คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 10 วันก่อนกลับบ้านเฮา....
10 วันก่อนกลับไทยบ้านเฮา....
แกร๊ก..
เสียงเปิดประตูที่ทำให้เบาที่สุดชีวิตพร้อมกับการก้าวขาด้วยวิชานินจาฮาโตริเข้าบ้านไป
...พรึ่บ!
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียทักมาจากโซฟาครับ จากแสงโคมไฟเล็กๆในห้องมืดๆเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆของชายร่างใหญ่ดูน่ากลัวจริงๆพับผ่าสิ ...นี่เป็นความรู้สึกของสามีกลับดึกที่พบภรรยาถือสากกระเบื้อหน้ายักษ์รึเปล่านะ
“ทำไมมานอนโซฟา” แต่ผมหรือจะสนครับเพราะตัวผมอ่ะเจอยักษ์ตัวเป็นๆอยู่แทบทุกวันอยู่แล้ว ผมทักกลับไปอย่างเซ็งตัวเองเมื่อพบว่านอกจากสุดท้ายตัวเองจะปลุกให้มันตื่นแล้วยังไม่สามารถทำให้มันนอนได้อย่างสบายๆบนเตียงได้ครับ
“เหม็นเหล้า” มันว่าพลางลุกขึ้นมานั่งดุผม
“ดื่มเยอะเหมือนกันวันนี้ พี่เขาเลี้ยง” ผมเดินฝ่าความมืดไปวางข้าวของที่แบกไปแบกมาทั้งวันแล้วก็กองแปลนบ้านสี่ห้าชิ้นที่เตรียมทำพรุ่งนี้ก่อนเดินวกกลับมาหาสายตาอสูรกายที่จ้องเรียกมาตั้งแต่แรกแล้วครับ
“พรุ่งนี้ไปกี่โมง” มันถาม เสียงทุ้มดุอย่างธรรมชาติแบบนี้ทำให้ฟังเหมือนโกรธครับ แต่ความจริงก็คือแฟนผมถามอย่างธรรมดานั่นแหละครับ
“บ่ายสามที่เกสเลย ไปนอนเหอะ ง่วง” ผมบอกพลางลูบหัวแฟนเบาๆก่อนเดินผละมาปูฟูกข้างๆเตียงครับ วันไหนที่ผมกลับดึกและเมามากขี้เกียจอาบน้ำ ผมจะนอนที่ฟูกน่ะครับ ถอดเสื้อถอดกางเกงแล้วก็หยิบกางเกงนอนปลายเตียงมาใส่ก่อนแลนดิ้งลงฟูกรักแสนนุ่ม
“...ทำไมเดินเอียงๆ” มันเดินตามมาพร้อมหยิบผ้าห่มยื่นให้
“...มึนเหล้า” ผมบอก
“...” เหอะ...ก็รู้แหละครับว่ามันไม่เชื่อแต่ก็บอกออกไปเพราะมันฟังดูดี ...แฟนผมแสนรู้ฉิบหายทำไมผมจะไม่รู้
“...นอนเหอะ พรุ่งนี้ไปวิ่งกัน” ...เอาใจมันซะหน่อยครับ มุกทำผิดแล้วชอบแก้ตัวของผมเนี่ยก็ซ้ำๆเดิมๆนั่นแหละครับ
“จะตีห้าแล้วไม่ต้องหรอก นอนตื่นสักเที่ยงเลยแล้วกัน อิฐง่วง” ว่าแล้วมันก็ล้มลงมานอนข้างๆผมครับ นอนเกยอกผมอย่างที่มันชอบทำ
“เหม็นเหล้า เหม็นบุหรี่ เหม็นยา ....เหม็นเจ ....3 วันเลยนะที่ไม่กลับบ้าน” เสียงพึมพำดุเบาๆข้างๆหูก่อนจะพูดลงท้ายเอือมๆใส่ผมครับ พร้อมกับการกระชับอ้อมแขนเข้ามา...
“...ขอโทษ” ...ไม่ได้ขอโทษในสิ่งที่ทำหรอกครับเพราะนั่นน่ะตัวผมที่เป็นตัวผมแต่ที่ขอโทษคือขอโทษที่ทำให้มันต้องกังวลใจน่ะครับ
“เครียดงานทีไรชอบหายตัวไปทุกที ตั้ง3 วัน ....ง่วงฉิบหาย” ยังบ่นอยู่ครับ ...หมากลายเป็นหมีกินผึ้ง
“พรุ่งนี้เดี๋ยวทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งให้กิน” ...เอาใจหมี
“เอาไม่หวานพร้อมกาแฟดำแก้วใหญ่ ไม่งั้นนอนทั้งวันแน่ ....ง่วง! ไม่ได้นอนกอดเมีย!” เสียงคำรามในลำคออย่างคนหงุดหงิดพร้อมกับแรงงับเบาๆที่คอแสดงชัดเลยครับว่าเด็กยักษ์มันงอแงแค่ไหน บางครั้งก็งงๆนะว่าใครกกันแน่ที่เป็นเมียน่ะ55 ดูทำตัวเข้าสิไอ้ยักษ์เอ้ย...
“โอเคครับท่าน นอนเถอะครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ” ผมหัวเราะเบาๆพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มเราทั้งคู่ก่อนจะหลับตาลงครับ
...อา
...บ้านเราแสนสุขครับ
0
อึ่ก...
หะ-หายใจไม่ออก
มาโลนอำ...
55 สำหรับใครที่ยังไม่รู้มาโลนคือหมาของผมน่ะครับ ไม่รู้ว่าไอ้บึ้งฝึกมันได้ยังไงแต่ทุกเช้าที่พระอาทิตย์ขึ้นเท่านั้นแหละมาโลนได้เป็นทำหน้าที่หมาผู้ขยันขันแข็งแลนดิ้งทิ้งพุงปิดหน้าปลุกผมทุกเช้าไปครับ
...แม้แต่เช้าอันแสนปวดกบาลแบบนี้ก็ไม่พ้น
....เจ้านาฬิกาปลุกผู้ซื่อตรง
ถุ้ย!
ก็ได้แต่ค่อยๆ ดันหมาออกจากหน้าเบาๆให้มันไปซุกที่ซอกคอแล้วก็เกาหูให้รางวัลมันเบาๆครับ
รู้สึกปวดกระบอกตาและกบาลสุดๆบ่งบอกว่าผมท่าจะแฮ๊งค์เอาเรื่องเหมือนกันครับ ...ก็ทั้งฉีดทั้งโด๊ปละนะไม่เป็นอะไรสิแปลก
มองนาฬิกาที่ผนังบอกเวลาหกโมงกว่าแล้วครับ .....ง่วงชะมัด
ถ้านอนต่อเจ้าหมาน้อยน้ำลายยืดนี่ก็จะไม่ยอมให้นอนแล้วส่งเสียงดังให้เจ้าหมาใหญ่ตื่นมางอแงเตะเจ้าหมาน้อยอีก
...ตื่นก็ได้วะ
ว่าแล้วก็ค่อยๆแงะตัวเองออกจากหลักควายที่ปักอกอยู่ครับ เจ้ายักษ์ครางฮึ่มโมโหที่ถูกกวนนิดหน่อยก่อนจะหลับสนิทต่อเมื่อผมจูบกม่อมแล้วลูบหัวให้เบาๆ
เดินมึนๆเมาๆปวดกบาลไปอาบน้ำกะหมาครับ เปิดฝักเบานั่งยองๆไม่ให้เสียงดังมากแล้วก็สระฮัวล้างฮำทั้งคนทั้งหมาก่อนจะพากันออกไปข้างนอกครับ (อิจฉาผมมะล่า...จะหาหมาชอบอาบน้ำตัวไม่เคยเหม็นอย่างมาโลนได้ที่ไหน555)
...ไม่ค่อยชอบประเทศนอกก็ตรงที่มันต้องใส่ปลอกคอหมาทุกครั้งนี่แหละครับ ผมว่ามันกำจัดสิทธิสัตว์สุดๆครับ ถึงมาโลนจะชอบให้ใส่สายจูงแล้วชอบให้ผมฝืนตัวเองให้มันลากก็เถอะแต่ผมก็ไม่ค่อยพอใจอยู่ดีเวลาเห็นหมาผมสะบัดคอไปมาอย่างไม่สบายตัวเนี่ย
แต่ก็แหละครับ ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไอ้เจก็เคารพกฎหมายอยู่แล้วล่ะครับ
...ขอบ่นพอเป็นพิธี 55
ออกพาหมามาเดินเล่นแล้วก็ซื้อข้าวของยังชีพวันนี้ทั้งวันก่อนจะเดินกลับคอนโดครับ ตั้งแต่ผมพาลูก(ชาย)เขาหนีตามกันมายังประเทศนอก เราก็เปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆครับในช่วงแรกแล้วแต่หัวหน้างานผมจะไปรัฐไหน แต่ช่วงหลังๆมานี่เริ่มตั้งสำนักงานทำกันเป็นบริษัทจริงๆจังๆกันขึ้นมาผมก็เช่าคอนโดใกล้ที่ทำงานแล้วเราก็อยู่กันมาได้เกือบเดือนแล้วล่ะครับ (หายากสุดๆครับ คอนโดที่ให้หมามาอยู่ได้เนี่ย!)
ย้อนกลับไปสักหน่อยครับกลัวจะงง ก่อนหน้านั้นหลังผมเรียนจบมาได้พักใหญ่ไอ้เจก็เกิดอาการเหนื่อยหน่ายกับการหางานทำในสิ่งที่เรียนมาอย่างแรงรู้สึกเหมือนจะอ้วกเวลาใครพูดว่า ”นาโน” (โปรเจคผมน่ะครับ) ผมเลยตะลอนเรื่อยๆตามประสาหางานกิ๊กก๊อกพาร์ททามไปเรื่อยๆน่ะครับ
ทำไปทำมาก็ได้ย้ายมาอยู่กับแฟนครับ ตอนแรกๆก็แฮ้ปปี้ดีครับแล้วแฟนก็เริ่มมีปัญหาที่บริษัทครับ เกี่ยวกับด้านสังคมไฮโซของมันนี่แหละครับ เกี่ยวกับเรื่องความเป็นเกย์ของมันครับ ทำให้ช่วงนั้นออกจะมีปัญหาด้านสุขภาพจิตอย่างแรงครับ ช่วงนั้นจากธรรมดาก็บึ้งอยู่แล้วแต่วิวัฒนาการเป็นมหาบึ้งเลยล่ะครับ
ไอ้เจทำยังไงล่ะครับ ในเมื่อแฟนไม่ขอเลิกความเป็นเกย็ของเรา แล้วความเป็นเกย์ของเราก็กำลังจะเหยียบมันจมดิน
ง่ายๆครับ
กราบตีนพ่อแม่ เคลียร์งานแล้วโยนๆให้คนอื่นรับช่วงต่อ จากนั้นก็ลักพาตัวลูกชาวบ้านเขาหนีจากสังคมไปเลยครับ
555
0
0
แกร๊ก...
เปิดประตูห้องแล้วย่องเช้ามาเงียบๆทั้งคนทั้งหมาครับ
“กลับมาแล้วเหรอ”
...เดจาวูแฮะ มองไปก็เห็นเด็กยักษ์งอแงหน้าง้ำนั่งบึ้งอยู่ที่โซฟาครับ
“ไปซื้อข้าวมา” ผมชูสิ่งที่ซื้อมาให้เห็นพร้อมกับก้มลงปลดปลอกคอให้หมาครับ พอเป็นอิสระมาโลนก็วิ่งไปวิ่งมาในห้องทันทีครับ สักพักเดี๋ยวก็ไปนอนอาบแดดที่ระเบียงแน่ๆเชื่อผมสิ
“ทำไมไม่ปลุก”น้ำ เสียงยังคงเคืองๆอยู่แต่ก็เดินมารับข้าวของที่ผมซื้อมาไปวางที่โต๊ะให้ครับ บ่นเช้าบ่นเย็นบ่นได้บ่นดีจริงๆให้ตายสิแฟนผม ก็รู้อยู่ว่าผมอยากให้นอนเยอะๆนี่ก็เพิ่งแปดโมงก่าๆเอง ฝืนตื่นมาเองก็ยังจะมาบ่นงอแงอีก
“เอาเบอรี่หรือพีท” ผมหมายถึงน้ำผักมื้อนี้ของเราน่ะครับ อิฐมันชอบกินน้ำผลไม้ในตอนเช้าน่ะครับ
“พีท” แน่ะ....ยังมองผมตาดุส่งมาอีก จะน้อยใจอะไรนักหนาเนี่ย
“หยิบกีวีในตู้เย็นให้หน่อย จัดโต๊ะไว้เลยเดี๋ยวทอดแพนเค้กแป๊ปเดียว” ผมบอกก่อนจะเทแป้งเทน้ำใส่เครื่องปั่นครับ (ไม่ต้องแปลกใจครับ ก็รู้ใช่มั้ยครับว่าผมเป็นบุคคลที่ขยันขันแข็งที่สุดในโลก ในเมื่อการตีแป้งให้เข้ากันมันใช้เวลาไอ้เจเลยคิดวิธีใหม่ครับ ไม่ว่าจะหมูบด ตำพริกแกง หรือโจ๊กที่ต้องต้มนานๆให้ข้าวมันเละไอ้เจเอาใส่เครื่องปั่นน้ำผลไม้หมดครับ 5555 ไม่สู้ออริจินอลแต่ก็พอแดกได้เหมือนกันครับ)
กับข้าวมื้อนี้ก็ง่ายๆไม่ต้องใช้สมองมากมายครับ เปิดกะทะให้ร้อนแล้วก็โยนขนมปังแผ่นลงไปได้ปังปิ้งจากนั้นก็เหยาะน้ำมันลงไปหน่อยตอกไข่ลงไปได้ไข่ดาว เพิ่มน้ำมันแล้วก็โยนไส้กรอกได้ไส้หรอกทอด กรอกน้ำมันลงไปอีกโยนไก่ชุบแป้งที่ซื้อมาลงไปก็ได้ไก่ทอดจากนั้นเทน้ำมันออก เอาผักที่ซื้อฝานๆลงไปใส่น้ำปลาน้ำตาลคลุกๆพอสุกแล้วแหวกผักออกให้เห็นรูกระทะแล้วตอกไข่ใส่รอไข่เริ่มสุกก็คลุกๆอีกได้ผัดผัก ล้างกระทะจากนั้นก็โยนเนยลงไปพอละลายเทแป้งแพนเค้กที่ปั่นไว้ รอสุกโยนแพนเค้กกลับอีกด้าน แล้วก็โยนใส่จานราดน้ำผึ้ง....เสร็จแล้ว‼ กับข้าว 5 อย่าง 5 หมู่ พร้อมของหวานใน 5 บรรทัด! 555
แล้วก็หันไปแกะอาหารหมากระป๋องให้มาโลนครับ ไม่ต้องเรียกหรอกครับ แค่เปิดกระป๋องปุ๊ปท่านเจ้าประคุณก็วิ่งจากไหนไม่รู้มาแล้วครับ
“เฮ้ยเดี๋ย--” โครม!....แหมะ!....งั่ม..... เหตุการณ์รวดเร็วบรรยายทันแค่เสียง...
...เฮ้อ...เสียงแรกก็คือผมเงยหน้าขึ้นไปพอดีทันเห็นหมาสุดที่รักกระโจนเข้ามาหา(อาหาร)น่ะครับเลยพยายามจะสั่งให้คอยแต่ไม่ทันท่านถึงที่หมายแล้วครับล้มไปเลยทั้งคนทั้งอาหารหกคว่ำใส่เสื้อเลย ซึ่งก็ไม่ต้องอธิบายอะไรมากครับ หมาแสนดีของผมจัดการทำความสะอาดเสื้อให้ทันทีครับ
“หมาโง่” ...ไม่รู้มันด่าใคร…เสียงเยาะๆจากไอ้เวรคนนึงที่กินก่อนอย่างไม่รอตั้งแต่ผมทอดไข่แล้วมองมาที่ผมอย่างกวนตีนสุดๆครับ
“ขี้เกียจอาบน้ำนะโว้ย” ผมหันไปบ่นหมาพร้อมเคาะหัวมันเบาๆก่อนหันไปหยิบไก่ทอดสองสามชิ้นกับแพนเค้กที่ทำไว้เทให้มาโลนไปครับ
“นั่นของอิฐนะ” แน่ะ! มีหวงอีก
“กลืนในปากให้หมดก่อนเหอะครับ เดี๋ยวผมกำลังจะทอดให้อีกครับ รอสักครู่ครับท่าน” ผมว่าขำๆก่อนหยิบไส้กรอดใส่ปากแล้วถอดเสื้อที่เลอะอาหารเลอะน้ำลายมาโลนโยนใส่ตะกร้าก่อนเดินไปทอดแพนเค้กล๊อตใหม่ครับ
“หยิบน้ำผึ้งในตู้เย็นมาให้หน่อย เจลืม” ผมบอก
แก๊ก! หมับ!
“เฮ้ย...” ...ได้อุทานหลายรอบจริงๆวันนี้ แต่ไม่ตกใจมากครับเพราะเห็นอยู่ตอนที่มันเอามือมาปิดเตาแก้สทั้งๆแพนเค้กยังไม่สุก แต่ที่ร้องออกมาก็ตรงที่มันอุ้มผมไปนั่งที่เบ้นท์ทำกับข้าวนั่นแหละครับ!
“...”
“...”
“...น้ำผึ้งล่ะ” ....เอ่อ....อะไรของท่านกันคร้าบบบบบ ไซ้คอทำไมเนี่ยงง!
“ไม่กินแล้ว ....อยากยั่วทำไม” ….หา...ตัวผู้ถือกระทะทอดแพนเค้กเนี่ยนะ!‼
“หา…อุ๊บบ...” ยังไม่ทันได้วงท่านก็ปิดประเด็นแล้วครับ อะไรกันวะเนี่ยไอ้หื่นนี่มาจากไหนเนี๊ยะ!
โอ้ยให้เขินตาย....
แต่ก็แหละครับ...
...แพ้มันเหมือนเคย
...ยอมให้มันสะบะละฮั่มแพนเค้กไม่สุกนั่นละครับ
ติ้ดๆ ติ้ดๆ
โอ๊ะ!?
เสียงโทรศัพท์อิฐดังขึ้นมาแฮะ เหมือนพระเจ้าจะยอมผมจะได้กินข้าวเช้าอยู่นะเนี่ย55
“ไม่รับได้มั้ยเนี้ย ฮึ่ย…” เสียงคำรามอย่างขัดใจแต่ก็ผละออกไปรับโทรศัพท์ครับ มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำตัวไร้สามัญสำนึกละนะ 55
“ครับ” ...หืม รับเป็นภาษาไทยแฮะ ใครโทรมานะ ขณะที่คิดอย่างสงสัยผมก็เดินไปหยิบไข่หยิบนมยัดใส่ปากครับ อะไรจะเกิดข้างหน้าก็ไม่รู้รีบกินประทังเอาชีวิตรอดก่อนครับ55
“เมื่อไหร่”
....หืม...น้ำเสียงทำไมดูซีเรียสจัง...คิดไปเองรึเปล่าหว่าว่าปลายเสียงมันติดจะสั่น
อิฐยืนนิ่งฟังเสียงจากปลายสายนานพอควรครับ รับฟังนิ่งๆไม่ส่งเสียงตอบรับมันตะหงิดๆใจผมแปลกๆ
“จะกลับทันทีที่เป็นไปได้ครับ บายครับแม่” อ้าวแม่โทรมา แล้วทำไมทำหน้าง้ำแบบนั้นละ
“มีอะไรรึเปล่า” ผมถามก่อนเดินเข้าไปหา คนรักของผมทำไมดูเกร็งๆ
“เจ...” ร่างสูงใหญ่หันมาพร้อมกับสีหน้าอ่อนแอแบบที่ผมเคยเห็นครั้งหนึ่งครับ เป็นสีหน้าที่ผมตั้งมั่นว่าจะทำทุกวิถีทางที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถามเสียงนิ่งเบาๆยินปักหลักให้มันได้พิงตัวมาหาแล้วกอดมันเบาๆครับ
“...หญิงเล็กไตวาย ไอ้ยักษ์จะเปลี่ยนไตให้อีกสองอาทิตย์”
0
100%แล้วครับ ^^ ผมพยายามจะมาต่อให้ทุกวันครับ แต่ขอลิมิตในการพิมพ์วันละครึ่งชั่วโมง ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ถ้าไงเข้ามาอ่านสักอาทิตย์ละครังก็จะได้ครบทั้ง 1 ตอนพอดีครับ^^
ความคิดเห็น