คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Part: 9 What are you want?
What are you want?
“นี่นาย! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายะ...” คำพูดของฉันสะดุดกึกเมื่อหันไปมองหน้าของคนที่เอาเสื้อมาคลุมไหล่ให้ฉันชัดๆ
เขา....มาทำไม?
“ดริฟต์..” เขาเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างๆฉันหลังจากเอาเสื้อมาคลุมไหล่ให้ฉันเสร็จ
“ไง รัน” เขาทักด้วยน้ำเสียงสบายๆเหมือนเราสองคนเป็นแค่เพียงคนรู้จักกันธรรมดาซึ่งต่างกับฉันลิบลับที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังขาดออกซิเจนอย่างกะทันหัน
“......” ฉันแกล้งเงียบเพราะรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์อย่างนี้เต็มทนฉันอุตส่าห์หนีออกมาแล้วแต่เขาก็ยังตามมา ตามมาตอกย้ำความเจ็บปวดที่เขาเป็นคนสร้างให้ฉัน งั้นหรอ? คงสนุกมากสินะ หึ!
“ไม่เจอกันนานเธอก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ หึหึ”
“เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ ฉันว่าฉันพึ่งเคยเห็นนายในผับวันนี้นะ^_^” ฉันแกล้งฉีกยิ้มให้เขาอย่างประชดประชัน
“เธอยังโกรธฉันอยู่สินะ”
“ทำไมฉันต้องโกรธนายด้วย เราเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกันเท่านั้นเอง!” ฉันตะโกนบอกเขาด้วยขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว ไม่นะ ฉันต้องไม่ร้องไห้ฉันจะร้องไห้ต่อหน้าเขาไม่ได้!
“ฉัน...ขอโทษ”
“ฮึก...” หลังจากที่เขาเอ่ยคำขอโทษออกมาก็เหมือนกับเขื่อนที่ใช้กักเก็บน้ำตาของฉันพังทลายลงทันที
“ฉันมาบอกเธอแค่นี้แหละ กลับบ้านดีๆล่ะ” เขาบอกแล้วก็หมุนตัวเดินจากไป ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันที่ตอนนี้กำลังทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพังด้วยซ้ำ
“ฮึกๆ ฮือ...ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย นายออกมาหาฉันทำไม นายออกมาทำไม??แค่นี้มันยังไม่สาแก่ใจนายใช่มั้ย?ที่ฉันต้องเจ็บปวดอย่างนี้มันยังไม่พอใจนายใช่มั้ย!!! ฮึก..ฮือ..” ฉันตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเกินสุดที่จะทนได้อีกต่อไปความเจ็บปวดที่ฉันอุตส่าห์กักเก็บมันไว้ในส่วนลึกของจิตใจได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้วในคืนนี้โดยมีเขาเป็นตัวกระตุ้นชั้นดี ทุกคนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองมาที่ฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นเมื่ออยู่ดีๆฉันก็ทรุดตัวลงไปร้องไห้กับพื้น
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นหลังจากที่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ตรงหน้า มือ..งั้นหรอ? มือใครกันนะ หวังว่าคงจะไม่ใช่ดริฟต์อีกหรอกนะ เพราะตอนนี้คนที่ฉันอยากเห็นหน้าเป็นคนสุดท้ายในโลกนี้ก็คือเขา
“นายมาทำอะไรที่นี่เพอร์เฟคต์?”
“ผมแค่ออกมาดูว่าคุณกลับรึยังน่ะ ให้ผมไปส่งนะ ^_^” ครั้งนี้ฉันไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลย เขาลากฉันขึ้นรถที่มาจอดอยู่แถวนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้โดยไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธจากฉันซักนิดเดียว
“นายคงจะเห็นตอนที่ฉันกับดริฟต์คุยกันแล้วสินะ” ฉันเอ่ยขึ้น หลังจากที่เราสองคนนั่งรถกันมาได้สักพักแล้ว
“พวกคุณเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นเหรอ?”
“ถ้านายยังอยากคุยกับฉันอยู่ล่ะก็หยุดใช้คำสุภาพพวกนั้นซะที ฉันระคายหู”
“^^”
“นายอยากรู้ก็ไปถามเพื่อนนายเองสิ มาถามฉันทำไม หึ”
“ไม่ต้องถามมันผมก็พอจะเดาออกแล้วว่าคุณ เอ๊ย เธอกับมันน่ะเคยเป็นอะไรกันมาก่อน”
“........” ฉันเงียบเพราะไม่อยากจะพูดถึงเขาคนนั้นอีก
“ทำไมถึงเลิกกันซะล่ะ เธอนอกใจมันงั้นหรอ หึหึ”
“นายเลิกพูดเรื่องนี้ซักทีจะได้มั้ย ฉันอยากพักผ่อน” ฉันพูดขึ้นอย่างเหลืออดหลังจากที่ฟังเขาพล่ามเรื่องที่ฉันไม่อยากฟังที่สุดไม่หยุดซักที
“หรือมันหนีเธอไปกับสาวอื่น?” เขายังไม่หยุด เหมือนต้องการยั่วโมโหฉันมากกว่าที่จะอยากรู้จริงๆ
“จอดรถ”
“^^” เขาทำเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันบอก
“ฉันบอกให้จอด! จอด-รถ-เดี๋ยว-นี้” ฉันเน้นทีละคำอย่างชัดเจน หวังว่านายคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ
“ฉัน-ไม่-จอด” เขาเน้นทีละคำอย่างชัดเจนเหมือนกับฉัน คิดผิดแล้วจริงๆที่มากับเขา เหอะ!
“คบกับฉันนะ” อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทั้งๆที่เมื่อกี้เรากำลังเถียงกันเรื่องจอดรถกันอยู่แท้ๆ
“นายจะบ้ารึไง ฉันรู้จักนายยังไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ ให้ตายสิ!”
ความคิดเห็น