ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Into the massage : โดย ความสุข
Into the Massage (ปริศนา อาถรรพณ์ ข้อความ) โดย ความสุข
“นี่เป็นเรื่องราวการถูกฆ่าตายของหญิงสาวคนหนึ่งในห้องน้ำโรงเรียนมัธยมของคุณ ก่อนตายนั้นหญิงสาวสาปแค้นกลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนไว้ รุ่งขึ้นพบว่ากลุ่มวัยรุ่นนั้นตายกันหมด จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
เอาอีกแล้ว เจ้าพวกคนใจวิปริต ชอบส่งเรื่องงี่เง่าๆมาให้อ่าน แถมยังต้องส่งต่อไปอีก “อิน” เด็กสาววัย 17 ปิดหน้าเว็บเพจอย่างอารมณ์เสีย หลายต่อหลายครั้งแล้วที่อินเจอแบบนี้ และหล่อนก็ไม่เคยเชื่อเลยสักครั้งเดียว แต่อินก็สามารถรอดพ้นจาก “คำสาป” จอมปลอมเหล่านี้ได้ทั้งหมด มันเป็นเรื่องของ “คนวิปริต” ที่อยากเห็นคนอื่นกลัวก็เท่านั้นแหละ เรื่องแบบนี้ มีจริงในโลกซะที่ไหนกัน....
“ติ๊ด” เสียงตัดสายเน็ตของอินดัง หล่อนปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ รีบลุกเดินไปที่ห้องน้ำ เพื่อแปรงฟันและเตรียมตัวนอน พวกเพื่อนๆร่วมชั้นเรียนของอินกำลังรอเธออยู่ในรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้ นั่นเป็นเรื่องที่อินรอคอยมากที่สุด อินกระโดดขึ้นเตียงนอน และหลับโดยเร็วที่สุด โดยที่หล่อนไม่ได้ใส่ใจเรื่อง “ข้อความ” ที่บังคับให้หล่อนส่งต่อไปเลยสักนิดเดียว หล่อนแทบจะลืมมันด้วยซ้ำไป.....
........
อินรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์ที่มีผู้คนเบาบางในยาม 6 โมงเช้า เพราะโรงเรียนของอินนั้นอยู่ไกลจากบ้าน จึงต้องรีบออกจากบ้านตอน ตี 5 ,45 นาที แต่อินคิดแค่ว่า “ธรรมดา” เพราะมีคนรอเธออยู่หลายคนที่โรงเรียน หลังจากที่อินให้ค่าโดยสาร หล่อนจึงหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย
“จงส่งต่อไป.....” อินลืมตาขึ้นมา คำพูดของใครเข้าหูอินเมื่อสักครู่นี้ ‘หูฝาดไปมั้ง’ อินหลับตาลงอีกที โดยที่ไม่ได้สังเกตที่นอกหน้าต่างรถเลย
“ฟุ่บ” รถเมล์วิ่งผ่านป้ายหยุดจอดป้ายที่ 1 ที่นั้นมีหญิงสาวใส่ชุดสีแดง ผมยาว ผิวซีดมากยืนอยู่
รถเมล์ออกตัวจากป้ายที่ 1 แล่นออกไปยังป้ายที่ 2 ที่นั้นก็ยังคงมีหญิงสาวคนดังกล่าวยืนอยู่เช่นเดิม รถเมล์ไมได้จอดรอผู้ประสงค์จะขึ้น จึงขับเคลื่อนตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง
ผ่านมาถึงป้ายที่ 3 ก็มีหญิงสาวคนเดิมยืนอยู่ราวกับว่าหล่อนสามารถหายตัวมายืนที่ป้ายรถเมล์ได้
หล่อนเป็นใคร....!?
........
อินลงรถเมล์โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า มีใครกำลังจ้องมอง ติดตามดูอยู่ตลอดเวลา หล่อนเดินไปด้วยกิริยาท่าทางทะมัดทะแมง และมั่นใจว่า “จะต้องเจอเรื่องดีๆ ตลอดทั้งวัน” 100 เปอร์เซนต์เต็มแน่นอน
“ครืด” อินเปิดประตูเลื่อนของห้องเรียน สำรวจว่าคนในห้องยามเช้าตรู่ เมื่อทราบคำตอบเป็นดีว่ามี 4 คนแล้ว หล่อนจึงวางกระเป๋าและนั่ง คว้าสมุดการบ้านที่หล่อนยังทำค้างอยู่ขึ้นมาทำ........
....................
“เมื่อวาน เค้าไปหาข้อมูลหนังเรื่องนี้กันแล้ว มันมากๆขอบอก” อินยิ้มแย้มกับพวกเพื่อนๆของหล่อน ระหว่างมื้อกลางวันของพวกหล่อน
“จริงไหม ถ้างั้นอาทิตย์นี้ไปดูกัน” บี เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนของอิน ตอบสนองความต้องการ
“ดีๆ วันอาทิตย์เจอกันกี่โมง” ฝ้าย เพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับอินถาม
“10 โมงครึ่งที่โรงเรียนละกัน ไปดูรอบไหนดีละอิน” เม ผู้นั่งติดกับฝ้ายกล่าว
“11 โมงครึ่ง” อินตอบ
“โอเค งั้น 10 โมงครึ่งเจอกัน” กบ ผู้นั่งริมสุดสรุป
เมื่อทั้ง 5 คนตัดสินใจด้วยความมั่นใจ จึงยุติหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเปลี่ยนเป็นเรื่องใหม่.......
“พูดถึงพวกข้อความผีๆนะ เมื่อวานพึ่งไปเจอมา น่ารำคาญมากๆเลย ชอบหลอกให้คนกลัวว่าไหม” อินถาม
“เคยเจอบ่อยจะตาย แต่ก็กลัว” ฝ้ายกล่าว
“มันบอกว่า โรงเรียนเราเคยมีการฆ่ากันตาย แล้วบอกว่าให้ส่งข้อความไปอีก 13 คนภายใน 3 วัน รู้สึกว่ามันจะเขียนเอาไว้ว่า ที่ห้องน้ำด้านหลังมีผู้หญิงถูกกลุ่มวัยรุ่นฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม หญิงสาวจึงสาปแค้น และว่ากันว่าจิตเหล่านั้นไปตามฆ่ากลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนให้ตายในวันรุ่งขึ้น” ทุกคนที่นั่งต่างหยุดชะงัก เมื่อได้ฟังจากปากของอิน
“เคยได้ยินเหมือนกันนะ ว่าโรงเรียนเราเคยมีคนถูกฆ่าตาย แต่ไม่รู้ใคร”
“จะจริงหรือไม่จริงก็ขี้เกียจส่ง รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องโกหก หลอกลวงชาวบ้าน ช่างเถอะ” แล้วอินจึงละ และทานมื้อกลางวันอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป โดยพยายามคิดว่าข้อความนั่น เป็นเรื่องหลอกเด็กที่ไม่มีวันเป็นจริงได้......
ภาคบ่าย ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าใส กลายเป็นสีดำครึ้ม เหล่าเมฆฝนปกคลุมไปทั่วแผ่นฟ้า ไม่ยอมให้แสงสุริยาสาดส่องตกสู่พื้นดิน หลังจากนั้นไม่นานฝนจึงเริ่มโหมตกกระหน่ำ ต้นไม้ทำท่าสดชื่นเมื่อมีสายฝนกระหน่ำลงมา
ห้องเรียนของอินอากาศเริ่มเย็นขึ้น เนื่องจากฝนและเครื่องปรับอากาศ วิชาภาษาอังกฤษเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับอิน แม้ว่าหล่อนจะเรียนสายศิลป์ก็ตาม แต่หล่อนก็ยังเบื่อ
และด้วยความเบื่อ อินที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง จึงจ้องมองลงไปเบื้องล่าง หนองน้ำที่ขังอยู่เพราะสายฝน สนามกีฬาที่ทำด้วยปูนคงจะเย็นฉ่ำเป็นแน่แท้ อินทอดสายตามองลงไปกว้างๆ ด้วยสายตาที่ดูเหม่อลอย กระทั่ง.....
ตาของอินเบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อได้เห็น “หล่อน” ใคร...กำลังคืบคลานอยู่ท่ามกลางสายฝน สายฝนกำลังละเลงเลือดที่ชุ่มเสื้อของผู้หญิงคนนั้นย้อมจนกลายเป็นชุดสีขาว ผมยาวสยายของผู้หญิงคนนั้นชุ่มแฉะ สีดำขลิบ
“หล่อน” คนนั้นหันหน้ามาทางอิน นัยตานั้นเบิกกว้าง ราวกับโกรธแค้นอะไรบางอย่าง ผิวซีดจนน่าตกใจ อินยังคงจ้องมอง “หล่อน” อยู่อย่างไม่คาดสายตา แล้วมันก็คืบคลานหายเข้าไปในที่สุด อินพยายามชะเง้อดูก็มองไม่เห็นอีกต่อไป หล่อนถอนหายใจและมองมาทางหนังสือเรียนแทน ด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด....
“ตึก ตึก” อินเหล่สายตามองไปทางบานกระจกหน้าต่าง
“อ๊า” อินกรีดร้องดังลั่นห้อง หล่อนลุกขึ้นด้วยความตกตะลึง เมื่อผู้หญิงคนนั้นปีนเกาะกระจกหน้าต่างอยู่
“เป็นอะไรไปอิน” อินอ้าปากค้าง ทว่าเมื่อหันกลับไปก็ไม่มีอะไรเกาะอยู่เป็นแน่แท้.....
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร......!?
ภาพเหล่านั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวอินอยู่ตลอดเวลา ราวกับตามมาหลอกหลอนจนถึงวินาทีสุดท้ายของระยะทางกลับบ้าน หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับ “ข้อความ” นั่น อาจจะใช่ก็ได้ อินรู้สึกกลัวมากขึ้น หล่อนรีบวิ่งกลับไปบ้านให้เร็วที่สุดด้วยความกลัวที่กำลังทวีคูณขึ้นมาเรื่อยๆ
หลังจากที่ท้องฟ้าได้มืดครึ้ม และปกคลุมด้วยความมืด อินรับประทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ของหล่อน และทำการบ้านอ่านหนังสือ หล่อนพยายามที่จะ “ลืม” เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เร็วที่สุด จนกระทั่งถึงเวลานอน หล่อนยังคงกลัวอย่างหัวหด เปิดโคมไฟตลอดทั้งคืน และอธิษฐานว่า ขออย่าให้ฝนตก.......
........รุ่งเช้าของวันใหม่........
อิน ระแวดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่เหมือนคนเดิมที่ผ่านมา จากที่เดินอย่างกระฉับกระเฉง มีความมั่นใจ บัดนี้หล่อนเดินอย่างพะว้า พะวัง ไม่สามารถที่จะยืดอกได้อีกต่อไป....
ตั้งแต่เช้าถึงเย็น อิน มองรอบๆตัวราวกับเป็นบ้า จนในที่สุดหลังเลิกเรียน อินจึงถอนหายใจอย่างโล่ง และคิดว่า ผู้หญิงที่หล่อนเห็นนั้นมัน “บังเอิญ” จริงๆด้วย วันนี้อินจึงไม่ต้องรีบกลับบ้าน และเมื่อไปถึง ก็รับประทานข้าวเย็นกับครอบครัวที่เธอรักอย่างมีความสุข.....
“แกจะต้องพบกับ......” อินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการตกใจ จากเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นห้องนอนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า และโชลมด้วยสีชมพูอ่อนเกือบจะทั้งห้อง อินกดปุ่มสวิชต์ของนาฬิกาเพื่อปิดเสียงนาฬิกา อินเดินออกจากห้องอย่างโซเซด้วยความเพลีย อินแปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว คว้าเสื้อนักเรียน กระโปรง ถุงเท้า นาฬิกาข้อมือ โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าเงิน และที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือกระเป๋านักเรียน อินเปิดและปิดประตูบ้านอย่างเบาๆ ให้เงียบที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการนอนหลับของคุณพ่อ คุณแม่ของหล่อน....
อินขึ้นรถเมล์ปรับอากาศ เลือกที่นั่งด้านท้ายสุด และนั่งไปตลอดทาง หล่อนแทบไม่ได้สังเกตเลยว่า ด้านท้ายรถเมล์ที่ว่างนั้น หรือด้านหลังของที่นั่งของอิน มีใครกำลังนอนอยู่อย่างตาไม่ปิด กระทั่งอินลงจากรถเมล์ หล่อนก็แทบไม่ได้สังเกตเลยว่า มีหญิงสาวที่มีชุดกระโปรงชุ่มเลือด ผมยาวสยายนอนอยู่ และคอยตาม “ชำระ” แค้นหลังจากที่หล่อน “ไม่ได้ส่งข้อความ” ให้ครบตามที่ข้อความนั้นกำหนดเอาไว้
อินเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังเดินตามหลังอยู่ อินถือบัตร และรูดไปที่เครื่องรูดบัตร โดยที่ไม่ได้สังเกตุแม้แต่นิดเดียวเลยว่า ภาพที่ปรากฏไม่ใช่ตัวเธอแล้ว แต่เป็นผู้หญิงคนที่กำลังเดินตามเธอออยู่ในขณะนี้ อินเปิดประตูห้องเรียน สำรวจเพื่อนนักเรียน ทว่าวันนี้ห้องเรียนยังมืดมิด ไม่มีใครมา นั้นก็หมายความว่า อินมาเป็นคนแรก หล่อนเปิดไฟหน้าห้อง และหันกลับไป
“อ๊ะ” อินแทบจะช็อค หล่อนผงะโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวชุดชุ่มเลือด ผมยาวสยาย กำลังนั่งอยู่หลังห้อง “พรึ่บ” ไฟดับ อินมองไม่เห็นอะไร “พรึ่บ” ไฟเปิดอีกครั้ง หญิงสาวคนนั้นเคลื่อนย้ายตัวมานั่งตรงกลางห้อง อินกัดฟัน และตัดสินใจ เปิดประตูสุดกำลัง เอาให้มันพังไปเลยก็ได้เพื่อการหลบหนีจากหญิงสาว ทว่าประตูหน้าเปิดไม่ได้ “อ๊า ช่วยด้วย” ไฟยังคงกระพิบอยู่ อินเคาะประตูอย่างไร้ความหมาย ไม่มีใครช่วยหล่อนได้ หล่อนพยายามตั้งสติให้มั่น และวิ่งไปด้านหลังห้องเพื่อเปิดประตูบายสุดท้าย
แต่ว่าอิน ไม่สามารถเปิดประตูได้เนื่องจากมีใครเหมือนล็อคอยู่ อินพยายามแล้วพยายามอีก หล่อนดิ้นลนเพื่อหลีกหนีความกลัวนั้น ไฟจึงดับอีกครั้ง
อินเริ่มนึกถึงว่า ที่นี้คืออะไร ตนเองกำลังกลัวอะไรกันแน่ “หากเราไมได้ทำผิดอะไร เราจะไปกลัวทำไม” อินยืนนิ่งอย่างจิตสงบ หล่อนคิดทบทวนกลับไปมาขณะที่ไฟยังคงดับว่า “หล่อนทำผิดอะไร”
“ตึก” เสียงเหมือนคนกำลังใช้มือตบพื้นอย่างแรง เมื่อไฟสว่างขึ้น อินตาแทบค้าง หญิงสาวชุดชุ่มเลือดกำลังคืบคลานเข้ามาหาอินที่กำลังยืนนิ่งอยู่ อินไม่เข้าใจเลย หล่อนไม่สามารถที่จะอ้าปากต่อได้......
อินใช้มือทั้ง 2 ปิดใบหน้า ดวงตาที่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง แต่หล่อนคิดไม่ออก และช่องว่างระหว่างนิ้ว “พรึ่บ” หญิงสาวโผล่ดวงตาที่เบิกกว้างมาให้อินเห็น
“ข้อความนั่นเอง” อินพูดออกมาเบาๆ หล่อนพึ่งจะนึกขึ้นได้...
“นี่เป็นเรื่องราวการถูกฆ่าตายของหญิงสาวคนหนึ่งในห้องน้ำโรงเรียนมัธยมของคุณ ก่อนตายนั้นหญิงสาวสาปแค้นกลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนไว้ รุ่งขึ้นพบว่ากลุ่มวัยรุ่นนั้นตายกันหมด จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
“จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
อินทบทวนคำพูดนี้ไปมา ราวกับเสียสติ เป็นเพราะข้อความนั้น
“แก.... ทำไมถึงไม่บอกให้ครบ” เสียงของใครแว่วขึ้นมาในหูของอิน ไฟที่ดับจึงเปิดขึ้น
อินที่กำลังปิดใบหน้าจึงเอามือทั้ง 2 ข้างออก “เธอ....” ตกตะลึง!!! เหล่าเพื่อนๆของอินกำลังยืนอยู่ล้อมรอบอิน
ทั้ง บี ฝ้าย เม และกบ เหล่าเพื่อนที่ได้รับฟังข้อความต่างยืนเรียงหน้ากัน
“จริงด้วย.... ฉันเล่าให้พวกเธอฟัง แต่ไม่ครบ 13 คน”
ไฟดับอีกครั้ง..... อินยืนขึ้นท่ามกลางความมืด และไฟจึงเปิด ภายในห้องเรียนว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากตัวของอินเอง
“อ๊ะ” อินผงะและช็อคด้วยความรุนแรง มือที่เย็นเฉียบ เข้ามาสัมผัสกับแก้มของอินอย่างจัง อินตาค้างด้วยความตกใจสุดขีด มือของหญิงสาวคนนั้นเข้ามาจับไว้ และลากหัวของอินไป....!!! “ม่ายนะ!!!!!!!”
“ตึง!!” หัวของอินชนกับกำแพงอย่างจัง ทำให้อินสลบไป.......
................
........
...........
อินลืมตาตื่นขึ้นมา ที่นี่มัน.... โรงพยาบาลนี่ อินพยายามทบทวนเหตุการณ์และนอนลง
.........
ท่ามกลางความเงียบอย่างไร้ผู้คนภายในห้องพักของอินเอง
อินลืมตาตื่นขึ้นมา อินแทบช็อค หญิงสาวคนนั้นค่อยๆก้มหน้ามองลงมาหาอิน
“ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง อีก 3 วันแกจะต้องส่งให้ครบ 13 คน”
หญิงสาวคนนั้นพูดต่อหน้าอินอย่างกระชั้นชิด อินตกตะลึงไปถึงรุ่งเช้าของวันใหม่........
(จบบริบูรณ์)
17 : 01: 42 14/11/47
แก้ -(จบบริบูรณ์) ครั้งที่2
30/11/2547
21: 54:10
Into the massage
“นี่เป็นเรื่องราวการถูกฆ่าตายของหญิงสาวคนหนึ่งในห้องน้ำโรงเรียนมัธยมของคุณ ก่อนตายนั้นหญิงสาวสาปแค้นกลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนไว้ รุ่งขึ้นพบว่ากลุ่มวัยรุ่นนั้นตายกันหมด จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
เอาอีกแล้ว เจ้าพวกคนใจวิปริต ชอบส่งเรื่องงี่เง่าๆมาให้อ่าน แถมยังต้องส่งต่อไปอีก “อิน” เด็กสาววัย 17 ปิดหน้าเว็บเพจอย่างอารมณ์เสีย หลายต่อหลายครั้งแล้วที่อินเจอแบบนี้ และหล่อนก็ไม่เคยเชื่อเลยสักครั้งเดียว แต่อินก็สามารถรอดพ้นจาก “คำสาป” จอมปลอมเหล่านี้ได้ทั้งหมด มันเป็นเรื่องของ “คนวิปริต” ที่อยากเห็นคนอื่นกลัวก็เท่านั้นแหละ เรื่องแบบนี้ มีจริงในโลกซะที่ไหนกัน....
“ติ๊ด” เสียงตัดสายเน็ตของอินดัง หล่อนปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ รีบลุกเดินไปที่ห้องน้ำ เพื่อแปรงฟันและเตรียมตัวนอน พวกเพื่อนๆร่วมชั้นเรียนของอินกำลังรอเธออยู่ในรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้ นั่นเป็นเรื่องที่อินรอคอยมากที่สุด อินกระโดดขึ้นเตียงนอน และหลับโดยเร็วที่สุด โดยที่หล่อนไม่ได้ใส่ใจเรื่อง “ข้อความ” ที่บังคับให้หล่อนส่งต่อไปเลยสักนิดเดียว หล่อนแทบจะลืมมันด้วยซ้ำไป.....
........
อินรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์ที่มีผู้คนเบาบางในยาม 6 โมงเช้า เพราะโรงเรียนของอินนั้นอยู่ไกลจากบ้าน จึงต้องรีบออกจากบ้านตอน ตี 5 ,45 นาที แต่อินคิดแค่ว่า “ธรรมดา” เพราะมีคนรอเธออยู่หลายคนที่โรงเรียน หลังจากที่อินให้ค่าโดยสาร หล่อนจึงหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย
“จงส่งต่อไป.....” อินลืมตาขึ้นมา คำพูดของใครเข้าหูอินเมื่อสักครู่นี้ ‘หูฝาดไปมั้ง’ อินหลับตาลงอีกที โดยที่ไม่ได้สังเกตที่นอกหน้าต่างรถเลย
“ฟุ่บ” รถเมล์วิ่งผ่านป้ายหยุดจอดป้ายที่ 1 ที่นั้นมีหญิงสาวใส่ชุดสีแดง ผมยาว ผิวซีดมากยืนอยู่
รถเมล์ออกตัวจากป้ายที่ 1 แล่นออกไปยังป้ายที่ 2 ที่นั้นก็ยังคงมีหญิงสาวคนดังกล่าวยืนอยู่เช่นเดิม รถเมล์ไมได้จอดรอผู้ประสงค์จะขึ้น จึงขับเคลื่อนตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง
ผ่านมาถึงป้ายที่ 3 ก็มีหญิงสาวคนเดิมยืนอยู่ราวกับว่าหล่อนสามารถหายตัวมายืนที่ป้ายรถเมล์ได้
หล่อนเป็นใคร....!?
........
อินลงรถเมล์โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า มีใครกำลังจ้องมอง ติดตามดูอยู่ตลอดเวลา หล่อนเดินไปด้วยกิริยาท่าทางทะมัดทะแมง และมั่นใจว่า “จะต้องเจอเรื่องดีๆ ตลอดทั้งวัน” 100 เปอร์เซนต์เต็มแน่นอน
“ครืด” อินเปิดประตูเลื่อนของห้องเรียน สำรวจว่าคนในห้องยามเช้าตรู่ เมื่อทราบคำตอบเป็นดีว่ามี 4 คนแล้ว หล่อนจึงวางกระเป๋าและนั่ง คว้าสมุดการบ้านที่หล่อนยังทำค้างอยู่ขึ้นมาทำ........
....................
“เมื่อวาน เค้าไปหาข้อมูลหนังเรื่องนี้กันแล้ว มันมากๆขอบอก” อินยิ้มแย้มกับพวกเพื่อนๆของหล่อน ระหว่างมื้อกลางวันของพวกหล่อน
“จริงไหม ถ้างั้นอาทิตย์นี้ไปดูกัน” บี เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนของอิน ตอบสนองความต้องการ
“ดีๆ วันอาทิตย์เจอกันกี่โมง” ฝ้าย เพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับอินถาม
“10 โมงครึ่งที่โรงเรียนละกัน ไปดูรอบไหนดีละอิน” เม ผู้นั่งติดกับฝ้ายกล่าว
“11 โมงครึ่ง” อินตอบ
“โอเค งั้น 10 โมงครึ่งเจอกัน” กบ ผู้นั่งริมสุดสรุป
เมื่อทั้ง 5 คนตัดสินใจด้วยความมั่นใจ จึงยุติหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเปลี่ยนเป็นเรื่องใหม่.......
“พูดถึงพวกข้อความผีๆนะ เมื่อวานพึ่งไปเจอมา น่ารำคาญมากๆเลย ชอบหลอกให้คนกลัวว่าไหม” อินถาม
“เคยเจอบ่อยจะตาย แต่ก็กลัว” ฝ้ายกล่าว
“มันบอกว่า โรงเรียนเราเคยมีการฆ่ากันตาย แล้วบอกว่าให้ส่งข้อความไปอีก 13 คนภายใน 3 วัน รู้สึกว่ามันจะเขียนเอาไว้ว่า ที่ห้องน้ำด้านหลังมีผู้หญิงถูกกลุ่มวัยรุ่นฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม หญิงสาวจึงสาปแค้น และว่ากันว่าจิตเหล่านั้นไปตามฆ่ากลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนให้ตายในวันรุ่งขึ้น” ทุกคนที่นั่งต่างหยุดชะงัก เมื่อได้ฟังจากปากของอิน
“เคยได้ยินเหมือนกันนะ ว่าโรงเรียนเราเคยมีคนถูกฆ่าตาย แต่ไม่รู้ใคร”
“จะจริงหรือไม่จริงก็ขี้เกียจส่ง รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องโกหก หลอกลวงชาวบ้าน ช่างเถอะ” แล้วอินจึงละ และทานมื้อกลางวันอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป โดยพยายามคิดว่าข้อความนั่น เป็นเรื่องหลอกเด็กที่ไม่มีวันเป็นจริงได้......
ภาคบ่าย ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าใส กลายเป็นสีดำครึ้ม เหล่าเมฆฝนปกคลุมไปทั่วแผ่นฟ้า ไม่ยอมให้แสงสุริยาสาดส่องตกสู่พื้นดิน หลังจากนั้นไม่นานฝนจึงเริ่มโหมตกกระหน่ำ ต้นไม้ทำท่าสดชื่นเมื่อมีสายฝนกระหน่ำลงมา
ห้องเรียนของอินอากาศเริ่มเย็นขึ้น เนื่องจากฝนและเครื่องปรับอากาศ วิชาภาษาอังกฤษเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับอิน แม้ว่าหล่อนจะเรียนสายศิลป์ก็ตาม แต่หล่อนก็ยังเบื่อ
และด้วยความเบื่อ อินที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง จึงจ้องมองลงไปเบื้องล่าง หนองน้ำที่ขังอยู่เพราะสายฝน สนามกีฬาที่ทำด้วยปูนคงจะเย็นฉ่ำเป็นแน่แท้ อินทอดสายตามองลงไปกว้างๆ ด้วยสายตาที่ดูเหม่อลอย กระทั่ง.....
ตาของอินเบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อได้เห็น “หล่อน” ใคร...กำลังคืบคลานอยู่ท่ามกลางสายฝน สายฝนกำลังละเลงเลือดที่ชุ่มเสื้อของผู้หญิงคนนั้นย้อมจนกลายเป็นชุดสีขาว ผมยาวสยายของผู้หญิงคนนั้นชุ่มแฉะ สีดำขลิบ
“หล่อน” คนนั้นหันหน้ามาทางอิน นัยตานั้นเบิกกว้าง ราวกับโกรธแค้นอะไรบางอย่าง ผิวซีดจนน่าตกใจ อินยังคงจ้องมอง “หล่อน” อยู่อย่างไม่คาดสายตา แล้วมันก็คืบคลานหายเข้าไปในที่สุด อินพยายามชะเง้อดูก็มองไม่เห็นอีกต่อไป หล่อนถอนหายใจและมองมาทางหนังสือเรียนแทน ด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด....
“ตึก ตึก” อินเหล่สายตามองไปทางบานกระจกหน้าต่าง
“อ๊า” อินกรีดร้องดังลั่นห้อง หล่อนลุกขึ้นด้วยความตกตะลึง เมื่อผู้หญิงคนนั้นปีนเกาะกระจกหน้าต่างอยู่
“เป็นอะไรไปอิน” อินอ้าปากค้าง ทว่าเมื่อหันกลับไปก็ไม่มีอะไรเกาะอยู่เป็นแน่แท้.....
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร......!?
ภาพเหล่านั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวอินอยู่ตลอดเวลา ราวกับตามมาหลอกหลอนจนถึงวินาทีสุดท้ายของระยะทางกลับบ้าน หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับ “ข้อความ” นั่น อาจจะใช่ก็ได้ อินรู้สึกกลัวมากขึ้น หล่อนรีบวิ่งกลับไปบ้านให้เร็วที่สุดด้วยความกลัวที่กำลังทวีคูณขึ้นมาเรื่อยๆ
หลังจากที่ท้องฟ้าได้มืดครึ้ม และปกคลุมด้วยความมืด อินรับประทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ของหล่อน และทำการบ้านอ่านหนังสือ หล่อนพยายามที่จะ “ลืม” เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เร็วที่สุด จนกระทั่งถึงเวลานอน หล่อนยังคงกลัวอย่างหัวหด เปิดโคมไฟตลอดทั้งคืน และอธิษฐานว่า ขออย่าให้ฝนตก.......
........รุ่งเช้าของวันใหม่........
อิน ระแวดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่เหมือนคนเดิมที่ผ่านมา จากที่เดินอย่างกระฉับกระเฉง มีความมั่นใจ บัดนี้หล่อนเดินอย่างพะว้า พะวัง ไม่สามารถที่จะยืดอกได้อีกต่อไป....
ตั้งแต่เช้าถึงเย็น อิน มองรอบๆตัวราวกับเป็นบ้า จนในที่สุดหลังเลิกเรียน อินจึงถอนหายใจอย่างโล่ง และคิดว่า ผู้หญิงที่หล่อนเห็นนั้นมัน “บังเอิญ” จริงๆด้วย วันนี้อินจึงไม่ต้องรีบกลับบ้าน และเมื่อไปถึง ก็รับประทานข้าวเย็นกับครอบครัวที่เธอรักอย่างมีความสุข.....
“แกจะต้องพบกับ......” อินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการตกใจ จากเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นห้องนอนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า และโชลมด้วยสีชมพูอ่อนเกือบจะทั้งห้อง อินกดปุ่มสวิชต์ของนาฬิกาเพื่อปิดเสียงนาฬิกา อินเดินออกจากห้องอย่างโซเซด้วยความเพลีย อินแปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว คว้าเสื้อนักเรียน กระโปรง ถุงเท้า นาฬิกาข้อมือ โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าเงิน และที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือกระเป๋านักเรียน อินเปิดและปิดประตูบ้านอย่างเบาๆ ให้เงียบที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการนอนหลับของคุณพ่อ คุณแม่ของหล่อน....
อินขึ้นรถเมล์ปรับอากาศ เลือกที่นั่งด้านท้ายสุด และนั่งไปตลอดทาง หล่อนแทบไม่ได้สังเกตเลยว่า ด้านท้ายรถเมล์ที่ว่างนั้น หรือด้านหลังของที่นั่งของอิน มีใครกำลังนอนอยู่อย่างตาไม่ปิด กระทั่งอินลงจากรถเมล์ หล่อนก็แทบไม่ได้สังเกตเลยว่า มีหญิงสาวที่มีชุดกระโปรงชุ่มเลือด ผมยาวสยายนอนอยู่ และคอยตาม “ชำระ” แค้นหลังจากที่หล่อน “ไม่ได้ส่งข้อความ” ให้ครบตามที่ข้อความนั้นกำหนดเอาไว้
อินเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังเดินตามหลังอยู่ อินถือบัตร และรูดไปที่เครื่องรูดบัตร โดยที่ไม่ได้สังเกตุแม้แต่นิดเดียวเลยว่า ภาพที่ปรากฏไม่ใช่ตัวเธอแล้ว แต่เป็นผู้หญิงคนที่กำลังเดินตามเธอออยู่ในขณะนี้ อินเปิดประตูห้องเรียน สำรวจเพื่อนนักเรียน ทว่าวันนี้ห้องเรียนยังมืดมิด ไม่มีใครมา นั้นก็หมายความว่า อินมาเป็นคนแรก หล่อนเปิดไฟหน้าห้อง และหันกลับไป
“อ๊ะ” อินแทบจะช็อค หล่อนผงะโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวชุดชุ่มเลือด ผมยาวสยาย กำลังนั่งอยู่หลังห้อง “พรึ่บ” ไฟดับ อินมองไม่เห็นอะไร “พรึ่บ” ไฟเปิดอีกครั้ง หญิงสาวคนนั้นเคลื่อนย้ายตัวมานั่งตรงกลางห้อง อินกัดฟัน และตัดสินใจ เปิดประตูสุดกำลัง เอาให้มันพังไปเลยก็ได้เพื่อการหลบหนีจากหญิงสาว ทว่าประตูหน้าเปิดไม่ได้ “อ๊า ช่วยด้วย” ไฟยังคงกระพิบอยู่ อินเคาะประตูอย่างไร้ความหมาย ไม่มีใครช่วยหล่อนได้ หล่อนพยายามตั้งสติให้มั่น และวิ่งไปด้านหลังห้องเพื่อเปิดประตูบายสุดท้าย
แต่ว่าอิน ไม่สามารถเปิดประตูได้เนื่องจากมีใครเหมือนล็อคอยู่ อินพยายามแล้วพยายามอีก หล่อนดิ้นลนเพื่อหลีกหนีความกลัวนั้น ไฟจึงดับอีกครั้ง
อินเริ่มนึกถึงว่า ที่นี้คืออะไร ตนเองกำลังกลัวอะไรกันแน่ “หากเราไมได้ทำผิดอะไร เราจะไปกลัวทำไม” อินยืนนิ่งอย่างจิตสงบ หล่อนคิดทบทวนกลับไปมาขณะที่ไฟยังคงดับว่า “หล่อนทำผิดอะไร”
“ตึก” เสียงเหมือนคนกำลังใช้มือตบพื้นอย่างแรง เมื่อไฟสว่างขึ้น อินตาแทบค้าง หญิงสาวชุดชุ่มเลือดกำลังคืบคลานเข้ามาหาอินที่กำลังยืนนิ่งอยู่ อินไม่เข้าใจเลย หล่อนไม่สามารถที่จะอ้าปากต่อได้......
อินใช้มือทั้ง 2 ปิดใบหน้า ดวงตาที่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง แต่หล่อนคิดไม่ออก และช่องว่างระหว่างนิ้ว “พรึ่บ” หญิงสาวโผล่ดวงตาที่เบิกกว้างมาให้อินเห็น
“ข้อความนั่นเอง” อินพูดออกมาเบาๆ หล่อนพึ่งจะนึกขึ้นได้...
“นี่เป็นเรื่องราวการถูกฆ่าตายของหญิงสาวคนหนึ่งในห้องน้ำโรงเรียนมัธยมของคุณ ก่อนตายนั้นหญิงสาวสาปแค้นกลุ่มวัยรุ่นที่ฆ่าหล่อนไว้ รุ่งขึ้นพบว่ากลุ่มวัยรุ่นนั้นตายกันหมด จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
“จงส่งข้อความนี้ไปให้คนอีก 13 คนภายใน 3 วัน หากส่งไม่ครบ วิญญาณและความอาฆาตของหญิงสาวในข้อความจะมาฆ่าคุณให้หายไปจากโลก”
อินทบทวนคำพูดนี้ไปมา ราวกับเสียสติ เป็นเพราะข้อความนั้น
“แก.... ทำไมถึงไม่บอกให้ครบ” เสียงของใครแว่วขึ้นมาในหูของอิน ไฟที่ดับจึงเปิดขึ้น
อินที่กำลังปิดใบหน้าจึงเอามือทั้ง 2 ข้างออก “เธอ....” ตกตะลึง!!! เหล่าเพื่อนๆของอินกำลังยืนอยู่ล้อมรอบอิน
ทั้ง บี ฝ้าย เม และกบ เหล่าเพื่อนที่ได้รับฟังข้อความต่างยืนเรียงหน้ากัน
“จริงด้วย.... ฉันเล่าให้พวกเธอฟัง แต่ไม่ครบ 13 คน”
ไฟดับอีกครั้ง..... อินยืนขึ้นท่ามกลางความมืด และไฟจึงเปิด ภายในห้องเรียนว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากตัวของอินเอง
“อ๊ะ” อินผงะและช็อคด้วยความรุนแรง มือที่เย็นเฉียบ เข้ามาสัมผัสกับแก้มของอินอย่างจัง อินตาค้างด้วยความตกใจสุดขีด มือของหญิงสาวคนนั้นเข้ามาจับไว้ และลากหัวของอินไป....!!! “ม่ายนะ!!!!!!!”
“ตึง!!” หัวของอินชนกับกำแพงอย่างจัง ทำให้อินสลบไป.......
................
........
...........
อินลืมตาตื่นขึ้นมา ที่นี่มัน.... โรงพยาบาลนี่ อินพยายามทบทวนเหตุการณ์และนอนลง
.........
ท่ามกลางความเงียบอย่างไร้ผู้คนภายในห้องพักของอินเอง
อินลืมตาตื่นขึ้นมา อินแทบช็อค หญิงสาวคนนั้นค่อยๆก้มหน้ามองลงมาหาอิน
“ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง อีก 3 วันแกจะต้องส่งให้ครบ 13 คน”
หญิงสาวคนนั้นพูดต่อหน้าอินอย่างกระชั้นชิด อินตกตะลึงไปถึงรุ่งเช้าของวันใหม่........
(จบบริบูรณ์)
17 : 01: 42 14/11/47
แก้ -(จบบริบูรณ์) ครั้งที่2
30/11/2547
21: 54:10
Into the massage
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น