คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
"นะคะเจ็หมวยสุดสวย เดี๋ยวหนูจ่ายนะคะ"
"อั๊วรู้หน่าว่าอั๊วน่ะสวยลื้อไม่ต้องชมหรอก...คิดว่าชมแล้วอั๊วจะใจอ่อนหรืองัยฮะ"
"นะคะเดี๋ยวหนูจ่ายเจ๊จริงๆ หนูอยู่กับเจ๊มากี่ปีแล้ว...หนูเคยเบี้ยวเจ๊ที่ไหนอ่ะ"
"ลื้ออยู่กับอั๊วมาเกือบห้าปี...ลื้อก็เบี้ยวอั๊วทุกเดือน"
"แต่เดือนนี้ได้แน่ๆนะคะเจ๊"
"ไม่!...จ่ายมาเดี๋ยวนี้เลย"
"โธ่เจ๊ เดี๋ยวหนูมีเรียนนะคะ ตอนเย็นเดี๋ยวหนูมาจ่ายจริงๆ"
"แน่นะ?"
"แน่นอนค่ะเจ๊"
"งั้นไปเรียนไป...แต่ตอนเย็นต้องมาจ่ายนะ"
"ค่ะ...เเน่นอนค่ะ"
เจ๊หมวยโบกมือไล่ฉันอย่างรำคาญเต็มทนซึ่งฉันก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะเผ่นพรวดออกมา ฉันถอนหายใจพลางเบิ่งตาท้าแดดที่สาดลงมาเปรี้ยงๆอย่างไม่ปราณี แล้วฉันจะเอาเงินจากไหนมาให้เจ๊หมวยวะ!! มันขาดอีกตั้ง550เชียวนะ ขนาดทำงานพิเศษแบบลากเลือดแล้วนะเนี่ย...สงสัยคืนนี้ต้องปีนหน้าต่างเข้าห้องแหง๋มเลย พ่อนะพ่อ...มีเงินส่งฉันเรียน...แล้วทำไม่ไม่เจียดเงินส่งมาเป็นค่าเช่าห้องให้ฉันบ้างล่ะ...โลกช่างโหดร้ายนัก
ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ที่ดูเหมือนจะหลุดหายไปกับลมได้ทุกเวลา(ยังส่งสัยไม่หายว่าทำไมเจ๊หมวยถึงดูไม่ค่อยเดือดร้อนกับไอ้ป้ายนี้เลย ทั้งที่มันจะทำให้เจ๊เค้าขาดทุนย่อยยับมาหลายเดือน) ฉันยืนหลบร่มคอยรถเมล์พลางยกมือชึ้นปาดเหงื่อก่อนจะหยิบหูซาวด์เบาต์ออกมาจากกระเป๋ามายัดใส่หู เสียงเพลงของพี่ตูน บอดี้สเเลมกรีดเสียงขึ้นในหู(ทำไมใช้คำว่ากรีดฟะ...เสียงพี่ตูนออกจะเพราะ)...ไม่นานเกินรอแต่ก็รอไปแล้ว รถสองประตูสิบแปดหน้าต่างสีแดงก็ขับตุเลงตุเลงมาจอดที่ป้าย ประตูรถเปิดฟึ่บฉันก็ก้าวหายเข้าไปในรถฟั่บ ไอ้รถเมล์สายนี้มันก็แน่นเหมือนเดิม...ขึ้นทีไรไม่เคยได้นั่ง...บ้าจริง
ฉันเอื้อมมืออย่างไม่ต้องพยายามนักไปจับราวรถเมล์ด้วยความสูงที่เกินมาตรฐานหญิงไทย...ไม่ได้มาตรฐานหญิงใด...173ซ.ม.พอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน นักศึกษามหา'ลัยเดียวกับฉันที่มีอยู่เต็มรถก็ส่งเสียงคุยงึมงำๆน่านอนเป็นที่สุด...ถึงแม้มันจะร้อนจนใส้แล่บก็เถอะ
"นี่เธอ...พี่รันปีสี่อ่ะ ควงยัยเปิ้ลปีสองอยู่รู้รึเปล่า"
"ไม่ใช้ยัยเจนดาวมหา'ลัยหรอ"
"ไม่ช้าย...ไม่ช่าย"
อีตารันนี่ใครฟะ...ดังนักรึงัยแล้วทำไมฉันไม่รู้จักล่ะ บทสนทนาของหญิงสาวสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ดำเนินต่อไปโดยมีฉัน นางสาวพิมพ์มาดาเป็นผู้เสือ_ก...เอ้ย!...ผู้ฟังที่ดี...แต่ฟังไปฟังมาก็ชักเบื่อเพราะดูยังงัยมันก็จะไม่พ้นหัวข้ออีตารันกับผู้หญิงของเขาอยู่ดี จนฉันชักสงสัยอีกครั้งว่า...อีตารันนี่ใคร อยู่ปีเดียวกับฉันทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อฟะ ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อก่อนจะเปลี่ยนมือจับราวรถเมล์ เหตุอันใดประเทศชาติถึงร้อนอย่างนี้ล่ะ...ไร้คำตอบจริงๆสำหรับเรื่องนี้ ฉันถอนหายใจ...คงจะเเรงไปมั้ง...จนคนข้างหน้าเค้าหันมามอง ฉันยิ้มไปให้เขานิดหนึ่งเหมือนเป็นการขอโทษ...ไอ้เรามันยิ้มสู้อยู่แล้ว...ไม่ยิ้มสู้เดี๋ยวเขาสวนมาจะหมดโอกาสสู้
บัลเลเลเล~บัลเลเลเล~...
มือถือฉันกรีดเสียงขึ้นพลางดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในกระเป่า ฉันปลดหูซาวด์เบาต์ออกข้างหนึ่งก่อนจะหยิมมือถือขึ้นมากดรับ
"สวัสดีค่ะ"
เห็นมั้ย...ฉันน่ะผู้ดี
"ยัยพิมพ์"
"พ่อ"
เพิ่งจะคิดถึงเลยะเนี่ย
"ทำไมต้องทำเสียงอย่างนั้นด้วย"
"อย่างไหน"
"ก็อย่างงั้นแหละ"
"แล้ว...มีอะไรอ่ะพ่อ หนูอยู่บนรถเมล์"
"พ่อโทรมาถามว่า แกจะรับปริญญาวันไหน"
"อูย~...อีกนานพ่อ เดี๋ยวจะรับเมื่อไรจะโทรไปบอก"
"อืม"
ตู๊ด~ ตู๊ด~
แค่นี้น่ะหรอ...ฉันถลึงตาใส่มือถือ...ทำเพื่ออะไรกันเนี่ย...ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเหมือนเดิม รถเมล์เบรกเอี๊ยด~!! ฉันเสถลาไปข้างหน้าสองก้าวก่อนประตูจะเปิดฟึ่บโดยไร้คนขึ้นและลง...เฮ้อ~...ฉันถอนหายใจอีกรอบแผ่วเบาทีสุดเท่าที่จมูกบานๆ...ใครว่า...ออกจะโด่งย่ะ...จะทำได้ พระเจ้าช่วยกล้วยถอดให้ตายเหอะ...ชักเมื่อย...เมื่อไรจะถึงฟะ...
เอี๊ยด~!!...ฟึ่บ~!!
เหมือนฟ้าประทาน(ใครว่า...คนเขียนคนนี้ต่างหากที่ประทาน)นักศึกษากรูลงมาจากรถเมล์...ซึ่งแน่นอน...รวมฉันด้วย...ก้าวลงไปท้าแดดเปรี้ยงๆอีกรอบท่ามกลางผู้คนในชุดสีขาวดำ ฉันเบิ่งตาเดินสู้ฟัดท้าแดดต่อไปให้ถึงรั้วมหา'ลัยเร็วที่สุดเท่าที่ขาโต๊ะสนุ๊กสองขานี่จะทำได้
"พิมพ์!!...ยัยพิมพ์"
เสียงทักแว่วๆมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันหยุดและหันไปมองต้นเสียง หญิงสาวร่างเกินเกณฑ์มาตรฐานหญิงไทยอีกคนวิ่งหน้าตั้งแหวกฝูงชนทำตาโตหาฉัน...ที่ว่าเกินมาตรฐาน...ฉันหมายถึง89กิโลกรัมนะ
"งัยแยม"
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะยะ"
"แล้วทำไมแกต้องทำตาโตด้วยล่ะ"
"มันจะได้น่ารักเหมือนเด็กญี่ปุ่นงัยแก...ตาโตๆ"
แยมเบิกตาโตให้กว้างขึ้นจนฉันกลัวแทนมันว่ามันจะถล่นหลุดออกมา...ชีวิตฉันมันก็มีแค่นี้ล่ะค่ะคุณๆขา
"ยิ้มหน่อยสิแก"
นางสาวอชิรญานำมืออวบอูมทั้งสองข้างมาหยิกแก้มฉันดึงไปดึงมาอย่างไม่อายชาวบ้าน...อันที่จริงมันควรจะเป็นฉันที่อายใช่มั้ย
"เจ็บ"
แยมปล่อยมือออกอย่างยอมจำนนโดยมีหน้าบึ้งๆของฉันเป็นตัวบังคับมัน
"อย่าทำหน้าโหดสิวะ...ยิ้ม"
เเยมฉีกยิ้มกว้างตาหยี...ขอบอกว่า...น่ากลัวมากค่ะ
"ฉันรู้หน่าว่าจะยิ้มยังงัย...แกจะไปไหนก็ไป...ไป๊"
ทางเดียวที่จะไล่แม่คุณทูนหัวนี่ไปจากคุณได้...มีวิธีเดียว...ไล่หน้าด้านๆ...อาจจะโดนด่ากลับมานิดหน่อยแต่ก็ได้ผลเกินคาดมากๆ แยมทำหน้าบึ้งก่อนจะเดินสะบัดก้นหายไป นั่นไม่ใช่ทางไปมหา'ลัยนี่หว่า มันจะไปไหนของมันวะ ฉันถอนหายใจรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน...ก่อนจะหันหลังเดินกลับ
ผลั่ก
"เฮ้ย!...นาย...เป็นอะไร!
.....................................................
ความคิดเห็น