คิดชื่อไม่ออกไว้คิดออกค่อยมาใส่

ทั่วทั้ง 7 ดินแดน ไม่มีที่ใดที่ข้าไม่เคยย่างกราย สมบัติทั่วทุกสารทิศหากข้าต้องการเพียงเอ่ยปากก็พร้อมมีผู้คนมามอบให้ ท่ามกลางคำสรรเสริญและเทิดทูน ทั้งๆที่ข้าควรจะมีความสุขและภาคภูมิ แต่เหตุใด...ภายในใจจึงรู้สึกโดดเดี่ยวเช่นนี้ ในหัวนึกย้อนถึงอดีตอันแสนไกล รอยยิ้มของทุกคนยังคงติดตรึงในความทรงจำเสมอ

"ข้าขอโทษ..." 

หากทว่าสิ่งที่ตอบกลับมากลับมีเพียงความเงียบงัน และความโดดเดี่ยวที่คอยกัดกินหัวใจของข้าไปทีละน้อย...