[ Fic Naruto ] Bet love 31 Day : เดิมพันรักนายซัก 31 วัน

ลำดับตอนที่ #11 : 8 Day : อ่อนล้า... หมดแรง...(สลบหมืด)

_________________________________________________________________________________



15 July xxxx


...............

......

...




คาบคณิต...




" A = { x l x� เป็นจำนวนเต็มที่หารด้วย 3 ลงตัว }....บลาๆๆๆๆ"






คาบวิทย์(เคมี)



"การจัดเรียงอิเล็กตรอนของธาตุหมู่ทรานซิชั่น(B) จะจัดเรียงแบบ spdf บลาๆๆๆๆ"







=____________=;;;; โอ้ว... พระเจ้า..

สมองอันแสน(สุดจะ)ทื่อของผมมันจะรับความรู้(เข้าไป)หรือเปล่านะ-_________-;;??

แต่ผมรู้ว่ามันเข้าหัวใคร...

ก็ไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆผมนี่ไง!

พ่อสุดอัจฉริยะ สอบได้ที่หนึ่งของสายชั้นแข่งกับชิกามารุ คนที่เป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อแม่ของเรารู้จักกัน แต่นั่นมันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมฉลาดขึ้นเลย ไม่รู้ทำไม!



โอ้วววว.... สมอง(อัน)น้อยๆของนารูโตะคนนี้....

ความรู้มันเข้าหัวบ้างหรือเปล่าเนี่ยลูกT^T...




"อุซึมากิ นารูโตะ!!"

"ครับครู"

"ไหนลองตอบมาหน่อยสิว่า โครงสร้างพื้นฐานของเซลล์มีกี่ส่วน??"ครูโอโรจิมารุที่ควบวิชาวิทยาศาสตร์ทั้งสามสาขาทั้งหมด(เด็กสายวิทย์คงจะรู้นะ- -)ถามผม�

อ้าววววว... เอาไงดีวะกรู... ยังไม่ทันจะเตรียมมตัวเลย ครูแกส่งปุจฉา มาให้ผมวิสัจนา(เขียนถูกป่ะ??)ซะแล้ว- -^^



"เอ่อ...."ผมได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง.. ให้ตายสิ มาถามอะไรตอนคนเขาเหม่อวะ!!

"ตอบไม่ได้เพราะมัวเอาแต่เหม่องั้นสิ งั้นก็ยืนแบบนั้นต่อไป อุจิฮะ ซาสึเกะ.."ครูโอโรจิมารุพูดกับผมจบแล้วก็หันไปเรียกซาสึเกะที่นั่งข้างๆผมแทน

"ครับ"

"เธอตอบคำถามที่ครูถามอุซึมากิ นารูโตะไปได้มั้ย ถ้าได้ก็ตอบมา...ถ้าไม่ก็ยืนเป็นเพื่อนคุณอุซึมากิซะ"

"ได้ครับ โครงสร้างพื้นฐานของเซลล์มี 3 ส่วน 1.เยื่อหุ้มเซลล์ Cell Membrane�หรือถ้าเป็นเซลล์พืชก็จะเป็นผนังเซลล์ Cell Wall 2.ไซโทพลาซึม 3.นิวเคลียสครับ"ซาสึเกะตอบ(ตอบแบบว่า...อินเตอร์มากค่ะ-..-)

"ดีมาก นั่งลงได้ เธอควรจะเอาคุณอุจิฮะนะคุณอุซึมากิ ถ้าตั้งใจเรียน หัดทบทวนบทเรียนเธอก็จะตอบได้ ไม่ต้องมายืนอับอายแบบนี้ เข้าใจมั้ย? นั่งลงได้"

"ครับ.. เข้าใจครับ"ผมก้มหน้าตอบก่อนจะนั่งลงเงียบๆ


ชิ! เออสิ! ผมมันไม่เก่งนี่นา ผมมันจะไปเทียบเขาได้ยังไง

น่าเบื่อจริง!









พักกลางวัน...





"นี่..."ซาสึเกะเรียก

"ไร?.."ถามถามกลับเสียงห้วน

"ไม่ไปกินข้าวหรือไง เดี๋ยวก็ได้หิวตายเป็นภาระฉันอีก- -"

"ช่างฉัน! นายจะไปไหนก็ไป ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเสวนาอะไรกับนายทั้งนั้น'พ่ออัจฉริยะ' "ผมพูดแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ โอ๊ยยยยยยยย!!! กี่ครั้งแล้วที่โดนเปรียบเทียบ!

กี่ครั้งแล้วที่โดนบอกว่าให้เอาอย่าง!

กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องโดนคำว่า 'โง่' ทับถมจนตัวฉันจะจมดินอยู่แล้ว!!

มันกี่ครั้งแล้ว!! ฉันชักทนไม่ไหวแล้วนะ!


"ไปเถอะน่า.. ลุกได้แล้ว"ซาสึเกะเซ้าซี้ผม

"ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่ไง! จะไปไหนก็ไปเลยไป!!"ผมออกปากไล่ ถ้าทำแบบนี้แล้วยังหน้าด้านอยู่ต่อนี่... ผมจะเป็นคนไปแทนแล้วนะ!!

"ลุกเดี๋ยวนี้นะ อุซึมากิ นารูโตะ!!"ซาสึเกะที่เรียกผมอย่างเต็มยศเอามือมาฉุดแขนของผมให้ลุกขึ้นก่อนจะลากให้ผมเดินตามเขาไปที่โรงอาหาร แล้วผมนั้นก็กึ่งฉุดกึ่งยื้อตัวเองไปตลอดทาง

เอาสิ!

ถ้าลากไปได้ตลอดก็เอาเลย!!



"นายจะเดินไปดีๆมั้ย"ซาสึเกะหยุดเดินแล้วหันหน้ามาถาม

"ไม่ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่หิว ไม่ต้องมายุ่กับฉันจะได้ไหม!!!"

"เฮ้ออออออ..."ซาสึเกะลอบถอนหายใจก่อนจะมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

"สรุปจะไม่ไปดีๆใช่มั้ย?" เออ! แล้วจะทำไม!?

"ไม่!"

"ได้..."



หมับ!!




"เฮ้ย!!!! นายทำบ้าอะไรของนาย! วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะเฟร้ย!!!"ผมขึ้นเสียงก่อนจะดิ้นๆพล่านๆอยู่บนไหล่ของเขา

ให้ตายสิ! ผมนึกไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะกล้าจับผมอุ้มพาดบ่าอย่างนี้>


"วางฉันลงนะซาสึเกะ!!"

"ก็นายไม่ยอมเดินดีๆนี่ ฉันก็ต้องใช้กำลัง"

"เออๆๆ เดินดีๆก็ได้!! วางฉันลงได้แล้ว! วางเดี๋ยวนี้เลยนะซาสึเกะ!!"ผมตวาดเสียงดังทำให้ประชาชี(She)ทั้งหลายหันกันมามองเป็นสายตาเดียวกัน- -;;

โอ๊ะโอ... ผมทำตัวเองงานงอกใช่มั้ยเนี่ย??



"วางฉันลงเดี๋ยวนี้ซาสึเกะ นายอยากให้ฉันโดนสาวๆ(ของนาย)รุมตบฉันหรือไง??"ผมกระซิบถามเขาทันที

"อย่างน้อยคนที่เจ็บตัวก็ไม่ใช่ฉันนี่~"ซาสึเกะว่าแล้วเดินปรื้อ~.. ทั้งๆที่ยังไม่วางผมลง

"อย่ามาพูดหมาๆแบบนี้นะเว้ย! วางฉันเดี๋ยวนี้!"

"หึ.. งั้นนายต้องสัญญาก่อนว่า ถ้าฉันวางนายลงแล้วนายจะยอมเดินไปโรงอาหารดีๆ... โอเค้?"

"....เออ"เมื่อผมตอบตกลงเขาก็วางผมลงทันที


ชิ! ทำไมต้องมีข้อต่อรองเรื่อยเลย??




เอาเถอะๆๆ (เหมือนจะ)ชินซะแล้ว- -






ณ โรงอาหาร



"นายไม่กินข้าวหรือไง??"

"ฉันไม่หิว- -"ผมตอบ

"ไม่หิวได้ไง.. เมื่อชาวนายก็ไม่ได้กินข้าว- -^^"ซาสึเกะว่า... วุ่นวายจริงวุ้ย!!

"ก็มันไม่หิวนี่ นายจะเซ้าซี้ฉันอะไรนักหนาห๊ะ??"

"ทำเก่งไปเถอะ ถ้าเป็นลมขึ้นมาละ...พ่อจะไม่สนใจเลย"ซาสึเกะพูดดักคอผมก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ...


เหอะ! ก็ไม่ได้อยากให้มาสนใจอยู่แล้วนี่..

ใครสนกันล่ะ!!







คาบสังคม....




หงึกๆๆ..



"=___=^^^"

"+___+.."

"นารูโตะ.." เรียกชื่อ...

"...."

"เฮ้..." โบกมือ...



หงึกหงักๆๆ...





โป้ก!!!


...สลบหมืด..



"เอ่อ.... อุซึมากิ นารูโตะ... เธอหลับวิชาครูอีกแล้วนะ.. ต้องให้ทำทัณฑ์บนหรือไงถึงจะสำนึก!!!"อาซึม่า... ครูประจำวิชาสังคมพูดขึ้นเมื่อสองขาของตนพาเดินไปมาถึงยังโต๊ะของเด็กนักเรียนเจ้าของชื่อที่เขาเรียก ซึ่งตอนนี้... ได้หน้าฟุบโต๊ะลงไปแล้ว..

"ตื่นเดี๋ยวนี้นะอุซึมากิ นารูโตะ!" ขึ้นเสียงอีกครั้ง

"....."

"นารูโตะ!!"

"....." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก...

"นารูโตะ!!!"

"....." ยิ่งขึ้นเสียง อาจารย์วิชาสังคมก็จะได้แต่ความเงียบตอบกลับมายิ่งขึ้นเท่านั้น..



เมื่อเห็นว่าอาจารย์เรียกเท่าไหร่นารูโตะก็ไม่มีวี่แววว่าจะผงกหัวขึ้นมาดูหรือแก้ตัวอะไรเลย จนทำให้เขาเริ่มจะสงสัยว่า... เจ้าเพื่อนตัวแสบของเขานั้น..

อาจจะเป็นลมอย่างที่เขาพูดดักคอไว้ก็เป็นได้..

เพราะว่ามื้อเช้าก็ยังไม่ได้กิน เพราะรีบออกมากลัวว่าจะไม่ทันเข้าเรียนเพราะเหตุผลบางประการ(ตื่นสาย) แถมมื้อกลางวันที่เพิ่งจะผ่านมาแค่ยี่สิบนาที.. ก็ไม่ได้กิน เพราะ... ช่างมันเถอะ..


เนื่องจาก.. วันนี้นั้น... ม.ปลายนั้นเรียนแค่ครึ่งวัน.. แล้ววิชาสังคมนั้นก็เป็นวิชาสุดท้ายของวันนี้



ด้วยความที่ช่วยไม่ได้ ปลุกเท่าไหรก็ไม่ยอมตื่น.. ดังนั้น.. หนุ่มน้อยอุจิฮะก็ต้องรับหนาที่.. แบกเพื่อนขึ้นหลังแล้วเดินกลับบ้านตัวเองอย่างช่วยไม่ได้.. ถึงปากจะว่าไม่สนใจก็ตาม แต่ก็ต้องสนใจอยู่ดี.. อาการปากไม่ตรงกับใจกำเริบขึ้นอีกครั้งโดยที่เจ้าตัวเองก็รู้ตัว


เมื่อสองขาพาทอดน่องเดินมาถึงบ้านตัวเองแล้ว มือก็วางเจ้าเพื่อนตัวปัญหาลงบนพื้นพร้อมกับเอาหมอนมาหนุนหัวให้สูงขึ้นมาในระดับพอดี ก่อนจะเดินมายังห้องครัว สมบทพ่อครัวจำเป็นทั้งๆที่หน้าทีนี้มันเป็นหน้าที่ของคนที่นอนอยู่แท้ๆ ...แต่ว่าวันนี้คงจะซ่าไม่ได้เท่าไหร่แล้ว.. จะหยวนๆให้ละกัน..


มือแกร่งจับมีดซอยต้นหอมที่วางอยู่บนเขียงอย่างชำนาญ ก่อนจะกวาดต้นหอมที่ซอยเรียบร้อยแล้วลงหม้อข้าวต้มที่ตั้งไฟไว้อยู่บนเตาแก๊ส มือที่จับทัพพีอยู่คนมันเป็นวงกลมไปมา จนข้าวต้มสุกได้ที่ มืออีกข้างที่ว่างก็เลื่อนไปปิดเตาแก๊สก่อนที่จะส่งมืออีกข้างไปยกหม้อลงจากเตาแก๊ส จัดการเทข้าวต้มใส่ชาม ไออุ่นๆลอยขึ้นมาเมื่อข้าวต้มร้อนๆไหลลงไปกระทบกับชามที่มีอุณหภูมิเย็นกว่า

เมื่อจัดแจงเรื่องข้าวต้มเสร็จแล้ว สองเท้าของซาสึเกะก็พาเขากลับมายังห้องเดิมที่เขาปล่อยให้นารูโตะนอนอยู่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง... นารูโตะยังคงนอนนิ่งไม่กระดิกกระเดี้ยวไปไหนเลย แต่ที่น่าขำคือมาน้ำใสๆไหลยืดออกมาจากมุมปากบางนั่นสิ.. เมื่อซาสึเกะเห็นดังนั้นจึงใช้มือหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆมาเช็ดน้ำลายที่ไหลย้อยลงมาจนเปื้อนแก้มก่อนจะย้อยไปถึงคาง

เมื่อเห็นว่าคนที่นอนสมควรตื่นขึ้นมากินอะไรบ้างได้แล้ว สองมือเลื่อนไปจับไหล่ทั้งสองของคนที่นอนอยู่ก่อนจะเริ่มเขย่าเบาๆพร้อมกับเรียกชื่อ

"นารูโตะ.. นารูโตะ..ตื่นได้แล้ว"

"...."

คนที่ปลุกจะรู้สึกเป็นปลื้มมากกว่านี้หากปลุกแค่ครั้งเดียวแล้วตื่น.. แต่มันกลับไม่เป็นเยี่ยงนั้นนี่สิ.. มันเลยทำให้ต้องเกิดอาการระเหี่ยใจเล็กๆ

มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับเท่านั้น คราวนี้ซาสึเกะก็เพิ่มแรงเขย่ามากขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับความอดทนที่เริ่มจะน้อยลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ...

"เฮ้อออ!!!� อุซึมากิ นารูโตะ!! ตื่นเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะทำสิ่งที่นายคาดไม่ถึงเลย!"

"อืมมม.."เสียงครางเบาๆดังขึ้นพร้อมกับร่างที่พลิงตะแคงหันหลังให้คนปลุก

นั่นยิ่งทำให้คนปลุกเริ่มมีน้ำโหมากขึ้นเป็นกำลังจากที่มีน้ำโหในทีแรกเป็นประทุนเดิมอยู่แล้ว


มือแกร่งทั้งสองเคลื่อนไปจับตัวให้พลิกกลับมานอนหงายเช่นเคยก่อนจะเลื่อนมือทั้งสองขึ้นไปจับแก้มเนียนที่มีรอยขีดทั้งสามรอยรวมกันเป็นหกขีดเหมือนหนวนแมว นิ้วเรียวนั่นจิ้มแก้มเป็นการอินโทรก่อน... แล้วจึงค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นหยิกแก้ม

ตอนแรกๆนั้นก็ยังหยิกแค่เบาๆไม่ให้คนที่นอนอยู่รู้สึกเจ็บ ก่อนจะค่อยๆดึงแก้มเนียนให้ยานออกทางด้านข้างมากขึ้น มากขึ้น จนเจ้าของแก้มรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหวต้องรีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที...


"ทำบ้าอะไรของนายวะซาสึเกะ!!"ผมพูดแล้วเอามือทั้งสองข้างลูบแก้มไปมาเพื่อบรรเทาความเจ็บให้จางลง


บ้าเอ๊ย!! คนกำลังฝันดีได้กินราเมงฟรีตลอดชีพอยู่แล้วเชียว- -**� กำลังกินชามสุดท้ายเลย.. แถมเป็นชามพิเศษด้วยนะ เป็นซุปเปอร์จัมโบ้ราเม็งคัฟ อ่า... แค่นึกถึงก็น้ำลายสอ..


"ก็ฉันปลุกนายตั้งนานแล้วนายไม่ยอมตื่น ฉันก็เลยนึกว่านายตายไปแล้ว เลยลองหยิกทดสอบไงล่ะ"ซาสึเกะตอบหน้าตายแบบว่าตรูไม่ได้ทำอะไรผิดน้า~ ประมาณเนี้ยอ่ะ- -^^

"ตลกล่ะ! คนอย่างอุซึมากิ นารูโตะคนนี้ไม่มีวันตายง่ายๆหรอกน่า!"

"เหอะ! แต่ฉันเห็นว่ามีคนสลบหมืดหัวโขกโต๊ะเรียนดังโป้ก! เลยนะ แถมสลบคาที ใครเรียกก็ไม่กระดิกสักแอะ อย่างกับตายไปแล้วจริงๆ"ซาสึเกะย้อน

"นายอยากจะพูดอะไรก็เชิญ! ฉันขี้เกียจคุยกับนายแล้ว-A-!"





โครกกก~~





"- -"�������� <<<<� ซาสึเกะ

"- -^^"������ <<<<� ผม

"หิวละสิ...- -"

"อื้อ.. ก็ไม่ได้กินข้าวเช้ากับข้าวกลางวันนี่(_�_)"ผมพูดแล้วก้มหน้า เจ้าท้องบ้า! ร้องผิดเวลาชะมัด!

"ฉันต้มข้าวต้มไว้อยู่ในครัว ถ้าหิวก็ไปกินซะ"

"หือ?... อะ..อื้ม"ผมรับคำอย่าง งงๆ เอ่อ... ซาสึเกะ..ทำข้าวต้ม?? โอ้วววว มาย ก๊อด! คนที่ได้กินนี่จะต้องบุคคลที่แบบว่า...โชคดีมากเลยล่ะมั้ง เพราะกว่าหมอนี่จะลงมือทำอาหารให้ใครกินเนี่ย.. มันยากยิ่งกว่าสอนหลินปินเต้น I need girl ซะอีก- -^^

แล้ววันนี้หมอนี่ดันบ้า(?)หรืออะไรเข้าสิง(?) ดลจิตดลใจให้ทำข้าวต้มให้ผมกินเล่านั่น??

เอ้อ.. แปลกคน..





________________________________________________________________________________


มาอัพตามสัญญาค่ะ-0- ช่วงนี้ติดเรียน(อย่างหนัก) + กิจกรรม(อย่างเยอะ)

ตอนแรกกะจะอัพเรื่อง Baby Boy ด้วย แต่ดูเวลาแล้วก็.. ความง่วงในตอนนี้= =..

คงจะไม่ไหวแล้วล่ะ.. งั้นอาบิไปละค่ะง่วง= =;;

บายบี~~