คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 9 วันก่อนกลับบ้านเฮา
หมียักษ์ของผมง่อยเปลี๊ยไปเลยครับหลังพูดจบประโยค
...ไตวายเรอะ
“อิฐ...ตั้งสติก่อน” ผมดันแฟนออกพลางจูงไปที่โซฟาครับ วินาทีนี้จะทำเป็นเล่นไม่ได้หรอกครับผมต้องเป็นหลักให้มันครับ ฟังๆดูบอกว่าจะผ่า 2 สัปดาห์ผมว่ามันนานไปที่ยังเป็นเรื่องตกใจนะ
...ที่ผมจะบอกก็คือกว่าจะตรวจเลือด ตรวจความเข้ากันได้ของไตนั่นนุ่นนี่กว่าจะยอมให้ผ่าได้มันต้องใช้เวลาเป็นเดือนน่ะครับ นี่บอกว่า 2 อาทิตย์มันเร็วไปมั้ยเนี่ย...หรือไม่ก็จะผ่านานแล้วแต่เพิ่งมาบอก
ผมคิดงั้นนะ
“ใจเย็นก่อน ตอบเจก่อนซิ หญิงเล็กไตวายได้ยังไง ไตวายแบบไหน” ผมถามนิ่งๆขัดอารมณ์ไม่ให้แฟนผมจิตตกเตลิดไปซะก่อนครับ จะว่าไปหญิงเล็กถึงจะชอบทำขนมหวานมากแต่เหมือนผมจะจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าชอบทำแต่ไม่ชอบกินนี่ครับ ออกจะชอบแนวชีวจิตซะด้วยซ้ำ
“...ยังไม่รู้รายละเอียด หญิงเล็กไตมีขนาดเล็กผิดปกติมาตั้งแต่เกิดแล้ว เป็นโรคไต เบาหวาน แล้วก็ความดันด้วย แต่เราก็ดูแลสุขภาพกันมาตลอด แล้ว... แล้วนี่มัน...” ปลายเสียงแผ่วเบาแบบงงๆอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูกหมายความว่าแฟนของผมกำลังจะเริ่มหลุดแล้วครับ
“อิฐ ฟังเจก่อน มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก...เฮ้ยฟังดิ ....เจเรียนมานะ! เชื่อสิ! เจค้อง!” ผมเรียกสติแฟนใหม่ครับ ก็โตๆกันแล้วเป็นตัวผู้กันด้วยมันไม่เหมือนสาวน้อยที่ผมจะดึงมาซบอกให้ร้องให้ปลอบขวัญได้หรอกครับ มีแต่ต้องขึ้นเสียงเถียงด้วยเหตุผลเอา เป็นชายชาติทหารอย่าได้อ่อนแอให้เห็นมากครับ มันไม่งาม
“นี่แปลว่าที่ผ่านมาได้ไปฟอกไต ล้างไตมาบ้างรึเปล่า ทำไมเจไม่เคยเห็นเลยล่ะ” ผมถาม
“...ไม่เคย มีกินยาแล้วก็ดูแลสุขภาพเท่านั้น” อิฐว่า
“แสดงว่ารู้ตัวอีกทีไตก็เสื่อมเกินเยียวแล้วล่ะสิ ตรวจเจอปุ๊ปก็ไม่ต้องยืดเยื้อร่ำไร มีแฝดตัวบักเบ้งกล้ามฟิตเปรี๊ยะ ไตคุณภาพยอดอยู่กับตัว ก็เลยให้มันปลูกถ่ายไตให้ซะเลยไง ฟังนะกว่าจะตรวจว่าสามารถให้กันได้อ่ะมันใช้เวลานาน ถ่ายเลือดกันไม่รู้กี่ถุง แล้วไหงเพิ่งมาบอกเราตอนนี้ ...แสดงว่าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายไงล่ะ ....เกตมะ” ผมบอกพลางตบขามันเบาๆ
“ฝาแฝดน่ะเป็นไตคุณภาพยอดเลยล่ะ โอกาสเข้ากันได้แทบจะ100% แถมยังเด็กๆกันอยู่ด้วยก็หายเร็วอยู่แล้ว ช่วงแรกต้องดูแลกันหน่อยทั้งก่อนผ่าหลังผ่า นอนโรงบาลสักสองอาทิตย์ ออกกำลังกายหน่อยๆก็กลับมาฟิตปร๋อได้แล้ว” เสริมเข้าไปอีกให้มันสบายใจครับ
“...ปลอดภัย?” อิฐถาม
“ไม่อ่ะ” ผมตอบพลางดึงมาโลนที่เดินมานอนอุ่นเท้าให้ผมขึ้นมาไว้ที่ตัก
“อ้าว! งั้น....เจ อย่าเล่น!”555 ดุแฮะ
“ขึ้นชื่อว่าผ่ามันก็อันตรายทั้งนั้นแหละ พูดให้ดูดีก็ว่าปลูกถ่ายไต แค่ต้องดูแลกันเป็นพิเศษให้ใต้ติดเชื้อแล้วก็กินยาดีๆให้ไตใหม่มันไม่ดื้อกับร่างกายก็เท่านั้นแหละ ....ดูแลเป็นพิเศษน่ะ ...นั่นดิ...ประเด็นคือต้องการการดูแลเป็นพิเศษนั่นเอง” ...ผมสรุป
“...เมื่อกี้เสียงแม่ดูร้อนรน ...คิดไปคิดมาก็แปลก ...ถ้าสถานการณ์มันอันตรายจริงๆทำไมคนโทรมาไม่ใช่พ่อ” ....อ่ะห๊ะ แสนรู้จริงแฟนผม ....ว่าแต่ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ทำให้แฟนผมโวยวายไปซะก่อน ...คิดไปคิดมาทำไมเราสองคนนี่จิตแข็งกับเรื่องราวชวนน่าตกใจได้ดีซะจริงนะเนี่ย55
“...คงอยากได้พี่ใหญ่กลับมานั่นแหละ ” ผมบอก
“...” ร่างยักษ์ปักหลั่นนั่นชะงักเล็กๆแทบจะมองไม่เห็นเลยครับ แต่เท่านี้ก็พอบ่งบอกได้ถึงสิ่งที่หนักหนามากในจิตใจ
“...กลับมั้ย” ผมถาม ...
...หรือไม่ผมก็แค่กระตุ้นให้แฟนผมพูดไปยังงั้นเอง
“...ก็.....ถ้าน้องไม่เป็นไรมาก” ร่างสูงใหญ่ก้มหน้าง้ำอย่างสับสน เจ็บน่ะใช่แต่ห่วงก็ด้วยนั่นแหละครับความคิดมันตอนนี้
“ให้ตายก่อนสินะ”....เหอะ...เลวจริงไอ้เจ แต่สมควรว่ะ
“...อย่าพูด” เสียงขู่เบาๆอย่างเอาเรื่องก่อนที่ไหล่ใหญ่ๆนั่นจะคู้ลงไปอีกอย่างคนจมทุกข์
“...”
“...อย่าเงียบสิ” .....เอ๋าไอ้นี่ …คิดไม่ออกก็โทษเมียตล้อด!
“ถ้ากลับ...แล้ว...จะทำไง...” ....ไอ้นี่....ทำท่าไม่อยากกลับแต่ในหัวมันอยู่ไทยแล้วละสิเนี่ย....จะอะไรนักหนาเนี่ยไอ้เด็กคนคิดมาก
“จะทำไงอะไร จะทำไงที่นี่ หรือจะทำไงที่นั่น หรือจะทำไงตอนนี้ หรือจะทำไงต่อไป” ผมหงายหลังลงไปนอนตักมันก่อนเงยหน้าขึ้นถาม มาโลนครางแฮ่ออกมาเบาๆ เมื่ออิฐก้มลงมาใกล้เรา
“...ทั้งหมด” จะปลงอะไรกันนักกันหนาดูทำเสียงเข้า
“...เอางี้” ผมสรุป
“หื้ม..”
“กลับไปก่อนค่อยคิด แค่รักเจอย่างเดียวก็พอ ...เดี๋ยวกลับไปก็เรื่อยๆทำไปเรื่อยๆ ....ที่เหลือช่างแม่งมัน” ผมบอกพร้อมยิ้มแป้น
“...หืม” เลิกคิ้วสูงกับคำตอบที่อุตส่าตั้งใจฟังอ่ะดิ 555
“เป็นไง...”
“ก็...
ไม่เลว...
...ช่างแม่งมัน
...กลับบ้านกันเถอะ” ยิ้มบางๆส่งกลับมาพร้อมหัวใจดวงโตยัดใส่หัวใจดวงบุบๆดวงนี้ครับ
...เฮ้อ อะไรจะเกิดมันก็เกิดล่ะครับ
...แค่นี้ก็เกิดเอาเล่นจะตั้งตัวไม่ทันละ
0
จะว่าไปบทจะง่ายมันก็ง่ายครับ บทจะยากมันก็ยากจริงๆนั่นแหละชีวิต
ดูเหมือนว่าการหนีตามกันมาของเราจะดูหนักหนามากในตอนเริ่มแรกเพราะเหมือนกับว่าเราทิ้งชีวิตของเราทั้งชีวิตเลยครับ ถึงจะไม่เคยกล่าวถึงแต่ก็เรียกได้ว่าแทบจะตัดความตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวกับญาติพี่น้องกันทีเดียว
เสียน้ำตาเสียหลายๆสิ่งแทบจะแตกสลายกันเลยทีเดียวกว่าจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
แต่บทจะกลับก็กลับบ้านกันง่ายๆเลยครับ
...แค่เราคิดจะกลับไปเท่านั้นเอง
แต่ถ้าบอกว่าบทจะยากมันก็ยากอยู่ครับ
อิฐน่ะเล่นหุ้น เวิคกิ้งแอ้ดโฮม อโลนออเวย์อยู่แล้วจะกลับเมื่อไหร่ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับแต่ผมเนี่ยสิแค่งานที่กองอยู่บ้านก็ห้าหกรายเข้าไปแล้ว
...ยังไม่นับงานเก่าที่ยังต้องทำและงานใหม่ที่ต่อคิวรออีกนะ
...แถมบริษัทยังเพิ่งก่อตั้งกันอีก มาบ้านใหม่เมืองเขาอีกด้วยใช่ว่าจะทิ้งจะขว้างกันได้ง่ายๆได้ด้วยสิครับ
“อิฐต้องฉายเดี่ยวก่อนแล้วล่ะ เดี๋ยวตามไปอีกหลัง ...ขอเวลา 1 เดือน”
ผมสรุปหลังจากคำนวณดูงานคร่าวๆครับ ความหวังแทบจะริบหรี่ซะด้วยสิ มีงานมีเงินก็มีคนอยากมาเปลี่ยนไม้กับผมอยู่แล้วแต่จะเข้ากับหัวหน้าจอมหยิ่งของผมได้มั้ยนี่สิปัญหา ขนาดผมที่ว่าเข้ากับใครได้แล้วยังต้องใช้เวลานานพอควรเลยกว่าจะประสานงานกันได้ไม่ติดขัด
“ไม่” เสียงตอบกลับทันทีแบบไม่เสียเวลาคิดนี่ทำเอาปวดไมเกรนขึ้นมาเลยครับ
“คิดก่อนตอบได้มั้ย” ผมดุพลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ รักก็ส่วนรักแต่งานหลวงนี่ต้องมาก่อนราษนะโว้ย
“....ไม่ กลับพร้อมกัน” มันผละจากคอมมามองหน้าผมที่เอางานที่ค้างอยู่มาทำก่อนจะย้ำตอบอย่างดื้อดึง ตาน่ะจ้องผมแต่สมองมันน่ะแล่นร้อยแปดหาวิธีอยู่ครับ คิ้วขมวดพันเป็นโบร์แล้ว
“เกสเพิ่งเป็นรูปเป็นร่างผมก็กำลังจะทิ้งมันเนี่ย...แค่นี้ก็หนักหนาเกินทนแล้ว ...กลับไปอยู่กับทางบ้านก่อนเพราะฝ่ายนั้นก็ต้องการคุณทางนี้หน้ามีงานต้องรับผิดชอบผมยังทิ้งไม่ได้ คุณเข้าใจมั้ย” ผมชักรำคาญแล้วครับ
“เลิกพูดแบบนั้นกับอิฐนะ!” สำหรับอิฐแล้วต้องเป็น/อิฐ/-/เจ/ครับ เมื่อเริ่มพูดไม่รู้เรื่องผมจึงลงโทษมันแบบนี้ทุกครั้งให้มันหยุดคิดครับ
“แล้วจะให้ทำไง ภาระหน้าที่การงานมี เกสที่ลงแรงร่วมกันมาไม่เสียดายหรอกที่จะปล่อยมันไป แต่มันจะไม่รอดแน่หัวเดียวน่ะ จะให้ทำกันขนาดนั้นได้ลงคอเรอะ ทิ้งกันไปดื้อๆไม่ได้หรอก” ผมพูดเสียงนิ่งไม่ให้เราต้องขึ้นเสียงด่ากันครับ เหตุผลน่ะผมมีแต่อารมณ์มันผมก็เข้าใจครับ ....ใช่ว่าจะอยากอยู่ห่างกันซะหน่อย...ยิ่งช่วงเวลาแบบนี้ด้วย!
“...”
“...” ความเงียบแบบนี้ผมรังเกียจชะมัด
“ถ้าเป็นอิฐบ้างที่ล้มป่วย... เจก็จะอยู่ทำงานต่อเหมือนกันงั้นสิ...” ...เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น
...แสบสันกรีดลึกอย่างที่มันจงใจและรู้ว่าผมจะเจ็บ
...ผมเกลียดผู้ชายร้ายกาจคนนี้เสียจริง ....เล่นผมด้วยความรักของผมเอง
“หยุดเลย...” ผมขอร้องเลยล่ะครับ ....แพ้ทางกันเกินไปครับ
เหตุผลมีเป็นล้านแต่ดันจะแพ้ความรักกากๆ ...คำตอบของคำถามมีเพียงข้อเดียวอย่างที่ผมเคยพิสูจน์มาแล้วว่าผมทิ้งทุกอย่างทันทีเพื่อมัน ....แต่มันเจ็บครับ...ทางที่เลือกไม่เคยเสียใจแต่เจ็บฉิบหายเลย
“กลับพร้อมกัน ...ไม่เอาหรอก ...เจรู้อิฐไม่ยอม” แรงกอดเบาๆมาจากด้านหลังที่ค่อยเพิ่มเป็นรัดแน่นคับอกครับ
...เก่งแค่ไหนแต่ถ้าใจมันยอมยังไงก็พ่ายครับ อิฐรู้เสมอและรู้ตลอดมาถึงวิธีเล่นงานใจไอ้เจ
“เรายังมีความเป็นคนอยู่มั้ย... โลกนี้มีแค่เรารึไง” ...ตั้งแต่ตัดสินใจทิ้งบ้านมาก็นับว่ากากสถุลสิ้นดีแล้วกับชีวิต นี่จะให้ทำอีกเป็นครั้งที่สอง...เพียงเพื่อเรางั้นเรอะ
”...” อิฐนิ่งไปแต่ดึงผมให้หันไปหาแล้วซุกหน้าอยู่อย่างนั้นครับ... มือคู่นี้ไม่ปล่อยผมไปอีกแล้วจริงๆอย่างที่มันเคยว่าไว้และดูท่าก็ยังจะไม่คิดจะเปลี่ยนใจง่ายๆแน่
“...” ...แม่งเอ้ย ....แพ้ทางฉิบหาย
“...ไม่เอา อิฐมีเงิน ...เจยอมมั้ย” ...ทียังงี้ล่ะมาแคร์กัน ....แคร์คนอื่นบ้างเหอะ!
“ไม่...ไม่ใต้โต๊ะ ไม่ฟาดหัว ไม่ยัดเงิน ไม่ทรยศไม่หักหลังทั้งนั้นแหละ .....นี่เอางี้ ขอเวลาอาทิตย์เดียว อาทิตย์เดียวจริงๆจะตามไป จะไลน์หาทุกวัน แทงโก้ทุกคืน ไม่ใช่แค่เราแต่ครอบครัวก็ต้องแคร์ด้วย ไม่ได้ทำเพื่อใครแต่ทำเพื่อตัวเจเอง ...ได้มั้ยครับ” ผมคิดใหม่ครับ อาจทิ้งที่นี่ทันทีไม่ได้แต่ถ้าผมเดินทางไปมาทุกอาทิตย์ก็น่าจะยังพอถูๆไถๆได้ครับ เรื่องหาคนคุยงานอาจต้องพึ่งพาคนอื่นมากๆล่ะงานนี้อาจจะเหนื่อยหน่อย
“...ยังไง” ....อิฐนิ่งไปสักพักแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม....กราบไหว้ฟ้าดินขอบคุณพระเจ้าเลยครับที่เด็กเอาแต่ใจมันมีเหตุผล ....ถ้ามันคิดจะจัดการดึงดันหว่านล้อมสู้ผมใหม่ให้คล้อยตามมัน ผมก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ครับ เรื่องเจรจาเอาชนะนี่ไอ้ติสแตกอย่างผมพูดสู้พวกนักธุรกิจหน้าเลือดหวังแต่ผลประโยชน์อย่างมันไม่ได้หรอกครับ มันเจ็บเกินไป
ผมเล่ากลยุทธ์ใหม่ที่คิดได้ พร้อมกับวางแผนระยะยาวกับมันครับ โดยเวลาส่วนใหญ่ก็ยังต้องเป็นของมันอยู่แต่โดยรวมอิฐก็ไม่ได้กดดันผมจนเกินไปครับ แถมยังบอกว่าจะหาคนงานแล้วก็ลูกค้าให้ผมเสียด้วย
รู้ตัวอีกทีก็บ่ายกว่าให้ต้องรีบตาลีตาเหลือกไปที่เกสทำงานครับ งานก็ค้างความคิดก็ตื้อแล้วจะไปพูดกับหัวหน้ายังไงดีละเนี่ย!
เหนื่อยจริงๆวันนี้!
ปัญหา!
ปัญหา!
0
“ลาออก... หมายความว่าไงวะ ราขึ้นโมเดลอ่ะเรอะมึงถึงต้องเอาออก” เสียงถามซื่อๆอย่างไม่เกตมุกมาจากหัวหน้าผมครับ สถาปนิกแก่หัวใจหนุ่มผู้นี้ที่ร่วมทางกันมาบุกเบิกก่อตั้งบริษัทออกแบบตกแต่งครบวงจรครับ แกเป็นคนที่ออกปากชวนผมให้โกทูประเทศนอกในวันที่ผมคับอกคับที่หาที่ยืนบนโลกไม่ได้ครับ ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณหมายเลขลำดับต้นๆในลิสไอ้เจเลยก็ว่าได้
“...ผมหมายถึง resign พี่ ...call it quit ...call it a day “ และขณะนี้ผมก็กำลังทำร้ายจิตใจคนที่ผมเคารพอยู่ครับ ...เหอะ
“...อะไรของเอ็ง ...มือนึงมึงก็ถือแบบ มือนึงมึงก็ถ่ายงานให้กู ตามึงก็จ้องแม็ค ปากมึงก็คาบปากกา ...มองยังไงก็ยังไฟแรงดีนี่หว่า” ถุยชีวิต! แม่งกุจะร้องไห้!
“...ทางบ้านผมมีปัญหา ...ผมต้องกลับ” ผมเอางานไปยัดใส่มือแกแล้วมองตาแกนิ่งยืนยันว่าเอาจริง
“...หา” สีหน้าช๊อกแบบไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นเนี่ยเล่นเอาชาเลยแฮะ
“ขอโทษอย่างแรง ....แต่ไม่ได้จากกันทันทีหรอกพี่ พวกเด็กใหม่ยังไม่รู้งานไรทีด้วย ผมกลับไทยอาทิตย์หน้า ผมกะว่าจะเดินทางไปกลับมาทำงานศุกร์เสาอาทิตย์ จะหาคนมาแทนด้วยเพื่อนผมฝีมือดีๆมีเยอะ แล้วเดือนนี้ผม...”/”หยุด‼” ขณะที่ผมจะอธิบายแผนที่แพลนไว้ หัวหน้าผมก็ตะคอกขัดขึ้นมาครับ
“...”
“...มึงว่าอะไรนะ” ...เหอะ...งานนี้แช่แป้งเลยผมเจ็บตัวชัวร์ ...แต่ก็สมควรละนะ
“...”
“มึงบอกมึงจะลาออก... มึงขอมาทำเสาอาทิตย์... จะหาคนมาแทน...กูเข้าใจถูกมั้ย” เสียงเครียดหน้ายักษ์แต่แม่-งทำผมเสียใจเพิ่มเท่าทวีคูณเลยให้ตาย!
“...” ได้แต่มองตาแล้วพยักหน้ายืนยันไปครับ
“มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะ! แน่มาจากไหน!”
“ทางบ้านผมมีปัญหา...” รู้ว่าราดน้ำมันครับแต่ทำไงได้ครับ ...ต้องทำให้รู้เรื่อง
“บ้านพ่องมึงสิมีปัญหา! กูก็มีปัญหา! กูลงแรงไปเท่าไหร่มึงบอกว่าจะไป! เอาส้นตี-นคิดเรอะ! อยากตายคาตี-นกุใช่มั้ย! รึกุเลือกผิดโทษคือกุตาย! แล้วจะทำไงต่อไปไอ้เหี้-ย! ” ตอนนี้พนักงานสองสามคนแง้มหน้าขึ้นมามองกันแล้วครับ ถึงฟังไม่ออกแต่น้ำเสียงแบบนี้พวกมันคงรู้แน่ๆว่าไม่ได้จีบกัน
“ผมไม่ได้ไปทันทีพี่ อาจจะขลุกขลักบ้างแต่...”/ตูม‼‼/ ….ตอนนั้นน่ะได้ยินเสียงตูมจริงๆครับ เจาะเป๊ะเข้ากกหูเล่นเอากระเด็นล้มตึงไปเลย เจ็บแก้วหูอย่างแรงครับ
“……..K@#O%! …..ไอ้.....จะ.......K6@#O%m1K@#O% …/โครมม‼/ ไสหัวไป! " …ปวดบ้องหูฟังไม่รู้เรื่องเลยครับว่าแกด่าอะไรมั่ง มึนๆตื้อๆแต่รับรู้ว่าถูกหิ้วคอลากไปตามทางชนนู้นชนนี่ไปหมด แต่ประโยคสุดท้ายฟังออกชัดแจ๋วเลยครับว่าพูดว่าอะไรเมื่อตัวผมโดนเหวี่ยงกระแทกผ่านประตูออกจากเกสไปชนเสากำแพงข้างนนอกอนุสติเลยกลับมาแจ่มชัดบันทึกเมมโมรี่เข้าสมองทันทีเลยครับ 55 ....ถุ้ย!
...หัวหน้าผมแกเป็นคนดีครับ โยนผมออกมาแต่แกก็ไม่ลืมคว้าเป้ผมออกมาด้วย ...กลับไปแม่-งเป็นรอยเป้บาดไหล่แน่...เฮ้อ...
...ก็ได้แต่นอนเดี๊ยงอยู่อย่างนั้นล่ะครับ
...แม่*งเจ็บ
0
หลังจากนั่งแช่สักสองสามนาทีบรรเทาอาการมึนหัวได้ผมก็ไม่ได้ /ไสหัวไป/ ทันทีหรอกครับ
...ผมเดินกลับเข้าไปใหม่
55 ไม่ได้มาโซชอบเจ็บตัวหรือหัวแข็งอะไรหรอกครับ จังหวะมันก็มีของมันครับ
จากนิสัยหัวหน้าผมแกต้องกระฟัดกระเฟียดเดินตึงตังเข้าห้องแกปิดประตูโครมใหญ่เข้าไปสงบสติอารมณ์ขังตัวเองอยู่ในห้องแน่นอนครับ ผมเลยเดินกลับเข้าไปใหม่ได้อย่างไม่ต้องกลัว
กลับไปเอางานที่ค้างไปทำต่อที่บ้านน่ะครับ ผมเดินเข้าไปหาทีมงานของเราที่หน้าตาเหรอหรากังวลใจอย่างไม่รู้สถานการณ์ว่าเฮดสองคนทะเลาะอะไรกัน ผมแจ้งสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและอธิบายแพลนที่ผมวางไว้ให้เข้าใจโดยทั่วกันครับ
แน่ล่ะพวกเขาก็หนักใจกันไปตามๆกัน มีบางคนถึงกับมองค้อนผมด้วยซ้ำครับ
เฮ้อ...ก็สมควรละนะ
บอกข่าวเสร็จก็หอบงานกลับบ้านครับ ระหว่างทางก็แวะไปดูงานแล้วก็โทรๆๆๆ แจ้งลูกค้าเล็กน้อย ทำเรื่องกลับ ประสานงาน หาคนเพิ่ม ขอโทษ ขอร้อง สารพัดสิ่งที่ต้องคิดต้องเริ่มต้องทำมากมายครับ
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสองทุ่ม
...เอ๋...ทำไมห้องมืด
แกร๊ก...
เปิดประตูหอบงานเข้าไปก็แปลกใจนิดๆครับเพราะมาโลนไม่กระโจนเข้ามาหาอย่างทุกที
ไปไหนกันหว่า... ผมเดินฝ่าความมืดไปวางข้าวของแล้วก็เดินไปหาน้ำดื่มดับกระหายครับเห็นโน๊ตสีเหลืองแปะไว้ที่ตู้เย็น
/กลับบ้านก่อน เอามาโลนมาด้วย รีบตามมาละ/ ประโยคสุดท้ายขีดเส้นใต้ไว้ด้วยแฮะ ข้อความสั้นๆง่ายๆ ที่เห็นไม่ค่อยชัดจากไฟตู้เย็นครับ ...รีบไปไม่ลาก็สมกับเป็นมันดีครับ55 ผมรู้ว่าถ้าเจอหน้ากันหรือยังยืดเยื้ออยู่ต่อไม่ไปสักทีมันคงไม่สามารถบอกลาผมตรงๆได้แน่และไม่แน่อาจการทุบหัวผมแล้วยัดใส่กระเป๋ากลับไปด้วยก็มีความเป็นไปได้สูงซะด้วยสิ55
...แต่ไม่รู้สิครับ ...
ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...
...
ทำไมมันเหงายังงี้ว้า....
...วันนี้กุโดนต่อยมานะ เจ็บบ้องหูไม่หายเลย ...ทำไมมาทิ้งกันตอนนี้ว้า....
55 คิดแบบนั้นส่วนนึงครับแต่อีกใจก็คิดว่ามันดีเหมือนกันที่มันไปตอนนี้ เพราะผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะอธิบายยังไงถึงสภาพตัวเองตอนนี้โดยไม่ให้มันเป็นห่วงได้
ส่ายหัวปลงๆก่อนจะเดินไปห้องน้ำครับ รู้สึกหูตันๆอื้อๆมาตั้งแต่ช่วงบ่ายและ คาดว่าเลือดคงออกเต็มรูหูแน่เลย ผมเลยเดินไปเอา...เอ่อ...55ผมเรียกมันไม่ถูกเค้าเรียกอะไรนะครับไม้ที่พันสำลีไว้แหย่หูน่ะครับ
หืม...
...แปรง+ยาสีฟีน 1 ยาสระผม1 สบู่1
...ทำไมห้องน้ำไม่มีอะไรเลย
...เฮ้ย
ไม่จริงน่า...
พรึ่บ!!
.....กุว่าแล้ว
เป็นอย่างที่ผมคิดไม่ไม่ผิดครับ หลังจากผมเห็นสภาพห้องน้ำที่ไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย ...ที่โกนหนวด เจลแต่งผม แม้แต่น้ำยาขัดห้องน้ำก็หายเกลี้ยง ผมเลยรีบเดินกลับไปเปิดไฟห้องทันที
...ภาพที่เห็นคือห้องโล่งๆครับ ....เหลือแต่เตียงกับโต๊ะทำงานผมที่ยังอยู่สภาพสมบูรณ์ครับ
เครื่องครัว ต้นไม้หลังห้อง ทีวี ข้าวของอย่างอื่นหายหมดครับ ราวเสื้อผ้าก็หาย...แล้วนี่กุจะใส่อะไร ...อ้อ เห็นเสื้อผ้ากองไว้ที่ปลายเตียง
ไหนดูซิ...เสื้อ 4 กางเกงยีน 2 กางเกงนอน 1
...นี่เป็นจำนวนให้ใส่สำหรับ 1 อาทิตย์แน่เรอะ
...ตัดความสะดวกทุกทางเหลือเพียงสิ่งที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตแบบนี้เนี่ย...
...
/รีบตามมาละ/
ข้อความนี้ช่างเด่นชัดประทับสมองผมตอนนี้จริงๆ
0
100% ผมมีงานด่วนมาครับ ไม่รู้จะแวบมาได้มั้ย จะยุ่งมากในช่วงสองสัปดาห์นี้ครับต้องเดินางหลายที่ ถ้าหายไปไม่มาลงหลายวันต้องขออภัยล่วงหน้าครับ ขอบคุณที่ทักทายกันมาครับ^^
ความคิดเห็น