กลอน(มั้งนะ)

เนื้อเรื่อง

ความรัก...เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น
แต่สามารถสัมผัสได้ด้วยหัวจัย

ไม่เคยมีครัยที่ดีเท่าเทอ  .. 
แต่เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป..
ทำไมจัยเทอถึงด้ายเปลี่ยนแปลง

เพราะว่าฉันรักเทอใช่ไหม...
ถึงต้องเจ็บอย่างนี้...เรื่อยมา

จะไม่โทษฟ้าที่ทำหั้ยเราเจอกัน....
แต่จะโทษตัวฉัน...ที่มันบ้าไปรักเทอข้างเดียว

ยากนะ...ที่จะลืมเทอด้ายลง
ยากนะ...ที่จะยิ้มอย่างสดใสเหมือนเก่า
ยากนะ....ที่จะเลิกร้องไห้เมื่อนึกถึงเรื่องของเรา
ก้อยังจะนึกถึงเรื่องเก่าๆ...เพราะว่ายังรักเทอ

ทุกวันนี้ฉันยงัเหมือนเดิม
ยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึกเก่าๆ
วันนั้นๆที่ยังมีคำว่าเราวน
เวียนกับความเหงา...
ที่มันเศร้า...และเดียวดาย

เทอคือคนสำคัญมากมาย
เทอคือความหมายสำหรับฉัน
แต่เมื่อเทอไม่เห็นความสำคัญ
ความรักของฉันมันคงค้องจบลง

วันนั้น...ฉันคิดว่าด้ายจัยเทอมาทั้งจัย
วันนี้...ฉันรู้ว่าเทอไม่รักกันเลย
วันต่อไป...ฉันคงต้องทำจัยหั้ยลืมเทอ

ไม่อาจเหมือนเดิมด้ายอิกแล้ว
รักเราเหมือนแก้วแตกประสาน
แต่จะเก็บเทอไว้ในวันวาน
เพื่อเตื่อนว่าครั้งหนึ่งเคยมีเทอ

เขาเพียงผ่านมาทักทาย
ทำหั้นใจเราหวั่นไหว
เข้ามาแล้วก่อผ่านไป
ไม่เคยมีจัยหั้ยเราเลย

ไหนครัยบอกว่รักหนักหนา
ไหนครัยที่ฝากจัยไว้กับฉัน
ไหนครัยที่บอกว่าจะรักกันทุกวัน
แล้วไหนครัยกันที่มาทิ้งฉันไป

วันที่เทอบอกลา
น้ำตาฉันเริ่มไหล
คงเพราะเทอจากไป
จึงทนไม่ไหว...ต้องหั้ยมันล้นออกจากตา

รักคนที่เค้าไม่แล
ก้อต้องเจ็บกลับมาทุกที
ทางที่ดี...อย่ามีหัวใจ

ถ้าไม่รักก้อออย่ามาทำดีกับฉัน
เพราะไม่อยากจะคิดถึงเทอทุกวัน
และทุกๆครั้งที่อยู่คนเดียว

ทุกครั้งที่เห็นเทอเดินกับเขา
ทำไมเราต้องน้ำตาไหล
แต่แล้วเทอก้อเดินผ่านไป
ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน

สุดท้าย...ฉันคงต้องอยู่คนเดียว
สุดท้าย..ก้อต้องเปล่าเปลี่ยวอิกครั้ง
สุดท้าย...เทอก้อไม่รักกัน
ฉันเท่านั้น...ที่ต้องร้องหั้ยคนเดียว