อลวนมิติสุดป่วน!!~

ลำดับตอนที่ #3 : อลวนมิติสุดป่วน : [บทที่2] สัญลักษณ์ปริศนา

            [บทที่ 2 ] สัญลักษณ์ปริศนา

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“แอ๊ดดดด~~~”  แหม...เสียงเปิดประตูได้ใจจริงๆ ไม่คิดจะหยอดน้ำมันเก็บเสียงบานประตูกันมั่งเลยเรอะ ตังก็หักไปตั้งเยอะแยะ

“แกนี่ หัดเคาะประตูซะมั่งสิ นี่ห้องนายกนะโว้ย”  ซีเงยหน้าจากกองงานมาพูดกับเป็ก

“ก็เพราะเป็นนายกไง แล้วก็เพราะเป็นแกด้วย ข้าถึงไม่เคาะ”  เป็กตอบกลับอย่างยียวน ที่กล้าเล่นแบบนี้กับเจ้าเมืองวิซาร์ดก็เพราะว่าเขาทั้งสองคนรู้จักกันมานาน นานมากตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์ยังไม่เกิด(?) เอาเป็นว่าโคตรนานเลยละกัน

“มีอะไร”  เป็กถามพร้อมยืนเอามือทั้งสองข้างเท้าโต๊ะอยู่ข้างหน้าซี

“ไม่มีอะไรแล้วเรียกมาไม่ได้หรือไง”  ซีตอบพร้อมเอามือกอดอก แล้วเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ พลางส่งยิ้มกวนอารมณ์ไปให้เป็ก

“ไอ้บ้า ข้าก็อุตส่าห์รีบมา ข้าวยังไม่ได้กินตั้งแต่เช้าเลยนะเนี่ย”  บ่นให้ฟังซะเลย กวนดีนัก

“หรออออออ......ไหนว่าไปกินที่โรง’บาลไง”  ซีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนที่ของกินไม่เคยขาดอย่างมันเนี่ย จะยังไม่ได้กินอะไร

“จ๊อกกกกกกก~~ โครกกกกก~~  ครากกกกกกก~~”  นี่แหน่ะ ไม่เชื่อดีนัก ท้องร้องให้ฟังซะเลย (เอิ่ม....แบบว่าบังเอิญร้องน่ะนะ =____= ไม่ได้ตั้งใจ)

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”  ดูมันๆ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ตรูหิวนะโว้ยยยย

“อย่าให้ทีข้ามั่งนะ ชิชะ”  เป็กค้อนกลับพอเป็นพิธี อ๊ะ! โปรโมชั่นวันนี้ โดนค้อนใส่แถมหน้ามุ่ยให้ 1 ที ( - 3 - ) บู่ๆ

“แกนี่ยังเคะไม่เปลี่ยนเลยนะ”  น่านนนน....ดูมันแซวจุดอ่อนตรูอีก

“เมะโว้ยยยยยย”  ก็จะเมะอ่ะ ตรูอยากหล่อบ้าง อาจไม่หื่นเท่าแก แต่ก็เมะนะโว้ย

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”  ดูมันหัวเราะ - -"  อยากกำกับหนังใหม่ตอนนี้จริงๆ คู่แข่งกะทิ ‘ความสุขของซีซี่!’ จะเขียนให้ดราม่ากันทั้งบ้านทั้งเมืองเลยคอยดู = =+

“ตกลงไม่มีงานใช่มะ จะไปกินข้าว หิว!”  เป็กพูดพลางหันหลังกลับ กำลังจะเดินออกไปหมุนลูกบิดประตูบานเดิม

“แกกล้าออกไปหรอออออ....” - -+ (ชิ้งงงงงงงงงง!!~~)  เอฟเฟคสายตาเฉียบคมพร้อมน้ำเสียงทุ้มต่ำ ประมาณว่า ถ้าตรูขยับแม้แต่ลมหายใจ โดนมันขย้ำแหงมๆ

“แล้วตกลงแกมีอะไรวะ ถ้าอยากคุยเฉยๆ เดี๋ยวคืนนี้มาคุยด้วย นอนด้วยเลยก็ได้เอ้า! ๕๕๕”  แหย่กลับซะเลย แหย่ตรูดีนัก หึหึ  ว่าแล้วก็เดินไปนอนเอกเขนกบนโซฟาสีดำตัวนุ่มหน้าโต๊ะนายก

“ไม่เอา แค่นอนมันไม่สนุก -__,-  ”  น่าน.....ไม่ว่าเปล่า เจือกยิ้มแบบนี้อีก เสียว(สัน)หลังนะโว้ย ดีนะที่ห้องทำงานของแกมันเก็บเสียง ไม่งั้นมีหวังเด็กๆได้ยินล่ะคิดไกลแน่ๆ

“ต้องทำความสะอาดห้องด้วยใช่มะ ถึงจะสนุก”  พูดจี้จุดมันซะเลย หึหึ  แค่มันอ้าปากก็เห็นถึงไส้ติ่งละ ทำไมจะไม่รู้~

“อ๊า~ แสนรู้นี่”  ดูมัน ชมหรือประชดเนี่ย

“ก็นะ คนมันหล่อ ๕๕๕๕”  ถึงจะชมหรือประชด ตรูก็ไม่แคร์สื่อ ๕๕๕๕

“แกนี่แถไปได้ตลอดศกเชียวนะ”  ซีพูดพร้อมหยิบซองสีน้ำตาลขนาดเท่ากระดาษ A4 ขึ้นมาวางบนโต๊ะ  หึหึ ตรูจบเอกเถียงสาขาแถมาโว้ย  ริเถียงตอนนี้...มันยังเร็วไป

“งานน่ะมี มาเอาไป”  ซีพูดพลางเขี่ยๆ(?) ซองนั้นมาไว้ขอบโต๊ะใกล้มือเป็กที่สุด แต่โซฟากับโต๊ะห่างกันเป็นเมตร ทำยังกะตรูจะหยิบถึง - -"  เสียงเวลาตรูลุกไปเอาอีกละ  เห้อ

“เท่าไหร่ล่ะคราวนี้ ครั้งที่แล้วจ่างมา 20 แกล ข้าได้แค่ 10  ค่าเดินทางหมดไปเป็นพัน ไม่คุ้มเลยนะนั่น”  บ่นซะเลย ขนาด 20 แกล มันยังหัก 50% เค็มมมม...ชะมัด!

“5 หมื่น สำหรับแก ข้าหักเรียบร้อยแล้ว”  5 หมื่นหรอ.....อืม กำลังดี

“งานอะไรวะเนี่ย สัญลักษณ์แปลกๆ รูปนกรูปตา”  เมื่อหยิบกระดาษออกจากซอง ถึงกับอึ้ง ในซองมี 2 แผ่น แผ่นแรกเป็นสัญลักษณ์แปลกๆเต็มไปหมดไม่มีตัวหนังสือเลย  แผ่น 2 เป็นชื่อหมู่บ้าน ชื่อคนที่ต้องไปหา ที่ตั้ง เป็นแผนที่เรียบร้อย แต่รู้สึกทางเดินที่วาดให้นี่มันจะวนๆแปลกๆนะเนี่ย - -"

“งานนี้หัวหน้าเผ่าชื่อ ‘มาร์ชอน’ ว่าจ้างมา”  ซีอธิบายที่มา  โอ้หัวหน้าเผ่า ตรคูต้องไปหานี่หว่า สงสัยหน้าตาแบบรูปที่ให้มาแหงมๆ

“ลูกชายของเขาโดนปีศาจคิตตี้แดงจับตัวไป อยากให้เราไปช่วยกลับมาคืน แล้วงานเกี่ยวกับตามหาของ หาคนเนี่ย ในวิซาร์ดมีแกคนเดียวที่ทำ เพราะงานฆ่าคน หรือเจรจาสอนหนังสือแกคงไม่ทำใช่มั๊ยล่ะ”  ดูมันพูดจี้จุด ยังไม่ทันอ้าปากเลย มันเห็นไส้ติ่งตรูได้ไงฟระ! O__o

“สัญลักษณ์นั่นข้าคิดว่าคงจะเป็นวิธีสื่อสารแบบโค้ดลับของเค้า แกเองก็ชอบเรื่องสัญลักษณ์แปลกๆนี่ไม่ใช่หรอ ลองเอาไปนั่งแปลดูสิ”  โห.....สัญลักษณ์ไม่ใช่น้อยๆเลยนะเนี่ย

 

 

“พวกนั้นได้...สัญลักษณ์นี่...มาจากไหน”  เป็กถามอย่างสงสัย

“พวกพ่อมดหมอผีประจำเผ่าน่ะ เห็นหัวหน้าเผ่าบอกว่าลองให้หมอผีตามหาดู พอหมอผีนั่งทางในปั๊บ ก็เห็นแต่สัญลักษณ์พวกนี้ ซึ่งก็ไม่มีใครแปลออก เลยส่งงานมาให้เราเนี่ยแหละ”  ซีอธิบาย

“เค้าได้บอกมั๊ย ว่าจะเอาเร็วแค่ไหน”  เป็กถามเรื่องเวลาที่ใช้ในภารกิจนี้ต่อ

“ไม่ได้บอก”  ซีตอบพลางหยิบดินสอและกระดาษส่งมาให้

“ลองนั่งแปลดูสิ ตรงนี้แหละ ข้าสังหรณ์ใจว่าเหลือเวลาอีกไม่นาน”   ลางสังหรณ์?  แต่ของมันส่วนใหญ่จะแม่นแฮะ ลองดูก็ได้

“อือ ก็ได้  งั้นแกก็หาของกินมา กองทัพเดินด้วยท้องนะเฟร้ย”  ก็คนมันหิวนี่หว่า =_____=

“เดี๋ยวข้าไปดูในครัวให้ แกรออยู่นี่แหละ”  ซีบอกพร้อมลุกขึ้นเดินเปิดประตูออกไป

“จ๊อกกกกกกก~~~~”  มันดังอีกแล้ว =w= เดี๋ยวข้าวก็มาละลูก รอก่อนๆ  พูดพลางเอามือลูบท้อง

-- 10 นาทีผ่านไป --

“แอ๊ดดดดดด~~~~”  เสียงเปิดประตูบานเดิมดังขึ้น

“ เห้ย!!! ”  ซีอุทานอย่างตกใจ เมื่อมองเห็นสภาพของคนที่ตนให้นั่งแปลสัญลักษณ์เมื่อกี้  ก็ตอนนี้มันนอนท่ายังกะลิงตกต้นกล้วยเลยน่ะสิ  ครึ่งบนนอนหงายราบกับพื้นกางแขนแผ่หลา ส่วนขาก็พาดอยู่บนโซฟาคนละทิศละทาง แถมที่หน้าก็มีหนังสือประวัติศาสตร์อ่านเล่นเล่มโตพันกว่าหน้าของเจ้าซีซี่กางปิดหน้าอยู่

“ตายยังวะเนี่ย”  ซีปิดประตูแล้วยืนถาม แต่ก็มิวายเอาเท้าเขี่ยๆดู

“จะตายแน่ถ้าแกยังไม่เลิกเขี่ย”  เสียงดังอู้อี้ลอดออกมาจากใต้หนังสือเล่มโต

“ข้าวมาแล้ว ข้าวผัดไข่ ภัฐทำไว้เมื่อเที่ยง นี่ก็บ่ายกว่าละ มันเย็นหน่อยนะ ข้าไม่ได้อุ่นให้ เพราะรู้ว่าแกชอบกินเย็นๆ”  ซีพูดพร้อมยื่นจานไปใกล้ๆ

พร่วดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  อาการสะดุ้งขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำว่าข้าว

“แต้ง”  พูดขอบคุณสั้นๆ แล้วคว้ามานั่งกินบนพื้นด้วยความหิวโหย

“เรื่องแปลไปถึงไหนแล้วล่ะ”  ซีถามขณะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งตัวเดิม

“เสร็จแล้ว”  ตอบขณะโซ้ยข้าวผัดต่อ

“ขอดูหน่อยสิ”  ซีถามพลางเคลียเอกสารบนโต๊ะให้ว่าง

“อ่ะ”  เป็กหยิบทีแปลแล้วชูขึ้นเหนือหัว เพราะตนนั้นนั่งพิงหน้าโต๊ะนายกกินข้าวอยู่

  

“เอ่อ.....ไม่เข้าใจ - -"  แกช่วยเรียบเรียงประโยคให้ฟังหน่อยได้มะ”  หลังจากซีรับมาดูก็ถึงกับงงเป็นปลาบู่ชนเขื่อนเลยทีเดียว

“อือฮึ”  เป็กพูดพร้อมกับลุกจากพื้นมานั่งบนที่วางแขนทางซ้ายของเก้าอี้ที่เจ้าซีนั่งอยู่ แต่มือก็มิวายเกาะหนึบจานข้าวไม่ยอมวาง

“วางจานก่อนก็ได้ มันไม่หายหรอก”  ซีเหลือบมองจานข้าวในมือเป็ก  เกรงว่ามันจะตีลังกาคว่ำใส่หัวตรูจริงๆ - -"

“ไม่เอา หวง!”  หวงข้าวในจาน หรือหวงเงินในกระเป๋าเพราะกลัวจานแตกฟระเนี่ย

“อ่าๆๆ ว่ามาๆ”  ซีหันไปสนใจสัญลักษณ์ภาพต่อทันที ขณะที่เป็กก็เอื้อมมือขวาไปชี้ทีละตัวอักษรอยู่นั่น.............

“ก๊อก!  ก๊อก!  ก๊อก!”

“แอ๊ดดดดดดดด~~~~~”

“ ตาเถน! / อ๊ะ! / ห๊ะ! ”  3 เสียงที่อุทานพร้อมกัน หลังจากเปิดประตูเข้ามา

“หืม? / หืม?”  เป็กกับซีเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนทั้งสาม พลางถามด้วยเสียงในลำคอ เป็นนัยๆว่า มีอะไรหรอ?

“พี่ซีพี่เป็กทำอะไรกันน่ะ!!”  =[ ]= นิ้มเปิดฉากถามด้วยความตกใจ

“นั่นสิ ทำอะไรกันน่ะ” *0* พานเสริมนิ้ม  แต่หน้าตาคุณเธอเหมือนหวังคำตอบอะไรแบบนั้นอยู่เลยนะ =___=

“ว้าวๆๆ”  ไนท์เอ่ยอย่างไร้ความหมาย(หรือไม่ไร้?)

“กินข้าว / ทำงาน”  เป็กกับซีตอบพร้อมกัน

“เค้าว่ากันว่าตอบไม่เหมือนกันนี่...กำลังโกหกอยู่นะ”  -__,-  ภัฐโผล่มาด้านหลังของทั้งสาม แล้วเอ่ยวาจาต้อนให้จนมุมทันที

“นี่ไงจานข้าว จะดูข้าวในปากมั๊ยล่ะ”  เป็กตอบพร้อมเสนอทางเลือก

“นี่ไงงาน เต็มโต๊ะเลย”  ซีพูดพร้อมชี้กระดาษกองเอกสารบนโต๊ะ

“เอิ่ม.....”  ไงล่ะ หลักฐานพร้อม จับผิดไม่ได้ อึ้งไปเลยล่ะสิ ๕๕๕๕

“ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า?”  ซีเปิดประเด็นถาม

“ภัฐจะถามว่า เย็นนี้เราไปย่างเนื้อทำอาหารกินกันกลางสวนริมน้ำมั๊ยคะ วันนี้เห็นว่ามีฝนดาวตกด้วย ภัฐอยากดู”  *-* ภัฐพูดพลางส่งสายตาวิ้งๆกับพานมาทางซี เพราะเจ้าซีน่ะ.....แพ้ลูกอ้อน!

“....................จะทำอะไรก็ทำไป”  ซีพูดอย่างเหนื่อยใจ เล่นซะถูกจุด สายตาวิ้งๆของเด็กๆแบบนี้ ใจอ่อนทุกทีเลย เห้อ

“เย้!!!!”  นิ้ม ภัฐ พาน ร้องอย่างดีใจ พร้อมวิ่งหายออกไปจากห้องทำงาน

“นี่ฮะ ของมาส่งใหม่”  ไนท์เดินเข้ามาวางซองเอกสารสีน้ำตาล 2 ซอง บนโต๊ะซี แล้วเดินหันหลังออกไป โดยที่ไม่ลืมปิดประตูบานเดิมให้

“แล้วก็เหลือเพียงเราสองคนในห้องอีกครั้ง หึหึ”  เป็กเอ่ยแซวซีอย่างสนุกสนาน

“งั้นมาต่อเรื่องของเรากันเถอะ” ซีแซวกลับพลางยิ้มเจ้าเล่ห์แบบหื่นๆ(?)

“ก่อนจะต่อเรื่องของเราที่ค้างไว้เมื่อกี้ ข้าขอถามแกก่อน สุริยคราสจะเกิดอีกทีวันไหน”  เป็กมองหน้าซีแล้วถามอย่างสงสัย

“เดี๋ยวขอดูก่อน”  ซีพูดพลางหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะมาเปิดดู

“ถ้าเริ่มนับพรุ่งนี้ก็....อีก 8 วัน”     ซีตอบ     “ถามทำไมหรอ”

“ตายล่ะหว่า อีก 8 วัน งี้งานด่วนเลยนะเนี่ย กว่าจะไปถึง กว่าจะหาอีก”  เป็กอุทานตอบอย่างตกใจ

“มีอะไร”  ซีถาม สีหน้าเริ่มเคร่งเครียด

“ดูนี่นะ”

 


 

“4 ตัวบรรทัดแรก      แปลได้ว่า          ฉันถูกขังที่ภูเขากลางป่า

บรรทัดที่ 2                  แปลได้ว่า          รอบๆภูเขามีปีศาจผีเสื้อ

บรรทัดที่ 3                  แปลได้ว่า          ปีศาจผีเสื้อไม่เข้าใกล้ฉัน

บรรทัดที่ 4                  แปลได้ว่า         ใช้หัวใจสู้ ผีเสื้อจึงจะยอม

บรรทัดที่ 5                   แปลได้ว่า         ที่ภูเขามีฝนตก มีเมฆปกคลุมมาก ไม่มีแสงอาทิตย์

บรรทัดที่ 6                   แปลได้ว่า          เมื่อถึงวันสุริยคราส ปีศาจจะฆ่าฉัน

บรรทัดสุดท้าย            แปลได้ว่า          เวลาเหลือน้อยเต็มที มองไม่เห็นอิสรภาพ”           เป็กอ่านทีละบรรทัดให้ซีฟัง

“งั้นแกก็ต้องรีบไปเลย”  ซีพูดน้ำเสียงจริงจัง

“ว้า....อดกินอีกละตรู”  เป็กพูดอย่างเสียดายมื้อเย็น





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



พื้นหลังรูปอาจไม่ค่อยชัดนะ =[ ]= เพราะข้าเอากระดาษชีทที่เรียนมาวาด ไม่ใช่ A4 มันเลยมีดำๆเป็นรอยพิมด้านหลังอยู่

คิดซะว่ามันขาวก็แล้วกันนะ =_____=