รร.

โรงเรียน “กัลยาอุดมศึกษา” เป็นสถาบันการศึกษาชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคอีสาน แม้จะมีประวัติยาวนานเกือบร้อยปี แต่ก็ไม่เคยมีใครคาดคิดว่าในความเก่าแก่จะมีความลับที่คอยหลอนนักเรียนมาตลอดหลายทศวรรษ

 ตึก นาฏศิลป์ ที่เคยเป็นศูนย์กลางการฝึกซ้อมศิลปะการรำไทยในอดีต ตอนนี้ถูกทิ้งร้างมานานหลายปี ไม่มีการใช้งาน แต่เรื่องราวแปลกประหลาดก็เริ่มเกิดขึ้นเมื่อข่าวลือเกี่ยวกับผีในตึกนี้เริ่มแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน นักเรียนหลายคนพูดถึง

ชฎาที่หล่นลงมาเอง ในห้องซ้อมรำที่เคยใช้เป็นสถานที่สำหรับการฝึกฝนการแสดงจนเกือบทุกวัน เสียงตู้เสื้อผ้าเปิด-ปิดเอง ในห้องที่เก็บเครื่องแต่งกายสำหรับนางรำ และที่น่าขนลุกที่สุดคือ เงาปริศนา ที่ปรากฏในกระจก ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลงเงียบ ๆ เหล่านักเรียนต่างก็รู้สึกหวั่นเกรง แต่ไม่เคยคิดที่จะสืบหาความจริงเกี่ยวกับตึกนั้น...จนกระทั่ง

วันหนึ่ง กลุ่มเพื่อนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องผีได้ตัดสินใจ ล่าท้าผี กันเอง ในความคึกคะนองของวัยรุ่น หลายปีที่ผ่านมา เคยมีเรื่องราวที่เป็นข่าวใหญ่ของโรงเรียนนี้ นักเรียนสาวคนหนึ่งถูกพบว่า หัวใจวาย ขณะซ้อมรำอยู่ในห้องเดียวกันนั้น… ก่อนจะตามมาด้วยเรื่องราวของ นางรำที่เครียดจนผูกคอตาย และ การฆาตกรรมที่ยังไม่มีคำตอบ ในห้องแต่งตัวของนาฏศิลป์ ตึกนั้นถูกปิดตาย และนักเรียนที่รู้เรื่องราวเหล่านั้นก็ถูก ลืม ไปเรื่อย ๆ ไม่มีใครพูดถึงมันมากนัก

จนกระทั่งการมาของกลุ่มเพื่อนที่ท้าทายโชคชะตา...พวกเขาจะได้รู้ว่า…บางความลับก็ไม่ควรถามหา และในค่ำคืนนี้…พวกเขาจะได้พบกับสิ่งที่ไม่อาจคาดคิด…ต้องมารอดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนี้

---

“หากคุณเชื่อในผี และกล้าพอที่จะท้าทายความมืดมิดในตึกที่ถูกทิ้งร้าง คุณอาจเป็นหนึ่งในคนที่ได้ค้นพบความลับสุดสะพรึงที่ถูกซ่อนอยู่ในโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้…”เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนกล่าวขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ที่ไม่เพียงแต่ห้องนาฏศิลป์ร้างเท่านั้นที่ยังคงเงียบสงัด แต่ยังรวมไปถึงความเงียบที่ฝังลึกในหัวใจของเขาเอง

เสียงของเขาดังขึ้นในอากาศที่หนักอึ้ง ราวกับเสียงกระซิบของวิญญาณที่เคยหลับไหลอยู่ในมุมมืดของตึกเก่า เขาหยุดพูดไปเพียงชั่วขณะ ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปมองรอบๆ หยดเลือดที่หยดลงจากขอบพื้นห้อง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างของพวกพ้องที่นอนกระจัดกระจายไปทั่วห้องในสภาพที่ไม่อาจบรรยายได้

คุณอาจจะหนีได้จากทุกอย่าง...ยกเว้นสิ่งที่ตามคุณมาจากในเงามืด

---

ช่วงเวลานั้นมีเพียงเสียงลมหวิวๆ ที่พัดมา และแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดผ่านเมฆ หน้าผากของเธอสัมผัสกับลมเย็นที่พัดจากยอดตึกสูง ขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปยังความมืดที่ข้างล่าง ราวกับกำลังมองเห็นสิ่งที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า

“ถ้าคุณคิดว่าการท้าทายมันจะทำให้คุณเป็นคนพิเศษ...คุณกำลังคิดผิด” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จากยอดตึกสูง ความมืดเบื้องล่างดูเหมือนจะไม่เคยมีที่สิ้นสุด ราวกับเป็นหลุมดำที่ดูดทุกสิ่งไว้ ทั้งที่เธอรู้ดีว่าไม่ควรมองลงไปยังที่นั่น…แต่ไม่สามารถละสายตาได้

ความเงียบที่ปกคลุมดูเหมือนจะอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น ในขณะที่เธอยืนอยู่ที่นั้น ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองเธออยู่จากด้านล่าง

เธอสูดหายใจลึก ก่อนที่จะก้าวท้าวไปข้างหน้า...

---

“ผีที่นั่นมันไม่เหมือนที่มึงคิด มันเป็นสิ่งที่ตามคุณกลับมาจากทุกที่ที่มึงไป...จนกว่ามึงจะหายไป...”เสียงของเด็กหนุ่มที่ถูกมัดกับเก้าอี้ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาเงยหน้าขึ้นมองบุคคลตรงหน้า ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวดแต่ก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญ

ชายหนุ่มวัยกลางคนที่ยืนตรงหน้าเขาสีหน้าหม่นหมอง เขาจ้องเด็กหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ราวกับว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่อีกเพียงเสี้ยววินาที เขาก็ไม่อาจอดทนได้

“หุบปาก!” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังก่อนจะยกมือขวาที่แข็งแรงขึ้นแล้วพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับแก้มดัง ปึ้ก! และเด็กหนุ่มร่วงลงไปกับเก้าอี้อย่างแรง เสียงเหล็กกระทบพื้นดังขึ้นตามมา พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ จากความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นจากร่างกาย

เลือดไหลจากมุมปากของเขา หยดลงที่พื้น แต่แทนที่เขาจะร้องไห้หรือแสดงอาการเจ็บปวด เขากลับยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

---

แฮ่ก...แฮ่ก... เสียงหอบจากเด็กหนุ่มดังขึ้นอย่างหนักหน่วง ขาของเขาแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้ว ทุกก้าวที่วิ่งเหมือนจะทำให้เขาล้มลงไปในทันที เขาหันไปมองข้างหลัง เห็นแค่ความมืดมิดในยามค่ำคืน ไม่รู้ว่าเสียงที่เขาได้ยินคือตัวอะไรกันแน่ แต่สิ่งนั้นยังคงตามเขามาใกล้ขึ้นทุกที

เพียงแค่เขาหันกลับไปก็ทันเห็นมัน มือที่ยื่นออกมาจากความมืด มันยาวเกินกว่ามนุษย์จะทำได้ และในไม่ช้า มันก็บีบคอเขากระทันหันจนกระทั่งเขาถูกยกขึ้นจากพื้นอย่างไร้แรง เขาพยายามดิ้นรน ใช้มือทั้งสองข้างตะเกียกตะกายเพื่อแกะมือที่บีบแน่นอยู่รอบคอ แต่มันไม่สำเร็จ มือที่ยืดออกไปนั้นเหมือนมีพลังบางอย่างที่เขาไม่สามารถต้านทานได้

เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรงจากการขาดอากาศหายใจ ขมิบปากและพยายามร้องขอในขณะที่ยังคงรู้สึกถึงแรงบีบที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ "อึก-ขอร้องล่ะ...ปล่อยกูไปเถอะ!" เสียงของเขาแหบแห้ง ราวกับว่ามันจะเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา

เมื่อเขาก้มลงมอง มือที่บีบคอเขานั้นไม่ใช่มือมนุษย์ปกติ มันดูผิดปกติ ไม่น่าจะเป็นไปได้... มือที่แห้งกรอบและยาวเกินไป ใบหน้าที่ปรากฏจากความมืดนั้น เละเป็นครึ่งหนึ่ง เลือดท่วมตัวเหมือนกับร่างกายที่ถูกย่อยสลายไปแล้ว แต่ยังคงมีพลังบางอย่างที่ทำให้มันยังมีชีวิตอยู่

เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนความมืดกำลังกลืนกินเขาทั้งเป็น เขาจะต้องตายที่นี่...

หนีจากสิ่งที่น่ากลัวที่สุดได้หรือไม่? คำตอบคือ…คุณหนีไม่ได้ เพราะมันไม่ได้ตามคุณมาจากโลกนี้ มันมาจากมุมมืดที่คุณไม่เคยเห็น มันแทรกซึมเข้ามาในทุกการเคลื่อนไหวของคุณ ทุกความคิดที่คุณพยายามซ่อนมันไว้ ความตายไม่เคยหนีไป และในเวลาที่มันต้องการ...มันจะพาคุณไปอยู่ในความมืดนั้นตลอดไป