คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part: 12 Frustrate
<>
Part: 12
Frustrate
แต่แล้ว! เราสองคนก็ต้องหยุดทุกการกระทำเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง
“พอได้แล้วมั้ง เห็นอย่างนี้แล้วฉันชักรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจแฮะ”
“นาย!/ไอ้เพิร์ฟ!” ฉันและดริฟต์เราสองคนต่างก็อุทานออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้
“ตกใจที่เห็นฉันรึว่าขัดใจที่มีคนขัดจังหวะพวกนายกันล่ะดริฟต์^^” เขาบอกด้วยหน้าระรื่นแต่ฉันเห็นมือเขากำลังกำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆสังเกตได้จากเส้นเลือดที่ปูดขึ้นบริเวณข้อมือ
“หึหึ”
“ทำไมนายถึงมาอยู่นี่ล่ะเพิร์ฟ” ฉันถามออกไปเพราะหวังว่ามันจะสามารถคลี่คลายสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดนี้ได้
“เพิร์ฟ? นี่เธอสนิทกับมันถึงขนาดเรียกชื่อย่อมันได้แล้วหรอรัน” จากสถานการณ์ที่ฉันคิดว่าแย่แล้วพอดริฟต์ได้ยินชื่อย่อที่ฉันใช้เรียกเพื่อนเขามันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ฉันจะทำยังไงกับสถานการณ์ที่อึดอัดนี้ดีนะ...
“ฉันก็หึงเป็นนะรัน ที่เห็นคนที่ตัวเองกำลังจีบอยู่มาพลอดรักกับ ‘อดีต’ คนรักน่ะ หึหึ” ดูเหมือนว่าเพิร์ฟจะตั้งใจย้ำคำว่า ‘อดีต’ เป็นพิเศษเลยให้ตายสิ แค่นี้มันยังอึดอัดไม่พอใช่มั้ย?
“แกหมายความว่ายังไงไอ้เพิร์ฟ คนที่กำลังจีบอยู่งั้นหรอ?” ดริฟต์ใช้ปากคุยกับเพอร์เฟคต์แต่ดวงตานี่สิ เขากำลังมองฉันด้วยแววตาผิดหวังและเสียใจ ฉันอยากหนีไปจากที่นี่จริงๆเลยให้ตายสิ!
“เอ่ออ..นายกลับไปก่อนเถอะนะเพิร์ฟ” ฉันบอกเขา ได้โปรดเถอะอย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นนางวันทองสองใจไปมากกว่านี้เลย ฉันไม่น่าตัดสินใจให้โอกาสเพิร์ฟเพียงเพื่อต้องการประชดดริฟต์เลย ฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองตัดสินใจผิดอย่างมหันต์ อันที่จริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจเพิร์ฟเลยนะเพราะฉันคิดว่ายังไงไม่นานเขาก็ต้องเบื่อฉันไปเหมือนที่เบื่อพวกผู้หญิงคนอื่นดังนั้นฉันเลยคิดว่าถ้าเลือกใช้เขาเป็นเครื่องมือคงจะเหมาะเป็นที่สุด
“เธอไล่ฉัน?”
“ใช่! ฉันไล่นายได้โปรดกลับไปก่อนเถอะนะ ฉันขอร้อง”
“เธอจะไล่มันกลับไปทำไมรัน บอกมันให้รู้ไปเลยสิ ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน หึหึ”
“แกมันก็แค่แฟนเก่าของรันไงล่ะไอ้ดริฟต์!” เพิร์ฟตะโกนออกมาอย่างไม่ยอมแพ้เมื่อตัวเองตกฝ่ายเสียเปรียบ
“พอได้แล้ว พอทั้งสองคนนั่นแหละ!!” ฉันร้องออกมาอย่างเหลืออดเมื่อพวกเขามีทีท่าว่าจะไม่ยอมกันและถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่างคงจะมีมวยคู่เอกเกิดขึ้นที่นี่แน่ๆ
“เพิร์ฟกลับไปก่อนเถอะนะฉันขอร้อง ฉันมีเรื่องจะคุยกับดริฟต์แล้วฉันจะโทรหานายเอง ตกลงมั้ย?” ฉันหันไปมองเพิร์ฟด้วยสายตาอ้อนวอน
“ก็ได้ แล้วอย่าลืมโทรหาฉันนะ ฉันจะรอ” เขาบอกและหันหลังเดินกลับไปทางรถที่จอดอยู่ ตอนนี้เหลือเพียงฉันกับดริฟต์สองคนแทนที่เพิร์ฟไปแล้วสถานการณ์มันจะดีขึ้นแต่มันกลับแย่ลง ทำไมเราต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ด้วยนะ
“ฉันน่าจะรู้ว่าเวลายังเปลี่ยนได้แล้วนับประสาอะไรกับใจคน หึ” เขาประชด
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะดริฟต์ ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะ..”
“ชอบมันเข้าแล้ว?”
“เพราะ..แค่อยากประชดนายไงล่ะ!”
“......”
“ฉันอยากรู้ว่านายยังรักฉันเหมือนที่ฉันยังรักอยู่นายรึเปล่า...”
“รู้มั้ย บอกตามตรงเลยนะฉันกลัว..กลัวว่าเธอจะรักใครคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันหลังจากที่ฉันจากเธอไปฉันเลยทำตัวเป็นเพลย์บอยคบผู้หญิงไปเรื่อยๆก็เพราะหวังว่าจะมีใครสักคนที่ทำให้ฉันลืมเธอได้”
“......”
“แต่ฉันพึ่งรู้ว่าต่อให้ฉันจะนอนกับใครคบกับใครมากเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถทำให้ฉันลืมเธอได้เลยไม่เลยสักนิดเดียว เธอยังติดอยู่ในนี้ ในใจของฉันเสมอและจะอยู่ตลอดไปด้วยฉันสัญญา” เขาบอกและจับมือฉันไปกุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย
“ฉันดีใจนะที่ได้ยินนายพูดแบบนี้..ดริฟต์”
“แล้วไอ้เพิร์ฟล่ะ เธอจะเอายังไงกับมัน?” นั่นสิ แล้วเพิร์ฟล่ะ?
ความคิดเห็น