[KnB]fic.KiKuro You belong with me,my love

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

"นี่ๆ คุโรโกจจิ ชั้นชอบนายนะ เป็นแฟนกันมั๊ย นี่ๆๆๆ "
ผมถามแบบนี้กับคุโรโกจจิมาตลอดสองสัปดาห์แล้วซึ่งคำตอบที่ผมได้รับก็คือ "ไม่ครับ" ซึ่งวันนี้ก็คงเหมือนเดิม ผมหลังรัก คนร่างบางผมสีฟ้าหน้านิ่งคนนี้มาตลอด5ปีเต็ม ตั้งแต่เรารู้จักกันตอนม.ต้นจนตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ม.ปลายปีสอง ถึงแม้เราจะอยู่คนละโรงเรียนกัน แต่ผมก็ยังคงหลงรักคุโรโกจจิคนนี้คนเดียว
"เห้อ คิเสะคุงครับ ผมปฏิเสธคุณมาตลอดสองสัปดาห์นี้ ไม่ท้อบ้างเลยหรอครับ"
"ไม่ ไม่ท้อหรอก ก็ชั้นน่ะ รักคุโรโกจจิมากๆเลยนี่หน่า คุโรโกจจิก็รู้" 
"เอางั้นก็ได้ครับ ผมยอมแพ้"
"จริงหรอ จริงๆนะ คุโรโกจจิ ชั้นรักนายจังงง" ผมเตรียมตัวจะคว้าคนตัวเล็กตรงหน้ามากอด 
"ยังก่อนครับ เห็นแก่ความพยายาม และผมก็ไม่ได้รังเกียจ คิเสะคุงด้วย งั้นเรามาเล่นเกมส์กันมั๊ยครับ
ถ้าในหนึ่งเดือนนี้ คิเสะทำให้ผมบอกรักคุณได้ ผมจะเป็นแฟนคุณ แต่ ถ้าถึงหนึ่งเดือนแล้ว คุณยังทำให้ผมรักคุณไม่ได้ คิเสะคุงจะต้องตัดใจและเลิกตามตื้อผมนะครับ"
ผมรับฟังก่อนยิ้มรับ เขาจะต้องพยายามให้ได้ใจคุโรโกจจิมาให้ได้เลย 
"อืม ได้สิ ชั้นจะทำให้คุโรโกจจิมีความสุขที่สุด ชั้นสัญญาเลยล่ะ"
"ครับ งั้นตกลงตามนี้ วันนี้วันที่14 งั้น 15 เดือนหน้า ตรงกับงานเทศกาลที่จะมีถึงพอดี ในวันนั้นจะเป็นวันตัดสินนะครับ งั้นวันนี้ขอตัวก่อนครับ" คุโรโกจจิพูดจบก็หายไป 

"หายไปไหนละอ่ะ คุโรโกจจินี่หายตัวเก่งจังเลยนะ แต่ว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าคุโรโกจจิจะอยู่ไหน ชั้นจะคอยอยู่เคียงข้างนายเอง"
วันนี้ผมมีความสุขจังเลย ในที่สุด สำเร็จ เยี่ยม
คิเสะเอ่ยออกมาเสียงดัง โดยไม่รู้ว่า มุมหนึ่งในเงามืด ร่างบางของคนหน้านิ่งผมสีฟ้าอ่อน กำลังฟังและเผลอยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหน้านิ่งเหมือนเดิม พร้อมหันหลังกลับบ้านไป

kuroko part
วันถัดมา คิเสะก็มารอรับผมแต่เช้า เพื่อไปรร.ด้วย เขาเลือกที่จะมาส่งผมถึงรร. แล้วค่อยไปรร.ตัวเองต่อ
ผมถามเขา มารอผมตั้งแต่เมื่อไหร่ คำตอบที่ได้มาทำผมถึงกับอึง เขามารอผมตั้งแต่ตีห้า เพราะกลัวมารับไม่ทัน เป็นเหตุผลที่อยากจะบ้าตาย ผมจึงบอกเขาว่าอย่าทำอย่างงี้อีก แล้วบอกเวลาที่ผมออกจากบ้านประจำไปแทน วันนี้ทุกอย่างก็เหมือนปกติ ไม่มีอะไรมาก อยู่แบบจืดจาง ไร้ตัวตน พอเลิกเรียน ผมกลับเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน ก็เห็นคิเสะคุงกำลังวิ่งหอบมาหน้ารร. เขาคงไม่เห็นผมหรอก ผมคิดอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ทักไป
"คุโรโกจจิ คิดถึงชั้นมั๊ย พอเลิกเรียนเสร็จชั้นก็รีบมาหานายแทบตายแหนะ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว ดีใจจัง คิดถึงคุโรโกจจิจังเลยยยย กอดหน่อยนะ" คิเสะ ว่าพลางหอบหายใจอย่างหนัก
"ไม่ครับ คิเสะคุง คุณจะรีบมาทำไมล่ะครับ ไม่เห็นจำเป็นเลย" ผมตอบกลับไป ความจริงผมดีใจนิดๆนะ ที่มีคนมองเห็นตัวเองโดยเขาไม่ต้องแสดงตัวให้อีกฝ่ายรู้สึกและ ไม่นึกว่าคิเสะคงจะให้ความสำคัญกับเขาขนาดนี้ คิเสะที่มองดูยังเหนื่อยหอบจากการรีบมาหาเขานั้น ทำให้ผมเลือกที่จะแวะน้าน มาจิเบอร์เกอร์ เพื่อซื้อเครื่องดื่มให้คิเสะคุง และ วนิลาเชค ของเขา
ตลอดเวลา คิเสะ มักจะชวนคุยอยู่ตลอด ผมก็ได้แต่ ฟัง ตอบบ้างเป็นบางคำ แต่ผมกลับไม่รำคาญเขาเลยสักนิด เราสองคนเดินกลับบ้านด้วยกัน พอคิเสะมาส่งผมถึงบ้านแล้ว เขาจึงกลับไป วันนี้เป็นวันที่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ แต่ก็ไม่มีอะไรมาก

kise

ทุกๆวันผมไปรับ ไปส่งคุโรโกจจิตลอด ซึ่งคุโรโกจจิก็ดูเหมือนจะหน้านิ่งตลอดเวลา แต่ก็มีรอยยิ้มบางๆให้ผมเป็นบางที ผมชอบรอยยิ้มของเขาชะมัด แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบตอนเขาไม่ยิ้มนะ ผมรู้สึกว่า คุโรโกจจิ เริ่มเปิดใจยอมรับผมบ้างแล้ว วันนี้เราเริ่มคบกันได้ 2 สัปดาห์แล้ว และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เราจะมีเดทกัน ผมดีใจมาก ที่เขายอมตกลง เราเลือกที่จะไปสวนสนุก เขาชอบเล่นอะไรๆเหมือนๆผม แต่วันนี้ก็มีอุปสรรคนิดหน่อย เพราะ แฟนคลับของผมคอยมารุมตลอด ผมกับคุโรโกจจิวิ่งหนีกันแทบแย่ แต่คุโรโกกจิก็ไม่ได้โกรธอะไรผมนะ เขาเข้าใจ แต่อาจมีอารมณ์เสีย นิดๆ เพราะดันมีแฟนคลับสาวน่ารักคนหนึ่ง จุ๊บแก้มผม คุโรโกจจิเห็นเลยงอน น่ารักจริงๆเลย วันนี้ผมมีความสุขมากๆ ถึงแม้ตลอดทั้งวันจะต้องวิ่งหนีแฟนคลับ และตลอดทั้งวัน ผมได้แต่พูดอยู่คนเดียวก็เหอะ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ผมมีความสุขจริงๆนะ ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคุโรโกจจิ ได้เห็นการแสดงหน้าตาอย่างอื่นนอกจากหน้านิ่งตอนที่โมโหผม วันนี้เป็นวันที่ผมจะเก็บเอาไว้ในความทรงจำตลอดไปเลย ผมรักคุโรโกจจิที่สุดเลย ให้ตายสิ!!!

--------------------------------------------------------------50%---------------------------------------------------------------

มาต่อละฮัฟ 

วันนี้ก็เป็นวันตัดสินใจแล้ว ครบรอบหนึ่งเดือน ผมกำลังเดินทางไปสถานที่นัด ผมยอมรับเลยว่า คิเสะคุงนั้น เขาเป็นคนที่ดีจริงๆ และยอมรับว่าผมก็ชอบเขาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เหมือนกัน คิเสะเป็นคนที่คอยอยู่ข้างผมตลอด อยู่ด้วยแล้วสบายใจถึงแม้จะหนวกหูไปสักหน่อย แต่เขาก็คอยคิดถึงความรู้สึกผมตลอดเวลา เขาคอยมองหาผมตลอด ให้ความสำคัญกับผมตลอด มีอยู่วันหนึ่ง ที่เขาไม่ได้มารับมาส่งผม อย่างทุกที แถมไปไหนก็ไม่บอก โทรไปก็ไม่รับ ตอนนั้นผมเหงามาก ผมคิดว่าเขาคงท้อ แล้วคิดเลิกกับผมหรือป่าว ตลอดทั้งวันผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย พอตอนบ่ายๆ ผมถึงรู้ว่า เขาป่วยหนัก เพราะงานที่มาก ทำให้ล้า และไม่สบายในที่สุด เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นนั่งด้วยซ้ำ แต่พอเริ่มมีแรงก็ส่งข้อความมาขอโทษผมที่ไม่ได้ไปรับที่บ้านตอนเช้า แถมยังไม่ได้รับโทรศัพท์ เขารู้สึกเสียใจมาก เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ พอตกเย็นผมจึงรีบไปหาเขาที่บ้าน ผมยอมรับเลยว่าเป็นห่วงเขามาก พอไปถึงที่บ้าน ไม่มีคนอยู่ คิเสะ ออกมาเปิดประตูให้เขาด้วยสภาพที่แทบจะนอนอยู่กับพื้น ผมตกใจมาก ผมกระวนกระวายไปหมด วันนั้นผมก็อยู่เฝ้าไข้เขาทั้งคืน  ป้อนโจ๊ก และยา เช็ดตัวให้ อ่า โจ๊กนั่นผมทำเองนะ ถึงจะเป็นการเอาโจ๊กถ้วยมาเติมน้ำร้อนก็เหอะ เขาดีใจมาก วันนั้นทำให้ผมรับรู้ถึงความรู้สึกตัวเองแล้วว่า ผมรักเขาเข้าแล้ว หลังจากวันนั้นเขาก็หายดี และพยายามดูแลตัวเองให้ดี เพื่อจะได้ไม่ให้ผมเป็นห่วง ทุกๆวันก็เหมือนเดิม เขามารับมาส่งผม เรามีไปเที่ยวกันบ้าง มีเรื่องทะเลาะเล็กๆ ซึ่งเขายอมผมตลอดแหละ ผมมีความสุขมาก ในทุกๆวัน ผมไม่ใช่คนที่ไร้ตัวตนอีกต่อไป ไม่ว่าผมจะอยู่ไหน เขาจะหาผมเจอเสมอ ในวันที่เราพลัดหลงกัน เขาก็หาผมเจอ เขายอมรับในตัวตนของผม เขาไม่ เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย ผมเดินนึกเรื่องของเรามาเรื่อยๆจนถึงสถานที่นัด ผมมาก่อนเวลาแปปหนึ่งที่เรานัดกันไว้คือ สองทุ่ม จึงนั่งรออยู่ข้างหน้าชิงช้าสวรรค์ ตอนนี้ผมแค่รอ รอที่จะได้บอกความรู้สึกของผมไป เขาจะดีใจมั๊ยนะ ผมได้แต่คิด ตอนนี้ก็เวลานัดแล้ว แต่คิเสะคุงก็ยังไม่มา ผมคิดว่าเขาอาจจะติดงานก็ได้อาจมาสายนิดหน่อย แต่ทำไมเขาไม่บอกผมล่ะ-*- งอนนะครับ ผมรอเขาเรื่อยๆจาก ห้านาที เป็นสิบนาที เป็นครึ่งชม. เป็นหนึ่งชม. ผมอาจจะมาเก้อก็ได้ เขาอาจจะล้อเล่นกับผม ทำให้ผมเผลอคิดไปเองสินะ ผมตอนนี้ทั้งเสียใจ ทั้งอาย ทั้งเจ็บใจ ผมไม่น่าหลงไปกับคำพูดของเขา ไม่น่าเชื่อเขาเลยจริงๆ ตอนนี้ผมได้แต่นั่งนิ่งเป็นคนบ้า ร้องไห้เงียบๆ ผมไม่สนใจใครหรอก เพราะคงไม่มีใครเห็นคนจืดจางอย่างผม คนไร้ตัวตนอย่างผม อ่าตอนนี้ อีกครึ่งชม.ก็จะเที่ยงคืนแล้ว ผมควรที่จะกลับบ้านสักที กับหัวใจที่มันยับเยินของผม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คุโรโกจจิ" เสียงเรียกชื่อเฉพาะแบบนี้ ทำให้ผมรีบหันไปมอง ก็เจอกับคิเสะคุง ที่ตอนนี้สภาพเขาเลอะเทอะ ไปหมด

"คิเสะคุง ผมคิดว่า คุณคงไม่มาซะแล้วครับ คุณไปทำอะไรมา" ผมบอกเขาด้วยเสียงสั่นๆ

"คุโรโกจจิ ชั้นขอโทษนะ เผอิญชั้นซื้อช่อดอกไม้มาให้นายด้วยนะแต่ดันมีเรื่องนิดหน่อยหน่ะ มือถือก็พังด้วย ขอโทษจริงๆ เรามานั่งชิงช้าสวรรค์กันเนอะ รอบสุดท้ายพอดี " คิเสะขอโทษผมพร้อมบอกเหตุผล แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะตอนนี้ผมดีใจมาก ที่เขามา มาฟังคำตอบของผม ตลอดในกระเช้าชิงช้า เรานั่งเงียบมองหน้ากัน จนวนมาถึงยอดบนสุด

"คุโรโกจจิ ชั้นรักนายนะ แล้วนายล่ะ คำตอบของนาย ความรู้สึกของนาย " คิเสะถามกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จ้องมาในดวงตาของผม

ผมยิ้มหน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมตอบกลับเขาไป

"ครับ ผมก็รักคิเสะเหมือนกันครับ" คิเสะ ดึงผมเขาไปกอด แล้วก็บรรจงจูบผมอย่างนุ่มนวล ก่อนที่สติของผมจะดับไป ผมได้ยินเสียงเบาเหมือนลอยมากับลมว่าขอโทษนะ ชั้นรักนาย

เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาที่ห้องนอนของผม มีแหวนที่ผมเคยเห็นของคิเสะ อยู่บนนิ้ว ทำให้ผมมั่นใจเลยว่า ผมไม่ได้ฝันไป ผมมีความสุขจริงๆ แต่ผมก็รู้สึกขายหน้านิดๆ ที่ดันเผลอหลับไปตอนเรากำลัง kiss กัน อ๊ากกก นั่นจูบแรกของผมเลยนะ ทั้งเขินทั้งอายเลยให้ตายสิครับ

ผมลุกขึ้นแต่งตัวเตรียมไปรร. แต่ก็เปลกใจเล็กน้อย วันนี้ คิเสะ เขาไม่ได้มารับผมอย่างเช่นทุกวัน ผมลองโทรไป ก็ติดต่อไม่ได้ อ่อ ลืมไป ว่ามือถือของคิเสะคุงพัง วันนี้ผมเดินไปรร.คนเดียว ที่รร.มีข่าวดังมาก นร.หญิงในห้องมองสลดและเสียใจกัน ผมจึงเดินเข้าไปฟัง ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน นายแบบหนุ่มที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้ เสียชีวิตลงเมื่อคืน เวลาประมาณ เกือบๆสองทุ่ม เพราะมี สิบล้อ เบรคแตก พุ่งชนร่างของหนุ่มนายแบบที่กับกำลังถือช่อดอกไม้ อยู่ริมฟุตบาท ทำให้นายแบบหนุ่ม เสียชีวิตลงทันที นายแบบคนนั้นชื่อคิเสะ ผมแทบทรุดลงนั่งทันที ทำไมกัน ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ มันไม่ใช่ความจริงใช่มั๊ย เมื่อคืนเขายังมาตามนัดของเราอยู่เลย เราอยู่ด้วยกันจนถึงเที่ยงคืนเชียวนะ ขอร้องล่ะ ให้ผมตื่นจากฝันนี้ที ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมเดินกลับบ้านอย่างไร้สติ ได้แต่พูดอยู่ว่า คิเสะคุงๆ ผมรักคุณ มันไม่จริงๆๆๆ ไม่จริงใช่มั๊ย เมื่อคืน เรายังเจอกันอยู่เลย เมื่อคืน คุณยังยังบอกรักผม เมื่อคืนคุณยังมองจูบที่แสนอ่อนโยน อ้อมกอดที่อบอุ่น เมื่อคืนนี้คุณพาผมไปส่ง แล้วคุณจะตายไปแล้วได้ยังไง ไม่จริงๆ

คุโรโกะได้แต่พรึมพรำด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาก่อนที่เขาจะหมดสติลงไประหว่างทางกลับบ้าน

ในฝัน เขาเห็นคิเสะคุง มาอยู่ข้างๆเขา

"นี่ๆ คุโรโกจจิ ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้นจะอยู่ข้างนายตรงนี้เสมอ ไม่จากไปไหนหรอก ชั้นจะยังคงอยู่กับนาย ชั้นรักนาย คุโรโกกจิของชั้น"

คิเสะ มอบรอยยิ้มที่น่าจดจำที่สุดให้เขา เขาจับมือของผมไว้ บอกให้ผมดูแลตัวเองดีๆ ไม่อยากให้ผมเสียใจ ไม่อยากให้ร้องไห้ ขอโทษที่ไม่สามารถดูแลผมได้ แต่จะอยู่กับผมเสมอ อยู่ในใจผมตลอด และจะคอยมองดูอยู่ข้าง ผมรับรู้ได้ ถึงลมอบอุ่น รอบกาย

"ผมก็รักคิเสะคุงครับ  คุณจะอยู่กับผมตลอดเวลา จะอยู่ในใจผมตลอดไป"

ผมตื่นขึ้นมา อยู่ที่บ้านแล้ว อีกครั้งที่ผมกลับมาที่บ้านเอง ตอนที่หมดสติ คิเสะคุง เป็นคุณใช่มั๊ย ผมรู้ ว่าคุณคอยอยู่กับผม ผมรักคุณๆ มีลมพัดเบาๆ ทำให้ผมรู้สึกได้ เป็นคุณจริงๆ คิเสะคุง ผมสัมผัสที่แหวนเบาๆ ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของเจ้าของแหวน  แหวนวงนี้จะเชื่อมเราถึงกันเสมอ

“คนรักของผม”




แถมรูปฮัฟ คล้ายๆ แต่ไม่ใช่ T^T ชอบภาพนี้มากเลย

ขอโทษนะฮัฟ ผมแต่งค่อนข้างรวบรัดเอา เพราะว่า ข้าน้อย ไม่ค่อยเก่งเรื่องการดำเนินเรื่องสักเท่าไหร่ พรุ่งนี้จะมาต่อให้นะฮัฟ 

ขอบคุณสำหรับเม้นนะฮัฟ >< ดีใจมากเลยฮัฟ ที่มีคนสนใจอ่านด้วยยย

ขอบคุณฮัฟ ^^

---------------------------------------------------
มาต่อจบละนะฮะ T^T ฝีมือการแต่งค่อนข้างกาก ผมขอโทษนะครับT0T
ชอบไม่ชอบ ควรปรับปรุงยังไง เม้นไว้ได้นะฮัฟ
ขอคุณสำหรับทุกเม้น และกำลังใจนะครับ ผมดีใจสุดๆเลย พอรู้ว่ามีคนอ่านด้วย มีคนสนใจ และอาจจะชอบ(หรือป่าว)><
ว่างๆ ถ้ามีไรใหม่ก็จะเปิดเรื่องอื่นต่อนะฮะ ขอบคุณทุกๆท่านจริงๆฮะ ^^