[Fic One Piece]...วันสำคัญของเรา...

ข้อมูลเบื้องต้น

แต่งเป็นเรื่องยาวแล้วค่ะ


http://writer.dek-d.com/-atittaya-/story/view.php?id=1212441


 

เนื้อเรื่อง

...วันสำคัญของเรา...

2 ปีแล้วนะที่เราเริ่มคบกัน



2 ปีแล้วนะ เวลาชั่งผ่านไปเร็วชะมัด



2 ปีแล้วนะตั้งแต่วันนั้น



และ 2 ปีแล้วนะที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

    ตั้งแต่ออกเรือมาไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว กี่ปี กี่เดือนกันแล้วนะ แต่ที่แน่ๆที่ผมจำได้แม่นยำคือผมกับเจ้าบ้าหัวเขียวเริ่มคบกัน ทั้งที่มันเองเป็นคนมาขอผมคบแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงดูไม่เดือดร้อนอะไรเลย ถึงแม้พวกเราจะทำเรื่องอย่างว่ากันแล้ว แต่นอกจากเรื่องนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ทั้งที่ผ่านมาตั้ง 2 ปีแล้วแท้ๆ จะว่าไปมันจะจำได้รึเปล่าว่าวันนี้เป็นวันครบรอบปีที่ 2 ที่เราคบกัน




" ซันจิ หิวข้าวววว ซันจิขอข้าวกินหน่อย "
" เออๆ รู้แล้วน่า ออกไปรอข้างนอกก่อนไป "  ผมหันไปบอกลูฟี่ที่ตะโกนเสียงดังพร้อมวิ่งเข้ามาในครัว
" เนื้อนะซันจิเนื้อ "
" เออๆรู้แล้วๆ ลูฟี่ไปตามโซโรมานี่ทีสิ "  ผมตอบปัดๆอย่างรำคาญก่อนจะหันไปสั่งลูฟี่ที่กำลังเดินออกจากห้องครัวไป





" แกเรียกชั้น มีอะไร "  โซโรพูดขึ้นทันทีที่ปิดประตูห้องครัวลง แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว
" แกอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าวันนี้ "  ผมถามทั้งที่ไม่หันหลังไปมองผู้ฟัง
" แปลกนะ ปกติแกจะต้องไปถามพวกสาวๆไม่ใช่หรอ ทำไมมาถามชั้น "
" วันนี้วันพิเศษ ตกลงอยากกินอะไร "
" ไม่ล่ะ ขอแค่มีเหล้ารสเลิศกว่าปกติก็พอแล้ว "
" งั้นหรอ "
" ว่าแต่วันพิเศษวันอะไรหรอ "


    ว่าแล้วเชียวว่าแกต้องจำไม่ได้


" ไม่มีอะไรหรอก ชั่งมันเถอะ แกออกไปได้แล้ว "
" เออ "  โซโรหันมามองซันจิเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้องครัวไป


    เป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะเจ้าบ้าเอ้ย แล้วทำไมต้องมีแต่ชั้นคนเดียวที่คิดมากด้วย หรือว่านายไม่เคยจริงจังกับมันเลย





" ซันจิข้าวเสร็จยังอ่ะ "  เสียงลูฟี่ดังขึ้นอีกรอบหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก
" ซันจิพวกเราหิวแล้ว "  เสียงช๊อปเปอร์ดังขึ้นสมทบ
" เออ อีกแปปหนึง "  ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างเริ่มรำคาญ
" ซันจิคุงชั้นหิวแล้วนะ "
" เสร็จแล้วครับคุณนามิ คุณนามิ โรบินจังเชิญทางนี้เลยครับ "
" เย้ข้าวเสร็จแล้ว "  เจ้าสามคน ลูฟี่ ช๊อปเปอร์ อูซป รีบวิ่งเข้ามาในครัวทันทีที่ผมตะโกนตอบคุณนามิ
" พร้อมแล้วทานล่ะน้า "
" ลูฟี่แล้วเจ้าหัวเขียวล่ะ "
" โซโรหรอ เห็นนอนหลับอยู่ตรงด้านท้ายเรือน่ะ "  อูซปตอบแล้วหันไปสนใจอาหารต่อ


ให้ตายเถอะ ต้องให้ชั้นมาตามแกไปกินข้าวทุกครั้งเลยรึไง




    ผมเดินไปหยิบขวดเหล้าที่เตรียมไว้สำหรับใครบ้างคนแล้วเดินออกจากห้องครัวไป ตรงไปยังด้านท้ายเรือ



" ไปกินข้าวได้แล้ว "  ผมสะกิดเจ้าคนขี้เทราที่นอนไม่รู้เรื่อง
" อ่ะ เอ่อ "  โซโรสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมเงยหน้ามามองผมที่ยื่นอยู่ข้างๆ
" นี่เหล้าของแก รสชาติดีที่สุดในเรือแล้ว "
" ขอบใจ "




    หลังจากที่พวกเราทานข้าวกันเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง เหลือเพียงผมที่กำลังล้างจานและเจ้าหัวเขียวสาหร่ายที่ยังคงดื่มเหล้าอยู่




" เจ้ากุ๊ก "  โซโรเปิดบทสนทนาขึ้นหลังจากเงียบมานาน
" อะไร "
" ไหนว่าวันนี้เป็นวันพิเศษไง ไม่เห็นมีปาตี้เลย "
" ชั้นขี้เกียจ "
" งั้นหรอ ชั่งเถอะอย่างไงสะสำหรับชั้นทุกๆวันก็เหมือนกันหมดนั้นล่ะ "



เพล้ง !



    ทันทีที่โซโรพูดจบจานในมือซันจิก็ร่วงตกพื้นทันที



" เจ้าคิ้วม้วนเป็นอะไรรึเปล่า "  โซโรตกใจเล็กน้อยพร้อมวิ่งมาดูซันจิที่ทำจานตกพื้น
" มือมันลื่นน่ะ ไม่มีอะไร "  ผมตอบทั้งที่ไม่มองหน้าของโซโร


มีแต่ชั้นคนเดียวสินะที่ให้ความสำคัญกับมัน


" เจ้ากุ๊ก แกเป็นอะไร "
" ชั้นไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น "
" ถ้าไม่เป็นอะไรก็หันมามองหน้าชั้นสิ "
" ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแก "


    ผมพูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกไว้ เป็นคำพูดที่ผมพึ่งถูกโซโรเรียกแบบนี้เป็นครั้งแรก มันทำให้ผมตกใจจนต้องหยุดแล้วหันมามอง


" ซันจิ "

“ … ”
" ชั้นไม่คิดเลยว่าแกจะให้ความสำคัญกับวันพวกนี้อะไรนักหนา "
" ... "
" วันครบรอบอะไรนั้นมันไม่เห็นสำคัญเลย "
" แกจำได้? "
" แน่นอนชั้นจำได้ แต่สำหรับชั้นมันก็แค่วันวันหนึ่ง "
" มันครบรอบ 2 ปีแล้วแต่พวกเราก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง "
" ใช่พวกเราก็ยังเหมือนเดิม ชั้นยังมีแกและแกก็ยังมีชั้นเหมือนเดิม ชั้นยังได้กินข้าวฝีมือแก ได้พูดคุยกับแก ได้อยู่กับทุกๆคน ได้หัวเราะด้วยกันเหมือนเดิม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ไม่ว่าจะผ่านไป 4 ปี 5 ปี ไม่ต้องมีวันครบรอบอะไรนั้นชั้นก็ยังคงรักแกเหมือนเดิม ซันจิ แกยังคงเป็นคนพิเศษสำหรับชั้นทุกวัน "  โซโรพูดขณะเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเลื่อยๆจนใบหน้าเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
" โซโร ชั้นขอโทษ "
" ชั้นรักแกนะ ตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้วและตลอดมา ทุกๆวันที่เห็นหน้าแกมันคือวันพิเศษสำหรับชั้น "  
" โซโร ชั้นก็เหมือนกัน "





    หลังจากนั้นพวกเราทั้งสองคนก็นอนกอดกันทั้งคืน ผมพึ่งจะรู้ ณ วันนี้เองว่าทุกๆวัน ไม่ว่าจะวันไหน มันก็คือวันสำคัญ วันพิเศษสำหรับคนที่เรารัก ไม่ต้องมีของขวัญ ไม่ต้องมีการฉลองขอแค่เราให้ความสำคัญกับทุกๆวันก็พอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่จะ 2 ปี 4 ปี หรือ 6 ปี เราก็พร้อมที่จะก้าวเดินไปด้วยกันตลอดไป


...............................................

คอมเม้นติดชมได้นะคะ

เป็นฟิค Y เรื่องแรกที่แต่งเลยค่ะ

พยายามเต็มที่ค่ะ ขอบคุณค่ะ