[FIC SJ HANHYUK] All my pleasure...by JIBI [vanilla public]

ลำดับตอนที่ #49 : :: YOU ARE MY PLEASURE I ...part 19

 “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” สิ่งที่เห็นทำเอาหัวใจเเทบหยุดเต้น...เพื่อนทั้งสามเขาถูกจับมัดมือมัดปากเอาไว้อยู่ โดยมีบุคคลตัวสูงใหญ่อีกสี่ห้าคนรุมล้อม...

“ขอต้อนรับเข้าสู่บ้านใหม่นะ..แกเป็น คนสุดท้ายพอดี..”ว่าเเล้วเจ้าหัวหน้าขบวนการนั้นจึงสั่งให้ลูกน้องรวบคนตัวบางเอาไว้ก่อนจะมัดที่ข้อมือเล็กนั้น...

“เเกจับพวกฉันทำไม!!!..”ดงแฮรีบตะโกนถาทันพอที่เขาจะยังไม่ทันถูกปิดปาก..

“ฉันไม่รู้หรอกนะ..ฉันก็เเค่เรือจ้าง..ทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น อย่าถามมากนักเลย..พวกแกไม่มีสิทธิ์จะพูดหรอกนะ...”ชายหน้าตาไม่เป็นมิตรคนนั้นพูดพลางยิ้มกวนให้..เเล้วจึงสั่งให้ลกน้องเขาจับมัดปากไปเสียก่อนที่จะร้องโวยวาย..

“พี่ฮุงจุล..เอาไอ้พวกนี้ไปไหนดี..”ลูกสมุนที่ตัวเล็กกว่าเจ้าหัวหน้านั้นพูดถาม.พลางทำตามที่คนมีตำแหน่งใหญ่กว่าบอก..

“มัดมันเสร็จก็เอาไปให้เจ้านาย...เเค่นั้น..รับเงินที่เหลือ เเล้วก็เผ่น...”ร่างใหญ่ว่าเเล้วพวกนั้นจึงจับตัวคนตัวเล็กๆทั้งสี่โยนขึ้นรถตู้..เพื่อพาไปยังบางที่ที่คนพวกนี้ ไม่รู้ว่ามันจะไปสู่ที่ใด..

............................................

.................................

....................

RRRRRRRRRRRRRR

เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างไรไม่ทราบ..ตอนนี้เขาขับรถออกมาอีกไม่ถึงสิบกิโลดีนั้นก็ถึงปลายทาง..หากนับโดยรวมเเล้วก็ประมาณอีกสิบนาที..

“ฮัลโหล...อาชิ..ทุกอย่างเรียบร้อยไหม...”เสียงทุ้มกรอกลงไปอย่างราบเรียบ

[ท..ท่านครับ..ผมขอโทษ...คือ..คุณฮยอกเเจหายตัวไปแล้วครับ..]ปลายสายตอบกลับไปเสียงสั่น...เล่นเอาคนที่ฟังอยู่คิ้วกระตุก ใจหายหล่นวูบจะเหมือนมันไม่ได้เต้นอยู่ในอก..

เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“นายเป็นมือขวาฉันนะ..อาชิ..เเล้วนาย...ทำ...เขา...หายไปได้ยังไง!!!!!!!!!!” เสียงตวาดลั่น..ดังขึ้นมาพร้อมกับการกลับรถด้วยมือเดียวอย่างสวยงาม...ชายหนุ่มมองนาฬิกาที่ตีบอกว่าตอนนี้มันเป็นเวลาสามทุ่มเเล้ว.

มันผิดปกติมากเกินไปที่คนตัวเล็กจะหายไปเเบบนี้ เขาไม่ไปเเล้วธุระมันเเล้ว...ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญมากกว่านั้น...

[ผม..มารอรับที่ที่เคย..เเต่ปรากฏว่ารออยู่นานครับ...คุณเขาก็ไม่มาเสียที..พอเจอเพื่อนร่วมชั้น..เขาบอกว่า...คุณหนูกลับไปเเล้วครับ..]อาชิรีบรายงานอย่างรวดเร็ว..ความกลัวนั้นจับจิตขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน..

เขาเคียงข้างเด็กหนุ่มคนนี้มาตั้งเเต่เริ่มเติบโต..เพราะฉะนั้นเขารู้ดีเรื่องนิสัย..ต่อให้ผ่านการยิงคนอย่างเลือดเย็น..หรือเรื่องราวเลวร้ายเท่าไหร่..เเต่ใจของฮันคยองกลับน่ากลัวกว่ามากเท่านั้น..

หากเขารัก..จะรักมากจนสุดใจ..หากเมื่อหมดความหมาย..เเม้เเต่ชีวิตก็อย่าเหลือให้เห็นเเม้เเต่ฝุ่นผง...

“กลับไป..ฉันจะคุยเรื่องนี้กับนาย..ตอนนี้..บอกคนของเราให้ไปที่ฮยอนซอง บีบให้มันคายออกมา..ไล่มันตั้งเเต่หัวดำยันหัวหงอก...ฉันพอรู้เรื่องบ้างเเล้ว..หาฮยอกเเจให้เจอ..ไม่อย่างนั้น ต่อให้ฉันเผาโซลทั้งเมือง...ฉันก็จะทำ!!!...”เสียงนั่งนิ่งงัน..ในใจของคนเป็นนายนั้นร้อนรนหาใดเทียบเหมือนกับถูกไฟแผดเผาก็ไม่ปาน...

เป็นเครื่องบ่งชี้ว่า...เขาจะทำมันเเน่...!!!!!!!!!!!!!!!!

.....................................................

.......................................

.........................

RRRRRRRRR

“ฮัลโหล...คยูฮยอนพูดครับ...พี่ฮันหรอ..มีอะไรฮะ..”เมื่อเห็นว่าปลายสายคือใครเขาจึงรับโทณศัพท์ขึ้นมาอย่างสุภาพ..

[ฮยอกเเจ หายตัวไป...นายเช็คซิ..ว่าซองมินหายไปไหม...ถามหาดงแฮ กับเรียววุคด้วย...บอกทุกคนออกไปว่าตอนนี้สถานการณ์ฉุกเฉิน...บอกให้ทุกคนไปเจอฉันที่บ้าน..เดี๋ยวนี้!! ]ฮันคยองพูดพลางตัดโทรศัพท์ทิ้งทันที...

ปล่อยให้คนรับข่าวสารนั้นตั้งสติเรียบเรียงในหัวสมองซักครู่..

สมองอัจฉริยะเรียบเรียงทุกอย่างอย่างรวดเร็ว..คำตอบทุกอย่างผุดเป็น สมการที่มีชื่อของ ลี ซองมินของเขา..ไม่รีรอเลยที่จะกดโทรศัพท์หาทันทีอย่างร้อนรน..

[ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก....] เพียงเท่านี้กลับทำให้ใจหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ..คยูฮยอนเลือกที่จะโทรศัพท์ไปเช็คที่บ้านของคนรัก..ภาวนาขอให้มันไม่เป็นอย่างทีเขาคิดเลย...

[สวัสดีค่ะ...ลี ซองจินพูดค่ะ..]เสียงปลายสายที่มากวัยของหญิงมีอายุพูดขึ้น..

“คุณเเม่ครับ..ผมคยูฮยอนนะฮะ...ไม่ทราบว่าซองมินกลับถึงบ้านหรือยังครับ...”ชายหนุ่มพูดอย่างไม่หายใจด้วยความรีบร้อน

[อ่า..คยูฮยอน..เเม่กำลังจะโทร.หาเราเลย..ซองมินยังไม่กลับบ้านเลยลูก...เเม่เป็นห่วงเขามากๆเลย...ไม่รู้ไปไหนนะ เด็กคนนี้..โทรศัพท์เเม่ก็โทร.ไม่ติด..]เธอพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนสุดเเสน

สิ้นคำพูดเเทบจะทำเอาใจที่เคยเเข็งกร้าวนั้นสลายไปต่อหน้าต่อตา..

“คุณเเม่ต้องห่วงนะครับ..ต่อให้พลิกฟ้า..ผมจะหาเขามาคืนคุณเเม่ให้ได้ครับ..”คยูฮยอนบอกด้วยความหนักเเน่นเเละมั่นคง..ก่อนจะขอตัววางสายไป..

ใบหน้าที่เคยเจ้าเล่ห์บัดนี้เคร่งขรึมขึ้นมาอย่างน่ากลัวจนบอกไม่ถูกจริงๆ...

.....................................................

.....................................

......................

“หายไปทั้งสี่คนเลยหรอ...”หญิงวัยกลางผู้มีศักดิ์เป็นเเม่ของทั้งฮยอกเเจเเละฮันคยองที่เดินวนไปวนมาอย่ตรงห้องรับเเขกนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก..หากก็ได้เเต่รอคนที่ยังมาไม่ถึงอย่างฮันคยองเท่านั้น...

ตอนนี้คนทั้งหมดไม่เว้นเเม้แต่ดงวอนจึงมานั่งรวมตัวอยู่ที่คฤหาสน์ของฮันคยองกันหมด...เช่นเดียวกับคุณเเม่ของฮันคยองที่เป็นผู้ปกครองคนเดียวที่รู้เรื่อง..เธอพยายามทำใจให้สงบเเล้วเเต่มันยากเหลือเกิน..

เมื่อวานเเค่ฮยอกเเจมาขอไปทานไอศกรีมกับเพื่อนๆก็ดูท่าไม่น่าจะมีอะไร..เธอจึงอนุญาต โดยไม่คิดว่าจะเกิดเรื่อง..

“ครับ...ทางพี่เยซอง..กับคิบอมก็ไม่เจอ...”คยูฮยอนหันไปมองคนที่ยืนคุยโทรศัพท์หน้าตาจะฆ่าคนได้อยู่อีกฟาก...

“เเล้วฮันคยองเมื่อไหร่จะถึงนะ...โอ้ย...ฉันเป็นห่วงสี่คนนั้นจังเลย....ยิ่งสู้ใครเขาไม่ได้อยู่..”ลีทึกร้องขึ้นมาควรญขึ้น เหมือนอยากจะร้องไห้..ไม่ต่างจากทุกคนตรงนี้..โดยเฉพาะสามหนุ่ม..

“เเม่หมีครับใจเย็นๆนะครับ..เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก...”มือเเกร่งรวบคนที่เดินไปเดินมาไม่ยอมหยุดอีกคนให้ทรุดตัวลงนั่งด้านข้าง..มือหนากุมรอบมือเล็กที่เย็นเฉียบของคนรักน้อยๆ

“ประทานโทษนะคะ...คุณผู้หญิงมีคนมาหา..น่ะค่ะ..”หญิงสาวรับใช้เดินก้มหน้าเข้ามาบอก

“ใคร..ตอนนี้ฉันไม่ว่าง!!! ให้กลับไปให้หมด..”ีฮยอนหันไปพูดเสียงดัง

“เอ่อ..เเต่เขาบอกว่าจะมาขอพบคุณคยูฮยอนน่ะค่ะ....”เธอกล่าวด้วยความกล้าๆกลัวๆ...

จึงกลายเป็นคยูฮยอนที่เลิกคิ้วสูง...ไปเสียเเทน เขาจึงค่อยๆเดินตามเเม่บ้านนั้นออกไป..เเละเมื่อเห็นเเขกที่ว่านั้น..คราวนี้ต้องเลิกคิ้วสูงขึ้นไปอีก...เพราะ...ไม่รู้จัก..

“นายเป็นใคร..มาหาฉันมีธุระอะไร..”คยูฮยอนยิงคำถามใส่เด็กหนุ่มที่มีท่าทางว่าอายุจะน้อยกว่าเขา..

“ค...คือ..รุ่นพี่ครับ...ผ..ผม..รู้ว่าใครจับพวกนั้นไป...”เด็กหนุ่มผู้มาใหม่ทำท่าทางเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด..

“อะไรนะ!!!!!!! นายรู้ได้ยังไง!!!!!!!!...รีบบอกซิ..ว่าใครมันทำ...ฉันจะไปลากคอมันมา...”เสียงที่ตะคอกถามออกไปนั้นกลับไม่ใช่คยูฮยอน...เเต่น่าเเปลกใจที่กลายเป็น..คิบอมไปเเทน..ไม่วายคยูฮยอนต้องมากันเอาไว้..

“เอ่อ...พวกฮยอนซองครับ...ฮ..ฮึก...ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมกลัว....มันขู่บังคับผม..”ว่าเเล้วด้วยความกลัว พ่อหนุ่มน้อยจึงร้องไห้..เเล้วค่อยๆเล่าเรื่องที่ตนเองรู้ออกมาทั้งหมด...

“เอาล่ะ..นายจะปลอดภัยนะมินฮวาน...ไปพักผ่อนซะ...นายนอนที่นี้ซะก็ได้..เดี๋ยวฉันจะให้คนคอยดูเเลนายจนกว่าเรื่องจะยุตินะ..”ฮีชอลพูดเสียงอ่อน ไม่บ่อยเลยที่คนสวยนี้จะอ่อนโยน..เเต่ยอมรับตามตรงว่าสงสาร..

ดูซิตัวกระเปี๊ยกเดียว ยังกล้ามาบอกอีก...

“ม..ไม่เป็นไรครับ..ผมอยากกลับบ้านเเล้ว..ผ..ผมขอโทษ..เเละก็ขอบคุณมากๆครับ”คนตัวเล็กนั้นเอามือเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าเบาๆ..ก้มหัวเเรงๆทำท่าจะขอโทษเเละร้องไห้ออกมาอีกเเล้ว..

“ช่างมันเถอะ..ใช่ความผิดของนายเสียเมื่อไหร่...ฮงกิ...ฉันให้นายไปดูเเลเขานะ..พาเขากลับบ้าน พอเรื่องจบเเล้วเดี๋ยวฉันจะบอก..”ซีวอนช่วยพูดปลอบออกมาอีกครั้ง..สั่งให้คนของตัวเองไปคอยดูเเล

ซึ่งคนเป็นที่รับคำสั่งนั้นค้อมตัวน้อยๆให้คนเป็นนายของตัว...เจ้าของใบหน้าคมสวยเดินไปประคองคนน่ารักนั้นให้เดิมตามออกไปด้วยกันอย่างเบาๆ..

“นายรีบโทร.ไปบอกไอ้ฮันเดี๋ยวนี้เลยนะ...มันอยู่เหนือการควบคุมของฉัน...เรืองระหว่างมาเฟีย..ฉันจัดการไม่ได้..ส่วนนายเยซอง..เรื่องนี้ไม่ควรเอาตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง..เพราะไม่อยากให้บานปลาย..ฉันว่าเเค่คนของฮันก็เอาอยู่..”ฮีชอลหันมาสั่งการเสียงเรียบ ในขณะเดียวกับคนฟังก็พยักหน้าตาม...

“ไม่ต้องโทร.!!! ฉันมาเเล้ว..ได้เรื่องว่าไงบ้าง...เเล้วเมื่อกี้มันใคร”ฮันคยองวิ่งสวนเข้ามาด้วยท่าทีเหนื่อยๆเล็กน้อย..

“อ๋อ..เขามาบอกว่ารู้เเล้วว่าใครเอาตัวไป...พวกฮยอนซองนั้นเเหละ...ที่เหลือเราคงต้องให้นายจัดการ..เเล้วล่ะ..เออ..นี่เป็นลักษณะที่เด็กคนที่สวนกับนายเขาบอกว่า..คนที่จับตัวไปเป็นยังไง...”ฮีชอลยื่นกระดาษใบเล็กให้..ก่อนที่จะเดินไปนั่งสีหน้าเคร่งข้างๆซีวอน...

“อาชิ...เตรียมรถกับคนให้พร้อม..เราจะไปเยือนฮยอนซองคืนนี้...นายสามคน จะไปไหม..”ฮันคยองสั่งการอย่างรวดเร็ว แล้วจึงหันมาถามอีกสามคนนั้น...ซึ่งพยักหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย..

เเล้วจะได้รู้กัน...ว่าการเล่นกับไฟมันร้อนมากเเค่ไหน..

***********************************************************************************************

ซ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงสาดน้ำกระทบใบหน้าทำให้คนที่นั่งพิงกันอยู่นั้นตื่นขึ้นเนื่องจากความเย็นนั้น...ร่างกายเล็กทั้งสี่สะดุ้งเฮือกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้..นัยตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“ตื่นเเล้วหรอ...คนสวย...”เสียงยียวนที่จำได้ดีเหลือเกิน..ว่าเป็นใคร..หากปากที่โดนผิดอยู่นั้นทำให้ได้เเค่เพียงส่งเสียงอู้อี้สาปแช่งออกไประลอกใหญ่

พวกเขาไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน...คล้ายโกดังเล็กๆ...หรืออาจจะเป็นห้องอะไรซักอย่าง..ที่ดูเเล้วน่าจะเหมือนที่เก็บของมากกว่า..โดยมีพวกเขาโดนมัดนั่งอยู่เรียงกันที่พื้น โดยมีอีกคนนั่งอยู่บนโซฟาตัวเก่า..

“อ่อ..ลืมไป..ไปเปิดปากพวกมันออกซิ!!!”ฮยองจุนสั่งให้คนมาเปิดปากพวกเขาออก..ซึ่งดูเเล้วไม่เหมือนเลยกับคนที่จับพวกเขามาในตอนเเรกเท่าไหร่นัก...

“ไอ้ฮยองจุน!!!!!..ไอ้ชั่ว”ซองมินเป็นคนเเรกที่ตะโกนออกมาอย่างหยาบคาย...เป็นรีเฟรคเเอคชั่นที่ชายหนุ่มชอบใจนัก..

“แหม...พอพูดได้ก็สรรเสริญกันเลยนะครับ...น้องซองมิน..ไม่ต้องชมกันขนาดนั้นก็ได้..”มือขาวนั้นเลื่อยมาบีบเชยคางมนของคนตัวอวบน่ารักให้เงยขึ้น..

“ปากเก่งไปเถอะครับ..อยากรู้จริงๆว่าจะเก่งได้เเค่ไหน...ฮึ ป่านนี้ไอ้คยูฮยอนกับเพื่อนๆของมันคงจะเต้นเป็นเจ้าเข้าเเล้วล่ะ..คิดเเล้วมันสะใจ..”ฮยองจุนหงายหน้าหัวเราะออกมาเสียงดัง

“แกตายเเน่ฮยองจุน..แกคิดผิดเเล้ว..ที่จับพวกเรามา....”เรียววุคพูดขึ้นอย่างอาฆาต..ดูไม่เหมาะเลยกับใบหน้าน่ารักนั้น..

“ฮยองจุน...ฉันให้โอกาสแกคิดใหม่เเล้วปล่อยพวกฉันไป...ก่อนที่เเกจะไม่ได้ใช่สิทธิ์นั้นอีก”ดงแฮต่อรองออกมา ไม่มีท่าทีเลยว่าจะเกรงกลัวอีกฝ่าย

“ใช่..พี่ชาย เอานายตายเเน่ๆ....ฉันรับรองได้...”ฮยอกเเจเสริมขึ้นมาจ้องหน้าคนตัวสูงนั้นไม่กระพริบ..

“โถ....น่ากลัวจังเลยนะ...น้องชายท่านประธาน..”ฮยองจุนเเสร้งเป็นลูบหัวฮยอกเเจเบาๆก่อนจะใช้มือกระชากเสื้อเข้าหาตัว

“พวกเเกอยู่กับฉันมันจะกล้าอะไร!!!!!!!!! ขี้คร้านจะยอมคุกเข่าอ้อนวอนดวยซ้ำ...อยากเห็นหน้าพวกมันจริงๆ...โดยเฉพาะคนอย่างพี่นาย...”ฮยองจุนจ้องลงไปยังนัยน์ตาใสที่เเข็งกร้าวนั้น..

แปะ!!!!

เสียงของเหลวบางอย่างที่กระทบหน้าฮยองจุนนั้นทำให้ชายหนุ่มตวัดมอง...ไม่คาดคิดเลยว่า..ฮยอกเเจจะกล้าพ่นน้ำลายกระทบใบหน้าของเขา

“ไอ้คนถ่อย..สถุล...”ฮยอกเเจพูดออกมาอย่างบันดาลโทสะเป็นที่สุด...

เพียะ!!!!!!!!!!!

ฝ่ามือหนนั้นกระทบไปยังซีกหน้าใสบางของคนที่ด่าเขาอย่างร้ายกาจ...มันเเรงมากพอที่จะให้เพื่อนทั้งสามคนนั้นสะดุ้งเฮือก..จนเกิดเป็นรูปฝ่ามือสีจาง..เเละรอยเลือดที่มุมปาก...

“ฮึ...ปากดีไปเถอะ...เเล้วเราจะได้รู้กัน!!!!!!!!!”

*********************************************************************************************