"

"หึ..คำถามไม่ยากหรอก"  "คำถามก็คือ 040905"  

"แต่ผมไม่ใช่คนที่ใจร้ายอยากเห็นคนตายเล่นๆอย่างเดียวหรอกนะ"

"เอาเป็นว่า 040905 อยู่ในจำนวน 26  "

"ขอเวลาคิดสักนิด" (เอาอีกแล้วหาเรื่องเครียดอีกแล้ว)

"ตามสบาย" ชายชุดดำแสดงสีหน้าชื่นบาน

ขึ้นมาราวกับจะรู้ชะตากรรมของเดชดี

"ผมให้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น"

เดชกังวลในใจ ...อะไรกันนี่เราห่วยแตกขนานนี้เลยหรือ แม้กระทั่งการช่วยเหลือไม่ให้มีเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายและช่วยเอาสร้อยเพชรของเจ้านายคืนมายังทำไม่ได้

หยาดน้ำตาไหลอออกมาด้วยความรู้สึกผิด

5...4...3...2...1  ติ๊งๆๆๆ  เสียงนาฬิกาดังขึ้นเป็นสัญญาณแห่งความตาย

"เป็นอีกครั้งที่ฉันทำไม่สำเร็จ" เดชพูดอย่างท้อใจ

เมื่อพูดแล้วย่อมไม่คืนคำ ตามข้อตกลงที่สัญญากันไว้

คำถามของชายชุดดำผู้นั้นยังคงเป็นปริศนาที่ไม่เคยล่วงรู้ได้เลย       

        ร่างของเดชถูกแขวนติดกับเฟืองนาฬิกาห้อยไปห้อยมา คลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ไหลหยดจากตัวของเขา เมื่อใดที่เฟืองนาฬิกายังคงหมุนไปร่างของเดชก็ยังคงถูกบดขยี้ไม่มีวันหยุดเช่นกัน

         ปิดฉากอดีตนักสืบชื่อดังผู้หวังจะช่วยเหลือมวลมนุษย์

บอร์ดี้การ์ดผู้จงรักภักดี เรื่องราวผ่านมานานนับปีก็ยังไม่มีใครค้นพบเจอชายชุดดำ

แล้วสร้อยเพชรจะหายไปไหน? คำตอบปริศนาของชายชุดดำผู้นั้น คืออะไร?  ทุกเรื่องราวยังคงเป็นที่กล่าวขวัญ ล่ำลือกันไปทั่ว อย่างไรก็ตามยังมีผู้คนอีกมากมายที่ร่วมกันยกย่องวีรบุรุษผู้ล่วงลับ ยอมทำทุกอย่างแม้ต้องแลกกับ ชีวิต

              วีรกรรม(เวร)ของเดชเป็นที่ยกย่องจนมีผู้สร้างอนุสรณ์สถานให้ไว้อาลัยที่ข้างหอนาฬิกาแห่งความตาย

              อาจเป็นเพราะอาถรรพ์หรือความบังเอิญที่ทำให้ผู้ใดก็ตามที่ได้เข้ามาเยือนที่

หอนาฬิกาแห่งนี้มีอันต้องเสียชีวิตลงทุกราย ผู้คนจึงขนานนามกันว่า

หอนาฬิกาแห่งความตาย

แต่ความตายเป็นสัจธรรมที่ไม่เคยมีผู้ใดหนีพ้นแม้แต่ซูเปอร์แมนก็ตาม