[My Sweet Valentine]:พลิกรักร้ายให้ลงล๊อค

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2

'วันนี้ไม่ควรออกจากบ้านเพราะท่านจะเจอเคราะห์ร้ายแรง เนื่องจากดาวเสาร์เข้าทำมุมอับกับดาวพฤหัสบดีเกิดราหูเข้าแทรก...'

ฉันถอนหายใจ พับหนังสือพิมพ์เก็บก่อนจะสบถพรืดพราดอย่างดุเด็ดเผ็ดมันให้ไอ้หนุ่มตี๋หน้าขาวที่มานอนแผ่ยาวอยู่บนเตียงของฉัน...ฉันน่าจะได้อ่านเร็วกว่านี้นะ! มันมีคนเป็นร้อยเดินอยู่แถวนั้น...ทำไมมันต้องมาเป็นลมล้มพับที่ฉันด้วยวะ!!...สรุปแล้ว...วันนี้ฉันก็ต้องขาดเรียน เสียตังค์ค่าเเท๊กซี่ ฟังเจ๊หมวยด่า(ดีนะที่เจ๊แกด่าเป็นภาษาจีน...ฟังไม่ออก)เพื่อพาไอ้หนุ่มตี๋หน้าขาวกลับห้อง มันก็เป็นนักศึกษามหา'ลัยเดียวกับฉัน แต่เพื่อนมันไม่มีอยู่แถวนั้นซักคน...ให้ตายสิ!!...ไอ้ตี๋หน้าขาวเริ่มขยับตัวผลิกไปมา ไอ้ฉันที่นั่งอยู่ที่พื้นก็ชะโงกหน้าขึ้นไปมองว่ามันเป็นอะไรรึเปล่า

"นาย...เฮ้ย...นาย" ฉันลุกขึ้นยืน จิ้มร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงฉันเบาๆซึ่ง...แม่งผลิกหนี ฉันยกมือขึ้นเท้าเอว พยายามข่มอารมณ์เต็มที่ นี่มันไม่กลัวจะโดนล้อลวงไปทำมิดีมิร้ายรึงัยฟะ หน้าตาอย่างมันนี้เป็นพระเอกหนังโป๊ได้เลยนะเนี่ย

"เฮ้ย  "
นาฬิกาจับเวลาในหัวของฉันหยุดอยู่ที่ศูนย์ก่อนจะแผดเสียงโวยวายลั่นอยู่ในหัวฉัน(โชคร้ายของมันไป)...หมดความอดทนแล้วนะเว้ย! ถึงแม้มันจะน่ารักขนาดไหน...แต่มันคงไม่ทนทานแรงหยิกของฉันหรอก!

"อะจ๊ากกก~!!...ใครวะ!!"

"ฉันเว้ย!!"

อยู่บ้านเค้ายังจะมาโวยวายเดี๋ยวแม่ปั๊ด ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเมื่อครู่กระพริบถี่ๆสองสามทีก่อนจะหันมามองหน้าฉัน ใบหน้าขาวๆที่ดูยังงัยก็บอกได้ว่า..น่ารัก หันมาหาฉันก่อนจะพูด...อะไรของมันซักอย่าง พูดจบก็มองฉันตาปริบๆด้วยใบหน้าน่ารักแสนซื่อ...ตอนอะจ๊ากยังไทยชัดๆอยู่เลย แล้วเมื่อกี๊แกพูดอะไรของแกห๊า!!

"นี่...ภาษาไทยได้มั้ย"
เขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายพลางมองฉันด้วยหน้าตาซื่อๆ....จนมันเริ่มทำให้ฉันหงุดหงิด(อีกรอบ)

"ได้ก็พูด"

"ที่นี้...ที่ไหน"
กระท่อนกระแท่นแต่ก็ชัดแจ๋ว...ดีมากชัดเจน...ฟังรู้เรื่อง

"ห้องฉัน"

"แล้วฉัน...มาอยู่ที่นี้ได้ยังงัย"

"นายเป็นลม"
ไม่ได้ต้องบอกหมดก็ได้เนอะว่ามันวิ่งมาชนฉันแล้วเป็นลมซบฉันพอดี ไอ้ตี๋หน้าขาวเริ่มทำสีหน้าครุ่นคิด พยักหน้าหงึกหงักๆอยู่คนเดียว...ฉันยังอยู่ตรงนี้นะไอ้ตี๋

"นายอยู่มหา'ลัยเดียวกับฉันรึเปล่า"
ไอ้ตี๋มองฉันหัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้า

"ปี?"

"สี่"
ปีเดียวกับฉันอีกแล้ว และฉันก็ไม่รู้จักมันอีกแล้วเช่นกัน ฉันมันอยู่ในหลุมหรือว่าเขามันไม่ดังวะเนี่ย...อีตารันฉันก็ไม่รู้จัก...อีตาตี๋หน้าขาวที่ท่าทางจะดังเพราะน่ารักฉันก็ไม่รู้จัก...บ้าจริงๆเชียว

"คณะ?"

"วิศวะคอมพ์"
อืม...คนละคณะ...ฉันก็ไม่ได้อยู่ในหลุมซะทีเดียวนีหว่า...เป็นความคิดที่ปลอบใจตัวเองได้ดีมากๆ

"ชื่อล่ะ"

"ลีเจวอน"
เหวย...คนเกาหลี...ไม่น่าล่ะไม่เข้าใจที่มันพูด ลี...เจ...วอน...อืม

"แล้วเธอล่ะ"
เขาเอ่ยย้อนถามด้วยภาษาไทยที่เริ่มชัดและคล่องขึ้นพลางมองฉันด้วยนัยน์สีน้ำตาลแป๋วๆเหมือนลูกแมว...แหงม...เผอิญฉันเกลียดแมวอ่ะ...ทำงัย

"พิมพ์"

"อืม"ใบหน้าขาวๆหล่อๆเริ่มกลับไปครุ่นคิดเหมือนเดิม...พ่อคุณจะมีอะไรให้คิดนักหนาเนี่ย มือที่เท้าเอวของฉัยเปลี่ยนเป็นขึ้นมากอดอก รอคอยให้คุณชายเกาหลีเธอคิดเสร็จก่อนแล้วค่อยเสวนากันต่อ

"ตอนนี้...กี่โมงแล้ว"ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนพนังที่แขวนอยู่เหนือเตียง

"จะสี่โมงแล้ว"

"แล้วเธอ...ไม่มีเรียนหรอ"

"มีน่ะมี...แต่ไม่ได้เข้า"

"ทำไมล่ะ"
ริมฝีปากสีสดฉีกออกเป็นรอยยิ้มบางๆแสนอ่อนโยน...น่ารัก...ฉันกลืนน้ำลายลงคอ...อย่าเพิ่งไปหลงไอ้ตี๋มัน จะชื่ออะไรก็ช่างเหอะ แกต้องด่ามันก่อนพิมพ์...ด่ากลับไปก่อน

"อยากรู้นักรึงัย"
นี่หรอด่าของแกอีพิมพ์..อุบาทว์มาก

"อือ"
โถ่ว้อยยยย~!!!...ไอ้ตี๋หน้าขาว...อย่าคิดว่าน่ารักแล้วจะทำให้นางสาวพิมพ์มาดาไม่โกรธนะห๊า!

"เพราะนายงัย!!"

"ฉันหรอ"
นายมัน...นายมัน...อ๊ากกกกก~!!

"ใช่!!...ฟื้นแล้วก็กลับบ้านนายไป!!"
อ๊ากกกก~!!แอบมากรี๊ดต่อในใจ...อ๊ากออกมาจริงๆเดี๋ยวห้องข้างๆจะเอาไปฟ้องเจ๊หมวยซะเปล่าๆ

"อย่าเพิ่งไล่สิ"
อย่าคิดนะว่ายิ้มแล้วจะทำให้ฉันใจอ่อนนะไอ้ตี๋...อย่าคิดนะ...แกท้าฉันหรอห๊า!!

"หน้าเธอเหมือนผู้ชายดีนะ ทำทรงผมผู้ชายอย่างนี้ก็ยิ่งเหมือน ทอมล่ะสิใช่มั้ย"
ทอม?...ทำไมต้องทอม...พูดไทยชัดแจ๋วก็จ้อเชียวนะแก...หาว่าฉันเป็นทอม...อ๊ากกกก~!!(พวกเกลียดการผิดปกติทางเพศเป็นชิวิตจริงใจ)...ผมฉันออกจะยาว...ตัดซอยยาวระต้นคอนี่เค้าเรียกว่าทรงผู้ชายหรอฮะแก...ดาราเค้าก็ทำกัน

"ไม่ใช่ทอมเฟ้ย...พูดมากได้ก็ออกไปได้แล้ว"
เฮือก~...เลือดขึ้นหน้า...ยังยิ้มอีก...ยิ้มหาอะไรห๊า!!...ฉันสูดหายใจเข้าแรงๆพื่อให้ผ่อนคลาย...และไม่คิดสั้นปะทุสร้ายคนน่ารักที่นั่งนิ้มไม่เดือดร้อนอยู่บนเตียง(คงมีผู้หญิงกัดลิ้นตายตามมันไปหลายเลยล่ะถ้าฉันทำมันน่ะนะ)

"กลับไม่ถูก"

"ว่างัยนะ"

"ฉัน...กลับไม่...ถูก"
โอ้พระเจ้าจอร์จ...พระเจ้าลงโทษฉัน...ทำไมทำกันอย่างนี้ล่ะคะท่านขา ฉันลากไอ้ตี๋นี่มาตั้งแต่มหา'ลั เสียค่าแท๊กซี่ร้อยสิบบาท ลากมันเข้าลิฟท์ ลากมันขึ้นเตียง...แล้วยังต้องไปส่งมันอีกน่ะนะ!!...เพื่ออะไรกัน!!

"นี่..."
ฉันสูดหายใจเข้า ลดมือลงมาเท้าเอวเหมือนเดิมพลางจ้องหน้าขาวๆที่ดูซื่อซะเหลือเกินเขม็ง...ใจเย็นพิมพ์ ต้องใจเย็นๆ

"บ้านนายอยู่ไหน"
ลีเจวอนส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มซึ่งมันเริ่มทำให้ฉันเครียด พระเจ้า...ท่านเอาใครมาเป็นลมใส่ฉันเนี่ย!

"เฮ้ยถามจริงๆ...ซีเรียสนะเนี่ย"

"ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร...อ่านยากชะมัด"

"มือถืองัย โทรให้คนมารับสิเดี๋ยวฉันบอกเองว่าที่นี้ที่ไหน"

"ไม่ได้เอามือถือมา"

"นายมีอะไรติดตัวมาบ้างเนี่ยห๊า!!"

"ผ้าเช็ดหน้า"
พระเจ้าๆๆๆๆ(ขอประทานอภัยถ้าวันนี้ลูกเอ่ยนามท่านบ่อยเกินควร)...บอกลูกที...ชายคนนี้สติเต็มร้อยหรือไม่...ถึงแม้เขาจะน่ารักนะคะ...เฮ้อ~!!...สงบสติอารมณ์ก่อน

"งั้น...ฉันจะลงไปส่งนายที่มหา'ลัยแล้วหาทางกลับบ้านเอาเอง...โอเคนะ"

"อือ"

อย่างน้อยก็ยังคุยกันรู้เรื่องล่ะวะ เขาลุกขึ้นมายืนข้างๆฉันด้วยความสูงที่ว่า'โคตรสูง'...มาตรฐานชายเกาหลี...ไม่ได้มาตรฐานชายใดจริงๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน...ยิ้มบางๆอ่อนโยนเหมือนเดิม ฉันลดมือลงข้างตัวก่อนจะเดินนำเขาออกจากห้อง...ลงลิฟท์...มาโผล่อยู่หน้าอพาร์ทเม้นต์โทรมๆ(ของเจ๊หมวย) เขานิ่วหน้าเมื่อเจอแดดเปรี้ยงสาดใส่...ถ้าทางหมอนี่จะเเพ้แดดเมืองไทยแฮะ ฉันเดินนำเขาต่อไปจนถึงป้ายรถเมล์ปลิวตามลมป้ายเดิม(เพราะมันมีป้ายเดียว)

"เจวอน!!"

"ไอ้เจวอน!!"

ฉันหันไปหาเสียงเรียก...ดูเหมือนมันจะก่อนเจ้าของชื่อเสียอีก ชายหนุ่มสามคน...มหา'ลัยเดียวกับฉันอีกแล้ว ทำไมวันนี้ฉันมีปัญหากับหนุ่มๆมหา'ลัยเดียวกับฉันบ่อยจังวะ(บอกมาเหอะว่าดีใจ) สองคนเจ้าของเสียงวิ่งกระหืดกระหอบมาหาไอ้ตี๋ ส่วนคนที่สามเดินตามหลังมาช้าๆอย่างไม่มีอะไรต้องรีบ...ซึ่งฉันก็หมดความสนใจไปอย่างรวดเร็ว  หันมาทำหน้าโหดให้ไอ้สองคนที่วิ่งมาแทน

"ไอ้เกาหลีนี่เพื่อนนายใช่มั้ย"

ฉันถามเสียงคงโหดพอสมควรเพราะเห็นไอ้หัวตั้ง(ไอ้คนที่เรียกไอ้เจวอน)ผงะไปเล็กน้อย นายแว่นอีกคนหน้าเด็กเรียนพยักหน้าแทนคนถูกถาม ฉันหันไปคว้าแขนเสื้อไอ้ตี๋ที่ยังยืนอยู่ด้านหลัง ดึงทั้งเสื้อดึงทั้งเจ้าของเสื้อส่งให้เจ้าเพื่อนสองคนถึงมือ

"อย่าทำหายอีก...และวันหลังบอกเขาด้วยว่าวันๆเนี่ยนอนที่ไหนจะได้กลับถู ถ้าให้ดีเขียนที่อยู่ใส่กระเป๋าตังค์ไว้หน่อย ฝึกให้เขาอ่านด้วย...เขาบอกอ่านไม่ถูก"สองคนนั้นพยักหน้าหงึกหงักรับรู้คำอบรมโดยย่อของฉัน...แล้วร้อยสิบบาทฉันจะทวงกับพวกมันได้มั้ยเนี่ย

"มีอะไร"
เสียงเข้มๆขรึมๆดังมาจากนายคนที่สามซึ่งเพิ่งจะเสด็จมาถึงที่ ฉันต้องเงยสบตา...เคส'โคตรสูง'อีกคน

"เราเจอเจวอนแล้วรัน"
นายหัวตั้งรายงาย...รัน?...วันนี้ฉันได้ยินชื่อรันมาก่อนรึเปล่าฟะ...คุ้นหูมากๆ...ตาสีดำคมยิ่งกว่าคัตเตอร์ตวัดฟั่บลงมาที่ฉัน ฉันสะดุ้งเฮือกไม่ใช่ตาเขาบาดนะและก็ไม่ใช่เพราะเขาหล่อเหมือนรูปสลักด้วย แต่ตาคมๆเริ่มทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบต่างหาก...ไม่...อย่าเพิ่งเสียฟอร์มเว้นเฮ้ย

"งั้น...ก็..."

"เจอกันที่มหา'ลัย"
อย่าเจอกันอีกเลยจะดีกว่าไอ้ตี๋ ฉันหันตัวเดินกลับอพาร์ทเม้นต์ เสียงทะเลาะหงุงหงิงดังเเว่วๆ...เสียตังค์ร้อยสิบบาทเพื่ออะไรเนี่ยวันนี้...เฮ้อ~...ขาดทุนเห็นๆ

.............................................................