ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 12 Day : บางสิ่งบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไป
_________________________________________________________________________________
21 July xxxx
...............
......
..
"นารูโตะ... เฮ้ นารูโตะ!"ซาสึเกะที่กำลังสะกิดนารูโตะให้ลุกจากเตียงพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญกึ่งเบื่อ ที่ต้องมาปลุกคนที่นอนอยู่ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันไปเรียน...น่าจะมีสามัญสำนึกที่จะลุกขึ้นมาจากเตียงเองโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาปลุก... แต่นี่อะไร? ยังนอนอุตุอยู่เลย ส่วนคนปลุกนั้นตื่นตั้งแต่หกโมงอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวจนเสร็จแล้วเหลือแค่กินข้าวเท่านั้น ก็กะว่าจะกินพร้อมกันแต่ปัญหาดันมาติดกับคนที่นอนอยู่นี่สิ...
ไม่ตื่นซะที
"นารูโตะ!" น้ำเสียงเริ่มดังขึ้น
"...อืมม.. แจ๊บๆ" นอนน้ำลายยืด...
"เฮ้!"
"...." เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
"ไม่ลุกใช่มั้ย!"
"...."
"...."ซาสึเกะไม่พูดอะไรก่อนจะเคลื่อตัวขึ้นไปบนเตียงแล้วคร่อมร่างคนที่นอนอยู่ไว้้ก่อนจะปล่อยตัวเองลงไปทับคนด้านล่างเรียกเสียงร้องดังอั่กจากร่างข้างใต้ได้ดีเลยทีเดียว
"อั่ก! ซาสึเก๊!!!~~~"ผมร้องออกมาก่อนจะดันซาสึเกะที่นอนทับผมอยู่ให้ออกไป โอ๊ย!!! เจ็บเป็นบ้าเลยว่ะ! ทิ้งตัวลงมาได้ น้ำหนักตัวเองก็ไม่ใช่น้อยๆซะหน่อย!
"ตื่นได้แล้วเจ้าเซอะเบ๊อะ นี่มันจะเจ็ดโมงแล้ว"
"อื้อออ... ไรวะ.."ผมพูดแล้วเลิกผ้าห่มออกจากตัว
"ไม่ต้องมา'ไรวะ'เลย ไปอาบน้ำซะ"
"...."ผมไม่พูดตอบอะไรทำเพียงเคยเงยหน้ามองซาสึเกะที่ตอนนี้ยืนจังก้าอยู่ปลายเตียงผม
"เร็วๆ ห้ามช้า เพราะถ้าช้า...."
"!..." อึก! รู้สึกไม่ดีเลยแหะ!
"ฉันจะเข้าไปอาบให้"
ฟิ้ววววววววว~~~~~~
อะโห่ ใครมันจะไปยอมละครับท่าน!
10 นาทีผ่านไป
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดผมเพราะผมมันเปียก-- -- แล้วผมก็พาตัวเองเดินมาที่ครัวที่ซาสึเกะอยู่พลันสายตาก็ดันไปเห็นชามโจ๊ก...ที่วางอยู่บนโตะ.....ชามเดียว ....ชามเดียว!!!(เออ! เอ็งจะย้ำเพื่อ??)
"เอ๋....ทำไมนายไม่ทำเผื่อฉันบ้างล่ะ??"ผมถามทันทีเมื่อเห็นชามโจ๊กมีแค่ชามเดียว
"นายก็หากินเองสิเจ้าเซอะเบ๊อะ"ซาสึเกะว่า หนอยแน่ะ! ฮึ่มๆๆ...
"ชิ"ผมสบถเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ในห้องรับแขก
"นายจะไปไหน"ซาสึเกะเดินออกมาจากห้องครัวถามทันที
"ก็ไปโรงเรียนน่ะสิ ก็มันจะสายแล้วไม่ใช่หรือไง??"ผมพูดแล้วชี้ไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่ที่กำแพง
"แล้วข้าวเช้.."
"เดี๋ยวหากินเอาระหว่างทางก็ได้"ผมชิงพูดก่อนที่เขาจะพูดจบ
"งั้นฉันไปด้วย" หา??
"แล้วโจ๊..."
"ช่างมัน"
"เอ๋!!!!"
"เอ้า รีบไม่ใช่หรอ งั้นก็ไปสิ"ซาสึเกะพูดแล้วคว้ากระเป๋าตัวเองมาถือบ้าง
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิ"
"ไม่ดงไม่เดี๋ยวแล้ว เดี๋ยวสาย"
"เฮ้!"
"ไป"ซาสึเกะฉุดข้อมือผมก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
"เอ่อ..."
"นี่คือคำสั่ง.."
" ! " จบ! ไม่ต้องมีคำบรรยาใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง!
ณ ที่โรงเรียน คาบวิชาพละ
"วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการรับส่งลูกกันนะนักเรียน บลาๆๆๆๆๆ"ครูไก...ที่เป็นครูประจำวิชาพละพูดพร่ำบลาๆ ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจสักนิด มันยากตรงไหนกะอีกแค่ส่งลูกบาสให้เพื่อนเอง ของแบบนี้เด็กประถมยังทำได้เลย- -...
"เอ้า! จับคู่กันได้"
"เฮ้! ชิกามารู้~~~~ อึ่ก! ซาสึเกะ!!"ผมที่กำลังเรียกชิกามารุมาเป็นคู่ร้องออกมาเพราะซาสึเกะเขาเอาแขนมาล็อคคอผมแน่เชียว อึก!...อึดอัด หายใจม่ะออก..
"นายต้องคู่กับฉัน"ซาสึเกะกระซิบหูผมเบาๆ อ่า...ทำไมเสียงเขามันเซ็กซี่อย่างนี้นะ... เฮ๊ย!!!! แกคิดบ้าอะไรของแกห๊า!! ไอ้เจ้าบ้านารูโตะ แกคิดแบบนั้นไปได้ยังไง!!!!
"อึก! งั้นก็ปล่อยดิวะ นายจะฆ่าฉันหรือไง!"ผมพูดแล้วเอามือดึงแขนเขาออก
"โอเค"และแล้วซาสึเกะก็ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระ
"ลูกบาสคู่ละหนึ่งลูกเท่านั้นนะ"ครูไกพูด
"ไปเอาลูกบาสสิเจ้าเซอะเบ๊อะ"ซาสึเกะพูด
"แล้วทำไมไม่ปะ.."
"นี่คือคำสั่ง"
"...." ไม่รู้จะอธิบายยังไง!
ผมเดินไปหยิบลูกบาสอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเดินกับมาหาซาสึเกะพร้อมกับลูกบาสในมือ...
ชิๆๆ...น่าหมันไส้! เกลียดคำๆนั้นจริงจริ๊ง!!!~~
เฮ้อ!
.
.
.
โอ๊ะ!
หึๆๆๆ... นึกอะไรออกล่ะ!
ฟ้าวววววววว~~~~~~
พลั่ก!!!!
เข้าเป้าโป๊ะเชะ ฮะฮะฮ่า!
จะบอกอะไรให้ว่าผมทำอะไร ผมใช้ลูกบาสที่อยู่ในมือนี่แหละโยนไปหาซาสึเกะที่คุยกับเพื่อนอยู่เลยไม่ทันระวัง ผลปรากฎว่าลูกบาสนั่นลงจอดที่หัวตูดเป็ดงามๆของซาสึเกะอย่างแม่นยำดังพลั่ก!^---^
"อุซึมากิ นารูโตะ!!" อึก! มันเรียกผมซะเต็มยศเลยวุ้ย- -^^ ตายแน๋... ตายแน๋..
"ทะ..โทษที! มันหลุดมือน่ะแหะๆๆ ^^;;"ผมพูดแล้วหัวเราะแห้งๆ
"หึ! คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง!!" เออ...ก็คิดอยู่T^T
"ฉันขอโทษ...แอ๊ฟ!!!" จู่ๆซาสึเกะขว้างลูกบาสกลับมาแล้วผมหลบไม่ทันเลยทำให้มันกระแทกใส่หน้าผมจังๆเลย แงๆๆ เจ็บT^T
"เฮ้ย! ซาสึเกะ! เจ้านารูโตะอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นี่หว่า"ชิกามารุเดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นในสิ่งที่ซาสึเกะทำกับผมไปเมื่อกี้ แกเป็นสุภาพบุรุษมากเลยอ่ะเพื่อนTwT
"ถ้าฉันเชื่อว่าหมอนั่นไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็คงบ้าหรือไม่ก็ปัญญาอ่อนไปแล้วว่ะ...!"ซาสึเกะตอบ
หมับ!!
ชิ! ทำไมทีนี้ถึงรับได้ว่ะ ขัดใจโตะชิบ!=*=
"หึ เจ็บใจหรือไง"ซาสึเกะพูดแล้วขว้างลูกบาสกลับมากระแทกหน้าอกผมเต็มๆเพราะยกมือขึ้นมารับไม่ทัน
"อั่ก!!"
ตุบ!
" ! "
"เฮ้ย! ฉันว่านายทำเกินไปแล้วนะซาสึเกะ!!"ชิกามารุพูดแล้ววิ่งเข้ามาประคองผมที่ล้มลงไปนั่งกองเพราะแรงกระแทกของลูกบาสเมื่อตะกี้
"ก็ฉันขอโทษแล้วไง นายจะเอาอะไรอีกซาสึเกะ"ผมพูดแล้วหยิบลูกบาสขึ้นมาขว้างใส่เขาอีกครั้ง คราวนี้ผมเล็งไปที่หัว...
พลั่ก!!!
" ! " ...ทำไมถึงไม่หลบ
"สองคนนั้นน่ะทำอะไรกัน!!"เสียงครูไกนี่หว่า!!! ซวยล่ะ!
"คือ..ผม.."
"ว่ายังไงหึ อุซึมากิ อุจิฮะ"
"คือว่า..."ผมยังคงอ้ำๆอึ่งๆ จะทำยังดีล่ะ ถ้าสารภาพไปครูไกต้องลงโทษเราแน่ๆเลยว่ะ เอาไงดีวะนารูโตะ คิดสิ คิดๆ!!
"ความผิดผมเองครับครูไก" ....เอ๋??
"หมายความว่าไงน่ะอุจิฮะ?"ครูไกถาม
"ผมเป็นคนแกล้งอุซึมากิก่อน ก็ไม่แปลกที่เขาจะเอาคืนครับ"ซาสึเกะตอบหน้าตายทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนเริ่ม อะไรกันหมอนี่! นึกเกิดอยากเป็นคนดีขึ้นมาหรือไงนะ??
"ไม่ใช่หรอกครับ ผมผิดเอง ผมดันเล่นพิเรนเรื่องมันก็เลยวุ่นวายไปหมด"ผมพูดออกไปบ้าง ชิ! ไหงถึงรู้สึกเจ้บใจนะเวลาที่หมอนั่นยอมรับผิดแทนเรา... ไม่เข้าใจจริงๆ
"พอๆๆ สรุปคือเธอทั้งคู่ผิด ฉันจะโทษพวกเธอพอจบคาบนี้แล้วทำความสะอาดสนามบาส เก็บลูกบาสด้วยก็แล้วกัน"ครูไกสั่ง
"ครับ"เราสองคนก็ได้แต่ก้มหน้ารับบทลงโทษ
"งั้นวันนี้ก็พอแค่ก่อนก็แล้วกันนะนักเรียน"ครูไกสั่งปุ๊บนักเรียนทั้งหลายก็สลายโต๋ปั๊บ! ทิ้งลูกบาสไว้เกลื่อนกราดกลิ้งอยู่บนพื้น และแน่นอนว่าคนที่ต้องทำหน้าที่เก็บมันก็คือผม แล้วก็ซาสึเกะ...
"พอใจหรือยัง"ซาสึเกะพูด
"?"
"อยากแกล้งฉันไม่ใช่หรือไง?"
"มันก็ใช่"
"หึ งั้นเมื่อกี้เราหายกัน"ซาสึเกะพูดแล้วเดินไปเก็บลูกบาสทั้งที่วางอยู่กลิ้งอยู่มาใส่ตะแกรงใส่ลูกบาส
"เอ่อ..."ผมเอ่ย
"หืม?" ...จะพูดดีมั้ยนะ.. เฮ้อออ....
"ฉันขอโทษนะ.. เมื่อกี้...ก่อนหน้านี้ ที่ปาลูกบาสใส่หัวนาย"ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดออกไปจนได้...
"หึ...อื้ม ก็หายกันแล้วไง"ซาสึเกะพูดแล้วยิ้มบางๆ
"ตะ..แต่ว่า.."
"น่า.. แทนที่นายจะมัวแต่พูดเรื่องพรรค์นั้นฉันว่านายมาช่วยฉันเก็บลูกบาสดีกว่านะ"ซาสึเกธพูดปัดๆก่อนจะส่งลูกบาสมาให้ผม
"โอเค"แล้วผมก็เดินไปช่วยเขาเก็บลูกบาสที่เหลือ
เวลาผ่านไปจนเกือบจะหมดคาบพักเที่ยงแล้ว แต่ผมกับซาสึเกะยังทำความสะอาดสนามบาสไม่เสร็จเลย อ่า...นี่ผมก็ชักจะหิวแล้วนะเนี่ย เจ้าสนามนี่ก็จะกว้างไปไหนวะ!
"หิวโว้ย.."ผมบ่น
"ก็รีบๆทำให้มันเสร็จๆสิ เอาแต่ถูกวนไปวนมาแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จ"ซาสึเกะว่า
"ก็ฉันเหนื่อยนี่นา หิวก็หิว"
"ก็รีบทำสิ จะได้รีบไปกิน ถ้านายทำเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะเลี้ยงราเมงนาย"ซาสึเกะยื่นข้อเสนอ.... อะไรน้า??? ราเมงงั้นหรอ*o*~~
"โอเค! สู้แค่ตายเลย!"ผมพูดแล้วใช้ไม้ถูกพื้นถูกพื้นสนามจนเสร็จภายในเวลา 5 นาที(เว่อร์!)
"เสร็จแล้วๆ นายต้องเลี้ยงราเมงฉันน้า~"ผมพูดทวงสัญญา
"เออ รู้แล้วน่า"ซาสึเกะพูดแล้วเดินถือไม้ถูกพื้นไปเก็บที่ห้องเก็บของ
"จะว่าไปห้องนี้มันก็สรปกน่าดูเลยแหะ"ผมพูดเมื่อเห็นสภาพห้องเก็บของที่ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายนัก แถมมีทั้งฝุ่น ทั้งหยากไย่ แล้วก็อุปกรณ์สารพัดทั้งหลายแหล่
ฟิ้ววววววว~~~~~
ปัง!!!
"!!!"เราสองคนสะดุ้งทันทีเมื่อจู่ๆก็เกิดลมแล้วพัดทำให้ประตูมันปิดดังปัง
"ลมแรงชะมัด"ผมพูดแล้วเดินไปบิดลูกบิดประตู...
แกร๊กๆๆ...
เฮ้ย!... อย่าบอกนะว่า.....
"เฮ้ยยยยยยย!!!!!! ใครอยู่ข้างนอกว๋า~~~~ ช่วยเปิดประตูทีดิ๊~~~~~"ผมพูดและใช้ทั้งมือทั้งตีน- -^ ทุบ ถีบ ดันประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
ไม่น้า~~~~~ ฉันหิวจะแย่แล้วอ่าT^T
"เฮ้อออ... เปล่าประโยชน์น่านี่มันเวลาพักเที่ยงแล้วสนามบาสนี่ก็อยู่ชั้นสามของโรงยิมนะ ไม่มีใครได้ยินหรอก"ซาสึเกะพูด
"แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากติดอยู่ในนี้ทั้งวันหรอกนะ"ผมพูดบ้าง
"หยุดบ่นน่า เดี๋ยวตอนเย็นจะมีพนักงานเข้ามาทำความสะอาดเราก็ให้เขาช่วยตอนนั้นก็ได้นี่นา"
"ฉันรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอกนะ ตอนนี้ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว!"
"หยุดบ่นได้มั้ย คิดว่าฉันชอบการรอคอยนักหรือไง"
"ก็เห็นทำท่าไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยนี่!"ผมพูดเมื่อเห็นซาสึเกะทำท่าทางราวกับไม่เดือดร้อนอะไรเลย
"ทำไม? อยู่กับฉันแล้วมันเป็นทุกข์ขนาดนั้นเลยหรือไง??"ซาสึเกะเริ่มขึ้นเสียง อะไรของหมอนั่นวะ?? เราพูดเรื่องเดียวกันอยู่อ่ะเปล่า?
"เออสิ! ทุกข์มากด้วย!" แล้วยิ่งมีความหิวเข้ามาเอี่ยวด้วยนี่สิ... ยิ่งทุกข์หนักเลยล่ะT--T
"หึ..แล้วแบบนี่ล่ะ.."จู่ๆซาสึเกะก็เริ่มพูดอะไรแปลกๆก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากลงมา...
ซาสึกะส่งลิ้นเข้าไปพันเกี่ยวกับลิ้นเล็กที่หดหนีอยู่เพราะตั้งตัวไม่ทัน มือไม้ของนารูโตะทั้งดันทั้งทุบคนตรงหน้าแต่ทว่ามันกลับไม่มีผลอะไรกับคนตรงหน้านี้เลย จูบดำเนินไปได้สักพักมือที่ทุบตีก็แปรเปลี่ยนมาเป็นขยุ้มเสื้อแทน ดวงตารับพริ้มพร้อมรับและตอบสนองจูบอย่างดิบดี ซาสึเกะที่เห็นว่าทีท่าของอีกฝ่ายเริ่มโอนอ่อนลงก็เริ่มได้ใจ ถอนริมฝีปากนุ่มออกไปก่อนจะเป่าลมรดรดใบหูของคนตรงหน้าทำเอาใบหน้าสีน้ำผึ้งกลายเป็นใบหน้าสีมะเขือเทศสุก แดงปรั่ง...
"ซะ..ซาสึเกะ..."น้ำเสียงแห่บพร่าเรียกชื่อร่างสูงท่อนแขนอ่อนแรงค่อยยกโอบคออีกฝ่ายให้โน้มลงมา ก่อนจะประกอบจูบอีกครั้ง ลิ้นหนาตักตวงความหอมหวานที่อยากลิ้มรสแล้วลิ้มรสอีกให้มากที่สุด ก่อนจะจูบออกมาอีกครั้งก่อนที่ร่าบางจะขาดใจซะก่อน
"อยู่กับฉันมันทุกข์ใจมาเลยหรอ?"ซาสึเกะกระซิบถามอย่างแผ่วเบาก่อนมือซนจะเริ่มเลื่อนไปใต้เสื้อพละสัมผัสกับแผ่นหน้าท้องนุ่มละเอียดที่เขาเคยเห็นมาแต่เด็กแต่ไม่เคยได้สัมผัสมันเลย
"อ่ะ!.."นารูโตะถึงกับสะดุ้งแต่ไม่ได้ตอบคำถามที่ซาสึเกะถาม
"ว่ายังไง"ใบหน้าคมก้มลงตรงซอกคอเนียนก่อนจะถามอีกครั้ง
"ฉัน...ฉัน.....ชะ.."
"ว่าไงนะ? หืม... พูดให้ชัดๆสิ"
"ฉัน..มะ..ไม่รู้ มัน...บางครั้ง..ก็..อึก!"นารูโตะเกร็งยะเยือกเมื่อสัมผัสถึงมือที่ไล้ลงต่ำเรื่อยๆจากห้องท้องลงไป
"บางครั้งทำไมหรอ"ซาสึเกะยังคงถามต่อไปฝ่ามือที่ไล้ลงต่ำหยุดอยู่แค่นั้นไม่ได้ละลาบละล้วงไปมากกว่านี้
"ฉัน..กะ...ก็รู้สึก....แปลก...แปลก.....มะ..มันอธิ..บาย......ไม่ถูก อ่า..."
"พูดมาเถอะ ฉันรอฟังอยู่"
"บางครั้ง...ฉันก้รู้สึกเหมือน...ฉันชอบนาย... แต่ว่า....ฉันไม่แน่ใจ... ระ..เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ....ฉันไม่กล้าคิด...ไปมากกว่านั้น"นารูโตะพูดจบแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง ซาสึเกะหยุดการกระทำลงทุกอย่าง ดันตัวอีกคนออกที่ตอนนี้ร่างกายอ่อนเปรี้ยไปหมด
"นายรังเกลียดฉันหรือเปล่า.."ซาสึเกะถามผม
"ฉัน...ไม่เคยคิดรังเกียจนาย..เลยแม้แต่นิด"ผมตอบ
"แล้วทำไมถึงอยากให้หมดสัญญาเร็วๆ ทำไมต้องทำท่าทางเหมือนเป็นทุกข์เวลาอยู่กับฉัน"
"ก็นายมันน่าโมโห.. ขี้เก๊ก เอาแต่ใจ เก่งไปหมด ใครๆก็ชอบ ไปไหนสาวๆก็มอง จะทำอะไรใครๆก็ชม น่าหมันไส้ ขนาดพ่อฉัน....เขา...เขายังเห็นว่านายดูเป็นผู้ใหญ่กว่า... ทำไมล่ะ? ทำไมพ่อฉันถึงไม่มองฉันแบบที่มองนายบ้าง... ฉันเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ซะหน่อย ฉันเองก็อยากเก่ง อยากถูกชมเหมือนกัน"ผมพูดแล้วก้มหน้าลง ผมรู้ว่าผมเป็นคนไม่เก่ง... สู้อะไรซาสึเกะไม่ได้เลย...
นั่นสินะ...มันก็ตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่... ถึงผมจะเป็นคนมุทะลุแค่ไหนผมก็ยังโดนเด็กๆที่ดูโตกว่ารังแกเสมอ...
'นี่แน่ะ! ฮะๆๆ จำไว้! ทีหลังอย่าบังอาจมาสะเออะมายุ่งมาอิจังของหัวหน้า'
'แต่ฉันแค่อยากจะช่วย มาอิจังเขาหกล้ม'
'ก็แกเป็นคนทำไม่ใช่หรือไง'
'หยุดนะ!!!'
'เหวอ.. เจ้าเด็กบ้านอุจิฮะมาแล้วเผ่นเร็วเข้า!!'
'เป็นอะไรมั้ยนารูโตะ?'
'ไม่ต้องมายุ่ง! เจ้าคนเก่งไปหมดทุกด้าน'
และ...ซาสึเกะก็เป็นคนช่วยผมอยู่เสมอเหมือนกัน
ไม่ชอบเลย...
เป็นคนที่ถูกรังแก เป็นคนที่ถูกว่าเนี่ย...
"ไม่ต้องเป็นเหมือนฉันก็ได้..."ซาสึเกะพูดดึงผมเข้าไปกอด
"เป็นนายคนเดิมน่ะดีแล้ว"
"ดีหรอ?! กล้าพูดเนอะ!"ผมสะบัดตัวออกจาอ้อมกอดของเขา เขาจะบ้าหรอ?? เป็นอย่างเดิมแล้วมันดีตรงไหน??
"ไม่ต้องเป็นคนเก่งเหมือนฉัน เป็นแค่เจ้าเซอะเบ๊อะคนเดิมแค่นั้น...ก็พอ.."ซาสึเกะูพูดแล้วเอามือมาเชยคางผมให้เงยหน้ามองเขาก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเข้ามาใกล้และประกบจูบอีกครั้ง...
ทำฉันถึงไม่ขัดขืนนะ??
ไม่รู้สิ...
แต่รู้สึกดีชะมัด
เฮ้....
ถ้าหมดเดือนนี้แล้วจะทำยังไง??
อยากจะรู้..
ความรู้สึกจะเปลี่ยนไปมั้ย??
ฉันคิดอะไรไม่ออกอีกแล้วล่ะ...
ริมฝีปากทั้งสองประกบเข้าหากันแล้วประกบเข้าหากันอีกหลายครั้ง จูบนุ่มนวลอันแสนหอมหวานท่ามกลางบรรยายการศห้องเก็บของที่ไม่แค่เป็นใจ แต่ยังไงมันก็ไม่ได้ทำให้จูบนี้มีรสชาติเปลี่ยนไปเลย...
ฉันเอง...
ก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรา...
มันจบแค่คำว่า 'เพื่อน'
นายเข้าใจในสิ่งที่ฉันจะสื่อมั้ย?
....นารูโตะ..
_______________________________________________________________________________
The End!!
รู้สึกเหมือนจะออกทะเลมาไกลแฮะ- -^^
เอาเถอะๆ หึๆๆ ตอนนี้เกะทำได้แค่จูบ.. แต่ตอนถัดไป.... ฮะๆๆ ไม่บอกดีกว่า^^
ไว้รอลุ้นกันเองดีกว่าเนอะ^^
อ๊ะ! แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ บายบี^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น