[OS] Pen-Ek & Dae-Hoon - yaoi

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มัน... เป็นฟิคเรื่องแรกที่กล้าเอาลง
ถึงจะเลยเทศกาลไปแล้ว แต่ก็แต่งด้วยรักนะ???
(ช่างกล้า..)

ต้องบอกเรทด้วยป๊ะ
G มั้ง   เบาๆ (เบามากกกกก)
 

เอ้อ ชื่อเรื่อง (. . )(. .)( . .) ,,
.... คิดไม่ออก

ปอ.ลิง : จินตนาการของข้าไม่เกี่ยวกะผู้ใดในความเป็นจริงทั้งสิ้น

เนื้อเรื่อง

Pen-Ek&Dae-Hoon



 

แฮ่ก!  แฮ่ก!

“โค้ชชชชช!!  แฮ่ก!  ขะ..ขอพักก่อนดิ  แฮ่ก! เหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย”

“อย่ามาสำออยน่าไอ  ทำต่อไปจนว่าผมจะบอกให้หยุด” เสียงของโค้ชที่ดังก้องทั้งโรงยิม  ทำเอาผมสะดุ้ง

“ห่ะ! !  แล้วเมื่อไหร่โคชจะบอกล่ะ  ต้องรอให้ผมเตะจนขามันหลุดออกเป็นท่อนๆ ก่อนรึไง”

“ถ้าแกยังบ่นเป็นผู้หญิงวัยทองได้อย่างนี้  แสดงว่าแกยังมีแรงอีกเหลือเฟือสินะ” โค้ชเชหยิบขวดชามากระดกอึกใหญ่ “เดี๋ยวชั้นไปเข้าห้องน้ำก่อน  อย่าให้รู้นะว่าอู้“

“โค้ชชชชช ชช!!!!”

.

.

.

ให้ซ้อมไม่หยุดไม่พอ  ยังจะทิ้งห็อยู่คนเดียวอีก
                ลอนดอนยิ่งขึ้นชื่อเรื่อง******อยู่  ละไว้ในฐานที่เข้าใจอ่ะนะ
                ตอนนี้ทั้งโรงยิมมันทั้งเงียบ ทั้งมืด  ทั้งวังเวง  ทั้ง-



                “ฮะๆ”

“เฮ้ย!!!!!”  สะ เสียงอะไรวะ?  ผมหันหน้ามองซ้ายมองขวา  จะให้หันมากก็ไม่ได้ เพราะขายังจดจ่ออยู่กับเป้าเตะ “สะ.. เสียงใครอ่ะ”

“ผมเอง”







                ผมไหนวะ?

ผมรีบหันไปทางต้นเสียงทันที  ถึงน้ำเสียงนั่นจะคุ้นหูอยู่ก็เถอะ  แต่มาบอกว่าผมเองแล้วจะรู้ได้ไงว่าผมไหน??  แล้วเงไหวๆ  ที่ขยุกขยิกอยู่แถวๆ ประตูก็ก้าวออกมาเรื่อยๆ  จนเห็นใบหน้าใต้เงานั่นชัดเจน

ก็แอบดีใจอยู่อ่ะนะ

“แด...ฮุน?”

“อื้อ” แดฮุนยิ้มกว้าง  ขอบตาของเขามีน้ำตารื้นอยู่  “เมื่อกี้ไอตลกมากเลยนะ  ฮะๆ  ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าไอกลัว....”

ผมผละตัวออกจะเป้าเตะรับวิ่งเอามือไปปิดปากคนตัวบางก่อนเจ้าตัวจะหลุดคำไม่น่าพิสมัย  “ฮึ่ย ย~  เดี๋ยวเหอะ”

“โอเคๆ  ไม่ล้อก็ไม่ล้อ  ฮะๆ  แต่เมื่อกี้ผมกลั้นขำแทบตาย”

“ตอนนี้ก็ยังขำอยู่นี่ ‘^’ ”

สัมผัสอุ่นๆ  จากปลายนิ้วชี้แตะลงเบาๆ  ระหว่างหว่างคิ้ว  พร้อมกับรอบยิ้ม

....  ทำไมรู้สึกว่าช่วงนี้แดฮุนยิ้มบ่อยจังนะ

“ไอทำแต่หน้าย่น  เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก  ยิ่งถ้าไอยังไม่ซ้อมต่อนะ  มีหวังได้อายุสั้นเพิ่มอีกหนึ่งกระทงแน่ ... จากโค้ชน่ะ”

ผมรีบคว้าแขนเล็กไว้ขณะเจ้าตัวกำลังเดินออกห่าง  “ว่าแต่ผม  แล้วแดฮุนล่ะ  เมื่อหัวค่ำคุณบอกว่าเพลียนี่  ทำไมตอนนี้ยังอยู่ที่นี่อีก”

“ใครว่า  ผมหลับไปยกสองยกแล้วมั้ง  ใครบางคนต่างหาก  บ่นว่าเพลียตั้งแต่เช้าจนจะตีสองแล้วก็ยังซ้อมอยู่น่ะ”

“...  ไม่อยากซ้อมซะหน่อย”

แดฮุนผลักให้ผมเดินไปทางเป้าเตะ  “รีบซ้อมเหอะ  โค้ชจะกลับมาแล้วนะ”

.

.

.

“แฮ่ก…  แฮ่ก...  เหนื่อยเป็นบ้า”  ผมทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดสภาพทันทีที่โค้ชบอกว่าหยุด  แข้งขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว

“อ่ะ” เป็นแดฮุนที่ยื่นขวดน้ำมาให้  ไม่ได้สำออยนะ  แต่ผมไม่มีแรงลุกแล้วจริงๆ

“ป้อนหน่อยดิ”

“เฮ่ย~ย” ร่างบางทำหน้าหยีนิดๆ “เอาจริง?”

“อืมมมม์” ผมพยักหน้าช้าๆ  ล้อเล่นน่า  ไม่จะเอาจริงหรอก “หมดแรงแล้ววว  เฮ้ย!”  ตกใจอ่ะดิ  ใครจะคิดว่าแดฮุนจะทำจริง  ไม่ได้สนิทกันมากมายซะหน่อย  ถึงจะเจอกันบ่อยก็เหอะ  แค่ยังรออยู่ถึงตีสองก็แปลกใจจะแย่แล้ว  อีกอย่าง ผู้ชายป้อนน้ำให้ผู้ชายเนี่ยนะ?  “มะ..ไม่เป็นไร  แดฮุน....ผมดื่มเองได้”

“อ่าว  แล้วไหนบอกว่าเอาจริง” แดฮุนจ้องหน้าผมนิ่งๆ  อา..คงสมเพชผมที่กำลังตะเกียดตะกายลุกขึ้นมานั่งมั้ง?  “ฮะๆๆๆ” แถมยังหัวเราะอีก

“ไอตลกมากอ่ะ  ถึงตอนนี้จะทำตัวไม่เข้ากับสโลแกนสยามเมืองยิ้มก็เหอะ”  

>________________________________________________________________________________<

                ผมฉีกยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ทำได้  ตั้งจะลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแบบพระเอกหนัง...  แต่คงกะจังหวะพลาดไปหน่อย  ไปๆ มาๆ  หน้าของเราทั้งคู่เลยห่างกันไม่ถึงคืบ    ...ไม่ได้ตั้งใจนะ

               
                1วิ

                3วิ

                5วิ

                10วิ

                “เอ่อ...”  แดฮุนผละตัวออกไปยืนปัดฝุ่นกางเกงอยู่ห่างๆ  ส่วนผมก็ยังคงยิ้มค้าง  แล้วหัวเราะเก้อต่อไป  ผมว่าที่เขาผละออกไปต้องเพราะกลิ่นเหงื่อแน่ๆ  เหอะ  เปียกอย่างกับเพิ่งไปเล่นสงกรานต์มางั้นล่ะ

                น่าแปลกนะ   ความเหนื่อยล้าที่มีแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง

                แถมยังมีอาการใจเต้นแปลกๆ  พ่วงมาอีก

                “ไอ...”
 

                “หืมม์?”
 

                “ไอ...  คือ...”
 

                 “อืมม์  มีอะไรรึเปล่า?”
 

                “ปละ .. เปล่า”  แดฮุนยื่นมือมาข้างหน้า  “ไอหายเหนื่อยแล้วใช่มั้ย?  กลับกันเหอะ”

                “อาฮะ!”  ผมคว้ามือข้างนั้นไว้  พร้อมกับยันตัวลุกขึ้น

.

.

.
            .
            .
 

.

โทษอากาศหนาวๆ นี่ละกัน

ที่ทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือจากแดฮุน















------------------------------------------------------------
โว๊ะ..  สั้นได้อีก 
คิดไว้ยาวมากอ่ะ แต่มันหด.  เหอะๆ
ได้แค่คิด  (_ _)'

จะติก็ติในใจเนอะ  ไม่พร้อมรับความจริง ~~~
จากใจ  ......
 

 


//////////////////////////////////////////////////
นั่นสิ(คุณ)ปลา
เค้าลืมง๊าาาาาาาาาาว่าฮุนจะบอกอะไร
ทำไงดี?????