คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ARC 1 :: 8. [ As long as you ask, I'll do anything ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
ARC 1 :: 8. [ As long as you ask, I'll do anything ]
เสียงนกหวีดของอีดะเป็นสัญญาณดังบอกให้ขึ้นรถ ทำให้ริทเบะปากออกมา อุตส่าห์กำลังเต๊าะเพื่อนร่วมห้องผมสองสีอยู่แท้ๆ น่าเสียดายชะมัดเลย!
คราแรกทั้งห้องน่ะ ถูกอีดะเป่านกหวีดสั่งให้เข้าแถวนั่งรถตามเลขที่ แต่พอขึ้นรถไป เมื่อเห็นที่นั่งบนรถ เธอก็กระโจนไปทางด้านหลัง กวักมือเรียกหนุ่มผมสองสีอย่างออกนอกหน้าในทันที
"โชจัง! โชจัง! มามะ!"
ถ้าเขามาจริง แมวกวักเรียกทรัพย์ ทุกคนเลิกบูชาได้แล้วนะ!
มาบูชาริทกวักผู้กันเถอะ!
"หนวกหูจังเลย ยัยนี่"
"แหมมม พ่อหัวไม้กวาดทีเตงส่งเสียงดัง ชิเน๊ ชิเน๊ เค้ายังไม่ว่าอะไรเลย!" เธอตอบโต้อวดเบ่งท่าทางปากแจ๋วใส่พ่อหนุ่มขี้โวยวายของห้อง คนถูกเธอโต้กลับกัดฟันกรอด ท่าทางของบาคุโกคล้ายจะกินหัวเธอให้เลือดอาบไม่น้อย แต่เขาคงรำคาญที่จะเถียงกับเธอจึงทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะข้างหน้า
พอบาคุโกนั่งลงไปแล้ว จิโร่ที่ขึ้นรถมาก็มองเธอที่ยิ้มร่าสลับกับบาคุโก "ว่างไหมเนี่ย?"
"ในหัวใจเค้ากะที่นั่งตรงนี้ไม่ว่างจ้า มีไว้ให้โชจัง"
จิโร่หลุดขำกับคำตอบของเธอ "เอาเลยเหรอ?"
"ด้านได้อายอด แต่ถ้าด้านแล้วยังอด เค้าขอด้านต่อไปนะ เตง"
"ยอมแล้ว"เจ้าของคำตอบพยายามกลั้นขำ "งั้นนั่งนี่นะ"
"ไม่ให้"
"อย่าเป็นหมาหวงที่ได้ไหมอ่า คนแถวนี้"
เธอกับบาคุโกเถียงกันอีกยก - หลังไม่ได้ผลแพ้ว่าใครแพ้ชนะ จิโร่ เคียวกะก็นั่งลงไปแล้วระหว่างที่เธอกับบาคุโกกำลังเถียงกันออกรสออกชาติ การเถียงกันครั้งนี้จบลงทันทีหลังจากที่สุดหล่อของริทสึกะเหยียบเท้าเยื้องย่างขึ้นมาบนรถ
"โชจังงงง มานี่เร็ววว"
"ว่างเหรอ?"
"ที่นั่งว่าง หัวใจเค้าก็ว่างครับผม!"
เจ้าของอัตลักษณ์ร้อนเย็นเงียบลง แสดงท่าทางถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปยังที่นั่งติดริมหน้าต่างขิงริทสึกะ "ขอตรงริมหน้าต่างได้ไหม?"
เด็กสาวผมสีขาวสไลด์ตัวออกมา ผายมือไปให้
"เชิญเลยค่าา!"
หลังความวุ่นวายในการจับจองที่นั่งบนรถจบลง บทสนทนาในรถก็เริ่มต้นขึ้น ริทสึกะไม่ได้ไปวอแวอะไรพ่อหนุ่มผมสองสีที่หลับพักสายตา หากแต่ร่วมวงสนทนากับเพื่อนๆในห้องอย่างออกรสออกชาติแทน
"ถ้าเรื่องความเด่นกับพลังล่ะก็ขอให้ยกให้โทโดโรกิ โคซากุระ และบาคุโกล่ะนะ"
"ว้ายจริงเหรอคะ ขอบคุณน้า"
เธอตอบรับคำชมจากปากของเพื่อนร่วมห้องที่เห็นเธอแพ้ในคาบของออลไมท์แต่ก็ยังชมเธอออกมาให้ได้ยิน แตกต่างจากอีกคนที่ส่งเสียงออกมาจากลำคอคล้ายไม่พอใจ "เฮอะ!"
"แต่บาคุโกจัง ฟิวส์ขาดง่ายเกิน ดูไม่น่าจะดังได้นะ"
"ทสึยุจัง พูดถูกต้องที่สุดเลย ปังมาก เพื่อนสาว!"
"หา!? ฉันก็ต้องดังอยู่แล้วเซ่!!!!"
"เนี่ย"
เด็กสาวอัตลักษณ์กบชี้ให้เห็นชัดๆ ก่อนที่คามินาริจะเข้ามาผสมโรงปลุกปั่นจนโดนบาคุโกแว้ดใส่กลับไป ริทสึกะหัวเราะมีส่วนร่วมกับเพื่อนในห้องคนอื่นๆไป ก่อนที่เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาคนดุของห้องจะสั่งให้เงียบลง
"ใกล้ถึงแล้ว พอสักที"
"ค่ะ/ครับ!"
หลังการตอบรับ ริทขยับมือของตัวเองแตะเบาๆลงบนไหล่ของคนที่หลับพักสายตามาตลอดทาง เธอเขย่าหลังแตะมือลงไป พลางฉีกยิ้มเอ่ยน้ำเสียงหวานใส่คนที่งัวเงีย "ตื่นได้แล้วค่า โชจัง จะถึงแล้วนะ"
คนถูกปลุกให้ตื่นพยักหน้ารับ ริทสึกะจะบ้าตาย เขาคิ้วท์มากๆ อุแงงงง
หลังรถบัสจอดสนิท สมาชิกห้อง 1-A ทุกคนก็ลงจากรถ และพบอาจารย์อีกคนที่อาจารย์ไอซาวะได้แจ้งก่อนที่จะขึ้นรถมาว่าจะมีอาจารย์อีกคนมาร่วมในการฝึกสอน
"กำลังรอทุกคนอยู่เลย"
สเปซฮีโร่ หมายเลขสิบสาม ฮีโร่เชี่ยวชาญด้านการกู้ภัย เขาผายมือเชิญชวนให้นักเรียนทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเข้าไปในอาคารสถานที่ สถานที่ข้างในถูกจัดเตรียมเป็นโซนต่างๆสำหรับฝึกการกู้ภัยในทุกรูปแบบไม่ว่าจะเรืออับปาง ดินโคลนถล่ม ไฟไหม้ หรือพายุ
ริทสึกะไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับที่นี่เท่าคนอื่นๆนัก เด็กสาวเพียงมองไปรอบๆเท่านั้น
"ผมสร้างที่นี่เพื่อการเตรียมรับกับภัยพิบัติทุกรูปแบบ ที่นี่มีชื่อว่า USJ!"
โห ชื่อเหมือนสถานที่สักที่เลย----
ยูนิเวอร์ซัล สตูดิโx เจแxx รึเ----- อะฮึ่ม
อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเดินตรงไปหาหมายเลขสิบสามพลางถามกระซิบกระซาบกันอะไรกันสักอย่างที่ริทสึกะไม่ได้สนใจ เด็กสาวเจ้าของตาสีชมพูเกาะแขนของคนหล่อของห้องประหนึ่งโคอาล่าเกาะไม้ยูคาลิปตัส สักพักอาจารย์ไอซาวะก็ผละออกมาและให้เป็นหน้าที่ของหมายเลขสิบสามคอยชี้แจงให้พวกเราในห้องรับฟังต่อไป
"ก่อนที่เราจะเริ่ม ฉันขอพูดอะไรสักสองสาม สี่หรือห้า หรือหก"
การพูดชี้แจงของฮีโร่กู้ภัยยาวขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าจะจบง่ายๆ ประหนึ่งค่าอินฟินิตี้ในคณิตศาสตร์ แน่นอนริทสึกะไม่สนใจแล้ว เธอซบหน้าลงกับไหล่ของพ่อหนุ่มผมสองสีที่ปรายตามองมาคล้ายดุนิดหน่อย จนเด็กสาวต้องฉีกยิ้มกลับไป
"ขอซบหน่อยน้า"
พูดเสียงกระซิบบอก ก่อนตามด้วยเสียงถอนหายใจเป็นเชิงอนุญาต
ให้ตายสิ ยัยริท สงสัยต้องออกแอพริทชนะใจโชจังแล้วแหละ ขนาดนี้!
"ตามที่ทุกคนก็รู้ดี อัตลักษณ์ของผมคือหลุมดำ ซึ่งสามารถดูดอะไรก็ได้และทำให้มันเป็นผุยผง"
"ด้วยอัตลักษณ์นั้น คุณสามารถช่วยผู้คนได้จากภัยพิบัติอะไรก็ตามใช่ไหมครับ?" คำถามถูกถามออกไปจากปากของมิโดริยะอย่างตื่นเต้น เจ้าของเรือนผมสีเย็นตาเขียวเข้มคนนั้นดูอยากได้คำตอบจากโปรฮีโร่กู้ภัยเอามากๆ
"ใช่แล้ว แต่มันก็เป็นพลังที่ฆ่าคนได้ง่ายดายเหมือนกัน"
ฮีโร่กู้ภัยชื่อดังบอกเว้นเสียงหายใจและเริ่มพูดออกมาอย่างยาวเหยียดอีกครั้ง "พวกเธอก็คงเหมือนกัน บนโลกนี้ในสังคมยอดมนุษย์ อัตลักษณ์ได้ผ่านการรับรองและถูกตรวจสอบอย่างเคร่งครัด แต่จงจำไว้ว่าพวกเธอทุกคน มีอัตลักษณ์ที่สามารถฆ่าคนได้ง่ายๆด้วยการทำพลาดเพียงครั้งเดียว" หมายเลขสิบสามกำชับ "พวกเธอได้ทดสอบอัตลักษณ์กับอาจารย์ไอซาวะ พวกเธอทุกคนได้เห็นศักยภาพของตัวเอง และในการฝึกต่อสู้กับอาจารย์ออลไมท์ พวกเธอเห็นอันตรายจากการใช้พลังกับผู้คน"
ถึงจะเกือบหลับ ต แต่ก็ฟังจนจบนะ!
"แต่ในวิชานี้จะไม่เหมือนกัน พวกเธอจะเรียนรู้การใช้มันเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น ฉันอยากฝากให้พวกเธอเป็นการบ้านว่ามันไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายคนอื่น แต่มีไว้เพื่อช่วยคนอื่น เท่านี้แหละ ขอบคุณที่รับฟังครับ"
ฮีโร่กู้ภัยก้มหัวโค้งเคารพหลังพูดจบ ริทสึกะไหลตามคนอื่นในห้องโดยการขยับมือปรบมือเป็นจังหวะ
เนียนไว้ก่อน ความหน้าด้านสอนเอาไว้!
"อย่างไรก็ตาม…"
อาจารย์ไอซาวะเริ่มพูดขึ้นบ้าง - แต่อยู่ดีๆ เขาก็ต้องชะงักเมื่อสัญญาณไฟของ USJ เกิดการขัดข้อง ริทสึกะหรี่ตาสีชมพูมาเจนต้าของตัวเองลง
"หมายเลขสิบสามปกป้องนักเรียนด้วย!"
ความแตกตื่นเกิดขึ้นในหมู่นักเรียน เมื่อร่างกายของเด็กคล้ายขยับจะเข้าไปใกล้ อาจารย์ที่ปรึกษาก็ส่งเสียงดังออกมา "อย่าขยับ!"
เจ้าของนัยน์ตาสีชมพูที่ตอนแรกฉายแววซุกซนค่อยๆปล่อยมือจากแขนที่ตนเกาะไว้คราแรก ภาพที่นัยน์ตาคู่นี้เห็นคือกลุ่มของวิลเลินที่อออยู่เต็มหน้าลานกว้างของน้ำพุ
"มันคือวิลเลินของจริง"
หลังเผชิญหน้ากับวิลเลินที่ขวางทางเอาไว้ ซึ่งลักษณะของมันเป็นกลุ่มควันดำที่ไม่ต้องใช้สมองปัญญาอะไรมากมาย ริทสึกะก็พอจะสัมผัสได้ว่าอัตลักษณ์ของศัตรูที่ขวางทางเมื่อครู่คืออัตลักษณ์วาร์ปเกท - ประสาทสัมผัสบ่งบอกและตอบสนองเมื่อร่างกายกำลังลอยอยู่บนฟ้า ลูกสาวของบ้านโคซากุระรับรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้เธอถูกอัตลักษณ์ของศัตรูตรงหน้าเมื่อครู่เล่นงานแล้ว
เธอหันรีหันขวางปรายตามองหาร่างของใครบางคน เมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เด็กสาวจำได้ว่าตัวเองอยู่ใกล้ใครที่สุด เมื่อร่างนั้นปรากฎแก่สายตาของเจ้าของเรือนผมสีขาวพิสุทธิ์ มือของเธอกวัดแกว่งกับอากาศตั้งสมาธิ และขับเสียงหัวเราะของตัวเองออกมาเพื่อกระตุ้นให้ฮอร์โมนบางอย่างในร่างกายทำงานแม้ว่ามันจะควบคุมยากในสถานการณ์ที่กำลังตกลงจากฟ้าแบบนี้ก็ตาม
"เธอหัวเราะอะไรน่ะ?"
"ก ก็เค้าดีใจที่เจอโชจังนี่นา พรมลิขวิดแน่ๆเลย แงๆๆๆ"
ออกอาการบ้าบอของตัวเองออกไปเป็นงานอดิเรก ฉีกยิ้มให้กว้าง แม้ว่าสถานการณ์จะไม่เอื้อและจะถูกมองว่าเป็นคนบ้าขนาดไหนก็ตาม แต่ว่าเพราะแบบนั้นกลีบซากุระมากมายรวมถึงกระแสลมก็เข้าข้างเธอขึ้นมาบ้าง เธอนั่งขี่มันราวพรมวิเศษให้กระแสลมพัดมันจนสามารถรับร่างของโทโดโรกิ โชโตะที่ตกมาจากฟ้าเหมือนกันได้ทันท่วงที
อัตลักษณ์ของอีกฝ่ายแข็งแกร่งก็จริง! แต่น้ำแข็งมันไม่นุ่มพอเป็นพรมวิเศษหรอกนะ!
ร่างกายของโชจังนอนราบลงมากับกลีบซากุระที่หลอมรวมเป็นกลุ่มใหญ่ ริทสึกะขยับคลานเข้าไปหาคนนอนราบก้มมองหน้าของเขา เธอแอบเหงื่อตกเล็กน้อย
"โชจังเป็นอะไรรึเปล่า!?"
ไม่ทันจะได้รับคำตอบอะไร เสียงหนึ่งก็เรียกความสนใจทำให้ริทสึกะผละออกจากร่างของคนที่นอนราบ
"ร ริทจังงงง!"
เสียงนี้มัน…
"โทรุจังงงง อยู่ไหนนน"เธอส่งเสียงเรียกสาวล่องหน ถ้าอีกฝ่ายตกลงมาด้วย และเธอช่วยไว้ไม่ทันต้องแย่แน่ๆ!
แต่เพราะสัมผัสกอดที่กอดเข้ามาทำให้ริทสึกะรู้ว่าสาวล่องหนตกลงมาบนพรมซากุระเรียบร้อยแล้ว ริทสึกะกอดโอ๋อีกฝ่าย ขณะที่สายตามองไปทางเด็กหนุ่มอีกคนที่ลุกขึ้นมานั่งบนพรมซากุระอยู่ด้วยกัน
พรมของเธอลอยต่ำลงจนถึงพื้น ทันใดที่ริทสึกะเรียกกลีบซากุระทั้งหมดกลับให้สลายไป เท้าของเราสามคนแตะลงกับพื้น - ไม่ทันไร วิลเลินก็พุ่งเข้ามาล้อมทั้งหน้าหลัง
ริทสึกะไม่ได้กระตือรือร้นที่จะสู้ เธอกอดฮางาคุเระเอาไว้ คอยดูหลังให้กับอีกคนแทน
ริทเชื่อว่าโชจังจัดการได้แน่นอนอยู่แล้ว!
เพราะโชจัง เหล่ท่อ หล่อเท่
แฟนฉันรับประกันความ Perfect มากๆ!
น้ำแข็งที่ถูกปล่อยออกมาแช่แข็งวิลเลินที่ล้อมเราสามคนเอาไว้
"น่าสมเพชจริงๆเลย แค่กับเด็กแท้ๆ"
เจ้าของอัตลักษณ์ที่แช่แข็งเป็นวงกว้างโดยไม่ให้โดนเธอและฮางาคุเระพูดออกมา ริทสึกะได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของวิลเลิน มองสายตาของแฟนในอนาคตของตนด้วยความภาคภูมิใจ
"ตั้งใจกันหน่อยสิ เป็นผู้ใหญ่กันไม่ใช่เหรอ?"
หล่อเท่
เถื่อนมาก อุแง
อยากได้เป็นแฟน
ริทอยากฝากตัวเป็นสะใภ้วันนี้เลยได้ไหม
ไม่อยากใช้แล้วนามสกุลโคซากุระ
อยากเป็นครอบครัวโทโดโรกิแล้ว แงๆๆๆ
"โชจัง"
"หือ?"
เจ้าของพลังที่จัดการวิลเลินทั้งหมดโดยรอบหันกลับมามองเธอ
"แต่งค่ะ ไม่ให้แต่งก็จะแต่ง!"
และใช่เป็นอีกครั้งที่พ่อหนุ่มผมสองสีเมินหล่อน
แต่พอแบบนั้น ริทสึกะก็ค่อยๆสังเกตว่าที่นี่เป็นโซนดินทราย โทโดโรกิ โชโตะ หันแววตาทั้งสองข้างกลับไปสนใจพวกวิลเลินทบทวนคำพูดของวิลเลินที่ส่งให้ทั้งสามคนมาโผล่ที่นี่
"พวกนั้นบอกเราว่าอะไรนะ ริท?"
"จับแยกแล้วค่อยฆ่าน่ะ โชจัง"
"จับแยกแล้วค่อยฆ่างั้นเหรอ?"
เขาทวน "ก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้เลยนะ แต่พวกตรงหน้าพวกเรา ดูยังไงๆ ก็เป็นแค่พวกที่ไม่รู้จะเอาอัตลักษณ์ไปทำอะไรชัดๆ"
ร แรงมาก
น หน้าชามากเลยนะ โชจัง!
"แรงมากเลยน้า"
หน้าสั่นเลยแหละ ขนาดเธอไม่โดนด่าเอง
"ไอ้เจ้านี่ พอย้ายมาปุ้บก็… นี่มันเด็กจริงๆเหรอ อูย…"
วิลเลินร้องเพราะความหนาวเย็นจัดที่เสียดแทงร่างกาย
เด็กหนุ่มที่อายุไม่ต่างจากเธอขยับร่างกายของตัวเอง ทันใดนั้น ริทสึกะตะโกนออกไป เมื่อมีวิลเลินที่ยังไม่ถูกแช่แข็งพุ่งออกมา
"ระวัง!"
มือขวาคว้าจับที่อาวุธ แช่แข็งมันต่อหน้าต่อตาของเธอ
ท่าทางของเจ้าของเรือนผมสองสีดูนิ่งสงบคล้ายคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
"ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ พวกนายก็จะค่อยๆแข็งตายแน่ๆล่ะนะ แต่ฉันเองก็เป็นคนที่อยากจะเป็นฮีโร่คนหนึ่ง ถ้าทำได้ก็อยากจะเลี่ยงอะไรที่โหดร้ายแบบนั้น…"
ต แต่โชจัง นั่นมันเป็นการขู่ฆ่าวิลเลินนะ!
ไหน ไหน ไหน ใครมันบอกโชจังน่ารัก อ่อนโยน
มาดูนี่ มาดูแฟนเค้า แฟนเค้าเหล่ท่อ
แฟนเค้าเถื่อน ขู่ฆ่าวิลเลินเลยนะ!
แฟนเค้าเอง แฟนเค้า!!
"ที่ว่าจะฆ่าออลไมท์น่ะ แผนของพวกแกคืออะไร?"
แผนของพวกนั้นเป็นอะไรไม่รู้
แต่เค้าอยากเป็นวิลเลินจัง
อยากได้สายตาดุๆ คำพูดดุๆของเธอ
ไม่ไหวแล้ว
"โทรุจัง"
เธอส่งเสียงกระซิบกระซาบระหว่างที่โทโดโรกิเอาข้อมูลจากวิลเลิน
"หือ?"
"เค้าอยากกู้ชาติจัง เผื่อบุญกุศลจะได้คนนี้เป็นแฟน"
"เอ๊ะ?"
"เค้าอยากได้ เค้าจะเอา"
เธอพูดอย่างจริงจัง
"กับโชจังนะ ถ้าเค้าได้ทะเบียนสมรสมา เค้าจะเลี้ยงดูปูเสื่อเอง แงๆๆๆ"
เป็นอีกครั้ง
ที่เธองอแง
เพราะอยากได้เขา
เห แต่เธอไม่ผิดนะ!
ชีวิตนี้ขับเคลื่อนด้วยผู้ชาย มันผิดตรงไหนเหรอ!?
นี่น่ะเป็นความสุขไม่กี่อย่างในชีวิตของเธอเลยนะ!?
"ริท"
"ขาคะ?"
"ใช้อัตลักษณ์แบบเมื่อกี้และพาฉันไปที่ลานกว้างด้วย"
"ได้เลยค่าาา"
เธอรับปากอย่างแข็งขัน ไม่มีทีท่าจะอิดออดแต่อย่างไร - บอกเลยนะ เผื่อโชจังน่ะ ริทสึกะทำได้ทุกอย่าง
ลงกาถูกหนุมานเผาเป็นเถ้าตะโกภายในคืนเดียวได้อย่างไร
ความรักของเธอก็สร้างทุกอย่างให้โชจังได้ทุกอย่างเท่านั้น
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
เหลือแค่ให้ฉันเป็นแฟนเธอเถอะ
|||||
Talk with มาวว ♡
จริงๆตามต้นฉบับบรรยากาศมันซีเรียสมากเลยค่ะ
แต่พอเขียนด้วยฟีลลิ่งยัยริท ต่อให้จะมีอะไรมาทำให้ปวดหัว
ยัยก็จะคิดแต่เรื่องโชจังอยู่ดี 555555555
สารภาพว่าคาร์ยัยอาจไม่ได้น่ารักและไม่สนอะไรนอกจากเรื่องของตัวเองล้วนๆเลยค่ะ ออกไปทางมีเป้าหมายคือโชจังล้วนๆ
(นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เคยมีนักอ่านเคยว่ายัยว่าไม่ชอบพร้อมพ่วงด้วยคำว่าบ้าผู้ชายด้วย 55555)
แต่ถามว่ายัยจะหยุดไหม ไม่ค่ะ ยัยจะไปต่อ
อย่ามาห้ามความรักของยัย /สะบัด
ถึงจะทำแบบนั้นแต่สามารถติชมคาร์ของยัยได้นะคะ เค้ารับฟังค่ะ แต่ถ้าใครรักใครชอบคาร์ของยัยหรือคิดว่ามีอะไรก็แนะนำบอกกันได้นะคะ
เนื้อเรื่องตอนนี้ใกล้จบ arc1 แบบชาวบ้านแล้งค่ะ แงๆๆ รอก่อนนะคะ
ทั้งนี้มาวหวังว่าทุกคนจะรู้สึกสนุก เพลิดเพลินไปกับความอลหม่าน อลเวงของโชโตะและยัยริทนะคะ รักค่ะ ❤
ความคิดเห็น