(Fic)TVXQ_YunJae หัวใจฉัน...เป็นของนายคนเดียว

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะคะ   เกี่ยวกับยุนแจเพียงคู่เดียว แต่หวังว่าแคสสิโอเปียทั้งหลายคง

ไม่คัดค้านกันนะ

แต่ขอร้องนะคะ  อ่านแล้วกรุณาเม้นกันด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ

เนื้อเรื่อง

ณ  บ้านหลังโตแห่งหนึ่ง ที่มี ยุนโฮ เจ้าของคฤหาส์(ถูกป่าว) กับ แจจุง แฟนที่แสนดีของเค้าอยู่ด้วยกัน  พวกเค้าสองคนรักกันมาก ถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด 
และในอีก 2 วันก็จะถึงวันคริสมาตร์ ยุนโฮตั้งใจไว้ว่า คริสมาตร์ ปีนี้ เค้าจะขอพรให้แจจุง อยู่กับเค้าตลอดไป และเค้าเองก็จะสัญญาเหมือนกัน ว่าจะไม่ทิ้งแจจุงไปไหนเด็ดขาด 


ในบ้านของยุนโฮ


"นี่ยุนโฮ คริสมาตร์ปีนี้ ฉันอยากจะจัดงานจัง" แจจุง หนุ่งหน้าหวานพูดกับยุนโฮแฟนสุดที่รักของเค้า

"ไม่ต้องจัดหรอกน่า เปลืองเงินป่าวๆนะ" ทั้งๆที่ยุนโฮพูดไปอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้ว เค้าก็จะจัดงานเพื่อเซอร์ไพรส์แจจุงต่างหาก แต่หารู้ไม่ว่า คำพูดนั้นทำให้แจจุงงอนอยู่ไม่น้อย

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เรามีเงินเยอะแยะไป แค่งานนิดๆหน่อยๆก็ไม่น่าจะมีปัญหานี่นา"

"มันก็จริง แต่ไม่เอาดีกว่าน่า ไว้เราไปนอนดูดาวด้วยกันและขอพรกันดีกว่านะ"

"เชอะ!!!ตามใจนาย ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว เดี๋ยวตามไปกินข้าวด้วยละกัน" หลังจากนั้นแจจุงก็เดินสะบัดเข้าไปในห้องครัว เพราะเนื่องจาก บ้านหลังนี้พวกเค้าอยู่กันเพียงสองคน ไม่มีแม่บ้านและคนใช้ ทำให้แจจุงต้องเป็นคนทำทุกอย่างเองทั้งหมด

"555+ เดี๋ยวฉันจะตามไปแล้วกัน วันนี้ขอราเม็งนะ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำก่อน"

"ก็ตามใจนายเซ่!!!" หวา...หลังจากที่ยุนโฮพูดบอกแจจุง แต่แจจุงกลับตะโกนกลับมาด้วยความที่งอนยุนโฮอยู่หน่อยๆ


ในห้องครัว


"หนอย ยุนโฮ นะ แค่จะจัดงานแค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ เชอะ!!! ไว้ฉันทำเองก็ได้" ระหว่างที่แจจุงกำลังบ่นอยู่คนเดียว ยุนโฮ ก็ย่องมาข้างหลังและ...

"จ๊ะเอ๋!!!!~"

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

ปังงงงงงงง

"โอ้ย แจจุงอ่ะ ดีเค้าทำไม"  และเสียงนั้นก็เกิดจากตะหลิวที่แจจุงนำมาตีหัวของยุนโฮเข้าเต็มๆ

"ก็นายทำให้ฉันตกใจนี่นา ช่วยไม่ได้"

"แหงะ เค้าไม่โกรธตัวก็ได้ แล้วนี่ทำเสร็จแล้วยัง"

"เสร็จแล้วสิ หยิบไปเองล่ะ"

"ก็ได้คร้าบบบบบบบบบบ"


หลังจากที่คืนนั้นผ่านไป  พอวันต่อมา ยุนโฮ ก็สั่งห้ามแจจุงว่าห้ามออกไปข้างนอก เพราะเค้าแอบให้คนของเค้าที่อยู่บ้านข้างๆมาจัดงานคริสมาตร์ให้ และกุญแจของบ้านก็อยู่ที่เค้าคนเดียวเท่านั้น  ทำให้แจจุงไม่สามารถออกไปไหนได้ 


ปังๆๆๆๆๆ


"นี่ยุนโฮ  เปิดประตูนะ"

"มีอะไรหรอแจจุง"

"ก็ฉันจะออกไปข้างนอก"

"นายจะออกไปทำไมกัน"

"ฉันจะไปซื้อของมาจัดงานคริสมาตร์"

"ไม่ได้นะ ห้ามซื้อเด็ดขาด ก็ฉันบอกว่าไม่ให้จัดไง"

"เชอะ งั้นฉันไม่จัดก็ได้" แจจุงเดินหันหลังออกไปจากห้อง แต่นั่นไม่ใช่ความจริง เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น เพราะแจจุงเพิ่งจะนึกออกว่า แม้กุญแจหน้าจะอยู่ที่ยุนโฮ แต่เค้ายังมีกุญแจหลังบ้าน และเคากะไว้ว่า เค้าจะออกไปในวันพรุ่งนี้ หลังจากที่เค้าใส่ยานอนหลับให้ยุนโฮกินเรียบร้อย และเริ่มงานปาร์ตี้ตอนเที่ยงคืน

แม้ตอนนั้นยุนโฮก็ไม่แน่ใจว่าแจจุงจะพูดจริงรึปล่าว แต่ในตอนนั้นเขาหมุนตัวเพื่อจะไปเก็บช้อน ทำให้กระเป๋าของเค้าไปโดนมีดและกุญแจบ้านของเค้าหล่น แต่เนื่องจากบ้านเป็นพื้นพรม ทำให้มันไม่เกิดเสียงและยุนโฮเองก็ไม่รู้ตัวด้วย

ทางด้านแจจุงที่กำลังกะเวลาว่าจะใส่ยานอนหลับให้ยุนโฮกินเวลาไหนดีเพื่อให้เค้าตื่นมาตอนใกล้เที่ยงคืนพอดี  แต่อยู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมาลอยๆ

"เฮ้อ พรุ่งนี้แล้วสินะ คริสมาตร์ของฉัน ยุนโฮ ฉันจะขอพร ให้ฉันกับนายอยู่ด้วยกันตลอดไป"


...และก็ผ่านไปอีกหนึ่งคืน...ที่เงียบเหงา


เอ้ก อีเอ้กๆ~

"อื้ม แจจุง แจจุง นายอยู่ไหนน่ะ"

ฟุ่บ

"แจจุง นายอยู่ที่ไหน"

"อารายของนาย เอะอะโวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ"

"แล้วนายลงไปทำอะไรตรงนั้น"

"ฉันก็ตกเตียงน่ะสิ นายถีบฉัน ไม่รู้เรื่องเลยรึไง"

"อ๊ะ ฉันขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวอาบน้ำแล้วตามลงมาแล้วกัน"

"ได้สิ วันนี้เอากระเพราไข่เจียว"

"อื้ม"  และเนื่องจากพวกเค้าตื่นนอนกันตอนบ่าย 3 แล้ว ทำให้อีกไม่นานก็จะเที่ยงคืนแล้ว แจจุงเลยรีบดำเนินตามแผน



ที่ห้องครัว


"อื้ม~แจจุง ทำไมฉันง่วงนอนจัง"

"ฉันว่านายนอนมากแล้วนะยุนโฮ"

"ไม่รู้สิ ฉันรู้สึดปวดหัว แจจุง ช่วยฉันด้วยสิ"

"แล้วจะให้ฉันช่วยยังไงล่ะ"

"ยังไงก็ได้ แจ..."


ตึง!!  และสุดท้าย ก็ฟุบลงกับโต๊ะทันที


และเมื่อแจจุงเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งออกไปทางหลังบ้าน และไขกุญแจออกไปทันที  และเมื่อแจจุงออกไปได้ ก็นั่งรถไปยังห้างทันที และเลือกหยิบนู่นหยิบนี่ แต่แจจุงคงจะช็อปเพลินไป เพราะตอนนี้ก็ค่ำแล้ว

"ตายล่ะ นี่หนึ่งทุ่มแล้วหรอเนี่ย ยังไม่ได้เตรียมอาหารเลย" และเมื่อแจจุงกำลังจะข้ามถนน เค้าเห็นเด็กคนหนึ่ง กำลังวิ่งไปเก็บลูกบอลที่อยู่กลางถนน แต่ด้วยความที่เค้าเป็นคนดี เค้าจึง...



"อันตราย!!!!"



พลั่ก!!!



"ปี๊นๆๆๆๆๆๆๆ ปี๊นนนนนนนนนนนน"


เอี๊ยดดดดด



โครม!!!!



"กรี๊ดดดดดดดดดดด โทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า"

"ดูนั่นสิ มีคนถูกรถชน"  ในระหว่างที่ตอนนี้กำลังมีคนมุง แจจุงก็กำลังพูดอยู่คนเดียว


"ยุนโฮ ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันขอให้นายมีความสุขมากๆนะ ยะ..." และเค้าก็สลบไป  แต่ในเวลาไม่นาน ก็มีคนช่วยพาแจจุงไปโรงพยาบาล


"ครืดๆๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์ของยุนโฮดังขึ้น แต่กลับไม่มีการตอบสนองเนื่องจากฤทธิ์ของยานอนหลับ แต่ในตอนนี้ เค้าเริ่มที่จะรู้สึกตัวแล้ว


"ครืดๆๆๆๆ"  

"ยุนโฮพูดครับ"

"บ้านคุณแจจุงใช่มั๊ยคะ"

"ครับ มีอะไรครับ"

"คุณแจจุงถูกรถชน ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน คุณรีบมาด่วนเลยนะคะ"

"ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้"

ตึง! หลังจากนั้น เค้าก็ปล่อยโทรศัพท์หล่นพื้นทันที มือของเค้าสั่นไปหมด ตอนนี้มีคำๆนึงที่กำลังอยู่ในสมองของเค้า

แจจุงถูกรถชน
                    
                   รถชน!!!

"แจจุง นายอย่าเป็นอะไรนะ"   หลังจากนั้นยุนโฮก็รีบวิ่งไปที่ประตูบ้านด้วยแรงที่น้อยเต็มที  และเมื่อเค้ากำลังหากุญแจอยู่นั้น เค้ากลับไม่พบมัน ทำให้เค้าได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง  เค้ารีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสอง ที่มีหน้าต่างอยู่ตรงกับสนามหน้าบ้าน แล้วเค้าก็ตัดสินใจกระโดดลงไปข้างล่าง

"แจจุง...นายอย่าเป็นอะไรไปนะ"


และเค้าก็ลงมาสู่พื้นอย่างปลอดภัย และรีบวิ่งต่อไปยังโรงพยาบาลทันที



ทางโรงพยาบาล


"คุณหมอคะ คนไข้เสียเลือดมากเกินไป กระดูกซี่โครงหักทั้งสองข้าง แล้วก็แขนขาก็หักด้วยค่ะหมอ"

"ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว ถ้าเราไม่รีบรักษาให้เค้า เค้าอาจจะเสียชีวิตได้"

"ค่ะหมอ เดี๋ยวฉันจะไปนำเลือดมาให้ค่ะ"

"รีบๆหน่อยก็ดีนะ"

"ได้ค่ะคุณหมอ"


1 ชั่วโมงผ่านไป


ตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลังวุ่นวายมาก พร้อมกับยุนโฮที่มาถึงและกำลังนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน  พร้อมพูดอะไรบางอย่างออกมา


"แจจุง นายอย่าเป็นอะไรไปนะ เราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป ฉันสัญญา ฉันสัญญา ได้โปรดเถอะ แจจุง ได้โปรดฟื้นขึ้นมา"  และหลังจากที่เค้าพูดออกมา เค้าน้ำตาไหลออกมา  คนที่ร้องไห้ยากอย่างเค้า กำลังเสียน้ำตาให้คนรักของเค้า พร้อมอธิฐานให้คนรักของเค้าฟื้นขึ้นมา   แต่ในตอนนั้น เค้าก็คิดถึงคริสมาตร์ พรหนึ่งข้อที่เค้าจะขอเพียงครั้งเดียวในชีวิต เค้าจะใช้พรนี้ เพื่อช่วยชีวิตของแจจุง   เค้าลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น พนมมือขอพร และเค้าก็หวังว่าพรของเค้าจะเป็นจริง

"พระเจ้าครับ ตอนนี้ผมต้องการพรเพียงข้อเดียว ท่านจะให้ผมได้มั๊ย ขอร้องนะครับ หลังจากนี้ผมจะไม่ขออะไรอีกแล้ว   ผมจะขอให้ท่านช่วยแจจุงด้วย ได้โปรดเถอะครับ  ให้เค้ามีชีวิตรอด ได้โปรดอย่าแยกผมกับเค้า ฮึก ผมรักเค้าจริงๆ ฮึก ถือว่าผมขอร้องนะครับ ฮึก"   ยุนโฮนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น พร้อมขอพรซ้ำไปซ้ำมา ให้แจจุงมีชีวิตรอด  แม้ว่าเค้าจะต้องตายแทน เค้าก็ยอม ขอแค่ให้แจจุงมีชีวิตรอด ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร เค้าก็ยอมทั้งนั้น...


ปัง!!  เมื่อหมอเปิดประตูออกมา เค้าก็รีบตรงไปหาหมอทันที


"หมอครับ แจจุง แจจุงเป็นยังไงบ้าง เค้ายังมีชีวิตใช่มั๊ยครับ บอกผมมาสิครับ"

"หมอเสียใจด้วยนะครับ อาการของเค้า เกินการรักษาของทางโรงพยาบาลจริงๆ เค้าเสียเลือดมาก  หมอเสียใจด้วยจริงๆครับ ถ้างั้นหมอขอตัว" ยุนโฮได้แต่ยืนชะงักนิ่ง  ให้หมอเดินผ่านเค้าไป เค้ายืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง  ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน


ปัง!!!


ตอนนี้เค้ากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าแจจุง ที่ตอนนี้หน้าของแจจุงโชกไปด้วยเลือด มันทำให้เค้าถึงกับลืมหายใจ แต่เค้ายังไม่สิ้นหวัง เค้าพยายามเรียกแจจุง   ให้ฟื้นขึ้นมาให้ได้


"แจจุง ฟื้นขึ้นมาสิ ได้โปรดเถอะนะ ฟื้นขึ้นมาเถอะ  ฉันจัดงานให้นายแล้วนะ ไปงานด้วยกันสิ ฮึก ฉันยังไม่เคยบอกนายเลยนะ ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน นายฟื้นขึ้นมาสิ  ได้โปรด  ฮึก ฮือ"  และในตอนนั้นที่ยุนโฮกำลังซบลงอยู่บนอกของแจจุง เค้าก็หันไปเห็น เครื่องวัดชีพจร ที่เริ่มเต้นขึ้นมา มันทำให้เค้ายิ้มออกมา 



แจจุง...นายฟื้นแล้ว  นายคงไม่ตายแล้วใช่มั๊ย



"คุณหมอคะ คนไข้ชีพจรเต้นแล้วค่ะ"

"ไหน  มาให้หมอดูหน่อย อ๊ะ จริงด้วย" และระหว่างที่หมอกำลังตกใจ เลือดและรอยแผล กระดูกที่หักของแจจุง กลับมาเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง เค้าเหมือนคนปกติ มันทำให้ยุนโฮดีใจมาก แม้ว่าเค้าเองก็ตกใจ แต่เค้าก็ดีใจมากที่แจจุงกลับมาอีกครั้ง เค้าเข้าไปกุมมือแจจุงและเรียกเค้า

"แจจุง นายฟื้นแล้วใช่มั๊ย แจจุง"

"ยุนโฮ ฉันอยู่ที่ไหน"

"นายถูกรถชน นี่นายจำไม่ได้เลยหรอ"

"ไม่เลย ฉันจำไม่ได้"

"นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย"

"อื้ม  ฉันไม่เป็นอะไรเลย"

"ก็ดีแล้วล่ะ  แจจุง...ฉันรักนายนะ"

"อย่ามาน้ำเน่าแถวนี้นะ  อายคนเค้า"   และอีกประมาณ 10 นาที ยุนโฮสั่งให้หมอพาแจจุงไปตรวจเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ และเมื่อหมอบอกว่าเค้าปกติดีทุกอย่าง  ยุนโฮจึงพาแจจุงออกมาจากโรงพยาบาลและขับรถมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่แห่งหนึ่ง  ที่ๆแจจุงชอบที่สุด

และที่นั่นก็คือบ้านพักตากอากาศของพวกเค้าทั้งสองคน ด้านหน้าเป็นทะเล ที่ไม่มีคนอยู่เลย เพราะมันเป็นที่ของพวกเค้า2คนเท่านั้น  ตอนนี้หิมะกำลังตก ทำให้อากาศหนาวอยู่ไม่น้อยเลย  และพวกเค้า2คนก็ยืนอยู่บนผืนทราย ที่เย็นเฉียบ



"นี่แจจุง ฉันรักนายนะ นายรู้ไหมว่าฉันอธิฐานกับพระเจ้าเป็นร้อยๆหนตอนที่นายอยู่ในห้องฉุกเฉิน ฉันขอให้นายมีชีวิตรอด"

"ขอบใจมากนะยุนโฮ ฉันเองก็รักนาย  ขอบคุณที่นายดูแลฉันมาตลอด"

"เรามาสัญญากันนะ"

"ได้สิ"

"เราสองคนจะอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์" พวกเค้าทั้งสอง พูดพร้อมกันและเข้ากอดกัน  ก่อนปากจะค่อยๆประกบกัน ท่ามกลางหิมะและวันคริสมาตร์ที่พวกเค้าสองคนไม่มีวันลืม



                   ...เราสองคนจะอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์...

           ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราสองคน...

                  ...ก็จะรักกันตลอดไป...

          ...บนท้องฟ้า พระเจ้ายังคงมองเราอยู่...

         ...ขอบคุณ ที่ทำให้ผมกับแจจุงได้รักกัน...

           ...และขอให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป...

                    
           ...แจจุง ฉันรักนาย...



______________________________________________


เฮ้อ~ จบแล้วคร้า  สั้นไปป่าวอ่ะ พอดีแต่งไม่ค่อยถูก

เพิ่งเคยแต่งเศร้าๆครั้งแรกน่ะค่ะ  เดี๋ยวเรื่องต่อไปจะแต่ง

คิเฮนะคะ คอยติดตามกันด้วยนะคะ เม้นด้วยค่ะ







ฝากฟิคอีกเรื่องนึงด้วยนะ

(Fic)SJ_TVXQ_SNSD โรงเรียนY ครูบ้าปะทะนักเรียนแสบ