snow heart

ข้อมูลเบื้องต้น

   สวัดดีค่า

อันยองฮาเซโย

นี่เป็นเรื่องแรกของไรท์น่าค่ะ อย่าลืมคอมเมนต์ติชมด้วยน่ะจ่า plese

 

snow heart

คำสาปหิมะ

    หิมะ .... ? 

    ดวงตากลมพยายามปรับโฟกัสสายตาที่เห็นวัตถุบางอย่าง นอกหน้าต่าง ละอองสีขาวสะอาดกำลังล่องลอยไปมาอย่างอิสระจำนวนนนับไม่ถ้วน หิมะแรก 

ของปีนี้สิน่ะ  รอยยิ้มบางปรากฎที่มุมปากของสาวน้อยร่างบาง ที่กำลังจ้องละอองที่กำลังเคลื่อนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเอาง่ายๆ แต่นัยตาของเทอช่างเศร้า 

เหลือเกิน "  ฟลาย ตื่นแล้วใช่มั้ย ลงมาหาน้าหน่อยสิ " เสียงใสของน้าสาวที่อายุ 20 ต้นๆ เอ่ยขึ้น ทำให้  ฟลาย ลูเธอร์ เด็กมัธยมปลาย ปีสาม ดึงสติออก

มาจาก

ภวังค์เมื่อครู่ ก่อนที่จะพาร่างเล็กของตนลุกออกจากเตียงนุ่ม ไปยังห้องรับแขกที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน ในสภาพที่เทอสวมชุดนอนอยู่อีก "มาแล้วๆค่า น้าเรียก 

ฟลายมีไรรึป่าว" ตากลมจ้องไปยังหญิงสาวหุ่นเปะ ที่กำลังอ่านนิตยสารความงามอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก เหอะๆ ก็เขายังสาวนี่เนอะ ต้องรักสวยรักงาม 

เป็นธรรมดา แปลกจัง ทำไมน้าแต่งตัวสวยผิดปกติ ผมยาวที่ถูกเซ็ตให้เป๊ะ กับชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหวว บวกกับหน้าที่ถูกสำอางค์อย่างดี 

       " น้าจะพาเทอไปเทือกเขาภูต"   ......เทือกเขาภูต ฉันกำลังอึ้งกับคำพูดที่น้าคนสวยเอ่ยออกมา

   "เพื่ออะไรค่ะน้า" ที่นั่นน่ะน่ากลัวจะตายไป เคยมีคนบอกว่ามันเป็นสถานที่ ที่เชื่อมต่อโลกมนุษย์กับภูตเทวะ อะไรประมาณงี้แล้วใคาที่เข้าไป มีโอกาส

น้อยมากที่จะรอดกลับมาโดยที่ไม่โดนของอ่ะน่ะ อีกอย่างฉันสัมผัสหิมะไม่ได้ หลังจากที่แม่เสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ในหิมะแรกของปีนั้น ส่วนพ่อก็ทิ้ง

ฉันไปแต่งงานใหม่ เหลือแต่น้องสาวของแม่ คุณน้านี่แหละที่เป็นที่พึ่งของฉัน 

   "ก็รักษาโรคไงล่ะ ยัยบื้อ วันนี้ก็เทออายุครบ20 บริบูรณ์ แล้วฉันต้องพาเทอไปพบท่านเทวะ"  น้าสาวพูดพลางไล่ฉันไปแต่งตัว... โรคหรอ? ใช่ฉันเป็น

โรคที่หมอไม่สามารถพิสูจน์ได้ เมื่อฉันสัมผัสกับหิมะ ฉันจะหมดสติทุกครั้ง นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ออกจากบ้านในฤดูหนาว แต่ฉันยังจำได้ดีวันที่แม่

เสียชีวิต ฉันได้พบกับ ยมทูต ผู้ชายร่างขาวซีด ที่เป่ามนต์เวทย์ใส่คุณแม่แต่บังเอิญฉันดันไปรับเวทย์นั้นแทนแม่ ทั้งที่ฉันรู้ว่ามันเป็นคำสาป แม่ฉันบอกเรื่อง

เล่านี้เสมอ ไม่นึกว่าเรื่องเล่าของตระกูล ลูเธอร์ มันจะเปนจริง เฮ้อ ถึงยังไงมันก็เลี่ยงยากอยู่ดี ฉันหยุดสบถในใจก่อนที่จะไปจัดการแต่งตัว น้ำไม่ต้องอาบมัน

ล่ะ หนาวขนาดนี้

         daemon  mountains    เทือกเขาภูต

     สถานที่ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้เล็กใหญ่ล้อมรอบ พร้อมกับภูเขาสีหินที่ประดับด้วยละอองสีขาวมาแต่งแต้มแต่แปลกบริเวณป่า หิมะไม่ตกเลยสักนิด?" ที่เป็นที่สะดุดตาพร้อมกับควันหมอกที่แผ่กระจายเต็มไปหมด ที่นั่นสิน่ะคือเป้าหมายของฉัน ฟลาย

ลงมาจากรถเก๋งคู่ใจของน้า โดยที่คุณอายุมากนั้นได้เดินนำไปก่อนแล้ว "น้าคร้ รอฟลายด้วยดิ" เด็กสาวพูดพลางวิ่งตามไปทีหลัง อ้าว น้าไปไหนแล้วอ่า 

เมื่อกี้ยังเห็นเดินอยู่ข้างหน้าเลย ตายล่ะ หรือว่าเราเดินนำมาก่อนแล้ว? เพราะควันหมอกที่อยู่ในป่ามันเยอะ เกินจนหาน้าได้ยากขึ้นไปอีก ฉันหมุนตัวของตัวเองหันกลับอีกทาง เพื่อที่จะตามหาน้า 

      ปึก 

ฉันเผลอชนเข้ากับอะไรบางอย่าง จนทำให้เซเกือบล้ม แต่มีมือหน้าของคนตรงหน้าดึงร่างเล็กให้ชนกับอกแกร่งของตนก่อนจะสวมกอดอย่างหลวมๆไว้ 

"ผมขอโทษ" ตึกๆ เจ็บจัง ทำไมใจยิ่งเต้นแรงเท่าไหร่ ใจมันยิ่งเจ็บมากขึ้นล่ะ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมเสียงของเขาคล้ายกับยมทูตที่ฉันเจอในตอนเด็ก

เหลือเกิน ฉันรีบผละจากอ้อมกอดแสนเยือกเย็นของคนตรงหน้า ทำให้เห็นใบหน้าเรียวคมของคนตรงหน้า บวกกับจมูกที่โด่งมันรับรูปกับริมฝีปากหยักของ

เขา แล้วตาคมนั่นอีก แล้วทำไมใจฉันถึงไม่เต้นแรงเหมือนตะกี้ล่ะ? "จ้องผมทำไมครับ" ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเงียบแต่มีเพียงแค่สายตาแววใสที่มองเขาอย่างกับจะกลืน

กินเขายังไงยังงงั้น "คุณมาทำอะไรที่นี่" ฉันถามออกไป

"อยากรู้....หรอครับ" ร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามาใกล้ฟลายทีละนิดๆโดยฟลายไม่มีท่าว่าจะหนีแต่อย่างใด "ผมต้องช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผมทำผิดกับ

เทอไว้"  เขาพูดพลางสบสายตาร่างเล็ก "หืม คุณทำผิดเรื่องอะไรหรอค่ะ" 

  "ผมต้องทำให้เด็กคนนั้นมีคำสาป เด็กคนนั้นเมื่อโดนหิมะ เขาจะหมดสติ " 

        

           "คุณคือ ยม...ทูต หนิ ?"  ฟลายพูดเสียงสั่นเครือ จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขา ที่ดึงวิญญานของแม่ฉัน โดยคำสาปหิมะ ที่ฉันโดนด้วย แต่ฉันโชคดีที่ยังไม่ถึงวาระ ที่จะต้องไป เพราะต้องสืบเชื้อสายของตระกูล ลูเธอร์ ที่ผูกสัมพันธ์ระหว่าง ภูต กับ มนุษย์ และฉันรู้ว่า คนที่จะแก้คำสาปนี้

ได้ ก็คือ เขา ยมทูต  "ครับ " เขาเอ่ย ก่อนที่จะใช้มือหนาล้อมรอบเอวของอีกฝ่ายไว้ แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าขาวให้อยู่ในระยะประชิดกับใบหน้าของฟลาย 

"เฮ้ย....นายจะทำไร" ดวงตาคมของยมทูตหน้าหล่อ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาใสของฟลาย ก่อนจะทาบริมฝีปากหยักของตนบนปากสีเชอร์รี่ของฟลาย พลางบดเบียดขยี้อย่างเอาแต่ใจ ทั้งขบเม้มทั้งดูด ก่อนที่จะผละร่างเล็กออกอย่างแผ่วเบา เพราะร่างเล็กของอีกฝ่ายทุบเขาอย่างหนัก 

    "ฮือ... ยมทูตบ้า ทำไรของนาย" ฟลายพูด พลางจับริมฝีปากที่บวมเจ่อของตน นายนี่ ทำใจฉันเต้นแรงและเจ็บตั้งแต่ตอนที่เขาสัมผัสฉันแล้ว ยิ่งพอเขาจูบใจมันไม่เต้นแรงหรอกแต่ใจมันเจ็บมากกว่า

     เขาไม่ได้พูดอะไร พลางใช้มือหนาของตนจะไปจับหัวทุยของฟลาย แต่ก็หยุด เพราะอีกฝ่ายหลบเสียก่อน "อย่าจับฉันถ้านายจับฉันจะใจเต้นแรงและเจ็บ"

     เมื่อยมทูตได้ฟังเด็กสาวบอกกล่าวดังนั้น จึงยิ้มร่า แล้วใช้มือหนาไปจับหัวทุยอีกครั้ง โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว เขาขยี้กลุ่มผมสีบลอนด์ของฟลายไปมา 

"หึ่ย ไม่เต้นแรงไม่เจ็บแล้วนิน่า" ฟลายพูดพลางยิ้มออกมาอย่างดีใจ โดยที่รอยยิ้มนั้นอยู่ในสายตาของคนตรงหน้า "คุณลองเงยหน้าสิ" ยมทูตพูดขึ้น

ฟลายเงยหน้าเล็กของตนก่อนที่พบกับละอองสีขาวที่ตกลงบนตัวเขา โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเทอสักนิด "คุณ ถอนคำสาปให้ฉันแล้วหรอ" ฟลายหันมาพูดกับยมทูตที่ยืนยิ้มอยู่

"ครับ จูบผมมันวิเศษ ไหม" ฟลายที่ได้ยินดังนั้น ใบหน้าขาวนวลเริ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด  น่ารัก คือสิ่งที่ยมทูตหนุ่มคิด เขาต้องรอฟลาย ให้อายุครบ 20 ปีบริบูรณ์

เพราะถ้าหากฟลาย ไม่บรรลุนิติภาวะแล้วล่ะก้อ การถอนคำสาปด้วยการจูบเป็นที่ต้องห้ามสำหรับยมทูตกึ่งมนุษย์อย่างผม ที่จริงการถอนคำสาปมันมีหลากหลายแบบ แต่ผมชอบการถอนแบบนี้มากกว่า...

ไม่นึกเลยว่า ยิ่งเทอโต เทอยิ่งสวยขึ้น ฟลาย ลูเธอร์ "คุณยมทูตจะกลับไปตอนไหนค่ะ" ร่างเล็กถามขึ้น ทำลายความเงียบ 

"ผมคงกลับไม่ได้แล้วล่ะ"  ยมทูตหนุ่มพูดพลาง ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  "เอ๋?" ฟลายเอียงคอเล็กน้อย พลางทำแก้มป่อง น่ารักไม่เลิกเลยน้าา สาวน้อย

                   

            "ผมต้องอยู่ดูแลคุณไงละครับ  ผมเป็นพวกที่ผูกสัมพันธ์กับจูบด้วยสิ"