คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Jaebeom pabo [END]
재범 바보
JAEBEOM PABO
*แรงบันดาลใจมาจากรูปนี้ล้วนๆค่ะ 55555*
“ฮยองอย่ามางี่เง่านะ!”
“ฉันงี่เง่าหรอ! ฉันเห็นนายกอดกับคนอื่น งี่เง่าหรอ!!”
“ผมก็แค่กอด อีกอย่างชานฮยองไม่ใช่คนอื่น!”
“ก็แค่กอด!? นายใช้คำว่าก็แค่งั้นสิ ที่ฉันเห็นมันไม่ใช่แบบนั้น!!”
“…..”
เสียงลมหายใจดังพรืดออกมาทันทีที่คนตัวโตตะคอกกลับมา ยองแจรู้ว่าแจบอมกำลังโมโหอะไร แต่มันคือเรื่องเข้าใจผิด และแจบอมไม่ฟังเขาเลย..
“ผมบอกฮยองไปแล้ว..เพราะชานฮยองเมาก็เลย..”
หลังจากจบคอนเสิร์ตรุ่นพี่ต่างออกไปสังสรรค์กันต่อโดยพี่พวกเด็กๆกลับมานอนพักกันอบู่ในบริษัทเพื่อรอประชุมรวม แต่ใครจะรูปว่ามังเน่ไอดอลสัตว์ป่าจะดันมองเห็นเขาเป็นพี่จุนโฮไปได้..
“แล้วไง! นายก็ยืนให้ชานฮยองนัวเนียอยู่แบบนั้นงั้นสิ!”
“ชานฮยองไม่ได้ทำอะไรผมเลยนะ!”
ชานซองแค่หวังจะเดินไปออดอ้อนคนรักแบบที่เขาชอบทำเวลาเมา แค่กอดและซุกหน้าคมไว้กับซอกคอเท่านั้น ยองแจก็เลยไม่ดิ้นและพยายามบอกให้อีกคนรู้ตัว แต่แจบอมดันมาเห็นเข้าซะก่อน
“นั้นเรียกว่าไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม!”
“ฮยองเมื่อไรจะเข้าใจซักที!”
“ฉันไม่เข้าใจ!!”
แจบอมสาวเท้าเข้าไปชิดกับคนตัวเล็กตบผนังข้างตัวจนยองแจสะดุ้งเฮือก แขนยาวๆนั้นกั้นตัวเขาเอาไว้ให้ยืนอิงติดผนังอยู่อย่างนั้น สายตาดุดันจ้องมองอย่าไม่พอใจ
“ฮยองกำลังชวนผมทะเลาะ”
“ฉันควรปล่อยผ่านงั้นสิ..”
“ผมว่าเราแยกกันนอนวั- อะ..อื้ออ..!”
เสียงหวานหายเข้าไปในลำคอทันที ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเพราะแรงบีบจากอีกคน ยองแจขมวดคิ้วมุ่นรับรสจูบหนักๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเพราะเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ล้ินร้อนก็จึงเข้ามาคลอเคลียอยู่ในโพร่งปากได้ง่ายๆ
ใครจะรู้ว่าแจบอมจะหึงโหดขนาดนี้..
“อึก..อืออ..”
เสียงครางอือเป็นสัญญาณว่าร่างเล็กกำลังไม่พอใจ ยองแจทุบลงบนไหล่หนาแรงๆให้ปล่อยออกแต่แจบอมกลับขยับเข้าไปบดเบียดกลีบปากหวานมากกว่าเดิม ดูดดึงรสชาติหวานหอมเบาๆอยู่ซักพักจึงถอนจูบออก
“นายก็รู้ว่าฉันหวง..”
“ แฮก.. ฮยองงี่เง่า..”
ร่างเล็กหอบอออกมาเบาๆ ใช้หลังมือเช็ดปากตัวเองลวกๆก่อนจะพลักอีกคนออก
“ฉันอยากกอดนายแค่ไหนนายก็รู้แต่ฉันทำไมได้ แต่ไอ่ฮยองนั้นทำได้”
“ฮยองอย่าเรียกชานฮยองแบบนั้นนะ!”
“นายกำลังทำให้ฉันโมโหมากๆอยู่รู้ตัวใช่ไหม”
“ฮยองใจร้อน ฮยองไม่เคยฟังอะไรเลย”
“ที่ฉันเห็นมันยังไม่พออีกหรอยองแจ!”
ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอีกครั้งเพราะคนตรงหน้า แจบอมกำลังงอแงเหมือนเด็กๆที่ไม่ฟังใครทั้งนั้น
แต่เพราะที่เขาเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะใคร..
เพราะยองแจ..
“นายจะบอกว่าฉันงี่เง่าเพราะฉันเห็นนายกอดกับคนอื่นหรอ”
วันนี้ทั้งวันเขาแทบจะไมได้คุยกับยองแจ เพราะคิวบนเวทีที่ไม่ตรงกัน ยืนก็ไม่ได้ยืนใกล้ๆกัน คุยกันนับครั้งได้ แถมวันนี้ยองแจยังยั่วเขาด้วยการติดแทททูที่คอนั้นอีก ยองแจไม่รู้หรอกว่านั้นมันทำให้แจบอมอยากพุ่งไปกอดมากแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้..
“เราคุยกันวันอื่นเถอะ รอให้ฮยองใจเย็นกว่านี้ก่อน”
คนตัวเล็กเลือกที่จะตัดบทก่อนจะสาวเท้าไปที่ประตู คิดว่าคืนนี้คงต้องไปขอพี่จินยองนอนด้วยเพราะขืนคุยกันต่อคงได้ทะเลาะกันยาวแน่
“ยองแจอย่าเดินหนี..”
“ฮยองพูดไม่รู้เรื่อง”
“นายไม่เข้าใจฉัน”
“ใช่ ผมไม่เข้าใจฮยองหรอก อ้ะ..!!”
ร่างเล็กปลิวติดมืออีกคนลงไปนอนบนฟูกคุ้นเคยก่อนที่แจบอมจะตามลงมาคร่อมตัวเอาไว้ ลมหายใจร้อนๆตรงเข้ามาคลอเคลียซอกคอหอมทันที
“ฮ..ฮยอง.. ผมไม่ชอบนะ..”
มือบางกำเสื้อคนตัวโตแน่นเชิดหน้าขึ้นเพราะสัมผัสหวิวจนเขารู้สึกร้อนหน้าร้อนตาขึ้นมาดื้อๆ ตอนนี้ยองแจพอจะรู้ชะตากรรมตัวเองบ้างแล้วละ ทุกครั้งที่คุยกันไม่รู้เรื่อง แจบอมมักจะใช้วิธีนี้..
“นายรู้ว่าฉันอยากกอดนายมากแค่ไหน..”
“ไม่ ฮยองอย่า อื้ออ.. ท..ทำแบบนี้..”
“นายรู้ว่าฉันหึง..”
“อ้ะ..ผม..ตรงนั้น อย่า..”
มือหนาวนเวียนอยู่บริเวณสะโพกอิ่ม ยองแจพยายามขยับตัวหลบแต่แจบอมก็ยึดมือเขาด้วยมือข้างเดียวซะก่อน
“นายรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครใกล้นาย”
ปากหยักกดจูบที่เรียวคอสวยไล้ขึ้นไปจนถึงหลังหู ทำเอายองแจต้องกัดปากแน่นเพื่อสะกดเสียงร้องตัวเอง
“นายรู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้..”
“ฮยอง ป..ปล่อย..”
“ฉันไม่ได้งี่เง่านะ..”
“…..”
“ฉันหวง”
สิ้นน้ำเสียงงอแงนั้นทำเอายองแจนิ่งไปชั่วขณะ แจบอมโอบเอวบางเข้ามาชิดตัว กดจมูกฝั่งแน่นลงไปบนแก้มนิ่ม ไล้มาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่กลีบปากสีหวาน..
“..อ้ะ!”
พลันกางเกงตัวบางที่กำลังถูกนิ้วเรียวเกี่ยวออกไปทำเอายองแจได้สติกลับมาอีกครั้ง แจบอมกำลังทำสื่งที่เจ้าตัวอยากทำที่สุดในตอนนี้ คือการทำให้ชเวยองแจรู้ว่าใครมีสิทธิ์บนตัวเขาบ้าง..
แน่นอนว่าคนคนนั้นคืออิมแจบอมคนเดียวเท่านั้น..
xx cut xx
“โกรธหรอ..”
และเพราะยองแจไม่ยอมมองหน้าเขาแจบอมเลยต้องขยับตัวเข้าไปกอด ออดอ้อนถามออกไป
“ฮยองเอาแต่ใจ..”
“ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฉันขอโทษละกัน”
ดวงตาเรียวค้อนมองร่างสูงทันที อะไรกัน! พอได้เขาแล้วพูดคำว่าขอโทษได้ง่ายขนาดนี้เลยหรอ! ทีเมื่อกี้ยังโมโหเป็นหมาบ้าอยู่เลย!
“คนเจ้าเล่ห์.. เมื่อกี้ไม่เห็นพูดง่ายแบบนี้เลย”
“หายโมโหแล้วนี่น่า..”
รอยยิ้มน่าหมั่นไส้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม ทำเอายองแจต้องฟาดเข้าให้แรงๆพลางเบือนหน้าหนี
ถ้ารู้ว่าหึงแล้วเป็นแบบนี้นะ.. ต่อไปจะไม่เข้าใกล้ชานฮยองอีกเลย..
แจบอมคนบ้า...
——————————
รู้ใช่ไหมเจอยองแจน้อยต้องทำไง 555 มีเลิฟซีนนะมาหาเค้าที่ทวิตเร็ว 55
วางฟิคทุกเรื่องมาเขียนตอนนี้เพราะแทททูที่คอนั้นเลยค่ะ ไม่ทนจริงๆ 5555
สกรีมในทวิตได้ที่ #got2jae เหมือนเดิมเน้อ :)
’ cactus
ความคิดเห็น