ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ้านโพรงกระต่าย
ช่วงเย็น แฮร์รี่ลงมารับประทานอาหารข้างล่างในห้องครัว พวกเดอส์ลีย์นั่งทานอาหารกันอยู่แล้ว พวกนั้นไม่สนใจแฮร์รี่ เขานั่งลงข้างๆลุงเวอร์นอน ซึ่งกำลังง่วนกับการกินสตูเนื้อ ป้าเพ็ตทูเนียลุกจากเก้าอี้แล้วไปหยิบจานอาหาร(ขนมปังกับเนย)ส่งให้แฮร์รี่
“อะนี่.......กินซะของแก”ว่าแล้วป้าก็นั่งลงทำท่าไม่เห็นเขาต่อ เขาเริ่มต้นกินอาหารเย็นชวนสังเวชของเขา ในขณะที่ดัดลีย์กินสเต็กเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย พลางส่งสายตาคอยยั่วแฮร์รี่ แต่เขาไม่สนใจ เขาไม่รู้สึกหิวเท่าไร อีกไม่กี่ชม.เขาจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จ ป้าเพ็ตทูเนียก็ยกของหวานออกมา “พุดดิ้งช็อคโกแลต” ดัดลีย์กินอย่างมูมมาม (แต่แฮร์รี่ไม่ได้รับอนุญาตให้กินจึงได้แต่นั่งมองคนอื่นๆกินกัน) เมื่อทุกคนอิ่มแล้ว ยกเว้นดัดลีย์ที่ยังกินไม่เสร็จซะที
ลุงเวอร์นอนก็ออกไปห้องนั่งเล่นเพื่อไปดูข่าว ป้าเพ็ตทูเนียกำลังจะเดินออกไปเช่นกัน
“ เพล้ง!!!!!!!!!” ดัดลีย์ไปปัดโดนจานใส่พุดดิ้ง หล่นไปแตก
“จัดการเก็บให้เรียบร้อยด้วยแก”ป้าเพ็ตทูเนียพูดแล้วเดินออกไปกับดัดลีย์ แฮร์รี่จึงเก็บกวาดเศษจานโดยไม่ปริปากบ่น(ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า ดัดลีย์เจตนาทำ)
เมื่อเก็บกวาดเสร็จ แฮร์รี่อยากรู้ว่านี่มันกี่โมง ใกล้เวลานัดหรือยัง เขาจึงเดินออกมาดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงโถงทางเข้า เป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าๆแล้ว เหลือเวลาอีกไม่ถึง 2 ชม. เขาชำเลืองมองไปในห้องนั่งเล่น ดัดลีย์กำลังกินขนมพร้อมกับดูทีวีไปด้วย ลุงกับป้ากำลังคุยเกี่ยวกับเรื่อง การสัญญาขายสว่านอย่างออกรส แฮร์รี่รู้ดี ว่า ไม่ควรเข้าไปในห้องนั่งเล่นตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะขึ้นไปบนห้องนอนแล้วคอยเวลา เขาตรวจดูว่าไม่หลงลืมอะไรแล้ว แฮร์รี่เดินไปทั่วห้อง ตรวจดูทุกซอกทุกมุมว่าตัวเองลืมเก็บอะไรหรือเปล่า เขายกหีบและกรงเฮ็ดวิกไปวางไว้ที่มุมห้อง แล้วก็คอย............................
//////............เวลาผ่านไป..................///// แฮร์รี่คิดว่าน่าจะใกล้เวลานัดแล้ว เขาจึงแอบย่องลงมาดูสถานการณ์ข้าล่าง นาฬิกาบอกเวลา ...4ทุ่ม45นาที แต่ลุงเวอร์นอนยังคงนั่งอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น รวมทั้งป้าเพ็ตทูเนียและดัดลีย์ด้วย เขาต้องทำอะไรสักอย่าง....เขาคิดอย่างกระวนกระวาย...ต้องไล่พวกเดอส์ลีย์ขึ้นไปข้างบน ..และแล้วเขาก็นึกออก.. แม้จะกลัวว่าอาจไม่ได้ผลแต่นั่นก็เป็นสิ่งเดียวที่แฮร์รี่คิดออก และต้องลองดู..
เขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนไม่ได้ชำเลืองดูเขาเลยแม้แต่น้อย แฮร์รี่ทำท่าเหมือนว่าเขากำลังจะเข้านอนแล้ว เขามองหน้าลุงเวอร์นอนแล้วพยายามทำหน้าปะหลาดใจที่เห็นลุงอยู่ตรงนี้..
“คือ..ผมลงมาดื่มน้ำข้างล่านะฮะ แล้วเห็นลุงนั่งอยู่ เอ.....ผมจำได้ว่าพรุ่งนี้ลุงมีนัดเซ็นสัญญาชิ้นใหญ่ที่บริษัทแต่เช้าไม่ใช่หรือฮะ ถ้าจำไม่ผิด”แฮร์รี่คอยดูปฏิกิริยาลุง ขณะที่ภาวนาขอให้สำเร็จทีเถิด ลุงหันไปดูนาฬิกาที่ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว พลางโวยวาย
“ดึกมาขนาดนี้แล้วหรอนี่..!!!! ให้ตายสินึกว่าเพิ่ง 4ทุ่มซะอีก เพ็ตทูเนียผมว่า เราควรขึ้นไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าซะด้วย ดัดลีย์ลูกเลิกดูทีวี แล้วไปนอน..ดึกแล้ว”
ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียเดินออกไปจากห้อง
“แล้วแก.....!!! ก็ขึ้นไปห้องของแกได้แล้ว..มาคอยอะไรอยู่เล่า”ลุงหันมาตวาดใส่แฮร์รี่
“ครับๆ ผมจะขึ้นไปนอนแล้วครับ”แฮร์รี่ละล่ำละลักตอบ
กว่าดัดลีย์เดินอุ้ยอ้ายออกไปจากห้องได้ก็เหลือเวลาไม่ถึง5นาที แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจเหลือเกิน นึกว่าจะไม่สำเร็จซะแล้ว...เขานั่งคุกเข่าหน้าเตาผิง อีก2นาที....อีก1นที.....5 ทุ่มตรง ได้เวลาแล้วเขาคิด แฮร์รี่ถอยหลังจากเตาผิงเล็กน้อย
เตาผิงปะทุขึ้น เปลวไปสีเขียวมรกตพุ่งขึ้นมา ใครคนหนึ่งก้าวออกมา “รอน”นั่นเอง เขาโบกมือยิ้มกว้างเมื่อเห็นแฮร์รี่
“ไง..แฮร์รี่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม..ให้ตาย! ฉันกลัวแทบแย่ว่านายจะมาไม่ได้” เปลวไฟปะทุอีกครั้งร่างอีก2ร่างโผล่ออกมา ผมสีแดงเพลิง ใบหน้าตกกระเช่นเดียวกับรอน เฟร็ดกับจอร์จเดินมาทักทายแฮร์รี่
“หวัดดีแฮร์รี่ เรามารับนายละ..พ่องานยุ่งมาก มารับไม่ได้ ส่วนแม่ก็หลับอยู่เลย อันที่จริงแม่ไม่รู้หรอกว่า เกิดการผิดแผน...ไม่เป็นไร...เดี๋ยวนายไปอยุ่ที่บ้าน แม่คงต้องปะหลาดใจแน่นอน”แฮร์รี่ยิ้มๆ ใจยังไม่รู้ว่าควรจะพุดไรดี ไม่รู้ว่านางวีสลีย์จะประหลาดใจหรือจะโกรธกันแน่ที่พวกเขามารับแฮร์รี่ดึกๆแบบนี้ และไม่ยอมบอกแผนการอีกด้วย
“เราไปเอาของให้นายนะ”เฟ็ดบอกแฮร์รี่แล้วเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกับจอร์จ
“ไม่ต้องห่วงหรอกเราจะทำเสียงให้เบาที่สุด..ไม่ให้พวกมักเกิ้ลตื่นหรอก..แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นเราจะใช้ระเบิดเหม็น”จอร์จพูดแล้วขยิบตาให้เขา
/////5นาที//////ต่อมา......จอร์จกับเฟร็ดก็ลากสัมภาระลงมาวางไว้หน้าเตาผิง
“เอาล่ะ....ฉันกับจอร์จจะขนหีบไปก่อนนะ”เฟร็ดหันมาพูดแล้วลากหีบไป โปรยผงฟลูแล้วตะโกน “บ้านโพรงกระต่าย”แล้วฝาแฝดก็หายวับไป
“ ไปกันเถอะ แฮร์รี่”รอนพูดแล้วแบ่งผงฟลูใส่มือแฮร์รี่ เขารับมาแต่ก่อนที่จเก้าไปในเตาผิง
“เดี๋ยวก่อนนะ..ให้ฉันทิ้งโน็ตไว้ให้พวกเดอส์ลีย์ก่อน”แฮร์รี่พูดแล้วรีบเดินไปคว้าแผ่นกระดาษข้างโทรศัพท์ขึ้นมาเขียนโน๊ตทิ้งไว้ แม้จะรู้ว่าพวกนั้นอาจไม่ใส่ใจว่าเขาจะอยู่หรือไปก็ตาม
“เรียบร้อย...ไปกันเถอะรอน”เขาหันไปพยักหน้าให้รอน แล้วก้าวไปหน้าเตาผิง โปรยผงฟลู เปลวไฟสีเขียวก็ลุกขึ้นมา เขาตะโกน “บ้านโพรงกระต่าย”และก้าวเข้าไปสัมผัสกับไออุ่นจากเปลวไฟ
และแล้วตัวเขาก็เริ่มหมุนคว้างผ่านสีสันและเสียงต่างๆเขาหลับตาลง รู้สึกหัวหมุนและคลื่นไส้...........ในที่สุด.....ทั้งสีเสียงก็หยุดลง แฮร์รี่พยายามยั้งตัวเองไว้ไม่ให้หน้าทิ่มออกมาจากเตาผิง เขามองไปรอบๆห้องครัวอันแสนคุ้นตาของครอบครัววีสลีย์(เพราะแฮร์รี่เคยมาหลายครั้งแล้ว)
ในไม่กี่นาทีต่อมา รอนก็ตามมา จอร์จซึ่งตอนนี้แฮร์รี่เพิ่งจะสังเกตเห็น ยืนพิงบันไดอยู่
“ค่อยๆขึ้นไปนะ แฮร์รี่ เดี๋ยวแม่ตื่นขึ้นมา เราจะช่วยยกหีบไปให้นาย เงียบๆหน่อยละ”จอร์จพูดแล้วก็มองไปรอบๆอย่างระแวง ว่าแล้วเฟร็ดกับจอร์จก็เริ่มลากของเดินนำหน้าขึ้นบันไดไป มีแฮร์รี่และรอนเดินตามลังไปเงียบๆ เมื่อเข้ามาถึงห้องรอน เฟร็ดกับจอร์จก็ลากหีบมาไว้ที่ปลายเตียงผ้าใบของแฮร์รี่ กล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วออกไป ทั้งรอนและแฮร์รี่เปลี่นยชุดเป็นขุดนอนแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่ได้พูดคุยกัน
แฮร์รี่รู้สึกดีใจเหลือนเกินที่ได้อยู่กับรอนที่นี่กับครอบครัววีสลีย์ที่เขาคิดว่าน่ารักที่สุด เขารู้สึกอิจฉารอนขึ้นมานิดนึง...ว่ารอนมีครอบครัวที่น่ารักแลอบอุ่นเช่นนี้ ในขณะที่ตัวเขาไม่มี.... ชีวิตแฮร์รี่คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก หากไม่ใช่เพราะโวลเดอร์มอร์...เขาเป็นคนที่ทำลายชีวิตแฮร์รี่และชีวิตคนอื่นๆ...
และอยู่ๆ...!!!!!!!!…..แผลเป็นของแฮร์รี่ก็เจ็บร้อนขึ้นมา.....อีกแล้ว... เจ็บจนเขาต้องเอาหมอนอุดปากไว้เพื่อกั้นเสียงร้อง....หัวของเขาแทบจะปริออกอยู่แล้ว....!!!!!!!!!!!!!!
และแล้วความเจ็บนั้นก็ค่อยๆหายไป รอนหลับไปแล้ว และกรนเสียงดัง แฮร์รี่พยายามข่มตาให้หลับ แต่กว่าจะหลับได้ก็ใช้เวลาเป็นชม.เพราะแฮร์รี่มัวแต่คิดว่า โวลเดอร์มอร์กำลังทำอะไรที่ร้ายกาจมากๆ สิ่งที่ทำให้แผลเขาเจ็บมากได้เพียงนี้......มันไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน ถ้าไม่นับวันที่สุสานนั่นด้วย....
เช้ารุ่งขึ้น....แฮร์รี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปที่ห้องครัว พบกับ นายและนางวีสลีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ นายวีสลีย์โบกมือทักทายแฮร์รี่
“อ้าว...แฮร์รี่ สวัสดีจ้ะ..เรารู้แล้วว่าเธอมาเมื่อคืน เฟร็ดกับจอร์จบอกเราแล้วจ้ะ...ดีใจจังที่ได้เจอเธอ นั่งลงสิจ๊ะ”นางวีสลีย์ยิ้มให้ แล้วส่งเบคอนกับไข่ดาวมาให้
“ทานเยอะๆนะ นี่เธอดูผอมๆไป แฮร์รี่ พวกมักเกิ้ลเลี้ยงเธอไม่ดีหรอ”นางวีสลีย์ถาม
“ก็...ฮะ...เขาไม่สนใจหรอกว่าผมจะกินอะไร บางทีเขาคงจะดีใจที่ผมอดอาหารตายไปเลย”แฮร์รี่ตอบและเริ่มต้นทานเบคอน รอนก็ลงมาสมทบด้วย
“จินนี่ละฮะ..แม่”รอนถามขณะที่กำลังใช้ช้อนตักไข่ดาวใส่ปาก
“อยู่ข้างนอกกับเฟร็ดจอร์จน่ะ”นางวีสลีย์ตอบ
“แล้วพวกเขาไปทำอะไรข้างนอกละฮะ..ทำไมไม่มาทานข้าวเช้า”รอนถาม นางวีสลีย์ยิ้มให้รอนแบบมีเลศนัย ก่อนเอ่ยว่า
“พวกเขากำลังถูกลงโทษเล็กๆน้อยๆน่ะ โทษฐานที่ไม่ได้บอกแม่เรื่องการเปลี่ยนแผน และไปรับแฮร์รี่กันตามลำพัง แม่ว่า รอน ลูกทานให้เสร็จแล้วออกไปหา2คนนั่นดีกว่า ลูกก็ควรโดนด้วย”รอนรีบก้มหน้าพร้อมกับบ่นงึมงำทันที
“เอ่อ..คือว่ามันไม่ใช่ความผิดรอนและเฟร็ดจอร์จนะฮะ มันเป็นแผนผม ผมคงต้องมีส่วนรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยครับ”แฮร์รี่หยุดทานอาหารและพูดกับนางวีสลีย์ ซึ่งตอนนี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เขา เธอส่ายหน้าและพูดว่า
“ไม่ใช่หรอก...มันเป็นความผิดของพวกนั้น ไม่ใช่ของเธอ เธอไม่ได้ห้ามเฟร์ด จอร์จ รอน ไม่ให้มาบอกฉันซะหน่อย เพราะฉะนั้น เธอไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนะจ๊ะ.... ทานข้าวเสร็จก็ไปพักผ่อน หรือจะไปดูพวกนี้ถูกทำโทษก็ได้”เธอชี้มือไปทางรอน
“แฮร์รี่ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”นายวีสลีย์ซึ่งทานอาหารเสร็จพอดีหันมามองแฮร์รี่
“ได้ฮะ”
“คืออย่างนี้...ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งๆเรื่อง เครื่องปิ้งขนมปังพ่นไฟได้อยู่เนี่ย ฉันอยากรู้ว่าเครื่องนี้มันใช้ยังไง และทำงานยังไงเหรอ”นายวีสลีย์ถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้ ดวงตาเป็นประกาย แต่ไม่ทันที่แฮร์รี่จะตอบก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน เพอร์ซี่ซึ่งหายตัวมาจากข้างบนลงมาที่ห้องครัวก็พูดขึ้นว่า
“ไปกันหรือยังครับพ่อ”เขาถามนายวีสลีย์
“อ้าว..หวัดดี แฮร์รี่”เขาทักทายด้วยน้ำเสียงห่างเหินกว่าปกติเมื่อเห็น
แฮร์รี่นั่งอยู่
“หวัดดี” แฮร์รี่ทักตอบ นายวีสลีย์มองไปยังเพอร์ซี่แล้วพูดว่า
“โถ่.....เพอร์ซี่ นี่มันยังเช้าอยู่เลย ไม่ต้องรีบไปทำงานหรอก พ่อกำลังจะฟังแฮร์รี่อธิบายเรื่อง เครื่องปิ้งขนมปังอยู่พอดี ลูกก็มานั่งทานอาหารเสียก่อน แล้วค่อยไปก็ได้” นายวีสลีย์เลื่อนเก้าอี้ข้างๆตัวขยับให้เพอร์ซี่นั่ง แต่เพอร์ซี่ไม่ขยับ แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงวางท่า
“วันนี้ ท่านรัฐมนตรี จะมาตรวจที่กองของพ่อไม่ใช่เหรอไงครับ ตอนเช้า”
“เอ้อ....ใช่สิพ่อลืมไปเลย ขอบใจที่เตือนนะ ผมต้องไปแล้ว มอลลี่ ถ้าฟัดจ์มาไม่เจอใคร มันจะเป็นเรื่องใหญ่ ไปก่อนนะ แฮร์รี่ รอน ตอนเย็นพ่อจะรีบกลับ”เขาลุกจากเก้าอี้ หอมแก้มนางวีสลีย์แล้วเดินออกไป มีเพอร์ซ์ที่อยู่ในชุดคลุมเนี๊ยบไร้ที่ติ เดินตามหลังไป
หลังจากที่แฮร์รี่กับรอนทานอาหารเสร็จก็ออกมาข้างนอก อากาศยามเช้าสดชื่น แฮร์รี่เดินตารอนไปที่หน้าบ้านซึ่งหญ้าขึ้นรกมากสูงเกือบท่วมหัว และแตกต่างกับสนามหญ้าบ้านเดอสลีย์อย่างมาก เพราะสนามหญ้านั้นถูกตัดแต่งและดูแลอย่างดี ป้าเพ็ตทูเนียไม่มีวันปล่อยให้หญ้าขึ้นรกมากอย่างนี้แน่นอน....
สนามหญ้าหน้าบ้านของครอบครัววีสลีย์นั้นเต็มไปด้วย “ตัวโนม”มากมาย ตอนนี้แฮร์รี่รู้แล้วว่า บทลงโทษนางวีสลีย์คืออะไร “การกำจัดโนม”นั่นเอง เฟร็ดกับจอร์จจับตัวโนมขึ้นมาจับเหวี่ยงให้มึนงง ก่อนจะโยนมันลอยข้ามรั้ว
“เฮ้......แฮร์รี่ งานกำจัดโนมนี่เหนื่อยน่าดูเชียวละ”เฟร็ดพูดพลางปาดเหงื่อที่หน้า จินนี่เดินมาทักทายเขา
“หวัดดีคะ...สบายดีไหมคะ”
“สบายดี..ขอบคุณนะ จินนี่” เขายิ้มให้
จอร์จตะโกนตะโกนผ่านหญ้ารกๆที่สูงท่วมหัวมาว่า
“รอน.....นายก็มานี่เลย..ฉันรู้แม่ก็ลงโทษนายเหมือนกัน มาช่วยจับโนมตัวเล็กๆที่แสนน่ารักนี่หน่อย” จอร์จพูดแล้วก็ชูโนมซึ่งหน้าตาเหมือนมันฝรั่งที่ขรุขระ 2-3 ตัวแล้วโบกไปมา
“รู้แล้วน่า” รอนหน้ามุ่ยแล้วเดินไปสมทบกับเฟร็ดจอร์จ
“ทำไมมันเยอะ อย่างนี้นะ เหมือนกับว่าเราเพิ่งจะกำจัดมันไปหยกๆมันก็กลับมาอยู่อีกแล้ว....แย่ชะมัด” ร่อนบ่นขณะจับโนมตัวหนึ่งโยนข้ามรั้วไป มันร้องโหยหวญ สบถเสียงดังลั่น
“ทำไงได้ละ....มันคงจะชอบสวนบ้านเราเอามากๆก็เลยกลับมาอีก แถมท่าทางจะชวนเพื่อนมาอยู่ด้วยอีกต่างหาก” เฟร็ดหันมาพูดกับรอน
แฮร์รี่อยากจะช่วยกำจัดโนม จึงเดินลุยหญ้าไปช่วยด้วย
“ขอบใจ แฮร์รี่ที่ช่วย” รอนพูด
“ไม่เป็นไร..มันก็เป็นความผิดของฉันเหมือนกันนี่นา” แฮร์รี่ตอบรอน
ในไม่ช้าจินนี่ก็มาร่วมวงการจับโนมด้วย พวกเขารู้สึกสนุกสนานมาก เวลา แข่งกันขว้างมันไปให้ไกลที่สุด.....จนเวลาเลยไปถึงเที่ยง...... นางวีสลีย์ยกแซนด์วิชออกมาให้รับประทาน พวกเขาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พลางชื่นชมผลงาน การกำจัดโนมว่ากำจัดไปได้มากน้อยแค่ไหนแล้ว...
พอทานอาหารเสร็จ นางวีสลีย์ก็เรียกพวกเขาเข้าบ้าน เฟร็ดกับจอร์จขอตัวขึ้นไปบนห้องทันที แฮร์รี่ รอน จินนี่ จึงมานั่งในห้องนั่งเล่นกับนางวีสลีย์ ซึ่งตอนนี้กำลังอ่านบทความ ในนิตยสาร “แม่มดรายสัปดาห์”อยู่
\"แล้ว เฮอร์ไมโอนี่จะมาวันไหน รอน” แฮร์รี่ถามรอน
“เค้าบอกว่า พรุ่งนี้ตอนเช้า” รอนพูดแล้วก็หยิบคุ๊กกี้มาทาน
“ปีนี้พี่ต้องสอบ ว.พ.ร.ส.ใช่ไหม”จินนี่ถามรอนและแฮร์รี่
“อืม...ใช่ นายว่ามันยากไหม รอน” เขาถามรอน
“ ม่าย....ยู้......ยิ....แอรี่..คง..ยากกก ..ม้างงง เฟร็ดกะจอร์จ..เก็บ ว.พ.ร.ส. มา..ด้าย ..คนลานิดเดีวเองง” รอนพูดทั้งๆที่ยังมีคุ๊กกี้อยู่เต็มปาก
\"รอน...กินซะให้เสร็จ..ก่อนสิ..มารยาท..อย่าลืม”นางวีสลีย์ส่งสานยตาขุ่นเขียวมาทางรอน
เฟร็ดกับจอร์จเก็บตัวเงียบในห้องตลอดทั้งบ่าย... จนเวลาอาหารค่ำ จึงลงมาทานอาหารกับทุกคน นายวีสลีย์กับเพอร์ซี่กลับมาจากที่ทำงาน เมื่อตอนที่ทุกคนทานอาหารไปได้แปบนึง... ขณะที่เขาเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร เพอร์ซี่ก็เดินเงียบๆมานั่งที่โต๊ะด้วย
“โทษที..มอลลี่..กลับช้าไปหน่อย พอดีมีเรื่องยุ่งที่กรม เกี่ยวกับเครื่องปิ้งขนมปังนั่นแหละ...มันไล่พ่นไฟใส่เพอร์กินส์ ผมเขาติดไฟเลย เราก็เลยต้องอยู่ช่วยจัดการเรื่องวุ่นๆนี่” นายวีสลีย์พูด
“เหรอคะ...อาเธอร์แย่จังนะ..แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง ฟัดจ์มาตรวจที่กรมของคุณ เขาพูดว่าอย่างไรบ้างคะ”
“ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เดินไปเดินมาที่ห้องทำงานผม ..ตรวจดูไอ้โน่นไอ้นี่..แล้วก็ถามผมว่า ผมชอบที่จะทำงานน่าเบื่อๆอย่างนี้หรอ ผมก็ตอบไปว่า ผมรักงานนี้ ให้ตาย!!! ดูเขาถามผมสิ..ผมว่างานนี้สนุกจะตาย” นายวีสลีย์พูดกับนางวีสลีย์
ทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยด้วยฝีมือของนางวีสลีย์ และพูคุยกันอย่างสนุกสนาน นายวีสลีย์ถามเรื่องเครื่องปิ้งขนมปังกับแฮร์รี่ ปากก็พูดว่า
“โอ้!!!!! มหัศจรรย์จัง” หรือไม่ก็ “มักเกิ้ลพวกนี้ ฉลาดมาก ทำได้ไงเนี่ย” ทุกครั้งที่แฮร์รี่ตอบคำถาม
นางวีสลีย์กำลังคุยกับเฟร็ดและจอร์จ ส่วนรอนกำลังเล่าเรื่องตลกให้จินนี่ฟัง จะมีแต่เพอร์ซี่คนเดียวที่นั่งเงียบ ไม่คุยกับใคร ไม่ยอมมองสบตาใคร เมื่อทานอาหารเสร็จ เพอร์ซี่ก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบน โดยไม่ทานของหวาน
“เป็นไรไปละลูก....ไม่กินของหวานก่อนหรอ...นี่...ลูกชอบไม่ใช่หรือ เพอร์ซี่” นางวีสลีย์พูดพลางดัน ขนมครีมคัสตาร์ด ส่งให้เพอร์ซี่
เพอร์ซี่ไม่ตอบอะไร...แต่ส่งสายตาเย็นชาให้ทุกคน จากนั้นจึงรีบขึ้นข้างบนไป โดยไม่แตะขนมครีมคัสตาร์ดเลย
“เป็นไรไปนะ..ลูกคนนี้ ช่วงนี้ทำตัวแปลก” นางวีสลีย์บ่นกับทุกคน
“ไม่เห็นแปลกเลย..แม่..เพอร์ซี่เค้าก็เพี้ยนๆอย่างนี้นานแล้ว ใช่ไหม จอร์จ ฮ่าๆๆๆ” เฟร็ดพูดแล้วก็หันไปหัวเราะเสียงดังกับจอร์จ
“เพอร์ซี่..ไม่กินงั้นผมกินนะ” รอนพูดแล้วก็คว้าขนมส่วนเพอร์ซี่ไปทานหน้าตาเฉย
“เพอร์ซี่...เป็นไรไปหรอ รอน” แฮร์รี่ถามรอนเมื่อพวกเขามาถึงห้องนอนแล้ว
ไม่รู้สิ....ตั้งแต่ปิดเทอมก็ทำตัวห่างเหินกับทุกคน ยังไงไม่รู้..อาจจะเครียด เรื่องที่ทำงานมั้ง เพอร์ซี่จริงจังกับทุกเรื่องเสมอล่ะ....หรือไม่ก็อาจเลิกกับแฟนมั้ง แม่เพนาโลพีน่ะ” รอนพูดพลางล้มตัวลงนอนที่เตียง
“อืม..หรอ..คงจะใช่” เขาพึมพำ พลางนอนที่เตียงผ้าใบ
--------มีแต่ความเงียบสงัด--------มีเสียงโครมครามจาการที่ผีกูลโยนท่อน้ำ อยู่บนห้องใต้หลังคา แต่เขากับรอนไม่สนใจเสียงนั่น...ทั้ง2หลับไปในที่สุด.....ZzZzZzZz
ตอนเช้าแฮร์รี่ลงไปทานอาหารข้างล่าง ก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ....
“เฮอร์ไมโอนี่....มานานแล้วหรอ” แฮร์รี่ทักทาย เธอยิ้มแฉ่งและโบกมือทักทาย รอนกับ แฮร์รี่
“สักพักแล้วละ..แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างร่าเริง
“เป็นไงบ้างละ...วิกเตอร์สุดที่รักของเธอ ติดต่อมาบ้างไหม” รอนส่งเสียงกระแนะกะแหนใส่เฮอร์ไมโอนี่
“ทำไมละ..แล้วมันเรื่องอะไรของเธอที่ วิกกี้ จะติดต่อฉัน” เฮอร์ไมโอนี่เน้นเสียงตรงคำว่า “วิกกี้” ใส่หน้ารอน
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก.....ขอโทษนะที่ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเธอ” รอนพูดแล้วกำหมัดแน่น
“เขาก็ชวนฉันไปเที่ยวที่บ้านเขา..ตอนปิดเทอม วิกกี้เค้าน่ารักและนิสัยดีมากเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดลอยๆขึ้นมา
รอนซึ่งตอนนี้หูเป็นสีแดงก่ำแล้ว หันมามองเฮอร์ไมโอนี่แล้วตะโกนเสียงดัง
“อ๋อ...!!!!!!งั้นหรอ..แล้วเธอไปเที่ยวที่นั่น สนุกไหมละ”
“ฉันไม่ได้ไปหรอก..ฉันบอกเขาว่า จะมาอยู่กับเธอและแฮร์รี่ที่นี่ เค้าก็ดูจะผิดหวังอะนะ..แต่ที่จริง ฉันอยากมาอยู่กับพวกเธอมากกว่า ฉันไม่คิดจะไปไกลถึง บัลกาเรีย หรอก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขาและรอน
รอนดูจะสงบลงกว่าตะกี้มาก เอ่ยเบาๆว่า
“ ฉันขอโทษ..ที่เออ...ตะโกนใส่เธอเมื่อกี้นะ” รอนพูดแล้วก้มหน้ามองดูเท้าตัวเอง
“ไม่เป็นไร...ฉันก็ต้องขอโทษเธอด้วยนะที่ฉันพูดแหย่เธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วหันมายิ้มให้แฮร์รี่
แล้วทั้งคู่ก็เป็นมิตรกันเหมือนเดิม..ราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เฟร็ด จอร์จ จินนี่ลงมาทานอาหารเช้าข้างล่าง
“แม่คะ.........พ่อกับเพอร์ซี่ละคะ” จินนีถามนางวิสลีย์
“ไปทำงานแล้วล่ะ.....พอดีมีงานด่วนน่ะจ้ะ”นางวิสลีตอบขณะตักซุปให้ทุกคน หลังจากทานอาหารเสร็จ เฟร็ด จอร์จ ก็ชวนแฮรี่และรอนไปเล่นควิชดิช
แฮร์รี่และรอนตกลง พวก เขาเล่นกันอย่างสนุกสนาน มีเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ คอยเชียร์อยู่ข้างล่าง....-----พวกเขาเล่นไปได้ 20 นาที-------
“อุ๊ย ! ตายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กระโดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“มีอะไรหรอคะ..” จินนี่ถามเธออย่างสงสัย
“ได้เวลาอ่านหนังสือ...แล้วน่ะสิ....ขอไปอ่านก่อนนะ” แล้วก็รีบเดินจากไป รอนบ่นงึมงำกับแฮร์รี่
“ดูสิ.....เค้าจะรีบอ่านไปทำไมนะ...นี่ยังไม่เปิดเทอมด้วยซ้ำ กลัวจะไม่ได้ดีเยี่ยม ใน ว.พ.ร.ส. หรือไง”
พอใกล้มืด... ทุกคนก็มาทานอาหาร เฟร็ด จอร์จ รอน และ แฮร์รี่ ทานมากเป็นพิเศษเนื่องจากใช้พลังงานไปมากจากการเล่นควิชดิช....เพอร์ซี่และนายวีสลีย์ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน... พอทานเสร็จ... แฮร์รี่ และรอนก็เดินขึ้นห้อง มีเฮอร์ไมโอนี่ตามหลังมาด้วย
“ซิเรียส..เป็นไงบ้าง แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เขาคงสบายดีมั้ง...เขาส่งของขวัญมาให้ฉันด้วย เขาคงปลอดภัยอยู่หรอก” แฮร์รี่ตอบ
“หวังว่าจะเป็นยังงั้นนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางนั่งลงที่ปลายเตียง
“เอ่อ....เมื่อคืนวันแรกที่ฉันมาบ้านรอนน่ะ.....” แฮร์รี่เริ่มต้นพูด ในใจยังไม่แน่ใจว่าควรจะเล่าเรื่องแผลเป็นเจ็บ ให้เพื่อน 2 คน ฟังหรือเปล่า เขากลัวว่าถ้าเล่าไปรอนและ เฮอร์ไมโอนี่อาจจะวิตก และไม่สบายใจได้
“มีอะไร แฮร์รี่” รอนถาม
“เอ่อ...ช่างเถอะ...ไม่มีไร” แฮร์รี่รีบพูด
“แฮร์รี่...บอกเรามา” เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขา
เมื่อคืนวันแรกที่ฉันมาอยู่ที่นี่...อยู่ๆฉันก็เจ็บแผลเป็นขึ้นมา..มันเคยเจ็มาก่อน แต่ไม่มากเท่านี้..ฉันรู้สึกว่า โวลเดอร์มอร์ กำลังทำอะไรที่ร้ายกาจสักอย่าง” เขาพูด รอนและ เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อนี้
“ คง..คง...ไม่มีไรมั้ง..นายไม่ต้องคิดมาก แฮร์รี่” รอนพูดแม้น้ำเสียงจะไม่มั่นใจก็ตาม
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปกลับมาในห้องอย่างใช้ความคิด
“ ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ...คนที่รู้ว่าใครต้องกำลังทำอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ฉันไม่รุ้ว่ามันคืออะไร”
“เอาล่ะๆ พอเถอะ ฉันว่าเราคิดให้หัวระเบิดออกมาตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรหรอก......สิ่งที่เราต้องการตอนนี้ก็คือ การนอนพัก และถ้าเธอจะกรุณานะ เฮอร์ไมโอนี่ ช่วยออกไป อย่ารบกวน” รอนพูดตัดบทและพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ประตุ
รอนหันมาที่แฮร์รี่และยิ้มให้เขา
“นายอย่าไปคิดมากเลย แฮร์รี่ เชื่อฉัน เราช่วยอะไรไม่ได้...จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง เราค่อยเผชิญกับมัน..นอนเถอะ.....ฮ้าว...” รอนหาวและล้มตัวลงนอน แฮร์รี่เข้าใจดีว่ารอนไม่ต้องการให้เขาคิดมาก....ใช่สินะ....กังวลไปก็ไร้ประโยชน์.....ดังนั้นเขาจึงล้มตัวลงนอนเช่นกัน
หลายสัปดาห์ต่อมา................. แฮร์รี่ก็ใช้เวลาในช่วงปิดเทอมอย่างสนุกสนานกับครอบครัววีสลีย์ และทำการบ้านที่ค้างให้เสร็จ (โดยมีเฮอร์ไมโอนี่คอยแนะนำ) โดยถ้าเขายังอยู่ที่บ้านเดอสลีย์ละก็...เขาแน่ใจว่าจะต้องไม่รู้สึกมีความสุขเช่นนี้ เฟร็ดกับจอร์จ บอกแฮร์รี่ ในสัปดาห์ที่ 2 ของการมาอยู่ที่บ้านโพรงกระต่ายว่า พวกเขานำเงินที่ได้จากแฮร์รี่ 1000 เกลเลียน นั้นไปลงทุนทำของเล่นตลกอยู่ ซึ่งเงินนั้นได้มาจากการชนะการประลองเวทเมือปีก่อน แฮร์รี่ไม่อยากได้เงินนั้น จึงยกมันให้ฝาแฝด
“เรากำลังคิดค้นทำลูกอมตัวลอยอยู่นะ ..ใกล้จะสำเร็จแล้ว” เฟร็ดบอกแฮร์รี่
“แต่เราทำ The Funny Chocolate เสร็จแล้ว พอกินเข้าไปมันก็จะทำให้นายกลายเป็นสัตว์ได้ 5 นาที เยี่ยมใช่มะ..ไว้เดี๋ยวเราจะเอามาให้นายลองชิม” จอร์จเอ่ยเสริมอย่างภาคภูมิใจ
“เราอุทิศเวลาให้กับงานนี้มาก...หมกตัวอย่ในห้องเป็นวันๆเลยละ แต่ทั้งหมดนี่จะสำเร็จไม่ได้ หากไม่มีนาย แฮร์รี่ .....นายเป็นเหมือนผู้ให้โอกาสเรา..ขอบคุณมาก” เฟร็ดพูดพลางตบไหล่แฮร์รี่เบาๆ และยิ้มกว้าง
“แล้วพวกนาย..บอกคนอื่นๆหรือยังเรื่องนี้” แฮร์รี่เอ่ยถาม
“พวกเขารู้เรื่องนี้หมดแล้ว.....รวมทั้งเรื่องเงินที่นายให้เราด้วย ตอนแรกแม่ไม่ยอม บอกให้เอาไปคืนให้นายท่าเดียว เพราะมันเป็นของนาย แต่ตอนหลังค่อยสงบลงหน่อย เพราะเราบอกว่า พอเปิดร้านเป็นของตัวเองแล้ว เราจะใช้เงินคืนให้นาย ดูท่าทางกิจการจะไปได้สวยเลยละ.....เรากะว่าจะเอาของไปขายที่ฮอกวอตส์ดูก่อน..ใช่ไหมจอร์จ” เฟร็ดหันไปพูดกับจอร์จ
“อืม..ใช่แล้ว...เอ้อ..แล้วเราก็ไปหาที่จะขายของได้แล้ว พ่อเป็นคนจัดการให้ ที่ตรอกไดแอกอน เรายังไม่เคยไปดูร้านเลย พ่อบอกว่า จะพาเราไปพร้อมกับพวกนายตอนไปซื้อหนังสือน่ะ” จอร์จพูดกับแฮร์รี่อย่างร่าเริง
ป.ล.บทนี้ยาวไปหน่อย ช่วยอ่านหน่อยนะคะ ไม่อยากแยกเป็น2 บท มันไม่ต่อเนื่อง
“อะนี่.......กินซะของแก”ว่าแล้วป้าก็นั่งลงทำท่าไม่เห็นเขาต่อ เขาเริ่มต้นกินอาหารเย็นชวนสังเวชของเขา ในขณะที่ดัดลีย์กินสเต็กเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย พลางส่งสายตาคอยยั่วแฮร์รี่ แต่เขาไม่สนใจ เขาไม่รู้สึกหิวเท่าไร อีกไม่กี่ชม.เขาจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จ ป้าเพ็ตทูเนียก็ยกของหวานออกมา “พุดดิ้งช็อคโกแลต” ดัดลีย์กินอย่างมูมมาม (แต่แฮร์รี่ไม่ได้รับอนุญาตให้กินจึงได้แต่นั่งมองคนอื่นๆกินกัน) เมื่อทุกคนอิ่มแล้ว ยกเว้นดัดลีย์ที่ยังกินไม่เสร็จซะที
ลุงเวอร์นอนก็ออกไปห้องนั่งเล่นเพื่อไปดูข่าว ป้าเพ็ตทูเนียกำลังจะเดินออกไปเช่นกัน
“ เพล้ง!!!!!!!!!” ดัดลีย์ไปปัดโดนจานใส่พุดดิ้ง หล่นไปแตก
“จัดการเก็บให้เรียบร้อยด้วยแก”ป้าเพ็ตทูเนียพูดแล้วเดินออกไปกับดัดลีย์ แฮร์รี่จึงเก็บกวาดเศษจานโดยไม่ปริปากบ่น(ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า ดัดลีย์เจตนาทำ)
เมื่อเก็บกวาดเสร็จ แฮร์รี่อยากรู้ว่านี่มันกี่โมง ใกล้เวลานัดหรือยัง เขาจึงเดินออกมาดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงโถงทางเข้า เป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าๆแล้ว เหลือเวลาอีกไม่ถึง 2 ชม. เขาชำเลืองมองไปในห้องนั่งเล่น ดัดลีย์กำลังกินขนมพร้อมกับดูทีวีไปด้วย ลุงกับป้ากำลังคุยเกี่ยวกับเรื่อง การสัญญาขายสว่านอย่างออกรส แฮร์รี่รู้ดี ว่า ไม่ควรเข้าไปในห้องนั่งเล่นตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะขึ้นไปบนห้องนอนแล้วคอยเวลา เขาตรวจดูว่าไม่หลงลืมอะไรแล้ว แฮร์รี่เดินไปทั่วห้อง ตรวจดูทุกซอกทุกมุมว่าตัวเองลืมเก็บอะไรหรือเปล่า เขายกหีบและกรงเฮ็ดวิกไปวางไว้ที่มุมห้อง แล้วก็คอย............................
//////............เวลาผ่านไป..................///// แฮร์รี่คิดว่าน่าจะใกล้เวลานัดแล้ว เขาจึงแอบย่องลงมาดูสถานการณ์ข้าล่าง นาฬิกาบอกเวลา ...4ทุ่ม45นาที แต่ลุงเวอร์นอนยังคงนั่งอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น รวมทั้งป้าเพ็ตทูเนียและดัดลีย์ด้วย เขาต้องทำอะไรสักอย่าง....เขาคิดอย่างกระวนกระวาย...ต้องไล่พวกเดอส์ลีย์ขึ้นไปข้างบน ..และแล้วเขาก็นึกออก.. แม้จะกลัวว่าอาจไม่ได้ผลแต่นั่นก็เป็นสิ่งเดียวที่แฮร์รี่คิดออก และต้องลองดู..
เขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนไม่ได้ชำเลืองดูเขาเลยแม้แต่น้อย แฮร์รี่ทำท่าเหมือนว่าเขากำลังจะเข้านอนแล้ว เขามองหน้าลุงเวอร์นอนแล้วพยายามทำหน้าปะหลาดใจที่เห็นลุงอยู่ตรงนี้..
“คือ..ผมลงมาดื่มน้ำข้างล่านะฮะ แล้วเห็นลุงนั่งอยู่ เอ.....ผมจำได้ว่าพรุ่งนี้ลุงมีนัดเซ็นสัญญาชิ้นใหญ่ที่บริษัทแต่เช้าไม่ใช่หรือฮะ ถ้าจำไม่ผิด”แฮร์รี่คอยดูปฏิกิริยาลุง ขณะที่ภาวนาขอให้สำเร็จทีเถิด ลุงหันไปดูนาฬิกาที่ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว พลางโวยวาย
“ดึกมาขนาดนี้แล้วหรอนี่..!!!! ให้ตายสินึกว่าเพิ่ง 4ทุ่มซะอีก เพ็ตทูเนียผมว่า เราควรขึ้นไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าซะด้วย ดัดลีย์ลูกเลิกดูทีวี แล้วไปนอน..ดึกแล้ว”
ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียเดินออกไปจากห้อง
“แล้วแก.....!!! ก็ขึ้นไปห้องของแกได้แล้ว..มาคอยอะไรอยู่เล่า”ลุงหันมาตวาดใส่แฮร์รี่
“ครับๆ ผมจะขึ้นไปนอนแล้วครับ”แฮร์รี่ละล่ำละลักตอบ
กว่าดัดลีย์เดินอุ้ยอ้ายออกไปจากห้องได้ก็เหลือเวลาไม่ถึง5นาที แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจเหลือเกิน นึกว่าจะไม่สำเร็จซะแล้ว...เขานั่งคุกเข่าหน้าเตาผิง อีก2นาที....อีก1นที.....5 ทุ่มตรง ได้เวลาแล้วเขาคิด แฮร์รี่ถอยหลังจากเตาผิงเล็กน้อย
เตาผิงปะทุขึ้น เปลวไปสีเขียวมรกตพุ่งขึ้นมา ใครคนหนึ่งก้าวออกมา “รอน”นั่นเอง เขาโบกมือยิ้มกว้างเมื่อเห็นแฮร์รี่
“ไง..แฮร์รี่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม..ให้ตาย! ฉันกลัวแทบแย่ว่านายจะมาไม่ได้” เปลวไฟปะทุอีกครั้งร่างอีก2ร่างโผล่ออกมา ผมสีแดงเพลิง ใบหน้าตกกระเช่นเดียวกับรอน เฟร็ดกับจอร์จเดินมาทักทายแฮร์รี่
“หวัดดีแฮร์รี่ เรามารับนายละ..พ่องานยุ่งมาก มารับไม่ได้ ส่วนแม่ก็หลับอยู่เลย อันที่จริงแม่ไม่รู้หรอกว่า เกิดการผิดแผน...ไม่เป็นไร...เดี๋ยวนายไปอยุ่ที่บ้าน แม่คงต้องปะหลาดใจแน่นอน”แฮร์รี่ยิ้มๆ ใจยังไม่รู้ว่าควรจะพุดไรดี ไม่รู้ว่านางวีสลีย์จะประหลาดใจหรือจะโกรธกันแน่ที่พวกเขามารับแฮร์รี่ดึกๆแบบนี้ และไม่ยอมบอกแผนการอีกด้วย
“เราไปเอาของให้นายนะ”เฟ็ดบอกแฮร์รี่แล้วเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกับจอร์จ
“ไม่ต้องห่วงหรอกเราจะทำเสียงให้เบาที่สุด..ไม่ให้พวกมักเกิ้ลตื่นหรอก..แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นเราจะใช้ระเบิดเหม็น”จอร์จพูดแล้วขยิบตาให้เขา
/////5นาที//////ต่อมา......จอร์จกับเฟร็ดก็ลากสัมภาระลงมาวางไว้หน้าเตาผิง
“เอาล่ะ....ฉันกับจอร์จจะขนหีบไปก่อนนะ”เฟร็ดหันมาพูดแล้วลากหีบไป โปรยผงฟลูแล้วตะโกน “บ้านโพรงกระต่าย”แล้วฝาแฝดก็หายวับไป
“ ไปกันเถอะ แฮร์รี่”รอนพูดแล้วแบ่งผงฟลูใส่มือแฮร์รี่ เขารับมาแต่ก่อนที่จเก้าไปในเตาผิง
“เดี๋ยวก่อนนะ..ให้ฉันทิ้งโน็ตไว้ให้พวกเดอส์ลีย์ก่อน”แฮร์รี่พูดแล้วรีบเดินไปคว้าแผ่นกระดาษข้างโทรศัพท์ขึ้นมาเขียนโน๊ตทิ้งไว้ แม้จะรู้ว่าพวกนั้นอาจไม่ใส่ใจว่าเขาจะอยู่หรือไปก็ตาม
“เรียบร้อย...ไปกันเถอะรอน”เขาหันไปพยักหน้าให้รอน แล้วก้าวไปหน้าเตาผิง โปรยผงฟลู เปลวไฟสีเขียวก็ลุกขึ้นมา เขาตะโกน “บ้านโพรงกระต่าย”และก้าวเข้าไปสัมผัสกับไออุ่นจากเปลวไฟ
และแล้วตัวเขาก็เริ่มหมุนคว้างผ่านสีสันและเสียงต่างๆเขาหลับตาลง รู้สึกหัวหมุนและคลื่นไส้...........ในที่สุด.....ทั้งสีเสียงก็หยุดลง แฮร์รี่พยายามยั้งตัวเองไว้ไม่ให้หน้าทิ่มออกมาจากเตาผิง เขามองไปรอบๆห้องครัวอันแสนคุ้นตาของครอบครัววีสลีย์(เพราะแฮร์รี่เคยมาหลายครั้งแล้ว)
ในไม่กี่นาทีต่อมา รอนก็ตามมา จอร์จซึ่งตอนนี้แฮร์รี่เพิ่งจะสังเกตเห็น ยืนพิงบันไดอยู่
“ค่อยๆขึ้นไปนะ แฮร์รี่ เดี๋ยวแม่ตื่นขึ้นมา เราจะช่วยยกหีบไปให้นาย เงียบๆหน่อยละ”จอร์จพูดแล้วก็มองไปรอบๆอย่างระแวง ว่าแล้วเฟร็ดกับจอร์จก็เริ่มลากของเดินนำหน้าขึ้นบันไดไป มีแฮร์รี่และรอนเดินตามลังไปเงียบๆ เมื่อเข้ามาถึงห้องรอน เฟร็ดกับจอร์จก็ลากหีบมาไว้ที่ปลายเตียงผ้าใบของแฮร์รี่ กล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วออกไป ทั้งรอนและแฮร์รี่เปลี่นยชุดเป็นขุดนอนแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่ได้พูดคุยกัน
แฮร์รี่รู้สึกดีใจเหลือนเกินที่ได้อยู่กับรอนที่นี่กับครอบครัววีสลีย์ที่เขาคิดว่าน่ารักที่สุด เขารู้สึกอิจฉารอนขึ้นมานิดนึง...ว่ารอนมีครอบครัวที่น่ารักแลอบอุ่นเช่นนี้ ในขณะที่ตัวเขาไม่มี.... ชีวิตแฮร์รี่คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก หากไม่ใช่เพราะโวลเดอร์มอร์...เขาเป็นคนที่ทำลายชีวิตแฮร์รี่และชีวิตคนอื่นๆ...
และอยู่ๆ...!!!!!!!!…..แผลเป็นของแฮร์รี่ก็เจ็บร้อนขึ้นมา.....อีกแล้ว... เจ็บจนเขาต้องเอาหมอนอุดปากไว้เพื่อกั้นเสียงร้อง....หัวของเขาแทบจะปริออกอยู่แล้ว....!!!!!!!!!!!!!!
และแล้วความเจ็บนั้นก็ค่อยๆหายไป รอนหลับไปแล้ว และกรนเสียงดัง แฮร์รี่พยายามข่มตาให้หลับ แต่กว่าจะหลับได้ก็ใช้เวลาเป็นชม.เพราะแฮร์รี่มัวแต่คิดว่า โวลเดอร์มอร์กำลังทำอะไรที่ร้ายกาจมากๆ สิ่งที่ทำให้แผลเขาเจ็บมากได้เพียงนี้......มันไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน ถ้าไม่นับวันที่สุสานนั่นด้วย....
เช้ารุ่งขึ้น....แฮร์รี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปที่ห้องครัว พบกับ นายและนางวีสลีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ นายวีสลีย์โบกมือทักทายแฮร์รี่
“อ้าว...แฮร์รี่ สวัสดีจ้ะ..เรารู้แล้วว่าเธอมาเมื่อคืน เฟร็ดกับจอร์จบอกเราแล้วจ้ะ...ดีใจจังที่ได้เจอเธอ นั่งลงสิจ๊ะ”นางวีสลีย์ยิ้มให้ แล้วส่งเบคอนกับไข่ดาวมาให้
“ทานเยอะๆนะ นี่เธอดูผอมๆไป แฮร์รี่ พวกมักเกิ้ลเลี้ยงเธอไม่ดีหรอ”นางวีสลีย์ถาม
“ก็...ฮะ...เขาไม่สนใจหรอกว่าผมจะกินอะไร บางทีเขาคงจะดีใจที่ผมอดอาหารตายไปเลย”แฮร์รี่ตอบและเริ่มต้นทานเบคอน รอนก็ลงมาสมทบด้วย
“จินนี่ละฮะ..แม่”รอนถามขณะที่กำลังใช้ช้อนตักไข่ดาวใส่ปาก
“อยู่ข้างนอกกับเฟร็ดจอร์จน่ะ”นางวีสลีย์ตอบ
“แล้วพวกเขาไปทำอะไรข้างนอกละฮะ..ทำไมไม่มาทานข้าวเช้า”รอนถาม นางวีสลีย์ยิ้มให้รอนแบบมีเลศนัย ก่อนเอ่ยว่า
“พวกเขากำลังถูกลงโทษเล็กๆน้อยๆน่ะ โทษฐานที่ไม่ได้บอกแม่เรื่องการเปลี่ยนแผน และไปรับแฮร์รี่กันตามลำพัง แม่ว่า รอน ลูกทานให้เสร็จแล้วออกไปหา2คนนั่นดีกว่า ลูกก็ควรโดนด้วย”รอนรีบก้มหน้าพร้อมกับบ่นงึมงำทันที
“เอ่อ..คือว่ามันไม่ใช่ความผิดรอนและเฟร็ดจอร์จนะฮะ มันเป็นแผนผม ผมคงต้องมีส่วนรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยครับ”แฮร์รี่หยุดทานอาหารและพูดกับนางวีสลีย์ ซึ่งตอนนี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เขา เธอส่ายหน้าและพูดว่า
“ไม่ใช่หรอก...มันเป็นความผิดของพวกนั้น ไม่ใช่ของเธอ เธอไม่ได้ห้ามเฟร์ด จอร์จ รอน ไม่ให้มาบอกฉันซะหน่อย เพราะฉะนั้น เธอไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนะจ๊ะ.... ทานข้าวเสร็จก็ไปพักผ่อน หรือจะไปดูพวกนี้ถูกทำโทษก็ได้”เธอชี้มือไปทางรอน
“แฮร์รี่ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”นายวีสลีย์ซึ่งทานอาหารเสร็จพอดีหันมามองแฮร์รี่
“ได้ฮะ”
“คืออย่างนี้...ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งๆเรื่อง เครื่องปิ้งขนมปังพ่นไฟได้อยู่เนี่ย ฉันอยากรู้ว่าเครื่องนี้มันใช้ยังไง และทำงานยังไงเหรอ”นายวีสลีย์ถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้ ดวงตาเป็นประกาย แต่ไม่ทันที่แฮร์รี่จะตอบก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน เพอร์ซี่ซึ่งหายตัวมาจากข้างบนลงมาที่ห้องครัวก็พูดขึ้นว่า
“ไปกันหรือยังครับพ่อ”เขาถามนายวีสลีย์
“อ้าว..หวัดดี แฮร์รี่”เขาทักทายด้วยน้ำเสียงห่างเหินกว่าปกติเมื่อเห็น
แฮร์รี่นั่งอยู่
“หวัดดี” แฮร์รี่ทักตอบ นายวีสลีย์มองไปยังเพอร์ซี่แล้วพูดว่า
“โถ่.....เพอร์ซี่ นี่มันยังเช้าอยู่เลย ไม่ต้องรีบไปทำงานหรอก พ่อกำลังจะฟังแฮร์รี่อธิบายเรื่อง เครื่องปิ้งขนมปังอยู่พอดี ลูกก็มานั่งทานอาหารเสียก่อน แล้วค่อยไปก็ได้” นายวีสลีย์เลื่อนเก้าอี้ข้างๆตัวขยับให้เพอร์ซี่นั่ง แต่เพอร์ซี่ไม่ขยับ แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงวางท่า
“วันนี้ ท่านรัฐมนตรี จะมาตรวจที่กองของพ่อไม่ใช่เหรอไงครับ ตอนเช้า”
“เอ้อ....ใช่สิพ่อลืมไปเลย ขอบใจที่เตือนนะ ผมต้องไปแล้ว มอลลี่ ถ้าฟัดจ์มาไม่เจอใคร มันจะเป็นเรื่องใหญ่ ไปก่อนนะ แฮร์รี่ รอน ตอนเย็นพ่อจะรีบกลับ”เขาลุกจากเก้าอี้ หอมแก้มนางวีสลีย์แล้วเดินออกไป มีเพอร์ซ์ที่อยู่ในชุดคลุมเนี๊ยบไร้ที่ติ เดินตามหลังไป
หลังจากที่แฮร์รี่กับรอนทานอาหารเสร็จก็ออกมาข้างนอก อากาศยามเช้าสดชื่น แฮร์รี่เดินตารอนไปที่หน้าบ้านซึ่งหญ้าขึ้นรกมากสูงเกือบท่วมหัว และแตกต่างกับสนามหญ้าบ้านเดอสลีย์อย่างมาก เพราะสนามหญ้านั้นถูกตัดแต่งและดูแลอย่างดี ป้าเพ็ตทูเนียไม่มีวันปล่อยให้หญ้าขึ้นรกมากอย่างนี้แน่นอน....
สนามหญ้าหน้าบ้านของครอบครัววีสลีย์นั้นเต็มไปด้วย “ตัวโนม”มากมาย ตอนนี้แฮร์รี่รู้แล้วว่า บทลงโทษนางวีสลีย์คืออะไร “การกำจัดโนม”นั่นเอง เฟร็ดกับจอร์จจับตัวโนมขึ้นมาจับเหวี่ยงให้มึนงง ก่อนจะโยนมันลอยข้ามรั้ว
“เฮ้......แฮร์รี่ งานกำจัดโนมนี่เหนื่อยน่าดูเชียวละ”เฟร็ดพูดพลางปาดเหงื่อที่หน้า จินนี่เดินมาทักทายเขา
“หวัดดีคะ...สบายดีไหมคะ”
“สบายดี..ขอบคุณนะ จินนี่” เขายิ้มให้
จอร์จตะโกนตะโกนผ่านหญ้ารกๆที่สูงท่วมหัวมาว่า
“รอน.....นายก็มานี่เลย..ฉันรู้แม่ก็ลงโทษนายเหมือนกัน มาช่วยจับโนมตัวเล็กๆที่แสนน่ารักนี่หน่อย” จอร์จพูดแล้วก็ชูโนมซึ่งหน้าตาเหมือนมันฝรั่งที่ขรุขระ 2-3 ตัวแล้วโบกไปมา
“รู้แล้วน่า” รอนหน้ามุ่ยแล้วเดินไปสมทบกับเฟร็ดจอร์จ
“ทำไมมันเยอะ อย่างนี้นะ เหมือนกับว่าเราเพิ่งจะกำจัดมันไปหยกๆมันก็กลับมาอยู่อีกแล้ว....แย่ชะมัด” ร่อนบ่นขณะจับโนมตัวหนึ่งโยนข้ามรั้วไป มันร้องโหยหวญ สบถเสียงดังลั่น
“ทำไงได้ละ....มันคงจะชอบสวนบ้านเราเอามากๆก็เลยกลับมาอีก แถมท่าทางจะชวนเพื่อนมาอยู่ด้วยอีกต่างหาก” เฟร็ดหันมาพูดกับรอน
แฮร์รี่อยากจะช่วยกำจัดโนม จึงเดินลุยหญ้าไปช่วยด้วย
“ขอบใจ แฮร์รี่ที่ช่วย” รอนพูด
“ไม่เป็นไร..มันก็เป็นความผิดของฉันเหมือนกันนี่นา” แฮร์รี่ตอบรอน
ในไม่ช้าจินนี่ก็มาร่วมวงการจับโนมด้วย พวกเขารู้สึกสนุกสนานมาก เวลา แข่งกันขว้างมันไปให้ไกลที่สุด.....จนเวลาเลยไปถึงเที่ยง...... นางวีสลีย์ยกแซนด์วิชออกมาให้รับประทาน พวกเขาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พลางชื่นชมผลงาน การกำจัดโนมว่ากำจัดไปได้มากน้อยแค่ไหนแล้ว...
พอทานอาหารเสร็จ นางวีสลีย์ก็เรียกพวกเขาเข้าบ้าน เฟร็ดกับจอร์จขอตัวขึ้นไปบนห้องทันที แฮร์รี่ รอน จินนี่ จึงมานั่งในห้องนั่งเล่นกับนางวีสลีย์ ซึ่งตอนนี้กำลังอ่านบทความ ในนิตยสาร “แม่มดรายสัปดาห์”อยู่
\"แล้ว เฮอร์ไมโอนี่จะมาวันไหน รอน” แฮร์รี่ถามรอน
“เค้าบอกว่า พรุ่งนี้ตอนเช้า” รอนพูดแล้วก็หยิบคุ๊กกี้มาทาน
“ปีนี้พี่ต้องสอบ ว.พ.ร.ส.ใช่ไหม”จินนี่ถามรอนและแฮร์รี่
“อืม...ใช่ นายว่ามันยากไหม รอน” เขาถามรอน
“ ม่าย....ยู้......ยิ....แอรี่..คง..ยากกก ..ม้างงง เฟร็ดกะจอร์จ..เก็บ ว.พ.ร.ส. มา..ด้าย ..คนลานิดเดีวเองง” รอนพูดทั้งๆที่ยังมีคุ๊กกี้อยู่เต็มปาก
\"รอน...กินซะให้เสร็จ..ก่อนสิ..มารยาท..อย่าลืม”นางวีสลีย์ส่งสานยตาขุ่นเขียวมาทางรอน
เฟร็ดกับจอร์จเก็บตัวเงียบในห้องตลอดทั้งบ่าย... จนเวลาอาหารค่ำ จึงลงมาทานอาหารกับทุกคน นายวีสลีย์กับเพอร์ซี่กลับมาจากที่ทำงาน เมื่อตอนที่ทุกคนทานอาหารไปได้แปบนึง... ขณะที่เขาเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร เพอร์ซี่ก็เดินเงียบๆมานั่งที่โต๊ะด้วย
“โทษที..มอลลี่..กลับช้าไปหน่อย พอดีมีเรื่องยุ่งที่กรม เกี่ยวกับเครื่องปิ้งขนมปังนั่นแหละ...มันไล่พ่นไฟใส่เพอร์กินส์ ผมเขาติดไฟเลย เราก็เลยต้องอยู่ช่วยจัดการเรื่องวุ่นๆนี่” นายวีสลีย์พูด
“เหรอคะ...อาเธอร์แย่จังนะ..แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง ฟัดจ์มาตรวจที่กรมของคุณ เขาพูดว่าอย่างไรบ้างคะ”
“ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เดินไปเดินมาที่ห้องทำงานผม ..ตรวจดูไอ้โน่นไอ้นี่..แล้วก็ถามผมว่า ผมชอบที่จะทำงานน่าเบื่อๆอย่างนี้หรอ ผมก็ตอบไปว่า ผมรักงานนี้ ให้ตาย!!! ดูเขาถามผมสิ..ผมว่างานนี้สนุกจะตาย” นายวีสลีย์พูดกับนางวีสลีย์
ทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยด้วยฝีมือของนางวีสลีย์ และพูคุยกันอย่างสนุกสนาน นายวีสลีย์ถามเรื่องเครื่องปิ้งขนมปังกับแฮร์รี่ ปากก็พูดว่า
“โอ้!!!!! มหัศจรรย์จัง” หรือไม่ก็ “มักเกิ้ลพวกนี้ ฉลาดมาก ทำได้ไงเนี่ย” ทุกครั้งที่แฮร์รี่ตอบคำถาม
นางวีสลีย์กำลังคุยกับเฟร็ดและจอร์จ ส่วนรอนกำลังเล่าเรื่องตลกให้จินนี่ฟัง จะมีแต่เพอร์ซี่คนเดียวที่นั่งเงียบ ไม่คุยกับใคร ไม่ยอมมองสบตาใคร เมื่อทานอาหารเสร็จ เพอร์ซี่ก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบน โดยไม่ทานของหวาน
“เป็นไรไปละลูก....ไม่กินของหวานก่อนหรอ...นี่...ลูกชอบไม่ใช่หรือ เพอร์ซี่” นางวีสลีย์พูดพลางดัน ขนมครีมคัสตาร์ด ส่งให้เพอร์ซี่
เพอร์ซี่ไม่ตอบอะไร...แต่ส่งสายตาเย็นชาให้ทุกคน จากนั้นจึงรีบขึ้นข้างบนไป โดยไม่แตะขนมครีมคัสตาร์ดเลย
“เป็นไรไปนะ..ลูกคนนี้ ช่วงนี้ทำตัวแปลก” นางวีสลีย์บ่นกับทุกคน
“ไม่เห็นแปลกเลย..แม่..เพอร์ซี่เค้าก็เพี้ยนๆอย่างนี้นานแล้ว ใช่ไหม จอร์จ ฮ่าๆๆๆ” เฟร็ดพูดแล้วก็หันไปหัวเราะเสียงดังกับจอร์จ
“เพอร์ซี่..ไม่กินงั้นผมกินนะ” รอนพูดแล้วก็คว้าขนมส่วนเพอร์ซี่ไปทานหน้าตาเฉย
“เพอร์ซี่...เป็นไรไปหรอ รอน” แฮร์รี่ถามรอนเมื่อพวกเขามาถึงห้องนอนแล้ว
ไม่รู้สิ....ตั้งแต่ปิดเทอมก็ทำตัวห่างเหินกับทุกคน ยังไงไม่รู้..อาจจะเครียด เรื่องที่ทำงานมั้ง เพอร์ซี่จริงจังกับทุกเรื่องเสมอล่ะ....หรือไม่ก็อาจเลิกกับแฟนมั้ง แม่เพนาโลพีน่ะ” รอนพูดพลางล้มตัวลงนอนที่เตียง
“อืม..หรอ..คงจะใช่” เขาพึมพำ พลางนอนที่เตียงผ้าใบ
--------มีแต่ความเงียบสงัด--------มีเสียงโครมครามจาการที่ผีกูลโยนท่อน้ำ อยู่บนห้องใต้หลังคา แต่เขากับรอนไม่สนใจเสียงนั่น...ทั้ง2หลับไปในที่สุด.....ZzZzZzZz
ตอนเช้าแฮร์รี่ลงไปทานอาหารข้างล่าง ก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ....
“เฮอร์ไมโอนี่....มานานแล้วหรอ” แฮร์รี่ทักทาย เธอยิ้มแฉ่งและโบกมือทักทาย รอนกับ แฮร์รี่
“สักพักแล้วละ..แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างร่าเริง
“เป็นไงบ้างละ...วิกเตอร์สุดที่รักของเธอ ติดต่อมาบ้างไหม” รอนส่งเสียงกระแนะกะแหนใส่เฮอร์ไมโอนี่
“ทำไมละ..แล้วมันเรื่องอะไรของเธอที่ วิกกี้ จะติดต่อฉัน” เฮอร์ไมโอนี่เน้นเสียงตรงคำว่า “วิกกี้” ใส่หน้ารอน
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก.....ขอโทษนะที่ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเธอ” รอนพูดแล้วกำหมัดแน่น
“เขาก็ชวนฉันไปเที่ยวที่บ้านเขา..ตอนปิดเทอม วิกกี้เค้าน่ารักและนิสัยดีมากเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดลอยๆขึ้นมา
รอนซึ่งตอนนี้หูเป็นสีแดงก่ำแล้ว หันมามองเฮอร์ไมโอนี่แล้วตะโกนเสียงดัง
“อ๋อ...!!!!!!งั้นหรอ..แล้วเธอไปเที่ยวที่นั่น สนุกไหมละ”
“ฉันไม่ได้ไปหรอก..ฉันบอกเขาว่า จะมาอยู่กับเธอและแฮร์รี่ที่นี่ เค้าก็ดูจะผิดหวังอะนะ..แต่ที่จริง ฉันอยากมาอยู่กับพวกเธอมากกว่า ฉันไม่คิดจะไปไกลถึง บัลกาเรีย หรอก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขาและรอน
รอนดูจะสงบลงกว่าตะกี้มาก เอ่ยเบาๆว่า
“ ฉันขอโทษ..ที่เออ...ตะโกนใส่เธอเมื่อกี้นะ” รอนพูดแล้วก้มหน้ามองดูเท้าตัวเอง
“ไม่เป็นไร...ฉันก็ต้องขอโทษเธอด้วยนะที่ฉันพูดแหย่เธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วหันมายิ้มให้แฮร์รี่
แล้วทั้งคู่ก็เป็นมิตรกันเหมือนเดิม..ราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เฟร็ด จอร์จ จินนี่ลงมาทานอาหารเช้าข้างล่าง
“แม่คะ.........พ่อกับเพอร์ซี่ละคะ” จินนีถามนางวิสลีย์
“ไปทำงานแล้วล่ะ.....พอดีมีงานด่วนน่ะจ้ะ”นางวิสลีตอบขณะตักซุปให้ทุกคน หลังจากทานอาหารเสร็จ เฟร็ด จอร์จ ก็ชวนแฮรี่และรอนไปเล่นควิชดิช
แฮร์รี่และรอนตกลง พวก เขาเล่นกันอย่างสนุกสนาน มีเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ คอยเชียร์อยู่ข้างล่าง....-----พวกเขาเล่นไปได้ 20 นาที-------
“อุ๊ย ! ตายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กระโดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“มีอะไรหรอคะ..” จินนี่ถามเธออย่างสงสัย
“ได้เวลาอ่านหนังสือ...แล้วน่ะสิ....ขอไปอ่านก่อนนะ” แล้วก็รีบเดินจากไป รอนบ่นงึมงำกับแฮร์รี่
“ดูสิ.....เค้าจะรีบอ่านไปทำไมนะ...นี่ยังไม่เปิดเทอมด้วยซ้ำ กลัวจะไม่ได้ดีเยี่ยม ใน ว.พ.ร.ส. หรือไง”
พอใกล้มืด... ทุกคนก็มาทานอาหาร เฟร็ด จอร์จ รอน และ แฮร์รี่ ทานมากเป็นพิเศษเนื่องจากใช้พลังงานไปมากจากการเล่นควิชดิช....เพอร์ซี่และนายวีสลีย์ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน... พอทานเสร็จ... แฮร์รี่ และรอนก็เดินขึ้นห้อง มีเฮอร์ไมโอนี่ตามหลังมาด้วย
“ซิเรียส..เป็นไงบ้าง แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เขาคงสบายดีมั้ง...เขาส่งของขวัญมาให้ฉันด้วย เขาคงปลอดภัยอยู่หรอก” แฮร์รี่ตอบ
“หวังว่าจะเป็นยังงั้นนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางนั่งลงที่ปลายเตียง
“เอ่อ....เมื่อคืนวันแรกที่ฉันมาบ้านรอนน่ะ.....” แฮร์รี่เริ่มต้นพูด ในใจยังไม่แน่ใจว่าควรจะเล่าเรื่องแผลเป็นเจ็บ ให้เพื่อน 2 คน ฟังหรือเปล่า เขากลัวว่าถ้าเล่าไปรอนและ เฮอร์ไมโอนี่อาจจะวิตก และไม่สบายใจได้
“มีอะไร แฮร์รี่” รอนถาม
“เอ่อ...ช่างเถอะ...ไม่มีไร” แฮร์รี่รีบพูด
“แฮร์รี่...บอกเรามา” เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขา
เมื่อคืนวันแรกที่ฉันมาอยู่ที่นี่...อยู่ๆฉันก็เจ็บแผลเป็นขึ้นมา..มันเคยเจ็มาก่อน แต่ไม่มากเท่านี้..ฉันรู้สึกว่า โวลเดอร์มอร์ กำลังทำอะไรที่ร้ายกาจสักอย่าง” เขาพูด รอนและ เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อนี้
“ คง..คง...ไม่มีไรมั้ง..นายไม่ต้องคิดมาก แฮร์รี่” รอนพูดแม้น้ำเสียงจะไม่มั่นใจก็ตาม
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปกลับมาในห้องอย่างใช้ความคิด
“ ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ...คนที่รู้ว่าใครต้องกำลังทำอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ฉันไม่รุ้ว่ามันคืออะไร”
“เอาล่ะๆ พอเถอะ ฉันว่าเราคิดให้หัวระเบิดออกมาตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรหรอก......สิ่งที่เราต้องการตอนนี้ก็คือ การนอนพัก และถ้าเธอจะกรุณานะ เฮอร์ไมโอนี่ ช่วยออกไป อย่ารบกวน” รอนพูดตัดบทและพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ประตุ
รอนหันมาที่แฮร์รี่และยิ้มให้เขา
“นายอย่าไปคิดมากเลย แฮร์รี่ เชื่อฉัน เราช่วยอะไรไม่ได้...จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง เราค่อยเผชิญกับมัน..นอนเถอะ.....ฮ้าว...” รอนหาวและล้มตัวลงนอน แฮร์รี่เข้าใจดีว่ารอนไม่ต้องการให้เขาคิดมาก....ใช่สินะ....กังวลไปก็ไร้ประโยชน์.....ดังนั้นเขาจึงล้มตัวลงนอนเช่นกัน
หลายสัปดาห์ต่อมา................. แฮร์รี่ก็ใช้เวลาในช่วงปิดเทอมอย่างสนุกสนานกับครอบครัววีสลีย์ และทำการบ้านที่ค้างให้เสร็จ (โดยมีเฮอร์ไมโอนี่คอยแนะนำ) โดยถ้าเขายังอยู่ที่บ้านเดอสลีย์ละก็...เขาแน่ใจว่าจะต้องไม่รู้สึกมีความสุขเช่นนี้ เฟร็ดกับจอร์จ บอกแฮร์รี่ ในสัปดาห์ที่ 2 ของการมาอยู่ที่บ้านโพรงกระต่ายว่า พวกเขานำเงินที่ได้จากแฮร์รี่ 1000 เกลเลียน นั้นไปลงทุนทำของเล่นตลกอยู่ ซึ่งเงินนั้นได้มาจากการชนะการประลองเวทเมือปีก่อน แฮร์รี่ไม่อยากได้เงินนั้น จึงยกมันให้ฝาแฝด
“เรากำลังคิดค้นทำลูกอมตัวลอยอยู่นะ ..ใกล้จะสำเร็จแล้ว” เฟร็ดบอกแฮร์รี่
“แต่เราทำ The Funny Chocolate เสร็จแล้ว พอกินเข้าไปมันก็จะทำให้นายกลายเป็นสัตว์ได้ 5 นาที เยี่ยมใช่มะ..ไว้เดี๋ยวเราจะเอามาให้นายลองชิม” จอร์จเอ่ยเสริมอย่างภาคภูมิใจ
“เราอุทิศเวลาให้กับงานนี้มาก...หมกตัวอย่ในห้องเป็นวันๆเลยละ แต่ทั้งหมดนี่จะสำเร็จไม่ได้ หากไม่มีนาย แฮร์รี่ .....นายเป็นเหมือนผู้ให้โอกาสเรา..ขอบคุณมาก” เฟร็ดพูดพลางตบไหล่แฮร์รี่เบาๆ และยิ้มกว้าง
“แล้วพวกนาย..บอกคนอื่นๆหรือยังเรื่องนี้” แฮร์รี่เอ่ยถาม
“พวกเขารู้เรื่องนี้หมดแล้ว.....รวมทั้งเรื่องเงินที่นายให้เราด้วย ตอนแรกแม่ไม่ยอม บอกให้เอาไปคืนให้นายท่าเดียว เพราะมันเป็นของนาย แต่ตอนหลังค่อยสงบลงหน่อย เพราะเราบอกว่า พอเปิดร้านเป็นของตัวเองแล้ว เราจะใช้เงินคืนให้นาย ดูท่าทางกิจการจะไปได้สวยเลยละ.....เรากะว่าจะเอาของไปขายที่ฮอกวอตส์ดูก่อน..ใช่ไหมจอร์จ” เฟร็ดหันไปพูดกับจอร์จ
“อืม..ใช่แล้ว...เอ้อ..แล้วเราก็ไปหาที่จะขายของได้แล้ว พ่อเป็นคนจัดการให้ ที่ตรอกไดแอกอน เรายังไม่เคยไปดูร้านเลย พ่อบอกว่า จะพาเราไปพร้อมกับพวกนายตอนไปซื้อหนังสือน่ะ” จอร์จพูดกับแฮร์รี่อย่างร่าเริง
ป.ล.บทนี้ยาวไปหน่อย ช่วยอ่านหน่อยนะคะ ไม่อยากแยกเป็น2 บท มันไม่ต่อเนื่อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น