ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์
ในที่สุดวันเปิดเทอมก็ใกล้เข้ามา นกฮูกโรงเรียนส่งรายการหนังสือมาให้ พวกเขาในตอนเช้าวันก่อนเปิดภาค หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ทุกคนก็เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางไปตรอกไดแอกอน โดยมีนายวีสลีย์เป็นผู้พาเด็กๆไป
“เราจะไปทางผงฟลู .....อ้ะ...เดี๋ยวพ่อกับแฮร์รี่ไปก่อนนะ คนอื่นๆทยอยตามมา” นายวีสลีย์พูดแล้วก็โปรยผงฟลูลงเตาผิง ตะโกนว่า “ ตรอกไดแอกอน” เปลวไฟสีเขียวมรกตลุกโชติช่วงขึ้นมา เขาก้ามเข้าไป มีแฮร์รี่เดินตามไปติดๆ
อีกแล้วที่แฮร์รี่รู้สึกอยากจะอาเจียนเอาอาหารเช้าออกมา...เขาไม่ชอบการเดินทางวิธีนี้เท่าไร......
และแล้วเขาก็โผล่ออกมาจากเตาผิง หัวเขาชนนายวีสลีย์เข้าอย่างจัง!… จนเขาต้องขอโทษ และรู้สึกว่าตัวเองซื้อบื้อเล็กน้อย เมื่อเดินทางโดยใช้ผงฟลุ ถึงแม้ว่าจะเคยเดินทางแบบนี้หลายครั้งแล้วก็ตาม
แฮร์รี่พบว่าตัวเองอยู่ในร้านหม้อใหญ่รั่ว เขามองไปรอบๆร้านที่แออัดไปด้วยผู้คน พ่อมดแม่มดบางคนนั่งกระซิบกระซาบอยู่ที่มุมร้าน บ้างก็นั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ที่เคาร์เตอร์ บ้างก็เอาบทความมาวิจารณ์กัน ดังนั้นร้านนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงเอะอะจ๊อกแจ๊กจอแจ
------5นาทีต่อมา------ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เฟร็ด จอร์จ จินนี่ ก็มาถึง ทุกคนเดินไปหลังร้าน ผ่านเจ้าของร้าน “ทอม” ที่ยิ้มแย้มและทักทายนายวีสลีย์และพวกเด็กด้วยความเป็นมิตร
นายวีสลีย์ใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะไปที่อิฐ เหนือถังขยะ ทางเข้าตรอกก็เปิดออก เผยให้เห็นถนนสายยาวสีขาวที่เต็มไปด้วยร้านค้าและผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ แฮร์รี่เดินตามนายวีสลีย์เข้าไปเอาทองที่ธนาคารกริงกรอตส์
หลังจากที่เขาเอาทองใส่ถุงจำนวนหนึ่งออกมาแล้ว นายวีสลีย์ก็บอกว่า
“ทุกคนทีรายการที่ต้องซื้อแล้วใช่ไหม....งั้นแยกย้ายไปซื้อให้ครบนะ เดี๋ยวพ่อจะไปคุยธุระกับเจ้าของร้านที่จะขายร้านให้กับเราซะหน่อย.... 11โมงครึ่งมาเจอกันที่ร้านไอศครีม ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ตามนี้นะ”
ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายไปซื้อของที่ต้องการ จินนี่แยกไปซื้อปากกาขนนกด้ามใหม่ เฟร็ดจอร์จก็แวะไปร้าน ควิชดิช ส่วนรอน แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่จึงพากันไปเดินซื้อของที่ต้องการด้วยกัน
หลังจากซื้อของเสร็จ เหลือเวลาอีกเล็กน้อย พวกเขาจึงไปทานไอศครีมที่ร้านรอนายวีสลีย์ ในไม่ช้า นายวีสลีย์ก็เดินมา มีชายแก่ผมสีเทา หัวล้านเป็นหย่อมๆ เดินตามมาด้วย
“เด็กๆ นี่ คุณ อัลเบิตร์ เค้าเป็นเจ้าของร้านที่จะขายให้กับเรา เคยทำงานที่กรมการขนส่งวิเศษ แต่เกษียณแล้วตอนนี้..... และนี่...ลูกๆผมคนผมสีแดงน่ะ รอน เฟร็ด จอร์จ จินนี่ และนี่ก็เพื่อนลูก เฮอร์ไมโอนี่ และก็แฮร์รี่ครับ”
นายอัลเบิตร์ยิ้มและพยักหน้าให้ทุกคน แต่เมื่อเขามองมาทางแฮร์รี่ ตาของเขาก็เลื่อนหยุดที่แผลบนหน้าผาก พลางพูดรัวรัวอย่างตื่นเต้นกับนายวีสลีย์
“อาเธอร์......นี่..แฮร์รี่หรอ...แฮร์รี่ พอตเตอร์..จริงๆหรอนี่”
“อ๋อ..ใช่ครับ นี่แฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวจริงเลยละ” นายวีสลีย์พูดพร้อมยิ้มกว้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะ แฮร์รี่....ยินดีมากๆเลย” นายอัลเบิตร์จับมือแฮร์รี่มาเขย่าอย่างตื่นเต้น
“คุณอัลเบิตร์...จะพาเราไปดูร้าน....ใช่ไหมครับ...ไปกันได้หรือยังครับ” นายวีสลีย์พูดกับนายอัลเบิตร์พลางยิ้มอย่างขำๆที่เห็นนายอัลเบิตร์ยังดูดีใจและกระตือรือร้นที่จะคุยกับแฮร์รี่ต่อ
“เอ้อ.....ใช่...งั้นไปกันเลย ฉันจะนำทางไปเอง ตามมาทุกคน” นายอัลเบิตร์พูดแล้วก็ออกเดินนำทุกคนไปตามถนนสายยาว ผ่านร้าน “ตัวบรรจงและหยดหมึก” และเลี้ยวตรงมุม ผ่านร้าน “เสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมักกินส์” ไป2-3 บล็อก และเขาก็หยุดที่หน้าร้านซอมซ่อร้านหนึ่ง กะจกมีฝุ่นจับหนา ป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าร้านที่น่าจะเคยบอกชื่อร้านก็เลือนรางจนอ่านไม่ออก แฮร์รี่ไม่ประหลาดใจเลยที่ไม่เคยเห็นร้านนี้มาก่อน ทั้งๆที่เขาน่าจะเคยเดินผ่าน มองผ่านๆ ร้านนี้แทบจะกลืนไปเลยเมื่อเทียบกับร้านอื่นๆที่ตกแต่งอย่างดีเยี่ยม
“ถึงแล้ว..ร้านนี้แหละ..เข้ามาก่อนสิ” นายอัลเบิตร์เอ่ยพลางเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามาข้างใน
ข้างในร้านมืดและมอซอพอๆกับด้านนอก มีเพียงแสงสลัวๆจากตะเกียงที่ผนังเท่านั้น ร้านนี้ดูจะตกแต่งแนวยิปซี มีผ้าสีหม่นๆตกแต่งอยู่ตามผนัง ชั้นวางของตั้งเรียงราย บนชั้นมีทั้งลูกแก้วพยากรณ์ รูปจำลองดวงดาวขนาดเล็กที่หมุนได้เหมือนจริง ถ้วยชาโบราณ กล่องไม้ที่แกะสลักตัวอักษรรูนอย่างสวยงาม รวมทั้งยังมีหนังสือต่างๆ ซึ่งเกี่ยวกับการพยากรณ์ทั้งนั้น กองระเกะระกะอยู่บนพื้นมีขี้ฝุ่นจับหนาเตอะ อาทิ “เผยชะตาอนาคต” , “เคล็ดลับการอ่านใบชา” , “ทำอย่างไรเมื่อสามารถเห็นอนาคตได้” , “การเคลื่อนที่ของดวงดาวมีผลอย่างไรต่อชีวิตเรา” และอะไรทำนองนี้อีกมากมาย
“ แฮร์รี่ ฉันเห็นของพวกนี้ทำให้นึกถึงหน้ายัยค้างคาวทีลอนีย์ขึ้นมาเลยละ” รอนพูดกับเขา ขณะที่คนอื่นๆเดินสำรวจร้าน
“ทำความสะอาด จัดร้านใหม่ซะหน่อยก็ใช้ได้แล้วละ ....ร้านนี้ทำเลดีเหมาะมากที่จะค้าขาย” นายอัลเบิตร์กล่าว
“เชื่อเขาเลย..เหมาะที่จะค้าขายแล้วทำไมร้านนี้เจ๊งละ”จินนี่กระซิบกับเขาและรอน
พวกเขาเดินตามนายอัลเบิตร์ไปหลังร้าน ที่ซึ่งจัดเป็นโต๊ะรับแขกไว้
“แต่ก่อน เราเคยทำเป็นร้านเกี่ยวกับการ พยากรณ์ น่ะ ภรรยาผมชอบด้านนี้มากก็เลยเปิดร้านนี้ขึ้นมา..แต่ก็ขายไม่ดีหรอก ไม่มีคนซื้อ แล้วพอภรรยาผมเสีย ร้านมันก็ทรุดโทรมอย่างที่เห็น ผมก็ไม่รู้จะทำไปทำไมแล้ว ก็เลยจะขาย แล้วย้ายไปอยู่กับลูกชายที่ไอร์แลนด์ เขาทำงานที่นั่น ” นายอัลเบิตร์พูดพลางเสกเค๊กผลไม้กับน้ำชาให้พวกเด็กๆและนายวีสลีย์
“ อืม.....งั้นหรือ..อัลเบิตร์...แย่จังนะที่ร้านขายของขายไม่ได้ซะอย่างนี้” นายวีสลีย์พูดอย่างเห็นใจ
นายอัลเบิตร์ยิ้มและตอบเศร้าๆว่า
“มันก็เป็นอย่างนี้แหละ..มีพ่อมดแม่มดน้อยคนนักที่จะสนใจศาสตร์นี้จริงๆจังๆ คนส่วนใหญ่มองว่ามันงมงาย และก็งี่เง่า..ร้านเลยขายไม่ดี”
“แต่ผมว่า การพยากรณ์ เป็นศาสตร์ที่น่าสนใจ และน่าศึกษานะฮะ ผมก็ชอบเหมือนกัน” รอนพูดแล้วเอานิ้วไขว้หลังไว้
“ก็ดี รอน แต่ว่าคนส่วนใหญ่ไม่คิดงั้นน่ะสิ ก่อนตั้งร้านนี้เราก็รู้อยู่แล้วว่ามันอาจไปไม่รอด แต่ภรรยาผมเค้ารักด้านนี้ เลยตั้งร้านขึ้นด้วยใจ” นายอัลเบิตร์พูด
“อ้าว.......แล้วคุณจะขายร้านที่ภรรยาตั้งขึ้นมาด้วยใจได้หรอครับ” จอร์จพูดแทรกขึ้นมา
นายอัลเบิตร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองไปรอบๆร้าน ก่อนจะหันมาพูดว่า
“ก็...อืม.....ในเมื่อร้านนี้มันก็ไปไม่รอดแล้ว จะทิ้งไว้อย่างนี้ก็กระไรอยู่นะ...สู้ขายให้กับคนที่จะสามารถดูแลร้าน จัดการร้านนี้ให้ดี ฟังดูดีซะกว่าจริงไหม......โดยเฉพาะ...ถ้าเป็นร้านที่สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนแล้ว อย่างร้ายขายของตลกไงละ”
เฟร็ดกับจอร์จมองสบตากันแล้วยิ้มกว้าง
“ผมรับรองว่า ร้านนี้จะเป็นร้านที่สร้างความสุข รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะให้ได้ครับ” เฟร็ดพูด
“เรา2คนจะทำให้ดีที่สุดครับ” จอร์จพูดแววตามุ่งมั่น
นายอัลเบิตร์พยักหน้าให้ฝาแฝด
/////หลังจากนั้น///// เฟร็ดกับจอร์จก็เดินไปทั่วร้าน เพื่อเตรียมวางแผนการจัดร้าน “เกมกลวิเศษวีสลีย์”
“แล้วตรงนี้นะก็ควรจะตั้ง ชั้นวางของอันใหญ่ๆไว้โชว์สินค้า...ดีไหม” จอร์จพูด
“ฉันว่าเราเปลี่ยนโทนห้องนี้ให้เป็นสีแสบๆตาดีไหมเด่นดี....” เฟร็จเอ่ยอย่างใช้ความคิด
“แล้วเคาร์เตอร์คิดเงินก็ควรจะอยู่ตรงนั้น” เฟร็ดพูดอย่างร่าเริง
“ไม่เห็นดีเลย.....ต้องตรงนี้ดีกว่า” จินนี่ช่วยออกความเห็นบ้าง
แล้วพวกเขาก็ใช้เวลาตลอดช่วงบ่าย วางแผนผังการจัดร้าน...จนเวลาใกล้ 3โมงเย็นก็ลานายอัลเบิตร์ออกมา.....โดยมีรอนหอบหิ้ว หนังสือพยากรณ์ และของต่างๆ จากร้านพะรุงพะรัง....ซึ่งนายอัลเบิตร์ให้เขามา.....เพราะเห็นรอนบอกว่าเขาสนใจเรื่องนี้.....ทุกคนหัวเราะกันใหญ่.....
“รอน ลูกสนใจเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร..พ่อไม่ยักรู้มาก่อน” นายวีสลีย์พูดอย่างขำๆ
“โถ่...พ่อ....พอเถอะ” รอนพูด
“แสดงว่า เธอชอบวิชา ศ.ทีลอนีย์ ใช่ไหม..... รอนฉันนับถือเธอจริงๆ หวังว่ากลับไป เทอมนี้เธอคงได้คะแนนดีนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวแล้วยิ้ม
“แน่นอน.....อยู่แล้ว.....ต้องได้คะแนนดีสิ....ก็ฉันมีตำราไว้อ่านเยอะขนาดนี้ แถมมีอุปกรณ์พวกนี้ไว้ฝึกอีกด้วย....ไม่ได้คะแนนดีให้มันรู้ไป” รอนพูดอย่างยากลำบากเพราะต้องขนของหนักไว้ในแขน
“ นายจะแบ่งของพวกนี้ไปบ้างก็ได้นะ..แฮร์รี่....ฉันไม่หวง....เผื่อว่านายจะค้นพบว่า ตัวเองตายยังไง แล้วจะได้ไปบอก ยัย ทีลอนีย์นั่น....เธอคงจะพอใจ” รอนพูด
“ ไม่ดีกว่า รอน นายเก็บไว้เถอะนะ” แฮร์รี่ตอบ
พวกเขาเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เตร็ดเตร่ไปตามถนนตรอกไดแอกอน พากันไปดูร้ายขายของต่างๆอย่างเพลิดเพลิน จนเวลาล่วงไปใกล้ค่ำ....นายวีสลีย์จึงพาพวกเขากลับบ้านโพรงกระต่าย.........*******
“เราจะไปทางผงฟลู .....อ้ะ...เดี๋ยวพ่อกับแฮร์รี่ไปก่อนนะ คนอื่นๆทยอยตามมา” นายวีสลีย์พูดแล้วก็โปรยผงฟลูลงเตาผิง ตะโกนว่า “ ตรอกไดแอกอน” เปลวไฟสีเขียวมรกตลุกโชติช่วงขึ้นมา เขาก้ามเข้าไป มีแฮร์รี่เดินตามไปติดๆ
อีกแล้วที่แฮร์รี่รู้สึกอยากจะอาเจียนเอาอาหารเช้าออกมา...เขาไม่ชอบการเดินทางวิธีนี้เท่าไร......
และแล้วเขาก็โผล่ออกมาจากเตาผิง หัวเขาชนนายวีสลีย์เข้าอย่างจัง!… จนเขาต้องขอโทษ และรู้สึกว่าตัวเองซื้อบื้อเล็กน้อย เมื่อเดินทางโดยใช้ผงฟลุ ถึงแม้ว่าจะเคยเดินทางแบบนี้หลายครั้งแล้วก็ตาม
แฮร์รี่พบว่าตัวเองอยู่ในร้านหม้อใหญ่รั่ว เขามองไปรอบๆร้านที่แออัดไปด้วยผู้คน พ่อมดแม่มดบางคนนั่งกระซิบกระซาบอยู่ที่มุมร้าน บ้างก็นั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ที่เคาร์เตอร์ บ้างก็เอาบทความมาวิจารณ์กัน ดังนั้นร้านนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงเอะอะจ๊อกแจ๊กจอแจ
------5นาทีต่อมา------ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เฟร็ด จอร์จ จินนี่ ก็มาถึง ทุกคนเดินไปหลังร้าน ผ่านเจ้าของร้าน “ทอม” ที่ยิ้มแย้มและทักทายนายวีสลีย์และพวกเด็กด้วยความเป็นมิตร
นายวีสลีย์ใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะไปที่อิฐ เหนือถังขยะ ทางเข้าตรอกก็เปิดออก เผยให้เห็นถนนสายยาวสีขาวที่เต็มไปด้วยร้านค้าและผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ แฮร์รี่เดินตามนายวีสลีย์เข้าไปเอาทองที่ธนาคารกริงกรอตส์
หลังจากที่เขาเอาทองใส่ถุงจำนวนหนึ่งออกมาแล้ว นายวีสลีย์ก็บอกว่า
“ทุกคนทีรายการที่ต้องซื้อแล้วใช่ไหม....งั้นแยกย้ายไปซื้อให้ครบนะ เดี๋ยวพ่อจะไปคุยธุระกับเจ้าของร้านที่จะขายร้านให้กับเราซะหน่อย.... 11โมงครึ่งมาเจอกันที่ร้านไอศครีม ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ตามนี้นะ”
ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายไปซื้อของที่ต้องการ จินนี่แยกไปซื้อปากกาขนนกด้ามใหม่ เฟร็ดจอร์จก็แวะไปร้าน ควิชดิช ส่วนรอน แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่จึงพากันไปเดินซื้อของที่ต้องการด้วยกัน
หลังจากซื้อของเสร็จ เหลือเวลาอีกเล็กน้อย พวกเขาจึงไปทานไอศครีมที่ร้านรอนายวีสลีย์ ในไม่ช้า นายวีสลีย์ก็เดินมา มีชายแก่ผมสีเทา หัวล้านเป็นหย่อมๆ เดินตามมาด้วย
“เด็กๆ นี่ คุณ อัลเบิตร์ เค้าเป็นเจ้าของร้านที่จะขายให้กับเรา เคยทำงานที่กรมการขนส่งวิเศษ แต่เกษียณแล้วตอนนี้..... และนี่...ลูกๆผมคนผมสีแดงน่ะ รอน เฟร็ด จอร์จ จินนี่ และนี่ก็เพื่อนลูก เฮอร์ไมโอนี่ และก็แฮร์รี่ครับ”
นายอัลเบิตร์ยิ้มและพยักหน้าให้ทุกคน แต่เมื่อเขามองมาทางแฮร์รี่ ตาของเขาก็เลื่อนหยุดที่แผลบนหน้าผาก พลางพูดรัวรัวอย่างตื่นเต้นกับนายวีสลีย์
“อาเธอร์......นี่..แฮร์รี่หรอ...แฮร์รี่ พอตเตอร์..จริงๆหรอนี่”
“อ๋อ..ใช่ครับ นี่แฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวจริงเลยละ” นายวีสลีย์พูดพร้อมยิ้มกว้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะ แฮร์รี่....ยินดีมากๆเลย” นายอัลเบิตร์จับมือแฮร์รี่มาเขย่าอย่างตื่นเต้น
“คุณอัลเบิตร์...จะพาเราไปดูร้าน....ใช่ไหมครับ...ไปกันได้หรือยังครับ” นายวีสลีย์พูดกับนายอัลเบิตร์พลางยิ้มอย่างขำๆที่เห็นนายอัลเบิตร์ยังดูดีใจและกระตือรือร้นที่จะคุยกับแฮร์รี่ต่อ
“เอ้อ.....ใช่...งั้นไปกันเลย ฉันจะนำทางไปเอง ตามมาทุกคน” นายอัลเบิตร์พูดแล้วก็ออกเดินนำทุกคนไปตามถนนสายยาว ผ่านร้าน “ตัวบรรจงและหยดหมึก” และเลี้ยวตรงมุม ผ่านร้าน “เสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมักกินส์” ไป2-3 บล็อก และเขาก็หยุดที่หน้าร้านซอมซ่อร้านหนึ่ง กะจกมีฝุ่นจับหนา ป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าร้านที่น่าจะเคยบอกชื่อร้านก็เลือนรางจนอ่านไม่ออก แฮร์รี่ไม่ประหลาดใจเลยที่ไม่เคยเห็นร้านนี้มาก่อน ทั้งๆที่เขาน่าจะเคยเดินผ่าน มองผ่านๆ ร้านนี้แทบจะกลืนไปเลยเมื่อเทียบกับร้านอื่นๆที่ตกแต่งอย่างดีเยี่ยม
“ถึงแล้ว..ร้านนี้แหละ..เข้ามาก่อนสิ” นายอัลเบิตร์เอ่ยพลางเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามาข้างใน
ข้างในร้านมืดและมอซอพอๆกับด้านนอก มีเพียงแสงสลัวๆจากตะเกียงที่ผนังเท่านั้น ร้านนี้ดูจะตกแต่งแนวยิปซี มีผ้าสีหม่นๆตกแต่งอยู่ตามผนัง ชั้นวางของตั้งเรียงราย บนชั้นมีทั้งลูกแก้วพยากรณ์ รูปจำลองดวงดาวขนาดเล็กที่หมุนได้เหมือนจริง ถ้วยชาโบราณ กล่องไม้ที่แกะสลักตัวอักษรรูนอย่างสวยงาม รวมทั้งยังมีหนังสือต่างๆ ซึ่งเกี่ยวกับการพยากรณ์ทั้งนั้น กองระเกะระกะอยู่บนพื้นมีขี้ฝุ่นจับหนาเตอะ อาทิ “เผยชะตาอนาคต” , “เคล็ดลับการอ่านใบชา” , “ทำอย่างไรเมื่อสามารถเห็นอนาคตได้” , “การเคลื่อนที่ของดวงดาวมีผลอย่างไรต่อชีวิตเรา” และอะไรทำนองนี้อีกมากมาย
“ แฮร์รี่ ฉันเห็นของพวกนี้ทำให้นึกถึงหน้ายัยค้างคาวทีลอนีย์ขึ้นมาเลยละ” รอนพูดกับเขา ขณะที่คนอื่นๆเดินสำรวจร้าน
“ทำความสะอาด จัดร้านใหม่ซะหน่อยก็ใช้ได้แล้วละ ....ร้านนี้ทำเลดีเหมาะมากที่จะค้าขาย” นายอัลเบิตร์กล่าว
“เชื่อเขาเลย..เหมาะที่จะค้าขายแล้วทำไมร้านนี้เจ๊งละ”จินนี่กระซิบกับเขาและรอน
พวกเขาเดินตามนายอัลเบิตร์ไปหลังร้าน ที่ซึ่งจัดเป็นโต๊ะรับแขกไว้
“แต่ก่อน เราเคยทำเป็นร้านเกี่ยวกับการ พยากรณ์ น่ะ ภรรยาผมชอบด้านนี้มากก็เลยเปิดร้านนี้ขึ้นมา..แต่ก็ขายไม่ดีหรอก ไม่มีคนซื้อ แล้วพอภรรยาผมเสีย ร้านมันก็ทรุดโทรมอย่างที่เห็น ผมก็ไม่รู้จะทำไปทำไมแล้ว ก็เลยจะขาย แล้วย้ายไปอยู่กับลูกชายที่ไอร์แลนด์ เขาทำงานที่นั่น ” นายอัลเบิตร์พูดพลางเสกเค๊กผลไม้กับน้ำชาให้พวกเด็กๆและนายวีสลีย์
“ อืม.....งั้นหรือ..อัลเบิตร์...แย่จังนะที่ร้านขายของขายไม่ได้ซะอย่างนี้” นายวีสลีย์พูดอย่างเห็นใจ
นายอัลเบิตร์ยิ้มและตอบเศร้าๆว่า
“มันก็เป็นอย่างนี้แหละ..มีพ่อมดแม่มดน้อยคนนักที่จะสนใจศาสตร์นี้จริงๆจังๆ คนส่วนใหญ่มองว่ามันงมงาย และก็งี่เง่า..ร้านเลยขายไม่ดี”
“แต่ผมว่า การพยากรณ์ เป็นศาสตร์ที่น่าสนใจ และน่าศึกษานะฮะ ผมก็ชอบเหมือนกัน” รอนพูดแล้วเอานิ้วไขว้หลังไว้
“ก็ดี รอน แต่ว่าคนส่วนใหญ่ไม่คิดงั้นน่ะสิ ก่อนตั้งร้านนี้เราก็รู้อยู่แล้วว่ามันอาจไปไม่รอด แต่ภรรยาผมเค้ารักด้านนี้ เลยตั้งร้านขึ้นด้วยใจ” นายอัลเบิตร์พูด
“อ้าว.......แล้วคุณจะขายร้านที่ภรรยาตั้งขึ้นมาด้วยใจได้หรอครับ” จอร์จพูดแทรกขึ้นมา
นายอัลเบิตร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองไปรอบๆร้าน ก่อนจะหันมาพูดว่า
“ก็...อืม.....ในเมื่อร้านนี้มันก็ไปไม่รอดแล้ว จะทิ้งไว้อย่างนี้ก็กระไรอยู่นะ...สู้ขายให้กับคนที่จะสามารถดูแลร้าน จัดการร้านนี้ให้ดี ฟังดูดีซะกว่าจริงไหม......โดยเฉพาะ...ถ้าเป็นร้านที่สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนแล้ว อย่างร้ายขายของตลกไงละ”
เฟร็ดกับจอร์จมองสบตากันแล้วยิ้มกว้าง
“ผมรับรองว่า ร้านนี้จะเป็นร้านที่สร้างความสุข รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะให้ได้ครับ” เฟร็ดพูด
“เรา2คนจะทำให้ดีที่สุดครับ” จอร์จพูดแววตามุ่งมั่น
นายอัลเบิตร์พยักหน้าให้ฝาแฝด
/////หลังจากนั้น///// เฟร็ดกับจอร์จก็เดินไปทั่วร้าน เพื่อเตรียมวางแผนการจัดร้าน “เกมกลวิเศษวีสลีย์”
“แล้วตรงนี้นะก็ควรจะตั้ง ชั้นวางของอันใหญ่ๆไว้โชว์สินค้า...ดีไหม” จอร์จพูด
“ฉันว่าเราเปลี่ยนโทนห้องนี้ให้เป็นสีแสบๆตาดีไหมเด่นดี....” เฟร็จเอ่ยอย่างใช้ความคิด
“แล้วเคาร์เตอร์คิดเงินก็ควรจะอยู่ตรงนั้น” เฟร็ดพูดอย่างร่าเริง
“ไม่เห็นดีเลย.....ต้องตรงนี้ดีกว่า” จินนี่ช่วยออกความเห็นบ้าง
แล้วพวกเขาก็ใช้เวลาตลอดช่วงบ่าย วางแผนผังการจัดร้าน...จนเวลาใกล้ 3โมงเย็นก็ลานายอัลเบิตร์ออกมา.....โดยมีรอนหอบหิ้ว หนังสือพยากรณ์ และของต่างๆ จากร้านพะรุงพะรัง....ซึ่งนายอัลเบิตร์ให้เขามา.....เพราะเห็นรอนบอกว่าเขาสนใจเรื่องนี้.....ทุกคนหัวเราะกันใหญ่.....
“รอน ลูกสนใจเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร..พ่อไม่ยักรู้มาก่อน” นายวีสลีย์พูดอย่างขำๆ
“โถ่...พ่อ....พอเถอะ” รอนพูด
“แสดงว่า เธอชอบวิชา ศ.ทีลอนีย์ ใช่ไหม..... รอนฉันนับถือเธอจริงๆ หวังว่ากลับไป เทอมนี้เธอคงได้คะแนนดีนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวแล้วยิ้ม
“แน่นอน.....อยู่แล้ว.....ต้องได้คะแนนดีสิ....ก็ฉันมีตำราไว้อ่านเยอะขนาดนี้ แถมมีอุปกรณ์พวกนี้ไว้ฝึกอีกด้วย....ไม่ได้คะแนนดีให้มันรู้ไป” รอนพูดอย่างยากลำบากเพราะต้องขนของหนักไว้ในแขน
“ นายจะแบ่งของพวกนี้ไปบ้างก็ได้นะ..แฮร์รี่....ฉันไม่หวง....เผื่อว่านายจะค้นพบว่า ตัวเองตายยังไง แล้วจะได้ไปบอก ยัย ทีลอนีย์นั่น....เธอคงจะพอใจ” รอนพูด
“ ไม่ดีกว่า รอน นายเก็บไว้เถอะนะ” แฮร์รี่ตอบ
พวกเขาเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เตร็ดเตร่ไปตามถนนตรอกไดแอกอน พากันไปดูร้ายขายของต่างๆอย่างเพลิดเพลิน จนเวลาล่วงไปใกล้ค่ำ....นายวีสลีย์จึงพาพวกเขากลับบ้านโพรงกระต่าย.........*******
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น