คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : :: Oh oh...Chapter 19::
______________________________________________________________________________
แสงแยงตา...เป็นสิ่งที่ผมโคตรเกลียดในเวลาเช้าๆความอุ่นของผ้าห่มมันทำให้ผมไม่อยากตื่นเลย แถม...ปวดหัวอีกต่างหาก
แฮงค์แหงๆเลย
แต่วันนี้มีเรียนช่วงบ่าย ถ้าหายทันก็จะลากสังขารไป หรือถึงจะไม่หายผมก็ต้องลากสังขารอันเน่าๆนี่ไปเรียนให้ได้เพราะบ่ายนี้เจอวิชาโคตรสาหัส
ว่าแต่...อุ่นจังเลย เหมือนโดนกอดเลย
แม้จะชอบแต่ผมก็อยากตื่นมาจัดการตัวเองที่เหม็นกลิ่นเหล้าหึ่ง ผมยันตัวขึ้นมาจากที่นอนก่อนจะพบว่า...
ที่นี่ที่ไหนฟร่ะ!?
เตียงคิงไซส์ ที่นอนนุ่มๆ ทิวทัศน์อันโคตรจะคุ้นตา ตายแล้วๆๆ!!
ไอ่เจ้าของห้องแม่งอยู่มั้ยวะ ยิ่งไม่กล้าสู้หน้ามันอยู่ยังจะมาโผล่ที่บ้านมัน ห้องมันอีก
โอ๊ยย...อกไอ่โตะจะแตกตายครับพี่น้อง!~
ไม่ทันขาดคำเจ้าของห้องก็ลุกขึ้นมาแล้วมองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตื่นแล้วหรอ” หลับอยู่มั้ง แสรด!
“หลับสบายหรือเปล่า” สบายกว่าบ้านกูอีกครับ
“แล้วปวดหัวมั้ย” มาลองเป็นกูสิ...จะได้รู้
“หิวหรือเปล่าจะได้ให้เมดทำอะไรให้กิน” ไม่ครับ ตอนนี้กูจุก...
กูจุกกับคำถามที่ฟังดูเป็นห่วงของมึงอ่ะ!! หยุดถามสักที!
“ไม่อ่ะ ไม่อะไรทั้งนั้น ขอโทษที่มารบกวน”ผมลุกจากเตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินไปคว้ากระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่ที่เก้าอี้ปลายเตียง เดินห่างออกมาจากจุดนั้นได้แค่ก้าวสองก้าวโลกก็เริ่มเอียงแล้วครับ จนผมต้องใช้มือยันกำแพงไว้ก่อนที่เจ้าเด็กนั่นเดินตามเข้ามาประคองผม
“ปล่อย ไม่ต้องมายุ่ง ฉันเดินเองได้”ผมพูดก่อนจะสะบัดมันออกไป
“ผู้ใหญ่อะไรก็ไม่รู้ ตัวเองแฮงค์ขนาดนี้ยังจะมาทำเป็นอวดเก่งอีก”ซาสึเกะยกมือสองข้างกอดอกก่อนจะพูดออกมา ถ้อยคำเหล่านั้นมันทำให้ผมขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปที่ประตูต่อไป
“เห้ย!!”เดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวจู่ๆไอ้เด็กบ้านี่ก็เดินเข้ามารวบตัวผมก่อนจะยกขึ้นอุ้มพาดบ่ามันแล้วเดินกลับไปที่เตียง
“อึก! ทำบ้าอะไรของแกวะ!!”ผมโวยออกมาเมื่อมันโยนผมลงเตียงเสร็จแล้ว ตัวมันก็ขึ้นมานอนทับผม
พวกคุณได้ยินไม่ผิดครับ..
นอนทับครับ! ทับแบบไม่ให้ผมกระดุกกระดิกไปไหนน่ะครับ
ถึงกระดุกกระดิกไม่ได้แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายามครับ
“ปล่อยฉันนะว้อย!! ไอ้เจ้าเด็กบ้า! ลุกออกไป! ฉันจะกลับบ้าน!!”ผมยกกำปั้นทุบหลังมันดังอั่กแต่มันก็ยังคงนิ่ง ไม่ขยับตัวออกไป จนผมเลิกคิดที่จะดิ้น เพราะอาการปวดหัวจากการแฮงค์บ้าๆนั่นดันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
โอ๊ย!...ผมสาบานเลย ผมจะไม่กินเหล้าอีก!!
“ปล่อย”ใช้น้ำเสียงปกติด้วย
“ไม่”ก็ได้น้ำเสียงปกติกลับมา
“ลุกออกไป”เริ่มใช้น้ำเสียงห้วนๆ
“ไม่”ก็ได้น้ำเสียงห้วนๆสวนกลับมา
“ไอ้หัวตูดเป็ด”เริ่มสุดจะทนเลยใช้น้ำเสียงแข็งๆ
“อะไรหะเจ้ากุ้งหัวเหลือง”แล้วก็ได้น้ำเสียงแข็งๆกลับมา
“ซาสึเกะ!!”ตวาดแล้วครับ
“นอนไปเถอะน่า...”ตอบเสียงนุ่มก่อนที่เขาจะสอดแขนเข้าไปที่หลังผม กลายเป็นว่าตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยที่ผมอยู่ข้างล่างแล้วเขากอดทับอยู่ข้างบน
“ฉันรู้ว่านายปวดหัวอยู่ ถึงยังไม่อยากให้นายกลับไป”
“ ... ”
“ถ้าเกิดอุบัติเหตุกับนายขึ้นมาจะทำยังไง”
“ ... ”
“เพราะงั้น...นอนจนกว่าจะหายแฮงค์ก่อนเถอะ..นะ” ทำไมกันนะ...
“อืม” ทั้งๆที่มันดีกับผมขนาดนี้
แต่ผมกลับรับความรู้สึกของมันไม่ได้...ผมทำไม่ได้จริงๆ...
ทำไมกันล่ะ? เพราะอะไร ทำไม ทำไมผมถึง ‘รับรัก’ มันไม่ได้?
ผมกำลังทำผิดอยู่ใช่มั้ย? ผมกำลังทำร้ายเขาอยู่ใช่หรือเปล่า?
“นารู..โตะ? นายร้องไห้ทำไมน่ะ? ฉัน..ฉันกอดนายแรงไปหรอ? หรือว่านายหายใจไม่ออก นายเป็นอะไรน่ะ บอกฉันสิ”ซาสึเกะที่เห็นผมเงียบไปนานจึงคลายอ้อมกอดก่อนจะยันตัวขึ้นเล็กน้อยมามองหน้าผม เมื่อเขาเห็นก็รัวคำถามออกมาชนิดที่ว่าผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี
“หยุดพูดได้แล้ว..ฉะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ แค่ตาแห้งก็เท่านั้นเอง”ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ผมยังรู้สึกถึงน้ำตาที่ยังคงไหลตลอดเวลาเลยครับ และ...ยังรู้สึกถึงนิ้วอุ่นที่คอยเกลี่ยน้ำตาออกไปอีกด้วย
ร่างเล็กกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง เมื่อร่าสูงมั่นใจว่าร่างข้างใต้หลับสนิทแล้วเขาจึงคลายอ้อมกอดออกมาก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ ก่อนที่ความคิดเขาจะกระเจิงไปมากกว่านี้
แม้จะเป็นผลดีกับนารูโตะแต่..คนที่หลับไปแล้วไม่มีทางรู้หรอกว่าระหว่างที่กอดอยู่เนี่ย เขาจินตนาการเตลิดไปต่อไหนถึงไหนเรียบร้อยแล้ว
ร่างเล็กในอ้อมแขน...กายแนบชิดกันไปเสียทุกส่วน ริมฝีปากนุ่มอุ่นสีชมพูเหมือนนมเย็นกับรสชาติอันแสนหวาน
ถ้าวันไหนที่เขาสามารถเป็นเจ้าของร่างเล็กตรงหน้าได้เมื่อไหร่...
เขาขอสาบานเลยว่าจะสำรวจร่างนี่ทุกตารางเซน!
...
แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น...เขาคงจะต้องอดทนไปอีกนานแสนนาน กว่าเจ้ากุ้งหัวเหลืองของเขาจะยอมเปิดใจให้เขาเสียที
แม้อยากจะรวบรัดตัดตอน รวบหัวรวบหางให้สิ้นเรื่อง...แต่เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี เพราะนั่นถือเป็นการทำร้ายคนที่เขารักอย่างถึงที่สุด แม้...
คนที่เขารักจะไม่รักเขาก็ตาม
อันที่จริงเขาไม่ควรจะทำแบบนี้เลยแหะ ทั้งๆที่รุ่นพี่โกเซย์ที่เคารพรักแนะนำมาว่าให้ลองนิ่งไปก่อน ให้ตัวเขาและอีกฝ่ายได้คิด แต่มันกลายเป็นว่าเขาดึงคนที่หลับอยู่นี้เข้ามาใกล้อีกซะงั้น
ถึงแม้จะไม่ชอบใจทางเลือกข้อนี้เท่าที่ควร...แต่เขาก็จะลองดู
จะพยายามไม่เจอหน้ากันมากจนเกินเหตุ
จะพยายามไม่แตะเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น
จะพยายามไม่พูดหรือทำอะไรที่เป็นเชิงทำนองว่ารักหรือห่วงใย
...
ไอ้สองอันแรกน่ะ เขาทำได้...แต่อันสุดท้ายนี่สิ! เขาจะต้องเส้นเลือดในสมองแตกตาย ไม่ก็ประสาทแดกก่อนแน่ๆ
อ้ากกกกกกกก!!! ทำไมการที่เราจะรักใครสักคนมันถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ!!
ช่วงเที่ยงผมโดนปลุกโดยเจ้าของบ้านอย่างซาสึเกะ เนื่องจากได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มถึงสองรอบ อาการแฮงค์จึงค่อนข้างที่จะหายไปบ้างจนผมคิดว่าน่าจะไปเรียนในช่วงบ่ายไหว
“แหม..คุณซากุระเนี่ยฝีมือยังไม่ตกเหมือนเดิมเลยนะครับ!”ผมเอ่ยปากชมหลังจากที่ชิมซุปเห็ดที่เป็นมือกลางวันของบ้านนี้
“ถ้าชอบก็เติมได้อีกนะคะ ฉันทำเอาไว้เยอะเลยค่ะ เอาไว้บำรุง”คุณซากุระพูดก่อนจะยิ้มน้อยๆออกมา
หือ? คำพูดของเธอฟังดูแหม่งๆแหะ
แต่ก็ช่างมันเถอะ
“ครับ”รับคำเสร็จผมก็กินต่อจนอิ่ม เมื่อท้องอิ่มแล้วผมก็ขอตัวกลับบ้านทันที แต่ก็แปลกที่ซาสึเกะไม่ขัด หรือดื้อดึงจะให้ผมอยู่ต่อ อืม...แต่ก็ดีแล้วล่ะ
ระหว่างเดินกลับบ้านผมก็เอาเท้าเตะฝุ่นไปเรื่อยๆ หัวก็คิดไปพลางๆ การที่ซาสึเกะไม่ดึงให้ผมอยู่กับเขา นั่นหมายถึงเขากำลังเว้นระยะสินะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็ดีหน่อย...
เจ้าเด็กนั่นจะได้มีเวลาคิด..
ว่ามันรู้สึกอย่างที่มันจะบอกผมจริงๆหรือเปล่า...
ฮุ่ย! เลิกคิดๆหลังจากกลับบ้านเสร็จก็ไปมอดีก่ะ วิชาอันแสนสาหัสกำลังรอแกอยู่ล่ะไอ่โตะ!!
______________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีกับการมาอัพเรื่องนี้สักทีค่ะ^^
ถ้ารีดเดอร์คนนึงเขาไม่ทักอาบิเนี่ยแทบจะลืมไปแล้วนะคะเนี่ยว่ายังไม่ได้อัพเรื่องนี้บ้างเลย
อืม....อาบิดำเนินเรื่องช้าไปหรือเปล่าคะ?? คือ..ก็สองคนนี้มันรักกันช้าก็จริง แต่อาบิรู้สึกว่าเรื่องมันเริ่มจะอืดเกินไปแล้วนะเฟร้ย-_-
เอาเป็นว่า...ถ้าเรื่องมันอืดเกินไป เดี๋ยวจะพยายามสปีดขึ้นให้ค่ะ
ตอบเม้นสักนิด ก่อนจะหมดเวลา
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เปล่งประกาย< My.iD >  [ IP : 171.99.54.250 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
จูบทั้งๆที่โตะเขาไม่รู้ตัวน่ะหรอคะ? เกะเขาไม่ดีใจเท่าไหร่หรอกค่ะ^^;
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : inlove_inlove< My.iD > [ IP : 182.53.75.213 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
สงสารทั้งคู่ดีที่สุดค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : สาวน้อยแห่งคำทำนาย< My.iD > [ IP : 115.67.68.197 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
แค่จูบเองงง~~
อีกนานค่ะกว่าจะขึ้นหอรอรักกัน^-^
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Buka< My.iD > [ IP : 111.84.196.143 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
ถ้าเมาแล้วไม่หมดสติก็ถามได้ค่ะ แต่นี่เมาแล้วหมดสติ ถามไปจะได้อะไรละเนอะ-_-;
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เด็กน้อยอ่อนโลก< My.iD > [ IP : 223.205.130.17 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ใกล้แล้วค่ะ ถ้าตามพล๊อตก็จะอีกไม่นานค่ะ อิอิ(คาดว่านะ)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 49.231.118.97 ] |
||
|
|
เง้อออ~ เอางั้นเลยหรอคะ??
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.206.81.181 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
เดี๋ยวเกะจะให้หัวข้อใหม่มาคิดกันให้สมองบวมกันไปข้างค่ะ ฮุๆๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.231.115.97 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ไม่ซื่อ ไม่บื้อ...ไม่ใช่ไอ่โตะค่ะ!!(ว่าไงนะ!?//เถียงมาโดยโตะ)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Daughter of devil< My.iD > [ IP : 58.8.49.52 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เอาล่ะ แค่นี้ละกัน(ล่อยาวทุกที- -^)
ก็!...ไอเลิฟยูอัพอีกทีหลังอาบิไปทัศนศึกษานะคะ^^(วันพฤหัสฯนี้ เก๊าไปชลบุรีละ มีบ้านรีดเดอร์คนไหนมั่ง)
งั้น...ส่วนตอนนี้ก็ บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น