อลวนมิติสุดป่วน!!~

ลำดับตอนที่ #2 : อลวนมิติสุดป่วน : [บทที่1] ปราสาทที่เงียบเหงา(?)กับโรงพยาบาลสัตว์หน้าเลือด!

    [บทที่ 1 ]  ปราสาทที่เงียบเหงา(?) กับโรงพยาบาลสัตว์หน้าเลือด!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--เย็นวันหนึ่ง  ณ  ดงกล้วยหลังปราสาทวิซาร์ดลี่--

“เอาไป....จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะ”  ชายหนุ่มหน้าหล่อหื่น(?) พูดกับชายในผ้าคลุมดำตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมยืนซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดกระดาษ A4 ให้

“เท่าไหร่” ชายในผ้าคลุมนั้นถามด้วยเสียงแหบพร่า

“เป็นหวัดหรอ.....อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ”  ชายหน้าหล่อหื่นคนเดิมพูดด้วยความห่วงใย

“เท่าไหร่”  ชายในผ้าคลุมดำคนเดิมถามซ้ำคำถามเดิม (ไอ่นี่ก็ห่วงเงินจริงวุ้ย)

“ห้าหมื่นแกล”  ชายหน้าหล่อหื่นตอบ

วูบบบบบบบบบบบบ!!!!!  ชายในผ้าคลุมลอยถอยหลังหายไปในความมืดของเงาดงกล้วย

“ให้ตายซี๊~~ รอให้ข้าไปก่อนแล้วค่อยหายตัวไปทำงานก็ไม่ได้ งี้เดินกลับออกไปคนเดียว ไอ่เป็กมันก็หาว่าข้าแอบเข้ามาขโมยกล้วยมันกินอีกอ่ะดิ”  ชายคนนั้นพึมพำกับตัวเอง  ก่อนหันหลังกลับแล้วเดินออกจากดงกล้วยไป

--เช้าวันต่อมา..........[เวลาประมาณ 9 โมง]--

เพล้ง!!!  เพล้ง!!!  เพล้ง!!!  เสียงดังมาจากชั้นล่างของตัวปราสาทวิซาร์ดลี่

“#$)^*_)%*_@$(^)%&)^(#+_@!^+)%+&*@^!@(+#%(&*)+!$#!^*)#$%*”  ตามมาด้วยเสียงโวยวายของใครหลายคนในห้องครัวที่ฟังไม่ได้ศัพท์ หรืออาจจะงัวเงียเลยฟังไม่รู้เรื่องนั่นเอง

“โว้ยยยยยยยย หนวกหู!  ตะโกนกันเบาๆมั่งเด้”  ชายหัวกระเซิงคนหนึ่งงึมงำทั้งหลับตา พูดไปก็เท่านั้น เขานอนในห้องนอนส่วนตัวชั้น 2 นี่  ห้องครัวอยู่ชั้น 1  แถมอยู่ค่อนไปทางหลังปราสาท ใครมันจะไปได้ยินเสียงงึมงำ(บ่น)ของเจ้านี่กันล่ะ!?

“คุณหมอค้าบ รับโทรศัพท์ด้วยค้าบบบ~~”  เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่เป็นเสียงเด็กพูดของชายหนุ่มหัวกระเซิง(รู้แล้วเฟ้ย!ไม่ต้องย้ำกระเซิงมากก็ได้)ดังขึ้น และปลุกเขาตื่นจากการนอนอีกครั้ง หลังจากเสียงโวยวายเมื่อกี้หยุดลงได้ไม่นาน

“คุณหมอคับ รับโทรศัพท์ด้วยคับ”  เสียงริงโทนดังอีกครั้ง แต่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเริ่มเซ็งแทน

“คุณหมอบ่รับโทรศัพท์ ข่อยโดดเต๊ะปากเด้อ!” เสียงริงโทนดังขู่

ตื้ด!    “ฮัลเหลๆ” ชายหัวกระเซิงควานหาโทรศัพท์จนเจอ แล้วกดรับ พร้อมทั้งกรอกเสียงกวนๆตอนรับลงไป

“.....อื้อ............โอเค เข้าใจละ  เดี๋ยวอาบน้ำแปป แล้วจะออกไป”  ชายคนนั้นตอบรับแล้วกดวางสายจากนั้นจึงกาดื้บ กาดื้บ ลงจากที่นอนอันแสนอุ่น แล้วโซซัด โซเซเข้าห้องน้ำไป

--ขณะเดียวกัน ณ ห้องครัว--

“ดูเด๊ะ จานแตกเลย เพราะเอ็งน่ะแหละไอ่ราฟฟี่” หญิงแก่นคนหนึ่งพูด พร้อมชี้หน้าหนุ่มน้อยหน้าทะเล้นนามราฟว์

“อ้าว ข้าจะไปรู้เรอะว่าเอ็งอยู่หลังประตูน่ะนีฟฟี่ ข้าก็แค่เปิด(แกมถีบ)ประตูตามปกติเท่านั้นเอง” ราฟว์เถียงกลับอย่างสนุกสนาน(?)

“หนอยยยยย!! ชิชะ!!  กล้าเถียงเรอะ เดี๊ยะแม่ยันโครมเข้าให้ซะนี่” นีฟต่อปากต่อคำกลับ พร้อมดึงแขนเสื้อไว้ที่หัวไหล่ทั้งสองข้างเตรียมพร้อมหาเรื่อง

“เอะอะ อะไรกันแต่เช้าเนี่ย” ชายหนุ่มหน้าหล่อหื่นโผล่เข้ามาไกล่เกลี่ยคดีทะเลาะกันของเด็กๆสังกัดป้อมทหาร ที่จริงไม่ใช่หร๊อกกก พี่แกโผล่มาดูความเสียหายต่างหากล่ะ จะได้คิดตังถูก!!

“ลุงซีซี่!! / ท่านลุงฮะ” นีฟและราฟว์พูดพร้อมกันแทบจะเป็นเสียงเดียว

“อือ...ข้าเอง เห็นเป็นมิสเตอร์บีนโผล่มารึไง?” ชายหนุ่มหน้าหล่อหื่นนาม ซี ตอบกลับพร้อมหยอดมุกวันละแป้กแต่เช้า

“ไอ่ราฟฟี่มันทำ! / นีฟฟี่ทำ” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน พร้อมชี้หน้าอีกฝ่าย

“จานลายคิตตี้สีชมพูหายาก 3 ใบ ใบละ 3 หมื่นแกล รวมทั้งหมด 9 หมื่นแกล ผู้ต้องหา 2 คน เบ็ดเสร็จคนละ 4 หมื่น 5 พันแกล  .......จ่ายมา!” ซีพูดพร้อมกับแบมือไปหาคู่กรณีทั้งสอง

“แต่ว่าลุงซีซี่คะ! / แต่ว่าท่านลุงฮะ!”  ทั้งคู่หน้าเหวอหลังจากเห็นภาพตัวเลขวงเงินที่ต้องลอยออกจากกระเป๋าไป

“คนละ 5 หมื่น” แหน่ะ เริ่มแย้ง ก็เริ่มขึ้นราคา

“เห้ย! / เห้ย!” ทั้งคู่อุทานพร้อมกัน

“5 หมื่น 5” โหววว......เค็มจริง ซีซี่ของเรา~

“พ๊ออออออออออออออ!!!”  นีฟเริ่มเบรกราคา =[ ]=

“โอตั้งแต่ 4 หมื่น 5  ละฮะท่านลุง” ราฟว์พูดพลางหน้าซีด T____T

“ไม่ได้ 5หมื่น5 ก็คือ 5หมื่น5  ไม่มีสิทธิต่อรอง เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยล่ะ ขอตัวไปหักตังก่อน  ชัดชาด่าด้า ชัด ชัดชาด่าด้า ฮู้ววว~~” ซีพูดพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีกลับห้องทำงานไป

“โธ่~~” คู่หูคู่แสบสุดป่วน ละห้อยลงทันที พร้อมสงบปากสงบคำ ก้มหน้ารับกรรม(ทำความสะอาด)ต่อไป

                .......เวลาผ่านไป    ไวเหมือนดาราละครไทยวิ่งผ่านต้นไม้แล้วโต.......

“อ่า~~ หอมจังเลย เช้านี้มีไรกินมั่งเนี่ย ภัฐ นิ้ม” ซีเดินออกมาจากห้องทำงาน(หลักจากหักเงินไปเป็นที่เรียบร้อย) ตรงมาที่โต๊ะอาหารพร้อมสูดกลิ่นอย่างหื่นกระหาย(?)

“วันนี้เวรนิ้มทำของหวานอ่ะพี่ วันนี้ทำกล้วยบวชชี กับกล้วยเชื่อม”   แน่นอน...กล้วยนั้นเก็บมาจากดงกล้วยสุดหวงของ ‘ลิง’ แห่งวิซาร์ด

“ภัฐทำเมนูไข่อ่ะค่ะวันนี้ มีไข่เจียว ไข่ตุ๋น ไข่ต้ม ไข่ดาว ไข่น้ำ ไข่ลูกเขย ไข่พะโล้ แล้วก็ลองทำไข่นรกสูตรพี่ซีด้วยอ่ะค่ะ แต่ว่าหน้าตาที่ออกมามันน่ากลัวพิลึกนะคะ” ภัฐบอกพลางทำหน้าแหยงๆ =___=

“ว้าววววว~~~~~~~~~~ ใครว่าพิลึก นี่มันหน้าตาน่ากินมากกกกกกกกก” ซีพูดพร้อมทำตาวาว *0*

“ข้าวมาแล้วค่า~~” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มสุดโมเอะ ถือหม้อหุงข้าวออกมาจากครัว ตามด้วยสาวแว่นเจ้าเสน่ห์ ที่คุณเธอก็ถือหม้อข้าวเดินตามออกมาเช่นกัน

“มาๆพี่พาน พี่แอล เดี๋ยวนิ้มช่วยถือ” นิ้มปราดเข้าไปช่วยรับ พร้อมทั้งเตรียมตักข้าวใส่จาน

“เช้านี้กินกี่คนคะพี่ซี” ภัฐถามพร้อมเตรียมนับจานตามจำนวนคน

“อ่า.......ตอนนี้มีแค่พี่ พี่เป็ก พาน แอล ภัฐ นิ้ม นีฟฟี่ ราฟฟี่ ทั้งหมดก็ 8 คน นอกนั้นออกไปทำงานหมด” ซีพูดพลางนับนิ้วตามจำนวนคนที่เหลือ

“อ้าว พี่กวางก็ด้วยหรอคะ เมื่อวานยังเห็นอยู่เลยนี่” ภัฐถามอย่างสงสัย

“เดียร์ออกไปทำงานเมื่อเย็นน่ะ พอดีเมื่อเย็นวานนี้มีงานด่วนเข้ามา เลยให้เดียร์ไปทำ” ซีพูดพร้อมนั่งจับจองที่นั่งหัวโต๊ะกินข้าวทันที

“มาๆ นั่งๆ แอลจะได้เสิร์ฟข้าวซะที” สาวแว่นพูดพลางจับคนนั้นคนนี้กดลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งทันที

“กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบบบบ~~~” เสียงสดใสที่ไม่เข้ากับบุคลิกอันแสนกวนดังขึ้นที่หน้าประตูปราสาท ซึ่งไม่ไกลจากโต๊ะกินข้าวของทุกคนมากนัก

“ไนท์! / ไน้กี้! / อ้าวไนท์!” หลายเสียงประสานเรียกพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย(หรือนัดหมาย?)

“โอ้....มาทันลาภปากหรือเปล่าเนี่ย?” เด็กหนุ่มนาม ไนท์ ที่กวนทั้งบุคลิกและหน้าตา พูดพลางเดินตรงมาที่โต๊ะอาหาร

“9 แล้ว” พานพูดจำนวนคน พร้อมทำตาประกาย *-*

“สูงสุดในรอบปีรึเปล่าเนี่ย โย่ว!ไนท์กี้” ราฟว์พูดทักทาย พร้อมเดินถือน้ำและอาวุธที่ใช้ในการกินออกมาจากครัวกับนีฟ

“คิดว่าสูงสุดนะ เมื่อต้นเดือนที่แล้วรู้สึกจะ 8”   ซีพูดพลางเอามือเท้าคางนึกคิด

“เอ๋!? 1...2...3...4...5...6...7...8... แล้วใครอีกคนล่ะ?” ไนท์นับจำนวนคนพร้อมถามถึงบุคคลที่หายไป

“ลิลลี่โว้ยยยยยยยย!!!!!!!  มากินข้าว!!!!!!!” ซีหันหน้าตะโกนไปทางบันไดที่อยู่กลางตัวปราสาท ตรงกับทางเข้า ซึ่งชั้นสองห้องติดบันได เป็นห้องของบุคคลนาม ลิลลี่ ที่เจ้าซีใช้เรียกนั่นเอง

“ตรูชื่อเป็กโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนแก้ชื่อตัวเองดังกลับมา พร้อมกับประตูห้องที่(ถูกกระชากจากด้านใน)เปิดขึ้น

“อ้าว....แต่งตัวจะไปไหนหรือคะอาลิง”   นีฟถามพลางมองผู้ที่กำลังเดินลงบันไดมาจากห้องอย่างสำรวจหัวจรดเท้า และเท้าจรดหัว  เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวปล่อยชาย กับกางเกงสแล็กสีดำ ผมสีน้ำตาลซอยระต้นคอที่เคยยุ่งเหยิง กระเซิงมาก บัดนี้กลับหวีเรียบเป็นทรง บอกได้คำเดียว... เนี๊ยบมาก! ตั้งแต่รู้จักกันมา

“กิ๊กโทรมาจากโรง’บาลน่ะ เห็นว่ามียูนิคอร์นท้องแก่รอคลอด เลยโทรมาตาม เอ้อ...กินไปเลยนะไม่ต้องรอ เดี๋ยวไปหากินที่โรง’บาลเอง”  เป็กตอบพลางเดินออกนอกประตูปราสาทไปยังโรงรถ เพื่อขับไปยังโรงพยาบาลสัตว์วิซาร์ดลี่ ที่ตนเป็นหมอ (และผอ.) ที่นั่น

“ว้า...สถิติเท่าเดือนที่แล้ว 8 เหมือนเคย” ภัฐพูดอย่างละห้อย หลังจากมองชายที่ชื่อเป็กเดินออกนอกประตูไป

“แหม.....ก็มันเรียนจบที่โลกแห่งความจริงแล้วนี่เนาะ เลยมาเปิดโรง’บาลสัตว์ที่นี่ งานรัดตัวจริงจริ๊งงงงง” ซีพูดพลางส่ายหน้าเล็กน้อย

“เสียดายส่วนแบ่งล่ะสิพี่ซี ที่เก็บ 50% จากโรง’บาลสัตว์ไม่ได้น่ะ 555+” นิ้มพูดอย่างรู้ทัน พลางหัวเราะอย่างสะใจ รวมถึงคนอื่นๆที่ขำไปกับนิ้ม เพราะคำพูดนั้นจี้จุดเค็มของพี่ซีหรือเจ้าเมืองวิซาร์ดนั่นเอง

--ณ โรงพยาบาลสัตว์วิซาร์ดลี่--

“อ่า....กิ๊ก ไหนล่ะผู้ป่วย” เป็กที่เดินเข้ามาในโรงพยาบาลถามหายูนิคอร์นท้องแก่ ที่สาวสวยเซ็กซี่ผู้ช่วยในชุพยาบาลสีขาวที่ประจำโรงพยาบาลนาม กิ๊ก โทรไปตามแต่เช้า(หรือสาย?)

“ให้ออกซิเจนอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะอาลิง พอดีว่าชีพจรเต้นอ่อนลงกะทันหัน เลยย้ายไปห้องผ่าตัดเมื่อกี้นี้” กิ๊กพูดพร้อมยื่นชุดผ่าตัดให้เป็กใส่

“งั้นรีบไปกัน” เป็กพูดกึ่งวิ่งกึ่งเดินพร้อมแต่งตัวในชุดผ่าตัดไปตลอดทาง

               -- 1 ชั่วโมงผ่านไป --

“เฮ้อ...เสร็จซะที ยินดีด้วย เจ้ายูนิคอร์นเอ๋ย เจ้าได้ลูกชายนะ” เป็กถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากการผ่าตัดทำคลอดเป็นไปได้ด้วยดี

“สุดยอดเลย อาลิงเนี่ย” กิ๊กยิ้มพร้อมชูนิ้วโป้งให้

“คนมันหล่ออ่ะนะ ๕๕๕๕” เป็กยอตัวเอง พลางหัวเราะอย่างรักภาษาไทย พร้อมทั้งถอดชุดผ่าตัดออกเหลือเพียงเสื้อที่ใส่ตอนเริ่มแรกเท่านั้น

“แหมๆ ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเล้ยยยย” กิ๊กแขวะกลับอย่างไม่ถือสา ก็แน่ล่ะสิ...อาลิงนี่มันติ๊งต๊องอย่างกะอะไรดี บางทียังเห็นยืนชี้เสาไฟฟ้าแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวเลย เห้อ...อนาตจิต

“เอ้อ!...ตรวจความดันแล้วให้เลือดให้น้ำเกลือด้วยนะ ถ้าฟื้นก็ย้ายไปห้องพักฟื้นพิเศษได้เลย เดี๋ยวขอตัวไปหาไรกินก่อน หิวมากมาย” เป็กพูดพร้อมเอามือกุมท้องทำท่าทางประกอบ(หลังจากล้างทำความสะอาดตัวเองแล้ว) และกำลังจะเดินออกจากห้องไป

“อย่าไปนานนะ...กิ๊กคิดถึง~” แหน่ะ ดูผู้ช่วยตัวดีสิ ยังมิวายแซวยามเที่ยง จะเรียกน้ำย่อยกันรึ

“แล้วก็ไปคุยกับเจ้าของยูนิคอร์นให้เรียบร้อยด้วยล่ะ แต่อย่าคุยนานนะ...เค้าหึง~” น่านนนนน!!! พอกัน ทั้งหมอทั้งพยาบาล แซวกันอยู่นั่นแหละ สรุป รั่วทั้งคู่!!! มิน่าล่ะ คนโบราณเค้าถึงพูดกันว่า คนบ้ามักว่าคนอื่นบ้า หรือผีมักเห็นผี นั่นเอง

“จ้าๆ เดี๋ยวกิ๊กไปคุยให้ อาลิงไปดูแผนกยาหน่อยเหอะ ใกล้หมดแล้ว เขียนรายการมาเลย เดี๋ยวกิ๊กไปซื้อที่โลกแห่งความจริงกลับมาให้ ตังด้วยนะ ไม่ออกให้ก่อนนะเอ้อ” แหม...เจอแต่คนเค็มๆทั้งนั้นเลยแฮะ

“โอเคๆ เดี๋ยววางเงินไว้ให้ แหม..เค็มไม่เปลี่ยนเลยนะแม่คู๊ณณณณ~”  เป็กหยอดมุขกลับ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนในการเดินเรื่อง(!?) เป็กเดินออกมาจากห้องผ่าตัดเพื่อไปที่แผนกยา ระหว่างนั้นต้องเดินผ่านห้องโถงใหญ่ที่ไว้สำหรับเจ้าของนั่งรอ แต่เมื่อเดินพ้นหัวมุมทางเดินที่เชื่อมต่อระหว่างทางไปห้องผ่าตัดกับห้องโถง เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น............

   โคร่มมมมมมมม!!!!!!!!!

“โอ๊ย! /  ว๊าย!” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่เป็กจะลืมตาขึ้นมอง แล้วคลำไหล่ขวาป้อยๆ เหมือนมีอะไรแข็งๆมาชนไหล่จนตัวเองหงายหลังล้มไป สิ่งที่เห็นคือหญิงสาวตัวเล็กๆ ผมถักเปีย ใส่เหล็กดัดฟัน ล้มก้นจ้ำเบ้าอยุ่เบื้องหน้าของตน มือที่กำลังกุมหัวปานหัวจะแตก กับกระดาษที่ปลิวกระจัดกระจายอยู่รอบๆ

“ขะ....ขอโทษครับ” เป็กเป็นฝ่ายตั้งสติก่อนสตาร์ท(?)ได้ก่อน จึงพูดขอโทษพลางเก็บกระดาษที่ตกอยู่ น่าจะเป็นของผู้หญิงคนนี้สินะ

“โอ๊ย!! ตาบ้า เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย คนทั้งคน ชนมาได้” หญิงสาวหลังจากรู้สาเหตุการล้มของตัวเองแล้วก็ใส่เต็มที่

“ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” เป็กพูด พลางยื่นมือให้หญิงสาว เพื่อที่จะช่วยพยุงลุกขึ้น

“ไม่ต้องย่ะ ชั้นลุกเองได้” หญิงสาวปัดมือเป็กทิ้ง พร้อมทั้งพยายามจะลุกขึ้นเอง ปฏิเสธความหวังดี(แบบส่งๆ)ของตรูอีก - -"

“โอ๊ย! เจ็บ!”  หญิงสาวล้มลงไปคืน แล้วจับข้อเท้าของตนไว้ น่านนนน....อิหรอบนี้ละครหลังข่าวเป๊ะ! แล้วตรูก็ต้องพยุงไปนั่งแล้วนวดข้อเท้าให้ใช่มั๊ยเนี่ย อาจมีเงยหน้าขี้นมา แล้วตาต่อตามาประสาน ปิ้งๆอีก เห้อ......สเต็บนี้.....เหนื่อยตรู!

“มาๆๆ เดี๋ยวผมช่วย” ไม่ว่าเปล่า ตรูข้าก็พยุงเจ้าหล่อนไปนั่งเก้าอี้ในห้องโถงของโรงพยาบาลทันที ไม่ไปก็ต้องไป ยืดยาดตรูก็กระชาก แหม...นิ่มนวลไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ -__,-

“นายทำงานอะไรเนี่ย ซุ่มซ่ามแบบนี้ประจำหรือเปล่า เจ้านายของนายเค้าไม่ไล่ออกหรอ หรือตกงานไม่มีงานทำ หรือเป็นขโมยมาขโมยของชาวบ้านเค้าล่ะเนี่ย =[ ]= ช่วยด้วยค่าาา ขโมยๆๆๆ” เมื่อก้นถึงเก้าอี้ เจ้าหล่อนก็แวดๆๆ ไม่ว่าเปล่า ตะโกนโหวกเหวกอีกซ้ำ ตรูข้าเลยเอามือที่พึงนวดข้อเท้ามาหมาดๆไปตะครุบปากเจ้าหล่อนทันที หึหึ จะเหม็นจะเค็มก็ของตัวเองนะเออ ตรูไม่เกี่ยว ก่อนออกจากห้องผ่าตัดตรูล้างด้วยแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเรียบร้อยแล้ว

“อย่าร้องสิคุณ สัตว์ป่วยพักฟื้นที่นี่เยอะแยะนะ ถ้าเกิดมันตกใจเสียงคุณแล้วตกมันอาละวาดขึ้นมาล่ะ ตัวใครตัวมันนะ” น่านนนน...พระเอกได้ไม่นาน ตัวโกงซะละ  แทนที่จะเป็นห่วงอาการ ดันห่วงความปลอดภัยของตัวเองซะงั้น

“อี๋~~ เอ๋น” หะ? พูดว่าอะไรนะ

“เอา อือ เอ็มๆ อ๋อง อาย ออก ไอ อ๊ะ” ไม่อู้อี้เปล่า เจ้าหล่อนเอามือตนมางัดมือตรูข้าออก แล้วไอค่อกๆแค่กๆยกใหญ่

“แรงเยอะขนาดนี้หายเจ็บแล้วล่ะสิเนี่ย” ว่าแล้วก็ยืนกอดอกมองหญิงสาว อ้าว ตรูเต๊ะท่านี้ กลิ่นมันจะติดจากมือมาเสื้อมั๊ยเนี่ย

“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ” น่านนนน....คุณพยาบาลนางเอกของเรื่องก็เข้ามา อ้าว ถ้าคนเจ็บเป็นนางเอกตามสเต็บละคร แล้วคนที่เข้ามาช่วยก็นางเอก งี้พระเอกอย่างตรูก็เลือกยากล่ะสิเนี่ย ว้า~ แย่จัง -0-^

“ก็ตาบ้านี่น่ะสิ เดินมาชนจนข้อเท้าแพลง แถมบีบซะแรงจนเจ็บไปหมด คนอะไรก็ไม่รู้ ตาถั่วชะมัด เข้ามาที่นี่ได้ไงก็ไม่รู้ ขโมยแน่ๆเลย คุณพยาบาลต้องบอกผอ.ของที่นี่นะคะ ว่าห้ามตานี่เข้ามาอีก ไม่งั้นของหายแน่ๆ” ได้ทีก็ฟ้องพยาบาลใหญ่เชียว กิ๊กกับเป็กได้แต่มองตากันปริบๆ ห้ามผอ.เข้าโรงพยาบาลตัวเอง  แถมที่นี่ผอ.ก็คือหมอที่รักษา แถมทั้งโรงพยาบาลมีหมอคนเดียว หมายความว่าห้ามหมอเข้าโรงพยาบาล แล้วใครมันจะมารักษาให้ฟระเนี่ย?

“มีงานเข้า!~ มีงานเข้า!~ มีงานเข้า!~” เสียงริงโทนที่เป็นเสียงนกแก้วหัดพูดดังขึ้นท่ามกลางคนสามคนที่กำลังเคร่งเครียด(?)

“อ่า...ของผมเอง ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะเขียนรายการให้วันหลัง” เสียงริงโทนแบบนี้ สำนักงานซีซี่โทรมาแน่เลย - -” งานเข้าของจริงเลยตรู

“อื้อ...จะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ” รับปั๊บ พูดปุ๊บ วางปิ๊บ(?) แบบว่าวางทันทีโดยอีกฝ่ายไม่ต้องพูด(หรือไม่ทันพูดน่ะ) แล้วก็กระวีกระวาดออกจากโรงพยาบาลกลับปราสาทวิซาร์ดทันที

“ตาบ้านั่นจะรีบไปไหนน่ะ” หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มเดินชนแล้วหนีไปทันที -*-

“นั่นคุณหมอค่ะคุณพจ ^^” คนที่ทำคลอดให้ยูนิคอร์นของคุณแหละค่ะ แล้วเค้าก็เป็นผอ.ของทีนี่ ชื่อเป็ก เอ่อ...เรื่องยูนิคอร์น ยินดีด้วยนะคะ ได้เพศผู้ค่ะ”   กิ๊กอธิบายทันที หญิงสาวคนนั้นนาม พจ เมื่อรู้ความจริง ถึงกับอึ้ง เลยทีเดียว =[ ]= แน่ล่ะสิ เมื่อกี้ดันว่าไว้เยอะนี่

“ขอเชิญมาจ่ายค่ารักษาทางนี้ด้วยนะคะ” กิ๊กพูดพร้อมผายมือให้พจตามตนไปทีเคาท์เตอร์จ่ายยา

“ค่ะๆ” พจหยิบเอกสารที่ตาบ้าตะกี้เก็บรวบรวมไว้ให้ ลุกขึ้นเดินตามไป

“อ้าว....ไม่เจ็บขาแล้วหรอคะ”กิ๊กหันกลับมามองพร้อมถามอย่างสงสัย ก็เมื่อกั้งเห็นโวยวายอยู่เลยนี่ ทำไมสงบปากสงบคำเร็วจัง

“เอ๋....?” พจก้มลงมองข้อเท้าขวาของตัวเอง ลองขยับๆ กระโดดๆ เขย่งๆ สารพัดสารเพ “ไม่เจ็บแล้วค่ะ สงสัยคุณหมอตะกี้นวดดี ^^" เฮะๆ”

“ค่ะ...เฉพาะค่าทำคลอด 4 แสนแกล ถ้าพักฟื้นวันละ 5 หมื่นแกล  ตอนนี้จ่ายแค่ 4 แสน ขอเป็นจ่ายวันต่อวันนะคะ ภาระหนี้สินจะได้ไม่เยอะมาก” กิ๊กร่ายค่ารักษาสุดโหดแก่พจเจ้าของยูนิคอร์น

“ห๊ะ!!!!  4 แสน!!!!” ถึงกับเหวอเลยทีเดียว

“อ่า...แต่ผ่อนจ่ายแบบตามมีตามเกิดได้นะคะ” กิ๊กยิ้มพร้อมตอบอย่างเรียบๆ เหมือนกับว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นบ่อย

“ขอผ่อนจ่ายละกันนะคะ” ซวยล่ะฉัน เจอตาบ้าตาถั่วกลายเป็นหมอและผอ.ไม่พอ ดันเจอค่ารักษาแบบนี้ จะหาจากไหนจ่ายทันเนี่ย ยูนิคอร์นที่เพาะพันธุ์ขายได้ตัวละ 5 แสน ตอนนี้เศรษฐกิจซบเซา ไม่มีใครมาซื้อหลายเดือนละ โธ่~  T____T

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* หน่วยเงินในนี้ คือ แกลเลียน  เรียกสั้นๆ แกล



**อาจจะพิมตกหรือพิมผิด หรือพิมซ้ำไปซ้ำมาเยอะหน่อยนะ พอดีว่าห่างหายไปนานอ่ะ =[  ]=!!!!!!!!

ฝากติชม ด่า ว่า บ่น ลงในคอมเม้นด้วยนะค้าบบบบบ  --โค้งตัวงามๆ1ที--