ต่อจากอันที่แล้ว เนื้อหาโดยลูกปัดนะจ๊ะ

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ 2 อยู่อย่างไร้ความสำคัน

การเปงคนมันต้องมีความสำคัน
มีความหมายบ้าง ถึงจะมีศักดิ์ศรี
การเปงคนจำเปงจะต้องมีตัวตน
ตัวตนในที่นี่ไม่ได้หมายความว่า
จะต้องมีร่างกายให้มองเห็น ให้สัมผัสได้บนโลกใบนี้
แต่การมีตัวตนจะหมายถึง การอยู่ในสายตาของคนอื่น
มีความสำคันและมีความหมายมากพอ
ที่จะทำให้ตัวเรารุสึกถึงคุนค่าของการมีชีวิตอยู่
และเต็มไปด้วยพลังแห่งการสร้างสรรค์
และทำประโยชน์ให้กับคนรอบข้าง

แต่เมื่อไรก้อตามที่เราพบว่า เราไม่มีความสำคันอีกแร้ว
ชีวิตขิงเราก้อจะเหมือนกับการดิ่งลงสู่จุดที่ต่ำลงเรื่อยๆ
พอมาถึงจุดที่ต่ำที่สุดแร้วก้อไม่รุว่าจาทำอารัย
นอกจากอยู่ไปวันๆ กับความหดหู่ ท้อแท้และสิ้นหวัง

การเปงคนรักที่ไร้ความสำคัน
ทำให้เรารุสึกสิ้นหวังได้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
เราจะถูกละเลยในเรื่องเล็กๆน้อยๆ
เราจะถูกมองข้ามในเรื่องบางเรื่อง
และจะถูกลงลืมในเรื่องบางเรื่อง
แน่นอนว่าตอนนั้นแหละที่เราจะรุซึ้งกับคำว่า...
ไ ม่ อยู่ ใน สาย ตา จิง ๆ

คำว่าไม่อยู่ในสายตานี่เปงคำที่เจ็บปวด
ลองนึกดูว่าคนที่เคยรัก เคยดูแลใส่ใจกันมาตลอด
แล้วพอวันหนึ่งไม่สนใจใยดีกันเรย
เป็น ใคร ก้อ ต้อง รุ สึก
แต่กว่าจะรุสึกนี่สิ...ต้องน้อยใจเสียใจไปไม่รุเท่าไร
ไม่น่าเชื่อว่า...แค่คนใดคนหนึ่งไม่เห็นความสำคันของกัน
มันเหมือนกับ
พูดคนละเรื่อง
..อยู่คนละที่
..คิดคนละแบบ
...ทำคนละอย่าง

ในขณะที่เรารอโทรศัพเขาอยู่ทุกนาที
หยิบโทรศัพมาดูแล้วมาดูอีก
แต่เราแทบจะไม่รุเรยว่าเขายังทำอย่างอื่นต่อไป
โดยไม่สนใจที่จะกดโทรศัพถึงเราสักนิด

ขณะที่เราคิดถึงเขาเต็มหัวใจ
แต่เขากลับไม่เคยมีเราในสมองเรย
ในยามที่เราเงียบ..รุสึกหม่นมัวหรือเศร้าหมอง
ก้อไม่เคยมีคำถามมีความห่วงใยจากปากเค้าเรย

ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไป
ล้วนแต่เป็นความเคยชิน เป็นทุกอย่างที่เคยทำ เคยเป็น
เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ไม่ให้มีจิตใจ
เหมือนคบกันไปเพราะว่าเคยคบ คบเพราะเปงคนรัก
คบเพราะว่าเปงหน้าที่ หรือคบเพราะต้องคบ
นั่นไงล่ะที่เปงความไม่สำคันที่สมบูรณแบบ
เพราะความรักมีแต่รัก รักๆ และอดทน

เราอาจไม่มีเวลาได้คิด...
ความเจ็บปวดอย่างนั้นไม่ใช่ความเจ็บปวดธรรมดา
แต่เปงความเจ็บปวดที่ไร้ศักดิ์ศรีเปงที่สุด
อย่าตั้งคำถามว่าเราจำเปงต้องทนต่อไปไหม..
แต่ตอบตัวเองดีกว่าว่าเราจะต้องทนเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา
ความอดทนของคนเรามีจุดสิ้นสุด
และเรากำหนดได้ว่าจะให้มันสิ้นสุดเมื่อไร
แม้ว่าจุดจบนี้ไม่ใช่จุดจบของความเจ็บปวด
แต่ขอให้เชื่อว่าจะเปงจุดที่ความเจ็บปวดจะลดลงเรื่อยๆ
ลองเปรียบเทียบดูว่า ระหว่างที่เรายืน 2 ที่
ที่หนึ่งเปงที่ที่ความสำคันของเราจะลดลงเรื่อยๆ
แต่ความเจ็บปวดจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
กับอีกที่หนึ่งที่ที่คุนค่าและความสำคันของเราจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่ความเจ็บปวดจะน้อยลงเรื่อยๆ

                                                                                                                                     โดย  ลูกปัด