คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ARC 1 :: 7. [ Red ribbon love ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
ARC 1 :: 7. [ Red ribbon love ]
"เจอกันพรุ่งนี้นะ โชจัง"
ริทสึกะโบกมือลาคนที่ต้องลงจากรถเมล์ เด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องไม่ได้ตอบอะไรเธอ เขาเดินลงไปจากรถ - เมื่อร่างของเขาลับไปจากสายตาของนัยน์ตาสีชมพูเข้ม ริทสึกะก็พ่นลมหายใจออกมา นัยน์ตาที่แฝงแววความสนุกสนานเมื่อครู่ เปลี่ยนกลับเป็นแววตาที่ดูเบื่อหน่ายกับอะไรสักอย่าง
ใกล้จะถึงบ้านอีกแล้ว
พอคิดได้แบบนั้นริมฝีปากที่มีรอยยิ้มตลอดเวลาก็เม้มปากขึ้นมาระหว่างที่ตาทั้งสองข้างมองไปตามทาง ความรู้สึกในอกไม่มีเหลือเลย ทั้งพลังและความตื่นเต้น บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าที่ได้รับหลังจากไม่มีใคร
เพราะเมื่อกลับถึงบ้าน ริทสึกะก็ไม่มีใครอยู่ดี
เมื่อรถเมล์จอดลงหน้าป้าย เธอขยับตัวลุกเดินลงจากรถไป เท้าทั้งสองข้างขยับเดินไปด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ไม่ได้เร่งรีบเดินอะไร กลับกันริทสึกะพยายามเดินให้ช้าเพื่อถ่วงเวลาการไปถึงบ้านของตัวเอง
ระหว่างเดิน มือก็เล่นริบบิ้นผูกผมสีแดงของตนเอง เล่นไปเล่นมา เจ้าริบบิ้นสีแดงก็หลุดจนตกลงกับพื้น อาจเพราะหลังจากเรียนคาบของออลไมท์ทำให้ความแน่นที่ผูกไว้กับผมมันคลายออก เด็กสาวหันกลับทันควันก่อนจะก้มลงหยิบริบบิ้นสีแดงที่ตนใช้ผูกผมเป็นประจำขึ้นมาจากพื้น
นึกถึงเรื่องที่ไม่ควรนึกถึง
เรื่องที่ไม่น่าจดจำ
ได้แต่คิดแล้วก็แค่นหัวเราะ ทั้งๆที่ไม่อยากจำ
แต่ริทก็ยังเลือกที่จะผูกผมด้วยริบบิ้นสีแดงโง่ๆ
เพื่อใครบางคนอยู่ดีนี่
ริบบิ้นที่ถูกเก็บมาจากพื้น เด็กสาวขยับมือใช้มันผูกเส้นผมสีขาวของตนเองขณะที่ในหัวสมองก็ยังคงคิดถึงคำพูดในวัยเด็กที่คนพูดอาจจำไม่ได้แล้ว
"พอผูกผมเรียบร้อยแบบนี้ ลูกน่ารักมากเลยนะ"
คำพูด สายตาอบอุ่น
ความรักใคร่ที่ส่งออกมา ผิดกับตอนนี้อย่างชัดเจน
และเสียงในหัวที่ตัวเองตอบคราวนั้นมันก็ดังขึ้น ดังขึ้นพร้อมๆกับริมฝีปากของริทสึกะที่พูดทงนประโยคในวัยเด็ก
"ถ้าเป็นแบบนั้น ริทก็จะผูกผมแบบนี้ต่อไปจนโตเลย เพราะคุณพ่อชอบนี่นา"
เธอในตอนนั้น
เด็กหญิงสามขวบผู้ที่ยังไม่รู้ความจริง
ถ้าหากไม่รู้ความจริง
คงจะละเมอเพ้อพกอยู่ในฝัน
โดยไม่เจ็บปวดแบบนี้
ชีวิตในโรงเรียนม.ปลายยูเอย์ไม่ได้ต่างจากชีวิตเด็กม.ต้นมากนัก มีการเรียนหนังสือ มีการเลือกหัวหน้าห้อง ด้วยความรักเขามากของริทสึกะ เธอเลยไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเขียนชื่อของโทโดโรกิ โชโตะ ลงบนแผ่นกระดาษในการโหวต
น่าเสียดายที่ดูเหมือนโชจังจะโหวตคนอื่น!
แต่ไม่ว่าโชจังจะโหวตใครก็ขอให้ทราบไว้ว่ามีคนหนึ่งรักเธอมาก
โฮมรูมจึงจบลงหลังได้ผู้นำห้องก็คือมิโดริยะ อิซึคุ กับ ยาโอโยโรสึ โมโมะ - ริทสึกะไม่ได้สนิทสนมอะไรกับทั้งสองคน แต่ก็ไม่ได้คิดค้านอะไร เอาน่า อย่างน้อยห้องนี้ก็ไม่ได้ถูกบาคุโกขึ้นมาคุมก็พอแล้ว แค่คิดก็เหมือนก๊อตซิลล่าเตรียมพ่นไฟ ระเบิดใส่ทุกคนทุกครั้งที่มีโอกาส
หลังจากโฮมรูมผ่านไป ริทสึกะก็เข้าสู่ช่วงเวลาการเรียนอีกครั้ง เด็กสาวไม่ได้สนใจ ใจเธอเหม่อลอยคิดไปถึงเรื่องอื่นๆ สมาธิในการเรียนไม่มีเลยสักนิด
อย่าหาว่างั้นว่างี้เลยนะ
แต่เธออยากลาออกจริงๆ
กับเรื่องเรียนเนี่ย - คิดแล้วก็นับถือเด็กบางประเทศที่เรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสี่โมงเย็นโดยที่ไม่นับการเรียนพิเศษเพิ่มเติม
"เห โคซากุระ ตื่นได้แล้วน่า"
หลังจากหลับไปในคาบเช้าจนออดดังผ่านไปแล้ว คิริชิมะ เจ้าของเรือนผมสีแดงก็เรียกเธอที่นั่งอยู่ข้างหลัง (แอบหลับอยู่หลังเขามาตลอดคาบ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน) ให้ตื่นจากความฝันหลังออดดัง ริทตั้งตัวตรงมองไปด้านหลังห้องก่อนจะพ่นลมหายใจเมื่อค้นพบว่าโชโตะไม่อยู่ประจำที่นั่งแล้ว เด็กสาวเบะปาก
"เป็นอะไรล่ะนั่น?"
คามินาริหันมาบ้างก่อนจะถามเมื่อเห็นสภาพหน้าบูดบึ้งไม่พอใจของคนที่หลับตลอดคาบเช้า
"โชจังไปแล้วเหรอ?"
"ถ้าหมายถึงโทโดโรกิล่ะก็ ไปตั้งนานแล้ว"
ริทสึกะยิ่งหน้าบูดมากกว่าเดิม ท่าทางของเธอทำให้คามินาริหัวเราะออกมาคล้ายตลกนักหนา "คามิจัง ขำไรอ่ะ เดี๋ยวเหอะนะ"
"เอ้า ก็เธอโดนทิ้งแล้วสินะ"
"พูดจาจาบจ้วง! ตบปากตามอายุเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"เอาน่า อย่าพึ่งตีกันเลย"
คิริชิมะค่อยๆปรามเธอกับคามินาริ เขาหัวเราะ ก่อนที่เราสามคนจะหัวเราะไปพร้อมๆกัน ริทสึกะลุกขึ้นก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยชวนสองหนุ่มเลขที่ก่อนหน้าตนทั้งคู่
"ไปกินข้าวกันไหม หนุ่มๆ <3"
เอ่ยชวนพลางขยิบตา
ที่นั่งในโรงอาหารถูกจับจองด้วยเด็กสามคนจากห้อง 1-A ริทสึกะทำตัวตามสบายขณะที่เพื่อนร่วมห้องอีกสองคนก็ทำตัวสบายๆเช่นเดียวกับเธอ ระหว่างทานข้าวกลางวันก็พูดคุยกันไประหว่างมื้อ
"หา? เอาจริงดิ นี่เธอเคยอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาก่อนเหรอ?"
"แล้วโรงเรียนหญิงล้วนในความคิดของคามิจัง มันเป็นแบบไหนเล่า!" เธอพูดกลั้วหัวเราะ "ม.ต้นเรียนอยู่หญิงล้วนน่ะ ว่าแต่คิริจังเคยอยู่โรงเรียนเดียวกับมินะจังงั้นเหรอ?"
ดวงตาซุกซนหันไปมองเพื่อนผมแดงอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามข้างๆกับเจ้าของอัตลักษณ์สายฟ้า
"ใช่ๆ"
"แล้วนี่บาคุโกไปไหนเหรอ?"
เธอเท้าคางถามขึ้นมา ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะตอบคำถามของเธอ คิริชิมะเป็นฝ่ายตอบคำถาม
"หมอนั่นเหมือนจะเห็นว่าเดินไปห้อง B นะ แต่ไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"หาสาวแน่ๆ" ริทสึกะฟันธงออกไป
"ไม่หรอกมั้ง หมอนั่นดูไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้นเลย"
"ของแบบนี้อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละน่า คิริจัง"
คามินาริเสริมเธอบ้าง "ก็จริงนะ แต่พอแค่คิดว่าคนอย่างหมอนั่นมีแฟนก็รู้สึกตลกขึ้นมาแล้ว"
ไม่ทันจะได้เม้าต่อ เสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นมา นักเรียนแผนกฮีโร่สามคนต่างลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงไปที่ทางออก ร่างกายของเธอ คามินาริ คิริชิมะต่างถูกฝูงชนโหมเข้าใส่จนต้องไหลไปกับความเบียดเสียดของฝูงชน
ให้ตายสิ! ทำไมเวลาแบบนี้ ริทถึงไม่มีพระเอกอยู่ข้างกายบ้างนะ!
เธอเองก็เหมือนกับผู้คนในฝูงชนที่ถูกเบียดเสียดจนเหมือนปลากระป๋อง ยิ่งนัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองไปเห็นเพื่อนร่วมห้องชายหญิงสองคนอย่างมิโดริยะกับชิโอริ ก็ยิ่งทำให้เพลิงแค้นในอกถูกสุมเข้ามา
ร่างกายของสองคนนั้นแนบชิดกันเพราะแรงเบียดเสียดจากฝูงชน ไหนจะมือของเจ้าของเรือนผมสีเขียวเข้มเย็นตาที่โอบเอวของเด็กสาวผมสั้นสีเทา ก็ทำให้ริทสึกะรู้สึกอิจฉาตาร้อนขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก!
พระเจ้าคะ ใจร้ายกับยัยริทไปไหม ไม่ส่งพระเอกมาให้ แล้วยังจะให้เห็นสองคนสวีทกันอีก! ใจร้าย!
และดูเหมือนความเป็นลูกไม่รักของพระเจ้าจะยังไม่จบเพียงเท่านั้น - เธอเสียสมดุลเซ ร่างกายที่ตอนแรกไหลไปกับฝูงชนเมื่อเสียสมดุลก็ทำให้คว่ำลงไปกับพื้น ริทสึกะเจ็บกับการล้มลงไปไม่น้อย ดวงตาสีชมพูเบิกกว้าง เมื่อฝูงชนที่ไหลกำลังจะขยับเข้ามา
มันเหมือนโดมิโน่ หากมีตัวใดสักตัวล้มก็จะล้มตามกันหมด และฝูงชนที่ไหลมาหากหยุดไม่ได้ เขาจะชนเธอจนล้มระเนระนาดกันไปหมด
ริทหลับตารับความเจ็บปวด เพราะอย่างไรถ้าล้มตามกันมา เธอจะต้องรับแรงปะทะต่ออย่างปฏิเสธไม่ได้
แต่ความเจ็บที่คาดเดาไว้ไม่เกิดขึ้น เพราะฝูงชนถูกหยุดเอาไว้ได้ ด้วยคำพูดของอีดะ
"ทุกคน มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! ก็แค่นักข่าวเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องตกใจ!!"
ถ้าไม่ได้อีดะ
เธอต้องตายแน่ๆ
โดนทับตาย
จบอนาถ - เป็นนางเอกทั้งที ไม่มีพระเอกมาช่วยเธอหน่อยเหรอ!?
ริทสึกะค่อยๆลุกจากพื้น รู้สึกเจ็บที่เข่าไม่น้อย คงเพราะล้มกระแทกลงไป ทำให้ตอนนี้หัวเข่ามีเลือดซึมออกมาเป็นแผลเล็กน้อย หลังจากสถานการณ์ในช่วงพักกลางวันสงบลง
"เห นี่ไปห้องพยาบาลดีไหม? โคซากุระ"
คิริชิมะถามไถ่หลังจากเราสามคนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ริทส่ายหัวกลับไป
"โอ๊ยๆ แผลแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอกน่า" เธอบอกปัดไปอย่างไม่คิดอะไร "เดี๋ยวเค้าไปล้างแผลที่ห้องน้ำก็ได้ ไม่ต้องห่วงหรอก"
พอได้รับคำตอบพร้อมสีหน้าปั้นยิ้ม ทั้งสองคนก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรกังริทสึกะ
"มาให้พวกฉันช่วยพยุงไหม?"
คามินาริถาม ริทหัวเราะ "ขอบใจน้า"
เธอถูกพาพยุงมาที่หน้าห้องน้ำ ริทสึกะผละตัวออกจากทั้งสองคนและเดินเข้าไปในห้องน้ำ เด็กสาวตรงไปที่ก๊อกน้ำ มือข้างหนึ่งเปิดก๊อก มืออีกข้างก็ถกกระโปรงที่สวมขึ้นเล็กน้อย และใช้มือที่เปิดก๊อกมารองน้ำเพื่อนำมาใช้ลูบแผลถลอกที่เกิดจากกาาล้มบนหัวเข่า
เพียงแค่สัมผัสของน้ำเย็นสัมผัสลงบนเนื้อผิวที่ถลอกก็แสบขึ้นมาจนต้องกัดฟัน
แต่เอาเถอะ
ก็แค่นี้เอง
เธอล้างมือทั้งสองข้างหลังล้างแผลของตนเสร็จ ส่องกระจกก่อนที่จะนิ่งไป เมื่อเห็นว่าริบบิ้นที่ผูกผมของตัวเองเอาไว้ ไม่ได้อยู่บนหัว สงสัยคงเป็นจังหวะชุลมุนที่ทำให้ริบบิ้นเส้นนั้นที่ผูกมาลวกๆเพราะตื่นสายหลุดออกไปหลังผ่านการเบียดเสียดของฝูงคน พอคิดได้แบบนั้นริทก็ขยับเดินอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้กระเทือนมากนัก เมื่อออกมาก็พบว่าทั้งสองคนที่รออยู่ก่อนแล้ว มีใครคนหนึ่งที่เพิ่มมาด้วย
และเพราะนิสัยส่วนตัว
ทำให้เธอเข้ากระโจนกอดแขนเลย
"ฮายยย โชจังงง"
"ริท…"
"วันนี้เธอหายไปไหน ไม่รอกินข้าวกับเค้า เค้าเหงานะ!"
แสดงท่าทางโวยวายออกไปพลางพองแก้ม ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น
แต่แอบส่งซิกให้คามินาริลากคิริชิมะออกไปอย่างรู้งาน แน่นอนพ่อหนุ่มผมทองรู้งานดีกว่าใคร ห้อยเพื่อนรักของตนไปแล้ว ขณะที่ริทสึกะกอดแขนของอีกฝ่ายที่ก้มมองเธอ เขาหรี่ตามอง
"เธอแปลกตาไปนะ ริท"
"ริบบิ้นเค้าหายอ่ะ"
เธอบ่น "พอไม่มีมันแล้ว - ดูดิ ไม่คู่กับผมขาวแดงสุดเท่ของโชจังเลย"
พออีกฝ่ายได้ยินคำกล่าวเพ้อๆของหล่อน เจ้าของสองอัตลักษณ์ไฟน้ำแข็งก็ถอนหายใจดังให้ได้ยิน
ก่อนจะขยับมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของยูนิฟอร์ม
"ของเธอนี่"
นัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองของในมือของอีกฝ่ายก่อนจะเงยขึ้นมาหาสบตากับลูกแก้วสีเทาและเทอร์ควอยซ์ที่มองตนอยู่ ริทสึกะค่อยๆฉีกยิ้มออกมา
"เก็บได้เหรอคะ โชจัง"
"อื้อ"
ริบบิ้นสีแดงของเธอที่เขาเก็บได้
เด็กสาวหัวเราะร่า
"คิดไรกับเค้าอ่อ เก็บใจเค้ามาจากพื้นแบบนี้อ่ะ!"
"ริท นี่มันริบบิ้น มันไม่ใช่หัวใจ"
"โห โชจังนี่ไม่ทันมุกเอาซะเลย!"
เธอโวยวายออกไป
ก่อนจะต้องหยุดคำพูดของตัวเองนิ่งค้าง
เมื่อมือของคนที่ถือริบบิ้นค่อยๆขยับมาแตะลงบนเส้นผมสีขาวสะอาดตาไม่ต่างอะไรจากเส้นผมฝั่งหนึ่งของเจ้าของมือ
ใครจะคิด
ว่าโทโดโรกิ โชโตะ คนนั้นกำลังผูกผมให้ริทสึกะ
และทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
"ทีหลังก็ผูกดีๆนะ"
เขาบอกขณะที่กำลังผูกผมให้
ให้ตายสิ หัวใจสาวน้อยของเธอมันสั่นไหวไปหมดแล้ว
กรี๊ดดดดดดดด
กรีดร้องในใจไม่หยุด ก็ใจมันหาย ละลายละลายละลายละไหลไปกับเธอ!
แม้ว่ามือคู่นั้นจะผละออกจากเส้นผมของเธอไปแล้ว
แม้ว่าจะกลับมาที่ห้องเรียน
แม้ว่าอีดะจะได้กลายเป็นหัวหน้าห้องไปแล้ว
แม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะมีอะไรมากมาย หากแต่ความคิดของริทสึกะมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
โชจังชนะ
โชจังชนะใจเธอมาก
ให้ตายสิ บอกเลยนะ - ฉันต้องได้เป็นสะใภ้ตระกูลโทโดโรกิ ฉันต้องได้ ฉันต้องโดน
|||||
Talk with มาวว ♡
ตอนนี้เรื่องนี้กำลังสปีดให้ทันอีกสองเรื่องนะคะ จบตอนนี้ก็จะขึ้นเหตุการณ์ที่ USJ แล้ว ซึ่งก็คิดว่าไม่ตามหลังกันมากเลยจะเริ่มไปอัพอีกสองเรื่องที่ขึ้น arc2 ไปแล้วก่อน (และแบ่งมาอัพเรื่องนี้ให้ขึ้น arc2 เหมือนกัน)
มาเป็นกำลังใจให้ยัยต่อไปกันเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ รักนะคะ ❤
ความคิดเห็น