- เทา -

ข้อมูลเบื้องต้น

"เทา"


ตั้งให้กะความไร้แก่นสาร คลุมเครือ 
และไร้ที่มาที่ไปของเรื่องนี้เจ้าค่ะ


อย่างที่ว่านั่นแหละ
มันเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบล้วนๆ


เลยออกมาเป็นเรื่องสั้นสำนวนประหลาด
ที่ไม่ประเทืองทั้งปัญญาและอารมณ์พรรค์นี้


ถ้าใครหลงผิดเข้ามา,,,
ก็จงหลงผิดอ่านต่อไปซะ

หึหึหึ   *..*

เนื้อเรื่อง

               ดวงตาของข้ามืดบอด

               แต่ประสาททั้งห้าแจ่มชัดนัก ข้ารู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าเร่งรีบที่ย่ำผ่าน

         ใครกันนะ?

         เขาจะรีบไปไหน?

         คงมีธุระเร่งด่วน...
              ... อาจเป็นแม่ที่กำลังป่วยหนัก หรือลูกตัวน้อยที่รออยู่ ไม่ก็คงกำลังหนีอะไรบางอย่าง

               ...หากรู้ว่าข้างหน้ามีความตายรออยู่... เขายังจะรีบอยู่อีกไหม...

         ดวงตาของข้ามืดบอด

               แต่จิตใจนั้นมืดมิดยิ่งกว่า  กระนั้นข้าก็ยังได้เสียงฝีเท้าเนิบช้า หากนุ่มนวลดุจนางพญาค่อยๆกรายผ่านไป

               คงเป็นสตรีสาวสักนาง

         ทำไมจึงเดินช้านัก?

         นางคงไม่มีความจำเป็นต้องรีบ...
               ...อาจเป็นเพราะนางสามารถรอคอยทุกอย่างได้ หรือจะเป็นทุกอย่างที่มักรอคอยนางเสมอ?

               ...หากรู้ว่าความตายไม่เคยรอใคร นางยังจะเหลือความแช่มช้านี้อยู่อีกไหม...

         ดวงตาของข้ามืดบอด

               จิตวิญญาณถูกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังรับรู้ถึงเสียงตบเท้าหนักแน่นเข้มแข็งที่เคลื่อนผ่าน

               ทหารหรือ?

         จะไปไหนกัน?

         พวกเขาอาจได้รับคำสั่งให้ออกรบ...
              ...หรืออาจกำลังอารักขาเชื้อพระวงศ์สักคนหรือจะใช่การสวนสนามธรรมดา?

         ...หากรู้ว่าความตายอยู่ใกล้เพียงฝีก้าว พวกเขาจะยังเดินหน้าต่อไปอยู่อีกไหม...

         ดวงตาของข้ายังคงมืดบอด

         แม้ตัวตนก็สูญไปสิ้น 
              ข้าสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า

               ไร้สรรพเสียง...

               ไร้สรรพสิ่ง...

         ไร้ซึ่งการดำรงอยู่

         จะเป็นเช่นนี้ไปถึงเมื่อใดกัน

         หากรู้ว่าความตายนั้นเป็นเสมือนความว่างเปล่า ความว่างเปล่าจะยังคงเป็นความว่างเปล่าอยู่อีกไหม

         ...แล้วหากรู้ว่าความว่างเปล่าเป็นเสมือนความตาย สิ่งที่เรียกว่าตัวตนจะคงความว่างเปล่านั้นไว้อีกหรือ...

         ณ เสี้ยวเวลานั้น

               ท่ามกลางม่านมัวที่ไม่อาจแบ่งแยกสีสันได้นั้น

               ความตายกำลังเพรียกหา...

               ข้าพลันประจักได้ว่าตัวข้านั้นเกลียดชังความว่างเปล่าเพียงใด

               ....ข้าลืมตาขึ้น...

               ไม่มีแสงสว่าง

               ไม่มีความมืด

               ...ข้าเห็น...

***********

ก็เอวังด้วยประการฉะนี้แล