คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : :: YOU ARE MY PLEASURE I.... part 20
“เจ้านาย!!...เจ้านาย!!...ท่านฮยอนซองครับ..เเย่เเล้วครับ!!...”เสียงเด็กหนุ่มร้องโวยวายขึ้นมาดังๆ มาพร้อมกับเสียงฝีเท้าดังๆเช่นกัน..
“อะไร..เกิดอะไรขึ้น..ใครเสี้ยมให้พวกเเกวิ่งตะโกนอย่างนี้..”เสียงเข้มของฮยอนซองที่นั่งอยู่กลางบ้านพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย..เขากำลังทัศนาจรอยู่กับธรรมชาติยามค่ำคืนด้านนอกด้วยสบายอารมณ์..
“ก็....ก็นายใหญ่..นายใหญ่เเห่ง RED DRAGON พาคนมาเต็มเลยครับ....”เด็กหนุ่มก้มตัวลงก่อนจะรายงานรวดเร็ว
“หา.....นายท่านฮัน..พากคนมา..ฉิบหายเเล้ว...ไปเตรียมค...คน....”
“จะรีบเตรียมคนทำไมฮยอนซอง...ถ้าฉันเป็นนาย...ฉันจะนั่งลงก่อน.....”เสียงตะโกนนั้นขาดชะงักลงเมื่อผู้มาใหม่ ได้มาเยือนถึงที่เเล้ว ชายหนุ่มผู้ถือวิสาสะเข้ามาบอกเสียงเรียบนิ่ง..ใบหน้านั่นเรียบเฉยจนคนมองสะท้านไปทังตัว..
เเม้ว่าตัวเองจะเเก่คราวพ่อ..เเต่ยศฐาบรราดาศักดิ์ นั้นด้อยมากกว่าในทุกด้าน จำใจต้องทำตามคำสั่งของเขาอย่างเสียไม่ได้..
“เอ่อ ท่านมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ..”ฮยอนซองพูดออกมาเบาๆ..ด้วยความนอบน้อม..ในขณะที่ชายหนุ่มนั่งดินเข้ามานั่งลงเเล้ว..โดยมีองครักษ์อีกสี่คนตามมาด้วย..
“ไปตามฮุงจุลมา....”ฮันคยองเอ่ยเสียงเรียบ..
“ท่านมีอะไรกับหลานผมหรือ... ครับ.”
พรึ่บ!!!!!!!
เสียงของมีคมตวัดผ่านหน้าไปไม่เท่าไหร่..ทำเอาคนที่พูดอยู่นั้นเเข้งขาอ่อนขึ้นมา จนหัวใจเเทบจะวาย...ดาบเล่มยาวนั้นเฉียดเเก้มอูมไปไม่มากนัก...
“ไปตามไอ้หลานชั่วนั้นมาเดี๋ยวนี้....บอกให้ไปตามมันมา...!!!!!!!!”เสียงร้องโหยหวนนั้นดังขึ้นทันที..การกระทำที่เกิดขึ้นบอกให้รู้เลยว่า คู่สนทนาของเขาไม่ชอบการซักไซ้..ไม่ชอบพูดหลายรอบ...
จากนั้นชายหนุ่มจึงลดมือลงเมื่อได้ยิน..
“มาเเล้วครับ..คุณลุง...สวัสดีครับท่าน..ท่าน....โอ้ย..”ไม่นานนักคนที่พวกเขาตามหาก็มา..ชายร่างใหญ่โต..ดูเผินๆเเล้วน่าจะใหญ่กว่าฮันคยองด้วยซ้ำ..
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มือหนาฉุดกระชากเสื้อที่อีกคนใส่อยู่ก่อนจะ กระเเทกร่างกายที่ใหญ่กว่าเขาเข้ากำเเพงอย่างเร็ว ไม่สนใจความรู้สึกว่าลุงของเขาจะนั่งมองอยู่เลยเเม้เเต่น้อย...
“แกเอาเขาไปไว้ไหน...เเกเอาน้องฉันไปไว้ไหน!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้เด็กเวร!!!!!!”ไม่บ่อยนักที่ฮันคยองจะเป็นคนโมโหร้ายเเละกระทำการอย่างที่ทำอยู่ด้วยตัวเอง...
“ท่านครับ....ค่อยๆ..พูดก็ได้....”ฮยอนซองทำท่าจะลุกขึ้นมาห้ามเอาไว้
เเกร๊ก!!!
เสียงไกปืนนั้นถูกง้างออกจากอาชิ ผู้เป็นลูกสมุนมือขวา บ่งบอกว่าอย่าเข้าไปยุ่งในสิ่งที่นายเขากำลังทำอยู่ คนมีอายุนี้จึงนั่งลงอย่างโดยดี ไม่กล้าต่อกรด้วย
...เเววตาขลาดนั้นมองไปเรื่อย ได้เห็นผู้ที่เขาไม่รู้จักอีกสามคน ทั้งสามนั้นมองภาพที่เห็นด้วยดวงตานิ่งสนิท อดคิดไม่ได้เลยว่า..เด็กพวกนี้จิตใจนั้นทำด้วยอะไรกัน..
“ท่าน..ผม..ไม่รู้เรื่อง....”ด้วยความกลัว..ฮุงจุลจึงรีบบอกอย่างรวดเร็ว..
“แล้วเมื่อเย็นเเกไปจับใครมา!!!!!!!...เเกเอาไปไว้ที่ไหน!!!!!!!!!!!!! / พลั่ก!!!!!!!”มือหนาเหวี่ยงอีกคนลงไปนอนกับพื้นพลางใช้เท้านั้นยันเเรงๆเข้าไปที่ต้นขาของคนที่นอนโอดโอยอยู่...
“โอ้ย.....อยู่ที่โกดังของคนชื่อฮยองจุน..ครับ..โก..โกดังสิบสาม ผ..ผมไม่รู้..ว่านั้นคือ..น้องชายท่าน...ไว้ชีวิตผมเถอะ...ผมเเค่จะเองเงิน....มาให้ลุงเท่านั้น...ครับท่าน....โอย”คนที่นอนกองอยู่พูดขอชีวิตอยางน่าสมเพช
ฉึก!!!!!!!!!
ปลายดาบคมนั้นปักลงไปที่ข้างใบหูจนเสียงมันดังก้องเข้าไปยังโสตประสาท เนื้ออ่อนตรงสันนั้นถูกบาดไปเล็กน้อยจนเลือดข้นนั้นไหลออกมาเป็นทาง ทำเอาคนที่นอนอยู่ เกิดอาการช๊อค ตัวสั่น..ตาเหลือกขึ้นมาทันที..
“ถ้าฉันไปหา...เเล้วไม่เจอ....ฮยอนซองจะเหลือเเค่ชื่ออยู่บนโลก..จำเอาไว้..”ฮันคยองกระตุกอาวุธในมือขึ้นมาบอกเจ้าบ้าน เรียบนิ่งเสมือนตอนที่เข้ามา...
ทิ้งเอาไว้ก็เเต่ร่องรอยของบาดแผล...ของพายุไฟที่ถาโถม...คนๆนี้..ไม่มีใครกล้าต่อกรเเล้วจริงๆ....
..............................................
...................................
......................
“ดูๆไป นายนี่ก็น่ารักกว่าซองมินนะเนี่ย...ท่าทางจะร้ายกว่าเสียด้วย..”ฮยองจุนเเตะมือลงไปบนใบหน้าที่เขาฝากรอยเอาไว้เบาๆสองสามครั้ง เเย้มยิ้มออกมาน้อยๆ..
“นายอย่าเอามือโสโครกมาเเตะต้องเพื่อนฉันนะ!!!!!!”ซองมินเเหวขึ้นทันที
“ยังไม่ถึงตานายหรอกนะ...น้องซองมิน...ตอนนี้ฉันกำลังสนุกกับเพื่อนนายอยู่...”ฮยองจุนจุดมุมปากของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ตวัดสายตากลับมามองที่ฮยอกเเจอีกครั้งอย่างพึงใจ..
“ฉันอาจจะถูกใจนายมากกว่าซองมินเเล้วน่ะซิ ทีนี้..โดยเฉพาะเรื่องพี่ชายของนาย...”ชายหนุ่มพูดอย่างนึกสบายอารมณ์..
“อย่ามาเสือกเรื่องของฉันดีกว่า...อีกไม่กี่นาที..นายก็จะโดนสอยร่วงไปเอง....”ฮยอกเเจเองก็ต่อปากต่อคำกลับไปอย่างไม่ลดละ...ดวงตานั้นประสานกันอย่างไม่มีการถอยเเม้เเต่ก้าวเดียว
ความจริง..เขาพยายามจะยื้อเวลา..ไม่รู้ว่า ฮยองจุนคิดจะทำอะไรกับพวกเขามากไปกว่านี้ไหม..เพราะฉะนั้นการเถียงกันอย่างนี้คงพอยืดเวลาได้อีกมากโข...
“นายนี่ ทำฉันสนุกมากกว่าที่คิดนะเนี่ย..พี่ของนายมันจะเท่าไหร่กัน..”ฮยองจุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเเปลกใจ..
“สนุกไปเถอะ..ฮยองจุน...อย่าลืม..ก่อนที่นายจะไม่มีเวลาสนุกอีก...เพราะนางฟ้าน่ะ..มีองครักษ์ผู้ซื่อสัตย์คอยพิทักษ์อยู่น่ะซิ...”
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มนุษย์คนหนึ่งลอยละลิ่วน้อยๆ(หรอ??) ผ่าน ประตูโกดังไม่อัดเข้ามา จนเกิดเป็นสียงดังสนั่นหวั่นไหวทันที ฮยองจุนผลุดตัวลุกขึ้นในเวลาต่อมา
เเล้วจึงหันกลับไปมอง เห็นเป็นลูกน้องของตนเองนอนพังพาบอยู่กับพื้น ตามมาด้วยบุคคลที่เขาเพิ่งจะพูดจาดูถูกอยู่ไม่นานนี้เดินตามเข้ามาด้วยอีกทีหนึ่ง..
“ฉันมารับของฉันคืน....”ดาบในมือกวัดเเกว่งเบาๆ...เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กอยู่ที่นี้จริง ตามมาด้วยเสียงการตะลุมบอลกันระหว่างลูกน้องของทั้งสองคนที่วิ่งเข้าใส่กันอย่างไม่คิดชีวิตอยู่ทั้งด้านในเเละนอก...
“ฉันไม่เห็นของๆนายหรอกนะ..ท่านประธาน...ถ้าของของ เยซอง..คิบอม..กับคยูฮยอน...ฉันคืนให้..เเต่คนนี้ ฉันเกิดจะถูกใจขึ้นมาเเล้วซิ..!!!”มือนั้นดันไหล่ของทั้งสามคนคืนให้กับเจ้าของ..ก่อนจะคว้าเอาตัวของร่างบางที่เหลืออยู่คนเดียวเอาไว้
เสียงชกต่อยทางด้านนอกนั้นเเว่วเข้าโสตประสาทให้ได้ยินเสมือนฉากหลัง....หากคนที่จ้องตาประสามกันนั้นไม่มีทีท่าว่าจะสนใจมันเลยเเม้เเต่น้อย.....
“ฮึ....”ฮันคยองทำเพียงเค่เเค่นหัวเราะเขาเท่านั้น...
“ทำหัวเราะไป....ถ้าอยากได้ คืนนักก็คุกเข่าลง...”ฮยองจุนหยิบมีดพกในกระเป๋าของตนขึ้นมา...ดูจากทั้งหมดเเล้วเขากำลังจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบในไม่ช้า..หากอย่างนั้นเขาจึงขอเอาให้มันถึงที่สุด
ปลายมีดคมนั้นจ่ออยู่ที่คอขาวของฮยอกเเจ..เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายน้อยๆ..ยอมรับว่า กลัวขึ้นมาสุดใจ...
“เเก....”เสียงคำรามต่ำของคยูฮยอนที่ทำท่าจะถลาเข้าไปหา...หากก็ติดที่ซองมินค้วาเเขนเขาเอาไว้..
“อ..อ๊ะ...อย่าเเม้เเต่จะคิดนะ..คุณคยูฮยอน...ไม่งั้น..มือผมอาจจะกระตุก...ไปโดนคอสวยๆของ น้องฮยอกเเจก็ได้นะครับ..”ฮยองจุนยิ้มร่า..อย่างเป็นต่อ..นั้นทำให้ทุกคนไม่กล้าเเม้เเต่จะขยับตัว..
“สั่งคนของนายให้กลับไปซะ....ฮันคยอง...”ฮยองจุนเป็นฝ่ายออกคำสั่งขึ้นมาบ้าง..
“อาชิ..เอาคนของเรากลับ...”เพื่อความปลอดภัยของฮยอกเเจ..เขาเลือกจะทำทุกอย่าง...
“แต่...เจ้านาย..”
“ไม่มีเเต่...บอกให้กลับไป..ให้หมด...”ฮันคยองพูดไม่มองหน้าใคร..หากดวงตายังจับจ้องไปที่มือของฮยองจุนไม่เลิก..สลับกับใบหน้าขาวซีดนั้นด้วย..
“พี่ชาย...เค้ากลัว...”เสียงเล็กๆดังเเทรกขึ้นมาเบาๆ..เล่นเอาคนที่ยินอยู่ตรงนั้นใจอ่อนยวบ..หากไร้คำตอบจากฮันคยอง...มีเพียงสายตาที่ทอดมองไปเท่านั้น..ที่สื่อความหมาย
“โอ๋....น้องฮยอกเเจครับ...ไม่ต้องกลัว...ครับ..เเค่ถ้าพี่ชายน้องทำตามที่บอก...น้องจะปลอดภัยทุกอย่าง...”ฮยองจุนกระซิบชิดหูคนตัวเล็กในอ้อมเเขนที่เริ่มหมดเเรงลง..ค่ำคืนนี้ดูเหมือนจะยาวนานเกินไปเสียเเล้ว....
“ฮันคยอง...นายคุกเข่าลงซะ...”ฮยองจุนสั่งเสียงดังลั่น..เขารู้ดีว่าท่านประธานคนนี้เป็นที่เคารพของทุกคน..หากทำร้ายคนนี้คนเดียว ทุกคนก็คงเจ็บปวด
“อย่าทำนะ..อย่าทำ..พี่ชาย..อย่าทำ..ฮ...ฮือ..อย่าทำ!!!”เสียงเล็กร้องบอกเบาๆ
มันคงไม่ทันที่จะห้ามเเล้วเมื่อฮันคยอง..ค่อยทรุดตัวลงช้าๆ...เหมือนภาพทุกอย่างนั้นดำเนินช้าลง..ช้าลง...เเละช้าลง..จนเมื่อเข่านั้นทรุดลงไปอยู่ที่พื้นดิน..คยูฮยอนเอามือดันหัวเล็กของซองมินให้ชิดอก ในขณะที่คิบอมเอามือปิดตาดงแฮไว้เเน่น...เช่นเดียวเยซองที่กอดเรียววุคเอาไว้พร้อมกับยืนหันหลัง...ทุกคนหันหน้าหนีไม่มีครคิดจะอยากมองเลย..
“ดี..ดีมาก...พวกนาย...อัดมันซะ...”ฮยองจุนใส่ให้ลูกน้องเดินเข้ามาหา..
“ไม่...ปล่อย...ปล่อยนะ!!!..ไอ้เลว..ปล่อยฉัน..แก!!!..อย่าทำเขา..ฮ...ฮือ..พี่ชายไม่ต้องสนใจเค้า..อย่า...ฮือ....”หากคนที่ยืนมองอยู่ตลอดอย่าฮยอกเเจเเทบใจจะขาด...เขาทั้งออกเเรงทั้งดิ้น...เหมือนกับคนบ้า..เเม้ใกล้จะหมดเเรงตัวเองเต็มที หากไม่ได้สนใจเลยว่าฮยองจุนถือมีดจ่อคอเขาเอาไว้...
พลั่ก!!..ตุบ!!..ผลัวะ!!...
คนที่โดนรุมนั้นเอง..ก็ไม่ขยับไปไหน..ปล่อยให้ตัวเองถูกทำร้ายอยู่ที่เดิม...
“ทำไมหรอจ๊ะ..น้องฮยอกเเจ...เห็นพี่ชายถูกทำร้ายเเล้วทนไม่ได้หรอ....”เสียงฮยองจุนพูดบอกอย่างกวนโมโห..
“ไม่ใช่!!!!!!!!! เขาไม่ใช่พี่ฉัน..ฮือ....เขาเป็นมากกว่านั้น...ฮ...ฮึก...อย่าทำร้ายเขา...ฮือ..ขอร้อง..เขาเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด..ฮึก..ฮือ..อย่าทำ..”ฮยอกเเจตะโกนออกมาจนสุดเสียง...เเล้วจึงเปลี่ยนเป็นร้องไห้สะอื้นจะอ่อนเเรง..
“โถๆๆๆๆ..ความรักต้องห้ามของพี่กับน้อง..ไม่น่าเลย..น่าสงสารจริงๆ..มาอยู่กับฉันนี่มา..”.ฮยองจุนเองก็ยังไม่เลิกกวนนประสาทอยู่อีก..
หากคำพูดนั้นทำให้คนที่ไม่ตอบโต้อย่ากับที่นั้นยิ้มออกมาในหน้า...เขามีความสุขเหลือเกินที่ได้ยิน..ร่างสูงค่อยดันตัวลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ..ก่อนจะป่อยหมัดขวาเข้าใส่คนที่ลุมทำร้ายทันที..อย่างไม่มีใครคาดคิด..เเล้วจึงเอาขาถีบคนที่วิ่งเข้ามานั้นจนกระเด็นออกไป..ชั่วขณะหนึ่งก้มตัวหลบเท้าของอีกคน..เเล้วจึงใช่ศอกกระทุ้งเเรง..ทำอย่างนี้อยู่ซักพักจนคนจำนวนมากนอนร้องครวญครางอยู่กับพื้น
มือหนาเช็ดเลือดที่มุมปากเเละหัวคิ้วออกน้อยๆ..กลับมายืนสง่าผ่าเผยเช่นเดิม....
“ก..แก..เเกทำอะไรของเเกน่ะ...”ฮยองจุนพูดติดขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ตนคาดเเล้ว..
“เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน..เยซอง..นายไปเอาของเข้ามา....”ชายหนุ่มปัดเศษฝุ่นผงที่ติดตามเสื้อเชิ้ตของตัวออกน้อยๆ..เอามือกลับมาล้วงกระเป๋าเหมือนเคย...
กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ที่สูงเกือบเท่าเอวของฮันคยองได้ ถูกเลื่อนเข้ามาน้อยๆ...ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดมันออกทำเอาคนที่กร่างในทีเเรกเเทบลมจับ...
จากนั้นหญิงมีอายุคนหนึ่งที่ถูกมัดมือ ปิดปากนั้นถูกลูกน้องคนสนิทของฮันคยองจับให้ลุกขึ้นมาอย่างช้า...เเล้วมีดปลายเงานั้นก็ถูกจ่อคอเธอเหมือนที่ฮยองจุนกำลังกับฮยอกเเจไม่มีผิด
“แม่!!!!!!!!!!!!!”ฮยองจุยจะโกนออกมาสุดเสียง มือของฮยองจุนนั้น ปล่อยอาวุธลงจากมืออย่างลืมตัว..
“ฉัน..ยอม...ยอมเเล้ว..อย่า...ทำอะไรเเม่ฉัน..”ฮยองจุนปล่อยมือออกจากคนตัวเล็กทันที ในขณะที่ฮยอกเเจเองก็รีบวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของพี่ชาย..ที่จุมพิตไปที่กลุ่มผมนุ่มรับขวัญเบาๆ...
“ไม่เป็นไรนะ คนเก่ง..พี่อยู่นี้เเล้ว....คนดี..ไม่ต้องร้องนะ...”ชายหนุ่มพูดปลอบน้อยๆ...เอามือลูบหน้าคนตัวเล็กเบาๆ..เขาสังเกตเห็นรอยช้ำเล็กใกล้ปากนั้น..ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาหาคู่กรณี..
“ใครทำ...”ชายหนุ่มถามเสียงงวดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด..
“เอ่อ......ไม่มีใคร..ทำทั้งนั้นล่ะ..พี่ชาย..”ฮยอกเเจปฏิเสธน้อย ส่ายหน้าเบา..
“ไม่ได้!!!! ฉันจะทำคืน...ใครทำนาย....”ฮันคยองจับหน้าอีกฝ่ายให้สบตา เเต่คนตัวเล็กส่ายหน้าแรงๆ เม้มปากตัวเองแน่นสนิทไม่ยอมพูดความจริงออกมา จนฮันคยองต้องหันกลับมามองคนในห้อง..กวาดตามองใบหน้ามันทุกคน
หากสายตาทุกคู่นั้นพร้อมใจกันมองไปยังใบหน้าของฮยองจุนทันที..
“คนนี้ใช่ไหม...ที่ทำ..”ร่างสูงทำหน้าตัวโหดขึ้นมาทันที พลางเเสยะยิ้มอย่างพญามัจจุราช เขาหันตัวไปยังสตรีที่มีอยู่นางเดียวในห้อง ซึ่งเธอมีสีหน้าตกใจเอาอย่างมาก
ชายหนุ่มง้างมือขึ้นสูง...โทสะที่มีนั้นเกินระงับ...หญิงคนนั้นหลับตาตัวเองเเน่นด้วยความหวาดกลัว....
“อย่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ร่างเล็กคว้ามือเเกร่งเอาไว้..ส่ายหน้าเเรงๆที่ต้นเเขนนั้นไม่ยอมให้เขาได้ทำตามใจ
“พี่ชาย..อย่าทำ เค้าขอร้องอย่า..ท...ทำ.เค้ารักพี่ชายนะ..ถ้าพี่ชายรักเค้า อ.....”เสียงเล็กนั้นหายไปในลำคอทันทีเมื่อชายหนุ่มเชยคางมนขึ้น ก่อนจะค่อยโน้มตัวลงไปจูบปิดปากช่างพูดนั้นเบาๆ..
ก่อนจะเร่าร้อนเเล้วขึ้น เมื่อชายหนุ่มสอดลิ้นอุ่นเข้าไปหาความหวานในโพรงปากอิ่มนั้น เกี่ยวกระหวัดอย่าชำนาญจนคนที่เพิ่งได้รับจูบเเรกนั้นครางเบาๆ..ของเหลวใสค่อยๆไหลผ่านมุมปากน้อยๆ
มือเล็กกำชายเสื้อคนที่เป็นพี่ชายเเน่น..เนื่องจากเริ่มขาดอากาศที่จะหายใจ....ท่ามกลางสายตานิ่งอึ้งของเเต่ะคน..
“ไหนพูดคำก่อนหน้านี้อีกทีซิ...”ชายหนุ่มถามซ้ำออกมาด้วยเสียงอนแหบพร่า
“อ..เอ่อ...เค้ารักพี่ชายนะ..อ..อืม..”พอพูดเเล้วก็ถูกจูบลงไปอีกรอบ..
แล้วจึงปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ เมื่อเขาเต็มอิ่มกับมันมากพอเเล้ว ร่างเล็กหอบหายใจเเรง จนไอร้อนนั้นระอุไปทั่วใบหน้าขาวที่ย้อมสีเเดงระเรื่อขึ้นมา
“เรื่องของนาย..ไว้ต้องกลับไปเคลียร์กันที่บ้าน..ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องสะสางก่อน...เข้าใจไหม..”ว่าเเล้วก็กดจมูกโด่งลงหอมแก้มลงไปแรงๆอีกหนึ่งทีถ้วน
จนคนที่โดนจูบเเบบไม่ตั้งตัวนั้นเหวอขึ้นมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร..ก็อยู่ดีๆมาทำอะไรต่อหน้าคนอย่างนี้..เเถม ยังไม่เข้ากับสถานการณ์อีก
ฮันคยองหันไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งทำท่าจะเข้าไปทำร้ายอีกรอบ มือเล็กก็ยังคงกำเเขนเขาเอาไว่เเน่นเช่นเคย
“เเต่พี่ชาย...อย่าทำเเบบนี้เลย....อย่าทำอะไรเขา..”ฮยอกเเจเดินเข้าไปใกล้.หญิงสาวที่เป็นเเม่ของคนที่ทำร้ายเขา..ช้าๆ..จนผู้หญิงคนนั้นผวาออกห่าง เนื้อตัวสั่นเทา
“ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความผิดเลย...ไม่มีเลยจริงๆ..”ปากบางพร่ำบอกคำไปเรื่อยๆ..ในขณะที่มือบางนั้นกลับเอื้อมไปดึงเทปกาวที่ปิดปากเบาๆอย่างสุภาพ
“เธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักลูกมากเท่านั้น..เธอไมมีความผิดเลยที่จะรักลูกของเธอ...ส่วนเขาแม้จะผิดที่เอาเเต่ใจ..เเต่มันก็มาจากการที่เเม่รักเขามากที่สุด...ในสายตาของเธอลูกชายอย่างเขาคือพรอันล้ำค่าในชีวิต....จริงไหมครับ..คุณป้า..”ฮยอกเเจส่งยิ้มน้อยๆ พยักหน้าให้คนที่ยืนข้างๆนั้นเเกะเชือกที่มัดมือนั้นออก จนเธอสะอื้นน้อยให้กับพูดนี้ พร้อมทั้งอีกคนที่ฮยอกเเจหันหลังให้อย่างฮยองจุน
เขายอมเเพ้จิตใจของเด็กหนุ่มคนนี้จริงๆ...ยอมเเพ้มันเเล้ว...
“พี่ชาย...เค้าขอเถอะนะ...เค้าไม่ได้เป็นอะไรเลย...อย่าให้เรื่องมันต้องแย่ไปกว่านี้เลยนะฮะ..”คนตัวเล็กทำสายตาเว้าวอนเล็กๆ
ท่ามกลางสายตาคนมากมาย ไม่ผิดเลยที่ใครๆก็ต่างรุมรักฮยอกเเจ ไม่เเปลกจริงๆที่มีเเต่ใครๆคิดจะปกป้องคนๆนี้ ในเมื่อเขาเป็นเเบบนี้ ไม่รักก็คงแปลกใช่ไหม
เเละรวมถึงคนที่รู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดี....ฮันคยอง...
“เข้าใจเเล้วล่ะ..นายนี่มันจริงๆเลย...เจ้าตัวยุ่งเอ้ย...”ฮันคยองสั่นหัวน้อยๆกับคนตรงหน้า เขากลับไปมองที่ฮยองจุน ขายาวเดินเข้าไปใกล้ๆ จนคนที่ขาอ่อนนั้น ล้มตัวนั่งอยู่ตรงพื้น
เพียะ!!!!!!
เช่นเดียวกับพวกของเขาที่กลับมามองฮยองจุนอีกครั้ง มือใหญ่ยกขึ้น..ตบเเรงๆลงไปที่ใบหน้าขาวของคนที่ยอมไปไหน..จนเเม่เขาสะดุ้งเฮือก หากก็ยังไม่กล้าพูดอะไร..
“นี่ฉันถือว่าปราณีมากถึงมากที่สุดเเล้ว...เเละจากนี้ไป..อย่ามาให้เห็นหน้าอีก...เข้าใจไหม..”ฮันคยองว่าพลางมองหน้าฮยองจุนที่เลือดไหลขึ้นกลบริมฝีปาก..ดูท่าเเล้วชายหนุ่มจะลงมือเเรงมาก..
“กลับ...”ชายหนุ่มว่าเบาๆ..โอบเอวเล็กของคนน่ารักที่เเสนใจดีนั้นไปด้วย..
ภาพสุดท้ายที่ทุกคนเห็น นั้นก็คงไม่เเคล้ว เป็นภาพที่หญิงมากอายุนั้น วิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่...เธอลูบมือลูบหน้าของคนเป็นลูก ไม่พอยังเช็ดเลือดที่เปื้อนปากนั้น ด้วยเเสนห่วงใย ซึ่งอีกคนนั้นกลับร้องไห้กอดเเม่ตัวเองเเน่น
ฮยอกเเจได้เเต่คิดว่า...ดีที่สุดเเล้ว..ที่เขาตัดสินใจแบบนี้..
**********************************************************************************************
* ช่วงถาม-ตอบ บอกเลยว่า ธีมฉากที่ ยี่สิบ..มากจากเรื่อง NO MONEY ค่ะ..จะเปลี่ยนก็บางส่วนนะคะให้มันเข้ากับตัวเรื่อง... ถามมาก็ตอบไปค่า...*
*********************************************************************************************
ความคิดเห็น