[short fic -SNSD] because of you (yoonseo)

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อน้องเล็กมีความรัก แล้วพี่อย่างฉันจะทำอย่างไรล่ะ...


ประเดิมด้วยคู่มักเน่  อาจมีต่อด้วยคู่อื่น ว่าไงกันบ้างฮะ??

เนื้อเรื่อง

because of you

 

เสียงหอบหายใจและเสียงการลงน้ำหนักวิ่งของผู้เล่นในสนามทั้ง10คนกำลังก้องไปทั้งยิมเมื่อผู้ชมทุกคนไม่มีใครกล้าส่งเสียงรบกวน บรรยากาศของการแข่งขันบาสเก็ตบอลเต็มไปด้วยความกดดัน นี่คือนัดชิงชนะเลิศระดับประเทศ แถมใครทีี่เล่นโดดเด่นยังมีสิทธิ์ชิงตั๋วไปคัดตัวเป็นนักกีฬาทีมชาติอีกด้วย แต้มของทั้ง2ทีมดำเนินไปอย่างสูสี นักกีฬาจากทั้ง2มหาวิทยาลัยต่างงัดความสามารถออกมาสู้กันอย่างเต็มที่ แต่คงจะยกเว้นอยู่คนเดียวซะล่ะมั้งง

 

สวบ!!

 

"กรี๊ดดดดดดด แก๊ แกๆๆ พี่ยุน พี่ยุนของฉันทำแต้ม โอ้ยแม่จะเป็นลม ทำไมเท่ห์ขนาดนั้นคะ โอ้ยย กรี๊ดดดดดดด!!"

 

เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันทีที่ทีมมหาวิทยาลัยเจ้าบ้านทำคะแนนได้ กับเวลาที่ใกล้จะหมดควอเตอร์ที่4เข้าไปทุกที เสียงเป่านกหวีดหยุดเกมดังขึ้นพร้อมกับที่กรรมการทำสัญญาณการขอเวลานอกของทีมตรงข้าม อิมยุนอาผู้ทำแต้มล่าสุดได้เดินสะบัดหัวไปมาอย่างหมดแรงกลับไปที่ที่นั่งของทีมพร้อมกับควอน ยูริซึ่งเป็นญาติผู้พี่และชเว ซูยองเพื่อนร่วมทีม

 

"ยุน โอเครึเปล่า จะพักมั้ยฉันบอกพี่ให้" ยูริพูดขึ้นพร้อมกับซูยองที่พยักหนัาเห็นด้วยอยู่ข้างๆกัน ยุนอาคือปีกที่ฟอร์มโดดเด่นทีี่สุดคนหนึ่งในสนาม ด้วยความเร็วและความคล่องตัวที่หาตัวจับได้ยาก ยิ่งได้เล่นเข้าขากับพี่ตัวเองซึ่งอยู่ในตำแหน่งการ์ดด้วยแล้ว ยิ่งแทบไม่พลาดในการทำแต้ม แต่วันนี้... ทุกคนในทีมรู้สึกได้เหมือนกัน ยุนอาดูเหมือนไม่มีสมาธิในการเล่นเลย

 

ปรี๊ดดดดดดดดดด

 

เสียงปรี๊ดยาวๆดังขึ้นตัดบทการสนทนาของทั้ง3 ยุนอาส่ายหน้าพร้อมกับดันทั้ง2คนกลับเข้าสนาม เขาจะไม่ให้ใครต้องมาเป็นห่วง ก็แค่คนๆเดียวไม่มาดูการแข่งขันทั้งๆที่สัญญากันเอาไว้ ก็แค่ว่าเขาไปเจอภาพบาดตาบาดใจก่อนมาแข่งขัน ไม่ เธอไม่มีสิทธิ์อยู่ในความคิดฉันอีกแล้ว!! ยุนอาสะบัดหัวอีกครั้งพร้อมกับวิ่งไปยังจุดตั้งรับ ดึงสติให้อยู่กับเกมให้มากที่สุด

 

"ประกบเลยทุกคน ไม่ต้องตั้งโซนแล้ว" เสียงของพี่ที่คุมทีมดังขึ้นเมื่อเหลือเวลาไม่ถึงนาที ทุกคนในทีมต้องรีบปรับแผนการเล่น ยุนอาที่กำลังอ่านการเล่นของฝั่งตรงข้ามขยับทันที ใช่แน่ๆ ต้องส่งมาที่ตำแหน่งหน้าเขาแน่ๆ แล้วก็เป็นจริงดังคาด ยุนอาวิ่งเข้าไปตัดลูกได้พร้อมกับบุกเดี่ยวขึ้นไป กระโดดขึ้นไปเพื่อจะเลย์ อัพ เขากำลังจะทำแต้มได้ ไม่มีใครมาขวางเขาทัน แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่งสำหรับยุนอา เมื่อสายตาเขาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ประตูยิม

 

"จูฮยอน!!"

 

 

 

ภาพของร่างสูงที่กำลังนั่งยิ้มคนเดียวขณะกดดูรูปในกล้องคู่ใจของเขา ทำให้น้องสาวข้างบ้านอย่างจูฮยอนเกิดอารมณ์หมั่นไส้อยากแกล้งขึ้นมาไม่ได้ เห็นรุ่นพี่ม.ปลายปี3สุดฮ๊อตคนนีี้นั่งเคลิ้มอยู่ เธอก็แค่อยากมีบทด้วยแค่นั้นเอ้งงง

 

"พี่ยุน!! แอบถ่ายใครไว้อ่ะ ทำไมต้องเอากล้องหลบฉันด้วย เอามาดูหน่อยสิน้าาาา" จากที่เดินย่องๆมาตอนแรกก็กระโจนเข้าไปเกาะแขนให้คนที่นั่งเพ้ออยู่สะดุ้งตกใจ มาดีๆไม่ได้รึไงนะ

 

"จูฮยอน!! พี่ตกใจหมด แล้วทำไมวันนี้เลิกเร็วล่ะ ไหนบอกมีเรียนถึงเย็นไง" มือที่ปิดกล้องทันที พยายามยัดกล้องกลับเข้าไปในกระเป๋า แต่ก็นะ ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้เนี่ย ถ้าปีนข้ามตัวเขาไปเอากล้องได้คงทำไปแล้วล่ะ จะดูให้ได้เลยรึยังไง รูปตัวเองในกล้องเขาน่ะ >//<

 

"โห่ พี่ยุนอ่ะ ไม่ดูก็ได้ ชิ" เมื่อใช้กำลังบังคับเอามาดูไม่ได้ก็ใช้มารยาซะเลย ยุนอาไม่เคยปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักงอนอยู่แล้ว แต่ว่า.. ครั้งนี้เหมือนจะต่างไปจากทุกครั้ง เมื่อยุนอากำลังจะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ!!!

 

"ฮะๆๆ เด็กน้อยย หายงอนเมื่อไหร่แล้วค่อยบอกพี่นะจ้ะ" พูดขำๆพร้อมกับโยกหัวกลมๆของสาวสวยข้างกายไปมา ก็มันน่าขำน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ แก้มป่องๆของจูฮยอนตอนนี้พองลมเข้าไปอีก คงกำลังขัดใจเขาสินะ แต่เขาให้ดูไม่ได้นี่นา

 

"พี่ยุนอ่ะ ชิ ไม่คุยด้วยแล่วว ไปหาพี่ยูลดีกว่า" เมื่อเห็นว่าครั้งนี้ไม่ได้ผล เด็กสาวก็เดินสะบัดไปอ้อนคนที่เพิ่งเดินมาใหม่อย่างยูริทันที ให้ยุนอาได้แต่ขำก๊ากกับใบหน้าของญาติผู้พี่ที่กำลังทำหน้างง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแดงอย่างกะทันหันเมื่อพี่สาวสุดสวยของจูฮยอนอย่างเจสสิก้าเดินมาตามให้กลับบ้าน ไอ้พี่ลิงเอ้ยย ชอบเขามาได้เป็นสิบปีไม่ยอมบอก มัวแต่หน้าแดงให้หน้าดำกลบแบบนี้พี่สิก้าจะไปรู้มั้ยหาา!!

 

 

บ้านของยุนอาและบ้านของจูฮยอนอยู่ติดกัน ยูริคือญาติผู้พี่ของยุนอาที่อายุเท่ากันและอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ส่วนสาวน้อยซอ จูฮยอน มีพี่สาวสุดเพอร์เฟ็ค2คน คนโตคือแทยอนซึ่งอายุห่างจากพวกเขาหลายปี เป็นคุณหมออนาคตไกลผู้มีแต่คนหมายปอง และอีกคนคือเจสสิก้า พี่สาวสุดสวยขวัญใจลิงขี้อาย เป็นรุ่นพี่พวกเขาเพียงปีเดียว

 

"วันนี้ยุนกับยูลอยู่ทานข้าวด้วยกันนะ แม่พี่บ่นคิดถึงน่ะ แล้วก็จะได้เล่าเรื่องวีรกรรมของเจ้าแสบนี่ให้พี่ฟังด้วย" เป็นแทยอนที่พูดขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน โดยปกติแล้วจะเป็นเจสสิก้าที่มารับพวกเขาทั้ง3กลับ นานๆครั้งแทยอนจึงจะว่างมารับพวกเขาทั้งหมด

 

"เอ่ออ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะพี่แทยอน" ถึงจะบ้านติดกันแต่ทั้งยุนอาและยูริก็เกรงใจแทยอนมาก ด้วยอายุที่ค่อนข้างห่างกันรวมถึงมาดที่ดูสุขุมผิดจากน้องคนสุดท้อง(?)

 

"ไม่เป็นไรหรอกน่ายูล นานๆทีพี่แทแกจะกลับบ้านนะ มาช่วยพวกพี่จัดการกับข้าวหน่อย แม่พี่บ่นจะตายอยู่แล้วว่าทำให้แล้วกินไม่หมด" เจสสิก้าหันหน้ามาพูดและยิ้มให้ยูริ เล่นเอาลิงของเราก้มหน้าหลบตาแทบไม่ทันเลยทีเดียว

 

 

"พี่ยุนนนน ไปเดินเล่นกัน" ระหว่างที่ยุนอาเอาของไปเก็บที่บ้านและรอการตั้งโต๊ะ ก็โดนน้องสาวคนเล็กของอีกบ้านเดินมาคล้องแขนพร้อมกับลากไปยังสวนสาธารณะในหมู่บ้าน เกือบจะล้มหน้าคะมำด้วยความที่ตั้งตัวไม่ทัน ได้แต่หันกลับไปตะโกนบอกยูริพร้อมกับพยายามเดินให้ทันสาวน้อยตรงหน้า

 

"เดี๋ยวพวกพี่ก็ต้องสอบเข้าแล้วนี่ พวกพี่จะเข้าอะไรกันเหรอ" จูฮยอนถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่เดินมานั่งยังม้านั่งในสวน ลมที่พัดเอื่อยๆพัดให้ผมของเด็กสาวเคลื่อนน้อยๆ มันช่างเป็นภาพที่เขาอยากถ่ายเก็บไว้จริงๆ

 

"อ่ะ เอ้ออ พี่อยากเป็นช่างภาพน่ะ ส่วนยูลก็คงเข้านิเทศน์ล่ะมั้ง"

 

"อื้ออ ใช่สิ พี่ยุนชอบถ่ายรูป ฉันชอบรูปของพี่นะ มันดูเป็นธรรมชาติมากเลยล่ะ แต่ทำไมพี่ไม่ค่อยถ่ายรูปคนเลยล่ะคะ" เด็กสาวหันมาถามอย่างสงสัย ใช่สิ ถ้าไม่ใช่พวกเธอและพี่สาว ก็แทบจะไม่มีใครได้เข้าไปอยู่ในภาพของยุนอาอีก ทำไมนะ

 

"เอ่ออ พี่ไม่ชอบถ่ายรูปคนน่ะ ไม่มีแรงบันดาลใจในการถ่ายคนอื่น พี่อยากถ่ายเฉพาะคนสำคัญ แล้วก็คนที่เป็นแรงบันดาลใจให้พี่ชอบถ่ายรูปเท่านั้นน่ะ"

 

"เอ๋ พี่มีคนที่ชอบแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยล่ะ" จูฮยอนเอียงหน้าถามด้วยความสงสัย แต่ทำไมรู้สึกโหวงๆชอบกลแฮะ

 

"เอ้ออ แหะๆ" หัวเราะแห้งๆออกมา จะให้เขาบอกมั้ยล่ะ เพราะเขาชอบที่เธอเป็นธรรมชาติแบบนี้ จนอยากจะเก็บภาพเอาไว้ กลายเป็นเขาชอบถ่ายรูปขึ้นมา อยากเก็บภาพเธอตอนนี้เอาไว้ ไม่อยากให้เธอเปลี่ยนไป อย่างน้อยตอนนี้ในสายตาเธอเขาก็ยังเป็นคนสำคัญอยู่ล่ะนะ ตอนเธอโตขึ้นจนมีความรักเป็นของตัวเองเขาจะได้มีภาพไว้ดู... ภาพน้องสาวที่เขารัก

 

"แต่ฉันชอบพี่ตอนพี่เล่นบาสนะ พี่ดูมีความสุขมากเลยล่ะ สาวๆงี้กรี๊ดกันตรึม" คิดภาพตอนพี่สาวข้างบ้านอยู่ในสนามบาส ตอนเขาทำแต้มได้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขในการเล่น ทำให้เธอไม่อาจจะละสายตาไปไหนได้

 

"ชอบงั้นเหรอ พี่ก็เล่นอยู่บ่อยๆนี่ ก็ไม่เห็นจูฮยอนมาดูเลย"

 

"แหมมม น้อยใจเหรอคะ ก็ฉันติดเรียนนี่ แต่ฉันว่าพี่ยุนเล่นเก่งนะ คิดดูสิถ้าพี่ได้เป็นนักบาสทีมชาติจะเท่ห์แค่ไหน งั้นเอางี้ หลังจากนี้สัญญาเลยว่าจะไปดูพี่ทุกนัด น้าาาา" ทำหน้าเคลิ้มๆให้ยุนอาได้ยิ้มเขิน ก่อนจะหันมาอ้อนเขาด้วยการถูหน้าไปมากับไหล่ของคนพี่ ทำไมน่ารักอย่างนี้นะซอ จูฮยอน นักบาสทีมชาติงั้นเหรอ เธออยากให้เป็นงั้นเหรอ

 

 

 

วันนี้เขาเลิกเรียนที่คณะเร็ว ทำให้มีเวลาที่จะกลับไปเยี่ยมโรงเรียน(หรือไปหาสาวกันแน่่??) ก่อนจะต้องไปซ้อมบาสเพื่อแข่งนัดสำคัญในวันรุ่งขึ้น ในขณะที่กำลังเดินไปตามทางอย่างอารมณ์ดีนั่นเอง...

 

ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดกันตรงมุมบันได เขาจะปล่อยผ่านเลยไปหากหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่... ซอ จูฮยอน

 

เหมือนหัวใจถูกกรีด เหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันหายไป เจ็บ.. หัวใจถูกบีบจนยุนอาแทบจะหายใจไม่ออก ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเดินออกมาจากตรงไหนตั้งแตาเมื่อไหร่และอย่างไร น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ไม่เท่ากับหัวใจของเขาที่ไม่เหลือชิ้นดีอีกแล้ว

 

นี่สินะ ที่น้องสาวของพวกเรามาถามเขาว่าความรักคืออะไร ที่เธอสงสัย เพราะมันกำลังเกิดขึ้นกับเธอใช่ไหม ผู้ชายคนนั้น.. ได้หัวใจของเธอไป เขาควรจะดีใจที่จูฮยอนโตขึ้นแล้ว แต่ทำไมนะ น้ำตาถึงยังไหลลงมาประจานตัวเอง เขาช่างเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ

 

 

 

"จูฮยอน!!"

 

สวบบ!! โครมม!! ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ดดดดดดดด

 

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในวินาทีติดๆกัน ยุนอาทำคะแนนได้สำเร็จก่อนจะหมดเวลาเพียงวินาที ทีมของเขาชนะ แต่ก็นะ ขาอ่อนทันทีที่แตะพื้น เพื่อนๆทุกคนในทีมรวมถึงครอบครัวบ้านข้างๆที่กำลังจะลงมาแสดงความยินดีด้วยต้องรีบก้าวมาดูอาการของยุนอาที่กำลังนอนวัดพื้นอยู่ รวมไปถึงหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุ

 

"พี่ยุน!! เป็นอะไรรึเปล่าคะ" จูฮยอนรีบวิ่งมาดูอาการของพี่ยุนสุดเท่ห์ของเธอทันที จับหัวของเขามาวางบนตักเธอพร้อมกับสำรวจหาบาดแผล ทรุดลงไปขนาดนั้น หัวกระแทกจนพื้นยุบแล้วล่ะมั้ง(?)

 

พูดอะไรไม่ออก อารามตกใจร่วมกับความเหนื่อยล้าที่เขาต้องเล่นทั้งเกม แถมนี่ยังเป็นเกมที่หนักที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ไหนจะล้มลงไปกระแทกเต็มแรงอีก ผลที่ได้คือ... ยุนอาไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย(แกหนีความอายรึเปล่าเนี่ยอิมยุน)

 

 

 

 

"เฮ้อออ คงจะเพลียมากเลยล่ะนะ เมื่อคืนก็นอนไม่เต็มอิ่ม วันนี้ลงทั้งเกมอีก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นไร" เมื่อกลับมาถึงบ้านของ2พี่น้องอายุเท่ากัน ก็เป็นแทยอนที่ทำหน้าที่ตรวจอาการให้ รวมถึงอาการบาดเจ็บที่ได้จากการแข่งของยูริและซูยองด้วย

 

"ขอบคุณพี่แทมากนะคะ" ยูริก้มหัวขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันไปมองน้องสาวตัวดีที่ยังสลบอยู่ ดีนะเกมจบก่อน และยุนอาก็เป็นหนึ่งในผู้ผ่านการคัดเลือกไปคัดตัวร่วมทีมชาติแล้ว

 

"ว่าแต่ยูล ยุนอาเขาเครียดเรื่องอะไรเหรอถึงพักผ่อนน้อย ก็แข่งกันบ่อยนี่ ไม่น่าจะตื่นเต้นเรื่องนั้นนะ" อันที่จริงก็พอจะรู้อยู่นะ แต่เจสสิก้าเพียงต้องการจะดูปฏิกิริยาน้องสาวซะหน่อย แต่ดูท่า.. จะมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วมั้ง

 

"แหะๆ เจ้ายุนอกหักน่ะค่ะพี่สิก้า ดันไปแอบชอบเด็กแต่เด็กมีัคนที่ชอบอยู่แล้ว เลยเฮิร์ตหนักเลย" ตอบเจสสิก้าเขินๆก่อนจะเหล่มองจฺูฮยอน เขาว่าเขาดูออกนะ แต่ไอ้น้องซื่อบื้อของเขาบอกว่าเห็นคาตา เขาเลยไม่รู้จะพูดยังไง

 

"พี่ว่าเราไปที่บ้านพี่กันดีกว่า ไปเตรียมปาร์ตี้กัน อีกสักแปบยุนก็ตื่นแล้วล่ะ จูฮยอน รอไปพร้อมยุนนะ"

 

"ค่ะพี่แท รับทราบ!!" รับคำพร้อมทำท่าอย่างทหารให้คนอื่นๆได้หัวเราะ ก่อนที่จะเป็นซูยองที่เดินนำออกไปอย่างร่าเริง (เรื่องนี้นี่ไม่ได้เลยนะหยองงง)

 

"ขอโทษนะพี่ยุน ฉันติดสอบน่ะเลยมาดูไม่ทัน พี่ตกใจมากเลยเหรอที่เห็นฉัน ฉันเหมือนผีรึไงเนี่ย" จูฮยอนพูดกับคนที่กำลัง(แกล้ง)หลับอย่างรู้สึกผิด เธอตกใจมากๆเลยนะที่เห็นยุนอาลงไปนอนกับพื้นแบบนั้น จำได้ดีที่ทันทีที่เขาเห็นเธอ ก็หน้าเหวอลงมาขาอ่อนก่อนจะสลบไป ไหนจะตอนนี้ใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มให้เธอเห็นนั้น กลับซีดและดูเหนื่อยล้า มือบางไล้ไปบนใบหน้ายุนอาเบาๆราวกับจะช่วยเยียวยาให้

 

"เฮ้อออ พี่ยุน ฉันอึดอัดมากเลยนะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงต้องหงุดหงิดตอนมีคนเอาของมาให้พี่ ฉันไม่ชอบเลยตอนพี่ยิ้มให้คนอื่น หรือใส่ใจคนอื่น จนฉันต้องถามพี่นั่นแหละ ว่าความรักคืออะไรกันแน่ มันปกติใช่ไหมที่ฉันจะรู้สึกกับพี่แบบนี้น่ะ" อยู่ๆจูฮยอนก็พูดออกมาให้ยุนอาได้ตกใจ เขากำลังเคลิ้มๆกับสัมผัสของเธอที่กำลังลูบใบหน้าเขาอยู่อย่างเบาๆเลยทีเดียว คงต้องเคลียร์ให้จบแล้วล่ะมั้ง จะได้ไม่ต้องเจ็บอีก

 

"อย่าพูดแบบนี้จูฮยอน เธอรักใครสองคนพร้อมกันไม่ได้หรอกนะ เธอควรจะรักแฟนเธอ" ดวงตาที่ปิดอยู่ อยู่ๆก็ลิมขึ้นมาให้คนนั่นเฝ้าได้ตกใจเล่นๆ ภาพที่เห็นเมื่อวานมันยังติดตาเขาอยู่เลย ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ

 

"พี่ยุน!! เอ่ออ พี่หมายความว่าไงน่ะ ใครแฟนฉัน" จูฮยอนถามด้วยความสงสัย เธอไปมีแฟนตอนไหน ทำไมตัวเธอเองไม่รู้เรื่องล่ะ??

 

"พี่เห็นหมดแล้วจูฮยอน เมื่อวานนี้น่ะ ไม่ต้องปิดพี่หรอก พี่ดีใจด้วยนะ น้องสาวของพี่จะได้มีคนดูแลซักที" คำพูดแสดงความยินดีแต่ทำไมเสี่ยงที่เปล่งออกมากลับปวดร้าวล่ะ ไม่ได้นะยุนอา อ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ อย่าให้จูฮยอนต้องรับรู้ ต้องมารู้สึกผิด อย่าไหลออกมานะ ฮึบ!! ฮึบไว้

 

"อ๋ออ คนที่ยงฮวาบอกว่าเห็นคือพี่เองเหรอ ฉันก็นึกว่าพี่เจสมาตามซะอีก แล้วทำไมเมื่อวานฉันโทรหา พี่ไม่รับล่ะ ฉันจะบอกว่ามีสอบอาจจะตามไปช้า มาทำมึนใส่อีก" หญิงสาวพูดถึงชายหนุ่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังมาทำหน้ายู่ใส่ยุนอาอีก ทำเหมือนกับว่าเคืองเขามากมายที่ไม่ออกมาหา อย่ามาทำเหมือนให้ความสำคัญกับเขามากได้ไหม ทำแบบนี้ทำไม คนที่เธอควรจะให้ความสำคัญคือแฟนของเธอนะ!

 

"ก็เพราะพี่เห็นไง!! พี่เห็นเธออยู่กับแฟน พี่เจ็บจนไม่อยากเจอหน้าเธอ พี่รักเธอเข้าใจมั้ยจูฮยอน พี่รักเธอ!!" พูดออกไปแล้ว ความรู้สึกของเขา เขาทนไม่ไหวอีกแล้วเมื่อเธอพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ่น แถมยังจะทำให้มีความหวังอีก ทุกอย่างเลยทะลักออกมา ต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะ จูฮยอนดูเหมือนจะอึ้งไปเลย เธอจะออกไปจากชีวิตเขาไหมนะ

 

ไร้ซึ่งคำพูดใดๆไปหลายนาที ก่อนที่จูฮยอนจะเดินออกจากห้องของยุนอาไป น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง พี่มันคงเป็นพี่ที่แย่มากเลยสินะจูฮยอน พี่ขอโทษนะ

 

 

 

"น้องสาวว ไม่กี่วัน2คนนั้นก็จะไปคัดตัวนักกีฬาทีมชาติแล้วนะ ไม่ไปให้กำลังใจยุนอาหน่อยเหรอ"  แทยอนพูดกับน้องสาวในเย็นวันหนึ่ง หลายวันมานี้ดูเหมือนว่าจูฮยอนจะมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา ไหนจะ2พี่น้องบ้านนั้นที่ไม่มาบ้านเธออีกเลย แทยอนยิ้มขำๆกับอาการของน้องสาวที่กอดเอวเขาไว้อย่างอ้อนๆ คงถึงเวลาที่จะช่วยไกด์อะไรบางอย่างให้น้องสาวคนเล็กของเขาแล้วล่ะ

 

"รู้สึกยังไงตอนยุนอาบอกล่ะ"

 

"เอ๋ พี่แท.."

 

"ฮะๆๆ ไม่ต้องปิดพี่หรอก พี่ดูออกน่าา ถามตัวเองดูให้ดีว่าตอนยุนบอกกับตอนหนุ่มพวกนั้นบอกน่ะต่างกันยังไง แล้วที่ไม่เจอกันแบบนี้น่ะ คิดถึงเขามั้ย ทำตามใจเถอะนะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก" พูดจบก็เดินยิ้มๆออกไป ไกด์ให้แค่นี้คงจับทางได้นะ

 

"ความรู้สึก... ตอนพี่ยุนบอก.. งั้นเหรอ.."

 

 

 

ยุนอากำลังนั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้คุยกับคนในหัวใจอีกเลย เฮ้อออ เขาทำตัวเองสินะ เขามันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง น้ำตาไหลออกมาช้าๆ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ห้ามตัวเองไม่เคยจะได้

 

"พี่ยุน.."

 

"เพ้อไปแล้วนะไอ้ยุน คิดถึงจูฮยอนจนได้ยินเสียงเธอมาเรียกเลยเหรอ" เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะก้มหน้ากลับไปอีกครั้ง ยกมือขึ้นตบหะวตัวเองเบาๆ ถ้าจะเพ้อหนักแล้วนะอิมยุน

 

"พี่ยุน ฉันรู้แล้ว" เสียงที่ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมอ้อมกอดอันอบอุ่นที่กอดรอบเอวเขา นี่คืออาการของคนเพ้ออีกใช่ไหม แต่ทำไม.. มันอบอุ่นไปถึงหัวใจเลยล่ะ

 

"จูฮยอน.."

 

"พี่ยุน ฉันรู้แล้ว ที่ฉันเคยถามพี่ว่าความรักคืออะไร ฉันได้คำตอบแล้วล่ะ" อยากจะคิดว่าฝันไป แต่อ้อมกอดนี่ ใบหน้าที่ซบไหล่เขาพร้อมเสียงกระซิบข้างหูมันทำให้รู้ว่า... นี่คือเรื่องจริง

 

"ดีแล้้วล่ะ พี่ดีใจด้วยนะจูฮยอน นายคนนั้นชื่อยงฮวาใช่มั้ย ขอให้เธอมีความสุขนะ มีอะไรก็บอกพี่ได้เสมอ พี่ยังเป็นพี่ของเธอนะ" ขอเถอะนะ แค่วันนี้ที่พี่จะทรยศความเป็นพี่น้องของเรา พี่จะตัดใจจากเธอให้ได้

 

"ไม่ค่ะ พี่ยุนไม่ใช่พี่ของฉัน" เจ็บเลยมั้ยอิม ยุนอา สิ่งที่ทำไป สาแก่ใจแล้วรึยัง จูฮยอนคงไม่ให้โอกาสเขาอีกแล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจจะเป็นพี่ที่ดีให้ได้

 

"คิคิ พี่ไม่ใช่พี่ของฉันอีกแล้วนะคะ แต่พี่คือที่รักของฉัน"

 

"พี่เข้าใจ พี่ขอ.. เอ๋.. ขะ ขออีกรอบ" กำลังจะทำหน้าสลดราวกับเล่นหนังเศร้า แต่เหมือนมีใครมาปิดเพลง ได้ยิน.. ไม่ผิด.. ใช่มั้ยน่ะ

 

"ฮ่าๆๆๆ  คำตอบของคำถามที่ฉันเคยถามพี่ คือพี่ค่ะ ความรักของฉันคือพี่"

 

เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ เขาฟังอะไรผิดไปรึเปล่า หรือว่าเสียใจจนเพี้ยนไปแล้ว เดี๋ยวนะ ยังเจ็บอยู่นี่ ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ไม่ได้ฝัน

 

จูฮยอนขำออกมาทันทีที่ยุนอาตบหน้าตัวเองไปมา คงกำลังคิดว่าตัวเองฝันอยู่ มือบางจับหน้าของยุนอาเอาไว้ ค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมกับประทับจูบเบาๆบนริมฝีปากนั่น เหมือนว่าตอนนี้ยุนอาจะค้างไปแล้วนะ

 

"พี่ยุน ฉันบอกพี่ไปหมดแล้วนะ แล้วพี่ล่ะ" สงสัยจะค้างนานไป จนจูฮยอนต้องทวง ไม่ได้เรื่องเลย อิมยุนเอ้ยยย

 

หัวเราะออกมาดังๆอย่างสุขใจ คว้าร่างบางมากอดแน่นๆก่อนจะแกล้งหอมแก้มป่องๆนั่นซ้ำไปซ้ำมา ฝ่ายจูฮยอนก็ใช่ว่าจะยอม ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดนั้น แถมยังจี้เอวคนที่กำลังกอดเธออีก กลายเป็นสงครามขนาดย่อมของคู่รักคู่ใหม่ที่แผ่กระจายรังสีสีชมพูออกมาทั่วสวน

 

ผู้หญิงคนนี้ ที่ช่วงหลังๆมักจะมานั่งน้ำตาซึมอยู่ที่เดิม ตอนนี้ความสุขของเธอคงจะกลับมาแล้วสินะ

 

"เธอคือคำตอบของใจฉันมานานแล้วล่ะ ซอ จูฮยอนที่รัก.."

.....................................................................................................

รวดเดียวจบ เย่!! กว่าจะลงได้ อุปสรรคช่างเยอะเหลือเกิ้นน =_=

อย่างที่ได้โฆษณาไว้ มีใครสนของคู่อื่นในโปรเจ็คนี้ป้าวววว