[ฟิคแฮร์รี่] ลูกอมกลับตาลปัตร

เนื้อเรื่อง

หลังเวลาอาหารค่ำ แฮรี่ รอน แยกกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ทางเดินหน้าห้องโถง ( ก็แหงล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ไปห้องสมุดตามเคย ) เมื่อกลับมาถึงห้องนั่งเล่นรวมของบ้านแล้ว พวกเขาก็สังเกตเห็นเฟร็ดกับจอรจ์กำลังนั่งซุบซิบอะไรอยู่ที่มุมห้องด้านหนึ่ง
“ เฮ้!!..เฟร็ด นั่นพวกนายทำอะไรกันอยู่น่ะ ” รอนร้องถามด้วยความอยากรู้
จอรจ์กวักมือเรียกให้แฮรี่และรอนเข้าไปใกล้ๆ แฮรี่สงสัยนักเชียวว่ามันมีอะไรลึกลับนักหนาจอรจ์ถึงมีท่าทีมีพิรุธชอบกล
“ นี่เป็นความลับสุดยอด…พวกนายอย่าเอาไปบอกใครนะ ” จอรจ์กระซิบบอกเสียงแผ่วเบา
“ นี่คือ…!!ลูกอมกลับตาลปัตร!!…ที่พวกเราคิดค้นขึ้นมาเอง ” เฟร็ดยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ แล้วมันเป็นยังไงล่ะ…ไอ้นี่น่ะ ” รอนหยิบลูกอมขึ้นมาพลิกดูอย่างสงสัย
“ ก็ชื่อมันบอกอยู่แล้วว่าลูกอมกลับตาลปัตร…ลูกอมเม็ดนี้ถ้าใครกินเข้าไป ทั้งบุคลิก ท่าทาง การแสดงออก…รวมถึงนิสัยด้วย ก็จะกลับกลายเป็นตรงกันข้ามกับของเดิมเลยน่ะสิ ” เฟร็ดตอบอย่างรำคาญ
ทันใดนั้นแฮรี่คิดอะไรออก เขาจึงจัดแจงขอลูกอมมาจากเฟร็ดและจอรจ์มาถุงหนึ่งซึ่งยอมมอบให้อย่างยินดีเป็นที่สุด
“ แฮรี่…นั่นนายจะเอามาทำอะไรล่ะ ไอ้ลูกอมพิศดารเนี่ย ” รอนสงสัย
“ ชั้นคิดว่า หมู่นี้เฮอร์ไมโอนี่เรียนหนักเกินไปแล้ว…ถ้าเราเอาลูกอมนี้ให้เธอกิน เธอก็อาจจะกลายเป็นคนสนุกสนาน มีอารมณ์ผ่อนคลายบ้าง…นายคิดว่าไง รอน ” แฮรี่ขอความเห็น
“ อืม…ชั้นว่าก็ดีเหมือนกัน…แต่ก่อนจะเอาไปใช้กับเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อนรักของเรา…เราน่าจะเอาไปลองทดสอบกับคนอื่นดูก่อนนะว่าได้ผลมั้ย? ” รอนสบตาแฮรี่ ซึ่งทั้งคู่รู้ทันทีเลยว่า…คนคนนั้น…หมายถึงใคร
วันรุ่งขึ้นแฮรี่กับรอนพยายามจับตาดูความเคลื่อนไหวของมัลฟอยในช่วงพักเที่ยง พอสบโอกาสรอนก็รีบเอาลูกอมไปวางไว้บนพื้นซึ่งเป็นทางที่มัลฟอยกำลังจะเดินผ่านพอดี มัลฟอยเดินมาเรื่อยๆก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นลูกอมรูปร่างประหลาดๆวางอยู่บนพื้น แฮรี่กับรอนแอบซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ด้วยใจระทึก มัลฟอยยังคงไม่เก็บมันขึ้นมา เขาเดินสำรวจไปรอบๆลูกอมเม็ดนั้นอย่างสงสัย เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ก่อนที่แฮรี่กับรอนจะหมดหวังซะแล้ว ก็ปรากฏภาพมัลฟอยหันรีหันขวาอยู่2-3รอบ เมื่อเห็นว่าปลอดคน เขาก็รีบหยิบลูกอมเม็ดนั้นใส่ปากทันที!!!! ( มัลฟอยในตอนนี้ตะกละจังเลยแถมยังซกมกอีกตังหาก เก็บของตกพื้นมากินเฉยเลย )
แฮรี่กับรอนกลั้นหายใจรอผลที่จะตามมา……มัลฟอยเริ่มดึงเสื้อออกมานอกกางเกง คลายปมเนคไทออก เอามือขยี้ผมที่เรียบแปล้ของตนให้ยุ่งเหยิง ก่อนจะออกเดินต่อไปด้วยท่าทางกวนๆเหมือนเด็กติดยา
“ !!ได้ผล!! ” แฮรี่กระซิบบอกรอนอย่างตื่นเต้น “ จริงด้วยตามที่เฟร็ดบอก มันจะเปลี่ยนบุคลิก ท่าทาง การแสดงออก และนิสัย ในตอนนี้ก็สำเร็จไปกว่าครึ่งแล้วล่ะแฮรี่ ดูสิ…ปกติเจ้ามัลฟอยชอบแต่งตัวเนี้ยบจะตาย
ผมซักเส้นก็ไม่ยอมให้กระดิก แถมยังชอบเดินวางมาดคุณชายอีกต่างหาก….แต่ดูมันตอนนี้สิ แต่งตัวรุ่งริ่งยังกับไปโดนรุบโทรมมายังไงยังงั้น แถมท่าทางที่มันเดินก็ดูไร้อนาคตสิ้นดี ” รอนสำทับด้วยน้ำเสียงสะใจ
“ รอน…ชั้นว่านะ เรารีบตามมัลฟอยไปดีกว่า ชั้นอยากจะรู้ชะมัดว่านิสัยมันจะเปลี่ยนไปยังไง ” แฮรี่ชวน
ทั้งสองสะกดรอยตามมัลฟอยซึ่งเดินตรงมาเรื่อยๆที่คุกใต้ดินเพื่อเข้าเรียนวิชาปรุงยา ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องอยู่นั่นเอง จู่ๆเนวิลล์ก็ถลาออกมาจากห้องพร้อมหนังสือเต็มอ้อมแขน
เนวิลล์พุ่งเข้าชนมัลฟอยจนมัลฟอยกระเด็นไปชนกำแพงอย่างแรง เนวิลล์หน้าซีดด้วยความกลัวสุดขีด
…ถึงคราวตายของเขาแล้ว ชนใครไม่ชน ดันมาชนมัลฟอย…โอ้! อนาถจริงหนอชีวิตเรา…ต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อย…มัลฟอยย่างสามขุมเข้ามาหาเนวิลล์ที่ยืนตัวสั่นอยู่งกๆ แล้วมัลฟอยก็เปิดปากพูดสิ่งที่เนวิลล์แทบจะทนฟังไม่ได้ “ เนลวี่…นี่ตัวเองเจ็บตรงไหนรึเปล่าจ๊ะ…เค้าขอโทษนะ…เค้าผิดเองที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ…ตายจริงหนังสือของตัวเองตกหมดเลย…เดี๋ยวเดรกี้จะเก็บให้เดี๋ยวนี้ล่ะจ๊ะ… ” มัลฟอยพูดเสียงหวาน แล้วเขาก็รีบกุลีกุจอเก็บหนังสือด้วยอาการสะดีดสะดิ้งสุดชีวิต “ เอาล่ะ…เก็บหมดแล้ว…นี่จ๊ะหนังสือของตัว…อ้าว? หายไปไหนแล้วล่ะ? ” มัลฟอยจะยื่นหนังสือคืนให้เนวิลล์แต่เนวิลล์เขากลับไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เนวิลล์รีบวิ่งหนีสุดชีวิตเพราะเขาคิดว่ามัลฟอยคงจะมีแผนชั่วอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ
แฮรี่กับรอนมองหน้ากัน “เอาไงดีล่ะรอน…จะให้เฮอร์ไมโอนี่กินดีมั้ย?…แต่เธออาจจะกลายเป็นทอมก็ได้นะ ” แฮรี่เอ่ยขึ้นมาก่อน
“ เอ่อ…ชั้นคิดว่า….. ” รอนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็หันมายิ้มให้แฮร์รี่ด้วยรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว
                                                   \" มีเพื่อนชายเพิ่มอีกซักคนนี่ก็เยี่ยมไปเลยนะ นายว่างั้นมั้ย? \"

///The End ///
---------------------------------------------------------------------------