[ Fic Naruto ] Bet love 31 Day : เดิมพันรักนายซัก 31 วัน

ลำดับตอนที่ #12 : 9 Day : หนีเที่ยวล่ะเว้ยเฮ้ย!

_________________________________________________________________________________




18 July xxxx


...............

......

..





ตุบ!!!



ซาสึเกะวางหนังสือกองเบ่อเริ่มตรงหน้าผม มันมีทั้งวิทย์ชีวะ ฟิสิกส์ เคมี คณิต แล้วก็หนังสือฝึกอ่านภาษาอังกฤษตั้งแต่ประถมยันมัธยม- -;; มันเห็นผมเป็นเด็กเรอะ?? แล้วก็มีทั้งความรู้รอบตัว เหตุการณ์ปัจจุบัน เก็ง ติว คู่มือ บลาๆๆๆๆ เยอะแยะจนขี้เกียจสาธยาย= =

"อ่านให้หมด ก่อนจะค่ำ" วะ!!....ว่าไงนะ!!!!

"จะบ้าหรอ! เยอะขนาดนี้ใครมันจะไปอ่านหมดก่อนค่ำได้หะ!!"

"ถ้ารีบลงมือซะตอนนี้ยังไงๆ มันก็หมดก่อนค่ำแน่นอน"ซาสึเกะตอบหน้าตายอย่างไม่หยี่ระ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องของผม



โห่... ให้ตายสิ

กะว่าจะออกไปหลั่นล้าซะหน่อย หมอนี่มาขัดลาบ.. เอ้ย! ลาภกันเฉยเลย- -*

แล้วก็นะๆ.. ผมได้บัตรเที่ยวสวนสนุกฟรีมาด้วยล่ะ..

คิบะมันให้เพราะว่าไม่รู้จะไปกับใคร แม่มันก็ชอบใช้ให้มันเฝ้าบ้าน มันเลยไม่มีเวลาที่จะไป ก็เลยต้องมาให้ผมแทนอิๆ^.^





แต่ว่า!!!...



อิเกะมันขัดลาภผมง่ะ!=[    ]=!  แล้วผมต้องไปวันนี้! เดี๋ยวนี้! แล้วตอนนี้เลยด้วย!

เพราะว่า... หลังบัตรมันเขียนว่า....


หมดเขต วันที่ 19 กรกฏาคมนี้...




วันก็คือวันพรุ่งนี้ไง! ม่ายอ่าวๆๆๆๆ>[ ]< โตะจะต้องไปให้ได้!(ของฟรีนี่แหละโตะชอบ><)

แต่!!(รอบสอง)


ผมจะออกไปได้ยังไงในเมื่อปัญหามันอยู่ที่หนังสือกองนี้!(เอามือชี้ไปที่กองหนังสือ)

ทางเดียวคือต้องแอบไปสินะ- -...

แต่ถ้าไอ้เกะจับได้นี่... โตะไม่อยากจะคิดเลยนะ- -;;


แต่ถ้าไม่ไปมันก็น่าเสียดายน้า...


เอาไงดีๆๆๆ ไป ไม่ไป.. ไป ไม่ไป.. ไป ไม่ไป..

เอาเป็นว่า...

ไปละกันเนอะ!!(แกถามใครหะไอ้โตะ- -??)





แกรกๆๆ แอ๊ดดดด....


ผมค่อยๆใช้มือบิดลูกบิดก่อนจะลอบมองซ้ายมองขวา... แล้วก็โผล่ออกไปทั้งตัว

"นายกำลังจะไปไหนมิทราบ..."ซาสึเกะที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวทำให้ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ให้ตายสิ! เห็นกี่ทีๆ(?)ไอ้หมอนี่ก็หุ่นน่ามองชะมัด>////<(แกหมายความว่าไงวะโตะ-.,-??)

"กึ๋ย!.."

"ฉันบอกให้นายอ่านหนังสือไม่ใช่หรือไง??"ซาสึเกะถามอีกครั้ง

"ก็ใช่... แต่ว่า แต่ว่า.."ผมก็ยังก้มหน้าอีกครั้ง โอ๊ยยยย!! ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปว่ะ!เดี๋ยวสิ! ทำไมถึงไม่กล้าล่ะ?? ก็ปกติแล้ว...เรื่องแบบนี้(?)เราไม่เคยอายนี่หว่า

"แต่ว่าอะไร"

"ฉันแค่จะมาเบรกเฉยๆน่ะ"

"เหรอ... มันเพิ่งจะผ่านไปสามนาทีเองนะ นายมีความอดทนแค่สามนาทีเองหรือไง วันนี้ฉันไม่ใช้งานนายก็ดีเท่าไหร่แล้วอุตส่าห์อนุโลมให้วันนึงเพื่อที่จะให้นายอ่านหนังสือ แต่นายกลับเป็นคนมีความอดทนสั้นแบบนี้.. ฉันล่ะเหนื่อยใจแทนน้ามินาโตะจริงๆ.."ซาสึเกะว่าแล้วส่ายหน้าเบาๆ(แกก้มหน้าอยู่ไม่ใช่หรอ??.. เออ ช่างมันเถอะ)

โห=0=;;... มันว่าซะผม(เกือบ)สลดเลยอ่ะ

พ่อเขายังไม่เคยพูดว่าเหนื่อยใจกับผมเลยนะ แล้วไอ้นี่มันเป็นใครอ่ะ??(เพื่อนแกและว่าที่สามีแกในอนาคต กร๊ากกกกกกกกๆๆ...) มาพูดว่าเหนื่อยใจกับผมแบบนี้ได้ไง โตะคนนี้รับไม่ได้!


"- -;;; เอ่อ... ถ้านายไม่ว่าอะไรฉันขอตัว...กลับไปนึกวิธีหนีเที่ยวก่อนละกัน"

"ว่าไงนะ??"

"เปล่าๆๆ ไม่มีไรๆ^^;;"ผมพูดแล้วเดินถอยหลังเข้าห้องไปทันที


ฮู้วววว~~~ เกือบๆ.. เกือบไปแล้ว- -^





อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม.................

เอาไงดีวะ.. เท่าที่ประเมิน(?)จากเหตุการณ์เมื่อกี้แล้ว... ซาสึเกะต้องไม่มีทางให้ผมหนีออกไปแน่ๆ..

ถ้าหนีดีๆไม่ได้...

มันก็ต้องมีลูกเล่นกันหน่อย... หึ..หึ หึ...



..................................................................................................


สายลมพัดอ่อนๆพัดเข้ามายังห้องโถงของเรือนไม้ขนาดใหญ่ทำให้บรรยายกาศเหมาะแก่อ่านหนังสือ ร่างสูงที่นั่งอยู่กลางห้องสายตาไล่มองทุกตัวอักษรที่เขียนอยู่ในหนังสือตามปกติเปรียบเสมือนว่าการอ่านมันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาอีกหนึ่งอย่าง พลันเมื่อเวลาผ่านไปราวๆเกือบทุกๆ 20 นาทีดวงตาสีนิลก็พลางเหลือบมองเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีวันหยุด


10 โมงแล้ว...



เงียบ... เงียบเกินไป..


ถ้าเป็นนารูโตะ... ปกติแล้ว...แค่ 10 นาทีเท่านั้นที่โดนทิ้งให้อยู่กับนังสือ.. จะต้องมีการขว้างทิ้งบ้าง...โดยเฉพาะวิชาที่อ่านแล้วไม่เข้าใจ แต่นี่...

มันกลับมีแต่ความเงียบที่เข้าปกคลุมชั้นสองของบ้าน..



หนีไปแล้วหรือไง... ซาสึเกะคิด

ใช่.. เขารู้.. เขารู้ว่านารูโตะจ้องจะหนีไปเที่ยวสวนสนุก

แล้วก็...ถึงบัตรวันจะหมดอายุพรุ่งนี้ก็เถอะ... แล้วยังไงล่ะ? ถ้าเขาไม่ให้ไปซะอย่างนี่...

แต่ว่า..นารูโตะเองก็คงรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางให้ไปแน่นอน

แล้วคนอย่างนารูโตะ...

ถ้าหนีไปดีๆไม่ได้...

รับรองว่าต้องมีลูกไม้แผลงๆมาเล่นอีกแน่...






แกรกๆๆ แอ๊ดดดดดด...


เสียงบิดลูกบิดประตูทำให้ซาสึเกะหยุดความคิดของเขาไว้เท่านี้ หูทั้งสองคอยฟังเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเดินลงมาจากชั้นสองโดยที่สายตายังทำเป็นปกติว่าอ่านหนังสืออยู่ เมื่อสองเท้าของนารูโตะก้าวมาถึงในห้องที่เขาอยู่ สายตาของร่างสูงทำเพียงแค่ชำเลืองมองนิดๆ ก่อนที่จะต้องตกใจหน่อยๆเพราะตอนนี้นารูโตะอยู่ในชุดเสื้อตัวใหญ่คลุม ไม่มีกางเกง หัวยุ่งเหมือนคนเพิ่งจะตื่น ดวงตาสีฟ้าปรือฉ่ำหวานเข้าเค้าออดอ้อนเล็กๆ


จะยั่วกันหรอ??.... ในหัวของซาสึเกะในตอนนี้มีแต่คำถามนี้วิ่งวนไปมา


ถึงแม้ว่าจะตกใจหน่อยๆแต่ก็ยังคงสภาพความนิ่งเฉยไว้ได้ ดวงตาสีนิลสบตากับดวงตาสีฟ้าที่ยังคงปรือฉ่ำหวานพร้อมกับส่งคำถามไปทางสายตา

นารูโตะไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่เดินเข้ามาใกล้ซาสึเกะเรื่อยๆ เรื่อยๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนตักของซาสึเกะอย่างถือวิสาสะ ถึงแม้นารูโตะจะไม่หนักมากแต่แรงที่นารูโตะทิ้งตัวลงมามันก็ทำให้เขาเกือบจุกเหมือนกัน

"ซาสึเกะ.."น้ำเสียงหวานเค้าออดอ้อนเรียกชื่อของเจ้าของตักที่ยังคงความนิ่งไว้

"ทำอะไรของนาย.."ซาสึเกะทำได้แค่กดกลั้นอารมณ์เอาไว้ก่อนจะคั้นเสียงถามออกไป

"ก็แหมมม.. นายจะใจร้ายกับฉันไปถึงไหนกัน.. เดิมพันเมื่อวันนั้นมันก็แค่เดิมพันกันหนุกๆอ่ะ แต่นายก็ทำเป็นจริงจังไปได้.."ปากว่ามือพลางสัมผัสแก้มขาวเนียนใสของอีกฝ่ายอย่างสนุกมือก่อนจะไล้ปลายนิ้วมาจรดที่ปลายคาง

"นายต้องการอะไรกันแน่"

"เข้าเรื่องไวดีนี่.."

"อันที่จริงฉันจะเข้าเรื่องช้าก็ได้ แล้วก็ปล่อยให้นายเล้าโลมฉันไปเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหว..."ซาสึเกะทิ้งช่วงระยะคำพูดให้สมองของนารูโตะประมวลผลต่อ แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายคงจะนึกไม่ทันจึงค่อยๆเลื่อนหน้าไปกระซิบเข้าที่หูเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเพื่อเป็นการแกล้งคนที่นั่งตักเขาอยู่ "ถ้าฉันเผลอลงแรงแรงเกินไปก็อย่ามาว่ากันก็แล้วกัน.."

"..."การแกล้งประสบผล ตอนนี้คนที่นั่งตักเขาอยู่หน้าแดงจนไปถึงใบหู สีหน้าแบบนี้แหละน่าแกล้งนัก

ยังไม่พอ.. การแกล้งครั้งนี้มันยังไม่พอ.. มันก็แค่อินโทรเท่านั้น

ยังมีอีกน่า..



มือแกร่งเลือนไปเชยคางคนที่นั่งตักอยู่ให้เงยขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ เจ้าของริมฝีปากเบื้องล่างขัดขืนนิดๆก่อนจะค่อยๆเคลิ้บเคลิ้มไปตามรสจูบแสนหวานและอ่อนโยนนี้ ลิ้นอุ่นค่อยๆแทรกเข้าไปในโพลงปากของอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆกวาดความหวานละมุนไปทั่ว ลิ้นอุ่นตวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่เรียกได้ว่าจูบไม่เป็นสับพะรดเอาซะเลย..

ต้องให้เขานำไปทุกทีสิน่า..

หลังจากที่ใช้เวลาปรับตัวกับการจูบได้แล้วคนที่อยู่เบื้องล่างเริ่มจะจูบเป็นสับพะรดขึ้นมาบ้างจากครั้งแรกก่อนจะสนองตอบกับลิ้นอุ่นที่ยังคงพยายามพันเกี่ยวอยู่หลายครั้ง เมื่อเวลาผ่านไปอากาศหายใจของนารูโตะก็เริ่มจะหมดก่อนหลุดออกจากภวังค์ของรสจูบ มือเล็กๆทั้งสองเริ่มจะออกแรงทุบอกกว้างของเจ้าของตักที่เขานั่งอยู่ที่ยังไม่ยอมระริมฝีปากออกไปเสียที

จะฆ่าเขาหรือไง??...


ยังๆ..ยังแกล้งไม่พอ..


มือแกร่งเลื่อนไปกดท้ายทอยของร่างเล็กในแนบริมฝีปากแน่นลงไปอีก

"อื้อๆๆ..อื้อๆๆๆ"เสียงร้องอู้อี้ดังขึ้นในลำคอของนารูโตะในขณะที่มือยังคงทุบอกคนตรงหน้าต่อไป


เมื่อเห็นว่าถ้ายังแกล้งต่อไป.. คงจะได้มีคนขาดอากาศหายใจตายแน่ มือที่กดท้ายทอยอยู่นั้นปล่อยออกทำให้คนที่ยังอยู่บนตักเขานั้น บัดนี้ได้ดีดตัวลงไปนั่งบนพื้นแล้วเรียบร้อย

"นายแกล้งฉัน.."นารูโตะพูดก่อนจะเริ่มเอามือถูริมฝีปากไปมา

"เท่าที่ฉันรู้.. นายเริ่มก่อน"ซาสึเกะตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะไปสนหนังสือเล่มเล็กที่อยู่ในมือต่อ

"ก็!....ฮึ่ย!!"นารูโตะสบถอย่างหัวเสีย ที่ทำไปทั้งหมดคือสูญเปล่า



ตอนแรกกะจะออดอ้อนให้ซาสึเกะใจอ่อนยอมให้เขาไปเที่ยว.. แต่กลายเป็นว่าเขาโดนตลบหลังกลับจนตัวเองนั้นเสียเปรียบไปเสียหมด

"ให้ไปก็ได้.."

"หา??"นารูโตะร้องออกมาอย่างงงๆ ว่าใหม่สิ..

"ให้ไปก็ได้... เห็นว่านายลงทุนหรอกนะ"ซาสึเกะว่าแล้ววางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ

"เย้!"นารูโตะแทบจะยิ้มแก้มปริ.. อย่างน้อย..มันก็ไม่สูญเปล่า

"แต่ว่า..."เพียงคำแย้งคำเดียวที่ซาสึเกะพูดออกมาเล่นเอานารูโตะถึงกับรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันแค่จะบอกว่าให้ไป...ต่อเมื่อ'ฉันไปด้วย' "

"หา!!"

"งั้นก็ไปต้องไป"

"โอเคๆๆ งั้นฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนละกัน"

"ให้เวลาสิบนาที ถ้าสิบนาทีไม่เสร็จ...'ฉันจะไปแต่งให้' "

"อึก!... ไอ้บ้า!"ด่าทิ้งท้ายก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อที่จะไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยแทนที่ชุดที่ส่อ... ช่างมันเถอะ




สิบนาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก




นารูโตะรีบวิ่งลงมายังชั้นล่างทันทีเนื่องจากคำขู่ของซาสึเกะนั้น.. มีอิทธิพลมาก!(ถึงมากที่สุด!) ทำเอานารูโตะแทบจะสะดุดขั้นบันไดตกลงมาหัวปักพื้น

"กลัวฉันขึ้นไปแต่งตัวให้หรือไง?"ซาสึเกะถามแกมทีเล่นทีจริงทำเอานารูโตะก้มหน้างุดๆ ไม่รู้ว่าอายหรือโมโหกันแน่

"หุบปากเถอะน่า.."นารูโตะว่าทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ก่อนจะตัดสินใจเดินสะบัดออกไปทางประตูบ้านทันที ซาสึเกะได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินตามออกไป




ณ สวนสนุก...



บรรกาศคึกคักสมกับเป็นสวนสนุกจริงๆแล้วเรื่องบัตรฟรีนี่ก็คงเป็นส่วนหนึ่งด้วย คนเดินกันให้ขวักละลานตาไปทั่ว หากดินไม่ดีละก็ได้หลงกันแน่ แต่ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นชายหญิงเดินมากันเป็นคู่ๆ

โอ้.. นี่มันเทศกาลคู่รักหรือ??

ทั้งๆที่ควรจะดีใจ.. แตนารูโตะกลับรู้สึกอึดอัดมากกว่าเพราะตัวเองไม่ได้มาคนเดียวแล้วแถม...





"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!"

"หล่อจังค่ะ!"

"มีแฟนยังคะ??"

"มาคนเดียวหรอคะ"

"สนใจให้ฉันเที่ยวเป็นเพื่อนมั้ยคะ??"


"ผมมีคนมาด้วยแล้วครับ"ซาสึเกะตอบก่อนจะยิ้มนิดแล้วเอามือมาโอบไหล่คนที่อยู่ข้างๆทันที ทำเอาสาวๆที่ตอนแรกกรี๊ดกร๊าดเขานักหนาผิดหวังกันเป็นแถบๆก่อนจะค่อยๆทยอยเดินจากไป

"..."นารูโตะไม่พูดอะไรทำแค่ปัดมือที่โอบไหล่เขาอยู่นั้นออกก่อนจะเดินเข้าไปเลือกเครื่องเล่นที่อยากเล่น...


ครั้งแรก...อยากท้าทายตัวเองประเดิมด้วยเฮอร์ริเคน(ยืมทั้งชื่อทั้งเครื่องเล่นของดรีมเวิล์ดเลยขี้กียจคิด- -*)

หมุนตีลังกา 360 องศา เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา แถมก่อนจบมีการกลับหัวค้างด้วย...

ช่วยขย้อนของเก่าออกมาได้ดีมาก...



"อ้วกกกก... ฮ่า.. ฮ่า.."นารูโตะถึงกับหอบหนักเมื่อขย้อนมื้อเช้าออกมาทิ้งไวตรงรากต้นไม้โดยมีซาสึเกะคอยช่วยลูบหลังเบาๆให้แต่นั้นก็ยังไม่ทำให้อาการอยากอ้วกทุเลาลงแต่อย่างใด

"ไงล่ะ.. ท้าทยตัวเองดีมั้ย?"ซาสึเกะถามด้วยนำเสียงเนือยๆอย่างละอาเล็กๆ ทำเป็นอวดเก่ง..สุดท่าก็หมดท่า เจอเฮอร์ริเคนไปรอบเดียวถึงกับจอด

"หุบปากน่ะ.. ฮ่า.. ฮ่า.... ซู้ด.. เฮ้ออออ..."นารูโตะว่าก่อนจะหอบต่อปิดท้ายด้วยหายใจเข้าและหายใจออก



ครั้งที่สอง... รถไฟเหาะ... อันนี้ยังถือว่าเบากว่าเฮอร์ริเคนมาก

ฉวัดเฉวียนไปมา แถมลมเย็นอีกต่างหาก...

แต่ครั้งนี้ไม่ได้มีนารูโตะเล่นแค่คนเดียวเพราะซาสึเกะเองก็เล่นด้วยเช่นกัน.. ทั้งสองนั่งคู่กันแล้วก็ยังนั่งเป็นคู่แรกของขบวนรถด้วย!! ตื่นเต้นเสียให้พอ เปิดหน้ารับลมไปไม่ยั้ง โดนลมตีหน้าจนหน้าชากันทั้งสองคน แต่ก็ยังดีที่ไม่มีอาการอยากขย้อนของเก่าออกมาละกัน


ครั้งที่สาม... ไวกิ้ง.. ท้าทายตัวเองอีกครั้ง..

เอาน่า..มันก็แค่เรือยักษ์ที่แกว่งไปมาซ้าย ขวา แล้วก็ค่อยๆแกว่งสูงขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ จนเรือตั้งฉากกับพื้นโลกก็เท่านั้นเอง เรียกเสียงว้ากออกจากปากของนารูโตะได้เป็นอย่างดี... แถมยังมีการเผลอแอบเกาะแขนซาสึเกะซะแน่น กว่าจะรู้ตัว..ก็โดนเจ้าของแขนเขาลอบขำไปหลายตลบเช่นกัน


ครั้งที่สี่... แกรนแคนยอร์น...

มาถึงแกรนแคนยอร์นแล้ว... จะไม่เปียกมันก็กระไรอยู่... แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เปียกทั้งตัว มีการกระแทกกับโขดหิน(ที่เขาสร้างขึ้นมา)เล็กน้อย แต่นั้นถือว่าจิ๊บจ๊อยมากเมื่อเทียบกับเฮอร์ริเคน หลังจากล่องไปได้สักพักผ่านม่านน้ำตก นารูโตะโดนน้ำเข้าจมูกเข้าปากซะอย่างเต็มที่เพราะมัวแต่ปากเก่งเถียงกับซาสึเกะจนไม่ได้เหลียวดูรอบตัว


ครั้งที่ห้า... ซุปเปอร์สแปรช ...ไหนๆก็เปียกแล้ว

ไหนๆก็เปียกแล้ว..ก็เอาให้เปียกไปทั้งตัวเลยละกัน ตอนที่เครื่องเล่นกำลังขึ้นไปก็แอบมีหวิวนิดๆเพราะความสูงนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย พอเครื่องเล่นกลับลำเท่านั้นล่ะ มีเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาทีให้กลืนน้ำลายก่อนจะโดนปล่อยลงมากระแทกพื้นน้ำจนน้ำกระจายโดนจนเปียกไปทั้งตัว



"เมื่อกี้ร้องซะเสียงหลงเชียวนะ"ซาสึเกะแซวเมื่อลงมาจากเครื่องเล่นได้แล้ว

"นายก็ใช่ย่อยนี่นา"

"เท่าที่ฉันเห็น.. ฉันเห็นนายร้องคนเดียวนะ เสียงหลงด้วย แถมดังกว่าชาวบ้านเขาอีกนะ"

"หุบปากไป๊! ฉันไปหาชุดเปลี่ยนดีกว่า"นารูโตะว่าก่อนจะเดินเข้าร้านเสื้อผ้าที่อยู่ห่างออกไปจากเครื่องเล่นเพียงนิดหน่อย เมื่อซาสึเกะตามมาทั้งสองเลือกเสื้อผ้ามาดูก่อนจะจ่ายเงินแล้วไปเปลี่ยนชุด

"ไม่เล่นอันที่เปียกแล้วนะ"

"อื้อ ฉันหิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินกัน"นารูดตะออกปากชวน.. เรื่องกินนี่ไวจริงๆ





เวลาเบรก... มื้อกลางวัน

ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันเลี้ยง.. อันที่จริงไม่ต้องเลี้ยงก็ได้แค่แยกกันกินแยกกันจ่ายก็จบ.. แต่ระดับนารูโตะ(ที่แสนงกขั้นเทพ)แล้ว...มีคนเลี้ยงย่อมดีกว่าจ่ายเอง(สุภาษิตบ้านไหนวะ??- -)
ก็เลยไม่มีใครยอมใคร... สุดท้ายมันก้ต้องแยกกันจ่ายอยู่ดี... แล้วจะเถียงกันทำเพื่อ??




ครั้งที่หก...  บ้านหิมะ..

เมื่อดวงตะวันคล้อยบ่ายแดดมันก็ต้องร้อนเป็นธรรมดาทั้งสองจึงเลือกที่จะเข้าบ้านหิมะที่มีอากาศเย็นยะเยือกหนาวไปถึงขั่วหัวใจด้วยความเย็น -40 องศา... หนาวแค่ไหนลองไปคิดดูกันเองเถอะ นอกจากอากาศเย็นแล้ว ยังมีลานที่ลื่น(ในดรีมเวิล์ดมันเรียกว่าไรอ่ะที่อยู่ในบ้านหิมะอ่ะ แล้วมันมีเบาะให้นั่งทีละสองคนลื่นลงมาจากเนินอ่ะ เรียกไม่ถูก) นารูโตะเดินไปหยิบเบาะมาหนึ่งอันแล้วพยายามเดินขึ้นบันได้ที่อยู่ข้างๆเนินขึ้นไปด้วยความยากลำบาก พื้นก็โดนน้ำแข็งเกาะไปหมด ส่วนรองเท้าก็...รองเท้าบู๊ต... มันไม่ได้ช่วยกันลื่นสักนิด

หลายครั้งที่นารูโตะจะเผลอลื่นแต่ก็ยังดีที่มีซาสึเกะคอยจับไว้ ไม่งั้นละก็...ได้กลิ้งเป็นลูกขนุนตกบันไดลงไปเดินใหม่อีกแน่ หลังจากที่เดินฝ่าความลื่นของบันไดมายังด้านบนของเนินได้แล้ว มือเย็นๆที่ถือเบาะว่าก็วางมันลงบนเนินน้ำแข้งก่อนจะลงไปนั่งในเบาะ



"เฮ้! มานั่งของฉันทำไมเล่า!!"นารูโตะโวยวายเมื่อซาสึเกะก้าวเข้ามานั่งในเบาะกับเขาด้วยกลายเป็นว่าเขาโดนโอบแบบกลายๆ

"ถ้าไม่อยากกลิ้งลงไปก็นั่งนิ่งๆซะ"ซาสึเกะว่าก่อนจะเอามือมากอดเอวนารูโตะไว้ข้างนึง แล้วอีกข้างนึงก็จับตรงที่จับของเบาะเพื่อบังคับทิศทาไม่ให้เบาะเป๋ไปเป๋มา

"พร้อมยัง"

"ตอบไม่พร้อมได้ไหม?"

"ไม่- -.."

"น่ะ.. ฉันเลือกได้ซะที่ไหน"

"- -..."ซาสึเกะไม่พูดอะไรทำแค่ดันเบาะให้ลื่นลงไปตามเนิน เบาะไหลลื่นลงมาจากเนิอย่างรวดเร็วลงไปกระแทกกับกองเบาะที่เขาจัดไว้รองรับแรงกระแทก เพราะเวลาเบาะมันลื่นลลมาจากเนินทำใหเกิดลมเย็นๆ(มาก)เข้ามาปะทะหน้าของเขาทั้งสองมันก็เลยทำให้หน้าของพวกเขาชาไปสักพัก


ครั้งที่เจ็ด... ท้ายทายตัวเองรอบที่สาม.. แรฟเปอร์

เครื่องไม่มีไรมาก.. มันก็แค่เหมือนชามที่หมุนไปมาด้วยความเร็วแล้วก็เขย่าบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนมากถ้าใครไม่เคยเล่นหรือเล่นครั้งแรกก็จะอ้วกเป็นรายๆ ผลสุดท้าย...ข้าวเที่ยงที่กินมา..นารูโตะเอาออกมาหมด- -^^





__________________________________________________________________________________


ไงคะ? ตอนนี้ยาวพอมั้ย?? หรือยังสั้นไป?

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไร รู้สึกว่ามันจะถึงวันเสาร์-อาทิตย์ไวจังวะ เวลามันหายไปไหนหมดนะ(ก็ที่แกเรียนไง- -)

ตอนนี้คิดไม่นานเท่าไหร่.. แต่เวลาพิมพ์นี่นานโคตร!

ฮ้าวววว... ห่วงแล้วอ่ะ ขอตัวนะคะ บายบี^^