เพราะครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน (รีไรต์)

-เพราะครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน-

     ไม่ว่ายุคสมัยนี้จะเปลี่ยนไปมากมายแค่ไหน บางทีทุกคนก็อยากจะมีช่วงเวลาที่อยากหายใจช้าๆ กับตัวเอง 

             “คุณรู้อยู่แก่ใจ” เป็นครั้งแรกที่เธอย้อนกลับ

             เจษฎ์บดินทร์หัวเราะก่อนจะตีหน้าซื่อต่อไป “จะไปรู้ได้ยังไงว่าที่เราคิดมันเหมือนกัน และผ่านมาตั้งหลายนาทีแล้วฉันชักจำไม่ค่อยได้” นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้พูดหยอกล้อกับคนอื่นแบบนี้  เหมือนได้ย้อนวัยยังไงก็ไม่รู้

             “หืม ถ้าลืมง่ายขนาดนั้นเชียว และถ้าวันหนึ่งคุณต้องจากใครสักคนไป พอตื่นเช้าขึ้นมาคุณก็จะลืมคนคนนั้นอย่างนั้นหรือคะ”

             นี่เรากำลังพูดเล่นกันอยู่ใช่ไหม เขาคิดในใจ

             “คนที่เริ่มต้นทำกายภาพบำบัดจะท้อ และคิดแต่เรื่องล้มเหลว” เธอแตะหลังมือเขาเหมือนปลอบประโลม “ฉันเลยบอกว่าอย่าคิดแบบนั้น ฉันไม่รู้มาก่อนว่าเซียนว่ายน้ำอย่างคุณเคยกลัวน้ำ”

             “วรกานต์”

             “และคุณไม่คิดบ้างหรือคะ ว่าถ้าคุณเดินได้หลายคนก็คงไม่คิดเหมือนกันว่าช่วงเวลาหนึ่งคุณเคยนั่งรถเข็นแบบนี้”

             เขาถึงกับไปไม่ถูกเมื่อเจอคำพูดแบบนั้น และคิดว่า มันก็จริงของเธอ รู้ตัวอีกทีแขนทั้งสองข้างของเขาก็ได้โอบกอดคุณพยาบาลผู้บอบบางแต่แสนใจดีคนนี้เสียแล้ว 

ฉันไม่รู้ว่าจะรักคุณได้มากแค่ไหน

และไม่รู้ว่าจะรักได้นานเท่าไร

...........................

แม้ได้รู้ว่าเธอเป็นเพียงแค่วิญญาณ 

แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรักเธอน้อยลงเลย

แล้วพอเธอตื่นขึ้นมาเป็นคนธรรมดาจะให้ผม

เลิกรักได้อย่างไร

เรารีไรต์นิยายเรื่องนี้หลังจากหยุดไปเกือบสองปี

เพราะคิดถึงเลยกลับมา

สี เ ฒ า