ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเกิด
ในยามเช้าวันหยุดอันสดใส เป็นวันที่ทุกคนในครอบครัวจะได้พักผ่อน และใช้เวลาว่างในการทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน แต่แฮร์รี่เด็กชายอายุราว 15ปี ตัวสูงผอม ผมสีดำยุ่งเหยิง ตาสีเขียว และอีกอย่าง แผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผากต้องมานั่งโดยลำพังอยู่ในห้องนอนอันทึบทึมของเขา หลังจากใช้เวลาตลอดช่วงเช้า ล้างรถลุงเวอร์นอน ตัดหญ้าที่สนาม ทาสีม้านั่งในสวน ตัดแต่งพุ่มดอกเยอร์บีร่า และขัดห้องครัว เขาก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน หลับตาลงนึกถึงวันที่จะได้กลับไปฮอกวอตส์ ไปจากครอบครัวเดอส์ลีย์เสียที เขารู้สึกเบื่อเป็นอย่างมากที่ต้องมาติดแหง็กอยู่ที่ซอยพรีเว็ตนี่ทุกฤดูร้อน...แต่อีกตั้งเดือนกว่าเขาจะได้กลับไป
เขาถอนหายใจช้าๆอีกเรื่องที่อยู่ในใจแฮร์รี่มาตลอดเรื่องที่คอยหลอกหลอนเขา เทอมที่แล้วแฮร์รี่เป็นเพียงคนเดียวที่เห็นโวลเดอร์มอร์กลับมา (ถ้าไม่นับผู้เสพความตายอีกโหล) เขากังวลเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะตั้งแต่นั้นมาแผลเป็นก็เริ่มเจ็บมาตลอด มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตอนนี้โวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว
หลังจากที่คิดเรื่องนี้กลับไปกลับมาในหัวครึ่งชั่วโมง เขาก็ตัดสินใจว่า ค่อยมากังวลทีหลังดีกว่า แฮกริดพูดถูกอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แฮร์รี่ยังมีการบ้านหลายวิชาที่ต้องทำ เขาหยิบปากกาขนนก ขวดหมึก ม้วนกระดาษออกมาตั้งเพื่อทำการบ้านวิชาปรุงยา เรื่อง “จงบรรยายสรรพคุณผงที่ได้จากแมลง บิลลี่วิก และความสัมพันธ์กับเลือดมังกร” แฮร์รี่ต้องทำวิชานี้ให้เสร็จก่อนไม่เช่นนั้นสเนปคงจะดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีข้ออ้างกักบริเวณแฮร์รี่ บ้านออกจะเงียบเชียบทีเดียวเพราะ พวกเดอส์ลีย์ออกไปข้างนอก เพื่อพาดัดลีย์ไปซื้อเกมส์ใหม่ (ดัดลีย์อยากได้เกมส์นี้มาก ถ้าไม่ซื้อเขาบอกว่าจะหนีออกจากบ้าน) จนป้าเพ็ตทูเนียกับลุงเวอร์นอนต้องพาไปซื้อในที่สุด แฮร์รี่เริ่มต้นขีดเขียนไปได้ครึ่งหน้าเมื่อมีเสียงเคาะที่กระจก เขาหันไปดู “เฮ็ดวิก” นั่นเอง แฮร์รี่จึงลุกไปเปิดกระจกให้มันเข้ามา แต่มันไม่ได้มาตัวเดียว มีนกฮูกอีก3ตัวบินโฉบเข้ามาด้วย ตัวหนึ่งแฮร์รี่จำได้ว่าคือ “พิกวิดเจียน” ของรอน ส่วนอีกตัวเป็นนฮูกสีน้ำตาลแกมทองที่สง่างาม และนกฮูกนาอีกตัว มันบินลงเกาะข้างๆกรงเฮ็ดวิก เขาแกะจดหมายออกจากขาเฮ็ดวิก มาจากเฮอร์ไมโอนี่ เขาแก้ห่อของออกจากนกฮูกทุกตัว
พวกมันบินไปจิบน้ำที่กรงเฮ็ดวิก เกิดการชุลมุนเล็กน้อยเพื่อแย่งกันกินน้ำ จากนั้นนกฮูกสีน้ำตาลทองกับนกฮูกนาก็บินออกไป แฮร์รี่แกะห่อของเฮอร์ไมโอนี่ เป็นของขวัญวันเกิด เขาเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาก็เมื่อเห็นของขวัญ เขาลืมเรื่องนี้เสียสนิท เพราะมัวแต่คิดเรื่องโวลเดอร์มอร์ ของขวัญจากเธอเป็นหนังสือ ซึ่งแฮร์รี่คิดไว้ไม่มีผิด ชื่อเรื่อง “ประวัติการก่อตั้งทีมควิชดิชในอังกฤษ” เขายิ้มให้มัน ก่อนจะหันไปเปิดกล่องของที่มาจากแฮกริด เป็นกบช็อคโกแลตกล่องใหญ่ หลังจากนั้นจึงเปิดของซิเรียส เป็นหนังสือเช่นเดียวกันแต่เป็นเรื่อง “การป้องกันตัวจากศาสตร์มืดฉบับศึกษาด้วยตัวเองขนาดพกพา” และห่อสุดท้ายมาจากรอน เป็นหมวกสีส้มบาดตามีสัญลักษณ์ประจำทีม “ชัดลีย์ แคนนอนส์” มันส่งเสียงร้องเพลงแหลมๆได้ด้วย แฮร์รี่แกะจดหมายรอนมาอ่าน
ไง....แฮร์รี่
หวังว่านายสบายดีนะ...แต่ว่าคงไม่สบายเท่าไรใช่ไหมละ เพราะนายต้องอยู่กับพวกมักเกิ้ลที่ร้ายกาจอย่างนั้น ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า ล้อเล่นนะ! คืออย่างนี้แม่อยากจะชวนนายมาอยู่ทีบ้านด้วย ตอนช่วงปิดเทอมที่เหลือ เราจะไปรับนายที่บ้าน คิดว่าจะไปทางผงฟลูน่ะ ไม่รู้พวกมักเกิ้ลจะว่าไง... แต่คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายเหมือนคราวก่อนหรอก นายตอบจดหมายมาด้วยนะว่าจะเอายังไง เฟร็ดกับจอร์จบอกว่า ถ้าพวกเขาไม่ยอมให้นายมา พวกเขาจะใช้ระเบิดเหม็น!!!แล้วพาตัวนายออกมาเลย แต่เราหวังว่าคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก นายตอบจดหมายมากะพิกด้วยนะ เราจะไปรับนายพรุ่งนี้ตอน 4 โมงเย็น แล้วก็ Happy Birthday ด้วย...ป.ล. เฮอร์ไมโอนี่จะมาพักกับเราด้วยแม่ให้ฉันชวนเขา ฉันสงสัยจังว่า ปิดเทอมนี้เขาอ่านหนังสือจบไปกี่เล่มแล้ว....
รอน
แฮร์รี่เขียนตอบจดหมายรอนลงไปด้านหลังของกระดาษ ด้วยลายมือหวัดๆว่า....ตกลง..แต่ฉันจะลองไปถามพวกเดอส์ลีย์ดูก่อนนะ แต่ฉันคิดว่ายังไงก็ตามเขาก็ห้ามฉันไม่ได้หรอก ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงจะเขียนไปบอกแล้วกัน...แล้วเจอกัน.....แฮร์รี่
แฮร์รี่เขียนจดหมายเสร็จก็นำไปผูกกับขาพิกวิดเจียน ที่ส่งเสียงอย่างร่าเริง และกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ต้องใช้เวลาอยู่นานจึงจะผูกได้ เพราะมันเอาแต่กระโดดโลดเต้น ในที่สุดก็ผูกสำเร็จ... มันรีบบินออกไป แฮร์รี่เฝ้ามองมันบินหายไปจากสายตา พลางมานั่งลงที่เตียง เฮ็ดวิกบินมาเกาะที่เข่าเขา เขาลูบตัวมันเบาๆ ยิ้มให้ตัวเอง รู้สึกดีใจว่าตัวเขายังโชคดีที่จะได้ไปพักกับรอนแล้ว ไม่ต้องทนอยู่ที่นี่อีกตั้งเดือน ขณะเดียวกัน แฮร์รี่รู้ว่า พวกเดอส์ลีย์กลับมาแล้ว เพราะ ยินเสียงรถของลุงเวอร์นอนเข้ามาในบ้าน
เขาจึงเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปพบลุงเวอร์นอน ลุงกำลังเอาเสื้อโค๊ตแขวนไว้ที่หน้าโถงทางเข้า เมื่อแฮร์รี่เดินเข้าไปหา ลุงทำหน้าเหมือนมีขยะกองใหญ่เหม็นเน่าที่น่ารังเกียจเคลื่อนที่ไปหา แฮร์รี่ไม่สนใจรีบพูดธุระให้เสร็จ
“คือว่า เพื่อนผม รอน วีสลีย์ ชวนผมไปอยู่ด้วยที่บ้าน ตลอดช่วงหน้าร้อนที่เหลือครับ” ลุงเวอร์นอนจ้องมองแล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วไงล่ะแก มาบอกฉันทำไม”
“คือถ้าผมจะขอลุงไปอยู่ที่นั่นได้หรือเปล่าครับ” แฮร์รี่รีบพูดพลางเดินตามลุงเวอร์นอนไปที่ห้องนั่งเล่น ที่ซึ่งดัดลีย์กำลังลองเล่นเกมส์ใหม่กับเครื่องคอมพิวเตอร์และ ป้าเพ็ตทูเนียกำลังนั่งจิบน้ำชาที่โซฟา ป้าทำท่าไม่เห็นเขา แฮร์รี่ไม่สนใจ เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว เขาชินกับอาการอย่างนี้จนไม่รู้สึกอะไร
ลุงเวอร์นอนนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆป้าเพ็ตทูเนีย
“แล้วตกลงลุงจะให้ผมไปหรือเปล่าครับ” แฮร์รี่ถามพยายามทำเสียงให้สุภาพที่สุด ลุงเวอร์นอนชำเลืองดูเขาแล้วพุดว่า
“แล้วแกจะไปยังไง ฉันไม่ไปส่งแกนะ”
“พวกเขาจะมารับผมครับ” แฮร์รี่พูด ลุงเวอร์นอนจ้องมองแฮร์รี่ด้วยสายตาสงสัย
“แกบอกว่า...ใครนะเพื่อนแก....”
“เอ่อ....รอน วีสลีย์ฮะ” แฮร์รี่ตอบเบาๆเขาสงสัยว่าลุงกำลังคิดเหมือนเขาหรือเปล่าหนอ
ทันทีทันใดนั้นลุงก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ และตะโกนเสียงดัง จนป้าเพ็ตทูเนียตกใจจนทำให้ถ้วยชาตกพื้น ดัดลีย์เองก็หันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“วีสลีย์!!!!!!!!! ฉันไม่มีวันให้พวกนั้นมาเหยียบบ้านฉันหรอก ....ไม่มีวัน!!!!!!!!!” ป้าเพ็ตทูเนียก็ตกใจเช่นเดียวกัน เธอส่งสายตากังวลไปที่หน้าต่าง ราวกับว่า จะเห็นใครเอาหูมาแนบกระจกฟังการสนทนา ป้ารีบเตือนลุง
“ชูวว์....เบาๆสิคะ คุณไม่ควรพูดดังนะเวอร์นอน คุณก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่............” ลุงเวอร์นอนหายใจเข้าช้าๆแล้วหันมาพูดกับป้าเพ็ตทูเนีย
“ผมขอโทษที่รัก..ผม..เออ....ลืมตัวไปหน่อย” แล้วลุงก็หันมาประจัญหน้ากับแฮร์รี่
“ฉันไม่มีวันให้ไอ้พวกนั้นมาอีกแล้ว...ไม่มีวัน..เฮอะ” ลุงสูดลมหายใจฟืดฟาด
เมื่อปีก่อนพวกวีสลีย์มารับเขาโดยใช้ผงฟลู แฮร์รี่ยังจำได้ว่าเกิดเรื่องวุ่นวายแค่ไหน โดยเฉพาะดัดลีย์คงจำไม่ลืม เฟร็ดกับจอร์จทำให้ลิ้นดัดลีย์ยาวห้อยลงมาหลายฟุต เพราะกินลูกอมลิ้นล้นเข้าไป แฮร์รี่นึกขำเมื่อนึกถึงสีหน้าดัดลีย์ตอนนั้น อีกทั้งยังทำให้ห้องนั่งเล่นของลุงกับป้าพังซะเละเทะอีกด้วย มันคงเป็นความทรงจำที่เลวร้ายของพวกเดอส์ลีย์ ไม่แปลกที่ลุงจะคัดค้านการกลับมาของพวกวีสลีย์อีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น แฮร์รี่ก็พูดกับลุงเวอร์นอน ที่ตอนนี้หน้าแดงคล้ำออกม่วงแล้ว
“ผมรู้ครับ ว่าลุงยังไม่ลืมเรื่องวันนั้น แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะครับ พวกวีสลีย์เค้าไม่ตั้งใจจะทำ ลุงก็รุ้” แต่ลุงเวอร์นอนที่ตอนนี้ไม่ฟังเหตุผลแล้ว ก็ตะคอกใส่แฮร์รี่
“แกไม่ต้องพูดแล้ว!! ฉันไม่ฟัง....แล้วแกก็ไปบอกพวกมันด้วยว่า บ้านนี้ไม่ต้อนรับ!!!” แฮร์รี่รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเถียงแข่งลุง เขาจึงตอบสั้นๆ
“ฮะ..ตกลง ผมจะบอกเขาว่า มาไม่ได้” แฮร์รี่รีบออกจากห้องนั่งเล่นแล้วตรงไปห้องนอนทันที เขาไม่จำเป็นต้องเถียงลุง เขามีแผนแล้ว ว่าแล้ว เขาก็หยิบม้วนกระดาษมาเขียนจดหมายถึงรอน
รอน...พวกมักเกิ้ลไม่ยอมให้นายมา แต่ไม่เป็นไรฉันมีแผน คืนนี้นายมารับฉันตอนห้าทุ่มตรงนะ...ฉันจะรอที่เตาผิง(พวกเดอส์ลีย์ไม่ได้ปิดเตาผิงเอาไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ) พวกเดอส์ลีย์หลับแล้วละตอนนั้น โอเคไหม... ตกลงตามนี้ ..แล้วเจอกัน..แฮร์รี่
แฮร์รี่พับกระดาษแล้วผูกกับขาเฮ็ดวิก “ไปส่งให้รอน ด่วนที่สุดเลยนะ”เขาพูดพลางลูบหัวมัน มันร้อง ฮูกๆ ตอบรับแล้วบินออกไป แฮร์รี่เฝ้ามองมันบินโผผินไปจนหายไปจากสายตา เขาเก็บการบ้านวิชาปรุงยาที่เพิ่งเขียนได้ครึ่งหนึ่งใส่หีบ แล้วเริ่มต้นเก็บบรรดาของขวัญลงหีบเช่นกัน แล้วก็บรรดาเสื้อผ้า(ซึ่งมีไม่กี่ชุด ของเหลือใช้จากดัดลีย์) จัดลงหีบ หากเขาต้องไปคืนนี้ เขาต้องพร้อมที่จะเดินทาง
เขาถอนหายใจช้าๆอีกเรื่องที่อยู่ในใจแฮร์รี่มาตลอดเรื่องที่คอยหลอกหลอนเขา เทอมที่แล้วแฮร์รี่เป็นเพียงคนเดียวที่เห็นโวลเดอร์มอร์กลับมา (ถ้าไม่นับผู้เสพความตายอีกโหล) เขากังวลเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะตั้งแต่นั้นมาแผลเป็นก็เริ่มเจ็บมาตลอด มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตอนนี้โวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว
หลังจากที่คิดเรื่องนี้กลับไปกลับมาในหัวครึ่งชั่วโมง เขาก็ตัดสินใจว่า ค่อยมากังวลทีหลังดีกว่า แฮกริดพูดถูกอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แฮร์รี่ยังมีการบ้านหลายวิชาที่ต้องทำ เขาหยิบปากกาขนนก ขวดหมึก ม้วนกระดาษออกมาตั้งเพื่อทำการบ้านวิชาปรุงยา เรื่อง “จงบรรยายสรรพคุณผงที่ได้จากแมลง บิลลี่วิก และความสัมพันธ์กับเลือดมังกร” แฮร์รี่ต้องทำวิชานี้ให้เสร็จก่อนไม่เช่นนั้นสเนปคงจะดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีข้ออ้างกักบริเวณแฮร์รี่ บ้านออกจะเงียบเชียบทีเดียวเพราะ พวกเดอส์ลีย์ออกไปข้างนอก เพื่อพาดัดลีย์ไปซื้อเกมส์ใหม่ (ดัดลีย์อยากได้เกมส์นี้มาก ถ้าไม่ซื้อเขาบอกว่าจะหนีออกจากบ้าน) จนป้าเพ็ตทูเนียกับลุงเวอร์นอนต้องพาไปซื้อในที่สุด แฮร์รี่เริ่มต้นขีดเขียนไปได้ครึ่งหน้าเมื่อมีเสียงเคาะที่กระจก เขาหันไปดู “เฮ็ดวิก” นั่นเอง แฮร์รี่จึงลุกไปเปิดกระจกให้มันเข้ามา แต่มันไม่ได้มาตัวเดียว มีนกฮูกอีก3ตัวบินโฉบเข้ามาด้วย ตัวหนึ่งแฮร์รี่จำได้ว่าคือ “พิกวิดเจียน” ของรอน ส่วนอีกตัวเป็นนฮูกสีน้ำตาลแกมทองที่สง่างาม และนกฮูกนาอีกตัว มันบินลงเกาะข้างๆกรงเฮ็ดวิก เขาแกะจดหมายออกจากขาเฮ็ดวิก มาจากเฮอร์ไมโอนี่ เขาแก้ห่อของออกจากนกฮูกทุกตัว
พวกมันบินไปจิบน้ำที่กรงเฮ็ดวิก เกิดการชุลมุนเล็กน้อยเพื่อแย่งกันกินน้ำ จากนั้นนกฮูกสีน้ำตาลทองกับนกฮูกนาก็บินออกไป แฮร์รี่แกะห่อของเฮอร์ไมโอนี่ เป็นของขวัญวันเกิด เขาเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาก็เมื่อเห็นของขวัญ เขาลืมเรื่องนี้เสียสนิท เพราะมัวแต่คิดเรื่องโวลเดอร์มอร์ ของขวัญจากเธอเป็นหนังสือ ซึ่งแฮร์รี่คิดไว้ไม่มีผิด ชื่อเรื่อง “ประวัติการก่อตั้งทีมควิชดิชในอังกฤษ” เขายิ้มให้มัน ก่อนจะหันไปเปิดกล่องของที่มาจากแฮกริด เป็นกบช็อคโกแลตกล่องใหญ่ หลังจากนั้นจึงเปิดของซิเรียส เป็นหนังสือเช่นเดียวกันแต่เป็นเรื่อง “การป้องกันตัวจากศาสตร์มืดฉบับศึกษาด้วยตัวเองขนาดพกพา” และห่อสุดท้ายมาจากรอน เป็นหมวกสีส้มบาดตามีสัญลักษณ์ประจำทีม “ชัดลีย์ แคนนอนส์” มันส่งเสียงร้องเพลงแหลมๆได้ด้วย แฮร์รี่แกะจดหมายรอนมาอ่าน
ไง....แฮร์รี่
หวังว่านายสบายดีนะ...แต่ว่าคงไม่สบายเท่าไรใช่ไหมละ เพราะนายต้องอยู่กับพวกมักเกิ้ลที่ร้ายกาจอย่างนั้น ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า ล้อเล่นนะ! คืออย่างนี้แม่อยากจะชวนนายมาอยู่ทีบ้านด้วย ตอนช่วงปิดเทอมที่เหลือ เราจะไปรับนายที่บ้าน คิดว่าจะไปทางผงฟลูน่ะ ไม่รู้พวกมักเกิ้ลจะว่าไง... แต่คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายเหมือนคราวก่อนหรอก นายตอบจดหมายมาด้วยนะว่าจะเอายังไง เฟร็ดกับจอร์จบอกว่า ถ้าพวกเขาไม่ยอมให้นายมา พวกเขาจะใช้ระเบิดเหม็น!!!แล้วพาตัวนายออกมาเลย แต่เราหวังว่าคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก นายตอบจดหมายมากะพิกด้วยนะ เราจะไปรับนายพรุ่งนี้ตอน 4 โมงเย็น แล้วก็ Happy Birthday ด้วย...ป.ล. เฮอร์ไมโอนี่จะมาพักกับเราด้วยแม่ให้ฉันชวนเขา ฉันสงสัยจังว่า ปิดเทอมนี้เขาอ่านหนังสือจบไปกี่เล่มแล้ว....
รอน
แฮร์รี่เขียนตอบจดหมายรอนลงไปด้านหลังของกระดาษ ด้วยลายมือหวัดๆว่า....ตกลง..แต่ฉันจะลองไปถามพวกเดอส์ลีย์ดูก่อนนะ แต่ฉันคิดว่ายังไงก็ตามเขาก็ห้ามฉันไม่ได้หรอก ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงจะเขียนไปบอกแล้วกัน...แล้วเจอกัน.....แฮร์รี่
แฮร์รี่เขียนจดหมายเสร็จก็นำไปผูกกับขาพิกวิดเจียน ที่ส่งเสียงอย่างร่าเริง และกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ต้องใช้เวลาอยู่นานจึงจะผูกได้ เพราะมันเอาแต่กระโดดโลดเต้น ในที่สุดก็ผูกสำเร็จ... มันรีบบินออกไป แฮร์รี่เฝ้ามองมันบินหายไปจากสายตา พลางมานั่งลงที่เตียง เฮ็ดวิกบินมาเกาะที่เข่าเขา เขาลูบตัวมันเบาๆ ยิ้มให้ตัวเอง รู้สึกดีใจว่าตัวเขายังโชคดีที่จะได้ไปพักกับรอนแล้ว ไม่ต้องทนอยู่ที่นี่อีกตั้งเดือน ขณะเดียวกัน แฮร์รี่รู้ว่า พวกเดอส์ลีย์กลับมาแล้ว เพราะ ยินเสียงรถของลุงเวอร์นอนเข้ามาในบ้าน
เขาจึงเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปพบลุงเวอร์นอน ลุงกำลังเอาเสื้อโค๊ตแขวนไว้ที่หน้าโถงทางเข้า เมื่อแฮร์รี่เดินเข้าไปหา ลุงทำหน้าเหมือนมีขยะกองใหญ่เหม็นเน่าที่น่ารังเกียจเคลื่อนที่ไปหา แฮร์รี่ไม่สนใจรีบพูดธุระให้เสร็จ
“คือว่า เพื่อนผม รอน วีสลีย์ ชวนผมไปอยู่ด้วยที่บ้าน ตลอดช่วงหน้าร้อนที่เหลือครับ” ลุงเวอร์นอนจ้องมองแล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วไงล่ะแก มาบอกฉันทำไม”
“คือถ้าผมจะขอลุงไปอยู่ที่นั่นได้หรือเปล่าครับ” แฮร์รี่รีบพูดพลางเดินตามลุงเวอร์นอนไปที่ห้องนั่งเล่น ที่ซึ่งดัดลีย์กำลังลองเล่นเกมส์ใหม่กับเครื่องคอมพิวเตอร์และ ป้าเพ็ตทูเนียกำลังนั่งจิบน้ำชาที่โซฟา ป้าทำท่าไม่เห็นเขา แฮร์รี่ไม่สนใจ เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว เขาชินกับอาการอย่างนี้จนไม่รู้สึกอะไร
ลุงเวอร์นอนนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆป้าเพ็ตทูเนีย
“แล้วตกลงลุงจะให้ผมไปหรือเปล่าครับ” แฮร์รี่ถามพยายามทำเสียงให้สุภาพที่สุด ลุงเวอร์นอนชำเลืองดูเขาแล้วพุดว่า
“แล้วแกจะไปยังไง ฉันไม่ไปส่งแกนะ”
“พวกเขาจะมารับผมครับ” แฮร์รี่พูด ลุงเวอร์นอนจ้องมองแฮร์รี่ด้วยสายตาสงสัย
“แกบอกว่า...ใครนะเพื่อนแก....”
“เอ่อ....รอน วีสลีย์ฮะ” แฮร์รี่ตอบเบาๆเขาสงสัยว่าลุงกำลังคิดเหมือนเขาหรือเปล่าหนอ
ทันทีทันใดนั้นลุงก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ และตะโกนเสียงดัง จนป้าเพ็ตทูเนียตกใจจนทำให้ถ้วยชาตกพื้น ดัดลีย์เองก็หันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“วีสลีย์!!!!!!!!! ฉันไม่มีวันให้พวกนั้นมาเหยียบบ้านฉันหรอก ....ไม่มีวัน!!!!!!!!!” ป้าเพ็ตทูเนียก็ตกใจเช่นเดียวกัน เธอส่งสายตากังวลไปที่หน้าต่าง ราวกับว่า จะเห็นใครเอาหูมาแนบกระจกฟังการสนทนา ป้ารีบเตือนลุง
“ชูวว์....เบาๆสิคะ คุณไม่ควรพูดดังนะเวอร์นอน คุณก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่............” ลุงเวอร์นอนหายใจเข้าช้าๆแล้วหันมาพูดกับป้าเพ็ตทูเนีย
“ผมขอโทษที่รัก..ผม..เออ....ลืมตัวไปหน่อย” แล้วลุงก็หันมาประจัญหน้ากับแฮร์รี่
“ฉันไม่มีวันให้ไอ้พวกนั้นมาอีกแล้ว...ไม่มีวัน..เฮอะ” ลุงสูดลมหายใจฟืดฟาด
เมื่อปีก่อนพวกวีสลีย์มารับเขาโดยใช้ผงฟลู แฮร์รี่ยังจำได้ว่าเกิดเรื่องวุ่นวายแค่ไหน โดยเฉพาะดัดลีย์คงจำไม่ลืม เฟร็ดกับจอร์จทำให้ลิ้นดัดลีย์ยาวห้อยลงมาหลายฟุต เพราะกินลูกอมลิ้นล้นเข้าไป แฮร์รี่นึกขำเมื่อนึกถึงสีหน้าดัดลีย์ตอนนั้น อีกทั้งยังทำให้ห้องนั่งเล่นของลุงกับป้าพังซะเละเทะอีกด้วย มันคงเป็นความทรงจำที่เลวร้ายของพวกเดอส์ลีย์ ไม่แปลกที่ลุงจะคัดค้านการกลับมาของพวกวีสลีย์อีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น แฮร์รี่ก็พูดกับลุงเวอร์นอน ที่ตอนนี้หน้าแดงคล้ำออกม่วงแล้ว
“ผมรู้ครับ ว่าลุงยังไม่ลืมเรื่องวันนั้น แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะครับ พวกวีสลีย์เค้าไม่ตั้งใจจะทำ ลุงก็รุ้” แต่ลุงเวอร์นอนที่ตอนนี้ไม่ฟังเหตุผลแล้ว ก็ตะคอกใส่แฮร์รี่
“แกไม่ต้องพูดแล้ว!! ฉันไม่ฟัง....แล้วแกก็ไปบอกพวกมันด้วยว่า บ้านนี้ไม่ต้อนรับ!!!” แฮร์รี่รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเถียงแข่งลุง เขาจึงตอบสั้นๆ
“ฮะ..ตกลง ผมจะบอกเขาว่า มาไม่ได้” แฮร์รี่รีบออกจากห้องนั่งเล่นแล้วตรงไปห้องนอนทันที เขาไม่จำเป็นต้องเถียงลุง เขามีแผนแล้ว ว่าแล้ว เขาก็หยิบม้วนกระดาษมาเขียนจดหมายถึงรอน
รอน...พวกมักเกิ้ลไม่ยอมให้นายมา แต่ไม่เป็นไรฉันมีแผน คืนนี้นายมารับฉันตอนห้าทุ่มตรงนะ...ฉันจะรอที่เตาผิง(พวกเดอส์ลีย์ไม่ได้ปิดเตาผิงเอาไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ) พวกเดอส์ลีย์หลับแล้วละตอนนั้น โอเคไหม... ตกลงตามนี้ ..แล้วเจอกัน..แฮร์รี่
แฮร์รี่พับกระดาษแล้วผูกกับขาเฮ็ดวิก “ไปส่งให้รอน ด่วนที่สุดเลยนะ”เขาพูดพลางลูบหัวมัน มันร้อง ฮูกๆ ตอบรับแล้วบินออกไป แฮร์รี่เฝ้ามองมันบินโผผินไปจนหายไปจากสายตา เขาเก็บการบ้านวิชาปรุงยาที่เพิ่งเขียนได้ครึ่งหนึ่งใส่หีบ แล้วเริ่มต้นเก็บบรรดาของขวัญลงหีบเช่นกัน แล้วก็บรรดาเสื้อผ้า(ซึ่งมีไม่กี่ชุด ของเหลือใช้จากดัดลีย์) จัดลงหีบ หากเขาต้องไปคืนนี้ เขาต้องพร้อมที่จะเดินทาง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น