คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ARC 1 :: 6. [ Carelessness, playfulness, often these things lead us to defeat ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
ARC 1 :: 6. [ Carelessness, playfulness, often these things lead us to defeat ]
ริทสึกะยืดเส้นยืดสายอยู่ภายในตึกรอเวลาที่การต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้น ถึงจะดูเหมือนวอร์มร่างกายเตรียมพร้อมแต่บรรยากาศของเธอกับอีกสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ลูกสาวบ้านโคซากุระทำตัวเสมือนว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ต้องจริงจังอะไรเลยสักนิดเดียว
"ถึงจะเป็นการฝึกก็เถอะ แต่ให้มาเป็นวิลเลินก็ลำบากใจอยู่เหมือนกันนะ"อีดะเปรยขึ้นมาพลางเดินตรงไปหาอาวุธกลางห้อง "แค่ปกป้องเจ้านี่ไว้ให้ได้ก็พอแล้วสินะ" เด็กหนุ่มแว่นว่าขยับมือเคาะลงไปที่สิ่งสมมุติว่าเป็นอาวุธที่ต้องรักษาเอาไว้ในฐานะวิลเลิน "ข้างในกลวงโบ๋ไม่มีอะไรแหะ"
"เอ่อ เค้าว่าออลไมท์ก็คงไม่เพี้ยนขนาดให้พวกเราเล่นกับระเบิดของจริงหรอกมั้งนะ"ริทสึกะเปิดปาก "เพราะแค่มีระเบิดตู้มๆร่วมทีมด้วย พวกเราก็จะแย่แล้ว"
"หุบปากแกไปเลยนะ"
"หวาๆโกรธกันซะแล้วเหรออ พ่อระเบิดระเบ้อ!"
"แกนี่มัน!"
ริทฉีกยิ้มให้บาคุโก เขากัดฟันกรอด ก่อนจะหันไปคุยกับอีดะแทน "เฮ้ย!"
พอถูกเมิน สาวน้อยน่ารักอย่างเธอก็ทำแค่ยืดเส้นยืดสายร่างกายต่ออีกหน่อย แต่หูทั้งสองข้างก็ยังทำหน้าที่สอดรู้สอดเห็น "เดกุมันมีอัตลักษณ์สินะ?"
พบคนไม่มูฟออนแหละ - โห เอะอะก็จะหาเรื่องเขาท่าเดียวอ่ะ พ่อ
"ตอนทดสอบสมรรถภาพก็เห็นแล้วนี่"
อีดะหันไปตอบคนที่หันหลังให้ "ถึงจะดูเหมือนว่าใช้แล้วมีความเสี่ยงพังร่างกายของตัวเองอยู่ก็เถอะ"
"นั่นสิน้า เหมือนเด็กพึ่งหัดใช้อัตลักษณ์งั้นแหละ"
เธอเสริม
"จะว่าไปแล้ว ทำไมนายถึงสนใจมิโดริยะคุงขนาดนั้นล่ะ?"
ท่าทางของบาคุโกดูอารมณ์ไม่สู้ดีเท่าไรนัก ดูๆไปก็ชวนให้รู้สึกว่าตานี้ช่างดูเป็นพวกอารมณ์แปรปรวนที่ควรอยู่ห่างไกลให้มาก - อ้อ แต่ว่าริทดันไม่ใช่พวกเพลย์เซฟน่ะสิ
ถ้าเขาเป็นน้ำมัน เธอจะเป็นไฟแช็ก เผากันให้วอดวายไปเลย! สนุกออก!
ไม่ทันจะได้ขยับตัวเข้าไปกวนต่อ เสียงประกาศที่ดังมาจากห้องมอนิเตอร์ก็ดังขึ้น ริทสึกะแอบเบ้ปากเล็กน้อย ออลไมท์อ่า! ขัดเวลาจังหวะสนุกอีกแล้ว!
"การแข่งขันในพื้นที่อาคารของทีม A และทีม D จะเริ่มขึ้นแล้ว!! เริ่มได้!!!"
เมื่อได้รับสัญญาณเริ่มต้นการต่อสู้ภายในอาคาร ริทสึกะมองไปยังอีกสองหนุ่ม เธอยังคงใบหน้าที่มีรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ "เริ่มเลยไหม?"
"ฉันจะไปเล่นงานไอ้เดกุเอง!"
"บาคุโกคุง!"
"เอาสิ"
"โคซากุระคุง!"
อีดะหันขวับมาทางเธอแทนหลังจากที่ริทสึกะไม่มีทีท่าจะห้ามอะไรเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดที่เลือดร้อน เด็กสาวปล่อยให้เจ้าของเรือนผมสีฟางขยับตัวนำไปหาศัตรูภายในอาคารก่อนที่เธอจะโดนอีดะโวยวายใส่ "ทำไมถึงไม่ห้ามเขาสักนิดเลยล่ะ! โคซากุระคุง"
ริทหัวเราะแห้ง "ฟังนะ อีดะจังง"
ปั้นหน้ายิ้มไม่ลดละ "เราไม่สามารถควบคุมคนแบบนั้นได้หรอก สู้ปล่อยให้อีกฝ่ายไปตามธรรมชาติจะดีกว่า" พูดจบก็หัวเราะร่วน หากแต่คนที่ได้รับฟังคำของเธอกลับดูไม่สบายใจขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก
พอเขาไม่เล่นด้วย เธอก็ถอนหายใจยาว แล้วมองตาอีกฝ่าย
"ก่อนอื่น เรามาช่วยกันเคลียร์ของในห้องนี้ออกไปกันเถอะ" ริทเอ่ยชวน "ไม่งั้นเราจะถูกอุรารากะจังที่ตานั่นปล่อยมาแว้งกัดเราได้น้า!"
"จริงด้วย!"
พอได้ยินการคาดเดาของริทสึกะ หนุ่มแว่นที่อยู่ในคอสตูมฮีโร่ก็ช่วยเธอเก็บกวาดข้าวของที่อุรารากะจะสามารถใช้เป็นอาวุธออกให้หมด เด็กสาวผมสีขาวพิสุทธิ์ช่วยอีดะเคลียร์พื้นที่ให้สำเร็จเรียบร้อย
เมื่อพื้นที่บริเวณนี้โล่งลงแล้ว เด็กสาวก็แปะมือกับเพื่อนร่วมทีม
"เวรี่กู๊ดค่า!"
ขยิบตาให้หนึ่งทีสวยๆ
"เดี๋ยวคราวนี้เค้าจะออกไปบ้าง อย่างน้อยเพื่อลดจำนวนศัตรูนะ! อีดะจังก็คอยเฝ้าตรงนี้แล้วกัน!"
"โอเคเลย โคซากุระคุง!"
เมื่ออีดะพูดจบ ริทก็ใช้อัตลักษณ์ของตัวเอง ที่ปลายเท้าของเธอกลีบซากุระรวมตัวกันพร้อมจนเกิดกระแสลมที่ทำให้ร่างกายของเด็กสาวลอยขึ้นเหนือพื้น ร่างกายของเธอขยับนั่งลงไปบนกองกลีบซากุระสีชมพูหวานอย่างไม่กลัวที่จะตกร่วงลงไป
และก่อนที่เธอจะไปสู้รบกับทางข้างหน้า
"โคซากุระคุง"
"ขาคะ?"
"คือมือเธอ"
อ่อ
ริทสึกะที่ลอยขึ้นเหนือพื้น
แล้วเอามือลูบๆหมวกฮีโร่ที่อีดะสวมบนหัว
"ไม่มีอะไรหรอกน่า เค้าไปก่อนน้า!!"
"เธอทำเหมือนผมเป็นหมาเฝ้าบ้านนะ โคซากุระคุง!!"
บ้าน่า
อีดะ
ยูอ่ะคิดมาก !
เป็นปาล์มมี่อ่อ คิดมากอ่ะ
เหาะเหินจากอีดะมาสักพัก ริทสึกะไขว่ห้างนั่งสบายๆ ท่าทางติดเล่นไม่ได้ตึงเครียดหรือจริงจังอะไร เด็กสาวเจ้าของตาสีชมพูมาเจนต้าได้ยินเสียงฝีเท้าของเหยื่อ จากที่ฟังแล้วก็พบว่ามีสองเสียงกำลังตรงขึ้นมาทางนี้
เอาล่ะ
ได้เวลาทักทายแล้วนะ
มือขยับเรียกกลีบซากุระให้มากขึ้นจนเกิดลมให้เพื่อนร่วมห้องสองคนรู้สึกตัวได้
"ชิโอริจัง อัตลักษณ์นี้มัน!"
"โคซากุระ!"
"แหมๆ เรียกเค้าเหรอคะ?"
ส่งเสียงหวานยียวนไปหา ขณะกำลังนั่งไขว่ห้างบนกองกลีบซากุระในอากาศ เป็นการเปิดตัวที่ริทค่อนข้างคิดว่าตัวเองแกรนด์พอสมควร ดูยิ่งใหญ่! เกรียงไกร!
และขขยับนิ้วมือเรียวที่ทำเล็บเจลค่อยขยับชี้ปลายนิ้วไปหา คลี่ยิ้มสวยๆอวดไปหาสองสาวที่มาอยู่ตรงหน้าตนเอง นิ้วมือชี้ไปที่เด็กสาวผมบ๊อบสีน้ำตาลก่อนแล้วเอ่ย "คนที่หนึ่ง" ก่อนจะขยับนิ้วมาไปยังเด็กสาวตาสีฟ้าอ่อนที่เงยมองสบตาเธอด้วยแววตาตำหนิ "คนที่สอง...เอ...แล้วคนที่สามล่ะ?"
ริทสึกะถามถึงมิโดริยะ ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเผชิญหน้ากับบาคุโกอยู่
"เดกุคุงกำลังสู้กับบาคุโกน่ะ!"
เป็นอุรารากะที่ตอบริทสึกะมา ใบหน้าของเธอดูเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าของริทสึกะที่ยังดูไม่มีความตึงเครียดอะไร
"งั้นสองคนนั้นก็ 1vs1 สิน้าาา" ลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงสบายๆของตนเอง "แต่ตอนนี้มัน 2vs1 ไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะ ตัวเอง"
พลางเล่นลิ้นเพื่อเอ่ยข้อเสนอ
"ถ้าไม่มีอะไรก็บอกมาสิว่าอาวุธอยู่ที่ไหน"
ชิโอริตอบด้วยเสียงเรียบ มือเธอจับแขนของอุรารากะเอาไว้ แต่ตาก็ยังคงมองมาที่ริทสึกะอย่างระมัดระวัง
ริทสึกะยังไม่รีบขยับ แต่เมื่อเห็นว่าสองสาวมีที่ท่าจะผ่านเธอไปดื้อๆ เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสรขาวพิสุทธิ์ก็กระโดดลงไปดักข้างหน้า พลางโชว์ของในมือที่เป็นซากุระหลอมรวมกลุ่มจนมันมีรูปร่างคล้ายดาบ จ่อเข้าไปยังคอหอยของชิโอริ ซาจิตะที่อยู่เบื้องหน้าของตัวเอง
"ถ้าขยับล่ะก็...เค้าจะเฉือนคอเตงเป็นเสี่ยงๆแน่ แม่ขา"
เธอพูดพลางเดาะลิ้นดูสนุกสนาน แม้จะไม่ส่งจิตสังหารออกไป
"โคซากุระจัง ต้องการอะไรกัน!"
อุรารากะถามแทนคนที่โดนปองร้ายจากเธอ ริทสึกะส่งมอบรอยยิ้มไปให้ พลางหัวเราะเสียงแหลม "ทิ้งใครสักคนไว้กับเค้าสิ จะเป็นอุรารากะจัง หรือ แม่ขาก็ได้น้า"
แม้จะอธิบายอยู่แต่ขณะเดียวกันก็ยังจ่ออาวุธจากกลีบซากุระเข้าที่คอของชิโอริ เด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระไม่มีทีท่าจะปล่อยไปง่ายๆ หนำซ้ำยังจ่อและกดเข้าไปกับผิวของชิโอริที่อยู่ทีมตรงข้ามจนของเหลวกลิ่นสนิมไหลซึมออกมาจากลำคอขาวของเด็กสาวผมสีเทาสั้นหยักศกตรงหน้า
"ถ้าใครสักคนตัดสินใจไป เค้าจะยอมบอกที่อยู่ของอาวุธให้นะ"
แลกเปลี่ยนข้อเสนอให้น่าสนใจ
"อุรารากะ เธอไปค่ะ"
คนถูกจ่อดาบไว้กับลำคอเอ่ยไล่ จนริทสึกะผิวปากขึ้นมาเหมือนกำลังดูหนัง
"แต่...ชิโอริจัง!"
"เร็วเข้า!"
"ชั้นบนสุด"
เธอบอกที่อยู่ ก่อนจะขยับมือที่จับดาบกลีบซากุระตวัดใส่เด็กสาวที่เป็นคู่ต่อสู้ของตัวเอง ชิโอริตอบสนองขยับหลบการโจมตีของริทได้ ตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นส่งสัญญาณบอกให้อุรารากะเคลื่อนไหว พอเป็นแบบนั้นเด็กสาวอัตลักษณ์ซีโร่กราวิตี้ก็ขยับออกแรงวิ่งไปจากตรงนี้
อีกฝ่ายถอยหลบเธอไปคล้ายตั้งหลัก
"เค้าน่ะ สงสัยนะ"
ตั้งข้อสงสัยออกไป
"อะไร?"
"อัตลักษณ์ของแม่ขาน่ะ"แม้จะเอ่ยปากถาม แต่ร่างกายของริทสึกะก็ขยับ "ถ้าเดาคงไม่ได้หวือหวาอะไรสินะ?"
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถามเพราะกำลังหลบดาบที่เปลี่ยนทิศทาง ในคราแรก ริทใช้มือขวาในการกวัดแกว่งดาบจากกลีบซากุระแต่บัดนี้มือซ้ายของหล่อนก็ออกโรงเช่นเดียวกัน ริทใช้อัตลักษณ์ให้กลีบซากุระเรียงตัวกันเป็นสายยาวราวแส้พุ่งตรงจับตรึงข้อเท้าของคู่ต่อสู้ของตัวเองเอาไว้ เธอออกแรงดึงจนร่างกายของเด็กสาวตรงหน้าล้มลงกับพื้น
"แล้วอยากรู้รึเปล่าล่ะว่าคืออะไร?"
ทางนั้นยันตัวขึ้นเผชิญหน้ากับริทอีกครั้ง เด็กสาวตาสีชมพูถอนหายใจ เจ็บแล้วแท้ๆยังลุกขึ้นมาได้อีก จะจริงจังอะไรขนาดนั้น แต่ก็เลือกตอบไปด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
"เอาสิ! เค้าอยากรู้มากๆเลยล่ะ!"
"ฮีลลิ่งด้วยยา"
ไม่เห็นน่าตื่นเต้นเลยสักนิด ขอโทษที่คาดหวังก็แล้วกัน
"เรียบๆจริงด้วย"
ขณะที่พูดเสียงระเบิดจากชั้นด้านล่างก็ดังขึ้น บาคุโกคงจบงานแล้วล่ะมั้ง?
โคซากุระ ริทสึกะคิดแบบนั้น ก่อนจะขมวดคิ้วยามได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเจือจางมาในอากาศ กลิ่นของมันฉุนขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกหงุดหงิด
"กำลังรักษาร่างกายของตัวเองอยู่รึไงคะ?"
"เกือบถูก"
คราวนี้นัยน์ตาสีชมพูเบิกกว้างยามที่ฝั่งนั้นสะบัดข้อเท้าของตัวเองออกจากแส้ซากุระที่เธอพันเอาไว้กับข้อเท้าของชิโอริ - ฝ่ายที่รอดพ้นจากการจับกุมพุ่งเข้ามาหาริท จนร่างที่อยู่ภายใต้คอสตูมฮีโร่กิโมโนประยุกต์ล้มลงไปกับพื้น
ให้ตายสิ!
ประมาทไปซะแล้ว!
ชิโอริ ซาจิตพกดร่างของหล่อนไว้กับพื้น ขึ้นคร่อมไม่ให้ริทสามารถลุกออกไปได้
ไม่หรอก มันไม่จบแค่นี้หรอกน่า!
มือของริทสึกะขยับพุ่งขึ้นไป แม้ว่าเด็กสาวผมเทาควันบุหรี่จะขึ้นคร่อมร่างของหล่อนได้ แต่มือของอีกฝ่ายก็จับเข้าที่คอของเธอและออกแรงบีบจนเป็นรอยแดงขึ้นมาได้
ชิโอริกัดฟัน
แต่อยู่ๆอีกฝ่ายก็แค่นหัวเราะออกมาใส่ริทสึกะ
"มันเป็นฮีลลิ่งด้วยยา - แต่ความจริงคือการใช้ยาอย่างอิสระต่างหากค่ะ"
"อะไรนะ! ---"
แบบนั้นมันเท่ากับวางยาได้เลยนี่นา!!
ร่างกายของริทสึกะตอบสนองต่อฤทธิ์ยาสลบแล้ว มือที่บีบลงไปที่คอของชิโอริเมื่อครู่อ่อนแรงลงจนหมดแรงไป และคลายออกมา
ให้ตาย
นี่เธอ แพ้เพราะประมาทชัดๆเลย
ขี้โกง
แพ้และโดนตำหนิอีกว่าประมาทเกินไป
ทำไมต้องมาย้ำด้วยนะ เรื่องนั้นเธอรู้อยู่แล้ว
เด็กสาวแสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าเซ็ง หลังจากสู้จบจนหมดเวลาเรียนเธอก็ยังคงงอนเด็กสาวผมสีเทาตัดสั้นคนนั้นอยู่ดี
แต่ถามว่าชิโอริแคร์หล่อนไหม ก็ไม่อ่ะ
อ่า
แต่ว่า
โชจังน่ะ โคตรเท่เลย
ตอนที่อีกฝ่ายแช่แข็งทั้งตึก ก็ทำให้หัวใจของริทสึกะตึกตักตามไปด้วย สุดยอดจริงๆเลย ฮือ สุดยอด สุดยอดที่สุด!
เธอคิดแล้วยิ้มกว้างออกมา
โชจังแฟนริทเก่งที่สุด!
เพราะฉะนั้นเมื่อหลังเลิกเรียน ริทสึกะถึงได้รีบก้าวเท้าเดินตามเจ้าของเรือนผมสีขาวแดงคนนั้นไปยังไงล่ะ!
"โชจัง! รอเค้าด้วยสิ!"
เธอส่งเสียงบอกอีกฝ่ายออกไปว่าให้รอตนด้วย แต่เขากลับไม่รอเลย แถมเดินเร็วขึ้นกว่าเดิมอีก
ได้ ได้ ได้
เธอสาวเท้าตามจนไปเกาะแขนอีกฝ่ายเอาไว้ได้
"เค้าบอกให้รอหน่อยไง!"
โทโดโรกิไม่ได้ตอบอะไรเธอ เจ้าของตาสองสีไม่ได้สนใจอะไรเธอเลยสักนิด
เราเงียบกัน
แต่ก็เดินไปด้วยกัน ไปจนถึงป้ายรถเมล์ที่รอด้วยกัน
ริทสึกะกลั้นใจถามออกไป
"โชจัง เป็นอะไรคะ"
เด็กสาวถามด้วยความใจเย็น ไม่วู่วาม ไม่ใช้อารมณ์ระหว่างรอรถ
เขานิ่ง
"โชจัง"
"เธอมันไม่เอาไหนเลย ริท"
"เอ๊ะ?"
เขาก้มหน้าพูด "ทำไม ถึงดูไม่จริงจังกับการสู้ในคาบต่อสู้เลยล่ะ"
อ่า
นั่นสินะ
ก็เขาอยากเป็นฮีโร่ มีความมุ่งมั่น
เขามีมันมากกว่าคนแบบเธอเยอะเลย
ก็คงจะไม่พอใจสินะ
"เค้าจะไม่โกหกว่าที่เค้าทำ เค้าตั้งใจเต็มที่หรอกนะ"เธอตัดสินใจยอมรับความจริง "เตงจะโกรธเค้าก็ได้ เพราะเค้าก็เล่นเกินไปจนดูถูกความตั้งใจของเตงและคนอื่นๆที่เป็นฮีโร่ ข้อนี้เค้าผิด เค้ายอมรับค่ะ"
ลมเอื่อยๆพัดมาช้าๆ จนเส้นผมของเธอปลิวตามลม
"เค้าขอโทษนะคะ กับ การกระทำที่ไม่เอาไหนของเค้า"
บางครั้ง
การเป็นตัวของตัวเองบางทีมันก็ดี
แต่การเป็นตัวของตัวเองมากๆ ก็ทำอะไรผิดพลาดได้
และเมื่อผิดพลาด คำขอโทษควรเป็นสิ่งที่นำทางชีวิต
"เค้าขอโทษนะคะ โชจัง"
เธอยิ้มให้
"ต่อไปนี้ เค้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เค้าจะจริงจังมากขึ้นนะคะ"
เธอเอ่ยคำสัญญา แม้ว่าปกติจะชอบเล่นซนและดูไม่จริงจังกับอะไร แต่คราวนี้เธอสัญญาพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้นมา จนเจ้าของตาสองสีเบิกกว้าง
"ริท…"
"เกี่ยวก้อยกันไหมคะ?"
เสียงหวานบอกไปพลางเอียงคอใส่ลูกชายคนเล็กของบ้านโทโดโรกิ
คราแรก ริทสึกะจะวางมือของตนลงแล้ว
เพราะเขาไม่เกี่ยวกลับมาสักที
แต่ว่า
จังหวะที่ลดมือลง
นิ้วก้อยจากมือข้างขวาของโชจังก็ยื่นมาตรงหน้าและเกี่ยวเบาๆบนนิ้วก้อยของเธอ
"คราวหน้า...ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม?"
เธอพยักหน้า
"มันรู้สึก...น่าโมโห"
เธออมยิ้ม "อื้อ"
เป็นอมยิ้มที่ดูซื่อสัตย์และจริงใจ ผิดกับทุกครั้งที่เหมือนมีประดับไว้บนใบหน้าเฉยๆ
โชโตะมองมันออก
ปกติรอยยิ้มของริท
จะซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
แต่ครั้งนี้เธอจริงใจ
"ดี"
"คะ?"
"เปล่า ไม่มีอะไร ขึ้นรถเถอะ"
เพราะรถเมล์มาแล้ว เขาจึงอ้างได้และชวนเด็กสาวตรงหน้าขึ้นรถกลับได้
แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ตัดสินใจถามเธอ
อย่างน้อยๆก็อยากจะรู้ว่าเธอคิดเรื่องอะไรอยู่บ้าง
"ริท"
"ว่าไงงง"
น้ำเสียงลากยาวดูเริงร่าถามอย่างมีชีวิตชีวา โชโตะสูดลมหายใจ เมื่อริทสึกะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถเมล์หันกลับมาหาเขา
"เธออยากเป็นฮีโร่หรือเปล่า?"
คำถามทำให้ริทสึกะแน่นิ่ง เจ้าของตาสีชมพูเข้มไม่ได้ตอบคำถามในทันทีคล้ายกำลังใช้ความคิด ก่อนที่เธอจะหัวเราะแห้งๆ แล้วเกาท้ายทอยตอบออกมาตรงๆ
"จริงๆแล้ว เค้ามาเรียนฮีโร่เพื่อประชดที่บ้านน่ะ"
ทางนั้นตอบ "เค้าไม่ได้อินกับการเป็นฮีโร่ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้เกลียดการเป็นฮีโร่"
ริทสึกะตอบมาตามตรง และนั่นทำให้โชโตะแอบไม่พอใจจนปากร้ายออกไปนิดหน่อยในความคิดของเขา
"เป็นคำตอบที่ดูไม่เอาไหนเลยนะ"
เด็กสาวที่ขาข้างหนึ่งยังคงเหยียบอยู่บนขั้นบันไดของรถเมล์หัวเราะ
"ไม่เอาไหน แต่รักโชจังมากๆเลยนะ"
ให้ตาย
เธอจะหาโอกาสหยอดเขาทุกๆยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยรึไง
โคซากุระ ริทสึกะ
|||||
Talk with มาวว ♡
ริทเป็นคาร์ที่ไม่ใช่คาร์ที่น่าเป็นแบบอย่างเท่าไร
เธอเป็นคนที่ติดเล่นจนเกินไป นั่นทำให้มาวอยากสื่อความ
ว่าเธอเป็นตัวเองมากจนบางครั้งความเป็นตัวเองก็ไม่ดี
และถ้าเป็นคนที่เธอไม่แคร์มาพูดถึงความผิดพลาดเธออาจไม่ฟัง
แต่พอเป็นคนที่เธอแคร์ เธอก็รับฟังนะคะ นั่นคงเป็นนิสัยของเธอ
มาวไม่แน่ใจว่ามาวจะสามารถสื่อนิสัยของยัยริทออกมาให้ทุกคน
เข้าใจเธอมากขึ้นไหม --- อย่างที่บอกค่ะ ยัยเป็นสาวที่น่าตีมากๆคนหนึ่ง 555
ตอนนี้เชื่อมกับ only u arc1 ตอนที่ 10. นะคะ
ความแตกต่างเป็นคนละมุมมองน่ะเอง!
ใดๆ คือมาวหวังว่าทุกคนจะชอบในฟิคนี้และให้กำลังใจกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ รักทุกคนนะคะ! ❤
ความคิดเห็น