คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : :: Oh oh...Chapter 20::
___________________________________________________________________________________
มองให้ลึกกว่านี้
“ขอถามจริงๆเถอะครับพี่”คนนี้ทางซ้าย
“อะไร จิสึรุ?”
“ทำไมวันนั้นพี่ถึงเมาแอ้งั้นอ่ะ? ทั้งๆที่ปกติแล้วอ่ะ..พี่จะไม่แตะของที่ร้านเลยแท้ๆเพราะกลัวคุณซึนาเดะเขาหักตังค์”ส่วนคนนี้ทางขวา
“อะไรดลใจให้นายสงสัยขึ้นมาน่ะโคทากิ”
“ก็พี่ในวันนั้นอ่ะ ซดเหล้าอย่างกะโดนทิ้งมางั้นแหละ!!”แล้วสองศรีรุ่นน้องก็เอ่ยออกมาพร้อมกัน
ปึง!!
อย่าตกใจไปครับ...แค่เสียงมือผมทุบลงไปอย่างแรงตรงเคาท์เตอร์บาร์
“หย๋า!”แล้วสองศรีรุ่นน้องก็พากันสะดุ้งโหยงกอดกันถอยกรูดแทบไม่ทัน เมื่อผมปรายตาหันไปมองเขาสองคน
“ฉันเปล่าโดนทิ้งนะเฟ้ย!!”ก่อนตวาดเสียงดัง
“อ่าครับๆ พวกผมรู้แล้วว่าพี่ไม่ได้ถูกทิ้ง แค่...ถูกหักอกมา หว๋า!!~ พี่! พี่ขว้างมาแบบนี้เดี๋ยวผมเสียโฉมขึ้นมาทำไงอ่ะ!!”จิสึรุโวยวายหลังจากก้มหลบรองเท้าเบอร์ 39 ของผมได้อย่างหวุดหวิด ไวจริงนะแก=*=
“นั่นมันเรื่องของนาย โคทากิเก็บมาให้ด้วย”
“ครับๆพี่”ด้วยความที่ว่าไม่อยากเสียโฉม(มั้ง) คาทากิจึงรีบวิ่งไปเก็บรองเท้าผ้าใบของผมกลับมาให้อย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าไม่ต้องเรียกซ้ำสองเลย
ชึ่ย! เจ้าพวกนี้ก็คิดได้ไงว่าผมโดนทิ้ง หรืออกหักมา มันก็แค่!...มีเรื่องให้คิดจนไม่รู้จะเลิกคิดยังไงก็เท่านั้นแหละ!!
ณ โคตรบ้าน(คฤหาสน์)อุจิฮะ
“ไอ้เจ้าบ้าอุจิฮะ ซาสึเกะ!!!”เจ้าของเสียงตวาดนุ่มทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนหรูดังปังชนิดแบบที่ไม่ถนอมมัน อืม...ประตูบ้านนี้แพงทุกบานนะเนี่ย แต่ก็ช่างมัน ลำพัง..แค่ประตูบานเดียวมันไม่ทำให้ขนหน้าแข้งพ่อกับแม่เขาร่วงหรอก
เอ่อ..หลุดประเด็นไปไกลแล้วสิ
กลับเข้ามาๆ
“...”
“กรุณาตอบมาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมวันนี้ถึงไม่ไปเรียน รู้บ้างหรือเปล่าว่าวันนี้นายมีคัดตัวเคนโด้รอบสอง พวกเขาเกือบจะตัดสิทธิ์นายอยู่แล้ว แถมโกเซย์ก็เอาแต่โทรหาฉัน จนฉันจะบ้าตายเพราะเสียงริงโทนโทรศัพท์ตัวเองอยู่แล้วโว้ยยยย!!!”ร่างสูงของอิทาจิยืนค้ำหัวของน้องชายตัวดีที่ตอนนี้กำลังนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงและสายตาทอดมองเพดานห้องอยู่อย่างไม่ใส่ใจต่อผู้มาเยือน
ทำเอาอีกคนฉุนซะไม่มีก่อนมือหนาจะแกล้งบีบจมูกคนที่นอนอยู่ แล้วดึงมันทำเอาคนที่กำลังนอนเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้งเพราะความเจ็บ
“อะไรของพี่เนี่ย”ซาสึเกะขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง
“เป็นบ้าอะไรฮะ ทำไมไม่ไปเรียน”
“แค่ไม่อยากไป..ก็แค่นั้น”ซาสึเกะว่าเสียงเนิบก่อนจะล้มตัวลงนอนไปอีกครั้งพร้อมกับหลับตา
“เฮ้อ...ทำไมกับฉันถึงดื้อนักนะ ทีกับนารูโตะไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย”
“ ! “
“หมอนั่นเอาอะไรให้นายกินกันนะถึงปราบนายซะสนิท”
“...หลายอย่าง”
“ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นเฟ้ย!”
“.....”
“เฮ้อ...อะไรทำให้นายเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย!”อิทาจิได้แต่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของน้องชายก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงใกล้ๆกัน
“พี่นั่นแหละ...”ซาสึเกะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะยกมือทั้งสองลูบหน้าไปมาซ้ำๆ
“ฉัน? ฉันไปทำอะไรหะ?”อิทาจิทวนคำอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คนข้างๆจะสื่อ... คนเป็นน้องเงียบไปสักพักก่อนจะพูดออกมาต่อ
“พี่นั่นแหละ พี่พาเจ้ากุ้งนั่นเข้ามาในชีวิตผม...พี่ พ่อ แม่ เอาแต่ทิ้งให้ผมอยู่กับเขาตลอดเวลา แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ..ผมอยู่แบบไม่มีเขาไม่ได้ ผมขาดเขาไม่ได้..ผม ผมไม่อาจทนมองเห็นเขาเดินจากไป...”
“ฉันรู้ปัญหาของนายแล้วล่ะเจ้าน้องชาย...”
“...”
“นายกำลังลังเลเรื่องนารูโตะสินะ”คนอายุน้อยกว่าพยักหน้าน้อยๆ นั่นทำให้พี่ชายของเขาระบายยิ้มกว้างออกมา
“แล้วปัญหาหลักมันอยู่ตรงไหนล่ะ?”
“ผมกำลังคิดอยู่ว่า...ผมรักเขาหรือผมแค่ปลื้มเขากันแน่”
“พี่รู้ป่ะ เวลาหน้าสวยๆของพี่บูดเป็นตูดลิงแบบนี้...ลูกค้าไม่ค่อยเข้าร้านเลยว่ะ”
“What do you form me วะจิสึรุ”ไอ้นี่ก็มากวนๆป้วนเปี้ยนข้างๆผมไม่เลิก ผมชักรำคาญแล้วนะ วันนี้อุตส่าห์เข้าร้านไว ดึกๆจะได้ตัวกลับได้ไวกว่าวันก่อนๆหน่อย เพราะรู้สึกช่วงนี้ผมค่อนข้างจะล้าๆไงก็ไม่รู้
เฮ้อ...ทั้งๆที่ชีวิตไม่เคยต้องมาคิดมากอะไรขนาดนั้นเลยแท้ๆ
ไอ้เด็กบ้านี่มันเข้าใจหาเรื่องมาให้จริงๆ
ถ้ามันเป็นคนอื่นผมจะช่างแม่งมันซะ...
แต่บังเอิญว่าเป็นมัน ....เพราะเป็นมันไง
ผมถึงไม่กล้าที่จะช่างแม่ง..
“เฮ้ยพี่ มีอะไรปรึกษาพวกผมได้นา”โคทากิเข้ามาถามอย่างห่วงใยก่อนจะตามมาด้วยจิสึรุที่เพิ่งจะกวนส้นทีนผมไปหมาดๆ
“จิสึรุ..โคทากิ”
“ครับพี่?”สองศรีรุ่นน้องขานพร้อมกัน
“พวกแกว่า...ฉันมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันป่ะ?”
“วะ...ว่าไงนะ!?”อิทาจิแทบจะลื่นพรืดตกตียง จริงๆเขาไม่ได้นึกไปไกลถึงขั้นนั้น เขาแค่นึกว่าซาสึเกะลังเลเรื่องนารูโตะเพราะเจ้าตัวติดเขางอมแงมชนิดไม่อยากให้คลาดจากสายตา แต่เขาไม่คิดว่าความรู้สึกของเจ้าน้องชายมันจะมาไกลขนาดนี้
“...นั่นสิ พูดกับพี่ไปแล้วพี่จะช่วยอะไรได้”ซาสึเกะว่าก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วพลิกนอนตะแคงหันหลังให้พี่ชายตัวเอง
“เอ้ยๆ อย่าเพิ่งตัดสินพี่สิ พี่แค่...ตกใจเพราะยังไม่ทันตั้งหลักนิดเดียวเอง”
“พี่...พี่จะว่าไงถ้าผมรักนารูโตะ”
“กะ..ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...”
“แล้วพ่อแม่ล่ะ?”
“ทำไม? ปกติฉันก็ไม่เห็นนายจะแคร์พวกท่านเท่าไหร่”
“นั่นสินะ ผมก็แค่กำลังคิดให้แตกฉาน...ว่าผมรักหรือแค่ปลื้มเขากันแน่”
“.....”
“เพราะนารูโตะเป็นคนเก่ง ทั้งเรื่องงานครัว การบริหารจัดการเวลา เขาสามารถยืนด้วยลำแข็งของตัวเองได้ตั้งแต่อายุยังน้อย นิสัยดี ซื่อ...จนบื้อด้วยซ้ำ”
“แค่นั้นเองหรอ?”
“พี่หมายความว่ายังไงแค่นั้น?”
“นายเห็นความดีในตัวเขาแค่นั้นหรอ?”
“พี่จะบอกว่าพี่เห็นมากกว่าผมงั้นหรือไง?”ซาสึเกะว่าอย่างไม่พอใจเล็กน้อย พี่อิทาจิจะมารู้ดีกว่าเขาได้ยังไง ในเมื่อคนที่อยู่ใกล้ชิดนารูโตะที่สุดและบ่อยที่สุดก็คือเขา
“แน่นอนน้องชาย นารูโตะน่ะเขายอมลำบากเพื่อให้ใครอีกคนได้สบาย นายคงจะไม่รู้สินะว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกคุณจิไรยะหรือที่เรารู้จักกันในนามลุงของนารูโตะรับมาเลี้ยง เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองเป็นใคร คนสำคัญที่ถือว่าเป็นครอบครัวของเขามีเพียงอยู่แค่คนเดียว ในขณะที่นายมีพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนั้นแต่กลับทำอย่างกับพวกเขาไม่มีความสำคัญในชีวิตของนาย นายกำลังไม่เห็นค่าในสิ่งที่เขาไม่มีและต้องการมาตลอด”
“....”
“แฟมิลี่แมนไอ้น้อง นั่นคือคุณสมบัติเดียวที่ทำให้ฉันเยื้อเขา ทั้งๆที่เขาอยากจะออกจากงานนี้ตั้งแต่นายขึ้นม.ต้นแล้ว”
"....."
“มองเขาให้ลึกกว่านั้น แล้วเดี๋ยวนายจะรู้เองว่านาย ‘รัก’ หรือแค่ ‘ปลื้ม’ เขาจริงๆกันแน่”อิทาจิทิ้งปมให้ซาสึเกะได้คิดต่อก่อนจะลุกจากเตียงแล้วออกจากห้องไป
ทิ้งให้คนลังเลได้แนวทางในการคิดใหม่ให้กับความลังเลของตัวเอง
___________________________________________________________________________________
The End!!
ฮาย~ กับการมาอัพเรื่องนี้ค่ะ^^
หลังจากอัพเรื่องไอเลิฟยูจบไปอย่างเป็นทางการแล้ว ก็ปล่อยไว้แบบนั้นก่อน
เพราะอาบิยังแต่งตอนพิเศษตอนที่สองไม่เสร็จเบย แหะๆๆ
ตอนนี้เรียกได้ว่า...อิทจี้แกล้งเกะ!!~~ เขาอุตส่าห์คิดๆอยู่ดีๆ ก็ดันมาทำให้คิดหนักกว่าเดิม เอิ๊กๆ
เป็นพี่ชายที่นิสัยดีจริงๆเลยให้ตายสิ!
เอาล่ะ! ตอบเม้น!!~~
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : ワシィタ く&#< My.iD >  [ IP : 61.90.72.157 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ฮะๆๆ ถ้าเกะอายุห้าสิบหกสิบป่านี้ก็ไม่เหลือแล้วค่ะ เส้นเลือดในสมองแตกตายไปแล้วแน่ๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เด็กน้อยอ่อนโลก< My.iD > [ IP : 223.205.129.81 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เง้อ... เอ่อ.. พูดไม่ออกอ่ะ แต่อ่านเม้นนี้แล้วฮากลิ้ง
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : มัดหมี่ [ IP : 182.52.118.63 ] |
||
 |
|
 |
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้วค่ะ ประเด็นอยู่ที่ความรู้สึกต่างหาก
ก็โตะมันไม่ได้คิดอะไรเกะนี่คะ เพราะงั้นกรรมเลยมาตกอยู่ที่เกะ ต้องทำให้โตะมันคิดข้ามเส้นจากพี่เลี้ยงมาเป็นคนรัก^-^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Buka< My.iD > [ IP : 111.84.51.95 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
อ้า...โตะอาจจะลองเปิดใจเร็วๆนี้ก็ได้นะค้า><
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Abracadabra< My.iD > [ IP : 182.53.45.51 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ถ้าให้ยอมรับง่ายๆเรื่องมันก็จะกลายเป็นว่า โตะรักเกะเพราะสงสารน่ะสิคะ แบบนั้นน่ะมันจะดีหรอ??
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 49.49.204.40 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างคิดแล้วค่ะ โตะใกล้จะรู้ตัว ใกล้จะเปิดใจแล้วค่ะ^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เดร [ IP : 125.25.207.94 ] |
||
|
|
อาบิก็อยากได้แบบนี้ค่า! ถ้าเจอผู้ชายแบบเกะนะคะ รับรองเลยค่ะว่าจะไม่ปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด!!
แต่ถ้าอาบิดันเจือกไม่ได้รู้สึกอะไรกะเขาตั้งแต่แรก(เหมือนกะไอ่โตะไอ่เกะ)...เอิ่ม
เรื่องคงยาวอ่ะ! ฮ่าๆๆ
อ้อ!แล้วก้...
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : pattanee [ IP : 171.7.156.19 ] |
||
|
|
|
|
มันโชว์ตอนค้นหาบทความว่ามีตอนมากกว่าที่อัพจริงๆสินะคะ
อันนี้อาบิก็ไม่รู้ค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น^^;
อ่า...เอาเป็นว่าตอนนี้ก็...บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น