[S.F. AF8 ] แหลมปอม...ได้รักเธอก็พอแล้ว

เนื้อเรื่อง

Pairing : FramePreaw Ft.TaoKacha ,TonJames

Rate : ???

Writer : Noname

แค่ได้เป็นคนนึงที่ใกล้เธอมันก็ดีนักหนา

ร่างสูงใส่เหล็กดัดฟันนั่งดีดกีตาร์ตัวโปรดอยู่หน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ พลางสอดสายตามองหาคนคนหนึ่งในกลุ่มคนที่ค่อยๆทยอยเดินออกมา ไม่นานเขาก็พบ…แพรว..ผู้หญิงที่ดูมาดทอมบอย ผมซอยสั้น ผิวสี ท่าทางมั่นใจคนนั้นเป็นคนที่เขาแอบชอบ

แค่มีบางนาทีเธอหันมาเหมือนเวลาของฝัน

เขาจ้องมองเธอโดยพยายามจะไม่คลาดสายตาแม้วินาทีเดียว และดูท่าทางเขาจะมองเธอมากเกินไปจนเธอรู้สึกตัวและหันมาสบตาเขาเข้าพอดี ใบหน้าสวยติดเท่นั้นฉายยิ้มอ่อนโยนและเอ็นดู

แค่เธอเห็นว่าฉันมีตัวตน แค่บางหนเธอเรียกชื่อฉัน

“อ้าวเฟรม มาทำอะไรที่นี่เหรอ?”แพรวเดินมาหาเขาแล้วทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ ซึ่งเขาก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรอยู่แล้ว

“ตรงนี้ลมพัดดี ผมก็เลยมานั่งเล่นกีตาร์นะครับ มันเย็นสบาย”ตอบแบบวนไปมา ถ้าหากไม่ใช่แพรว เพื่อนของพี่ชายของเขาที่สนิทกับเขามาตั้งแต่เล็กๆคงไม่เข้าใจที่เขาพูดแน่ๆ…แต่นั่นแหละที่ทำให้ผมประทับใจ

ไม่ใช่ที่หน้าตาหรือนิสัย แต่เป็นความใจดีและเอาใจใส่ที่มอบให้กับทุกคนต่างหาก…

“ต้องบอกว่าตรงนี้ลมพัดเย็นสบายเลยมานั่งเล่นกีตาร์ต่างหากล่ะ^^”ยิ้มอย่างเอ็นดูเหมือนทุกครั้ง มืออันอบอุ่นถูกส่งมาลูบหัวเขาเบาๆ แล้วจากไป

มันสำคัญ กับฉันมากมายจริงๆ

เก็บแววตาที่เกินกว่าหวังดีไม่ให้เธอสงสัย

“แค่กๆ”

“เจ๊แพรวไหวหรือเปล่า ไอมาตั้งหลายรอบแล้วนะ”คำถามที่แสดงถึงความเป็นห่วงมากมายจากกะปอมน้อย ทำคนที่ได้รับความเป็นห่วงอันมากมายนั้นแทบจะกลั้นยิ้มเอ็นดูแทบไม่อยู่…ดีใจนะที่เจ๊แพรวอุตส่าห์มาสอนการบ้านให้ถึงที่บ้าน แต่ว่าถ้าเขารู้ว่าเจ๊แพรวเป็นหวัดหนักขนาดนี้เขาคงไม่ขอให้มาหรอก...

“ไม่เป็นอะไรหรอก ”

เก็บความรักที่มันมีล้นใจไว้ในใจของฉัน

“อืม…”ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นหนักและกำลังพยายามปกปิดไม่ให้เขารู้อย่างสุดชีวิต แต่ในเมื่อคนตรงหน้าไม่อยากให้เขาเป็นห่วง เขาก็จะเก็บมันไว้เหมือนกับความรักที่เขามีต่อเธอ..

และยังคงทุ่มเทและทุ่มเท มีชีวิตเพื่อเธอเท่านั้น

“ผมไปเอาน้ำมาให้นะ ดูท่าทางเจ๊จะคอแห้ง^^”เมื่อเห็นแพรวพยักหน้าตกลง เขาก็ลุกเดินเข้าครัวเพื่อไปหยิบน้ำมา

เพียงทุกวันให้ฉันได้มองเห็นเธอ

จะมีพรุ่งนี้ของฉันรึเปล่าและเธอจะรักฉันบ้างรึเปล่า
ไม่ใช่คำถามไม่ใช่เรื่องราวที่อยากจะรู้

“เฮ้ย เฟรม นั่นพี่แพรวใช่ไหม เดินกับพี่จอยด้วย”ภาพผู้หญิงคู่หนึ่งที่เดินด้วยกันอย่างสนิทสนม ผู้หญิงคนแรกเป็นคนที่เขารู้จักดี…พี่แพรว ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงสวยท่าทางมั่นๆ ผมยาวประบ่า มีรอยยิ้มสวยหวาน…พี่จอยคณะนิเทศศาสตร์ เหมือนหัวใจถูกบีบสลาย หน้าชาราวกับถูกตบ ความจริงเขาก็ได้ยินเรื่องของสองคนนี้มาสักระยะแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง

แค่มีตรงนี้ให้ฉันได้ยืนอยู่ไม่ไกลจนเกินเฝ้าดู
ยังได้เจอได้รักเธอก็พอแล้ว

“มึงจะเอาไง?”หมีเจมส์ เพื่อนสนิทของเขาถาม เจมส์รู้เรื่องที่เขาแอบชอบพี่แพรวเพื่อนของพี่ชายมาตั้งนานแล้ว แล้วมันก็เป็นคนช่วยผมในเรื่องความรักทุกอย่าง

“ถ้าพี่เขารักกัน คงต้องยอมว่ะ…”พูดเบาๆเหมือนคนหมดแรง ลำบากหมีเจมส์ต้องมาปลอบ

แค่เธอเห็นว่าฉันมีตัวตน แค่บางหนเธอเรียกชื่อฉัน
มันสำคัญกับฉันมากมายจริงๆ

“หงอยเป็นกะปอมป่วยไปได้ ไปเว้ย! วันนี้ท่านเจมส์คนนี้จะเลี้ยงข้าวแกเอง!”พูดแล้วเอาแขนใหญ่ๆมารัดคอของเขา…ไอ้หมีเจมส์เอ๊ยยยยย..

“แค่กๆ ปล่อยได้แล้วเว้ย จะตายอยู่แล้ว”กว่าหมียักษ์เจมส์จะปล่อย กะปอมน้อยก็หอบแฮ่กๆแล้ว เพื่อหายหอบร่างสูงก็รีบตรงไปเตะร่างยักษ์ของเจมส์ทันที แต่มีเหรอคนอย่างเจมส์จะอยู่รอให้เตะ

สองสหายเพื่อนรักที่ไล่เตะกันอยู่อย่างสนุกสนานนั้นไม่รู้เลยว่าคนที่เขาพูดถึงนั้นได้มองพวกเขาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“เฟรม…”

จะไม่หวังเกินตัวให้วุ่นวายฉันสุขใจแค่นี้
นี่คือวันเวลาวินาทีที่ดีที่สุดของฉัน

ปิงป่อง

“คร้าบ มาแล้วคร้าบบบ”ร่างสูงวิ่งดุ๊กๆไปเปิดประตู เมื่อรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร เขาก็แทบจะกระโดดใส่ทันที

“หวัดดีเฟรม^^”

“เจ๊แพรว!*O*”

“เต๋าอยู่บ้านไหม พี่เอาสมุดวิชาอังกฤษมาคืนน่ะ”หลังจากลอบยิ้มกับท่าทางของร่างสูงแล้ว แพรวก็เริ่มเข้าประเด็นที่มาที่นี่ทันที

“พี่เต๋าไม่อยู่บ้านหรอก ออกไปข้างนอกกับพี่คชาเมื่อกี้นี้เอง”อ้างอิงไปถึงพี่ชายตัวขาวกับแฟนหนุ่มสุดน่ารัก แพรวพยักหน้าเชิงรับรู้ จึงฝากสมุดไปคืนพี่เต๋าแล้วกลับไป..

ไม่ให้ความเป็นจริงในหัวใจมาทำลายเวลาเหล่านั้น
นานเท่านานให้ฉันได้ทำเพื่อเธอ

“เฟรมแกจะทำจริงๆเหรอวะ?”เจมส์ถามอย่างไม่มั่นใจ ในตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูพวกเขามากแล้ว…นั่นแหละที่ผมต้องการ

“เอาจริงสิวะ”พูดแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ผู้คนในตึกต่างชะโงกหน้าออกมาดูที่ระเบียงอย่างสนใจ เฟรมกล่าวอะไรนิดหน่อยก่อนจะเริ่มร้องเพลงแล้วดีดกีตาร์ ในระหว่างที่เขาร้องเพลง คนที่เขาอยากให้ได้ฟังเพลงนี้กลับยังไม่มาเลย ทั้งๆที่เขาส่งเมสเสจไปบอกเรียบร้อยแล้ว เขายังร้องต่อไปจนมาถึงท่อนสุดท้าย เขาก็เห็นร่างของคนที่รอมานานเดินมา

“จะมีพรุ่งนี้ของฉันรึเปล่าและเธอจะรักฉันบ้างรึเปล่า
ไม่ใช่คำถามไม่ใช่เรื่องราวที่อยากจะรู้
แค่มีตรงนี้ให้ฉันได้ยืนอยู่ไม่ไกลจนเกินเฝ้าดู
ยังได้เจอได้รักเธอก็พอแล้ว…”เมื่อเพลงจบลง เสียงปรบมือจากคนดูมากมายดังอื้ออึงไปทั่วอาณาบริเวณ เขาส่งยยิ้มขอบคุณแล้วเดินลงไปหาคนที่เขารักทันที แพรวไม่ได้ทำอะไรมากเพียงแค่ปรบมือและยิ้มให้…

“ผมร้องเพลงเป็นยังไงบ้าง เจ๊แพรว^^”

“เก่งมากเลย สมกับเป็นน้องชายของพี่จริงๆ^^”

“แน่นอนสิครับ…พี่แพรว”

ได้รักเธอก็พอแล้ว…

2 อาทิตย์ต่อมา…

“แพรว ฉันได้ยินมาว่าน้องแพรวามาสารภาพรักกับเฟรมแล้วดูท่าทางจะไปได้ดีด้วยนะ”จอย ลูกพี่ลูกน้องของเธอเดินก้าวฉับๆเข้ามาในห้องเรียนแล้วตบโต๊ะอย่างแรง แพรวยิ้มรับแล้วครางประมาณว่ารู้แล้ว

“อืม…”

“ทำแบบนี้ดีแล้วเหรอ เธอเองก็ชอบน้องเขาไม่ใช่เหรอ?”คนถูกถามได้แต่ยิ้มรับแล้วพยักหน้าเบาๆ แววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อคิดถึงเด็กคนนั้น…เฟรม

“ดีแล้วล่ะ เด็กคนนั้นควรเจอคนที่ดีกว่าฉัน”คำตอบที่ได้ทำเอาจอยแทบอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตายให้รู้แล้วรู้รอด…โอ๊ยยย ญาติฉันT^T

“ทั้งๆที่เขารักแกมากเนี่ยนะ!

“…”

“เขาจะคบใครอย่างมีความสุขได้ยังไง ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่คนที่เขารักน่ะ!”

“พอเถอะจอย...แพรวเลือกแล้ว แล้วมันก็ดีแล้วล่ะ”

ถ้าคุณมีคนที่รักแล้วเขาก็รักเรา

แต่คุณกับเขาไม่เหมาะสมกัน

คุณจะเลือกทางไหน?

ปล่อยเขาไปกับคนที่ดีกว่าหรือว่ารั้งเขาไว้

แต่ฉันเลือกที่จะปล่อยเขาไป

ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้อะไร นอกจากเจ็บกันทั้งคู่…

“ฉันไม่ยอมให้มันจบแบบนี้หรอก คอยดูเถอะ จอยจะปฏิวัติ!!”

โปรดติดตามตอนต่อไป…

(ดีไหมหว่า?)