GOT 2JAE - jeabeom x youngjae

ลำดับตอนที่ #31 : Are you mine ? - 3

ARE YOU MINE ? - 3




มีของเล่นมาให้เล่น 555 มาลองสุนทรีย์ใหม่ในการอ่านฟิคดู 55
เสียงฝนตกเฉยๆน่ะ ลองจิ้มเพลย์ดูก็ได้น้า 5555


 

“ยองแจ..มาอยู่นี่ได้ไง..”

คนตัวเล็กลุกพรวดพร้อมอ้าปากเตรียมจะโวยวายเรื่องที่เขาโดนแจบอมหอมแก้มเมื่อกี้ แต่ก็ต้องชะงักไว้แบบนั้นเพราะนึกขึ้นได้ว่าถ้าพูดแบบนั้นออกไปมันคงไม่ดีแน่ ถึงเขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็เถอะ ไม่อยากให้แจบอมมารับรู้เรื่องนี้ คนที่จะอายก็มีแต่ยองแจเท่านั้นแหละ

“..เปล่าหรอก พี่ออกไปเก็บของตรงระเบียงพี่ด้วย”

ยองแจพูดห้วนพลางฮึดฮัดเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวสิ แล้วนายเข้ามาห้องฉันได้ไง มา.. ทำอะไรรึเปล่า”

“เปล่านะ! พี่นั้นแห-.. อ่อ.. ไม่ใช่ซะหน่อย” 

“หืมม..”

คนตัวโตยืนขึ้นพร้อมกับหรี่ตามองอย่างสงสัย ราวกับว่ายองแจเป็นคนย่องเข้ามาในห้องเขาเพื่อมาทำอะไรมิดีมิร้ายอย่างงั้นแหละ ด้านยองแจก็ได้แต่ปั้นหน้างอใส่ เขากำลังโดนกล่าวว่าเป็นคนโรคจิตแอบลอบเข้าห้องชาวบ้านทั้งๆที่คนเสียหายคือเขาเนี่ยนะ.. 

“ผมจะเข้ามาทำอะไรเล่า! แค่ของของพี่มันล้มมาห้องผม กลัวว่ามันจะตกลงไปข้างล่าง ก็แค่นั้น”

“จริงหรอ..”

“พี่ไม่เชื่อก็ตามใจ”

ว่าแล้วก็สะบัดตัวเดินออกจากห้องอีกคนไปทันที เสียงปิดประตูดังปั้งทำเอาแจบอมยิ้มกว้าง เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมยองแจถึงมาอยู่ในห้องเขาได้ แต่นั้นก็นับว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อย.. 

พลันสายตาเหลือบไปเห็นผ้าม่านที่ปลิวไปมาด้วยแรงลมจึงรีบสาวเท้าไปที่ระเบียง 

“ชิบหาย.. ผ้าไอ่แจ็ค”

แจบอมเก็บเสื้อผ้าที่จมน้ำอยู่ขึ้นมาพร้อมกับคว้าราวเหล็กของแจ็คสันที่ดันบ้าเอามาทำเป็นราวตากผ้าวันก่อน บอกให้เอาไปซักใต้หอก็ไม่เชื่อ เปียกหมด...

เอ้ะหรือมันจะเป็นพรมลิขิตที่ทำให้ยองแจเข้ามาหา ต้องขอบคุณแจ็คสันซะแล้วมั้งเนี่ย..

ร่างสูงโยนเสื้อผ้าเข้าตระกร้าเตรียมส่งซักพร้อมกับเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรรองท้อง ทว่าความมืดในตู้เย็นทำให้แจบอมได้สติ

ไฟดับ.. 

ดับตอนไหนวะ.. 

“ถึงว่าละมืดชิบ”

มือหนาเสยผมลวกๆพยายามยืนนิ่งเรียกสติหลังจากตื่นนอนหมาดๆ แล้วแบบนี้จะทำไรได้วะเนี่ย ทีวีก็ดูไม่ได้ เกมส์ก็เล่นไม่ได้ 

ท้องฟ้าข้างนอกร้องคำรามขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับสายฝนที่ตกหนักมากกว่าเดิม.. 

จบข่าว.. พึ่งนอนไปเมื่อกี้ด้วย ทำไงดีละทีนี้..

แจบอมทิ้งตัวลงบนเตียง สายคมจ้องมองเพดานนิ่งๆราวกับว่าต้องการให้คำตอบมันลอยออกมา น่าเบื่อชิบ..  

โอ้ะ.. ใช่สิ.. 

ห้องข้างๆน่าจะมีอะไรให้ทำ.. แถมเมื่อกี้ยองแจโผล่เข้ามาอยู่ในห้องเขาได้ แสดงว่าน้องคงเริ่มหวั่นไหวบ้างแล้วแหละ! หึหึ บอกแล้ว ระดับอิมแจบอม.. พนันเลยไม่เกิน 7 วัน!!

ร่างสูงเด้งตัวขึ้นดีดนิ้วดังเป้าะ! ต้องใช้โอกาสนี้ทำให้ชเวยองแจหลงรักเขามากขึ้นอีก พลันคิดหาวิธีทำคะแนนในช่วงเวลาที่ฝนเทลงมาไม่หยุดแบบนี้..

แต่ว่าตอนนี้เขายังคิดอะไรไม่ออก แจบอมลุกขึ้นไปหยิบกระบ๋องเบียร์ในตู้เย็นที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่บ้างออกมา สาวเท้าไปที่ระเบียงพลางชะเง้อหน้ามองหาเจ้าของห้องข้างๆ 

พอดีกับที่คนตัวเล็กกำลังเลื่อนประตูเบียงเพื่อออกมามองวิวแก้เบื่อ และทันทีที่ยองแจเห็นใครบางคนกำลังยืนกระดกกระบ๋องเบียร์อยู่ถึงกับสะดุ้ง 

แจบอมยกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ นึกขอบคุณพระเจ้าที่บันดาลลิขิตให้ยองแจเดินออกมาพอดี 

“เบื่อเหมือนกันหรอเรา..”

เสียงทุ้มมพูดออกไปเรียบๆ สาตาคมจ้องมองตรงไปยังก้อนเมฆก้อนโตที่ยังคงเทสายฝนลงมาเรื่อยๆด้วยท่าทางที่ดูสุขุม.. ยองแจชะงักไปเล็กน้อยเพราะดูยังไงภาพตรงหน้าก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเลยซักนิด.. 

ยืนมองเมฆต้องเก็กขนาดนั้นเชียว..

“ก็.. งั้นมั้งครับ..”

ยองแจเบือนหน้าหลบไปมองบ้านเมืองด้านล่างบ้าง ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงแผ่นหลังเล็กอิงกระจกใสพลางหยิบหูฟังออกมา 

“ฉันร้องเพลงเป็นนะ..”

“..หือ”

“กีต้าร์ก็ได้ นายอยากฟังไหม ฝนตกแบบนี้ มันไม่เหมาะที่จะเอาไอ่นั้นยัดใส่หูหรอกนะ”

คนตัวโตพล่ามยาว แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ยองแจปลีกตัวออกจากโลกภายนอกก็เลยพูดออกไปแบบนั้น จริงๆแจบอมร้องเพลงไม่ค่อยเป็นหรอก แต่พอเล่นกีต้าร์ได้ เขาก็แค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของคนตัวเล็กก็เท่านั้น

“..ไม่เป็นไรครับ รบกวนพี่เปล่าๆ”

“รบกวนอะไรกัน”

พูดจบก็ย้ายตัวเข้าไปด้านในและกลับออกมาที่ระเบียงพร้อมกับกีต้าร์คู่ใจ แจบอมขยับตัวขึ้นไปนั่งบนขอบระเบียงที่ใกลห้อคนตัวเล็กจนยองแจต้องจ้องมองด้วยความระแวงกลัวว่าอีกคนจะตก 

เพลงที่แจบอมเล่น จะเปิดคอลไปด้วยก็ดีนะ 55

คนตัวโตใช้สายตาปรายมองร่างเล็กก่อนจะหันไปมองม่านฝนอีกครั้ง นิ้วเรียวบรรจงไล้สัมผัสลงไปบนสายกีต้าร์ให้เกิดเสียง อินโทรหวานๆดังขึ้น

ใบหน้าคมรับกับสายตาดุๆไม่น่ามองนั้นอาจจะไม่เหมาะกับกีต้าร์เท่าไร แต่มันกลับทำให้คนข้างตัวเป็นผู้เป็นคนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ 

อย่าว่ายองแจนิสัยไม่ดีเลยนะ.. คิดว่าหมอนี่จะทำอะไรเทือกๆนี้ไม่เป็นซะอีก.. 

ฝีมือการเล่นไม่ได้แย่หรือพอใช้ มันถึงขั้นดีจนทำให้ร่างเล็กเผลอจ้องมองปลายนิ้วที่ขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ ถึงตอนนี้เขายังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเท่าไร ยองแจเอียงตัวฟังทำนองคุ้นหูช้าๆ

แจบอมบรรเลงเพลงอย่างตั้งใจ เสียงสายฝนคลอเคล้าประสานเป็นส่วนหนึ่งของเสียงเพลง แจบอมไม่ได้เปล่งเสียงร้องออกมาเพราะเขาไม่ถนัด ทว่าทำนองเพลงรักกลับวนเวียนอยู่ในหัวของยองแจ  

- “ฉันรักคุณ" ไม่ใช่คำพูดที่ฉันอยากได้ยินจากเธอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เธอพูดนะ .. -

คนตัวโตฮัมเพลงคลอเบาๆ เรียวหน้าคมปรากฏรอยยิ้มจางๆพลางทอดสายตามองไปข้างหน้าก่อนจะหันมาสบตากับร่างเล็กราวกับต้องการสื่อความหมายให้อีกคนได้รับรู้ ยองแจเบือนสายตาหลบวูปพร้อมกันแสร้งทำเป็นมองสายฝนข้างหน้าแทน 

พฤติกรรมน่ารักแบบนั้นทำเอาแจบอมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ทำนองเพลงรักยังคงบรรเลงต่อไป เสียงกีต้าร์สบายๆของแจบอม ทำให้ยองแจต้องหันไปมองคนข้างตัวเองครั้ง 

แจบอมดูแตกต่างกว่าในเวลาปกติ ดูเป็นธรรมชาติขึ้น.. ดูจริงใจขึ้น..  เสียงเพลงนั้นไม่ได้ถูกประดิษฐ์ให้เลิศหรูและมันไม่ได้โกหก.. 

คนตัวเล็กหันกลับมาก้มมองมือตัวเองและร้องตามเนื้อเพลงที่เขาพอจะจำได้เบาๆ

- เพียงแต่ถ้าเธอจะรู้ว่ามันง่ายแค่ไหนที่จะแสดงออกมาให้ฉันรู้ 

ว่าเธอรู้สึกยังไง -
 

เท่าที่เขาจำได้ เพลงนี้มันสำหรับ.. คู่รักที่ต้องการการแสดงออกมากกว่าคำพูด คำว่ารักที่คนทั่วไปมักใช้พร่ำเพื่อ

- มากกว่าแค่คำพูดคือสิ่งที่เธอต้องทำเพื่อให้มันเป็นจริงขึ้นมา -

ความรักที่แสดงออกผ่านการกระทำ..

- แล้วเธอก็จะได้ไม่จำเป็นต้องเอ่ยว่าเธอรักฉัน
เพราะแค่นั้นฉันก็ได้รู้แล้ว... -

“ร้องเป็นด้วยหรอ..?”

แจบอมถามขึ้นทั้งๆที่ยังเล่นกีต้าร์อยู่ ยองแจชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับในรับคอเบาๆก่อนจะเบือนหน้าหนีอีกครั้ง พวกแก้มใสเนียนน่าสัมผัสทำเอาแจบอมไม่อยากละสายตาออกไปไหนอีก 

“ร้องให้ฟังหน่อยสิ ฉันร้องไม่เก่งเท่าไร”

“..ฮึ ไม่อะ”

“เมื่อกี้ยังร้องอยู่เลย”

เมื่อกี้เผลอตัวต่างหาก.. 

ยองแจส่ายหัวดิกๆพลางชันเข่าขึ้นมากอด เอียงตัวอิงกระจกฟังเสียงกีต้าร์อยู่แบบนั้น แจบอมยิ้มกริ่มพร้อมกับค่อยๆร้องเพลงออกมาช้าๆ ถึงแม้มันจะไม่เพราะเท่าเสียงยองแจก็ตาม 

แต่ถึงอย่างนั้นยองแจก็ยังพึมพัมร้องตาม บรรยากาศรอบตัวมีแต่เสียงสายฝนราวกับว่าโลกทั้งใบไม่มีใครอยู่ที่นี่ มีแค่สายน้ำ เสียงเพลงและเนื้อร้องจากเขาทั้งคู่ วิวทิวทัศน์ด้านหน้าทอดยาวไปสุดสายตาแต่กลับไม่เห็นใคร..

แจบอมปล่อยให้คนตัวเล็กอยู่ในภวังค์ของตัวเอง จนยองแจรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนจ้องอยู่ แน่นอนว่าคงเป็นใครไปไม่ได้ ดวงตาเรียวเล็กหรี่ตามองกลับอย่างสงสัย

หน้าเขามีอะไรติดอยู่รึไง..

คิดได้แบบนั้นก็ยกหลังมือเช็ดแก้มตัวเองลวกๆ ทว่าเสียงหัวเราะในลำคอทำให้เขารู็สึกงงมากกว่าเดิม จนกระทั้งรอยยิ้มจากคนตรงหน้ากับสายตาดูเจ้าชู้นั้นทำให้ยองแจเริ่มรู้ตัว ร่างเล็กถลึงตาให้ก่อนจะหันหน้าหนีโทษฐานทำท่าทางเจ้าชู้ใส่ และนั้นก็ไม่ได้ทำให้แจบอมหยุดหัวเราะให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูนั้นได้เลย 

ห้วงทำนองสุดท้ายมาถึง แจบอมไล้โน้ตอีกสองสามตัวจนมันจบลงช้าๆ พร้อมกับหันมาชมคนข้างตัวและวางกีต้าร์ลง

“นายเสียงดีนี่..”

“..อา ขอบคุณครับ”

คนตัวเล็กไม่รู้จะตอบว่าอะไรเลยเลือกที่จะพนักหน้าหงึกหงักแทน พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง อุณหภูมิก็เริ่มเย็นขึ้น มือเรียวลูบแขนตัวเองไปมาเล็กน้อย  

“หนาวหรอ”

“ก็นิดหน่อยครับงั้-.. เห้ย..พี่ทำอะไรน่ะ”

ร่างสูงถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออกก่อนจะเอื้อมไปคลุมให้คนตัวเล็ก ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นไปขยี้กลุ่มผมนุ่มเล็กน้อย

“เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”

ร่างเล็กยิ้มแห้งๆตอบกลับพร้อมกับนั่งนิ่งไม่กล้าขยับ เลิกนั่งตากละอองน้ำตรงนี้มันจะไม่ง่ายกว่ารึไง.. แล้วนี่ทำไมไม่เอามือใหญ่ๆออกจากหัวเขาเนี่ย..

“ผมว่าผม.. ไปก่อนดีกว่า พอดีผมมีธุระ”

ยองแจแกล้งพูดพลางย่นคอหนีเอียงตัวออกจากมือหนา ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย ทำเอาแจบอมหน้าเจือนไปชั่วขณะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แจบอมหน้าเสียหรอกนะ แต่มันทำตัวไม่ถูกนิ 

“หื้ม.. ไปไหนละ”

“อ่อ..ไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆนี่เองครับ”

“ฝนตกแบบนี้จะออกไปยังไง”

เออนั้นสิ.. หาข้ออ้างไม่ดูฟ้าดูฝนเลยยองแจ

พลันสายตาเหลือบไปเห็นร่มคันเล็กที่ห้อยอยู่ตรงระเบียงของคนตัวโต 

อ่า.. ใช่สิ..

“ร่มนั้น..”

“อ๋อ.. ให้ฉันไปส่งหรอ ได้สิ”

หือ!!!!?

เขาได้พูดแบบนั้นไปตอนไหนเนี่ย!

.

.

.

.

เสีงฝนกระหนำดังซ้ำให้ได้ยินชัดกว่าเดิมเมื่อทั้งคู่ลงมาหยุดอยู่ด้านล่าง คนตัวเล็กหรี่ตามองทางด้วยความยากลำบาก มองยังก็ไม่เห็นได้ไม่เกิน 5 เมตรเท่านั้น ที่สำคัญ.. ร่มคันเล็กเท่านี้เนี่ยนะจะไปกันสองคน.. 

ต่างจากคนตัวโตที่ไม่เห็นว่าสายฝนคืออุปสรรค์ เขากำลังคิดว่าผู้ชายทั้งโลกคงต้องคาราวะขออิมแจบอมเป็นท่านอาจารย์แน่แท้ ในเมื่อคนตัวเล็กทำเป็นจะขอยืมร่มเพื่อเป็นข้ออ้างให้เขาออกมาส่งขนาดนี้ ถือว่าแผนล่อลวงให้คนน่ารักมาตกหลุมพรางใช้ได้ดีทีเดียว 

“มองแทบไม่เห็นทางเลย..กลับดีไหม”

เสียงหวานบ่นอุบ ใบหน้ามุ่นลงเล็กน้อย หวังว่าแจบอมจะเห็นตามเขาบ้างละนะ

“ไม่เป็นไร แถวนี้ฉันหลับตาเดินก็ยังได้”

ครับ.. 

ถึงอย่างนั้นแล้วยองแจคงต้องปล่อยเลยตามเลย ก็ดีเหมือนกัน ที่ห้องยังไม่มีอะไรกินด้วย 

“อ้ะ..!”

แรงฉุดจากมือหนาทำเอาร่างเล็กเซเข้าไปยืนชิดร่างสูง แขนแกร่งเข้ามาโอบไหล่เอาไว้เบาๆพลางออกแรงดึงให้ยองแจเดินตาม แต่ยองแจรู้สึกว่าแก้มเขาแนบกับสันกรามอีกคนเข้าอย่างจัง 

บ..แบบนี้ มันไม่ใกล้มากไปหรอ... 

มันชักยังไงยังไงแล้ว

พลัก!!!

“อั๊กกก..!”

เป็นรอบที่สองของวันที่แจบอมถไลไปตามพื้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่พื้นห้องเรียบๆ เป็นพื้นถนน.. คนตัวโตร้องโอดโอยเพราะแรงพลัก เห็นตัวแค่นี้แรงเยอะไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย.. แจบอมดันตัวเองขึ้นนั่งพร้อมกับที่ยองแจวิ่งเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง.. 

ยองแจแค่แกล้งน่ะ.. 

“พ..พี่แจบอม เป็นอะไรไหมครับ พอดีผม..ตกใจนิดหน่อย..”

มือเล็กรีบหยิบร่มขึ้นมากางไม่ให้ร่างสูงเปียกฝน แน่นอนว่านี่ก็แกล้งทำอีกเหมือนกัน.. มือไวดีนักนะ.. สมน้ำหน้า..

“อ่า.. ช่างมันเถอะ พี่ไม่เป็นไร”

ถึงยองแจจะกางร่มให้แล้วแต่แจบอมก็เปียกโชกไปทั้งตัว มือหนาเสยผมขึ้นลวกๆพร้อมกับยืดตัวขึ้น 

คิดซะว่าเรียกคะแนนน่าสงสารแล้วกันวะแจบอม.. 

คนตัวโตยึดร่มจากมือบางมาถือไว้เองโดยที่เขาออกมายืนด้านนอก เพราะว่าเสื้อตัวบางของยองแจเลยต้องทำแบบนั้นถึงแม้ว่าเขาจะเปียกมากกว่าก็ตาม

“หือ..ทำไม่เข้ามายืนในร่มละครับ”

“นายเปียกแล้วร่มมันก็เล็กด้วย”

“แต่พี่เปียกมากกว่า”

“ช่างเถอะน่า นายคงตกใจที่ฉันทำแบบเมื้อกี้ ไม่เป็นไรหรอก”

พูดจบรอยยิ้มที่เห็นอยู่บ่อยๆก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง แจบอมยกมือขยี้กลุ่มผมนุ่มอย่างที่ชอบทำก่อนจะดันหลังเล็กให้ออกเดินต่อ 

ดวงตาเรียวลอบมองแจบอมท่ามกลางสายฝนเล็กน้อย ความจริงรุ่นพี่คนนี้ก็ไม่ได้แย่มากนี่น่า..

เมื่อกี้ยองแจเล่นแรงไปรึเปล่านะ..

——————————————

“มึงคิดไปเองป่าววะ น้องเขาพูดหรอว่าให้ไปส่งอะ”

“ถึงไม่พูดแต่กูก็รับรู้ได้ด้วยสายตาว้อย”

“ค้าบบบ พ่อคุณ เอาให้ได้ละกัน ก่อนที่น้องเขาจะรำคาญมึงซะก่อน”

“หึหึ ระดับนี้ แค่กๆ..”

“ไอทำเหี้ยไรวะ”

“อ่าว กูจะไอ แค่ก.. ไม่ได้หรอว้ะ ฮัทชิ้ว~!”

แจบอมไอขลุกๆออกมาในขณะที่กำลังเช็ดผมให้แห้งลวกๆ ใช่ไหล่หนีบโทรศัพท์เอาไว้แล้วเดินไปที่ตู้ยา เอ.. ไอนี่ต้องกินอะไรวะ.. พาราได้ไหม.. 

แม่งได้แหละ ยาวิเศษ..

“เออนั่น เอาเข้าไป ไม่สบายหรอมึงอะ”

“กิ๊กก๊อก ไม่เป็นไรหรอก ฮัท..!”

“เออๆกูวางก่อนละกัน ต้องไปช่วยม๊าทำงาน แค่นี้นะ”

“เออๆ”

สัญญาณถูกตัดไป แจบอมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะพลางรื้อหาแผงยาที่เคยเก็บเอาไว้ จำได้ว่าเก็บไว้แถวนี้นี่หว่า..

แต่หาจนทั่วแล้วเขาก็ไม่เห็นว่าจะมียาวิเศษเลยซักนิด

“ไอ่ตอนกูไม่ใช้ละมาให้กูเห็นจัง พอกูจะใช้แม่งเสือกหาย”

บ่นพึมพัมคนเดียวพลางล้มตัวนอนบนเตียง ความรู้สึกกระอักกระอวนแล่นขึ้นมา หลังจากกลับจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วอาบน้ำแจบอมก็รู้สึกปวดหัวเอาดื้อๆ สงสัยจะนอนเยอะไปละมั้ง.. 

จะอะไรก็ตามแต่ วันนี้เขาได้อยู่กับยองแจทั้งวันถึงยองแจจะเลือกซื้อของนานจนเขาแทบจะหนาวตายก็เถอะ 

อีกอย่างอุส่าได้เล่นกีต้าร์ให้ฟังด้วย ถ้าคนตัวเล็กร้องตามได้แสดงว่าต้องรู้ความหมายเพลงที่เขาอยากจะสื่ออยู่ไม่น้อย ยองแจ.. ฉันไม่ได้อยากให้นายพูดคำว่ารักหรอกนะ แค่แสดงความรู้สึกที่เป็นออกมา เท่านั้นฉันก็รับรู้แล้ว.. 

แล้วยองแจก็กำลังทำแบบนั้นอยู่ใช่ไหม.. หึหึ..

ปากหยักยิ้มกริ่มขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงคนน่ารักที่มักจะหลบตาเสมอเวลามองไป หรือท่าทางเขินๆเวลาโดนหยอด เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นพร้อมกับความรู้สึกมวลท้องและปวดหัวอีกครั้ง

พอรู้สึกแบบนี้เลยค่อยๆหลับตาลงแต่ไม่ได้เลิกยิ้มให้กับภาพในหัวสมองของตัวเองก่อนจะค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด.. 

.

.

.

.

สปอย..

“ตัวร้อนจี๋เลยทำไงดีเนี่ย..”

“……”

“พี่แจบอม.. ทำไมไม่กินยานะ..”

“……”

“เพราะรู้สึกผิดหรอกนะ ผมถึงทำเนี่ย..”

——————————————

ยองแจกับรีดใครจะตกหลุมพรางอิมแจบอมก่อนให้ทาย 5555555

อ่านจบแล้วเป็นไงกันบ้างค้าา #เปียก ฮาาาาา ไม่ฟินก็ขออภัยด้วยนะคะ

รู้สึกตอนนี้เขียนไม่ดีเท่าไรเลย งานเยอะมากก็เลยรีบๆ ขอโทษด้วยน้า TT

แท็ก #got2jae เหมือนเดิมน้า

ปล. เพลงพี่แจบอมเล่น ชื่อเพลง more than word นะจ้ะ :)
ปล2. ตอนที่แล้ว os jaebeom pabo มีเอ็นซีนะ ใครพลาดบ้าง ทักทวิตเรามา 5555