[ฟิคแฮร์รี่]...จดหมายท้าดวล....

เนื้อเรื่อง

จดหมายท้าดวล
ฺ
By Fairy

            เช้าวันหนึ่ง ณ โรงอาหาร แฮร์รี่ รอน และ เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเพื่อที่จะรับประทานอาหารเช้า
“ โอ๊ย!! หิวจังเลย ”รอนบ่น
“ฉันก็เหมือนกัน ” แฮร์รี่บ่นบ้าง ไม่มีวันซะล่ะ  เขาไม่มีทางยอมให้รอนมีบทบาทอยู่คนเดียวหรอก   เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกรำคาญจึงถอดรองเท้าขึ้นมาตบหัวคนทั้งคู่ “ โอ๊ย!! เจ็บนะมาตบหัวฉันทำไม ” รอนและแฮร์รี่ร้องขึ้นพร้อมกับเอามือลูบหัว
“ ก็ฉันพอใจอ่ะ มีอะไรมั้ย ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยมาดยียวนกวนบาทาสุดขีด  แฮร์รี่และรอนโกรธมากตั้งท่าจะเข้าไปทำร้านเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังตั้งท่าเตรียมพร้อมจะสู้เหมือนกัน
               ..........ทันใดนั้น.....
ดัมเบิ้ลดอร์ก็เดินเข้ามาแล้วตบมืออาหารผุดขึ้นมาดังเนรมิตร “อาหารวันนี้มี….กินให้หมดอย่าให้เหลือ..ถ้าเหลือตาย!!! “ ดัมเบิ้ลดอร์ประกาศด้วยสีหน้าและน้ำเสียงอันเหี้ยมเกรียม นักเรียนจึงกินอาหารกันอย่างเงียบๆ มีเพียงแต่แฮร์รี่และรอนเท่านั้นที่คอยฉวยจังหวะที่เฮอร์ไมโอนี่เผลอ แล้วจึงเอาไข่เหาที่แคะมาจากสแคบเบอร์ดีดใส่ผมเธอ
แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้ทันจึงแอบใช้เวทมนต์รูดซิบกางเกงของทั้งคู่ลง ในขณะที่ทั้งสามกำลังแกล้งกันอย่างอิรุงตุงนังอยู่นั่นเอง ก็มีจรวดกระดาษลำหนึ่งลอยมาจากโต๊ะบ้านสลิธีริน ทั้งสามจึงสงบศึกกันชั่วคราวแล้วเปิดจดหมายออกอ่านพร้อมกัน

...ถึง พอตเตอร์..
ถ้านายคิดว่าแน่จริง คืนนี้มาเจอกันที่คุกใต้ดินตอนเที่ยงคืนเด่ะ . พาไอ้เจ้า2ตัวที่เหลือมาด้วยก็ได้ แต่ถ้านายหัวหดไม่กล้ามา !!ก็ไปนุ่งกระโปรงซะไป๊!!

หึ..หึ..แล้วจะรอ..
…มัลฟอย…
ป.ล. เอาไม้กวาดของนายมาด้วย

เมื่อโดนหยามอย่างนี้แล้วแฮร์รี่ก็เกิดอาการทนไม่ได้ เขาขยำจดหมายจนเป็นผุยผง เขากระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะแล้วตะโกนก้อง
“!!ฉันจะไป..มัลฟอย..ฉันจะไป!!”
!!! ใคร ใครกล้าตะโกนในโรงอาหาร…หาาา..!! ดัมเบิ้ลดอร์กระชากเสียงถาม แฮร์รี่รีบกระโดดลงจากโต๊ะแล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
เฮอร์ไมโอนี่ยกมือแล้วรีบลุกขึ้นตอบ “ เนวิลล์ ลองบัตท่อม ค่ะอาจารย์ ”
“ งั้นเหรอ..ลองบัตท่อมออกมานี่…ฟิกส์!!..จับมันไปขังในตู้เก็บไม้กวาด…ห้ามให้อาหารมันด้วย ”
ดัมเบิ้ลดอร์สั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด มีแววตามาดร้าย
“ ผมไม่ผิด…ผมถูกปรักปรำ… ” เนวิลร้องขอความเป็นธรรมจวบจนวาระสุดท้ายของเขา ก่อนที่จะถูกฟิกส์จับโยนเข้าไปในตู้ที่ถูกปิดผนึกไว้
….เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างสะใจให้แฮร์รี่และรอน ...ที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นเดียวกัน….
…หัวค่ำวันนั้นหลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้วทั้งสามก็มานั่งปรึกษาถึงเรื่องที่มัลฟอยส่ง ”จดหมายท้าดวล” มาให้
“ ฉันว่านะมันต้องมีแผนชั่วอะไรซักอย่างแน่ๆเลย ” แฮร์รี่ตั้งข้อสันนิษฐาน
“ แต่ฉันว่านะมันต้องชอบนายแน่เลยถึงได้เรียกไปอย่างนั้นน่ะ ” รอนออกความเห็นบ้าง
“ นาย..นายพูดจริงเหรอรอน ” แฮร์รี่กระชากคอเสื้อรอนแล้วเขย่าอย่างแรงด้วยความยินดี
“ รอนเธอน่ะทั้งบ้าไปแล้ว..ถ้าเขาชอบแฮร์รี่ เขาจะบอกให้พวกเราไปด้วยทำไมล่ะ แถมยังบอกให้เอาไม้กวาดไปด้วย ” เฮอร์ไมโอนี่สรุป
“ เออจริงด้วย ”แฮร์รี่มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“ ฉันว่าเราอย่ามาเถียงกันเลยดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้เองหล่ะ ”รอนพูด

******** ณ เวลา 24.00 น. ********
“ เธออย่าดึงเสื้อฉันสิเฮอร์ไมโอนี่ “ รอนส่งเสียงขู่พร้อมแกะมือเฮอร์ไมโอนี่ที่ติดแน่นเหมือนหนวดปลาหมึกออก
“ ฉันไม่ได้ดึง ” เฮอร์ไมโอนี่เถียง “ ฉันก็แค่จับไว้เฉยๆ .....เธอนั่นแหละที่ดึงไปเอง..... ”
“ นี่เธออย่ามากวนประสาทฉันนะ..เดี๋ยวโดนชก.. ” รอนพูดลอดไรฟันพร้อมชูกำปั้นขึ้นขู่
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหยันๆ แล้วยื่นหน้าออกมา “ ชกเด่ะ..แน่จริงก็ชกเด่ะ ”
“ อย่ามาท้านะ ”รอนยังคงเงื้อมือค้างอยู่
“ โด่!!ไม่แน่จริงนี่หว่า….!! โอ๊ย…แฮร์รี่เธอชกฉันทำไม!! ” เธอไมโอนี่เอามือกุมจมูก น้ำตาซึม
“ !!!ก็อยากโดนชกนักไม่ใช่เหรอ สมใจแล้วสิ….เอาเถอะ..รีบเดินหน่อยเดี๋ยวมัลฟอยจะรอนาน!!! ”
แฮรี่ตะคอกใส่หน้าเธอ แล้วเร่งเดินนำไปทางคุกใต้ดิน……

******** ณ คุกใต้ดิน *******
มัลฟอยกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของศาสตราจารย์เสนปโดยเอาขาขึ้นมาพาดบนโต๊ะ แล้วเต๊ะท่าที่เขาคิดว่าเท่ห์สุดชีวิต เอาไว้ เพื่อให้ผู้ที่จะมาพบนั้นประทับใจไม่รู้ลืม….
…..ประตูคุกใต้ดินเปิดออก แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้ามา
“ นายเรียกฉันมามีปัญหาอะไรหรือไง?? ” แฮร์รี่ถาม
มัลฟอยยิ้มที่มุมปากสายตาเยือกเย็นเหมือนมีดน้ำแข็งที่พร้อมจะกรีดเฉือนผู้ที่มอง เขาสะบัดเสื้อคลุมตัวยาว แล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินอย่างช้าๆประมาณว่ามาดพระเอกหนัง แฮร์รี่สังเกตว่าเขาก็เอาไม้กวาดมาด้วยเหมือนกัน…
มัลฟอยเดินตรงมาที่คนทั้งสาม  .... รอนถอยหลังกรูด
“ นายรีบบอกมาดีกว่าว่าเรียกพวกฉันมาทำไม ” แฮร์รี่ถามย้ำอีกครั้ง
มัลฟอยมาหยุดยืนตรงหน้าเขา แล้วเอามือเสยผมที่ไม่ได้ใส่น้ำมันจนเยิ้ม…
“ !!กรี๊ด!!..มัลฟอยนายทำผมทรงนี้แล้วหล่อจังเลย ” เฮอร์ไมโอนี่เก็บอาการไว้ไม่อยู่
มัลฟอยได้ยิน จึงหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่ แล้วส่งจูบให้ทีนึง….เฮอร์ไมโอนี่ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น….
“ เอาล่ะ มาเข้าเรื่องของเราดีกว่า ” มัลฟอยหันกลับมาทางแฮร์รี่ “ ที่ฉันเรียกพวกนายมาคืนนี้ก็เพราะว่า เจ้านี่…”
พูดจบมัลฟอยก็ยื่นไม้กวาดของตนมาข้างหน้าแฮร์รี่
“ อะไรนะ..นายจะยกไม้กวาดให้ฉันเหรอ…แหม..ขอบใจมากเลยนะ ”แฮร์รี่ยิ้มกว้างแล้วยื่นมือออกไปรับไม้กวาด
มัลฟอยชักไม้กวาดกลับ “ ใครบอกว่าฉันจะให้ไม้กวาดนาย…ที่ฉันเรียกพวกนายออกมาวันนี้เพราะอยากชวนพวกนายออกไปขี่ไม้กวาดเล่นกัน… ”
“ !!ขี่ไม้กวาดเล่น!! ” แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว ร้องออกมาพร้อมกัน
“ ไป…ฉันไป ”เฮอร์ไมโอนี่รีบเสนอหน้าแล้ววิ่งเข้าไปเกาะแขนมัลฟอย “ ให้ฉันซ้อนไม้กวาดของคุณได้มั้ยคะ.. ” เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงออเซอะ สบตามัลฟอยด้วยสายตาหวานฉ่ำ
“ ได้สิจ๊ะ..เพื่อคุณ ผมยอมได้ทุกอย่างอยู่แล้วจ๊ะ…เจ้าหญิงของผม ” มัลฟอยเองก็ทำตาหวานไม่แพ้กัน
…แฮรี่กับรอนมองหน้ากัน เมื่อเห็นว่าตนชักจะน้อยหน้าเฮอร์ไมโอนี่แล้ว รอนจึงเอาบ้าง โดยเข้าไปเกาะแขนแฮร์รี่พร้อมทำเสียงออดอ้อน “ ให้ฉันไปด้วยนะ…นะ..แฮร์รี่สุดหล่อ “
“ ก็ได้..ปล่อยฉันซะที อยากจะอ้วก ” แฮร์รี่ตอบแล้วสลัดมือรอนออกเพราะทนความทุเรศไม่ได้

………เมื่อทุกคนนั่งประจำที่บนไม้กวาดของตนเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะออกบิน มัลฟอยโยนกล้องถ่ายรูปให้รอน
“ วีสลีย์ถ่ายรูปให้ฉันด้วย อย่าทำพังล่ะ ถ้านายทำพังขึ้นมาล่ะก็..เงินของนายจนหมดกริงกรอสต์ก็ไม่พอใช้หนี้หรอก…5555 ”
รอนรับมาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ “ แฮร์รี่…ไอ้นี่มันใช้ยังไงน่ะ ” แฮร์รี่เพิ่งนึกได้ว่ารอนไม่เคยเห็นกล้องถ่ายรูปของพวกมักเกิ้ลมาก่อน จึงแนะนำไปว่า “ นายเห็นปุ่มตรงนั้นมั้ย เค้าเรียกว่าชัตเตอร์ แค่นายเล็งกล้องไปตรงที่ตัวมัลฟอยแล้วก็กดชัตเตอร์แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วล่ะ ”
เมื่อเห็นรอนพยักหน้าว่าเข้าใจแล้วจึงเริ่มออกบิน ทุกคนสนุกสนานกันมาก พอรอนบอกว่าถ่ายจนฟิล์มหมดแล้วทุกคนก็กลับเข้านอน….

          ……2 วันต่อมา มัลฟอยเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารเช้าด้วยอารมณ์ โมโห เขาโยนรูปถ่ายปึกหนึ่งลงตรงหน้ารอน
“ วีลลียส์…ฉันอยากถามนาย ว่าทำไมรูปถ่ายถึงออกมาเป็นอย่างนี้…หาาาา.. ” แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่หยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู “ ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะรอน ”แฮรี่ถาม
“ จริงด้วยทำไมทุกรูปทุกใบมีแต่รูปจมูกล่ะ ” รอนถามด้วยอาการงงๆ
มัลฟอยตอบด้วยอาการเคี้ยวฟัน “ ก็เพราะนายหันกล้องผิดด้านนะสิ !!เจ้าโง่!! ”
“ อ้าว..เฮ้ย อย่ามาพูดหมาๆนะ เป็นเพราะนายนั่นแหละที่ใส่ฟิล์มกลับด้านเอง ”รอนเถียงอย่างไม่ยอมลดละ
เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มออกอาการอีกครั้ง “ เดรโก… แล้วอย่างนี้รูปที่เธออุตส่าห์ถ่ายกับฉันมันก็ไม่มีน่ะสิ ” เธอทำเป็นกระแซะมัลฟอยเพื่ออ้อนเขา “ โอ๋..ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ของแค่นี้ถ่ายใหม่เมื่อไหร่ก็ได้.. ”มัลฟอยพูดปลอบเฮอร์ไมโอนี่พร้อมพร้อมดึงเธอเข้ามากอด
แฮร์รี่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะทนดูภาพบาดตาไม่ไหว
“ อ้าว ไม่หาเรื่องฉันต่อแล้วเหรอ? ”รอนถาม
“ เออ…นายจะไปไหนก็ไปเลย ยิ่งไกลยิ่งดี ”มัลฟอยตอบด้วยความรำคาญ
แฮร์รี่กับรอนจึงเดินผละออกมาจากตรงนั้นเพื่อเข้าเรียนวิชาต่อไปโดยไม่ลืมที่จะเรียกเฮอร์ไมโอนี่ที่แสดงท่าทางกระฟัดกระเฟียดเมื่อถูกเรียกมาด้วย            

    
                                                                                 ……..///……........The End............///..........