[FIC SJ HANHYUK] All my pleasure...by JIBI [vanilla public]

ลำดับตอนที่ #51 : :: YOU ARE MY PLEASURE I.... part 21

ระหว่างทางกับบ้าน..ฮันคยองได้โทรศัพท์บอกทุกคนว่า ตอนนี้ทุกอย่างนั้นเป็นไปอย่างเรียบร้อยดีเเล้ว..ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสำหรับเหตุการณ์เกิดขึ้น.. เเละต่างคนจึงต่างเเยกย้ายกันกลับบ้านได้อย่างสบายใจ..เอาไว้รอวันพรุ่งนี้ก่อน..ค่อยมาซักไซ้ไล่เรียงกัน..

เเต่บรรยากาศภายในรถลิมมูซีนคันยาวนี่ซิไม่เป็นเเบบนั้นเลย...ทั้งๆที่ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปด้วยดี..

ฮยอกเเจที่นั่งมองหน้าต่างด้านข้างอีกทางโดยที่ชายหนุ่มอีกคนนั่งมองไปอีกทาง...ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ..เเต่จะกระนั้นก็เถอะนะ..คนน่ารักก็ทำยังเป็นไม่สนใจอีกชีวิตอยู่ดี.

.ก็ในหัวน่ะคิดเรื่องโน่นเรื่องนี้ไปร้อยเเปดพันเก้าเเล้ว..อย่างเช่นว่า

‘ทำไมอยู่ดีๆ..พี่ชายถึงมาจูบ..เอ่อ...จูบ..เเบบ.........นั้นเเหละ...อยากรู้ไปอ่านตอนที่เเล้ว...มันเขิน..ไม่กล้าพูด!!! เราเป็นพี่น้องกันนะ...จูบอย่างนั้นมัน...คนรักกันเขาทำไม่ใช่หรอ...เอ...หรือพี่ชาย...จะรักเรามากเฉยๆ....โอ้ยๆๆๆ เเต่มัน..เอ่อ...มันเยอะไป....หรือเปล่า....โอย..ตายๆๆๆ ตกลง...หรือว่าพี่ชายจะคิดเหมือนเรานะ....อ่า...โอ้ย....คิดไม่ออก..’

ว่าเเล้วก็ทั้งจิกทั้งทึ้ง ทั้งดึงหัวตัวเองอย่างขัดใจ...คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเสียที...สรุปจะรู้สึกอย่างไรดีกันเเน่...ใจก็อยากเข้าข้างตัวเอง..เเต่ความเป็นจริงนี้มันหลอกกันไม่ได้เลย..

“อ้าวๆๆ ตัวเล็กครับ...ทำไมดึงอย่างนั้นเล่าเดี๋ยวก็เจ็บหรอก....”ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กออกน้อยๆ..ก่อนจะดึงอีกฝ่ายหนึ่งเข้ามาใกล้ตัว..ไม่วายจับขึ้นมานั่งตักให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปเลย..

“เป็นอะไร...ฮึ..เราน่ะ..นั่งเงียบตั่งเเต่ขึ้นรถมาน่ะ..”ฮันคยองทำเสียงเหย้าน้องชายเล็กน้อย...ความจริงน่ะรู้อยู่ว่าเพราะอะไร..แค่ยังไม่อยากพูดถึง..กะจะรอให้ถึงบ้านเสียก่อนเเล้วค่อยว่ากัน..

“ก..ก็เปล่า...เค้าเเค่..คิดอะไรไปเรื่อย..เปื่อย...ร..เรื่อง...ที่เค้าดื้อ หนีไปเที่ยว...”เจ้าผู้ร้ายปากเเข็งนั้นไม่วายเฉไฉไปเรื่องอื่นได้อย่างสวยงาม..ตอนนี้ไม่กล้าสบตาคมๆวาวนั้นเสียเท่าไหร่นัก..

กลัวมองแล้วใจตัวเองมันจะเต้นจนกระเด็นหลุดออกมาข้างนอกเสียก่อน...

“หรอ..ครับ...อืม..เนอะ..เรื่องนี้พี่ก็ยังไม่ได้จัดการเราเลยนะเนี่ย..”วงเเขนเเกร่งรัดเเน่นมากขึ้นจนคนที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาในอ้อมกอดชักเริ่มอยู่ไม่สุข..ใบหน้านั้นซับสีเเดงจางๆขึ้นมาอย่างน่ารัก..

“พี่ชาย..คือเค้า..เค้าเเค่อยากกินไอติมเอง...ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่อง..นี่นา...”คนตัวเล็กทำเสียงอ่อนเหลือบตาขึ้นมองพี่ชายอย่างหวาดๆ..เหมือนเด็กที่ทำผิดครั้งเเรก

“เเล้วตอนพี่เตือนนายทำไมไม่ฟังล่ะครับ..ทำไมถึงยังดื้อ...ไม่เชื่อพี่..”ฮันคยองถามเสียงอ่อนขึ้น เเพ้กับไอ้ท่าทางน่ารักนั้นจริงๆ ให้ตายเถอะ พับผ่าซิ...

เขาใจเเข็งกับทุกอย่างบนโลก..เเต่เเพ้ทางไอ้ตัวนี้จริงๆนะ

“ก็...เค้าเเค่อยากลองไปกินไอติมกับเพื่อนๆเท่านั้นเอง..พี่ชาย....อย่าดุเค้าเลยนะ..”คนตัวเล็กยังคงงัดไม้ตายออกมาสู้ไม่เลิก

“ไม่ได้หรอก..ไม่ได้...ฉันตามใจนายมากเกินไปเเล้ว...ไม่รู้ล่ะ...กลับไปบ้านเราค่อยว่ากัน...พูดที่นี้..ดูท่าจะไม่รู้เรื่องเเล้วล่ะ...”ฮันคยองเอานิ้วคีบจมูกเล็กน้อยๆ อย่างเอ็นดู

“ต..แต่ว่า...อืม...”

ยังไม่ทันจะได้เถียงอีกไร..ชายหนุ่มจึงจัดการ..มอบจูบเร่าร้อนนั้นปิดปากคนช่างพูดนั้นเสียเลย...จูบที่ไม่ต่างจากเมื่อตอนที่อยู่ในโกดังถูกย้ำเตือนความจำอีกครั้ง ด้วยรสอันหอมหวาน...

“บอกเเล้วไง...ว่ากลับบ้านเราค่อยว่ากันนะ....”ชายหนุ่มยิ้มใส่ตาคนน่ารักนั้นไปหนึ่ง ทำเอาอีกคนอายจนเเทบม้วน..

“ล...เเล้ว..พี่ชาย...มาจ...จ..จุ...จ..จูบ..จูบ..เค้าทำไม...ท..ทำยังงี้..มัน..ไม่ดีนะ..”คนพูด เองก็พูดตะกุกตะกักน้อยๆ..รู้สึกเหมือนหัวใจเเละใบหน้านั้นมันทั้งเต้น..ทั้งร้อน..จะเเทบจะระเบิดออกมาให้ได้..

“ก็เเล้ว..ทำไมฉันจะจูบนายไม่ได้ล่ะ....หือ...”ชายหนุ่มคอเคลียที่เเก้มขาวเเละซอกคอหอมนั้นเล็กน้อย..

“ม..มัน...เเบบ..ก็พี่.น้อง..กันเขา..เขา..เขาไม่ทำเเบบนี้นี่...”ฮยอกเเจนั่งเล่นมือตัวเองไปมา..จนมันจะพันกันเองอย่างไม่รู้จะเอามันไปเก็บไว้ตรงไหน..

ตอนนี้อะไรๆก็ดูขัดไปหมดเลยซิ....

“นายเองบอกไม่ใช่..ว่า..ฉันไม่ใช่พี่นาย....เเล้วนาย..อยากให้ฉันเป็นอะไรล่ะ...ที่รัก...”ฮันคยองกระซิบคำว่าที่รักเบาๆที่ริมข้างหูเล็กน้อยๆ...เเล้วจึงงับมันเบาๆ

ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักนั้นตัวสั่นขึ้นน้อยๆ..ปิดตาเเน่น..ปล่อยให้ใบหน้าเเละหัวใจทำงานอย่างหนัก เพราะถึงจะห้ามก็คงห้ามเอาไว้ไม่ไหวเเล้ว..

ภาพด้านข้างที่หมุนวนไปเรื่อยๆนั้น..ไม่มีใครใส่ใจมองมันเลยเเม้เเต่น้อย..เเม้กระทั่งคนที่ทำหน้าที่ขับรถ..หรือจะเป็นเลขาคนสนิทที่คอยชำเลืองดูฉากเด็ดอยู่เสมอ..

จะพูดยังไงดีล่ะ..ก็ในเมื่อ..นานๆทีเจ้านายเราจะเล่นทั้งบทรักเลิฟซีน...พร้อมกับหยอดคำหวานไปในคราวเดียว...

“.......”ไม่มีคำตอบใดๆเกิดขึ้นนอกเสียจาก...การส่ายหน้าเเรงๆเเทน..

“ไม่ตอบหรือไง..เรา ไม่เป็นไร...พี่ก็มีวิธีถาม เราเเน่ๆ...โน่น..ถึงบ้านเเล้วครับ..”ฮันคยองหัวเราะน้อย..ก่อนจะชี้ชวนให้อีกคนมองตาม อีกคนเพียงเเค่พยักหน้าเบาๆตอบรับ...

คนตัวโตจูงมืออีกคนลงมาจากรถช้าๆ..ก่อนจะค่อยๆเดินตามกันเข้าบ้าน..โดยไม่ลืมที่จะพาไปหาคนที่ห่วงเเสนห่วงอีก..นั้นคือคนที่เป็นเเม่...

“โถ...มาเเล้วหรอลูก...ฮยอกเเจ...ฮยอกเเจของเเม่มานี่ซิ...”นางเดินเข้ามาหา..อ้าเเขนรับขวัญลูกชายคนเล็กด้วยสุดรัก...น้ำตานั้นคลอขึ้นมาอย่างสุดจะห้าม..

“เป็นอะไรบ้างไหมลูก...ตกใจมากหรือเปล่า..ใจเเม่จะขาดรู้ไหม...วันหลังอย่าเเอบหนีไปไหนอย่างนี้อีกนะ...”จีฮยอนกอดคนตัวเล็กเเนบอกเเน่น...ก่อนจะทั้งหอมซ้าย..เเละหอมขวาให้ชื่นใจ..

“ฮ..ฮยอกเเจขอโทษ...เเม่ฮะ..ฮยอกเเจ..ฮ..ฮึก..ฮยอกเเจจะไม่ทำให้..เเม่..ฮึก...เป็นห่วงอีก..”คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาน้อยๆ..รู้สึกผิดมากมายที่ทำให้คนตรงหน้านี้เป็นห่วง..

“ไม่เป็นไรนะลูก..ไม่เป็นไร..กลับมาปลอดภัยเเม่ก็ สบายใจเเล้ว...คงเหนื่อยมากนะ...ตาฮัน..พาน้องไปอาบน้ำนอนได้เเล้ว...เเล้วเเม่ขอเตือนนะ..ห้ามดุน้องเข้าใจไหม...แค่นี้..น้องก็ตกใจมากพอเเล้ว..”จีฮยอน..ลูบหัวลูกชายคนเล็กเเล้วจึงหันมาพูดเสียงงวดกับลูกชายคนโตของเธอที่ยืนยิ้มกวน..รู้เลยว่าไม่ฟังเเน่ๆ..

“ครับ...ครับ...ผมเข้าใจเเล้วน่า...คุณเเม่ก็....ผมขอตัวลูกคนเล็ก ของคุณเเม่ไปก่อนนะครับ...ราตรีสวัสดิ์ฮะ..”ชายหนุ่มรีบยิ้มประจบก่อนจะเดินเข้าไปรับคนตัวเล็กมาจากอกเเม่ของเขา..

“จ๊ะ....จ๊ะ..นอนได้เเล้วนะ..ลูกฮยอกเเจ...ฝันดีนะลูก..”เธอจูบหน้าผากมนไปนั้นไปหนึ่งที..ด้วยความรัก

“ครับ..คุณเเม่..ฮยอกเเจไปนอนเเล้วนะครับ..คุณเเม่ฝันดีนะฮะ..”ฮยอกเเจเองก็หอมเเก้มที่นั้นคืนไปเช่นกัน..จึงทันเห็นพี่น้องจูงมือกันเดินขึ้นไปบนห้อง..

**********************************************************************************************

หลังจากอาบน้ำผลัดผ้า เเต่งตัวหอมฉุย...ไปด้วยกลิ่นขนมหวานที่ตัวเองชื่นชอบ คนน่ารักมองตัวเองในกระจกน้อยๆ..สังเกตร่องรอยโดยทำร้ายที่มุมปาก...

มือบางลูบมันเบาๆ..ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า...มันเคยมีสัมผัสใครบางคนที่ทำเอาไว้..หลังจากนั้น..สัมผัสที่อ่อนโยน..หากก็เร่าร้อน..สัมผัสที่เพิ่งจะเคยได้พบเป็นครั้งเเรก..จากคนที่ตัวเองเเอบรักเเบบผิดๆมาตลอด...

คิดไปก็หน้าเเดงขึ้นมาอีก..เเต่จะว่าในอกก็รู้สึกเจ็บแปลบเหลือเกิน..อย่างไรไม่ทราบ..

ถ้าหากก้าวออกไปเลยธรณีประตูห้องน้ำนี้..จะต้องเจอกับเขาคนนั้นที่นอนอยู่...ร้อยหมื่นพันครั้ง..ไม่เคยจะกลัว..เพราะนอนด้วยกันทุกวัน..เเต่วันนี้ เกิดจะนึกกลัวซะอย่างงั้น..ขาเล็กค่อยๆเดินออกจากห้องน้ำ..มองดูเตียงกว้างที่มีอีกคนนอนอ่านหนังสืออยู่นิ่งๆกลางเตียงกว้างขนาดนอนได้หลายคนอยู่..รับรองเเม้จะกลิ้งกระจาย ออกลายสะบัด ไม่มีทางตกอย่างเเน่นอน

ฮยอกเเจค่อยๆเดินช้าๆ.. ก่อนจะทำเนียนไปเรื่อย พอเดินชิดขอบ จึงค่อยคลานเบาๆ กระดืบๆ สอดตัวเข้าผ้าห่มพลิกตัว แกล้งทำเป็นตายโลดคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ....

“คนดี..เรายังไม่ได้เคลียร์อะไรกันเลย เเถมยังจะนอนไม่หอมเเก้มราตรีสวัสดิ์พี่ซักทีเลยหรอครับ..”ฮันคยองเเกล้งทำเสียงเหย้าเเหย่คนที่หลับตา..พลิกหน้าเข้าหาขานอนนิ่งไม่ไหวติง..

“วันนี้จะหลับเเล้ว...เหนื่อย...ฝันดีฮะพี่ชาย...”ฮยอกเเจพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอก..

“ถ้าขืน ไม่ลืมตา..ฉันจะจูบนายอีกรอบ..เอาซิ..”ชายหนุ่มเเกล้งว่าเล่นเอา ฮยอกเเจเด้งตัวบึ๋ง!!!ขึ้นมาเเทบจะทันทีที่ฮันคยองพูดจบด้วยซ้ำไป..

“พี่ชายกำลังขู่เค้าอยู่หรอ..”พอเห็นว่าร่างบางลุกขึ้นมาได้จึงเอามือรวบให้ล้มลงมาอยู่ในอ้อมอกกว้าง..

“ใครเขาจะกล้าขู่นายกันเล่า...เเค่นี้พี่ก็กลัวนายจะเเย่เเล้วนา...”ฮันคยองทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่น้องชายสุดที่รัก..

“กลัวอะไรกันเนี่ย..พี่ชายกำลังกวนเค้าอยู่นะ...ไม่รู้ล่ะ..เค้าจะนอนเเล้ว...ปล่อยเลยๆๆ”ส่วนฮยอกเเจเองก็พยายามเหือเกินที่จะหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยงออกจากคนตัวโต..

ก็พอจะต้องมาเผชิญหน้ากันตรงๆอย่างนี้..เรื่องจูบก็ผุดขึ้นมาทุกทีเลยน่ะซิ...จะให้ทำยังไงได้เล่า

“เดี๋ยวซิ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ เรื่องที่นายทำตัวดื้อกับพี่น่ะ”ฮันคยองว่าพลางขโมยหอมเเก้มเนียนนั้นไปเเรงๆ

“แต่เค้าก็ขอโทษพี่ชายไปเเล้วไง เเถมเค้าก็สัญญาเเล้ว ว่าเขาจะไม่ทำอย่างนี้อีก เเค่นี้ไม่พอหรอฮะ...”อีกคนว่าเสียงหวาน

“ไอ้พอน่ะพอ..อยู่หรอก เเต่เป็นเรื่องจูบนะที่พอ”คนตัวโตกว่าพูดยิ้มใส่ตาคนฟัง เล่นเอาเเทบหาที่กำบังใบหน้าตัวเอง เพื่อซ้อนความอายไม่เจอเเน่ะ..

“ทำไมครับ พี่พูดถึงเรื่องจูบไม่ได้เลยหรอ...”มือหนาลูบหัวเล็กซุกอยู่ตรงอกเขาเบาๆ..

“ม..ไม่ใช่นะฮะ..เเต่..เค้าเเค่เขิน..เเล้วก็..ไม่เข้าใจ....”ฮยอกเเจพูดเสียงอู้อี้ เขาเลือกที่จะไม่เงยหน้าพูดกันตรงๆ เพราะรู้ว่ามันคงทำให้พูดไม่ออกเเน่ๆ

“ไม่เข้าใจอะไรล่ะครับ..”

“ก็เรื่องที่...พี่..เอ่อ...เรื่องที่เรา...เป็นพี่..น้อง..กัน..เเล้ว..เรา..ก..ก็.จ..จุ..จ.จูบ..จูบ..กัน”กว่าจะหลุดคำว่าจูบออกมาทำเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

“เเล้วถ้าพี่ จะบอกนายว่าเราไม่ใช่ นายจะเสียใจไหม เเล้วถ้าพี่บอกเรื่องทั้งหมดไป เราจะเกลียดพี่หรือเปล่า..”มือหนาดึงใบหน้าเล็กที่ก้มไม่ยอมเงยนั้นขึ้นมาสบสายตาที่เเสนเจ็บปวดของเขา

“พี่จะเลือกทางไหนดี...ที่ทำให้นายไม่ต้องเจ็บ..ไม่ต้องเสียใจนะคนดี..”

.........................................

............................

.............

สุดท้ายฮันคยองจึงค่อยๆเล่าความจริงทุกอย่างออกมาที่ละนิดๆๆ....ถ้อยคำเเต่ล่ะคำ อดีตที่เคยผ่านมาทั้งเรื่องพ่อ..เเละเรื่องเเม่ของฮยอกเเจ รวมถึงเรื่องที่เขาทั้งคู่ไมใช่พี่น้องเเท้ๆ ฮันคยองมองคนที่นั่งสะอื้นไห้อย่างหนักอยู่บนตัวของเขา นึกสงสารอย่างจับใจ..สรุปเเล้ว ฮยอกเเจก็ต้องเจ็บปวดเเละร้องไห้..อย่างเลี่ยงไม่ได้จริงๆ...

คืนนี้คงเป็นคืนที่โหดร้ายเหลือเกิน..สำหรับคนที่เขารัก...

“พี่ไม่น่าเล่าให้นายฟังเลยใช่ไหม มันเป็นความผิดของฉันเอง อย่าร้องไห้เลยนะ จะด่า จะว่าพี่ก็ได้ เเต่อย่าเเต่ร้องไห้อย่างนี้”ฮันคยองพูดปลอบคนตัวเล็กที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

“พี่ชาย...ค..เค้า..เค้า...อยากเจอ...พ่อ...กับ..เเม่..”ฮยอกเเจสะอื้นบอกให้อีกฝ่ายได้รู้

“เดี๋ยวพรุ่งนี้...พี่จะพาไปนะครับ..คนดีของพี่...อย่าโกรธเเม่นะฮยอกเเจ...เเม่เขารักเราจริงๆ..ถึงไม่อยากให้เราเสียใจ”ชายหนุ่มกดจูบเบาๆลงที่ปลายผมนั้น

“พี่....พี่ชาย...ตอนนี้..ค...เค้า..ร...รู้ความจริง....ฮ..ฮึก..เเล้ว..ว..ว่า..เราไม่ใช่...พี่..น้อง..จ..จริง..ฮือ..พี่ยังจะ..ร..รัก..ผ..ผมไหม.”ฮยอกแจ ร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเจ้าตัวถามคำถามจบ

“โถ..เด็กโง่...ฉันจะไปไหนได้...นายเป็นทุกอย่างของฉันนะ..รู้ไหม..”ฮันคยองจับใบหน้าเล็กที่เปื้อนน้ำตานั้นเอาไว้..มองดูสิ่งที่เขาเเสนรักหวง

“พี่ชายรักเค้าไหม....รักเค้า...มากกว่า..ฮ..ฮึก...ทุกคน..ร..รัก...มากกว่า...นั้น..ตอนนี้...ผม..ม.ไม่ใช่..น้อง..เเล้ว..”ในที่สุดเมื่อความจริงปลดระวางความอัดอั้นตันใจได้ เด็กหนุ่มจึงรวบรวมความกล้าที่มี..

ถ้าหากคืนนี้มันจะเลวร้ายเเล้ว ก็ขอให้มันเป็นคือที่เขาจะต้องเจ็บช้ำในครั้งเดียวเลยเถอะ..

“รักมากกว่าใคร บนโลกใบนี้..รักฉันจะมีเเต่นายคนเดียว...เเล้วนายล่ะ..จะรักฉันได้ไหม...รักฉัน..มากกว่านั้น...มากกว่าที่จะเป็นเเค่เพียง พี่ชาย..”ชายหนุ่มเองก็เช่นกัน ที่อยากให้ความเศร้านั้นผ่านพ้นไปเสียที

“อ..อืม..รัก...ฮ..ฮึก...จากนี้ไป...พี่ชาย...พี่ชายต้องรักเค้า..ฮ..ฮึก...มอง..เเต่เค้าคนเดียว..ฮือ..นะ”มือเล็กกำชายเสื้อนอนคนที่เขานั่งซ้อนอยู่เเน่น...ร้องขอความสำคัญนั้น

“ฉันจะรักนายคนเดียว..ตาฉัน มันมีเอาไว้เพื่อนาย...คนดี..ฉันมีชีวิตมาถึงวันนี้...เพื่อรักนาย...”คำบอกรักที่เเสนหวาน..เเละคำสัญญาที่ยิ่งใหญ่ ทำเอาต้องยิ่มออกมาทั้งน้ำตา..

ดวงตาที่ประสานมองกันอย่างซึ้งใจ..รู้ว่ามันเอ่ยคำรักมาตลอดชีวิต เเต่วันนี้มันมีความหมายที่เเตกต่างมากกว่าที่เคยเป็น..มีความหมายของคำว่ารักที่ลึกซึ้ง และความผูกพันที่เเสนตรึงใจ..

ถักทอเป็นสายใยที่เเข็งเเกร่งเกินจะตัดมันให้ขาดออกจากกัน

ชายหนุ่มลูบใบหน้าใสที่เขาเเสนรัก..เชยคางเล็กขึ้น...เเล้วจึงค่อยๆกดจูบลงเบาๆ..ครั้งเเรกนั้นทำเพียงเเค่เเตะมัน..เเล้วจึงค่อยๆถอยห่าง..จากนั้นจึงทาบทับลงไปอีกครั้ง..เเล้วจึงถอยออกมาเช่นเคย..ปลายจมูกโด่งเเตะเบาๆที่ปลายจมูกของอีกคน ถูมันไปมาเล็กๆ อย่างนึกถนอม

ฮันคยองหรี่ตาลงมองหน้าขาวที่อีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมองเขาเช่นกัน..ดวงตาคู่นี้คงเป็นคู่ที่สวยที่สุดในชีวิตที่เขาเคยได้สบตามองมัน..

“ทำไม..ฉันถึงรักนายเหลือเกิน..”ชายหนุ่มบิคำรักทำเอาอีกคนเเย้มยิ้มงาม..

“ทำไม..เค้าถึงรักพี่ชาย..มากขนาดนี้นะ..”มือเล็กที่ไต่ขึ้นไปจับใบหน้าคมนั้นลูบมันไปมาเบาๆ..

บอกให้รู้ถึงความหลงใหลของคนทั้งคู่...ว่าเขาทั้งสองกำลังตกอยู่ในภวังค์เเห่งความรัก...ซึ่งกันเเละกัน

ร่างสูงค่อยโน้มใบหน้าลงไป จุมพิตที่กลีบกุหลาบงาม..ทำมันเบาๆด้วยคิดว่ามันคงจะเหมือนกลีบดอกไม้บาง ที่อยากจะทนุถนอม..หากช้ำไปเขาคงขาดใจเป็นเเน่เเท้..

รสสัมผัสที่เเสนอ่อนหวาน เเละอ่อนโยน...ทำเอาเคลิบเคลิ้มเสียจนเหมือนร่องลอยอยู่ในธารเมฆนิ่ม...ช่างบางเบา เเต่หอมหวานเหมือนลูกกวาดรสเลิศ..ที่ค่อยๆลิ้มรสทีละน้อย...ค่อยๆชิมมันไปช้าๆ เนิบนาบ..เเละเนิ่นนาน..

หากสิ่งที่หลังบางนั้นรู้สึกกลับกลายป็นเเผ่นหลังของตนที่นาบไปกับผ้าปูที่นอนไหมเรียบลื่นนั้น..

“อ...อืม...”

มือบางดันอกเเกร่งออกจากตัวน้อยๆ..จนคนด้านบนเองก็รู้สึกได้..เขาจึงถอนมันออกมาอย่างเชื้องช้า...เพื่อมองคนที่หอบหายใจเเรง เพราะขาดการหายใจไปนาน

“พ..พี่ชาย...ม..ไม่..เอานะ..”คนตัวเล็กพูดเสียงเบา..สื่อความหมายบางอย่างให้พี่ของเขา

“อืม...เฮ้อ...เกือบไปเเล้วไหมล่ะ....ถ้าหยุดไม่ได้จะทำยังไงดีล่ะ...”ชายหนุ่มคลอเคลียที่ซอกคอเล็กนั้นอีกที เเล้วจึงหอมแก้มเนียนเบา...ดึงอีกคนมากอดนอนด้วยกัน

“จ...จะไปรู้..หรอ...ก..เค้า..เอ่อ...”ฮยอกเเจทำเสียงสั่น..ไม่รู้จะตอบยังไงดี

“พี่รู้เเล้วครับ...วันไหนที่นายพร้อม ค่อยว่ากันนะ...วันนี้ดึกมากเเล้ว..นอนเถอะครับ คนดี”ฮันคยองกดจูบหน้าผากบางนั้นเบาๆ กระชับอ้อมเเขนให้อีกฝ่ายเเนบชิดไปกับตัว

“ราตรีสวัสดิ์ฮะ พี่ชาย...ฝันถึงผมนะ..”นี่ก็หอมเเก้มคืนเช่นกัน..

คืนนี้คงเป็นค่ำคืนที่เเสนอบอุ่น..เเละอบอวลไปด้วยความรักที่สมปรารถนาเเหละนะ....เจ้าตัวเล็ก...ของพี่ชายตัวโต..

********************************************************************************************